Relaties
alle pijlers
Stiefkind van de rekening (Docu van Zembla)
vrijdag 15 december 2017 om 10:16
De documentaire 'stiefkind van de rekening' van Zembla.
Zembla onderzoekt hoe het komt dat twee op de drie samengestelde gezinnen sneuvelt en wat dit voor de betrokken kinderen betekent.
Een op de drie eerste huwelijken strandt, maar wat je minder vaak hoort is dat twee van de drie tweede huwelijken mislukt. De meeste samengestelde gezinnen halen het niet.
Het aantal stiefgezinnen in Nederland is sinds 1998 gestegen tot 150.000 gezinnen in 2007. In deze stiefgezinnen wonen volgens het CBS ruim 280.000 kinderen. Volgens eigen onderzoek is het aantal hoger namelijk 200.000 gezinnen.
Het CBS vermeld verder dat in 84 procent van de stiefgezinnen alle stiefkinderen uit een eerdere relatie van de moeder komen. In 13 procent van de stiefgezinnen zijn alle stiefkinderen afkomstig uit een eerdere relatie van de vader. In ongeveer 3 procent van de stiefgezinnen komen kinderen voor uit eerdere relaties van zowel de moeder als de vader. Overigens krijgen in ongeveer een derde van alle stiefgezinnen de ouders ook een of meer gezamenlijke kinderen.
De documentaire 'Stiefkind van de rekening' van Zembla hakte er bij mij wel in, je ziet ook de kant van de kinderen en dat is wel erg moeilijk, zij kiezen er namelijk niet voor, en maken zo soms meerdere scheidingen mee.
Wat vonden jullie van de documentaire? Wat viel je op?
En heb je zelf stiefkinderen of een samengesteld gezin? Hoe werkt dat bij jullie en wat vond je dan van deze documentaire?
Voor wie het niet gezien heeft, het is een korte documentaire van 36 minuten, en hier is de link, is wel echt de moeite waard!
https://www.npo.nl/zembla-stiefkind-van ... _101384725
Zembla onderzoekt hoe het komt dat twee op de drie samengestelde gezinnen sneuvelt en wat dit voor de betrokken kinderen betekent.
Een op de drie eerste huwelijken strandt, maar wat je minder vaak hoort is dat twee van de drie tweede huwelijken mislukt. De meeste samengestelde gezinnen halen het niet.
Het aantal stiefgezinnen in Nederland is sinds 1998 gestegen tot 150.000 gezinnen in 2007. In deze stiefgezinnen wonen volgens het CBS ruim 280.000 kinderen. Volgens eigen onderzoek is het aantal hoger namelijk 200.000 gezinnen.
Het CBS vermeld verder dat in 84 procent van de stiefgezinnen alle stiefkinderen uit een eerdere relatie van de moeder komen. In 13 procent van de stiefgezinnen zijn alle stiefkinderen afkomstig uit een eerdere relatie van de vader. In ongeveer 3 procent van de stiefgezinnen komen kinderen voor uit eerdere relaties van zowel de moeder als de vader. Overigens krijgen in ongeveer een derde van alle stiefgezinnen de ouders ook een of meer gezamenlijke kinderen.
De documentaire 'Stiefkind van de rekening' van Zembla hakte er bij mij wel in, je ziet ook de kant van de kinderen en dat is wel erg moeilijk, zij kiezen er namelijk niet voor, en maken zo soms meerdere scheidingen mee.
Wat vonden jullie van de documentaire? Wat viel je op?
En heb je zelf stiefkinderen of een samengesteld gezin? Hoe werkt dat bij jullie en wat vond je dan van deze documentaire?
Voor wie het niet gezien heeft, het is een korte documentaire van 36 minuten, en hier is de link, is wel echt de moeite waard!
https://www.npo.nl/zembla-stiefkind-van ... _101384725
zondag 17 december 2017 om 08:47
Dit voorbeeld! Ik ging ook een keer wat langer logeren bij een oom en tante. Super aardige mensen, ik kwam er vaak en was dol op mijn neven en nichten...samarinde schreef: ↑16-12-2017 13:05Lijkt me een interessante documentaire; ik heb hem nog niet gezien maar ga vanavond kijken.
