Relaties
alle pijlers
Stiefkind bij ons/mij wonen
maandag 21 april 2025 om 07:59
Even een andere gebruikersnaam aangemaakt ivm herkenning;
Sinds 6 jaar een relatie. Beide twee kinderen uit een eerdere relatie. Ik een puber van 17 en kind van 10, hij twee kinderen onder de 8 jaar.
Omgang met de vader van mijn kinderen verloopt redelijk soepel, omgang met de moeder en de omgangsregeling met zijn kinderen loopt stroef. Dit heeft o.a. te maken gehad met kinderontvoering en ouderverstoting door de moeder.
Het gaat soms goed en dan zijn er periodes dat de kinderen worden weggehouden van hun vader.
De afgelopen 3 jaar waren zwaar (en vaak ook leuk!) Na een mentale breakdown en daarop volgende burn out is mijn partner bij mij komen wonen met aanhouden van de eigen woning voor de weekenden/weken/vakanties periodes met zijn kinderen. Dat leek ons verstandig zodat ze niet in hun kwetsbare situatie heen en weer gesleep zouden worden. We doen wel dagjes uit of sporadisch logeren met alle kinderen.
Mijn puber kreeg te maken met een depressie en moeilijkheden op school. Daarvoor is er zelfs ontheffing van de leerplicht om zich te richten op herstel. Er is in ons gezin/huis op dit moment sprake van vrijwillige hulp door een wijkteam hiervoor omdat dochter zichzelf ook beschadigde en ruzies uit de hand liepen waarbij ze uiteindelijk ook een paar keer tijdelijk niet thuis heeft gewoond. Dit waren periodes van 4 weken bij haar vader of toenmalig vriendje.
Op dit moment gaat het goed met mijn dochter.
Mijn partner is altijd behulpzaam en supportive richting mijn dochter geweest.
Er is een periode geweest dat het toenmalig vriendje van dochter niet thuis kon wonen en die heeft een maand of drie hier gebivakkeerd. Wat gezellig was, maar ook wel “veel” zo nu en dan. Ik voelde wel dat ik veel van mijn eigen ruimte moest inleveren en ben ook opgelucht dat hij weer zijn eigen plek heeft.
Mijn jongste van 10 is een gezonde, drukke kerel die momenteel wel onderzocht word op ADHD.
Afijn. Dit is een beetje mijn bagage op dit moment, echter in verhouding tot een jaar geleden zit ik in een rustig vaarwater en voel ik mij goed en gaat het met mijn gezin ook goed. Ik ben gelukkig.
Tot twee weken geleden. Kind van partner is na wederom maanden van weghouden van vader door de moeder, zo ontzettend boos geworden en onhandelbaar dat dit geresulteerd heeft tot tussenkomst van politie en veilig thuis/jeugdzorg. Voorlopig kan kind niet zomaar terug naar de moeder. Omdat kind momenteel 2 weken vakantie heeft, is mijn partner nu in zijn eigen huis en zorgt voor kind met ondersteuning van zijn moeder/oma van kind.
En jullie voelen het misschien al aankomen, omdat partner nog herstellende is van zware burn-out en in een emdr traject zit, is mij gevraagd voorlopig zowel partner als zijn kind in huis te nemen zodat hij ontzien kan worden op bepaalde momenten.
En ik zie het dus niet zitten. Ik merk aan mijn partner dat hij fantaseert over met zijn allen in mijn huis wonen, dat zijn kind helemaal weer de oud wordt en iedereen lang en gelukkig leeft.
Echter zie ik dus behoorlijk wat beren op de weg en met name voor mijn eigen kinderen. En mijn eigen welzijn. En dat mijn vrijheid en ruimte beperkt word. En ik opdraai voor 24/7
zorg terwijl ik een eigen bedrijf en baan heb. En wat als het kind zo’n trauma heeft dat er echt professionele hulp nodig is die ik niet kan bieden? Of een gevaar vormt voor mijn kinderen?
Ik heb aangegeven dat ik een logeerpartij van een dag of 4/5 echt heel leuk vind, echter wil ik niet de volledige zorg over een kind met complex trauma/gedrag terwijl het net een beetje op de rit is met mijn eigen dochter en ik ook nog de 10 jarige moet begeleiden in een adhd traject.
Ik ben het gesprek aangegaan met mijn partner, dat kan ook want onze relatie is gewoon goed en we kunnen alles delen, toch is hij teleurgesteld en had andere verwachtingen. Ze komen i.i.g. logeren, ik heb duidelijk aangegeven geen verwachtingen te willen scheppen over pertinent hier wonen etc.
Ik voel mij schuldig en sterk tegelijk omdat ik mijn grenzen heb aangegeven.
Heb ik hier goed aan gedaan? Of had ik gewoon hier wel in mee moeten gaan.
Sinds 6 jaar een relatie. Beide twee kinderen uit een eerdere relatie. Ik een puber van 17 en kind van 10, hij twee kinderen onder de 8 jaar.
Omgang met de vader van mijn kinderen verloopt redelijk soepel, omgang met de moeder en de omgangsregeling met zijn kinderen loopt stroef. Dit heeft o.a. te maken gehad met kinderontvoering en ouderverstoting door de moeder.
