Stiefkind bij ons/mij wonen

Even een andere gebruikersnaam aangemaakt ivm herkenning;

Sinds 6 jaar een relatie. Beide twee kinderen uit een eerdere relatie. Ik een puber van 17 en kind van 10, hij twee kinderen onder de 8 jaar.

Omgang met de vader van mijn kinderen verloopt redelijk soepel, omgang met de moeder en de omgangsregeling met zijn kinderen loopt stroef. Dit heeft o.a. te maken gehad met kinderontvoering en ouderverstoting door de moeder.

Het gaat soms goed en dan zijn er periodes dat de kinderen worden weggehouden van hun vader.

De afgelopen 3 jaar waren zwaar (en vaak ook leuk!) Na een mentale breakdown en daarop volgende burn out is mijn partner bij mij komen wonen met aanhouden van de eigen woning voor de weekenden/weken/vakanties periodes met zijn kinderen. Dat leek ons verstandig zodat ze niet in hun kwetsbare situatie heen en weer gesleep zouden worden. We doen wel dagjes uit of sporadisch logeren met alle kinderen.

Mijn puber kreeg te maken met een depressie en moeilijkheden op school. Daarvoor is er zelfs ontheffing van de leerplicht om zich te richten op herstel. Er is in ons gezin/huis op dit moment sprake van vrijwillige hulp door een wijkteam hiervoor omdat dochter zichzelf ook beschadigde en ruzies uit de hand liepen waarbij ze uiteindelijk ook een paar keer tijdelijk niet thuis heeft gewoond. Dit waren periodes van 4 weken bij haar vader of toenmalig vriendje.
Op dit moment gaat het goed met mijn dochter.
Mijn partner is altijd behulpzaam en supportive richting mijn dochter geweest.

Er is een periode geweest dat het toenmalig vriendje van dochter niet thuis kon wonen en die heeft een maand of drie hier gebivakkeerd. Wat gezellig was, maar ook wel “veel” zo nu en dan. Ik voelde wel dat ik veel van mijn eigen ruimte moest inleveren en ben ook opgelucht dat hij weer zijn eigen plek heeft.

Mijn jongste van 10 is een gezonde, drukke kerel die momenteel wel onderzocht word op ADHD.

Afijn. Dit is een beetje mijn bagage op dit moment, echter in verhouding tot een jaar geleden zit ik in een rustig vaarwater en voel ik mij goed en gaat het met mijn gezin ook goed. Ik ben gelukkig.

Tot twee weken geleden. Kind van partner is na wederom maanden van weghouden van vader door de moeder, zo ontzettend boos geworden en onhandelbaar dat dit geresulteerd heeft tot tussenkomst van politie en veilig thuis/jeugdzorg. Voorlopig kan kind niet zomaar terug naar de moeder. Omdat kind momenteel 2 weken vakantie heeft, is mijn partner nu in zijn eigen huis en zorgt voor kind met ondersteuning van zijn moeder/oma van kind.

En jullie voelen het misschien al aankomen, omdat partner nog herstellende is van zware burn-out en in een emdr traject zit, is mij gevraagd voorlopig zowel partner als zijn kind in huis te nemen zodat hij ontzien kan worden op bepaalde momenten.

En ik zie het dus niet zitten. Ik merk aan mijn partner dat hij fantaseert over met zijn allen in mijn huis wonen, dat zijn kind helemaal weer de oud wordt en iedereen lang en gelukkig leeft.

Echter zie ik dus behoorlijk wat beren op de weg en met name voor mijn eigen kinderen. En mijn eigen welzijn. En dat mijn vrijheid en ruimte beperkt word. En ik opdraai voor 24/7
zorg terwijl ik een eigen bedrijf en baan heb. En wat als het kind zo’n trauma heeft dat er echt professionele hulp nodig is die ik niet kan bieden? Of een gevaar vormt voor mijn kinderen?

Ik heb aangegeven dat ik een logeerpartij van een dag of 4/5 echt heel leuk vind, echter wil ik niet de volledige zorg over een kind met complex trauma/gedrag terwijl het net een beetje op de rit is met mijn eigen dochter en ik ook nog de 10 jarige moet begeleiden in een adhd traject.

Ik ben het gesprek aangegaan met mijn partner, dat kan ook want onze relatie is gewoon goed en we kunnen alles delen, toch is hij teleurgesteld en had andere verwachtingen. Ze komen i.i.g. logeren, ik heb duidelijk aangegeven geen verwachtingen te willen scheppen over pertinent hier wonen etc.

Ik voel mij schuldig en sterk tegelijk omdat ik mijn grenzen heb aangegeven.
Heb ik hier goed aan gedaan? Of had ik gewoon hier wel in mee moeten gaan.

Oh, ik denk dat die gedachte vanuit mij komt omdat we door alle drukte juist even konden ontsnappen in onze weekenden zonder kinderen, met zijn tweetjes naar een festival. Of samen op avontuur in Albanië. Dat zijn van die uitspattingen waar we samen veel energie uit halen en die we ook echt met zijn tweetjes doen/deden. Die luxe was/is er omdat we regelmatig een weekend zonder kinderen hebben/hadden.

Dat zal -en dat lijkt mij realistisch- anders zijn straks. En dat is niet erg, misschien wel wennen. Vriend en ik zijn allebei avonturiers en daar hebben we elkaar ook helemaal in gevonden. Daar zijn echt mooie herinneringen gemaakt en hebben we ook ontdekt dat we ook de allerbeste vrienden naast geliefden zijn.

Ik zal die drang voor avontuur persoonlijk niet snel opgeven. Ben ik altijd al geweest.

dweedledee schreef: ↑

10-05-2025 12:37

Dus eigenlijk reageer je weer behoorlijk emotioneel op iets wat een regelrechte aanname is? Hij heeft toch helemaal niet gezegd dat jij niet weg “mag” zonder hem?

Niet letterlijk. Maar als ik bijvoorbeeld -concreet voorbeeld- aangeef dat ik dit jaar mijn verjaardag vier met alleen volwassenen, dan zegt hij al snel; hoezo kinderen er niet bij? Is toch gezellig?
Terwijl ik gewoon een fles bubbels wil openen, grote mensen gesprekken wil voeren en misschien wel laat opblijven.

Bontebok schreef: ↑

10-05-2025 12:13

Hij is haar vader. Dat je bewondering hebt dat hij zijn verantwoordelijkheid pakt vind ik vreemd. Het is normaal dat hij dat doet, niks bewonderingswaardig. Zit die ervaring met die ex en de vader van je oudste, niet in de weg? Is dat jouw referentiekader? Dan zou ik me eens afvragen of dat wel een goed referentiekader is. En hoezo groen licht? Het is heel normaal dat jij met jouw kinderen op vakantie gaat. Wat gebeurt er als hij daar een rood licht voor geeft? Krijg je dan straf?

Nee, ik heb geen “goed” referentie kader. Mijn moeder vertrok toen ik 11 was en de vader van dochter toen ze 5 was.
Ik heb wel een ander beeld van ouderschap.

Marianneke schreef: ↑

10-05-2025 13:08

En als jij dat in je laatste zin tegen hem zegt, dramt hij dan nog door over wel de kinderen erbij? Of hij snapt hij je wens?

Hij snapt het dan wel.