Relaties
alle pijlers
Something's gotta give
maandag 20 november 2017 14:21
Dag allemaal,
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 20-11-2017 15:12
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
4.33% gewijzigd
vrijdag 24 november 2017 15:44
Elise, je noemt allemaal redenen en andere mensen die moeten of kunnen beslissen, als een soort objectief, wat je zou moeten doen. Dat kan niet. Jij moet zelf besluiten wat je wilt.
Wat je nu doet, geen beslissing nemen, daarmee doe je jezelf een groot plezier en ben je niet eerlijk en oprecht tegenover je man en je vriend. Het is maar net wie of wat je wilt zijn. Als je dat geen reet uitmaakt, dan heb je het nu goed voor elkaar. Als je het toch lastig vindt om iemand waar je van zegt te houden, slecht te behandelen, dan weet je wat je te doen staat. Kweek ballen.
Wat je nu doet, geen beslissing nemen, daarmee doe je jezelf een groot plezier en ben je niet eerlijk en oprecht tegenover je man en je vriend. Het is maar net wie of wat je wilt zijn. Als je dat geen reet uitmaakt, dan heb je het nu goed voor elkaar. Als je het toch lastig vindt om iemand waar je van zegt te houden, slecht te behandelen, dan weet je wat je te doen staat. Kweek ballen.
Wat eten we vanavond?
vrijdag 24 november 2017 15:50
Je redeneert teveel Elise. Steeds wegspringen op een ander onderwerp, een ander aspect, en de zaak helemaal doodpraten met allerlei argumenten om maar vooral niet tot de kern van de zaak komen.
Je weet allang wat je moet weten, je loopt de zaak gewoon uit te stellen en ontwijkgedrag te vertonen.
Je bent zoals je de mensen om je heen behandeld. En op dit moment loop je je man te martelen. En jezelf. En je vriend.
Wil je zo iemand zijn ? Alleen omdat je het niet kunt opbrengen om tegen je man te zeggen dat het over is ? Ik kan je bijna garanderen dat als je zo doorgaat je je man gaat haten omdat hij je niet laat gaan. Hartstikke onlogisch, want jij bent degene die het maar laat aanslepen, maar zo werkt het nu eenmaal. En dan is er zelfs geen vriendschap meer met je man. Alleen maar wrok.
Je weet allang wat je moet weten, je loopt de zaak gewoon uit te stellen en ontwijkgedrag te vertonen.
Je bent zoals je de mensen om je heen behandeld. En op dit moment loop je je man te martelen. En jezelf. En je vriend.
Wil je zo iemand zijn ? Alleen omdat je het niet kunt opbrengen om tegen je man te zeggen dat het over is ? Ik kan je bijna garanderen dat als je zo doorgaat je je man gaat haten omdat hij je niet laat gaan. Hartstikke onlogisch, want jij bent degene die het maar laat aanslepen, maar zo werkt het nu eenmaal. En dan is er zelfs geen vriendschap meer met je man. Alleen maar wrok.
vrijdag 24 november 2017 15:53
@makreel:
Maar ik wil beslissen! Ik heb ballen genoeg, maar ik weet niet waar ik ze tegenaan moet smijten. Moet ik dat nu ook nog een keer blindelings doen? Een muntje opgooien? Of gaat het er hier vooral om dat ik mijn verdiende straf krijg?
Ik wil oprecht weten wat de ervaringen van anderen zijn met therapie in dit soort situaties. Als het zelfs geen zin meer heeft om te werken aan de relatie met mijn man, dan maakt dat een en ander wel gemakkelijker.
En oh ja: je mag het hebben, mijn groot plezier. Ik weet niet wat voor onmens jullie denken dat ik ben dat ik het nu goed voor elkaar zou hebben.
Maar ik wil beslissen! Ik heb ballen genoeg, maar ik weet niet waar ik ze tegenaan moet smijten. Moet ik dat nu ook nog een keer blindelings doen? Een muntje opgooien? Of gaat het er hier vooral om dat ik mijn verdiende straf krijg?