Ik heb altijd gedacht (en ervaren, zonder dat ik het precies kon verwoorden) dat een huwelijk met kinderen automatisch zorgt voor een huwelijk met twee ouders én de kinderen - in mijn geval ben ik feitelijk getrouwd met 4 personen, mijn man en mijn 3 kinderen. En mijn 3 kinderen zijn op hun beurt ook met 4 personen getrouwd, namelijk hun 2 ouders en de 2 andere kinderen. Dat zou een scheiding dan ook enorm ingewikkeld maken.
Het idee van een 'gezamenlijk huwelijk' heeft vooral te maken met de gedachte dat wij thuis altijd alles samen bespreken, uitvechten, overleggen, meemaken en doorstaan. Dat is iets van óns, en ik geloof niet dat iemand anders dat tot in de finesses zou snappen. Maar voor ons is het heel normaal: zo doen wij dat, zo kunnen wij samenleven, zo redden wij het, zo komen wij tot compromissen, zo leggen we het bij, zo maken we elkaar duidelijk hoe we in het leven staan, enzovoort. Dat is gewoon de basis die elk gezin heeft - en ik noem dat dus een gezamenlijk huwelijk, omdat het ongetwijfeld allemaal heel anders zou zijn als wij géén kinderen hadden. Maar die hebben we wel, en dat dwingt ons tot andere beslissingen en overwegingen. Voor onze kinderen geldt iets soortgelijks: als zij andere ouders hadden, zag hun leven (of dat gezamenlijke huwelijk) er ook heel anders uit.
Dit is de veilige cocon. Hier ben ik thuis, en hier zijn mijn man en kinderen thuis. De basis. Ik kan me heel goed herinneren (en zo'n herinnering heeft iedereen wel, denk ik) dat ik vroeger, ik was een jaar of 8, een week bij een verre oom en tante moest logeren omdat mijn ouders een week gingen skiën met z'n tweeën. Nou: álles ging daar anders. Ander broodbeleg, andere geuren, andere gewoontes, andere lichtinval in de kamers, andere gesprekken, andere dagindeling, ander avondeten, andere interesses. Dat was allemaal heel eng, beangstigend en onveilig. Het eten was vies (nou, vast niet, maar zo ervaart een kind dat, want een kind wil dat alles vertrouwd en normaal is), de oom en tante waren vreemde mensen, hun huis rook naar natte hond, de gezellige uitjes bestonden hier uit museumbezoek en boswandelingen, wat ik afschuwelijk vond, en dan waren er nog mijn neefjes en nichtje die eindeloos viool studeerden, rare kleren droegen, hoogbegaafd waren en dus 's avonds aan tafel spraken over kwantummechanica en zwarte gaten.
De hel, in mijn herinnering. Ik had diep, diep medelijden met mijn neefjes en nichtjes. In mijn ogen moesten zij wel de ongelukkigste kinderen ter wereld zijn, om zo te moeten leven. Wat bleek, toen ik ze later wat beter leerde kennen? Ze hadden het heerlijk thuis! Natuurlijk, want dit was hún thuis, hún warme deken, hún gezamenlijke huwelijk. Hier hadden zij samen met hun ouders de regels en leefgewoonten bepaald; dit was hun kleine paradijs. En míjn hel. Over contrasten gesproken.
Ik was zielsgelukkig toen ik na een week weer naar huis mocht. Dat zit er voor kinderen van gescheiden ouders niet in, helaas. Die gaan nooit meer terug naar 'thuis', want hoewel ze wel meestal één van beide ouders om zich heen hebben, is die warme deken van 'vroeger' - het paradijs - helemaal weg.
