Relaties
alle pijlers
Stiefmoeders kom eens
woensdag 4 november 2009 om 09:32
Hallo dames,
Ik wil graag in contact komen met stiefmoeders en ervaringen uitwisselen. Ik heb een man leren kennen waar ik helemaal gek op ben. Hij is net gescheiden en heeft 2 zonen van 11 & 13 jaar.
Ik wil voor hem gaan en accepteer zijn kinderen. Hij wil ook voor mij gaan. Ik heb zelf geen kinderen, maar heb hem wel gezegd dat ik zelf nog heel graag een kindje wil. Hij wil dit ook.
Zijn zonen heb ik nog niet gezien. Ik ben heel benieuwd hoe het gaat lopen. Zijn er dames die hier ervaring mee hebben?
Groetjes
Kimberly
Ik wil graag in contact komen met stiefmoeders en ervaringen uitwisselen. Ik heb een man leren kennen waar ik helemaal gek op ben. Hij is net gescheiden en heeft 2 zonen van 11 & 13 jaar.
Ik wil voor hem gaan en accepteer zijn kinderen. Hij wil ook voor mij gaan. Ik heb zelf geen kinderen, maar heb hem wel gezegd dat ik zelf nog heel graag een kindje wil. Hij wil dit ook.
Zijn zonen heb ik nog niet gezien. Ik ben heel benieuwd hoe het gaat lopen. Zijn er dames die hier ervaring mee hebben?
Groetjes
Kimberly
woensdag 4 november 2009 om 11:25
Ratteke, als de ouders vinden dat ze met 11 een neusbel mag, dan kan jij daar simpelweg niet tegenin gaan. Je kan wel je mening geven natuurlijk, op een rustige normale manier.
In ons huis gelden (heel weinig, dat wel) regels, en daar hebben ze zich alledrie aan te houden.
Als ze een volle dag achter de computer willen zitten en vader vindt het goed. Dan vind ik het niet goed omdat mijn zoon het ook niet mag. Dan vraag ik dus wel na een uurtje of na twee uurtjes: wat zullen we gaan jongens? Want heel de dag achter de computer is niet de bedoeling.
Ik moet eigenlijk verleden tijd praten omdat ze inmiddels al wat ouder zijn.
Mijn stiefkinderen hebben het altijd wel geaccepteerd als ik wat zei hoor, maar ik wilde het zelf zo min mogelijk. Maar net zo goed als ik boos werd op mijn zoon als hij wat flikte, werd ik dat ook op 1 van hun. Gelijke monniken, gelijke kappen.
Alleen met de dieperliggende dingen achter de opvoeding (met geld omgaan, wel- of geen piercing, dat soort dingen) heb ik me nooit bemoeid.
Ik denk dat er een paar belangrijke dingen zijn...
- jezelf zijn en geen strijd aangaan om de aandacht van vader, als de kinderen er zijn dan is de aandacht (zowel van stiefmoeder, als van vader) voor hun!
- daarnaast mag je best eens vragen of ze even hun waffel dichthouden als je samen zit te kwekken, ze moeten ook leren dat je wel degelijk 'samen' bent.
- nooit, maar dan ook nooit, negatieve dingen zeggen over hun moeder. En ook belangrijk, geen jaloezie ten opzichte van het huwelijk wat ze gehad hebben. Laat die kinderen lekker vertellen dat ze 2 jaar geleden de leukste vakantie van hun leven hebben gehad omdat papa en mama het zo gezellig voor ze maakten. Vraag door en laat ze lekker vertellen, en altijd respectvol blijven t.o.v. hun moeder en de rest van de familie.
In ons huis gelden (heel weinig, dat wel) regels, en daar hebben ze zich alledrie aan te houden.
Als ze een volle dag achter de computer willen zitten en vader vindt het goed. Dan vind ik het niet goed omdat mijn zoon het ook niet mag. Dan vraag ik dus wel na een uurtje of na twee uurtjes: wat zullen we gaan jongens? Want heel de dag achter de computer is niet de bedoeling.
Ik moet eigenlijk verleden tijd praten omdat ze inmiddels al wat ouder zijn.
Mijn stiefkinderen hebben het altijd wel geaccepteerd als ik wat zei hoor, maar ik wilde het zelf zo min mogelijk. Maar net zo goed als ik boos werd op mijn zoon als hij wat flikte, werd ik dat ook op 1 van hun. Gelijke monniken, gelijke kappen.
Alleen met de dieperliggende dingen achter de opvoeding (met geld omgaan, wel- of geen piercing, dat soort dingen) heb ik me nooit bemoeid.
Ik denk dat er een paar belangrijke dingen zijn...
- jezelf zijn en geen strijd aangaan om de aandacht van vader, als de kinderen er zijn dan is de aandacht (zowel van stiefmoeder, als van vader) voor hun!
- daarnaast mag je best eens vragen of ze even hun waffel dichthouden als je samen zit te kwekken, ze moeten ook leren dat je wel degelijk 'samen' bent.
- nooit, maar dan ook nooit, negatieve dingen zeggen over hun moeder. En ook belangrijk, geen jaloezie ten opzichte van het huwelijk wat ze gehad hebben. Laat die kinderen lekker vertellen dat ze 2 jaar geleden de leukste vakantie van hun leven hebben gehad omdat papa en mama het zo gezellig voor ze maakten. Vraag door en laat ze lekker vertellen, en altijd respectvol blijven t.o.v. hun moeder en de rest van de familie.
woensdag 4 november 2009 om 11:30
quote:yathibiyya schreef op 04 november 2009 @ 11:25:
Nou, dat is toch simpel opgelost? Samen met de kinderen dingen doen. Wij gingen elke zaterdag de stad in of naar de dierentuin of iets anders
Ik weet niet meer wie dit zei, maar juist niet! Ik vind het erg belangrijk dat hij nog steeds alleen dingen doet met zijn kinderen, ik hoef er niet altijd bij te zijn..en lijkt mij ook niet altijd leuk voor de kinderen.