Het gaat soms goed en dan zijn er periodes dat de kinderen worden weggehouden van hun vader.
De afgelopen 3 jaar waren zwaar (en vaak ook leuk!) Na een mentale breakdown en daarop volgende burn out is mijn partner bij mij komen wonen met aanhouden van de eigen woning voor de weekenden/weken/vakanties periodes met zijn kinderen. Dat leek ons verstandig zodat ze niet in hun kwetsbare situatie heen en weer gesleep zouden worden. We doen wel dagjes uit of sporadisch logeren met alle kinderen.
Mijn puber kreeg te maken met een depressie en moeilijkheden op school. Daarvoor is er zelfs ontheffing van de leerplicht om zich te richten op herstel. Er is in ons gezin/huis op dit moment sprake van vrijwillige hulp door een wijkteam hiervoor omdat dochter zichzelf ook beschadigde en ruzies uit de hand liepen waarbij ze uiteindelijk ook een paar keer tijdelijk niet thuis heeft gewoond. Dit waren periodes van 4 weken bij haar vader of toenmalig vriendje.
Op dit moment gaat het goed met mijn dochter.
Mijn partner is altijd behulpzaam en supportive richting mijn dochter geweest.
Er is een periode geweest dat het toenmalig vriendje van dochter niet thuis kon wonen en die heeft een maand of drie hier gebivakkeerd. Wat gezellig was, maar ook wel “veel” zo nu en dan. Ik voelde wel dat ik veel van mijn eigen ruimte moest inleveren en ben ook opgelucht dat hij weer zijn eigen plek heeft.
Mijn jongste van 10 is een gezonde, drukke kerel die momenteel wel onderzocht word op ADHD.
Afijn. Dit is een beetje mijn bagage op dit moment, echter in verhouding tot een jaar geleden zit ik in een rustig vaarwater en voel ik mij goed en gaat het met mijn gezin ook goed. Ik ben gelukkig.
Tot twee weken geleden. Kind van partner is na wederom maanden van weghouden van vader door de moeder, zo ontzettend boos geworden en onhandelbaar dat dit geresulteerd heeft tot tussenkomst van politie en veilig thuis/jeugdzorg. Voorlopig kan kind niet zomaar terug naar de moeder. Omdat kind momenteel 2 weken vakantie heeft, is mijn partner nu in zijn eigen huis en zorgt voor kind met ondersteuning van zijn moeder/oma van kind.
En jullie voelen het misschien al aankomen, omdat partner nog herstellende is van zware burn-out en in een emdr traject zit, is mij gevraagd voorlopig zowel partner als zijn kind in huis te nemen zodat hij ontzien kan worden op bepaalde momenten.
En ik zie het dus niet zitten. Ik merk aan mijn partner dat hij fantaseert over met zijn allen in mijn huis wonen, dat zijn kind helemaal weer de oud wordt en iedereen lang en gelukkig leeft.
Echter zie ik dus behoorlijk wat beren op de weg en met name voor mijn eigen kinderen. En mijn eigen welzijn. En dat mijn vrijheid en ruimte beperkt word. En ik opdraai voor 24/7
zorg terwijl ik een eigen bedrijf en baan heb. En wat als het kind zo’n trauma heeft dat er echt professionele hulp nodig is die ik niet kan bieden? Of een gevaar vormt voor mijn kinderen?
Ik heb aangegeven dat ik een logeerpartij van een dag of 4/5 echt heel leuk vind, echter wil ik niet de volledige zorg over een kind met complex trauma/gedrag terwijl het net een beetje op de rit is met mijn eigen dochter en ik ook nog de 10 jarige moet begeleiden in een adhd traject.
Ik ben het gesprek aangegaan met mijn partner, dat kan ook want onze relatie is gewoon goed en we kunnen alles delen, toch is hij teleurgesteld en had andere verwachtingen. Ze komen i.i.g. logeren, ik heb duidelijk aangegeven geen verwachtingen te willen scheppen over pertinent hier wonen etc.
Ik voel mij schuldig en sterk tegelijk omdat ik mijn grenzen heb aangegeven.
Heb ik hier goed aan gedaan? Of had ik gewoon hier wel in mee moeten gaan.
vrijdag 9 mei 2025 om 07:54
Misschien helpt het je om je gevoelens als twee losse pakketjes te zien: aan de ene kant ben je verdrietig dat je je leven met je vriend zoals het was, kwijt bent (en dat is heel logisch!). Aan de andere kant zijn er de praktische en emotionele regelzaken van de nieuwe situatie.
Ik heb het idee dat je frustratie over het tweede, voorkomt uit het eerste. Misschien helpt het als je jezelf toestaat verdrietig te zijn om wat niet meer terugkomt. En voorkomt dat frustratie die je meeneemt naar het deel van het nu.
