Relaties
alle pijlers
Stiefmoeders kom eens
woensdag 4 november 2009 om 09:32
Hallo dames,
Ik wil graag in contact komen met stiefmoeders en ervaringen uitwisselen. Ik heb een man leren kennen waar ik helemaal gek op ben. Hij is net gescheiden en heeft 2 zonen van 11 & 13 jaar.
Ik wil voor hem gaan en accepteer zijn kinderen. Hij wil ook voor mij gaan. Ik heb zelf geen kinderen, maar heb hem wel gezegd dat ik zelf nog heel graag een kindje wil. Hij wil dit ook.
Zijn zonen heb ik nog niet gezien. Ik ben heel benieuwd hoe het gaat lopen. Zijn er dames die hier ervaring mee hebben?
Groetjes
Kimberly
Ik wil graag in contact komen met stiefmoeders en ervaringen uitwisselen. Ik heb een man leren kennen waar ik helemaal gek op ben. Hij is net gescheiden en heeft 2 zonen van 11 & 13 jaar.
Ik wil voor hem gaan en accepteer zijn kinderen. Hij wil ook voor mij gaan. Ik heb zelf geen kinderen, maar heb hem wel gezegd dat ik zelf nog heel graag een kindje wil. Hij wil dit ook.
Zijn zonen heb ik nog niet gezien. Ik ben heel benieuwd hoe het gaat lopen. Zijn er dames die hier ervaring mee hebben?
Groetjes
Kimberly
woensdag 4 november 2009 om 10:27
Hoi Kimberly,
Ik heb al heel wat tips voorbij zien komen, maar misschien is het wel goed om nog wat toe te voegen. Ik vind het advies om eerst eens (rustig) kennis te maken en voorlopig niet samen te gaan wonen heel goed. Ga in ieder geval niet op hun lip zitten als ze in het weekend ofzo bij hun vader zijn. Ik begrijp dat je vriend voor de klassieke manier heeft gekozen en dus een weekendvader is? Dat maakt het nog lastiger: ze hebben de weinige tijd met hun vader dus hard nodig! Blijf op de achtergrond of ga even een theetje drinken en daarna weer weg. Dan bouw je het langzaam op. En laat je niet verleiden om voor de kinderen te gaan zorgen, dat heb ik al in mijn omgeving vaak gezien: kids zijn bij vader, die slaapt uit, gaat sporten en weet ik wat nog meer en jij mag de kinderen vermaken. Dodelijk: het "vervuilt" jullie relatie met hem en kost jou ontzettend veel energie. En de opmerking dat zijn kinderen jou fantastisch zullen vinden, is ietwat voorbarig...... Eerst maar eens kennismaken, toch?
Ik ben zelf een gescheiden moeder, waarvan mijn ex net een fling achter de rug heeft, maar nog geen serieuze relatie op komst. Met hem heb ik afspraken dat er pas wordt voorgesteld als het serieus is en dat geldt ook voor mij. Het is bij ons dus bespreekbaar en daar komen we t.z.t. wel uit. Bij jullie ligt dat nog een stuk gevoeliger en ik kan me voorstellen dat ex (moeder) niet op jou zit te wachten. Ben je ook een stuk jonger, lees ik dat tussen de regels door? Dan ligt het krijgen van nog een kind nog gevoeliger, het kan voor de kinderen moeilijk worden, nog een broertje erbij, nog een extra gezin voor papa. Ik zou hierin erg zorgvuldig te werk gaan, eventueel wat extra hulp erbij halen (en moeder betrekken??). Laat je niet meeslepen door de roze wolk van je vriend, mannen zien dit soort dingen toch vaak iets te rooskleurig in. Wellicht omdat ze de details (gevoelsdingen) vaak missen....
Veel succes!
Ik heb al heel wat tips voorbij zien komen, maar misschien is het wel goed om nog wat toe te voegen. Ik vind het advies om eerst eens (rustig) kennis te maken en voorlopig niet samen te gaan wonen heel goed. Ga in ieder geval niet op hun lip zitten als ze in het weekend ofzo bij hun vader zijn. Ik begrijp dat je vriend voor de klassieke manier heeft gekozen en dus een weekendvader is? Dat maakt het nog lastiger: ze hebben de weinige tijd met hun vader dus hard nodig! Blijf op de achtergrond of ga even een theetje drinken en daarna weer weg. Dan bouw je het langzaam op. En laat je niet verleiden om voor de kinderen te gaan zorgen, dat heb ik al in mijn omgeving vaak gezien: kids zijn bij vader, die slaapt uit, gaat sporten en weet ik wat nog meer en jij mag de kinderen vermaken. Dodelijk: het "vervuilt" jullie relatie met hem en kost jou ontzettend veel energie. En de opmerking dat zijn kinderen jou fantastisch zullen vinden, is ietwat voorbarig...... Eerst maar eens kennismaken, toch?
Ik ben zelf een gescheiden moeder, waarvan mijn ex net een fling achter de rug heeft, maar nog geen serieuze relatie op komst. Met hem heb ik afspraken dat er pas wordt voorgesteld als het serieus is en dat geldt ook voor mij. Het is bij ons dus bespreekbaar en daar komen we t.z.t. wel uit. Bij jullie ligt dat nog een stuk gevoeliger en ik kan me voorstellen dat ex (moeder) niet op jou zit te wachten. Ben je ook een stuk jonger, lees ik dat tussen de regels door? Dan ligt het krijgen van nog een kind nog gevoeliger, het kan voor de kinderen moeilijk worden, nog een broertje erbij, nog een extra gezin voor papa. Ik zou hierin erg zorgvuldig te werk gaan, eventueel wat extra hulp erbij halen (en moeder betrekken??). Laat je niet meeslepen door de roze wolk van je vriend, mannen zien dit soort dingen toch vaak iets te rooskleurig in. Wellicht omdat ze de details (gevoelsdingen) vaak missen....
