
Something's gotta give

maandag 20 november 2017 om 14:21
Dag allemaal,
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 20-11-2017 15:12
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
4.33% gewijzigd
donderdag 30 november 2017 om 11:43
Ghe.... zou het?

“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.

donderdag 30 november 2017 om 11:49
ik denk dat je beter moet lezen. als er niks meer te vechten valt dan is het algehele advies: laat losssssss, je bent beter af zonderElise509 schreef: ↑30-11-2017 11:27Ik vind het toch opmerkelijk. "Vreemdgangers" worden op dit forum bijna unaniem afgedaan als onvolwassen en onverantwoordelijke mensen die hun verliefdheden en respectievelijke geslachtsdelen achterna hollen. De bedrogen partij heet dan degene te zijn die wel weet wat belangrijk is, namelijk vechten voor het huwelijk, niet weggooien wat met zoveel moeite over zoveel jaren is opgebouwd.
Maar dit is dan overduidelijk een gevalletje van het omgekeerde?
donderdag 30 november 2017 om 14:21
Ik lees alleen maar wat je niet wilt
- niet scheiden
- geen sex met man
- je vriend opgeven
- in therapie/sexuoloog met man (ik mag aannemen dat hij nu wel weer onder het mom van ik doe alles voor mijn huwelijk?)
Je wilt dus niks veranderen.
Ik denk na je laatste post, dat het héél misschien wel nog kan met de sexuoloog, mits je het echt wilt en je je vriend aan de kant zet.
Dus ipv niks doen, kun je het ook een laatste echte kans geven, als je wilt met een tijdslimiet waarin je resultaten wilt zien, en anders scheiden.
Of nu scheiden
Of wachten totdat man je eruit gooit, omdat hij het/jou zat is.
- niet scheiden
- geen sex met man
- je vriend opgeven
- in therapie/sexuoloog met man (ik mag aannemen dat hij nu wel weer onder het mom van ik doe alles voor mijn huwelijk?)
Je wilt dus niks veranderen.
Ik denk na je laatste post, dat het héél misschien wel nog kan met de sexuoloog, mits je het echt wilt en je je vriend aan de kant zet.
Dus ipv niks doen, kun je het ook een laatste echte kans geven, als je wilt met een tijdslimiet waarin je resultaten wilt zien, en anders scheiden.
Of nu scheiden
Of wachten totdat man je eruit gooit, omdat hij het/jou zat is.

donderdag 30 november 2017 om 14:51
@Judy_Hopps:
Ik hou nog heel erg veel van mijn man. Ik vind het dan ook moeilijk om los te laten als ik niet het gevoel heb dat het reddeloos verloren is.
@Enn:
Welk kutgedrag? Ik hou me al een heel aantal weken aan de voorwaarde dat ik mijn vriend niet meer zie. Voorwaarde opgelegd door mijn man. Maar ik blijf wel eerlijk over mijn gevoelens, dus ik ga niet doen alsof ik hem niet eigenlijk liever wel zou zien.
Waar leid jij uit af dat ik koud of egocentrisch ben of centraal zou staan? Denk je nu echt dat ik hier niet net zozeer aan kapot ga als de anderen? Dat ik dit ook maar ergens een OK situatie vind?
En erop wijzen dat de reacties op gelijkaardige situaties elkaar wel eens tegen plegen te spreken, dat is dan een probleem met ego? Ik wil er best in meegaan hoor, maar ik begrijp het gewoon niet.
Ik hou nog heel erg veel van mijn man. Ik vind het dan ook moeilijk om los te laten als ik niet het gevoel heb dat het reddeloos verloren is.
@Enn:
Welk kutgedrag? Ik hou me al een heel aantal weken aan de voorwaarde dat ik mijn vriend niet meer zie. Voorwaarde opgelegd door mijn man. Maar ik blijf wel eerlijk over mijn gevoelens, dus ik ga niet doen alsof ik hem niet eigenlijk liever wel zou zien.
Waar leid jij uit af dat ik koud of egocentrisch ben of centraal zou staan? Denk je nu echt dat ik hier niet net zozeer aan kapot ga als de anderen? Dat ik dit ook maar ergens een OK situatie vind?
En erop wijzen dat de reacties op gelijkaardige situaties elkaar wel eens tegen plegen te spreken, dat is dan een probleem met ego? Ik wil er best in meegaan hoor, maar ik begrijp het gewoon niet.
donderdag 30 november 2017 om 14:58
Als een bedrogene zijn/haar huwelijk laat klappen omdat de partner is vreemdgegaan heb ik daar absoluut geen oordeel over, je kunt individuele reacties niet als algehele mores zien.
Maar goed, je kunt nog een topic volplempen met je hersenspinsels, ik denk dat je er niet uit gaat komen op deze manier. Misschien moet je gewoon niks doen en hopen dat één van de mannen de kuierlatten neemt. Hoef je zelf de beslissing niet te nemen.
Maar goed, je kunt nog een topic volplempen met je hersenspinsels, ik denk dat je er niet uit gaat komen op deze manier. Misschien moet je gewoon niks doen en hopen dat één van de mannen de kuierlatten neemt. Hoef je zelf de beslissing niet te nemen.
.