Ik heb het idee dat je frustratie over het tweede, voorkomt uit het eerste. Misschien helpt het als je jezelf toestaat verdrietig te zijn om wat niet meer terugkomt. En voorkomt dat frustratie die je meeneemt naar het deel van het nu.
vrijdag 9 mei 2025 om 07:55
Ja. Ik weet het gewoon niet. Misschien ben ik te oud ofzo. Wil ik bepaalde rust. Geen idee. Ik probeer kritisch te kijken en door te voelen waar mijn “afkeer” van de situatie en de twijfels vandaan komen. En ik denk dat het echt komt door de behoefte aan een bepaalde rust en vrijheid.Attraverso schreef: ↑09-05-2025 07:50Maar dat is het leven toch gewoon? Heb jij nog nooit iets meegemaakt dat niet te voorspellen was?
Dis is iets dat vaak voorkomt bij NSG, dat een kind (besluit) definitief bij één ouder te wonen.
Maar als jij dit niet ziet zitten moet je het idd uit maken want nu zorg je voor nog meer stress voor je vriend ipv er gewoon te zijn en af te wachten.
Ik denk ook dat ik meer stress veroorzaak en dat het beter is als onze wegen scheiden. Mijn vriend daarentegen ziet ons als onoverwinnelijk en dat we deze zaken aankunnen en dat hij van mij houdt en met mij oud wil worden.
vrijdag 9 mei 2025 om 07:56
Dank je wel. Dit zijn wel handvaten waar ik iets mee kan. Alleen is het verzet in mijn hoofd echt enorm. Ik heb hier geen controle over en dat is echt een gevecht.stokbootje schreef: ↑09-05-2025 07:54Misschien helpt het je om je gevoelens als twee losse pakketjes te zien: aan de ene kant ben je verdrietig dat je je leven met je vriend zoals het was, kwijt bent (en dat is heel logisch!). Aan de andere kant zijn er de praktische en emotionele regelzaken van de nieuwe situatie.
Ik heb het idee dat je frustratie over het tweede, voorkomt uit het eerste. Misschien helpt het als je jezelf toestaat verdrietig te zijn om wat niet meer terugkomt. En voorkomt dat frustratie die je meeneemt naar het deel van het nu.
vrijdag 9 mei 2025 om 07:57
Ik doe echt mijn best. Het lijkt er alleen op dat mijn frustratie zo nu en dan letterlijk oplaait.Purplepeanut schreef: ↑09-05-2025 07:53Ik zou vanuit die gemoedstoestand geen beslissing over de relatie nemen. Geef het wat tijd, geef hem wat ruimte,niet te veel pushen met plannen. Kijk over een paar weken verder. Als je dat kan opbrengen
vrijdag 9 mei 2025 om 07:59
Nou zeg dat wel. Jij bent ook de realiteitszin verloren hoor to.Purplepeanut schreef: ↑09-05-2025 07:27Die vergelijking slaat een beetje door.
Maar ik denk dat je in dit geval ook niet anders kan dan met de dag leven. Je kunt hierop niet plannen.
Ga er maar vanuit; dit meisje gaat voorlopig bij je vriend zijn want ze is zijn dochter en de moeder is voorlopig buiten beeld.
Ik vind het een beetje egoïstisch eerlijk gezegd dat je je druk maakt om weekenden en vakanties.
Waarom denk je dat jeugdhulp betrokken is? Omdat het zo goed gaat met dit meisje? Nee natuurlijk niet. Er is een reden dat het binnen moeders gezin geexplodeerd is, ook al zag jij een paar dagen een leuk meisje in de vakantie.
Jouw vriend is haar vader en je schrijft over die opvang voor zijn dochter, alsof het een wereldprestatie is. Nee hoor, dat is normaal, dat is zijn rol als ouder. En ik vind het ook begrijpelijk dat jij daardoor geen antwoorden krijgt. Ik denk ook eerlijk gezegd dat je vrij onrealistisch bent als je praat over je vriend die nu 'al' voor het vierde weekend op rij zijn dochter heeft.
Sorry, maar krijg echt jeuk van je.
Dat je deze wending moeilijk vind, dat snap ik. Maar ik ben so wie so al erg pro betrokken vaders. Dus als de man dan eindelijk zijn rol gaat/kan pakken, dan kan ik dat vanuit het kind bekeken alleen maar toejuichen. Ik begrijp goed dat je voor jezelf baalt, maar jouw balen komt op mij nu over als een kind dat haar lolly afgepakt ziet worden en niet meer vanuit het hart van een ouder kan denken. Die twee moet je uit elkaar halen. En als je er dan niet voor hem kan zijn, stop dan idd met de relatie. Want hij kan geen vrouw gebruiken die haar eigen behoeften voor wil laten gaan op een jong kind.
vrijdag 9 mei 2025 om 08:08
Mooi hoor, onoverwinnelijk en samen oud worden. Maar daar zijn wel 2 partijen voor nodig die dit willen. Je bent niet verplicht met hem verder te gaan hè omdat hij jullie wel een goed team vindt.
vrijdag 9 mei 2025 om 08:11
Dit gevoel herken ik. Ik wil, mede door mijn leeftijd, rust maar ik heb dan ook al jaren geen kinderen meer in huis en wil geen partner met jonge kinderen. Maar dat is geheel niet van toepassing op jou.DonnaDo schreef: ↑09-05-2025 07:55Ja. Ik weet het gewoon niet. Misschien ben ik te oud ofzo. Wil ik bepaalde rust. Geen idee. Ik probeer kritisch te kijken en door te voelen waar mijn “afkeer” van de situatie en de twijfels vandaan komen. En ik denk dat het echt komt door de behoefte aan een bepaalde rust en vrijheid.