Veel succes!
woensdag 4 november 2009 om 10:31
quote:HoiPippiLangkous schreef op 04 november 2009 @ 10:29:
Het is ook nooit goed he? Moeite hebben met de kids van je partner is een no go, maar er voor willen gaan is ook al niet goed.Gemotiveerd zijn is een noodzakelijke voorwaarde zelfs. Maar er op voorhand vanuit gaan dat het fantastisch zal worden, enkel en alleen omdat je dat zelf zo graag wilt, is echt te kort door de bocht.
Het is ook nooit goed he? Moeite hebben met de kids van je partner is een no go, maar er voor willen gaan is ook al niet goed.Gemotiveerd zijn is een noodzakelijke voorwaarde zelfs. Maar er op voorhand vanuit gaan dat het fantastisch zal worden, enkel en alleen omdat je dat zelf zo graag wilt, is echt te kort door de bocht.
woensdag 4 november 2009 om 10:31
Ratteke bedankt voor je advies! Wat fijn dat zijn kinderen je uiteindelijk hebben geaccepteerd.
Ik ben blij dat ik deze topic heb geopend. Fijn om jullie ervaringen en adviezen te lezen. Ik heb er echt wat aan. Ik heb ook niemand in mijn omgeving die een man met kinderen uit een eerder huwelijk heeft. Bedankt dames!
Ik ben blij dat ik deze topic heb geopend. Fijn om jullie ervaringen en adviezen te lezen. Ik heb er echt wat aan. Ik heb ook niemand in mijn omgeving die een man met kinderen uit een eerder huwelijk heeft. Bedankt dames!
woensdag 4 november 2009 om 10:33
Ik ben trouwens zelf in het begin enorm op mijn bek gegaan. Ik zou wel eens even laten zien wat voor lieve, veel betere goede moeder ik was. Een situatie waarin ik meerdere stiefmoeders terecht heb zien komen. Uiteindelijk werkt dat helemaal niet en wordt niemand daar beter of gelukkiger van.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
woensdag 4 november 2009 om 10:36
quote:HoiPippiLangkous schreef op 04 november 2009 @ 10:29:
Het is ook nooit goed he? Moeite hebben met de kids van je partner is een no go, maar er voor willen gaan is ook al niet goed.
Je mag er best voor gaan maar doe het in het begin van de relatie een beetje kalm aan. Ik heb best vaak mijn mond gehouden. Maar gaandeweg de relatie gaat het meer vanzelf. Mijn vriend heeft de kinderen ook gelijk alles over me verteld en foto's laten zien.
Ze wisten al heel veel van me toen ik ze voor het eerst zag. Ik heb ook mazzel met de kinderen zelf. Ze zijn flexibel en houden van hun vader en willen heel graag dat hij gelukkig is. En dat is hij nu ook. En dan wordt mij accepteren ook makkelijker. Ik ben natuurlijk ook de liefste stiefmoeder ter wereld he
Het is ook nooit goed he? Moeite hebben met de kids van je partner is een no go, maar er voor willen gaan is ook al niet goed.
Je mag er best voor gaan maar doe het in het begin van de relatie een beetje kalm aan. Ik heb best vaak mijn mond gehouden. Maar gaandeweg de relatie gaat het meer vanzelf. Mijn vriend heeft de kinderen ook gelijk alles over me verteld en foto's laten zien.
Ze wisten al heel veel van me toen ik ze voor het eerst zag. Ik heb ook mazzel met de kinderen zelf. Ze zijn flexibel en houden van hun vader en willen heel graag dat hij gelukkig is. En dat is hij nu ook. En dan wordt mij accepteren ook makkelijker. Ik ben natuurlijk ook de liefste stiefmoeder ter wereld he
woensdag 4 november 2009 om 10:37
quote:PLUKDEDAG1967 schreef op 04 november 2009 @ 10:27:
Hoi Kimberly,
En laat je niet verleiden om voor de kinderen te gaan zorgen, dat heb ik al in mijn omgeving vaak gezien: kids zijn bij vader, die slaapt uit, gaat sporten en weet ik wat nog meer en jij mag de kinderen vermaken. Dodelijk: het "vervuilt" jullie relatie met hem en kost jou ontzettend veel energie. En de opmerking dat zijn kinderen jou fantastisch zullen vinden, is ietwat voorbarig...... Eerst maar eens kennismaken, toch?
Veel succes!Helemaal mee eens. En het gebeurt inderdaad heel vaak, zo ook bij mij dus
Hoi Kimberly,
En laat je niet verleiden om voor de kinderen te gaan zorgen, dat heb ik al in mijn omgeving vaak gezien: kids zijn bij vader, die slaapt uit, gaat sporten en weet ik wat nog meer en jij mag de kinderen vermaken. Dodelijk: het "vervuilt" jullie relatie met hem en kost jou ontzettend veel energie. En de opmerking dat zijn kinderen jou fantastisch zullen vinden, is ietwat voorbarig...... Eerst maar eens kennismaken, toch?