donderdag 30 november 2017 om 15:05
@ allen:
Ik ben niet zo dom dat ik niet weet dat de klokt tikt tot ik één of beiden ga verliezen. En de situatie zoals ze nu is, is sowieso al zo pijnlijk dat het eigenlijk al veel te lang duurt. Dus ik probeer mezelf wel degelijk constant te dwingen een keuze te maken. Maar geen van beide opties voelt juist. Dus ik weet het niet.
Het spijt me dat het niet boeiender is dan dit.
Nogmaals mijn excuses voor mijn gebrek aan bondigheid en voor het feit dat ik misschien net iets te veel van de gelegenheid gebruik heb gemaakt om het een beetje van me af te schrijven.
En bedankt voor alle reacties.
Ik ben niet zo dom dat ik niet weet dat de klokt tikt tot ik één of beiden ga verliezen. En de situatie zoals ze nu is, is sowieso al zo pijnlijk dat het eigenlijk al veel te lang duurt. Dus ik probeer mezelf wel degelijk constant te dwingen een keuze te maken. Maar geen van beide opties voelt juist. Dus ik weet het niet.
Het spijt me dat het niet boeiender is dan dit.
Nogmaals mijn excuses voor mijn gebrek aan bondigheid en voor het feit dat ik misschien net iets te veel van de gelegenheid gebruik heb gemaakt om het een beetje van me af te schrijven.
En bedankt voor alle reacties.

donderdag 30 november 2017 om 15:21
omdat je er mee door wil gaanElise509 schreef: ↑30-11-2017 14:51@Judy_Hopps:
Ik hou nog heel erg veel van mijn man. Ik vind het dan ook moeilijk om los te laten als ik niet het gevoel heb dat het reddeloos verloren is.
@Enn:
Welk kutgedrag? Ik hou me al een heel aantal weken aan de voorwaarde dat ik mijn vriend niet meer zie. Voorwaarde opgelegd door mijn man. Maar ik blijf wel eerlijk over mijn gevoelens, dus ik ga niet doen alsof ik hem niet eigenlijk liever wel zou zien.
Waar leid jij uit af dat ik koud of egocentrisch ben of centraal zou staan? Denk je nu echt dat ik hier niet net zozeer aan kapot ga als de anderen? Dat ik dit ook maar ergens een OK situatie vind?
En erop wijzen dat de reacties op gelijkaardige situaties elkaar wel eens tegen plegen te spreken, dat is dan een probleem met ego? Ik wil er best in meegaan hoor, maar ik begrijp het gewoon niet.

donderdag 30 november 2017 om 15:22
als het niet goed voelt om een keuze te maken dan ga je er toch gewoon mee door? wat is het probleem?Elise509 schreef: ↑30-11-2017 15:05@ allen:
Ik ben niet zo dom dat ik niet weet dat de klokt tikt tot ik één of beiden ga verliezen. En de situatie zoals ze nu is, is sowieso al zo pijnlijk dat het eigenlijk al veel te lang duurt. Dus ik probeer mezelf wel degelijk constant te dwingen een keuze te maken. Maar geen van beide opties voelt juist. Dus ik weet het niet.
Het spijt me dat het niet boeiender is dan dit.
Nogmaals mijn excuses voor mijn gebrek aan bondigheid en voor het feit dat ik misschien net iets te veel van de gelegenheid gebruik heb gemaakt om het een beetje van me af te schrijven.
En bedankt voor alle reacties.
donderdag 30 november 2017 om 15:24
Dit.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.