Ik denk ook dat ik meer stress veroorzaak en dat het beter is als onze wegen scheiden. Mijn vriend daarentegen ziet ons als onoverwinnelijk en dat we deze zaken aankunnen en dat hij van mij houdt en met mij oud wil worden.
Ik denk dat je de laatste jaren al genoeg op je boterham hebt gehad en doodmoe bent. Dit kan er naar je gevoel niet nog eens bij. Begrijpelijk.
Gaat het uit maken met je vriend rust brengen denk je? Ik denk het niet...
Blijf kalm. Leef je leven van dag tot dag en tijd zal raad brengen. Stop met aan je vriend zijn hoofd te zeuren dat hij dingen moet veranderen die hij niet kan veranderen. Relax!
Sterkte.
vrijdag 9 mei 2025 om 08:23
Attraverso schreef: ↑09-05-2025 08:11Dit gevoel herken ik. Ik wil, mede door mijn leeftijd, rust maar ik heb dan ook al jaren geen kinderen meer in huis en wil geen partner met jonge kinderen. Maar dat is geheel niet van toepassing op jou.
Ik denk dat je de laatste jaren al genoeg op je boterham hebt gehad en doodmoe bent. Dit kan er naar je gevoel niet nog eens bij. Begrijpelijk.
Gaat het uit maken met je vriend rust brengen denk je? Ik denk het niet...
Blijf kalm. Leef je leven van dag tot dag en tijd zal raad brengen. Stop met aan je vriend zijn hoofd te zeuren dat hij dingen moet veranderen die hij niet kan veranderen. Relax!
Sterkte.
Ik denk het juist wel. Naast verdriet denk ik dat het duidelijk is dat TO niet meer wil. Maar in haar zelf is er een strijd aan de gang van: ik kan 'm nu toch niet in de steek laten tot ik wil niet meer verder. Schuldgevoelens zitten haar in de weg.
Ik denk dat het jou veel rust zal brengen, en je gezin waar je je dan volledig op kan richten. En je mag het uitmaken, ook in deze situatie. Als het er niet meer is, dan is het er niet meer. Soms is de liefde niet genoeg meer en daar is geen fout of goed aan. En ik vind het juist wijs om naar jezelf te luisteren.
Ik ben het even kwijt, maar zou je met iemand praten? Want dat zou ik je aanraden. Een onafhankelijk iemand waar je alles kwijt kan. Sterkte met deze situatie.
Creativiteit is de adem van de ziel – dus adem elke dag!
vrijdag 9 mei 2025 om 09:32
Ik denk inderdaad ook wel dat je buffer gewoon op is. Je hebt de afgelopen jaren zoveel aan je hoofd gehad dat je geen ruimte meer hebt voor nog iets erbij. En dus zet je je hakken in het zand en kan niemand iets goed doen. Want het enige wat nu goed is voor jou, is geen verandering.
Kunnen jij en je vriend afspreken dat jullie een relatiepauze nemen? Even 2 maanden geen of nauwelijks contact? En daarna nog weer praten? Misschien geeft dat rust zonder dat het meteen zo definitief voelt. En dan zit jij niet middenin al die stress en veranderingen die je er nu, begrijpelijk, niet bij kunt hebben. En kan hij ook rustig uitdenken hoe zijn leven eruit gaat zien en hoe dat praktisch zou werken.
Kunnen jij en je vriend afspreken dat jullie een relatiepauze nemen? Even 2 maanden geen of nauwelijks contact? En daarna nog weer praten? Misschien geeft dat rust zonder dat het meteen zo definitief voelt. En dan zit jij niet middenin al die stress en veranderingen die je er nu, begrijpelijk, niet bij kunt hebben. En kan hij ook rustig uitdenken hoe zijn leven eruit gaat zien en hoe dat praktisch zou werken.
vrijdag 9 mei 2025 om 09:54
Ik denk ook niet dat je bij ‘m weg wil gaan, TO. Ik denk dat je dat steeds uit emotie roept.
Je maakt het ook wel erg emotioneel en groot nu. Ik snap dat deze hele situatie vervelend is, maar je vriend doet nu wat hij moet doen. Dan is het niet helpend dat jij steeds loopt te mokken en je achtergesteld voelt.
Je maakt het ook wel erg emotioneel en groot nu. Ik snap dat deze hele situatie vervelend is, maar je vriend doet nu wat hij moet doen. Dan is het niet helpend dat jij steeds loopt te mokken en je achtergesteld voelt.
vrijdag 9 mei 2025 om 10:03
Zoals je het beschrijft vind ik dat je vriend ook wel wat apart in de situatie staat. Ik kan me voorstellen dat dat niet aansluit bij jouw gevoel. Evenals dat je niet op deze situatie zit te wachten. Dat mag ook gewoon, natuurlijk. Tegelijkertijd is het zoals meerderen aangeven wel gewoon een gegeven dat je vriend hier zijn vaderrol oppakt. Bij mijn partner is de situatie niet zo ingewikkeld, maar is het co-ouderschap ook veranderd. Het scheelt dat de kinderen ouder en dus zelfstandiger zijn, maar het blijft iets waar ik me gewoon naar te voegen heb uiteindelijk.