Veel succes!Helemaal mee eens. En het gebeurt inderdaad heel vaak, zo ook bij mij dus
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
woensdag 4 november 2009 om 10:39
Hoi Kimberly,
Kijk ook eens op het forum van stiefmoeders.nl. Daar stikt het van de ervaringsdeskundigen. Fijn dat je er zo open voor staat allemaal. Ik ben het eens met het langzaam opbouwen. En de opmerking van de vader 'dat ze je geweldig zullen vinden'... is zo ontzettend naief! Jij kan gezien worden als degene die hun tijd met pappa 'afpakt' als de reden waarom pappa en mamma niet meer bij elkaar zullen komen. Ze kunnen jaloers worden en dan zelfs heel gemeen. Gebeurt vaker wel dan niet. Zijn allemaal proecessen opweg naar de acceptatie. Ga maar wel uit van een proces. Ze zullen je zeker niet zomaar alleen maar geweldig vinden! Geweldig vinden ze hun moeder en dan het liefst als ze ook nog eens met pappa samen is...
Succes!
Kijk ook eens op het forum van stiefmoeders.nl. Daar stikt het van de ervaringsdeskundigen. Fijn dat je er zo open voor staat allemaal. Ik ben het eens met het langzaam opbouwen. En de opmerking van de vader 'dat ze je geweldig zullen vinden'... is zo ontzettend naief! Jij kan gezien worden als degene die hun tijd met pappa 'afpakt' als de reden waarom pappa en mamma niet meer bij elkaar zullen komen. Ze kunnen jaloers worden en dan zelfs heel gemeen. Gebeurt vaker wel dan niet. Zijn allemaal proecessen opweg naar de acceptatie. Ga maar wel uit van een proces. Ze zullen je zeker niet zomaar alleen maar geweldig vinden! Geweldig vinden ze hun moeder en dan het liefst als ze ook nog eens met pappa samen is...
Succes!
woensdag 4 november 2009 om 10:48
quote:Noerie schreef op 04 november 2009 @ 10:39:
Hoi Kimberly,
Kijk ook eens op het forum van stiefmoeders.nl. Daar stikt het van de ervaringsdeskundigen. Fijn dat je er zo open voor staat allemaal. Ik ben het eens met het langzaam opbouwen. En de opmerking van de vader 'dat ze je geweldig zullen vinden'... is zo ontzettend naief! Jij kan gezien worden als degene die hun tijd met pappa 'afpakt' als de reden waarom pappa en mamma niet meer bij elkaar zullen komen. Ze kunnen jaloers worden en dan zelfs heel gemeen. Gebeurt vaker wel dan niet. Zijn allemaal proecessen opweg naar de acceptatie. Ga maar wel uit van een proces. Ze zullen je zeker niet zomaar alleen maar geweldig vinden! Geweldig vinden ze hun moeder en dan het liefst als ze ook nog eens met pappa samen is...
Succes!
Nou, dat is toch simpel opgelost? Samen met de kinderen dingen doen. Wij gingen elke zaterdag de stad in of naar de dierentuin of iets anders.
TO heeft de mazzel dat de kinderen wat ouder zijn. Je kan dan beter met ze praten. En geef de kinderen zelf ook some credit. Die hebben wat bewuster meegemaakt hoe de sfeer in huis was voor de scheiding. En hoe de ouders daar onder waren.
Het blijft een lastige zaak, nieuwe vriend(in) en kinderen. Zoveel factoren spelen mee. Ik heb mazzel. De ex vind me aardig, de kinderen houden (nu) van me en het gaat allemaal vanzelf. Ik zie mezelf wel als een verrijking in het leven van de kinderen. Omdat ik toch een "buitenstaander" ben kan ik juist over sommige onderwerpen weer wat nuchterder praten dan dat pa of ma dat kan.
Hoi Kimberly,
Kijk ook eens op het forum van stiefmoeders.nl. Daar stikt het van de ervaringsdeskundigen. Fijn dat je er zo open voor staat allemaal. Ik ben het eens met het langzaam opbouwen. En de opmerking van de vader 'dat ze je geweldig zullen vinden'... is zo ontzettend naief! Jij kan gezien worden als degene die hun tijd met pappa 'afpakt' als de reden waarom pappa en mamma niet meer bij elkaar zullen komen. Ze kunnen jaloers worden en dan zelfs heel gemeen. Gebeurt vaker wel dan niet. Zijn allemaal proecessen opweg naar de acceptatie. Ga maar wel uit van een proces. Ze zullen je zeker niet zomaar alleen maar geweldig vinden! Geweldig vinden ze hun moeder en dan het liefst als ze ook nog eens met pappa samen is...
Succes!
Nou, dat is toch simpel opgelost? Samen met de kinderen dingen doen. Wij gingen elke zaterdag de stad in of naar de dierentuin of iets anders.
TO heeft de mazzel dat de kinderen wat ouder zijn. Je kan dan beter met ze praten. En geef de kinderen zelf ook some credit. Die hebben wat bewuster meegemaakt hoe de sfeer in huis was voor de scheiding. En hoe de ouders daar onder waren.
Het blijft een lastige zaak, nieuwe vriend(in) en kinderen. Zoveel factoren spelen mee. Ik heb mazzel. De ex vind me aardig, de kinderen houden (nu) van me en het gaat allemaal vanzelf. Ik zie mezelf wel als een verrijking in het leven van de kinderen. Omdat ik toch een "buitenstaander" ben kan ik juist over sommige onderwerpen weer wat nuchterder praten dan dat pa of ma dat kan.
woensdag 4 november 2009 om 10:49
Als 82 je geboortejaar is ben je dus 27? dan zal er ook wel een behoorlijk leeftijdsverschil tussen jou en je vriend zijn. Misschien zelfs meer leeftijdsverschil dan tussen jou en de kinderen?
Het is niet de allergemakkelijkste situatie, en daarom zou ik als ik jou was zeker niet al te snel samen gaan wonen!