Dat was ik. In onze situatie was dat het eerste jaar ongeveer wel goed. Ik leerde de kinderen kennen en zij mij. Het kon ook haast niet anders omdat we zo ver van elkaar af woonden. Maar ze hebben ook genoeg zonder mij gedaan. En soms zelfs zonder vader er bij.
Toen ik eenmaal samenwoonde bleef ik ook wel eens thuis. De zoon deed vanaf zijn 13e niet meer mee. Ging lekker puberen en computer was leuker dan de dierentuin of de stad in.
Onze situatie, is net als elk gezin, uniek. Maar ik zat er niet altijd bovenop hoor. Gelukkig heb ik wel doorgehad dat ik er niet altijd bij moet zijn. Ik ging ook nooit mee de kinderen naar bed brengen. Dat was zo'n vader kind ding. Heel af en toe deed ik het wel.
Of voor ze zorgen als ze ziek waren, vriend heeft meer dan een half jaar ook op zaterdag moeten werken, en dan komen alle taken wel op mij neer.
Nou, dat is toch simpel opgelost? Samen met de kinderen dingen doen. Wij gingen elke zaterdag de stad in of naar de dierentuin of iets anders
Ik weet niet meer wie dit zei, maar juist niet! Ik vind het erg belangrijk dat hij nog steeds alleen dingen doet met zijn kinderen, ik hoef er niet altijd bij te zijn..en lijkt mij ook niet altijd leuk voor de kinderen.
Dat was ik. In onze situatie was dat het eerste jaar ongeveer wel goed. Ik leerde de kinderen kennen en zij mij. Het kon ook haast niet anders omdat we zo ver van elkaar af woonden. Maar ze hebben ook genoeg zonder mij gedaan. En soms zelfs zonder vader er bij.
Toen ik eenmaal samenwoonde bleef ik ook wel eens thuis. De zoon deed vanaf zijn 13e niet meer mee. Ging lekker puberen en computer was leuker dan de dierentuin of de stad in.
Onze situatie, is net als elk gezin, uniek. Maar ik zat er niet altijd bovenop hoor. Gelukkig heb ik wel doorgehad dat ik er niet altijd bij moet zijn. Ik ging ook nooit mee de kinderen naar bed brengen. Dat was zo'n vader kind ding. Heel af en toe deed ik het wel.
Of voor ze zorgen als ze ziek waren, vriend heeft meer dan een half jaar ook op zaterdag moeten werken, en dan komen alle taken wel op mij neer.
woensdag 4 november 2009 om 11:31
quote:wuiles schreef op 04 november 2009 @ 11:22:
[...]
dat zou ik niet willen en niet kunnen. Hoe werkt zoiets dan? Als de oppas komt mag die wel tegen de kinderen zeggen dat zij niet met schoenen op de bank mogen en als jij dat ziet moet het via je partner gecommuniceerd worden? Daarnaast vind ik de voorbeeldfunctie die je als ouder hebt haast nog belangrijker dan het corrigeren als er iets misloopt. Je kunt in mijn ogen wel een slecht voorbeeld zijn maar niet geen voorbeeld zijn. Je bent aanwezig, de kinderen zien hoe jullie met elkaar omgaan en hoe jij je in verschillende situatie gedraagt. Dat is per definitie van invloed op de kinderen. Helemaal mee eens!
Ik probeer een scheiding te maken, de kinderen + ex + partner zijn erg slordig. Als zij sokken midden in de woonkamer laten rondslingeren of er liggen 20 barbies in de badkamer vraag ik (ook) ze of ze die willen opruimen, gaan ze op de bank staan vraag ik (ook) of ze dat niet willen doen.
Met bedtijden en andere opvoedkundige zaken bemoei ik mij niet. Erger ik mij aan de kinderen (als ze iets wel of niet doen, of over opvoedkundige zaken waar ik mij niet direct mee wil bemoeien), dan bespreek ik dit met partner.
MAAR ik vind het heeeel, heeeel moeilijk en ben er nog echt mijn weg in aan het zoeken. Want wil me het liefst overal mee bemoeien (opvoeding van ex is zooooo anders dan partner en ik ons kinderen willen opvoeden, maar haar invloed is zoooo aanwezig op de kinderen), maar vind aan de andere kant dat ik mij niet overal mee mag bemoeien.
[...]
dat zou ik niet willen en niet kunnen. Hoe werkt zoiets dan? Als de oppas komt mag die wel tegen de kinderen zeggen dat zij niet met schoenen op de bank mogen en als jij dat ziet moet het via je partner gecommuniceerd worden? Daarnaast vind ik de voorbeeldfunctie die je als ouder hebt haast nog belangrijker dan het corrigeren als er iets misloopt. Je kunt in mijn ogen wel een slecht voorbeeld zijn maar niet geen voorbeeld zijn. Je bent aanwezig, de kinderen zien hoe jullie met elkaar omgaan en hoe jij je in verschillende situatie gedraagt. Dat is per definitie van invloed op de kinderen. Helemaal mee eens!