Ik wil oprecht weten wat de ervaringen van anderen zijn met therapie in dit soort situaties. Als het zelfs geen zin meer heeft om te werken aan de relatie met mijn man, dan maakt dat een en ander wel gemakkelijker.
En oh ja: je mag het hebben, mijn groot plezier. Ik weet niet wat voor onmens jullie denken dat ik ben dat ik het nu goed voor elkaar zou hebben.
vrijdag 24 november 2017 16:02
@ekiM:
Ik kan niet voortgaan op mijn gevoel. Dat blijft doof en dat is ook logisch, want mijn gevoel zegt eigenlijk niet te kiezen. Dus moet ik proberen het met redeneren te doen. En ja, daar wordt een mens gek van. Het is niet mijn bedoeling jullie ook gek te maken, maar ik denk dat jullie zo stilaan een idee hebben van hoe het in mijn hoofd is.
Ik kan niet voortgaan op mijn gevoel. Dat blijft doof en dat is ook logisch, want mijn gevoel zegt eigenlijk niet te kiezen. Dus moet ik proberen het met redeneren te doen. En ja, daar wordt een mens gek van. Het is niet mijn bedoeling jullie ook gek te maken, maar ik denk dat jullie zo stilaan een idee hebben van hoe het in mijn hoofd is.
vrijdag 24 november 2017 16:10
Je voelt seksueel gezien weerzin richting je man? Tot spreekwoordelijke braakneigingen aan toe? Vrouw, hoe kun je denken dat dit goed zou kunnen komen? Jullie zijn geen stel meer in die zin.
Je waardeert hem als vriend zo te lezen, misschien is het een idee om vriendschap te behouden en jullie beiden een nieuwe kans te geven op geluk.
Je waardeert hem als vriend zo te lezen, misschien is het een idee om vriendschap te behouden en jullie beiden een nieuwe kans te geven op geluk.
...
vrijdag 24 november 2017 16:18
Door vreemd te gaan heb je i.m.o. al gekozen. Voor een andere life style. Die niet bij jouw huwelijk past.
Je doet hier overkomen alsof je zo'n groot hart hebt, dat je zo nobel en loyaal bent dat je niet kunt kiezen, dat de mannen het als een compliment moeten zien, dat de hele wereld gek is omdat die jou niet begrijpen. Tja.
Je hebt iets overhoop gehaald, deal with it.
Je doet hier overkomen alsof je zo'n groot hart hebt, dat je zo nobel en loyaal bent dat je niet kunt kiezen, dat de mannen het als een compliment moeten zien, dat de hele wereld gek is omdat die jou niet begrijpen. Tja.
Je hebt iets overhoop gehaald, deal with it.
vrijdag 24 november 2017 16:19
Ik ben nooit getrouwd geweest, maar heb wel in jouw situatie gezeten, min of meer.
Het verschil is dat ik vrij snel besloot mijn doodgoeie ex niet aan een lijntje te houden, hoeveel pijn hem dat ook deed. Want hem laten bungelen was veel pijnlijker geweest, en ja, nogal slap. Vind je het verkeerd dat Turquise het zo noemt? Ok.. Hoe zou ze het dan moeten noemen? Sterk? Goed gedrag?
Je bent echt niet de eerste met dezelfde keuze te maken. Het is voor jou ook echt niet erger dan een ander. Maar wat jij doet is hard snikken"wat moet ik nuuuuuu toch" en medelijden verwachten.
Volgens mij heeft iedereen veel meer medelijden met je man. En terecht. Ik lees almaar dat je nooit op m gevallen bent. Leuk voor hem zeg, dat zal je te horen krijgen van de vrouw waarmee je oud wilde worden. Hopelijk heeft hij na jou de kracht om een andere vrouw weer te gaan vertrouwen. Het is m gegund.
Mag ik ook opmerken dat 20 jaar een verduveld lange tijd is om niks te merken van jullie "problemen"?
Als je het echt echt echt wilde oplossen zat je nu op jezelf. Dan maar het risico dat je een van de twee kwijtraakt. Dat lopen zij immers ook.