Ook als hij pas een half jaar weer alleen woont, waarom niet eerst deze situatie eens rustig aankijken? Ik denk dat het voor zijn kinderen ook heel moeilijk zal zijn als alles zo snel gaat.
Het is niet de allergemakkelijkste situatie, en daarom zou ik als ik jou was zeker niet al te snel samen gaan wonen!
Ook als hij pas een half jaar weer alleen woont, waarom niet eerst deze situatie eens rustig aankijken? Ik denk dat het voor zijn kinderen ook heel moeilijk zal zijn als alles zo snel gaat.
I only get one shot at life - so I shoot to kill
woensdag 4 november 2009 om 10:51
quote:Snormel schreef op 04 november 2009 @ 10:17:
[...]
Maar houd er rekening mee dat de kinderen jou wellicht helemaal niet als persoon willen leren kennen.
Veel kinderen hebben óók als de scheiding definitief is nog de hoop dat het goed komt tussen de ouders, en jij bent het levende en tastbare bewijs dat dat er niet in zit.
En daarnaast hebben zij, als jullie samenwonen, hun vader in de weekends niet voor zichzelf. Ze moeten hem met jou delen. Jij bent dan heel aanwezig, jijzelf, je spullen, het eten dat je kookt of dat in de koelkast staat, jouw zeep in de badkamer, etc. Zij hebben daar allemaal niet voor gekozen! Zelfs als ze je aardig vinden, is dat nog steeds iets anders dan dat ze het leuk zullen vinden om voortaan in de weekends gedwongen te worden gezinnetje te spelen met papa's nieuwe liefde. Hij heeft voor jou gekozen, zij niet.
Ik geef je in overweging om dat samenwonen nog even uit te stellen. Ik heb het in mijn omgeving nog nooit goed zien gaan, zo snel een nieuw gezin proberen te forceren. Nog nooit.....
Amen. Je kunt het 'gelukkig gezin-beeld' niet forceren. Al helemaal niet door overhaast beslissingen te nemen in de trant van samenwonen. Mijn vader heeft 't geprobeerd, en geloof me, dat was geen succes.
Voor mij blijft ze vooral de persoon die (na 4 maanden relatie) met ONS (vader, zusjes en ik) mee ging op vakantie, haar -voor ons vrijwel- wildvreemde kinderen meebracht, en samen met mijn vader in diezelfde vakantie maar meteen even de verloving aankondigde. De persoon die het voor elkaar kreeg om binnen het half jaar de weekenden die wij met onze vader doorbrachten te verplaatsen naar HAAR huis, aan de andere kant van het land, in HAAR constante aanwezigheid.
Zijn verloofde zal best een leuk mens zijn, maar ik vind 't vrijwel onmogelijk om dat te zien.
[...]
Maar houd er rekening mee dat de kinderen jou wellicht helemaal niet als persoon willen leren kennen.
Veel kinderen hebben óók als de scheiding definitief is nog de hoop dat het goed komt tussen de ouders, en jij bent het levende en tastbare bewijs dat dat er niet in zit.
En daarnaast hebben zij, als jullie samenwonen, hun vader in de weekends niet voor zichzelf. Ze moeten hem met jou delen. Jij bent dan heel aanwezig, jijzelf, je spullen, het eten dat je kookt of dat in de koelkast staat, jouw zeep in de badkamer, etc. Zij hebben daar allemaal niet voor gekozen! Zelfs als ze je aardig vinden, is dat nog steeds iets anders dan dat ze het leuk zullen vinden om voortaan in de weekends gedwongen te worden gezinnetje te spelen met papa's nieuwe liefde. Hij heeft voor jou gekozen, zij niet.
Ik geef je in overweging om dat samenwonen nog even uit te stellen. Ik heb het in mijn omgeving nog nooit goed zien gaan, zo snel een nieuw gezin proberen te forceren. Nog nooit.....
Amen. Je kunt het 'gelukkig gezin-beeld' niet forceren. Al helemaal niet door overhaast beslissingen te nemen in de trant van samenwonen. Mijn vader heeft 't geprobeerd, en geloof me, dat was geen succes.
Voor mij blijft ze vooral de persoon die (na 4 maanden relatie) met ONS (vader, zusjes en ik) mee ging op vakantie, haar -voor ons vrijwel- wildvreemde kinderen meebracht, en samen met mijn vader in diezelfde vakantie maar meteen even de verloving aankondigde. De persoon die het voor elkaar kreeg om binnen het half jaar de weekenden die wij met onze vader doorbrachten te verplaatsen naar HAAR huis, aan de andere kant van het land, in HAAR constante aanwezigheid.
Zijn verloofde zal best een leuk mens zijn, maar ik vind 't vrijwel onmogelijk om dat te zien.
woensdag 4 november 2009 om 10:52
quote:HoiPippiLangkous schreef op 04 november 2009 @ 10:29:
Het is ook nooit goed he? Moeite hebben met de kids van je partner is een no go, maar er voor willen gaan is ook al niet goed.
Ik kan me levendig voorstellen dat je moeite hebt met de kinderen van je partner. En er voor willen gaan is noodzakelijk.
Als je niet goed nadenkt over het vormen van een samengesteld gezin kan het erg tegenvallen. En dan kan het zijn dat je (meer dan normale / leefbare) moeite krijgt met de kinderen van je partner. Als je verwachtingen heel hoog zijn bijvoorbeeld "ik ga houden van zijn kind alsof het van mezelf is" dan stel je niet alleen hele hoge eisen aan jezelf, maar ook aan het kind en aan je partner. Want om zoiets te laten lukken moet het natuurlijk ook een verdomd leuk kind zijn. En dan is teleurstelling (ook in het kind) snel bereikt. Wat de verhoudingen niet ten goede komt.