Ik probeer een scheiding te maken, de kinderen + ex + partner zijn erg slordig. Als zij sokken midden in de woonkamer laten rondslingeren of er liggen 20 barbies in de badkamer vraag ik (ook) ze of ze die willen opruimen, gaan ze op de bank staan vraag ik (ook) of ze dat niet willen doen.
Met bedtijden en andere opvoedkundige zaken bemoei ik mij niet. Erger ik mij aan de kinderen (als ze iets wel of niet doen, of over opvoedkundige zaken waar ik mij niet direct mee wil bemoeien), dan bespreek ik dit met partner.
MAAR ik vind het heeeel, heeeel moeilijk en ben er nog echt mijn weg in aan het zoeken. Want wil me het liefst overal mee bemoeien (opvoeding van ex is zooooo anders dan partner en ik ons kinderen willen opvoeden, maar haar invloed is zoooo aanwezig op de kinderen), maar vind aan de andere kant dat ik mij niet overal mee mag bemoeien.
Perfectionisme is niet perfect...
woensdag 4 november 2009 om 11:34
Het in stand houden van je normale huisregels, daar is niks mis mee Yathi. Maar het bemoeien met de opvoeding kan dus gewoon echt niet!
Je kunt hooguit met je partner bespreken waarom je tegen bepaalde dingen anders aankijkt, en dan kan hij bedenken of je daar een punt in hebt, of de kinderen beter worden van jouw ideeen. Maar het gevaar is dan, dat als hij ineens anders gaat worden in zijn opvoeding, dat jij daar van de kinderen 'de schuld' van krijgt. Ik zou daar dus heel erg mee oppassen.
Je kunt hooguit met je partner bespreken waarom je tegen bepaalde dingen anders aankijkt, en dan kan hij bedenken of je daar een punt in hebt, of de kinderen beter worden van jouw ideeen. Maar het gevaar is dan, dat als hij ineens anders gaat worden in zijn opvoeding, dat jij daar van de kinderen 'de schuld' van krijgt. Ik zou daar dus heel erg mee oppassen.
woensdag 4 november 2009 om 11:39
quote:Bianca40 schreef op 04 november 2009 @ 11:34:
Het in stand houden van je normale huisregels, daar is niks mis mee Yathi. Maar het bemoeien met de opvoeding kan dus gewoon echt niet! Je kunt hooguit met je partner bespreken waarom je tegen bepaalde dingen anders aankijkt, en dan kan hij bedenken of je daar een punt in hebt, of de kinderen beter worden van jouw ideeen. Maar het gevaar is dan, dat als hij ineens anders gaat worden in zijn opvoeding, dat jij daar van de kinderen 'de schuld' van krijgt. Ik zou daar dus heel erg mee oppassen.Natuurlijk kan dat. We runnen geen bed and breakfast maar een gezin. En in dit gezin bepalen de volwassenen hoe we met elkaar omgaan. De kinderen hebben natuurlijk gemerkt dat met mijn komst wat zaken veranderd zijn, voor hen zowel in positieve als in negatieve zin. Goede communicatie, uitleg over het waarom en elkaar als volwassene openlijk steunen zijn voldoende om hen met die veranderingen te leren omgaan.
Het in stand houden van je normale huisregels, daar is niks mis mee Yathi. Maar het bemoeien met de opvoeding kan dus gewoon echt niet! Je kunt hooguit met je partner bespreken waarom je tegen bepaalde dingen anders aankijkt, en dan kan hij bedenken of je daar een punt in hebt, of de kinderen beter worden van jouw ideeen. Maar het gevaar is dan, dat als hij ineens anders gaat worden in zijn opvoeding, dat jij daar van de kinderen 'de schuld' van krijgt. Ik zou daar dus heel erg mee oppassen.Natuurlijk kan dat. We runnen geen bed and breakfast maar een gezin. En in dit gezin bepalen de volwassenen hoe we met elkaar omgaan. De kinderen hebben natuurlijk gemerkt dat met mijn komst wat zaken veranderd zijn, voor hen zowel in positieve als in negatieve zin. Goede communicatie, uitleg over het waarom en elkaar als volwassene openlijk steunen zijn voldoende om hen met die veranderingen te leren omgaan.
woensdag 4 november 2009 om 11:47
quote:Bianca40 schreef op 04 november 2009 @ 11:34:
Het in stand houden van je normale huisregels, daar is niks mis mee Yathi. Maar het bemoeien met de opvoeding kan dus gewoon echt niet!
Je kunt hooguit met je partner bespreken waarom je tegen bepaalde dingen anders aankijkt, en dan kan hij bedenken of je daar een punt in hebt, of de kinderen beter worden van jouw ideeen. Maar het gevaar is dan, dat als hij ineens anders gaat worden in zijn opvoeding, dat jij daar van de kinderen 'de schuld' van krijgt. Ik zou daar dus heel erg mee oppassen. Ik denk dat je mij verkeerd begrijpt. Ik wil mij ermee bemoeien, maar doe dit niet. Maar dat vind ik wel erg moeilijk...want wat is de precieze scheidslijn tussen normale huisregels en opvoeden? Gelukkig kan ik veel praten met mijn partner en ja als ik het ergens niet mee
Het in stand houden van je normale huisregels, daar is niks mis mee Yathi. Maar het bemoeien met de opvoeding kan dus gewoon echt niet!