Ik denk dat samengestelde gezinnen daarom zo vaak mislukken - omdat het óók gezamenlijke huwelijken zijn, maar dan nu met dubbel zoveel kinderen, met andere achtergronden en gewoontes, en met twee ouders die ongetwijfeld het beste met alle kinderen voorhebben, maar een paradijs valt niet na te bouwen. Dat is een eenmalig iets. Het zal in zo'n nieuw gezin dus altijd een béétje vreemd, eng, onveilig, raar en onbegrijpelijk blijven. Níet voor de ouders, denk ik. Volwassenen hebben het paradijs al zó lang geleden verlaten, die redden zich wel in de grote wereld. Bovendien zijn ze verliefd, dat helpt ook.
Maar ik voelde me zo teveel! Ik vrat mezelf op van de stress om de hele tijd beleefd, aardig en niet tot last te zijn. Doodsbang om misbruik te maken van hun gastvrijheid. Ik was gesloopt. Het was de kickstart van jaren perfectionistische tics en trekjes met totaal verkeerde coping strategieën.
Niet dat ze dat ooit hebben gemerkt, dat zou ik verschrikkelijk vinden want ze waren niets dan vriendelijk en verwelkomend. Het lag in mijn aard.
Dat zal bij meer kinderen het geval zijn en het idee dat ze altijd in deze situatie zijn breekt mijn hart. Ik heb altijd steun gehad aan het feit dat ik nog zo lelijk tegen mijn zussen en ouders kon doen, ze blijven altijd familie. Daardoor deed ik alsnog niet te lelijk maar dan zonder die stress dat ik alles perse perfect moest doen. Dat is iets van introverten denk ik.
zondag 17 december 2017 om 11:00
Mijn zus hebben een co-ouderschap waar ze een extra appartement hebben gekocht en haar ex-man en zij elke week van huis wisselen. De kinderen wonen dus altijd in hetzelfde huis.
Voor haar ex en haar is het niet leuk. Klaar. Het is echt kak om elke week je boeltje weer bij elkaar te pakken, naar het appartement te gaan, waar ex soms dingen heeft veranderd (soms afgesproken, meestal de grote dingen, maar soms ook kleine dingen zoals een kastje verplaatst, tafel gedraaid). En niet altijd even schoon en opgeruimd achtergelaten (hoewel ze daar allebei wel hun best voor doen, hoor, er wordt niet vervuild of expres viezigheid achtergelaten), wat ook wel weer logisch is, want wissel op vrijdag, hele week gewerkt, maar dan moet zij voor haar gevoel op vrijdagavond eerst de hele boel soppen voor ze tot rust kan komen. En alles weer op de plek zetten waar ze het wil hebben. En de week erna als ze naar het grote huis gaat hetzelfde liedje. En dit geldt voor hem net zo uiteraard.
En elke keer als ze eindelijk op de bank ploft, in welk huis ze op dat moment dan ook is, is ze zó blij dat ze dit hun kinderen niet aandoet. Ze belt me altijd als ze 'op orde' is, even stoom afblazen. Maar ook altijd even de opluchting dat ze dit zelf doet, en niet haar kinderen aandoet.
De kinderen zijn nu 14 en 16, en ze hebben met z'n tweeën afgesproken dit vol te houden tot ze uit huis zijn of tot hun 21ste. Andere relatie gaat dit niet in de weg staan. Haar ex heeft nu een vriendin, maar zus weet dat zij al weet dat deze regeling er voorlopig gaat zijn.
Mijn zus en ik komen allebei uit een gebroken gezin. We moesten om het weekend naar onze vader, 'logeren', want wonen deden we daar niet. Op zolder, twee opklapbedden met een nachtkastje er tussen. Een plankje voor onze tas. Die we niet konden uitpakken, want geen kast. Huiswerk moesten we af hebben voor we er heen gingen, want daar was geen bureau op zolder, en het mocht niet in de woonkamer van stiefmoeder. Kamer van stiefzussen was verboden terrein, dus daar huiswerk maken kon ook niet.
De ex van mijn zus hetzelfde, om het weekend naar vader, al moest die op de kamer van zijn halfbroertje slapen, op een matras op de grond, die onder het bed van halfbroertje werd geschoven overdag. Een eigen plank in de kast van halfbroertje, die elke twee weken toch weer vol met spulletjes van halfbroertje kwam te staan, dus elke keer als hij daar kwam moest hij eerst zijn halfbroertje vragen de plank leeg te maken. Wat heel gezellig gebeurde, not.