Terwijl het helemaal niet nodig is, dat je van zijn kind houdt alsof het van jezelf is.
Het is fijn als je dat al voor het samenwonen een beetje begrijpt.
Het is ook nooit goed he? Moeite hebben met de kids van je partner is een no go, maar er voor willen gaan is ook al niet goed.
Ik kan me levendig voorstellen dat je moeite hebt met de kinderen van je partner. En er voor willen gaan is noodzakelijk.
Als je niet goed nadenkt over het vormen van een samengesteld gezin kan het erg tegenvallen. En dan kan het zijn dat je (meer dan normale / leefbare) moeite krijgt met de kinderen van je partner. Als je verwachtingen heel hoog zijn bijvoorbeeld "ik ga houden van zijn kind alsof het van mezelf is" dan stel je niet alleen hele hoge eisen aan jezelf, maar ook aan het kind en aan je partner. Want om zoiets te laten lukken moet het natuurlijk ook een verdomd leuk kind zijn. En dan is teleurstelling (ook in het kind) snel bereikt. Wat de verhoudingen niet ten goede komt.
Terwijl het helemaal niet nodig is, dat je van zijn kind houdt alsof het van jezelf is.
Het is fijn als je dat al voor het samenwonen een beetje begrijpt.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
woensdag 4 november 2009 om 10:56
Ik heb nog niet alle reacties gelezen, maar hier ook een stiefmoeder.
Ik heb 1 zoon die woont bij ons, en de 2 kinderen van mn man wonen bij hun moeder.
Mijn advies is: afstand houden voor wat betreft opvoeding.
De opvoeding voor mijn zoon regel ik. Als manlief wat te zeuren heeft over mn zoon dan zegt ie dat tegen me als zoon op bed ligt. En het is dan aan mij om dat op te lossen. Het gaat hierbij niet om 'klikken' als hij iets gedaan heeft, maar meer over het nakomen van de regels in huis, zoals opruimen e.d.
Andersom gaat het precies hetzelfde tussen mij en zijn kinderen. We hebben een goeie band met elkaar en ik bemoei me niet met hun opvoeding. Wel geef ik advies als ze er om vragen.
Gewoon jezelf zijn, niet extra lief zijn omdat je graag een goeie band wilt. En heel belangrijk: Nooooit een oordeel vellen over hun moeder!!!
Ik heb 1 zoon die woont bij ons, en de 2 kinderen van mn man wonen bij hun moeder.
Mijn advies is: afstand houden voor wat betreft opvoeding.
De opvoeding voor mijn zoon regel ik. Als manlief wat te zeuren heeft over mn zoon dan zegt ie dat tegen me als zoon op bed ligt. En het is dan aan mij om dat op te lossen. Het gaat hierbij niet om 'klikken' als hij iets gedaan heeft, maar meer over het nakomen van de regels in huis, zoals opruimen e.d.
Andersom gaat het precies hetzelfde tussen mij en zijn kinderen. We hebben een goeie band met elkaar en ik bemoei me niet met hun opvoeding. Wel geef ik advies als ze er om vragen.
Gewoon jezelf zijn, niet extra lief zijn omdat je graag een goeie band wilt. En heel belangrijk: Nooooit een oordeel vellen over hun moeder!!!
woensdag 4 november 2009 om 10:56
Ter relativering: ook hier is het helemaal goedgekomen. Maar in retrospectief hadden zowel Wuilesman als ik geen idee waar we aan begonnen (hetzelfde geldt overigens ook voor stellen die hun eerste kind krijgen; ook zij leren pas in praktijk welke invloed dit heeft op het leven dat zij leiden). We hebben in de praktijk uit gevonden wat voor ons werkt en wat niet werkt en dat heeft tijd gekost.
woensdag 4 november 2009 om 11:02
quote:Bianca40 schreef op 04 november 2009 @ 10:56:
Ik heb nog niet alle reacties gelezen, maar hier ook een stiefmoeder.
Ik heb 1 zoon die woont bij ons, en de 2 kinderen van mn man wonen bij hun moeder.
Mijn advies is: afstand houden voor wat betreft opvoeding.
De opvoeding voor mijn zoon regel ik. Als manlief wat te zeuren heeft over mn zoon dan zegt ie dat tegen me als zoon op bed ligt. En het is dan aan mij om dat op te lossen. Het gaat hierbij niet om 'klikken' als hij iets gedaan heeft, maar meer over het nakomen van de regels in huis, zoals opruimen e.d.
Andersom gaat het precies hetzelfde tussen mij en zijn kinderen. We hebben een goeie band met elkaar en ik bemoei me niet met hun opvoeding. Wel geef ik advies als ze er om vragen.
Gewoon jezelf zijn, niet extra lief zijn omdat je graag een goeie band wilt. En heel belangrijk: Nooooit een oordeel vellen over hun moeder!!!
Hoe doe je dat? Je er niet mee bemoeien? Man, mijn handen jeukten toen ik ze wat vaker meegemaakt had. De ex is niet echt het schoolvoorbeeld van goed moederschap en mijn vriend leidt aan wat ik gescheiden-ouder-syndroom noem.
Kortom, ik ben het zo ontzettend niet eens met hoe ze de kinderen opvoeden. Hoe kan je dan in vredesnaam je mond houden? Ik heb mijn vriend er toch herhaaldelijk op aangesproken dat hij nu toch echt wat strenger moet worden en niet alles moet goed vinden. Paar voorbeeldjes. Ik heb een neusbel en 8 gaatjes in mn oren. Wil dochter ook. Kind is nét 11. Ze mag gaatjes er bij in haar oren. Ze mag op dr 11e een neusbel. Nét 12 en ze mag op hakken lopen. Zoon zit godgansedag achter de computer wow te spelen. Vader zegt daar niks van en laat het dus het hele weekend spelen.