Oh en misselijk hoe jij je man tussen de regels door verwijt dat hij je de ander niet gunt. Dat zegt mij meer over jou dan alle lappen tekst hiervoor. Niks mis met polyamorie maar hij WIL HET NIET. Dat is evengoed zijn recht. Jij houdt je niet aan je huwelijkse belofte; niet hij.
Het verschil is dat ik vrij snel besloot mijn doodgoeie ex niet aan een lijntje te houden, hoeveel pijn hem dat ook deed. Want hem laten bungelen was veel pijnlijker geweest, en ja, nogal slap. Vind je het verkeerd dat Turquise het zo noemt? Ok.. Hoe zou ze het dan moeten noemen? Sterk? Goed gedrag?
Je bent echt niet de eerste met dezelfde keuze te maken. Het is voor jou ook echt niet erger dan een ander. Maar wat jij doet is hard snikken"wat moet ik nuuuuuu toch" en medelijden verwachten.
Volgens mij heeft iedereen veel meer medelijden met je man. En terecht. Ik lees almaar dat je nooit op m gevallen bent. Leuk voor hem zeg, dat zal je te horen krijgen van de vrouw waarmee je oud wilde worden. Hopelijk heeft hij na jou de kracht om een andere vrouw weer te gaan vertrouwen. Het is m gegund.
Mag ik ook opmerken dat 20 jaar een verduveld lange tijd is om niks te merken van jullie "problemen"?
Als je het echt echt echt wilde oplossen zat je nu op jezelf. Dan maar het risico dat je een van de twee kwijtraakt. Dat lopen zij immers ook.
Oh en misselijk hoe jij je man tussen de regels door verwijt dat hij je de ander niet gunt. Dat zegt mij meer over jou dan alle lappen tekst hiervoor. Niks mis met polyamorie maar hij WIL HET NIET. Dat is evengoed zijn recht. Jij houdt je niet aan je huwelijkse belofte; niet hij.
vrijdag 24 november 2017 16:24
Rooss4.0:
Als je rondleest, dan komt het blijkbaar best vaak voor, en kan het allerlei oorzaken hebben. En wordt beweerd dat het reversibel is. Maar ik heb nog nooit van iemand in het echt gehoord dat dit ook lukte.
Ik wil beslissen, maar ik sla echt vast. Gevoelens van verliefdheid zijn oppervlakkig en onvolwassen. Gevoelens van weerzin zijn reversibel. Lang bij elkaar zijn is geen reden om bij elkaar te blijven. Het haalt niets uit een relatie te verlaten om vervolgens een nieuwe aan te gaan waar je weer dezelfde problemen tegenkomt. Ik moet bij mijn man weg omdat ik hem gruwelijk pijn heb gedaan en je nooit zomaar op een ander verliefd wordt. Ik moet bij mijn man blijven omdat ik nu eenmaal niet alles in het leven kan hebben, en alle relaties kennen een gemis. Sex is essentieel. Sex is toch niet waar het om draait? Enzovoort.
Echt, alle bewondering voor iedereen die uit al deze waarheden een beslissing weet te puren. Blijkbaar kan echt niemand zich voorstellen dat ik het echt niet weet, en dat dit de enige en echte reden is dat ik niet beslis.
Als je rondleest, dan komt het blijkbaar best vaak voor, en kan het allerlei oorzaken hebben. En wordt beweerd dat het reversibel is. Maar ik heb nog nooit van iemand in het echt gehoord dat dit ook lukte.
Ik wil beslissen, maar ik sla echt vast. Gevoelens van verliefdheid zijn oppervlakkig en onvolwassen. Gevoelens van weerzin zijn reversibel. Lang bij elkaar zijn is geen reden om bij elkaar te blijven. Het haalt niets uit een relatie te verlaten om vervolgens een nieuwe aan te gaan waar je weer dezelfde problemen tegenkomt. Ik moet bij mijn man weg omdat ik hem gruwelijk pijn heb gedaan en je nooit zomaar op een ander verliefd wordt. Ik moet bij mijn man blijven omdat ik nu eenmaal niet alles in het leven kan hebben, en alle relaties kennen een gemis. Sex is essentieel. Sex is toch niet waar het om draait? Enzovoort.