Je kunt hooguit met je partner bespreken waarom je tegen bepaalde dingen anders aankijkt, en dan kan hij bedenken of je daar een punt in hebt, of de kinderen beter worden van jouw ideeen. Maar het gevaar is dan, dat als hij ineens anders gaat worden in zijn opvoeding, dat jij daar van de kinderen 'de schuld' van krijgt. Ik zou daar dus heel erg mee oppassen. Ik denk dat je mij verkeerd begrijpt. Ik wil mij ermee bemoeien, maar doe dit niet. Maar dat vind ik wel erg moeilijk...want wat is de precieze scheidslijn tussen normale huisregels en opvoeden? Gelukkig kan ik veel praten met mijn partner en ja als ik het ergens niet mee
Perfectionisme is niet perfect...
woensdag 4 november 2009 om 11:51
quote:yathibiyya schreef op 04 november 2009 @ 11:47:
[...]
Ik denk dat je mij verkeerd begrijpt. Ik wil mij ermee bemoeien, maar doe dit niet. Maar dat vind ik wel erg moeilijk...want wat is de precieze scheidslijn tussen normale huisregels en opvoeden? Gelukkig kan ik veel praten met mijn partner en ja als ik het ergens niet mee
Die grens is er niet. Het vaststellen en handhaven van huisregels is een onderdeel van de opvoeding. Net zoals het geven van het juiste voorbeeld, het belonen en straffen, het helpen bij huiswerk, het verzorgen, het troosten, het meejuichen, etcetera ook onderdelen zijn van de opvoeding.
[...]
Ik denk dat je mij verkeerd begrijpt. Ik wil mij ermee bemoeien, maar doe dit niet. Maar dat vind ik wel erg moeilijk...want wat is de precieze scheidslijn tussen normale huisregels en opvoeden? Gelukkig kan ik veel praten met mijn partner en ja als ik het ergens niet mee
Die grens is er niet. Het vaststellen en handhaven van huisregels is een onderdeel van de opvoeding. Net zoals het geven van het juiste voorbeeld, het belonen en straffen, het helpen bij huiswerk, het verzorgen, het troosten, het meejuichen, etcetera ook onderdelen zijn van de opvoeding.
woensdag 4 november 2009 om 12:02
quote:wuiles schreef op 04 november 2009 @ 11:51:
[...]
Die grens is er niet. Het vaststellen en handhaven van huisregels is een onderdeel van de opvoeding. Net zoals het geven van het juiste voorbeeld, het belonen en straffen, het helpen bij huiswerk, het verzorgen, het troosten, het meejuichen, etcetera ook onderdelen zijn van de opvoeding. Aan belonen en straffen doe ik niet, maar de rest eigenlijk wel. Ben het gedeeltelijk met je eens; die scheidslijn is er eigenlijk niet...Maar ik ben nog steeds geen ouder van die kinderen. En niet alleen geen ouder van die kinderen, maar helemaal geen ouder.
[...]
Die grens is er niet. Het vaststellen en handhaven van huisregels is een onderdeel van de opvoeding. Net zoals het geven van het juiste voorbeeld, het belonen en straffen, het helpen bij huiswerk, het verzorgen, het troosten, het meejuichen, etcetera ook onderdelen zijn van de opvoeding. Aan belonen en straffen doe ik niet, maar de rest eigenlijk wel. Ben het gedeeltelijk met je eens; die scheidslijn is er eigenlijk niet...Maar ik ben nog steeds geen ouder van die kinderen. En niet alleen geen ouder van die kinderen, maar helemaal geen ouder.
Perfectionisme is niet perfect...
woensdag 4 november 2009 om 12:12
quote:Ratteke schreef op 04 november 2009 @ 11:11:
[...]
Bofkont. Mijn vriend wil dat niet. Het zijn zijn kinderen en ik mag me er niet mee bemoeien.
Gelukkig ben ik zo eigenwijs om dat wel te doen.Wij voeden ook heel duidelijk samen op. En dat werkt hier eigenlijk wel goed. En natuurlijk soms ook eventjes niet.
[...]
Bofkont. Mijn vriend wil dat niet. Het zijn zijn kinderen en ik mag me er niet mee bemoeien.
Gelukkig ben ik zo eigenwijs om dat wel te doen.Wij voeden ook heel duidelijk samen op. En dat werkt hier eigenlijk wel goed. En natuurlijk soms ook eventjes niet.
woensdag 4 november 2009 om 12:14
quote:Bianca40 schreef op 04 november 2009 @ 10:56:
Ik heb nog niet alle reacties gelezen, maar hier ook een stiefmoeder.
Ik heb 1 zoon die woont bij ons, en de 2 kinderen van mn man wonen bij hun moeder.
Mijn advies is: afstand houden voor wat betreft opvoeding.
De opvoeding voor mijn zoon regel ik. Als manlief wat te zeuren heeft over mn zoon dan zegt ie dat tegen me als zoon op bed ligt. En het is dan aan mij om dat op te lossen. Het gaat hierbij niet om 'klikken' als hij iets gedaan heeft, maar meer over het nakomen van de regels in huis, zoals opruimen e.d.
Andersom gaat het precies hetzelfde tussen mij en zijn kinderen. We hebben een goeie band met elkaar en ik bemoei me niet met hun opvoeding. Wel geef ik advies als ze er om vragen.