Zo zijn er natuurlijk nog meer dingen waar ik het niet mee eens ben maar mijn mond houden? Nee, dat kan ik niet.
Ik heb nog niet alle reacties gelezen, maar hier ook een stiefmoeder.
Ik heb 1 zoon die woont bij ons, en de 2 kinderen van mn man wonen bij hun moeder.
Mijn advies is: afstand houden voor wat betreft opvoeding.
De opvoeding voor mijn zoon regel ik. Als manlief wat te zeuren heeft over mn zoon dan zegt ie dat tegen me als zoon op bed ligt. En het is dan aan mij om dat op te lossen. Het gaat hierbij niet om 'klikken' als hij iets gedaan heeft, maar meer over het nakomen van de regels in huis, zoals opruimen e.d.
Andersom gaat het precies hetzelfde tussen mij en zijn kinderen. We hebben een goeie band met elkaar en ik bemoei me niet met hun opvoeding. Wel geef ik advies als ze er om vragen.
Gewoon jezelf zijn, niet extra lief zijn omdat je graag een goeie band wilt. En heel belangrijk: Nooooit een oordeel vellen over hun moeder!!!
Hoe doe je dat? Je er niet mee bemoeien? Man, mijn handen jeukten toen ik ze wat vaker meegemaakt had. De ex is niet echt het schoolvoorbeeld van goed moederschap en mijn vriend leidt aan wat ik gescheiden-ouder-syndroom noem.
Kortom, ik ben het zo ontzettend niet eens met hoe ze de kinderen opvoeden. Hoe kan je dan in vredesnaam je mond houden? Ik heb mijn vriend er toch herhaaldelijk op aangesproken dat hij nu toch echt wat strenger moet worden en niet alles moet goed vinden. Paar voorbeeldjes. Ik heb een neusbel en 8 gaatjes in mn oren. Wil dochter ook. Kind is nét 11. Ze mag gaatjes er bij in haar oren. Ze mag op dr 11e een neusbel. Nét 12 en ze mag op hakken lopen. Zoon zit godgansedag achter de computer wow te spelen. Vader zegt daar niks van en laat het dus het hele weekend spelen.
Zo zijn er natuurlijk nog meer dingen waar ik het niet mee eens ben maar mijn mond houden? Nee, dat kan ik niet.
woensdag 4 november 2009 om 11:08
Ik denk dat het uiteindelijk niet veel uit hoeft te maken of je samen de kinderen opvoedt of dat de biologische ouder dat alleen voor zijn rekening neemt. Wat het beste is zal afhangen van de specifieke context. Als je keuze maar duidelijk is voor alle betrokkenen. Wij hebben besloten om samen op te voeden en voor ons werkt dat prima.
woensdag 4 november 2009 om 11:11
quote:wuiles schreef op 04 november 2009 @ 11:08:
Ik denk dat het uiteindelijk niet veel uit hoeft te maken of je samen de kinderen opvoedt of dat de biologische ouder dat alleen voor zijn rekening neemt. Wat het beste is zal afhangen van de specifieke context. Als je keuze maar duidelijk is voor alle betrokkenen. Wij hebben besloten om samen op te voeden en voor ons werkt dat prima.
Bofkont. Mijn vriend wil dat niet. Het zijn zijn kinderen en ik mag me er niet mee bemoeien.
Gelukkig ben ik zo eigenwijs om dat wel te doen.
Ik denk dat het uiteindelijk niet veel uit hoeft te maken of je samen de kinderen opvoedt of dat de biologische ouder dat alleen voor zijn rekening neemt. Wat het beste is zal afhangen van de specifieke context. Als je keuze maar duidelijk is voor alle betrokkenen. Wij hebben besloten om samen op te voeden en voor ons werkt dat prima.
Bofkont. Mijn vriend wil dat niet. Het zijn zijn kinderen en ik mag me er niet mee bemoeien.
Gelukkig ben ik zo eigenwijs om dat wel te doen.
woensdag 4 november 2009 om 11:15
quote:meave schreef op 04 november 2009 @ 10:09:
Ze zijn 4, 6, 6, 9, 10 en 13.
En we sparen etiketjes. We hebben er eentje met Down syndroom. Eentje met de diagnose ADHD en eentje met zo'n zelfde soort diagnose onderweg (tenminste, kind is er al, maar problemen op school lopen de spuigaten uit en kind wordt binnenkort ein-de-lijk getest...).
Hoewel het met de kinderen onderling goed gaat en zij ook geen problemen lijken te hebben met hun nieuwe stiefouders is het dus wel aanpoten. Niet de drukte in huis, dat is niet zo erg. Wel loopt de situatie met hun moeder erg uit de hand (te ingewikkeld en privé om hier verder uit de doeken te doen) en hebben de kinderen daar veel last van. Op het moment vreet mijn gezin dus wel al mijn energie op. Mijn relatie met mijn ex is gelukkig wel goed. En hij heeft ook mijn nieuwe relatie geaccepteerd.Jezus, hoe trek je dat! Zes kinderen en dan ook nog een aantal met etiket! WOW!
Ze zijn 4, 6, 6, 9, 10 en 13.
En we sparen etiketjes. We hebben er eentje met Down syndroom. Eentje met de diagnose ADHD en eentje met zo'n zelfde soort diagnose onderweg (tenminste, kind is er al, maar problemen op school lopen de spuigaten uit en kind wordt binnenkort ein-de-lijk getest...).
