Relaties
alle pijlers
Something's gotta give
maandag 20 november 2017 om 14:21
Dag allemaal,
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 20-11-2017 15:12
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
4.33% gewijzigd
zondag 29 december 2019 om 23:57
Elise509 schreef: ↑29-12-2019 23:48Waar dit fout loopt...
Volgens mij denken jullie allemaal dat ik eigenlijk al lang ergens deep down beslist heb mijn man te verlaten en voor mijn vriend te kiezen.
Ik wou dat het zo duidelijk was.
Maar dat is het niet, is het nooit geweest.
Door er een vriend naast te nemen terwijl jouw man dat niet wou, heb je hem in feite al 'verlaten'. Je bent namelijk buiten je huwelijk gestapt en hebt er iets naast gezocht.
En omgekeerd heeft mijn man altijd aangegeven geen relatie met drie te willen, maar ook nooit willen scheiden, ondanks het feit dat ik telkens weer de bubbel doorprikte en hem meldde dat mijn vriend wel deglijk bestond.
Ik snap ook niet helemaal dat hij geen stappen heeft ondernomen. MAARR makkelijk zeggen 'hey ik heb er wel nog steeds een vent naast' terwijl hij dat niet wil, maar zelf wel in het huwelijk blijven verdient ook niet de schoonheidsprijs. Maar eerlijk is eerlijk, hij had hier ook voor zichzelf moeten kiezen als jij zijn geluk niet bovenaan had staan.
Dit soort situaties blijft echt alleen maar duren als er een soort van precair evenwicht bestaat tussen alle partijen.
Het feit dat mijn vriend geen probleem heeft met de diepe connectie die ik nog steeds met mijn man ervaar en wil in stand houden, helpt natuurlijk niet. Hoewel het voor mij voelt alsof hij het diepst mogelijke respect heeft voor mij en mijn gevoelens, en ik dat gewelidg apprecieer.
De situatie blijft alleen maar duren als niemand een beslissing wil nemen of durft te nemen.
Ik had nooit moeten denken dat er ook maar enig begrip zou zijn voor de situatie waarin ik me bevind.
Of bevond, want ik heb het gevoel dat ik mijn man nu definitief kwijt ben.
Er schijnt een of andere filosofische fabel te bestaan over een ezel die maar niet kon kiezen tussen twee balen hooi en dan maar stierf van honger.
Ik voel me geen slachtoffer. Er is niemand die ook maar een fractie van de frustratie kan voelen die ik voel met mezelf. Ik heb alles geprobeerd. Het ene, het andere. Mezelf straffen en pijnigen, in de ene richting en de andere. Ik ben gewoon moe en ik weet het niet.
Misschien moet ik het niet meer weten. Weet mijn man het.
maandag 30 december 2019 om 00:00
Nee, scheiden doet ze niet, wil ze niet.madamzonderm schreef: ↑29-12-2019 23:59Jij vroeg om te scheiden?
Soort van goed bezig, tenminste een eind aan deze situatie.
maandag 30 december 2019 om 00:02
nee
maandag 30 december 2019 om 00:03
Ja hoor, weten ze beiden van.
Ik voelde het als een kans om opnieuw te beginnen met man.
Had zo erg de verbinding met hem gevoeld toem hij daar was en niet verder toegelaten werd toen ze me opnamen.
Helaas. Er is toen niks veranderd.
Ex vriend to be... is dat je helderziendheid of gewoon gemeen doen?
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 30-12-2019 00:05
0.23% gewijzigd
maandag 30 december 2019 om 00:07
Mijn helderziendheid.Elise509 schreef: ↑30-12-2019 00:03Ja hoor, weten ze beiden van.
Ik voelde het als een kans om opnieuw te beginnen met man.
Had zo erg de verbinding met hem gevoeld toem hij daar was en niet verder toegelaten werd toen ze me opnamen.
Helaas. Er is toen niks veranderd.
Ex vriend to be... is dat je helderziendheid of gewoon gemeen doen?