donderdag 30 november 2017 om 15:28
@ S-Meds:
Het probleem is dat ik toch niet ego-centrisch en koud en gevoelloos genoeg ben om ermee door te gaan. Ik zie dat deze situatie iedereen ongelukkig maakt (inclusief mezelf), dus wil ik ze beëindigen.
Ik weet wat ik wil. Maar mijn man wil dat niet, hij kan zo niet leven. Ik wil dus niet doordrijven wat mijn man ongelukkig maakt en bij mijn keuze voor beiden blijven.
(Het spijt me dat dit ondanks mijn vele vele geschrijf nog niet duidelijk was.)
Het probleem is dat ik toch niet ego-centrisch en koud en gevoelloos genoeg ben om ermee door te gaan. Ik zie dat deze situatie iedereen ongelukkig maakt (inclusief mezelf), dus wil ik ze beëindigen.
Ik weet wat ik wil. Maar mijn man wil dat niet, hij kan zo niet leven. Ik wil dus niet doordrijven wat mijn man ongelukkig maakt en bij mijn keuze voor beiden blijven.
(Het spijt me dat dit ondanks mijn vele vele geschrijf nog niet duidelijk was.)
donderdag 30 november 2017 om 15:30
Het kan mogelijk heel primair zijn: je bent bang?
Bang om hem te verlaten? Bang om wat je op hebt gebouwd achter je te laten? Bang te kiezen en bang voor de consequenties?
Dat zou zo kunnen zijn, omdat je lijkt "bevroren"/in een staat van zijn bent dat je "niets doet". Dat kan een hele basale aangeleerde reflex zijn op angst. Zou kunnen he.
Als dat zo is zou ik je angsten eens gaan onderzoeken, die je tegen houden dingen te doen/beslissingen te nemen, je tegenhouden in het realiseren van je verlangens, de angst dat het niet meer goed komt met je man, etc.
Bang om hem te verlaten? Bang om wat je op hebt gebouwd achter je te laten? Bang te kiezen en bang voor de consequenties?
Dat zou zo kunnen zijn, omdat je lijkt "bevroren"/in een staat van zijn bent dat je "niets doet". Dat kan een hele basale aangeleerde reflex zijn op angst. Zou kunnen he.
Als dat zo is zou ik je angsten eens gaan onderzoeken, die je tegen houden dingen te doen/beslissingen te nemen, je tegenhouden in het realiseren van je verlangens, de angst dat het niet meer goed komt met je man, etc.

donderdag 30 november 2017 om 15:35
je wil het niet beëindigen. je wil doorgaan met je affaire maar je man wil dat niet. je hebt drie opties ik heb het al eerder gezegdElise509 schreef: ↑30-11-2017 15:28@ S-Meds:
Het probleem is dat ik toch niet ego-centrisch en koud en gevoelloos genoeg ben om ermee door te gaan. Ik zie dat deze situatie iedereen ongelukkig maakt (inclusief mezelf), dus wil ik ze beëindigen.
Ik weet wat ik wil. Maar mijn man wil dat niet, hij kan zo niet leven. Ik wil dus niet doordrijven wat mijn man ongelukkig maakt en bij mijn keuze voor beiden blijven.
(Het spijt me dat dit ondanks mijn vele vele geschrijf nog niet duidelijk was.)
1. doorgaan met man
2. doorgaan met vriend
3. breken met beide
kan je weer een heel betoog houden maar uiteindelijk hoef je alleen maar een vinkje te zetten bij 1, 2 of 3
optie 4: doorgaan met beide valt af want dat wil optie 1 niet.

donderdag 30 november 2017 om 15:37
het is egocentrisch, koud en gevoelloos om te blijven volharden in 4 omdat JIJ geen keuze wilt maken en omdat JIJ niks wilt opgeven. Hoeveel woorden je er ook omheen breit, je redeneert alleen vanuit jezelf en naar jezelf toeElise509 schreef: ↑30-11-2017 15:28@ S-Meds:
Het probleem is dat ik toch niet ego-centrisch en koud en gevoelloos genoeg ben om ermee door te gaan. Ik zie dat deze situatie iedereen ongelukkig maakt (inclusief mezelf), dus wil ik ze beëindigen.
Ik weet wat ik wil. Maar mijn man wil dat niet, hij kan zo niet leven. Ik wil dus niet doordrijven wat mijn man ongelukkig maakt en bij mijn keuze voor beiden blijven.
(Het spijt me dat dit ondanks mijn vele vele geschrijf nog niet duidelijk was.)

donderdag 30 november 2017 om 15:42
@20062016:
Je hebt helemaal gelijk: ik ben verlamd als een konijn dat in de koplampen van een auto kijkt. En ik herken mezelf hier niet in. Ik heb normaal geen moeite met beslissingen nemen, in mijn werk niet en privé niet. Ik sta bekend als degene die altijd weet wat ze wil en daarvoor gaat. Ironisch.
@S-Meds:
Jij hebt ook helemaal gelijk. Gevoelsmatig wil ik niet kiezen, maar ik erken dat het toch moet, want door niet te kiezen, doe ik mensen ellende aan. Maar ik krijg het vinkje niet gezet omdat ik niet weet waar het te zetten.
Je hebt helemaal gelijk: ik ben verlamd als een konijn dat in de koplampen van een auto kijkt. En ik herken mezelf hier niet in. Ik heb normaal geen moeite met beslissingen nemen, in mijn werk niet en privé niet. Ik sta bekend als degene die altijd weet wat ze wil en daarvoor gaat. Ironisch.
@S-Meds:
Jij hebt ook helemaal gelijk. Gevoelsmatig wil ik niet kiezen, maar ik erken dat het toch moet, want door niet te kiezen, doe ik mensen ellende aan. Maar ik krijg het vinkje niet gezet omdat ik niet weet waar het te zetten.