Hoewel het met de kinderen onderling goed gaat en zij ook geen problemen lijken te hebben met hun nieuwe stiefouders is het dus wel aanpoten. Niet de drukte in huis, dat is niet zo erg. Wel loopt de situatie met hun moeder erg uit de hand (te ingewikkeld en privé om hier verder uit de doeken te doen) en hebben de kinderen daar veel last van. Op het moment vreet mijn gezin dus wel al mijn energie op. Mijn relatie met mijn ex is gelukkig wel goed. En hij heeft ook mijn nieuwe relatie geaccepteerd.Jezus, hoe trek je dat! Zes kinderen en dan ook nog een aantal met etiket! WOW!
woensdag 4 november 2009 om 11:17
Hier nog een present!
Ik ben (nog) kinderloos, hij heeft 2 kinderen (eentje van 4 en eentje van 11).
Alhoewel ik nog steeds blij met ze ben heb ik mij er heel erg op verkeken. Je weet nml van te voren dat je voor een partner met kinderen kiest, maar ik wist eigenlijk helemaal niet waar ik in stapte.
Kennismaken met de kinderen hebben wij heel erg rustig aan gedaan. Hij heeft het eerst verteld, en oudste vond het niet echt leuk en vond het allemaal een beetje eng. We hebben het eigenlijk van de oudste af laten hangen, toen zij er klaar voor was hebben we kennis met elkaar gemaakt.
De ex heb ik nog nooit ontmoet, ik zou weleens met haar willen kennismaken zij houdt het af en wilt niet. Contact tussen ex en mijn partner loopt ook niet zoals het hoort, het loopt allemaal via een derde persoon omdat die twee elkaar niet kunnen luchten en zien.
Mijn advies; doe alles heeeeel erg rustig aan en ga zeker niet meteen samenwonen. Heb jij al kinderen? Het is nml niet niks om ineens van 0 kinderen naar 2 kinderen te gaan….Wanneer je een eigen kind krijgt groei je erin mee, probeer dus ‘erin mee te groeien’ met die andere twee. Je hebt het al over samenwonen terwijl je de kinderen nog niet eens hebt ontmoet! Omgekeerde volgorde lijkt mij…En draai eerst een tijd proef, weekendjes logeren wanneer zij er zijn bijv.
Ik ben (nog) kinderloos, hij heeft 2 kinderen (eentje van 4 en eentje van 11).
Alhoewel ik nog steeds blij met ze ben heb ik mij er heel erg op verkeken. Je weet nml van te voren dat je voor een partner met kinderen kiest, maar ik wist eigenlijk helemaal niet waar ik in stapte.
Kennismaken met de kinderen hebben wij heel erg rustig aan gedaan. Hij heeft het eerst verteld, en oudste vond het niet echt leuk en vond het allemaal een beetje eng. We hebben het eigenlijk van de oudste af laten hangen, toen zij er klaar voor was hebben we kennis met elkaar gemaakt.
De ex heb ik nog nooit ontmoet, ik zou weleens met haar willen kennismaken zij houdt het af en wilt niet. Contact tussen ex en mijn partner loopt ook niet zoals het hoort, het loopt allemaal via een derde persoon omdat die twee elkaar niet kunnen luchten en zien.
Mijn advies; doe alles heeeeel erg rustig aan en ga zeker niet meteen samenwonen. Heb jij al kinderen? Het is nml niet niks om ineens van 0 kinderen naar 2 kinderen te gaan….Wanneer je een eigen kind krijgt groei je erin mee, probeer dus ‘erin mee te groeien’ met die andere twee. Je hebt het al over samenwonen terwijl je de kinderen nog niet eens hebt ontmoet! Omgekeerde volgorde lijkt mij…En draai eerst een tijd proef, weekendjes logeren wanneer zij er zijn bijv.
Perfectionisme is niet perfect...
woensdag 4 november 2009 om 11:18
Kimberley, ik ben ook stiefmoeder, al ruim tien jaar. Intussen ze allemaal volwassen.
Wij zijn overigens pas gaan samenwonen toen mijn kinderen het huis uit waren; dat kon niet anders vanwege de afstand tussen zijn en mijn woonplaats.
Mijn situatie verschilde op twee punten van de jouwe:
1. Mijn man was anderhalf jaar voor ik hem leerde kennen, door zijn ex voor een ander gedumpt. Een van zijn dochters was daarom heel blij toen haar vader een relatie met me kreeg: ze vond het fijn dat haar vader nu gelukkig was. (De ander had nauwelijks nog contact met hem omdat ze de verhalen van haar moeder - seksueel getinte insinuaties - over hem geloofde).
2. Ik had zelf ook kinderen. Daardoor kon ik heel goed begrijpen hoe belangrijk zijn kinderen voor mijn man waren/zijn.
Ik heb echt een schat van een stiefdochter (die ene dus, die normaal met haar vader omgaat). Ze laat geregeld merken dat ze het fijn vindt dat haar vader en ik gelukkig zijn samen en dat ze me waardeert.
Wat ik je aanraad: hou je wat afzijdig in de opvoeding, probeer niet om een moederrol te vervullen. Stimuleer het contact tussen je vriend en zijn kinderen. Laat je stiefkinderen zien dat je hun vader waardeert/van hem houdt, maar ga niet uitgebreid knuffelen/zoenen in hun nabijheid. Laat je stiefkinderen zien dat je hen graag mag en waardeert, maar doe (zeker in het begin) ook niet overdreven knuffelig met hen.
Zeg nooit iets negatiefs over hun moeder.
Help ze waar je kunt, maar dring je niet op.
De band moet groeien, probeer het niet te overhaasten.