Waarom werd je opgenomen?
maandag 30 december 2019 om 00:12
Stille meelezer hier. Ik kom even uit die stilte modus want het grijpt me zo aan wat je schrijft.Elise509 schreef: ↑29-12-2019 23:48Waar dit fout loopt...
Volgens mij denken jullie allemaal dat ik eigenlijk al lang ergens deep down beslist heb mijn man te verlaten en voor mijn vriend te kiezen.
Ik wou dat het zo duidelijk was.
Maar dat is het niet, is het nooit geweest.
En omgekeerd heeft mijn man altijd aangegeven geen relatie met drie te willen, maar ook nooit willen scheiden, ondanks het feit dat ik telkens weer de bubbel doorprikte en hem meldde dat mijn vriend wel deglijk bestond.
Dit soort situaties blijft echt alleen maar duren als er een soort van precair evenwicht bestaat tussen alle partijen.
Het feit dat mijn vriend geen probleem heeft met de diepe connectie die ik nog steeds met mijn man ervaar en wil in stand houden, helpt natuurlijk niet. Hoewel het voor mij voelt alsof hij het diepst mogelijke respect heeft voor mij en mijn gevoelens, en ik dat gewelidg apprecieer.
Ik had nooit moeten denken dat er ook maar enig begrip zou zijn voor de situatie waarin ik me bevind.
Of bevond, want ik heb het gevoel dat ik mijn man nu definitief kwijt ben.
Er schijnt een of andere filosofische fabel te bestaan over een ezel die maar niet kon kiezen tussen twee balen hooi en dan maar stierf van honger.
Ik voel me geen slachtoffer. Er is niemand die ook maar een fractie van de frustratie kan voelen die ik voel met mezelf. Ik heb alles geprobeerd. Het ene, het andere. Mezelf straffen en pijnigen, in de ene richting en de andere. Ik ben gewoon moe en ik weet het niet.
Misschien moet ik het niet meer weten. Weet mijn man het.
Jij hebt jezelf verlaten, al lang geleden en daarom zit je nu zo vast, al zo lang.
En je hebt NIET alles geprobeerd. Er zijn meer richtingen dan die opties van jou, maar die kun je (nog) niet zien.
Ik hoop dat je die snel gaat zien nu je man het zat is en van je weg is.
Serieus; ik hoop dat hij die scheiding doorzet.
Ik hoop dat jij daardoor gedwongen wordt om weer naar jezelf toe te gaan. En dus weg van deze hele situaties. Deze hele toestand die al lang niets meer met liefde te maken heeft, maar gevoed blijft worden door angst.
Angst om te verliezen, angst om te kiezen. En inderdaad dan maar dood te gaan net als die ezel in de fabel.
De enige weg uit deze situatie is de weg die jij niet wilt, niet kunt gaan. Ik wens je toe dat je dat heel snel wel gaat durven, doen.
Kies voor jezelf. En stop met allebei.
anoniem_63740156d1a92 wijzigde dit bericht op 30-12-2019 00:12
2.00% gewijzigd
maandag 30 december 2019 om 00:16
En nu ik dit lees al helemaal.
Je weg hieruit is niet de dood, maar wel het stoppen met deze situatie die jou kapot maakt.
En jij bent de enige die die keuze kan maken. Maar dan moet je wel uit liefde gaan kiezen voor jezelf. En zo te lezen ben je daar nu heel ver van verwijderd
maandag 30 december 2019 om 00:16
Dankjewel.Hobbelster schreef: ↑30-12-2019 00:12Stille meelezer hier. Ik kom even uit die stilte modus want het grijpt me zo aan wat je schrijft.
Jij hebt jezelf verlaten, al lang geleden en daarom zit je nu zo vast, al zo lang.
En je hebt NIET alles geprobeerd. Er zijn meer richtingen dan die opties van jou, maar die kun je (nog) niet zien.
Ik hoop dat je die snel gaat zien nu je man het zat is en van je weg is.
Serieus; ik hoop dat hij die scheiding doorzet.