Een pauze lijkt wel zinnig, maar zoals ik het lees is je vriend daar te zwart-wit voor. Ik denk nogmaals dat het probleem in jullie relatie niet alleen bij moeder en al dan niet falende hulpverlening ligt. Jullie zijn misschien gewoon niet (meer) zo'n goede match.
Een pauze lijkt wel zinnig, maar zoals ik het lees is je vriend daar te zwart-wit voor. Ik denk nogmaals dat het probleem in jullie relatie niet alleen bij moeder en al dan niet falende hulpverlening ligt. Jullie zijn misschien gewoon niet (meer) zo'n goede match.
Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica
vrijdag 9 mei 2025 om 13:49
Ik snap het heel goed, TO. Ik vind het heel legitiem dat je geen zin hebt in dit gedoe met een meisje dat je eigenlijk helemaal niet zo goed kent van een moeder die niet voor haar kan zorgen omdat ze er zelf een zootje van heeft gemaakt. Ik snap je behoefte aan rust enorm en ik begrijp je behoefte om de stekker eruit te trekken, dan ben je er vanaf.
Mooi hoor, dat je vriend jullie samen oud ziet worden maar de omstandigheden zijn er nou niet bepaald naar.
Heel eerlijk, ik zou hier persoonlijk geen zin in hebben.
Mooi hoor, dat je vriend jullie samen oud ziet worden maar de omstandigheden zijn er nou niet bepaald naar.
Heel eerlijk, ik zou hier persoonlijk geen zin in hebben.
.
vrijdag 9 mei 2025 om 14:05
Zoals je de situatie schetst, denk ik dat je vriend weinig anders kan dan met de dag leven. Het is gewoon super rommelig en onvoorspelbaar nu. Het is alleen maar fijn dat hij en zijn familie het meisje nu iets kunnen bieden. En dat is echt het belangrijkste, zoals voor jou jouw kinderen het belangrijkste zijn.DonnaDo schreef: ↑09-05-2025 07:16Even een update, we zijn straks 4 weken verder zonder concrete oplossing. Door de hulpverlening zou er hard gewerkt worden aan een oplossing en gefaseerde terugkeer naar de moeder waarbij er in haar gezin aan de problemen zou worden gewerkt met alle kinderen. Tot nu toe hebben mijn vriend en zijn familie het meisje volledig opgevangen en zorgen ook ervoor dat ze naar school kan. Ondanks serieuze signalen (leven in een fantasiewereld, liegen, stelen) is er weinig tot geen hulp voor hem. De omgang/terugkeer naar moeder verloopt stroef. Gaat om zo nu en dan een uurtje na schooltijd.
Er zou deze week een evaluatie en nieuw plan gemaakt worden, dat is niet gebeurd.
Ik acht de kans dat het meisje niet terug kan naar haar moeder heel erg groot en merk dat ik daar nog steeds op voorsorteer. Als ik dit weekend mijn vriend zou willen zien, dan moet dat met zijn dochter. Voor het vierde weekend op rij. En ik ben en vind mijzelf een vreselijk rotwijf, ik heb daar geen zin in. En ik vind ook dat je niet altijd familie of oppas kunt regelen. Dat is alsof je een ander moet jouw keuzes opzadelt.
Mijn vriend blijft per dag leven en weigert rekening te houden met verschillende scenario’s. Hij vindt mij steeds meer negatief etc. Klopt ook wel. Ik heb namelijk ook “angst” om bijvoorbeeld de vakantie te boeken omdat het toch anders loopt ofzo.
Ik moet toegeven dat ik gewoon niet zo relekst en leven met de dag erin sta en dat ik die houding lastig vindt. Ik zou graag willen weten hoe de toekomst er ongeveer uit gaat sier. Nu is het Alsof er voor je iemand aangereden wordt, je een stuk bot uit ziet steken en dat been duidelijk gebroken is en mijn vriend beweert dat je als je maar genoeg een blauwe plek manifesteert, die breuk er niet is.
Neemt niet weg dat het ontzettend kut voor je is en je hiervan baalt.
Ik geloof zelf absoluut niet dat liefde alles overwint en dat je alles maar kunt manifesteren. Liefde kan heus wat hebben, maar soms zijn de omstandigheden er niet naar. Dit is natuurlijk ook niet het eerste dat jullie op jullie bordje krijgen, het houdt een keer op. In die zin zou ik "uitmaken" heel goed begrijpen. Alleen zou ik het dan niet per se doen vanuit je huidige emotie.
vrijdag 9 mei 2025 om 14:15
Dan visualiseer je geen gebroken of gekneusd been. Dan visualiseer je alleen de herstelperiode en de tijdsduur laat je in het midden. Vakanties boeken voor jullie samen is inderdaad niet aan de orde. Wel voor jouw gezin. Met de beide gezinnen kun je gewoon leuke korte uitjes plannen toch?