De kinderen zijn nooit een oorzaak van onrust / ruzie tussen ons geweest. Soms was het even lastig (omdat je je eigen plannen en wensen dikwijls op de tweede plaats moet stellen), maar het was allemaal de moeite waard, want we zijn supergelukkig met elkaar.
Succes!
Wij zijn overigens pas gaan samenwonen toen mijn kinderen het huis uit waren; dat kon niet anders vanwege de afstand tussen zijn en mijn woonplaats.
Mijn situatie verschilde op twee punten van de jouwe:
1. Mijn man was anderhalf jaar voor ik hem leerde kennen, door zijn ex voor een ander gedumpt. Een van zijn dochters was daarom heel blij toen haar vader een relatie met me kreeg: ze vond het fijn dat haar vader nu gelukkig was. (De ander had nauwelijks nog contact met hem omdat ze de verhalen van haar moeder - seksueel getinte insinuaties - over hem geloofde).
2. Ik had zelf ook kinderen. Daardoor kon ik heel goed begrijpen hoe belangrijk zijn kinderen voor mijn man waren/zijn.
Ik heb echt een schat van een stiefdochter (die ene dus, die normaal met haar vader omgaat). Ze laat geregeld merken dat ze het fijn vindt dat haar vader en ik gelukkig zijn samen en dat ze me waardeert.
Wat ik je aanraad: hou je wat afzijdig in de opvoeding, probeer niet om een moederrol te vervullen. Stimuleer het contact tussen je vriend en zijn kinderen. Laat je stiefkinderen zien dat je hun vader waardeert/van hem houdt, maar ga niet uitgebreid knuffelen/zoenen in hun nabijheid. Laat je stiefkinderen zien dat je hen graag mag en waardeert, maar doe (zeker in het begin) ook niet overdreven knuffelig met hen.
Zeg nooit iets negatiefs over hun moeder.
Help ze waar je kunt, maar dring je niet op.
De band moet groeien, probeer het niet te overhaasten.
De kinderen zijn nooit een oorzaak van onrust / ruzie tussen ons geweest. Soms was het even lastig (omdat je je eigen plannen en wensen dikwijls op de tweede plaats moet stellen), maar het was allemaal de moeite waard, want we zijn supergelukkig met elkaar.
Succes!
woensdag 4 november 2009 om 11:20
quote:HoiPippiLangkous schreef op 04 november 2009 @ 10:29:
Het is ook nooit goed he? Moeite hebben met de kids van je partner is een no go, maar er voor willen gaan is ook al niet goed. Er voor gaan is helemaal geen verkeerde instelling! Integendeel juist! Maar je moet wel realistisch blijven, het is nml echt niet (altijd) makkelijk!
Het is ook nooit goed he? Moeite hebben met de kids van je partner is een no go, maar er voor willen gaan is ook al niet goed. Er voor gaan is helemaal geen verkeerde instelling! Integendeel juist! Maar je moet wel realistisch blijven, het is nml echt niet (altijd) makkelijk!
Perfectionisme is niet perfect...
woensdag 4 november 2009 om 11:22
quote:Ratteke schreef op 04 november 2009 @ 11:11:
[...]
Bofkont. Mijn vriend wil dat niet. Het zijn zijn kinderen en ik mag me er niet mee bemoeien. Gelukkig ben ik zo eigenwijs om dat wel te doen.dat zou ik niet willen en niet kunnen. Hoe werkt zoiets dan? Als de oppas komt mag die wel tegen de kinderen zeggen dat zij niet met schoenen op de bank mogen en als jij dat ziet moet het via je partner gecommuniceerd worden? Daarnaast vind ik de voorbeeldfunctie die je als ouder hebt haast nog belangrijker dan het corrigeren als er iets misloopt. Je kunt in mijn ogen wel een slecht voorbeeld zijn maar niet geen voorbeeld zijn. Je bent aanwezig, de kinderen zien hoe jullie met elkaar omgaan en hoe jij je in verschillende situatie gedraagt. Dat is per definitie van invloed op de kinderen.
[...]
Bofkont. Mijn vriend wil dat niet. Het zijn zijn kinderen en ik mag me er niet mee bemoeien. Gelukkig ben ik zo eigenwijs om dat wel te doen.dat zou ik niet willen en niet kunnen. Hoe werkt zoiets dan? Als de oppas komt mag die wel tegen de kinderen zeggen dat zij niet met schoenen op de bank mogen en als jij dat ziet moet het via je partner gecommuniceerd worden? Daarnaast vind ik de voorbeeldfunctie die je als ouder hebt haast nog belangrijker dan het corrigeren als er iets misloopt. Je kunt in mijn ogen wel een slecht voorbeeld zijn maar niet geen voorbeeld zijn. Je bent aanwezig, de kinderen zien hoe jullie met elkaar omgaan en hoe jij je in verschillende situatie gedraagt. Dat is per definitie van invloed op de kinderen.
woensdag 4 november 2009 om 11:25
Nou, dat is toch simpel opgelost? Samen met de kinderen dingen doen. Wij gingen elke zaterdag de stad in of naar de dierentuin of iets anders
Ik weet niet meer wie dit zei, maar juist niet! Ik vind het erg belangrijk dat hij nog steeds alleen dingen doet met zijn kinderen, ik hoef er niet altijd bij te zijn..en lijkt mij ook niet altijd leuk voor de kinderen.
Ik weet niet meer wie dit zei, maar juist niet! Ik vind het erg belangrijk dat hij nog steeds alleen dingen doet met zijn kinderen, ik hoef er niet altijd bij te zijn..en lijkt mij ook niet altijd leuk voor de kinderen.
Perfectionisme is niet perfect...