Gewoon jezelf zijn, niet extra lief zijn omdat je graag een goeie band wilt. En heel belangrijk: Nooooit een oordeel vellen over hun moeder!!!Helemaal eens. Ben een kind (of eigenlijk, was dat 30 jaar geleden) van gescheiden ouders, woonde bij moeder en kwam nieuwe vriend bij. Ik accepteerde hem niet (aandacht moeder delen etc, het hele verhaal) en hij ging hier eigenlijk heel goed mee om door zich niet als vader te manifesteren. Hij liet de opvoeding aan mijn moeder over. Ik zou opvoeding door hem ook niet geaccepteerd hebben dat had hij goed aangevoeld. Hij gaf wel feedback (of werd boos) over hoe ik met hém omging, dat was namelijk iets tussen ons. Hoe mijn moeder mij opvoedde besprak hij wel met haar, maar hij intervenieerde nooit. Wel deed hij zijn best om ook met mij een band op te bouwen, door samen te timmeren of iets anders te doen. Het respect en de waardering voor hem hebben echt moeten groeien maar hij heeft dat goed aangepakt.
Ik heb nog niet alle reacties gelezen, maar hier ook een stiefmoeder.
Ik heb 1 zoon die woont bij ons, en de 2 kinderen van mn man wonen bij hun moeder.
Mijn advies is: afstand houden voor wat betreft opvoeding.
De opvoeding voor mijn zoon regel ik. Als manlief wat te zeuren heeft over mn zoon dan zegt ie dat tegen me als zoon op bed ligt. En het is dan aan mij om dat op te lossen. Het gaat hierbij niet om 'klikken' als hij iets gedaan heeft, maar meer over het nakomen van de regels in huis, zoals opruimen e.d.
Andersom gaat het precies hetzelfde tussen mij en zijn kinderen. We hebben een goeie band met elkaar en ik bemoei me niet met hun opvoeding. Wel geef ik advies als ze er om vragen.
Gewoon jezelf zijn, niet extra lief zijn omdat je graag een goeie band wilt. En heel belangrijk: Nooooit een oordeel vellen over hun moeder!!!Helemaal eens. Ben een kind (of eigenlijk, was dat 30 jaar geleden) van gescheiden ouders, woonde bij moeder en kwam nieuwe vriend bij. Ik accepteerde hem niet (aandacht moeder delen etc, het hele verhaal) en hij ging hier eigenlijk heel goed mee om door zich niet als vader te manifesteren. Hij liet de opvoeding aan mijn moeder over. Ik zou opvoeding door hem ook niet geaccepteerd hebben dat had hij goed aangevoeld. Hij gaf wel feedback (of werd boos) over hoe ik met hém omging, dat was namelijk iets tussen ons. Hoe mijn moeder mij opvoedde besprak hij wel met haar, maar hij intervenieerde nooit. Wel deed hij zijn best om ook met mij een band op te bouwen, door samen te timmeren of iets anders te doen. Het respect en de waardering voor hem hebben echt moeten groeien maar hij heeft dat goed aangepakt.
woensdag 4 november 2009 om 12:16
quote:yathibiyya schreef op 04 november 2009 @ 12:02:
[...]
Aan belonen en straffen doe ik niet, maar de rest eigenlijk wel. Ben het gedeeltelijk met je eens; die scheidslijn is er eigenlijk niet...Maar ik ben nog steeds geen ouder van die kinderen. En niet alleen geen ouder van die kinderen, maar helemaal geen ouder.
Dat kan ik me eigenlijk niet voorstellen. Zeg je nooit eens iets als "Wat knap dat je zo'n goed cijfer hebt gehaald", "Omdat jullie zo aardig met elkaar hebben gespeeld mag je een half uurtje langer achter de computer" of "Wat fijn dat je onze afspraken zo goed nakomt"? Ook dát is belonen.
Zeg je nooit "Nu ben ik jullie geruzie zat, allebei naar je eigen kamer!" of "Met je schoenen van de bank, anders ga je dus op de grond zitten!"? Ook dát is handhaven.
[...]
Aan belonen en straffen doe ik niet, maar de rest eigenlijk wel. Ben het gedeeltelijk met je eens; die scheidslijn is er eigenlijk niet...Maar ik ben nog steeds geen ouder van die kinderen. En niet alleen geen ouder van die kinderen, maar helemaal geen ouder.
Dat kan ik me eigenlijk niet voorstellen. Zeg je nooit eens iets als "Wat knap dat je zo'n goed cijfer hebt gehaald", "Omdat jullie zo aardig met elkaar hebben gespeeld mag je een half uurtje langer achter de computer" of "Wat fijn dat je onze afspraken zo goed nakomt"? Ook dát is belonen.
Zeg je nooit "Nu ben ik jullie geruzie zat, allebei naar je eigen kamer!" of "Met je schoenen van de bank, anders ga je dus op de grond zitten!"? Ook dát is handhaven.
woensdag 4 november 2009 om 12:19
quote:wuiles schreef op 04 november 2009 @ 12:16:
[...]
Dat kan ik me eigenlijk niet voorstellen. Zeg je nooit eens iets als "Wat knap dat je zo'n goed cijfer hebt gehaald", "Omdat jullie zo aardig met elkaar hebben gespeeld mag je een half uurtje langer achter de computer" of "Wat fijn dat je onze afspraken zo goed nakomt"? Ook dát is belonen.
Zeg je nooit "Nu ben ik jullie geruzie zat, allebei naar je eigen kamer!" of "Met je schoenen van de bank, anders ga je dus op de grond zitten!"? Ook dát is handhaven.Dat doe ik wel, maar of de oudste van mijn man met vrienden op zaterdagavond de stad in mag, dat bepaalt man. Tenminste, hij bepaalt vanaf welke leeftijd en de voorwaarden. Daarna handhaaf ik gewoon mee. Ten aanzien van onze gezamenlijke kinderen bepalen we dat samen.
[...]
