Relaties
alle pijlers
Something's gotta give
maandag 20 november 2017 om 14:21
Dag allemaal,
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 20-11-2017 15:12
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
4.33% gewijzigd
zondag 29 december 2019 om 23:17
En ik denk dat dat ook best iets is wat mensen begrijpen. De vraag is dan alleen, hoe ga je daarmee om. En dat is waar de pijn komt kijken. Je wil(de) al die tijd van 2 walletjes blijven eten, ook al deed het je man verschrikkelijk veel pijn en gaf hij aan dat dat nou was wat hij niet wilde.Elise509 schreef: ↑29-12-2019 22:57Natuurlijk zit de onvrede in mij.
Maar je kan niet zeggen na 26 jaar dat ik niet geprobeerd heb.
Dat is het enige dat ik kan aanvoeren. 26 jaar waarvan 8 jaar compleet sexloos.
En toen werd ik verliefd en ik wist nog niet dat ik blijkbaar ergens wat miste.
ik heb zo hard mijn best gedaan dat ik gewoon geen idee meer had.
Als jij iemand tegen was gekomen en:
- Je had dit tegen je man gezegd en gezegd dat je wilde scheiden, wanneer hij aangaf dat hij je niet wilde delen
of
- Je tegen deze vriend had gezegd dat je voor je huwelijk wilde vechten en hem dus niet meer wilde zien
Dan waren de reacties heel anders geweest.
zondag 29 december 2019 om 23:18
En het probleem is dus dat ik geen van beide naar waarheid kon doen.Bee_Kind schreef: ↑29-12-2019 23:17En ik denk dat dat ook best iets is wat mensen begrijpen. De vraag is dan alleen, hoe ga je daarmee om. En dat is waar de pijn komt kijken. Je wil(de) al die tijd van 2 walletjes blijven eten, ook al deed het je man verschrikkelijk veel pijn en gaf hij aan dat dat nou was wat hij niet wilde.
Als jij iemand tegen was gekomen en:
- Je had dit tegen je man gezegd en gezegd dat je wilde scheiden, wanneer hij aangaf dat hij je niet wilde delen
of
- Je tegen deze vriend had gezegd dat je voor je huwelijk wilde vechten en hem dus niet meer wilde zien
Dan waren de reacties heel anders geweest.
zondag 29 december 2019 om 23:20
Dat kon je wel, alleen je hebt ervoor gekozen om dat niet te doen. Omdat je wellicht het gevoel had dat je dat niet kon. Maar het kon natuurlijk wel gewoon. En daar zit dat stuk eigen verantwoordelijkheid wat je kunt nemen, juist ook naar je man toe. Dat maakt ook juist dat je zelf de touwtjes in handen neemt ipv je handen in de lucht te gooien en te zeggen 'hey, dit overkomt mij ook allemaal maar gewoon hoor'.
zondag 29 december 2019 om 23:23
Je denkt dat je niet kunt kiezen, want je bent bang om mensen waar je van houdt daardoor te verliezen.
Juist doordat je niet kiest, dreig je in elk geval je man te verliezen.
Ik zie hierin: soms moet je dingen doen die je eng vindt, waar je bang voor bent, die moeilijk zijn.
Omdat dat echte moed is: iets eng vinden en het dan toch doen, omdat dat het juiste is.
Had je als bonus misschien nog een goede vriendschap kunnen behouden met je man. In de grijze tussenfase die jullie nu hadden, is hij gekwetst (en jij misschien ook). Dat maakt het lastiger om elkaar daarna nog lief te vinden en een band op te bouwen of te behouden.
makreel wijzigde dit bericht op 29-12-2019 23:24
1.46% gewijzigd
Wat eten we vanavond?
zondag 29 december 2019 om 23:23
Ik heb je nergens een onmens genoemd. Dat doe je toch echt zelf.
En ik ben pas verbloemd taalgebruik gaan gebruiken toen jij dat aangaf. Ik begon met het advies om niet meer te liegen.
En daarmee bedoelde ik tegen jezelf.
Maar als jij dat graag blijft doen, prima.
En volgens mij had je alle recht om een hele harde grens te trekken en voor jezelf te kiezen. Niet dat ik daar enige stem in heb, maar dat is mijn mening. Alle recht.