Dat gezegd hebbende, super balen dat er geen plan is voor die meid.... raar ook. Dat betekent dat jij je eigen plan moet trekken en je inderdaad niet goed kunt voorbereiden op hun inbreng of aanwezigheid überhaupt. So be it. Je houdt dus geen rekening met ze en doet er een gelegenheid zich voor dat ze ergens bij kunnen en willen zijn dan bekijk je dat per keer, op dat moment.
Dat gezegd hebbende, super balen dat er geen plan is voor die meid.... raar ook. Dat betekent dat jij je eigen plan moet trekken en je inderdaad niet goed kunt voorbereiden op hun inbreng of aanwezigheid überhaupt. So be it. Je houdt dus geen rekening met ze en doet er een gelegenheid zich voor dat ze ergens bij kunnen en willen zijn dan bekijk je dat per keer, op dat moment.
vrijdag 9 mei 2025 om 14:21
TO, wat ik eerder vandaag nog vergat is dat het me opviel dat je het een paar keer hebt over liefde voelen voor het meisje. Het is volkomen begrijpelijk als je dat niet zo voelt. Het is niet jouw kind en je kent haar niet goed. Je kunt een kind ook het beste gunnen uit empathie. Natuurlijk voelt het anders om haar belang bovenaan te plaatsen dan bij je eigen kind. Dat is prima. En als dat voor jouw in je relatie betekent dat het offer je te groot is, dan is dat ook volstrekt legitiem. Het is denk ik wel goed om je te realiseren dat dit wel een beetje is hoe het werkt wanneer je een relatie met iemand met kinderen hebt. Nou klinkt de situatie bij je vriend wel heftig, maar ook in situaties van tamelijk stabiel co-ouderschap is het soms complex.
Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica
vrijdag 9 mei 2025 om 16:39
Net niet. Haar probleem is net dat het kind in de weg staat van samen zijn. Het staat haar tegen dat vriend daardoor in zijn eigen huis moet blijven. Hij woonde zowat bij haar in en Dat is wat ze weer wil. Vakantie samen plannen en zo...
vrijdag 9 mei 2025 om 17:34
Ik zou er ook geen zin in hebben. En dat mag. Maar de beslissing moet je bij jezelf houden. Teleurgesteld zijn dat hij nu een rol oppakt die bij hem hoort is menselijk, maar niet fair. Zijn dochter heeft een plek in zijn leven en een man die die rol niet zou pakken, is niet bewonderenswaardig. Je hoeft 'm alleen niet samen te pakken. In the end is en blijft het zijn dochter en jij mag ervoor kiezen om geen relatie te willen met een man met jonge kinderen. Dat maakt je geen egoïst, maar een realist.
vrijdag 9 mei 2025 om 21:44
Jawel, maar hij heeft bij de huidige situatie iets te winnen: een lieve vriendin die hem steunt en ontlast. Waarmee hij misschien kan samenwonen en de zorg kan delen. Of zelfs de zorg aan kan overdragen (zoals laatst toen ze kwam logeren).
Jij verliest alleen in de huidige situatie: 1-op-1 tijd met je vriend. Privacy in je eigen huis. Ruimte in je hoofd om je eigen kinderen te begeleiden die het hard nodig hebben.
Dus ik snap wel waarom hij jullie zo in jullie relatie blijft geloven. En jij niet. Tegenovergestelde belangen. Die trouwens allebei even veel waard zijn.
Want alles wat jij in zijn dochter steekt, ontneem je jouw eigen dochter. Liefde is van elastiek. Tijd en energie zijn dat helaas niet.
zaterdag 10 mei 2025 om 01:26
Ik denk dat jullie in jullie relatie in een bepaalde rol zaten binnen een bepaalde setting en dat die rollen het afgelopen jaar begonnen te wennen en dat voelde dan goed voor jou. Tot dus deze situatie waarin de setting compleet anders is en de rollen ook.
Ik denk dat om te beginnen jullie rollen niet zaligmakend waren en zijn..
Verder is er zoveel gedoe geweest, jullie zijn altijd in een bepaalde staat van paraatheid geweest; en het lijkt dat mede daardoor het nooit is gekomen van een samen groeien van en in een stabiele, gezonde relatie. Er is enkel sprake van groeiende 'rollen' geweest.
Ik lees nu vooral paniek om een situatie 'die toch goed aan het komen was, maar dreigt compleet te veranderen naar iets dat niet goed kan zijn'. Nergens lees ik een diepe connectie, betrokkenheid, en vooral, liefdevolle uitingen naar elkaar voor de persoon zelf.
Ik denk dat jullie in de basis niet genoeg matchen met elkaar, dat er net teveel verschil zit in bepaalde normen en waarden, en het ervaren van de belangrijke dingen van het leven.
Door de 'rollen' en het vele gedoe zijn dat soort zaken nooit echt aan de oppervlakte gekomen en samen mee aan de gang gegaan, overeenkomsten in gesloten.
Dat was ook natuurlijk geeneens mogelijk.
