Something's gotta give

Dag allemaal,

Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.

Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.


Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.

Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).

Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.

Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.

Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.

Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.

Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.

Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...

Bedankt allemaal voor jullie goede raad. Mijn verstand weet dat wat jullie zeggen heel erg zinnig is - of het nu is vanuit herkenning of toch minstens een reflex me te willen helpen, of vanuit een reactie van totaal onbegrip. Waardevol, echt.

Ik wil nog even wat verduidelijken. Het gevoel van "seksuele aversie" heeft niets te maken met hoe mijn man eruit ziet (hij ziet er toevallig prima uit, mooi lang en slank en met indrukwekkende grote bruine ogen). Ik denk dat het eerder te vergelijken is met het gevoel dat je krijgt als je je voorstelt met je broer te vrijen (met wie op gebied van aantrekkelijkheid op zich ook niks mis hoeft te zijn). Het is niet iets dat zich op een bewust niveau afspeelt. Het is een primitieve reflex die zich van je meester maakt: nee, die tong niet in mijn mond; nee, die hand niet op mijn lijf!! Soms is het minder, en kan ik die basale reactie onderdrukken. Maar soms is een hand op mijn schouder al voldoende. Ik vind het vreselijk. Vooral voor hem, maar ook voor mezelf. Want ik zou het zo graag anders willen. Ik was me van geen andere problemen bewust, het sloeg echt nergens op: ik hield van hem, en dan dat?!

Mijn teleurstelling komt doordat ik heel erg lang heel erg hard tegen deze gevoelens heb gevochten, geprobeerd heb ze te omzeilen... Geen pretje, echt niet. En ik heb hem ook om hulp gevraagd: dit is wat me overvalt, en ik vind het fout en ik wil het anders. Al die tijd werd dat op een soort van begripvol schouderophalen onthaald. Het was blijkbaar nooit erg genoeg voor hem om aan te pikken en te zeggen: "ja, dit is niet normaal, maar weet je, dit is niet jouw schuld, het is ons probleem, laat ons samen uitzoeken wat eraan te doen valt". Ik hield er het gevoel aan over dat ik "stuk" was en al blij mocht zijn dat hij met zo'n inadequaat exemplaar opgescheept wou blijven. Dat bedoel ik met me bekocht voelen (@ S-Meds: ja, wat is het toch lachen joh!). Toen een therapeut me er vriendelijk op wees dat zulke problemen letterlijk nooit aan één enkele partij te wijten zijn, wist ik niet meer waar ik het had van boosheid.

Ik zeg het maar omdat ik denk dat velen geen idee hebben hoe perfide het menselijke brein kan zijn.

@haeda1:
Ons intieme leven is op 8 jaar van fijn naar virtueel onbestaande geëvolueerd. (Quasi) seksloos zou ik slechts (nou ja ) de laatste 3-4- jaar noemen. Verder een goeie samenvatting. Momenteel ontbreekt zowel de energie die nodig is om te vechten voor mijn huwelijk, als die om mijn leven bij elkaar grabbelen en overnieuw te beginnen. Of die eerste optie nog een kans maakt, weet ik echt niet. Ik zou wel willen, maar ik heb ergens een beetje hoop nodig dat het nog zin heeft. Mijn man is rotsvast overtuigd van wel. Ik heb niet echt veel argumenten om hem tegen te spreken.

@S-Meds:
Ik wilde gewoon een en ander verduidelijken, sorry. Ik vind het zelf nog steeds moeilijk te geloven dat mensen in die mate hun gevoelens kunnen begraven... en dan toch blijkbaar weer niet.

@elfje26, @honingbijtje:

Volgens de geraadpleegde therapeuten is het sowieso een probleem van ons samen. Het lijkt of het probleem bij mij ligt omdat ik degene ben die geen zin heeft, maar zelfs dat is iets dat haast nooit aan één van beide ligt.

Dus ja, Honingbijtje, het is goed fout gelopen toen mijn man reageerde zoals hij deed telkens ik de zaak aankaartte. Volgens één therapeut heb ik dat geïnterpreteerd als een gebrek aan interesse vanwege mijn man. Terwijl het volgens mijn man alleen maar was dat hij het wel zo handig vond dat er over "zijn" probleem zo niet gesproken hoefde te worden. Hij was ook bang om me kwijt te raken als hij er een punt van maakte, dus deed hij maar alsof het hem niet veel kon schelen of we seks hadden of niet. Zoals je ziet, zijn we er alleszins samen verantwoordelijk voor dat het zo stom is kunnen lopen, wat dat betreft.

Een andere oorzaak die aangehaald werd door de 'peuten, is dat onze levens zodanig met elkaar verstrengeld zijn geraakt, dat ik de ruimte niet meer had om me tot hem aangetrokken te voelen. Ik zou een beetje afstand nodig hebben, terwijl hij net seks wil vanuit een gevoel van veiligheid. Dat spoort niet zo goed met elkaar.

Wat er moet gaan veranderen is veel minder duidelijk. De seksuologe stelde een lang traject voor van uitzoeken hoe we samen ons leven willen inrichten (meer ruimte voor elk apart), en dan ook aanrakingsoefeningen ed. Voor mij voelt dat als "too little, too late". Ik heb het gevoel dat het fundamenteler zit, dat ik mezelf grondig heb afgeleerd hem nog als een seksueel wezen te zien, en dat we de standaard procedure van elkaar langzaam weer lichamelijk ontdekken een beetje voorbij zijn. Maar ik ben natuurlijk geen expert...

Ik vind het toch opmerkelijk. "Vreemdgangers" worden op dit forum bijna unaniem afgedaan als onvolwassen en onverantwoordelijke mensen die hun verliefdheden en respectievelijke geslachtsdelen achterna hollen. De bedrogen partij heet dan degene te zijn die wel weet wat belangrijk is, namelijk vechten voor het huwelijk, niet weggooien wat met zoveel moeite over zoveel jaren is opgebouwd.

Maar dit is dan overduidelijk een gevalletje van het omgekeerde?