Dat kan ik me eigenlijk niet voorstellen. Zeg je nooit eens iets als "Wat knap dat je zo'n goed cijfer hebt gehaald", "Omdat jullie zo aardig met elkaar hebben gespeeld mag je een half uurtje langer achter de computer" of "Wat fijn dat je onze afspraken zo goed nakomt"? Ook dát is belonen.
Zeg je nooit "Nu ben ik jullie geruzie zat, allebei naar je eigen kamer!" of "Met je schoenen van de bank, anders ga je dus op de grond zitten!"? Ook dát is handhaven.Dat doe ik wel, maar of de oudste van mijn man met vrienden op zaterdagavond de stad in mag, dat bepaalt man. Tenminste, hij bepaalt vanaf welke leeftijd en de voorwaarden. Daarna handhaaf ik gewoon mee. Ten aanzien van onze gezamenlijke kinderen bepalen we dat samen.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
woensdag 4 november 2009 om 12:22
Ik heb nu ruim 8 jaar een relatie, zelf heb ik twee kinderen, mijn vriend heeft geen kinderen, vanaf het begin heeft het geklikt tussen mijn kinderen en hem, maar hij heeft zich nooit opgedrongen, heeft zich de eerste jaren nooit bemoeid met de opvoeding, maar naarmate de jaren vorderen, is hij wel een vertrouwenspersoon voor hen geworden. Hij moedigt ook dat ik dingen alleen met mijn kinderen doe, dat vindt hij belangrijk voor onze band, zeker omdat we in een huis wonen en de kinderen zelden bij hun vader zijn(alleen de jongste, maar dat is weer een ander verhaal), vindt hij het belangrijk dat ik ook tijd heb met mijn kinderen samen. Dus ik ga regelmatig met de kinderen alleen shoppen bijvoorbeeld. Het scheelt ook dat mijn vriend goed met kinderen overweg kan, ik zie ook dat zijn neefjes en nichtjes altijd gek op hem zijn geweest.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
woensdag 4 november 2009 om 12:30
quote:wuiles schreef op 04 november 2009 @ 12:16:
[...]
Dat kan ik me eigenlijk niet voorstellen. Zeg je nooit eens iets als "Wat knap dat je zo'n goed cijfer hebt gehaald", "Omdat jullie zo aardig met elkaar hebben gespeeld mag je een half uurtje langer achter de computer" of "Wat fijn dat je onze afspraken zo goed nakomt"? Ook dát is belonen.
Zeg je nooit "Nu ben ik jullie geruzie zat, allebei naar je eigen kamer!" of "Met je schoenen van de bank, anders ga je dus op de grond zitten!"? Ook dát is handhaven. Oh, belonen in de zin van 'wat knap dat je goede cijfers hebt gehaald' doe ik wel. Maar 'omdat jullie zo lief met elkaar hebben gespeeld, dus dan mag je langer op de computer' weer niet. Ik bepaal niet echt hoe lang ze op de computer gaan en mogen, ik kan weleens zeggen dat IK het te lang vind en dat ze ook best wat anders kunnen doen, maar dat zeg ik dan tegen hun vader, achteraf.
Ik stuur ze nooit naar hun kamer, vertel ze wel dat ze niet op de bank moeten staan, maar niet 'want anders...'. Een keer heb ik gezegd tegen de jongste dat hij of met een rietje moest drinken of dat flesje drinken helemaal niet kreeg (wat uiteindelijk is uitgelopen op een enorme ruzie tussen vader en mij, want zoon begon te huilen en te stampvoeten omdat hij zonder rietje wilde, vader ondermijnde mijn gezag door hem dat flesje zonder rietje te geven en zag maar niet in wat hij nou verkeerd deed).
Ik vind het gewoon erg moeilijk!
[...]
Dat kan ik me eigenlijk niet voorstellen. Zeg je nooit eens iets als "Wat knap dat je zo'n goed cijfer hebt gehaald", "Omdat jullie zo aardig met elkaar hebben gespeeld mag je een half uurtje langer achter de computer" of "Wat fijn dat je onze afspraken zo goed nakomt"? Ook dát is belonen.
Zeg je nooit "Nu ben ik jullie geruzie zat, allebei naar je eigen kamer!" of "Met je schoenen van de bank, anders ga je dus op de grond zitten!"? Ook dát is handhaven. Oh, belonen in de zin van 'wat knap dat je goede cijfers hebt gehaald' doe ik wel. Maar 'omdat jullie zo lief met elkaar hebben gespeeld, dus dan mag je langer op de computer' weer niet. Ik bepaal niet echt hoe lang ze op de computer gaan en mogen, ik kan weleens zeggen dat IK het te lang vind en dat ze ook best wat anders kunnen doen, maar dat zeg ik dan tegen hun vader, achteraf.
Ik stuur ze nooit naar hun kamer, vertel ze wel dat ze niet op de bank moeten staan, maar niet 'want anders...'. Een keer heb ik gezegd tegen de jongste dat hij of met een rietje moest drinken of dat flesje drinken helemaal niet kreeg (wat uiteindelijk is uitgelopen op een enorme ruzie tussen vader en mij, want zoon begon te huilen en te stampvoeten omdat hij zonder rietje wilde, vader ondermijnde mijn gezag door hem dat flesje zonder rietje te geven en zag maar niet in wat hij nou verkeerd deed).
Ik vind het gewoon erg moeilijk!
Perfectionisme is niet perfect...
woensdag 4 november 2009 om 12:34
quote:yathibiyya schreef op 04 november 2009 @ 12:30:
[...]