En het is ook zo logisch dat je je nu voelt zoals je je voelt (
). En dat je er ook niet de vinger op weet te leggen wat nu precies de problemen zijn van jezelf, die je met dit hele gebeuren nu hebt.
Ik denk dat je helderheid kunt krijgen bij het beantwoorden van vragen die je je zelf kunt stellen zoals bijvoorbeeld o.a.: Wat voel ik precies voor hem. Hoe diep gaat het. Wat is de basis die we hebben en hoe stevig is die.
Ik denk dat om te beginnen jullie rollen niet zaligmakend waren en zijn..
Verder is er zoveel gedoe geweest, jullie zijn altijd in een bepaalde staat van paraatheid geweest; en het lijkt dat mede daardoor het nooit is gekomen van een samen groeien van en in een stabiele, gezonde relatie. Er is enkel sprake van groeiende 'rollen' geweest.
Ik lees nu vooral paniek om een situatie 'die toch goed aan het komen was, maar dreigt compleet te veranderen naar iets dat niet goed kan zijn'. Nergens lees ik een diepe connectie, betrokkenheid, en vooral, liefdevolle uitingen naar elkaar voor de persoon zelf.
Ik denk dat jullie in de basis niet genoeg matchen met elkaar, dat er net teveel verschil zit in bepaalde normen en waarden, en het ervaren van de belangrijke dingen van het leven.
Door de 'rollen' en het vele gedoe zijn dat soort zaken nooit echt aan de oppervlakte gekomen en samen mee aan de gang gegaan, overeenkomsten in gesloten.
Dat was ook natuurlijk geeneens mogelijk.
En het is ook zo logisch dat je je nu voelt zoals je je voelt (
). En dat je er ook niet de vinger op weet te leggen wat nu precies de problemen zijn van jezelf, die je met dit hele gebeuren nu hebt. Ik denk dat je helderheid kunt krijgen bij het beantwoorden van vragen die je je zelf kunt stellen zoals bijvoorbeeld o.a.: Wat voel ik precies voor hem. Hoe diep gaat het. Wat is de basis die we hebben en hoe stevig is die.
zaterdag 10 mei 2025 om 07:40
Als je allebei steun nodig hebt van je partner, wordt het ingewikkeld. Jullie willen allebei even kunnen leunen en terecht. Dat gaan jullie niet bij elkaar vinden, want de belasting is bij jullie beide langdurig te groot.
Als je allebei die verwachting voor steun weg kunt halen bij de partner, en die bij anderen of jezelf kunt leggen, dan zou je door kunnen. Anders toch een partner kiezen met minder bagage.
Als je allebei die verwachting voor steun weg kunt halen bij de partner, en die bij anderen of jezelf kunt leggen, dan zou je door kunnen. Anders toch een partner kiezen met minder bagage.
zaterdag 10 mei 2025 om 08:23
Ik heb heel veel aan jullie inzichten, dank daarvoor.
Over een diepere en onvoorwaardelijke connectie, mijn vriend en ik hebben best wel wat hobbels op de weg gehad.
Van een faillissement en burn out van hem, een constante onzekere factor over de omgang met zijn kinderen, mijn dochter van 17 die echt een paar heftige jaren heeft gehad. De 10 jarige gaat best lekker, heeft ook wel een ADD handleiding. Een ouder van mijn kant met alzheimer. Dit zijn dan wel de grotere zaken.
Daarnaast hebben we het echt, oprecht leuk. Ik word nog steeds blij als ik hem zie, de tijd samen is ook echt van ons, we kunnen van beide kanten goed met elkaars familie en vrienden, de band met wederzijdse kinderen is goed -voor zover ik zijn kinderen echt ken- we ergeren ons niet vaak aan elkaar, er kan over van alles gepraat worden, ook de vervelende dingen.
Ik denk wel dat het voor mij persoonlijk draait om een te vol mandje op dit moment waardoor ik als een soort ezel niet meer voor of achteruit wil. Alsof het de enige controle is die ik nog wel heb. Hakken in het zand en mokken. Mijn eigen houding vind ik zelf ook niet zo sjiek. Zeker niet als het gaat om de bijna egoïstische trekjes die ik nu vertoon als het gaat om frustratie over vakantie en vrije tijd zonder kinderen.
Daarnaast heb ik het wel erg leuk gehad met zijn dochter toen ze hier was. Stukje fietsen, ijsje, speeltuin. Ook wel goede gesprekken op nivo, over het leven en geluk etc. Niet dieper ingaand op wat er momenteel gaande is in haar leven.
Ik denk wel dat we een eind komen als ik groen licht krijg om met behoud van de relatie, er zonder strijd ruimte blijft voor mijzelf. Wel op vakantie met mijn kinderen als het bij hem niet gaat. Of toch naar een leuk festival met een vriendin zonder hem als het niet lukt om dat in te passen.
Wat voor mij heel veel paniek veroorzaakt is onzekerheid over de toekomst. Ik weet dat die nooit zeker is en er van alles kan gebeuren. Maar bijvoorbeeld berusting in het feit dat zijn dochter niet terug gaat en we daarop een plan moeten maken, is voor mij al een stap vooruit.