Echt, alle bewondering voor iedereen die uit al deze waarheden een beslissing weet te puren. Blijkbaar kan echt niemand zich voorstellen dat ik het echt niet weet, en dat dit de enige en echte reden is dat ik niet beslis.
vrijdag 24 november 2017 16:39
@Mariagalatea:
De "problemen" zijn niet onopgemerkt gebleven. Ik heb gelezen (daaruit geleerd dat het heel erg belangrijk was mijn man niet onzeker te maken), ik heb ettelijke strategieën toegepast om wel zin te krijgen, ik heb met artsen gepraat, geëxperimenteerd met anticonceptie... En vooral, ik heb vaak mijn gevoelens aangekaart bij mijn man: mijn gevoel van eenzaamheid en gemis, en ook het ernstige schuldgevoel naar mijn man toe. Ik heb hem om hulp gevraagd. Maar hij heeft nooit meer gedaan dan gezegd dat het geen ramp was, en dat de rest van onze relatie voor hem voldoende was om gelukkig te zijn. Zo gaat gauw een jaar of 8 voorbij.
Ik hoef overigens geen medelijden. Ik vind mezelf of mijn situatie niet uniek, maar ik ben toevallig wel degene die erin zit en ik heb maar één leven ter beschikking.
Het zou ook van respect getuigen, vind ik, als er niet gedaan werd alsof mijn man alleen maar een slachtoffer (martelen? echt?) is, met verder geen eigen wil of daadkracht.
De "problemen" zijn niet onopgemerkt gebleven. Ik heb gelezen (daaruit geleerd dat het heel erg belangrijk was mijn man niet onzeker te maken), ik heb ettelijke strategieën toegepast om wel zin te krijgen, ik heb met artsen gepraat, geëxperimenteerd met anticonceptie... En vooral, ik heb vaak mijn gevoelens aangekaart bij mijn man: mijn gevoel van eenzaamheid en gemis, en ook het ernstige schuldgevoel naar mijn man toe. Ik heb hem om hulp gevraagd. Maar hij heeft nooit meer gedaan dan gezegd dat het geen ramp was, en dat de rest van onze relatie voor hem voldoende was om gelukkig te zijn. Zo gaat gauw een jaar of 8 voorbij.
Ik hoef overigens geen medelijden. Ik vind mezelf of mijn situatie niet uniek, maar ik ben toevallig wel degene die erin zit en ik heb maar één leven ter beschikking.
Het zou ook van respect getuigen, vind ik, als er niet gedaan werd alsof mijn man alleen maar een slachtoffer (martelen? echt?) is, met verder geen eigen wil of daadkracht.
vrijdag 24 november 2017 16:40
Slaxhtofferrol!!
En ja hoor, mensen snappen jou prima. Zoveel mensen die ooit voor deze zeer moeilijke keuze stonden; die lieten de boel alleen niet zo lang etteren als jij.
Ga gewoon op jezelf wonen. Je komt er dan vanzelf achter wie van de twee bij je blijft, of niet.
Maar iets zegt me dat je man dan snel klaar zal zijn met je, en dat jij dat niet wil.
Succes ermee.
vrijdag 24 november 2017 16:44
vrijdag 24 november 2017 16:50
@Mariagalatea:
Maar nee, ik ben geen slachtoffer! Ik zou niet weten van wie of wat. Ik stel alleen maar vast dat mensen lijken te denken dat ik het eigenlijk wel weet maar niet wil doen.
En misschien heb je wel gelijk, moet ik gewoon alleen. Mijn man heeft altijd gezegd dat als ik hier wegga, met welke intentie ook, dat voor hem betekent dat ik tegen hem kies. Dus ben ik gebleven.
Maar nee, ik ben geen slachtoffer! Ik zou niet weten van wie of wat. Ik stel alleen maar vast dat mensen lijken te denken dat ik het eigenlijk wel weet maar niet wil doen.