donderdag 30 november 2017 om 15:51
Als je het vinkje niet zet kies je ook. Namelijk voor de optie niet kiezen. En daarmee kwets je mensen. Dan is het het meest zuiver om 3 te kiezen. Maar wat je ook kiest. Alles doet pijn. Iets met blaren en billenElise509 schreef: ↑30-11-2017 15:42@20062016:
Je hebt helemaal gelijk: ik ben verlamd als een konijn dat in de koplampen van een auto kijkt. En ik herken mezelf hier niet in. Ik heb normaal geen moeite met beslissingen nemen, in mijn werk niet en privé niet. Ik sta bekend als degene die altijd weet wat ze wil en daarvoor gaat. Ironisch.
@S-Meds:
Jij hebt ook helemaal gelijk. Gevoelsmatig wil ik niet kiezen, maar ik erken dat het toch moet, want door niet te kiezen, doe ik mensen ellende aan. Maar ik krijg het vinkje niet gezet omdat ik niet weet waar het te zetten.
donderdag 30 november 2017 om 16:03
Hoe dan? Jij bent toch vreemdgegaan? Waarin zit het vechten voor je huwelijk dan? Alleen omdat je niet durft door te zetten.Elise509 schreef: ↑30-11-2017 11:27Ik vind het toch opmerkelijk. "Vreemdgangers" worden op dit forum bijna unaniem afgedaan als onvolwassen en onverantwoordelijke mensen die hun verliefdheden en respectievelijke geslachtsdelen achterna hollen. De bedrogen partij heet dan degene te zijn die wel weet wat belangrijk is, namelijk vechten voor het huwelijk, niet weggooien wat met zoveel moeite over zoveel jaren is opgebouwd.
Maar dit is dan overduidelijk een gevalletje van het omgekeerde?
Je man biedt veiligheid en heeft het ook nodig. Jij bent gehecht aan zijn veiligheid, maar dat is egoïsme, want jij wil eigenlijk meer en dat neem je ook. Je biedt hem niet wat hij wil en bent hem niet trouw.
Ja, dan vind ik dat jij de ballen moet hebben om hem te laten gaan.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
donderdag 30 november 2017 om 18:09
Het gaat niet over kiezen tussen kind A en B, want uiteindelijk de doorslag geeft is wie jij bent en wat daar het beste bij past.
Kind A is bijvoorbeeld "iets achter" op kind B. Als jijzelf de behoefte hebt om eerder te geven en te verzorgen, past kind A daar beter bij.
Als je aan de andere kant meer gericht bent op eigenbelang, of terugkrijgen/verwachten, past B meer.
Formule: kind A heeft karakteristieken, kind B heeft andere karakteristieken en de vraag is wat maakt dat jouw eigenschappen complementair zijn aan de karakteristieken van kind A en kind B.
Nou even voor mezelf: ik vind communicatie het belangrijkst wat er is. Als ik kind A heb die dat niet zo goed kan en kind B waarmee ik dat wel kan, dan zou ik kiezen voor kind B en kind A, misschien moet die dan maar naar de tandarts (grapje mag denk ik).
Aan de hand van wat ik belangrijk vind (prioriteitenlijstje) zou ik kiezen wat daar het beste bij past.
Je zou zelfs idioot een lijstje kunnen maken
TO
prioriteit 1
prioriteit 2
etc
Kind A
eigenschap 1
eigenschap 2
etc
Kind B
eigenschap 1
eigenschap 2
etc
als ik zou moeten kiezen tussen bijvoorbeeld sex of communicatie zou het communicatie zijn.
Sterkte TO

donderdag 30 november 2017 om 18:17
Gemeen?
Uberdebiel is een beter woord.
Gezeik met mannen met het hebben van eigen kinderen vergelijken.. hoe kom je erop?



donderdag 30 november 2017 om 18:19
o deze had ik nog niet gezien, maakt wel duidelijk dat je inderdaad een egoprobleem hebt. Het zijn geen kinderen, ze zijn niet afhankelijk van jouw liefde, wat in het geval van kinderen een keuze onmogelijk maakt.


donderdag 30 november 2017 om 18:39
ja natuurlijk, zoals iemand al zei: elke keuze zal pijn doen, maar het is geen sophie's choice hoor.
en je hebt ook nog verstand en verantwoordelijkheid om je te leiden in dit gedoe
probeer je eigen probleem niet te romantiseren
het leven is geen bouquet reeks
je wordt niet geil van je man, wel van een ander
je bedriegt je man en je wil dat blijven doen
je man wil dat niet
dat betekent dat je moet kiezen of vriend eruit of man eruit.
anoniem_287855 wijzigde dit bericht op 30-11-2017 18:40
0.24% gewijzigd