Over een diepere en onvoorwaardelijke connectie, mijn vriend en ik hebben best wel wat hobbels op de weg gehad.
Van een faillissement en burn out van hem, een constante onzekere factor over de omgang met zijn kinderen, mijn dochter van 17 die echt een paar heftige jaren heeft gehad. De 10 jarige gaat best lekker, heeft ook wel een ADD handleiding. Een ouder van mijn kant met alzheimer. Dit zijn dan wel de grotere zaken.
Daarnaast hebben we het echt, oprecht leuk. Ik word nog steeds blij als ik hem zie, de tijd samen is ook echt van ons, we kunnen van beide kanten goed met elkaars familie en vrienden, de band met wederzijdse kinderen is goed -voor zover ik zijn kinderen echt ken- we ergeren ons niet vaak aan elkaar, er kan over van alles gepraat worden, ook de vervelende dingen.
Ik denk wel dat het voor mij persoonlijk draait om een te vol mandje op dit moment waardoor ik als een soort ezel niet meer voor of achteruit wil. Alsof het de enige controle is die ik nog wel heb. Hakken in het zand en mokken. Mijn eigen houding vind ik zelf ook niet zo sjiek. Zeker niet als het gaat om de bijna egoïstische trekjes die ik nu vertoon als het gaat om frustratie over vakantie en vrije tijd zonder kinderen.
Daarnaast heb ik het wel erg leuk gehad met zijn dochter toen ze hier was. Stukje fietsen, ijsje, speeltuin. Ook wel goede gesprekken op nivo, over het leven en geluk etc. Niet dieper ingaand op wat er momenteel gaande is in haar leven.
Ik denk wel dat we een eind komen als ik groen licht krijg om met behoud van de relatie, er zonder strijd ruimte blijft voor mijzelf. Wel op vakantie met mijn kinderen als het bij hem niet gaat. Of toch naar een leuk festival met een vriendin zonder hem als het niet lukt om dat in te passen.
Wat voor mij heel veel paniek veroorzaakt is onzekerheid over de toekomst. Ik weet dat die nooit zeker is en er van alles kan gebeuren. Maar bijvoorbeeld berusting in het feit dat zijn dochter niet terug gaat en we daarop een plan moeten maken, is voor mij al een stap vooruit.
zaterdag 10 mei 2025 om 08:26
Tjonge. Hier staat het goed samengevat. Misschien wel net iets te zwart wit maar desondanks een waarheid als een koe.Kipzonderkop schreef: ↑09-05-2025 21:44
Want alles wat jij in zijn dochter steekt, ontneem je jouw eigen dochter. Liefde is van elastiek. Tijd en energie zijn dat helaas niet.
zaterdag 10 mei 2025 om 08:26
Alle lijkt bij ons ook aan twee kanten te werken.
Ik bewonder mijn vriend wel degelijk dat hij onmiddellijk mogelijkheden zoekt en maakt om een vader voor zijn dochter te zijn. Ongeacht de consequenties en veranderingen. Ik zou niet anders willen dan dat hij dat doet.
Mijn 17 jarige heeft namelijk minimaal en moeizaam contact met haar vader omdat die alweer aan de derde leg begonnen is en dat belangrijker lijkt te vinden. Een deel van haar problematiek van afwijzing door een ouder ligt ook daar.
Ik bewonder mijn vriend wel degelijk dat hij onmiddellijk mogelijkheden zoekt en maakt om een vader voor zijn dochter te zijn. Ongeacht de consequenties en veranderingen. Ik zou niet anders willen dan dat hij dat doet.
Mijn 17 jarige heeft namelijk minimaal en moeizaam contact met haar vader omdat die alweer aan de derde leg begonnen is en dat belangrijker lijkt te vinden. Een deel van haar problematiek van afwijzing door een ouder ligt ook daar.
zaterdag 10 mei 2025 om 08:34
Dat gaat komen he. Tijd zal raad geven. Je kan dat niet forceren. Het is allemaal nog maar pas gebeurd.DonnaDo schreef: ↑10-05-2025 08:23
Wat voor mij heel veel paniek veroorzaakt is onzekerheid over de toekomst. Ik weet dat die nooit zeker is en er van alles kan gebeuren. Maar bijvoorbeeld berusting in het feit dat zijn dochter niet terug gaat en we daarop een plan moeten maken, is voor mij al een stap vooruit.
zaterdag 10 mei 2025 om 08:43
DonnaDo schreef: ↑10-05-2025 08:23
Ik denk wel dat we een eind komen als ik groen licht krijg om met behoud van de relatie, er zonder strijd ruimte blijft voor mijzelf. Wel op vakantie met mijn kinderen als het bij hem niet gaat. Of toch naar een leuk festival met een vriendin zonder hem als het niet lukt om dat in te passen.
Dit is heel belangrijk in iedere relatie, vind ik. Als je niet de ruimte voelt om alleen met je eigen kinderen op vakantie te kunnen, lijkt me er iets mis gaan. Je moet daar van een partner imo gewoon ruimte voor krijgen. Zonder voorwaardes als ‘als het bij hem niet gaat’.
Coffee is never my cup of tea
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