En misschien heb je wel gelijk, moet ik gewoon alleen. Mijn man heeft altijd gezegd dat als ik hier wegga, met welke intentie ook, dat voor hem betekent dat ik tegen hem kies. Dus ben ik gebleven.
vrijdag 24 november 2017 16:56
-------------- En vooral, ik heb vaak mijn gevoelens aangekaart bij mijn man: mijn gevoel van eenzaamheid en gemis, en ook het ernstige schuldgevoel naar mijn man toe. Ik heb hem om hulp gevraagd. Maar hij heeft nooit meer gedaan dan gezegd dat het geen ramp was, en dat de rest van onze relatie voor hem voldoende was om gelukkig te zijn. Zo gaat gauw een jaar of 8 voorbij.------------
Voor hem was het voldoende om gelukkig te zijn, voor hem was het geen ramp,......
Maar daar gaat het hier niet om. Het gaat om wat jij wil, tekortkomt.
---------Ik hoef overigens geen medelijden. Ik vind mezelf of mijn situatie niet uniek, maar ik ben toevallig wel degene die erin zit en ik heb maar één leven ter beschikking.-----------
Ja. Je hebt maar een leven. Hoeveel tijd ga je nog verspillen ?
---------Het zou ook van respect getuigen, vind ik, als er niet gedaan werd alsof mijn man alleen maar een slachtoffer (martelen? echt?) is, met verder geen eigen wil of daadkracht.---------
Hij geeft niet op want voor hem is het voldoende wat er is. Maar je doet hem evengoed pijn door geen keuze te maken.
En wat dat als je bij me weggaat ben je tegen me.... Kom op zeg. Wat is dat nou voor opmerking ?
Voor hem was het voldoende om gelukkig te zijn, voor hem was het geen ramp,......
Maar daar gaat het hier niet om. Het gaat om wat jij wil, tekortkomt.
---------Ik hoef overigens geen medelijden. Ik vind mezelf of mijn situatie niet uniek, maar ik ben toevallig wel degene die erin zit en ik heb maar één leven ter beschikking.-----------
Ja. Je hebt maar een leven. Hoeveel tijd ga je nog verspillen ?
---------Het zou ook van respect getuigen, vind ik, als er niet gedaan werd alsof mijn man alleen maar een slachtoffer (martelen? echt?) is, met verder geen eigen wil of daadkracht.---------
Hij geeft niet op want voor hem is het voldoende wat er is. Maar je doet hem evengoed pijn door geen keuze te maken.
En wat dat als je bij me weggaat ben je tegen me.... Kom op zeg. Wat is dat nou voor opmerking ?
vrijdag 24 november 2017 17:02
Wat ik niet snap: waarom blijft je man nog bij je? Hij krijgt 8 jaar lang geen sex, de laatste jaren heb je zelfs weerzin tegen zoenen en als klap op de vuurpijl blijk je het wel met een ander te kunnen. Is hij niet ONTZETTEND kwaad op je? Waarom niet? Dat maakt je man een enorme slappe zak. Waarom gunt hij zichzelf geen betere relatie?
Als je je toch zo verantwoordelijk voelt voor je mans geluk en liever jezelf pijn doet dan een ander: hak jij dan de knoop voor hem door. Gun hem de kans op echt geluk. Een huwelijk zonder sex is geen compleet huwelijk. Zeker niet als blijkt dat beide partners wel degelijk behoefte blijken te hebben aan sex, alleen niet met elkaar. Waarom nemen jullie beide genoegen met een halfslachtig huwelijk?
En leuk bij-effect: ik denk dat jij zelf (uiteindelijk) ook veel gelukkiger bent zonder die molensteen van "ik ben met je getrouwd en eigenlijk zou ik sex met je moeten hebben, maar ik ben helemaal geblokkeerd en daar voel ik me schuldig over" om je nek.