En ook dit is geen ideale situatie, want voor zus en haar ex staat hun leven ook een flink aantal jaren on hold. Maar ze willen hun kinderen niet aandoen wat ze zelf hebben moeten meemaken. Voor de kinderen, op vader en moeder in vrede bij elkaar, de op één-na beste oplossing denk ik. Zij hebben in ieder geval hun eigen huis, altijd. Maar ook hun kinderen zijn niet gelukkig met gescheiden ouders, want zij voelen zich weer schuldig omdat ze echt wel doorhebben dat dit voor hun ouders best een opgave is.
Voor haar ex en haar is het niet leuk. Klaar. Het is echt kak om elke week je boeltje weer bij elkaar te pakken, naar het appartement te gaan, waar ex soms dingen heeft veranderd (soms afgesproken, meestal de grote dingen, maar soms ook kleine dingen zoals een kastje verplaatst, tafel gedraaid). En niet altijd even schoon en opgeruimd achtergelaten (hoewel ze daar allebei wel hun best voor doen, hoor, er wordt niet vervuild of expres viezigheid achtergelaten), wat ook wel weer logisch is, want wissel op vrijdag, hele week gewerkt, maar dan moet zij voor haar gevoel op vrijdagavond eerst de hele boel soppen voor ze tot rust kan komen. En alles weer op de plek zetten waar ze het wil hebben. En de week erna als ze naar het grote huis gaat hetzelfde liedje. En dit geldt voor hem net zo uiteraard.
En elke keer als ze eindelijk op de bank ploft, in welk huis ze op dat moment dan ook is, is ze zó blij dat ze dit hun kinderen niet aandoet. Ze belt me altijd als ze 'op orde' is, even stoom afblazen. Maar ook altijd even de opluchting dat ze dit zelf doet, en niet haar kinderen aandoet.
De kinderen zijn nu 14 en 16, en ze hebben met z'n tweeën afgesproken dit vol te houden tot ze uit huis zijn of tot hun 21ste. Andere relatie gaat dit niet in de weg staan. Haar ex heeft nu een vriendin, maar zus weet dat zij al weet dat deze regeling er voorlopig gaat zijn.
Mijn zus en ik komen allebei uit een gebroken gezin. We moesten om het weekend naar onze vader, 'logeren', want wonen deden we daar niet. Op zolder, twee opklapbedden met een nachtkastje er tussen. Een plankje voor onze tas. Die we niet konden uitpakken, want geen kast. Huiswerk moesten we af hebben voor we er heen gingen, want daar was geen bureau op zolder, en het mocht niet in de woonkamer van stiefmoeder. Kamer van stiefzussen was verboden terrein, dus daar huiswerk maken kon ook niet.
De ex van mijn zus hetzelfde, om het weekend naar vader, al moest die op de kamer van zijn halfbroertje slapen, op een matras op de grond, die onder het bed van halfbroertje werd geschoven overdag. Een eigen plank in de kast van halfbroertje, die elke twee weken toch weer vol met spulletjes van halfbroertje kwam te staan, dus elke keer als hij daar kwam moest hij eerst zijn halfbroertje vragen de plank leeg te maken. Wat heel gezellig gebeurde, not.
En ook dit is geen ideale situatie, want voor zus en haar ex staat hun leven ook een flink aantal jaren on hold. Maar ze willen hun kinderen niet aandoen wat ze zelf hebben moeten meemaken. Voor de kinderen, op vader en moeder in vrede bij elkaar, de op één-na beste oplossing denk ik. Zij hebben in ieder geval hun eigen huis, altijd. Maar ook hun kinderen zijn niet gelukkig met gescheiden ouders, want zij voelen zich weer schuldig omdat ze echt wel doorhebben dat dit voor hun ouders best een opgave is.
zondag 17 december 2017 om 17:08
Dit is voor mijn man en mij de reden om nadat ons tweede kind geboren is, ons allebei te laten steriliseren. Ons gezin is af met twee kinderen en daar komen - ook in het geval van scheiding - geen kinderen meer bij.