Oh, belonen in de zin van 'wat knap dat je goede cijfers hebt gehaald' doe ik wel. Maar 'omdat jullie zo lief met elkaar hebben gespeeld, dus dan mag je langer op de computer' weer niet. Ik bepaal niet echt hoe lang ze op de computer gaan en mogen, ik kan weleens zeggen dat IK het te lang vind en dat ze ook best wat anders kunnen doen, maar dat zeg ik dan tegen hun vader, achteraf.
Ik stuur ze nooit naar hun kamer, vertel ze wel dat ze niet op de bank moeten staan, maar niet 'want anders...'. Een keer heb ik gezegd tegen de jongste dat hij of met een rietje moest drinken of dat flesje drinken helemaal niet kreeg (wat uiteindelijk is uitgelopen op een enorme ruzie tussen vader en mij, want zoon begon te huilen en te stampvoeten omdat hij zonder rietje wilde, vader ondermijnde mijn gezag door hem dat flesje zonder rietje te geven en zag maar niet in wat hij nou verkeerd deed).
Ik vind het gewoon erg moeilijk!
Oei...
Dat bevestigt wel mijn idee dat het vormen van een samengesteld begint bij de relatie tussen de volwassenen. Als tussen hen onvoldoende overeenstemming bestaat dan lijkt mij dat niet hoopvol. Een extra reden voor TO om eerst nog eens heel goed na te denken en de zaak goed te bespreken met haar partner.
[...]
Oh, belonen in de zin van 'wat knap dat je goede cijfers hebt gehaald' doe ik wel. Maar 'omdat jullie zo lief met elkaar hebben gespeeld, dus dan mag je langer op de computer' weer niet. Ik bepaal niet echt hoe lang ze op de computer gaan en mogen, ik kan weleens zeggen dat IK het te lang vind en dat ze ook best wat anders kunnen doen, maar dat zeg ik dan tegen hun vader, achteraf.
Ik stuur ze nooit naar hun kamer, vertel ze wel dat ze niet op de bank moeten staan, maar niet 'want anders...'. Een keer heb ik gezegd tegen de jongste dat hij of met een rietje moest drinken of dat flesje drinken helemaal niet kreeg (wat uiteindelijk is uitgelopen op een enorme ruzie tussen vader en mij, want zoon begon te huilen en te stampvoeten omdat hij zonder rietje wilde, vader ondermijnde mijn gezag door hem dat flesje zonder rietje te geven en zag maar niet in wat hij nou verkeerd deed).
Ik vind het gewoon erg moeilijk!
Oei...
Dat bevestigt wel mijn idee dat het vormen van een samengesteld begint bij de relatie tussen de volwassenen. Als tussen hen onvoldoende overeenstemming bestaat dan lijkt mij dat niet hoopvol. Een extra reden voor TO om eerst nog eens heel goed na te denken en de zaak goed te bespreken met haar partner.
woensdag 4 november 2009 om 12:45
quote:wuiles schreef op 04 november 2009 @ 12:34:
[...]
Oei...
Dat bevestigt wel mijn idee dat het vormen van een samengesteld begint bij de relatie tussen de volwassenen. Als tussen hen onvoldoende overeenstemming bestaat dan lijkt mij dat niet hoopvol. Een extra reden voor TO om eerst nog eens heel goed na te denken en de zaak goed te bespreken met haar partner. En weetje wat het frapante eraan is; partner en ik zitten eigenlijk heel erg op 1 lijn, echt heel erg. We praten ook heel veel over dit soort zaken. Maar op dat moment, dat precieze moment zag hij het anders of zag hij het eigenlijk helemaal niet.
Het is ook een kwestie van wennen denk ik hoor, want hij was het nooit gewend samen met iemand te doen of uberhaupt op te voeden. Ex was de 'baas' en al helemaal over de kinderen, hij had er niks over te zeggen volgens haar. Dus dat stukje speelt ook mee.
Maar neemt niet weg dat het verschrikkelijk zoeken is naar een goede balans waar iedereen tevreden mee is. En daarom was en is mijn advies aan TO ook...NEEM DE TIJD en praat vooraf veel over dit soort zaken.
[...]
Oei...
Dat bevestigt wel mijn idee dat het vormen van een samengesteld begint bij de relatie tussen de volwassenen. Als tussen hen onvoldoende overeenstemming bestaat dan lijkt mij dat niet hoopvol. Een extra reden voor TO om eerst nog eens heel goed na te denken en de zaak goed te bespreken met haar partner. En weetje wat het frapante eraan is; partner en ik zitten eigenlijk heel erg op 1 lijn, echt heel erg. We praten ook heel veel over dit soort zaken. Maar op dat moment, dat precieze moment zag hij het anders of zag hij het eigenlijk helemaal niet.
Het is ook een kwestie van wennen denk ik hoor, want hij was het nooit gewend samen met iemand te doen of uberhaupt op te voeden. Ex was de 'baas' en al helemaal over de kinderen, hij had er niks over te zeggen volgens haar. Dus dat stukje speelt ook mee.
Maar neemt niet weg dat het verschrikkelijk zoeken is naar een goede balans waar iedereen tevreden mee is. En daarom was en is mijn advies aan TO ook...NEEM DE TIJD en praat vooraf veel over dit soort zaken.
Perfectionisme is niet perfect...
woensdag 4 november 2009 om 12:49
Het heeft ook leuke dingen, vanochtend hielp ik in de klas van mijn stiefdochter en komt er een klasgenootje naar mij toe (6 jaar) dat minifinette zet dat ze wel een een hele lieve stiefmoeder heeft.......
Helaas hebben stiefmoeders een zwarte negatieve stempel, maar dit wilde ik toch met jullie delen.