Om antwoord te geven op je andere vraag: ik geloof niet dat jullie na 8 jaar je sexleven weer op te rit kunnen krijgen. Niet zonder een heel pijnlijke confrontatie aan te gaan met elkaar. En ik denk dat er teveel kapot is om hier doorheen te kunnen.
Als je je toch zo verantwoordelijk voelt voor je mans geluk en liever jezelf pijn doet dan een ander: hak jij dan de knoop voor hem door. Gun hem de kans op echt geluk. Een huwelijk zonder sex is geen compleet huwelijk. Zeker niet als blijkt dat beide partners wel degelijk behoefte blijken te hebben aan sex, alleen niet met elkaar. Waarom nemen jullie beide genoegen met een halfslachtig huwelijk?
En leuk bij-effect: ik denk dat jij zelf (uiteindelijk) ook veel gelukkiger bent zonder die molensteen van "ik ben met je getrouwd en eigenlijk zou ik sex met je moeten hebben, maar ik ben helemaal geblokkeerd en daar voel ik me schuldig over" om je nek.
Om antwoord te geven op je andere vraag: ik geloof niet dat jullie na 8 jaar je sexleven weer op te rit kunnen krijgen. Niet zonder een heel pijnlijke confrontatie aan te gaan met elkaar. En ik denk dat er teveel kapot is om hier doorheen te kunnen.
vrijdag 24 november 2017 17:04
Toch even erneer zetten:
Vergelijk je situatie met een vijver, waar net een gigantische steen is ingegooid.
Het is enorm troebel, er zwemmen nog wat vissen in en er zijn wat planten enzovoorts.
Wie/wat gooide die steen?
Wanneer wordt het water weer helder? Tijd?
Waar ergens bij jij in dit beeld?
Kun je je man goed zien in troebel water?
Waar is die andere man?
Ik denk door het in een beeld te stoppen, redelijk symbolisch/beeldend je mogelijk oplossingen of ideeen krijgt. Mogelijk geeft het een duidelijker beeld van de situatie, knelpunten en mogelijke oplossing of hoe jij die vijver op termijn wil hebben?
Vergelijk je situatie met een vijver, waar net een gigantische steen is ingegooid.
Het is enorm troebel, er zwemmen nog wat vissen in en er zijn wat planten enzovoorts.
Wie/wat gooide die steen?
Wanneer wordt het water weer helder? Tijd?
Waar ergens bij jij in dit beeld?
Kun je je man goed zien in troebel water?
Waar is die andere man?
Ik denk door het in een beeld te stoppen, redelijk symbolisch/beeldend je mogelijk oplossingen of ideeen krijgt. Mogelijk geeft het een duidelijker beeld van de situatie, knelpunten en mogelijke oplossing of hoe jij die vijver op termijn wil hebben?
vrijdag 24 november 2017 17:05
vrijdag 24 november 2017 17:09
@ Hadeal:
Mijn man is kwaad maar niet ontzettend. Want hij ziet ook wel dat het hem altijd "handig uitkwam" dat ik spontaan de schuld op me nam, zodat hij zelf buiten schot bleef.
En nu wil hij inderdaad een betere relatie. Met mij. Want hij heeft ook gelezen dat het misschien te fixen valt, ook al is het ver gekomen.
Ik begrijp heel goed wat je zegt. Je zou kunnen zeggen dat we twee ruggengraatlozen samen zijn. Of net dat dit een clash van twee mensen met een sterke wil is.
Verder denk ik dat je erg zinnige dingen zegt.
Mijn man is kwaad maar niet ontzettend. Want hij ziet ook wel dat het hem altijd "handig uitkwam" dat ik spontaan de schuld op me nam, zodat hij zelf buiten schot bleef.
En nu wil hij inderdaad een betere relatie. Met mij. Want hij heeft ook gelezen dat het misschien te fixen valt, ook al is het ver gekomen.
Ik begrijp heel goed wat je zegt. Je zou kunnen zeggen dat we twee ruggengraatlozen samen zijn. Of net dat dit een clash van twee mensen met een sterke wil is.
Verder denk ik dat je erg zinnige dingen zegt.