Maar de mensen van wie je zegt te houden zo te laten bungelen en bespelen en alle verantwoordelijkheid daarvoor afschuiven vind ik gewoon vals. En zéker geen liefde.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zondag 29 december 2019 om 23:25
Je maximaliseert geluk voor iedereen nu door beide mannen te laten gaan. Het huwelijk is stuk. Je kan die vriend geen relatie bieden want je kan nog niet achter je keuzes staan. Raap jezelf bij elkaar voor je een nieuwe relatie of huwelijk aangaat. Nu lukt dat je niet en kies je een suboptimale oplossing in het maximaliseren van geluk als je wel probeert zo'n verbinding aan te gaan.
zondag 29 december 2019 om 23:26
Hoe had ik dat kunnen doen?Bee_Kind schreef: ↑29-12-2019 23:20Dat kon je wel, alleen je hebt ervoor gekozen om dat niet te doen. Omdat je wellicht het gevoel had dat je dat niet kon. Maar het kon natuurlijk wel gewoon. En daar zit dat stuk eigen verantwoordelijkheid wat je kunt nemen, juist ook naar je man toe. Dat maakt ook juist dat je zelf de touwtjes in handen neemt ipv je handen in de lucht te gooien en te zeggen 'hey, dit overkomt mij ook allemaal maar gewoon hoor'.
Zeg het me alsjeblief?
Het zou ontzettend dom zijn moest ik heel de tijd iets over het hoofd hebben gezien dat maakte dat ik dat kon doen (welk van de twee dingen die ik kon doen, bedoel je trouwens?), maar beter laat dan nooit om dat in te zien.
Had ik kop of munt moeten gooien? (Geprobeerd. Ik was het nooit helemaal eens met wat er van kwam...)
Wat dan?
zondag 29 december 2019 om 23:29
Desnoods had je kop of munt gegooidElise509 schreef: ↑29-12-2019 23:26Hoe had ik dat kunnen doen?
Zeg het me alsjeblief?
Het zou ontzettend dom zijn moest ik heel de tijd iets over het hoofd hebben gezien dat maakte dat ik dat kon doen (welk van de twee dingen die ik kon doen, bedoel je trouwens?), maar beter laat dan nooit om dat in te zien.
Had ik kop of munt moeten gooien? (Geprobeerd. Ik was het nooit helemaal eens met wat er van kwam...)
Wat dan?
en ja natuurlijk had dat pijn gedaan want Kiezen is Verliezen
nu heb je gekozen om je pijn even uit te stellen ten koste van je man
anoniem_287855 wijzigde dit bericht op 29-12-2019 23:29
0.24% gewijzigd
zondag 29 december 2019 om 23:29
Mijn vriend ziet niet in waaroim ik zou kiezen.madamzonderm schreef: ↑29-12-2019 23:25Je maximaliseert geluk voor iedereen nu door beide mannen te laten gaan. Het huwelijk is stuk. Je kan die vriend geen relatie bieden want je kan nog niet achter je keuzes staan. Raap jezelf bij elkaar voor je een nieuwe relatie of huwelijk aangaat. Nu lukt dat je niet en kies je een suboptimale oplossing in het maximaliseren van geluk als je wel probeert zo'n verbinding aan te gaan.
Gek he?
zondag 29 december 2019 om 23:29
Je kunt nooit in het leven een keuze maken waarvan je 100% zeker bent dat het de juiste is. En ik bedoel of de keuze doorgaan met man en vriend afkappen, of doorgaan met vriend en man afkappen. Die keuze kun je maken en je kunt ernaar handelen: scheiden of juist contact verbreken met vriend. Je WILDE het niet en dat is iets anders. Je bent echt geen slachtoffer van de situatie, zodra je die verantwoordelijkheid neemt wordt het leven ook echt een stuk draaglijker.Elise509 schreef: ↑29-12-2019 23:26Hoe had ik dat kunnen doen?
Zeg het me alsjeblief?
Het zou ontzettend dom zijn moest ik heel de tijd iets over het hoofd hebben gezien dat maakte dat ik dat kon doen (welk van de twee dingen die ik kon doen, bedoel je trouwens?), maar beter laat dan nooit om dat in te zien.
Had ik kop of munt moeten gooien? (Geprobeerd. Ik was het nooit helemaal eens met wat er van kwam...)
Wat dan?
zondag 29 december 2019 om 23:30
Dus dat is een verantwoordelijke manier om met mensen (en je eigen leven) om te gaan?
Ik knipper met mijn ogen en onthou het goed.
zondag 29 december 2019 om 23:30