Ik hoop dat jij daardoor gedwongen wordt om weer naar jezelf toe te gaan. En dus weg van deze hele situaties. Deze hele toestand die al lang niets meer met liefde te maken heeft, maar gevoed blijft worden door angst.
Angst om te verliezen, angst om te kiezen. En inderdaad dan maar dood te gaan net als die ezel in de fabel.
De enige weg uit deze situatie is de weg die jij niet wilt, niet kunt gaan. Ik wens je toe dat je dat heel snel wel gaat durven, doen.
Kies voor jezelf. En stop met allebei.
Ik weet niet of ik helemaal begrijp wat je zegt, maar het doet me goed om je te lezen.
Het voelt alsof je het goed met me voorhebt. Daar ben ik blij mee.
maandag 30 december 2019 om 00:19
Dat is een nare weg. Als het nu weer lastig is lijkt het me slim om snel weer contact op te nemen met je hulpverleners.
Sterkte.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
maandag 30 december 2019 om 00:20
Nee. Helemaal niet.
Ik wou gewoon even van de pijn af.
Het is trouwens verbazingwekkend hoe weinig serieus dat genomen wordt, hoor,
Er waren verplegers op de spoeddienst die grapjes maakten over al die stomme wijven die die avond een overdosis hadden gedaan.
Heb nog een meisje van 16 getroost die in een instelling zat en daar zodanig aan haar lot was overgelaten dat ze geen uitweg meer zag. Dat helpt een hoop om je eigen situatie te relativeren. dat kan ik je verzekeren.
maandag 30 december 2019 om 00:22
Je slikt pillen als kans om opnieuw te beginnen met je man?
Je bent serieus?
maandag 30 december 2019 om 00:22
Er is altijd een keuze. Dat je niet het droomresultaat krijgt wat je wil hoort bij het leven is nou eenmaal zo.
Dat je die les nou nog niet geleerd hebt zeg. Je neemt liever een overdosis dan te kiezen tussen twee kerels?
En je bent in therapie maar die therapeut weet daar blijkbaar niks van af? Dus ook daar ben je niet eerlijk.. wat heeft die therapie dan voor zin.
Dat je die les nou nog niet geleerd hebt zeg. Je neemt liever een overdosis dan te kiezen tussen twee kerels?
En je bent in therapie maar die therapeut weet daar blijkbaar niks van af? Dus ook daar ben je niet eerlijk.. wat heeft die therapie dan voor zin.
maandag 30 december 2019 om 00:23
Ik heb het zeker goed met je voor. Ik denk dat je het oprecht goed probeert maar op één of andere manier zit er een kronkel in je hoofd die jou wijsmaakt dat dit jouw weg is, deze situatie, en dat er een uitkomst mogelijk is waarbij je gelukkig gaat worden met één , of beide, van deze mannen.
Het lijkt zo langzamerhand tot je door te dringen dat dat er niet meer in zit en nu ga je in je nood gekke en gevaarlijke sprongen maken.
Dat lijkt me niet constructief voor jouw weg omhoog uit dit dal.
Het alleen zijn trouwens wel. Dat vind ik een heel goede en moedige stap van je , ondanks dat je was uitgenodigd met kerst.
En weet je, jezelf nog meer pijn doen gaat je echt niet uit dit dal helpen. Maar een tijdje alleen en door de pijn en het besef van verlies van beide relaties heen, zijn denk ik de eerste stapjes op je weg naar nieuw geluk. Vooraleerst met jezelf en wellicht in de toekomst met een (andere, nieuwe) man.
Het is tijd om te gaan helen, en dat gaat beter als je niet steeds terugkeert naar dat wat jou zo beschadigt.
Die relaties, deze situatie die jou al zo veel pijn heeft gedaan.
Niks is toch erger dan dit nog jaren of zelfs weken laten duren?
De pijn van het besef dat het echt klaar is, is pijnlijk, maar nooit zo erg als wat er nu aan de hand is (en -wellicht- blijft!)