Ik heb ook al met mezelf afgesproken dat ik in het geval van een scheiding tot zeker de volwassenheid van mijn kinderen alleen met hen blijf wonen. Die stabiliteit en warmte, een veilig thuis, vind ik ontzettend belangrijk, veel belangrijker dan mijn eigen wensen.
Wat een ellende doe je je kinderen aan zeg, begrijp niet dat je je eigen belang stelt boven dat van je kinderen. Verliefd zijn is leuk hoor, maar niet ten koste van alles.
Ik heb ook al met mezelf afgesproken dat ik in het geval van een scheiding tot zeker de volwassenheid van mijn kinderen alleen met hen blijf wonen. Die stabiliteit en warmte, een veilig thuis, vind ik ontzettend belangrijk, veel belangrijker dan mijn eigen wensen.
Wat een ellende doe je je kinderen aan zeg, begrijp niet dat je je eigen belang stelt boven dat van je kinderen. Verliefd zijn is leuk hoor, maar niet ten koste van alles.
zondag 17 december 2017 om 17:10
Er zijn genoeg mannen die de sterilisatie weer ongedaan laten maken. als ze na de scheiding een leuke vrouw tegen komen met een kinderwens.
zondag 17 december 2017 om 17:13
N00R85 schreef: ↑17-12-2017 17:08
Ik heb ook al met mezelf afgesproken dat ik in het geval van een scheiding tot zeker de volwassenheid van mijn kinderen alleen met hen blijf wonen. Die stabiliteit en warmte, een veilig thuis, vind ik ontzettend belangrijk, veel belangrijker dan mijn eigen wensen.
Wat een ellende doe je je kinderen aan zeg, begrijp niet dat je je eigen belang stelt boven dat van je kinderen. Verliefd zijn is leuk hoor, maar niet ten koste van alles.
Poeh, poeh, wat ben jij toch een gutmensch!
Lekker simpel om alle mensen met kinderen die weer samen gaan wonen na een scheiding te bombarderen tot egoisten die alleen voor hun eigenbelang gaan.
zondag 17 december 2017 om 17:15
Dat wordt dan voor beide vergoed door de verzekering? wat nutteloos dan. Even wat anders, hoe is dat om ook in de toekomst de relatie van een ander te gaan bepalen? Hoe voelt dat?N00R85 schreef: ↑17-12-2017 17:08Dit is voor mijn man en mij de reden om nadat ons tweede kind geboren is, ons allebei te laten steriliseren. Ons gezin is af met twee kinderen en daar komen - ook in het geval van scheiding - geen kinderen meer bij.
Ik heb ook al met mezelf afgesproken dat ik in het geval van een scheiding tot zeker de volwassenheid van mijn kinderen alleen met hen blijf wonen. Die stabiliteit en warmte, een veilig thuis, vind ik ontzettend belangrijk, veel belangrijker dan mijn eigen wensen.
Wat een ellende doe je je kinderen aan zeg, begrijp niet dat je je eigen belang stelt boven dat van je kinderen. Verliefd zijn is leuk hoor, maar niet ten koste van alles.
zondag 17 december 2017 om 17:22
Dat. En die kinderen die die nieuwe partner meebrengt zijn m.i. een veel groter euvel. Die duw je niet even terug.karin12345 schreef: ↑17-12-2017 17:10Er zijn genoeg mannen die de sterilisatie weer ongedaan laten maken. als ze na de scheiding een leuke vrouw tegen komen met een kinderwens.
En al bedacht dat je kinderen er misschien anders over denken dan jij nu? Soms is een stiefmoeder of -vader wel een aanwinst.
zondag 17 december 2017 om 17:24
Ik weet dat dit een optie is, maar we laten ons toch steriliseren. Het is voor ons een statement voor ons gezin. Als het ooit anders is, dan is het anders, maar dit maakt de kans in elk geval een stuk kleiner en mijn man is nogal principieel, dus verwacht niet dat hij het ooit ongedaan laat maken.karin12345 schreef: ↑17-12-2017 17:10Er zijn genoeg mannen die de sterilisatie weer ongedaan laten maken. als ze na de scheiding een leuke vrouw tegen komen met een kinderwens.
zondag 17 december 2017 om 17:25
Mocht het ooit tot een scheiding komen (die niemand met een beetje verstand van te voren ziet aankomen), dan zal zij stomverbaasd zijn te moeten constateren, dat de man die zij dacht te kennen, er een heel andere agenda op na gaat houden.
Maar van de zelfingenomen typetjes worden daar altijd door overdonderd: hun overkomt zoiets niet en denken alles al van te voren uitgesloten te hebben TEN TIJDE VAN EEN RELATIE DIE OP DAT MOMENT GOED IS.
zondag 17 december 2017 om 17:25
zondag 17 december 2017 om 17:25
IK hoop dat je dit zelf moet betalen als je kiest voor beide steriliseren?N00R85 schreef: ↑17-12-2017 17:24Ik weet dat dit een optie is, maar we laten ons toch steriliseren. Het is voor ons een statement voor ons gezin. Als het ooit anders is, dan is het anders, maar dit maakt de kans in elk geval een stuk kleiner en mijn man is nogal principieel, dus verwacht niet dat hij het ooit ongedaan laat maken.
zondag 17 december 2017 om 17:27
Nieuwe relaties kunnen ontstaan, maar in ons geval komt er dus geen tweede leg en gaan we niet samenwonen. In deze situatie vinden wij beiden een lat- relatie passender.Joostisandersgeaard2 schreef: ↑17-12-2017 17:22Dat. En die kinderen die die nieuwe partner meebrengt zijn m.i. een veel groter euvel. Die duw je niet even terug.
En al bedacht dat je kinderen er misschien anders over denken dan jij nu? Soms is een stiefmoeder of -vader wel een aanwinst.
Maar laten we hopen dat het allemaal niet nodig zal zijn.
zondag 17 december 2017 om 17:28
N00R85 schreef: ↑17-12-2017 17:24Ik weet dat dit een optie is, maar we laten ons toch steriliseren. Het is voor ons een statement voor ons gezin. Als het ooit anders is, dan is het anders, maar dit maakt de kans in elk geval een stuk kleiner en mijn man is nogal principieel, dus verwacht niet dat hij het ooit ongedaan laat maken.
En nou maar hopen, dat je domweg geluk hebt.
Die nu principiele man van jou kan enorm veranderen door het simpelweg verliefd worden op een andere vrouw.
Je kunt niets eisen, niets verwachten alleen maar hopen, dat een scheiding je nooit overkomt.
zondag 17 december 2017 om 17:30
Wat een ideale wereld..
Nogmaals de verzekeringsvraag, ik hoop dat er maar eentje vergoed is?
zondag 17 december 2017 om 17:31
NU JA!
Maar weet jij nu al wat je ex gaat doen, mocht e.e.a. toch in een scheiding eindigen?
NEE, dat weet jij niet, hij ook niet.
zondag 17 december 2017 om 17:47
Niks mis mee toch als iemand vanaf dag 1 aangeeft geen kinderen meer te willen?
Keuze is dan aan de ander om wel of geen relatie te beginnen met iemand die duidelijk zegt geen kinderen meer te willen.
Wil die ander wel kinderen dan zal hij/zij dus een andere partner moeten zoeken die wél een kinderwens heeft.
Ik had jou op negeer maar door de quotes las ik het. Op aktueel ben jij simpelweg een full blown racist. Doe niet alsof wij hier gek zijn.
zondag 17 december 2017 om 17:49
Beide in dit huwelijk hebben zich tegelijk !! laten steriliseren.Rosabella1 schreef: ↑17-12-2017 17:47Niks mis mee toch als iemand vanaf dag 1 aangeeft geen kinderen meer te willen?
Keuze is dan aan de ander om wel of geen relatie te beginnen met iemand die duidelijk zegt geen kinderen meer te willen.
Wil die ander wel kinderen dan zal hij/zij dus een andere partner moeten zoeken die wél een kinderwens heeft.