Helaas hebben stiefmoeders een zwarte negatieve stempel, maar dit wilde ik toch met jullie delen.
woensdag 4 november 2009 om 13:13
http://www.stiefmoederhoe ... 9926552f40d25dd26b7517041
ga hier maar eens kijken.
je kan er je verhaal kwijt en zult veel herkenning vinden.
is voor mij een enorme steun geweest.
ga hier maar eens kijken.
je kan er je verhaal kwijt en zult veel herkenning vinden.
is voor mij een enorme steun geweest.
woensdag 4 november 2009 om 14:38
Ik denk dat het ook een groot verschil maakt hoe zijn ex over alles denkt.. De ex van mijn ex heeft de kids verteld dat papa een nieuwe relatie had (in overleg hoor), en ze waren zo vre-se-lijk nieuwsgierig naar me, op een heel leuke manier...
UIteindelijk bleek dat hij nog niet klaar was voor een nieuwe relatie en heb ik de kids niet ontmoet, omdat in de week ervoor we alles pas eindelijk echt goed doorgesproken hebben en hij er toen uitgooide dat hij nooit meer kids wilde en niet klaar was met de scheiding en niet goed in zn vel zat en geen hulp van me wilde enz enz enz... Tja, ik hou van kids en ben 25 dus heb ik toen gezegd dat ik niet met m meeging (zn kids wonen in Engeland) om ze te ontmoeten, omdat het niet eerlijk was tegenover hen om me te ontmoeten als hij toch niet met me verder wilde...
Maar als één van de kids me zou bellen, zijn ze nog altijd welkom hoor...
UIteindelijk bleek dat hij nog niet klaar was voor een nieuwe relatie en heb ik de kids niet ontmoet, omdat in de week ervoor we alles pas eindelijk echt goed doorgesproken hebben en hij er toen uitgooide dat hij nooit meer kids wilde en niet klaar was met de scheiding en niet goed in zn vel zat en geen hulp van me wilde enz enz enz... Tja, ik hou van kids en ben 25 dus heb ik toen gezegd dat ik niet met m meeging (zn kids wonen in Engeland) om ze te ontmoeten, omdat het niet eerlijk was tegenover hen om me te ontmoeten als hij toch niet met me verder wilde...
Maar als één van de kids me zou bellen, zijn ze nog altijd welkom hoor...
woensdag 4 november 2009 om 17:03
quote:yentle7 schreef op 04 november 2009 @ 13:13:
http://www.stiefmoederhoe ... 9926552f40d25dd26b7517041
ga hier maar eens kijken.
je kan er je verhaal kwijt en zult veel herkenning vinden.
is voor mij een enorme steun geweest.
Wat ik hier een nadeel van vind is dat je persé lid moet worden om ook maar iets te kunnen zien.
Maar ik ben wel blij om alle verhalen van anderen te lezen hier. Het blijft een moeilijke weg, zeker in het begin. Of het allemaal goed gaat hangt van zoveel factoren af. Hoe oud zijn de kinderen? Hoe lang zijn pap en mam al uit elkaar. Wat voor kinderen zijn het. Wat vind de partner en de ex van een nieuwe relatie. Gunnen ze het elkaar of niet. Hoe ben je zelf. Wat voor afspraken kan je maken met de partner die kinderen heeft.
Ik heb mazzel gehad. De ex vind me aardig, en ik haar. De kinderen houden van me, dat kan ik nu wel met zekerheid zeggen. En nog belangrijker, ik houd ook van de kinderen. En van hun vader natuurlijk. Ze hebben met eigen ogen kunnen zien hoe veel gelukkiger pa is geworden sinds ik er ben. Dat wij samen wel het goede voorbeeld kunnen geven, hoe een leuke liefdevolle relatie er uit moet zien. (ex had nieuwe partner, vlak na de scheiding en dat is de man geweest die het woord hork heeft uitgevonden) De ruzies in het tweede jaar zijn voorbij, ik ben wat rustiger geworden, de kinderen hebben door dat ik toch écht niet wegga en dat mijn regels ook gelden aangezien het óók mijn huis is, en het gaat nu erg goed moet ik zeggen.
http://www.stiefmoederhoe ... 9926552f40d25dd26b7517041
ga hier maar eens kijken.
je kan er je verhaal kwijt en zult veel herkenning vinden.
is voor mij een enorme steun geweest.
Wat ik hier een nadeel van vind is dat je persé lid moet worden om ook maar iets te kunnen zien.
Maar ik ben wel blij om alle verhalen van anderen te lezen hier. Het blijft een moeilijke weg, zeker in het begin. Of het allemaal goed gaat hangt van zoveel factoren af. Hoe oud zijn de kinderen? Hoe lang zijn pap en mam al uit elkaar. Wat voor kinderen zijn het. Wat vind de partner en de ex van een nieuwe relatie. Gunnen ze het elkaar of niet. Hoe ben je zelf. Wat voor afspraken kan je maken met de partner die kinderen heeft.
Ik heb mazzel gehad. De ex vind me aardig, en ik haar. De kinderen houden van me, dat kan ik nu wel met zekerheid zeggen. En nog belangrijker, ik houd ook van de kinderen. En van hun vader natuurlijk. Ze hebben met eigen ogen kunnen zien hoe veel gelukkiger pa is geworden sinds ik er ben. Dat wij samen wel het goede voorbeeld kunnen geven, hoe een leuke liefdevolle relatie er uit moet zien. (ex had nieuwe partner, vlak na de scheiding en dat is de man geweest die het woord hork heeft uitgevonden) De ruzies in het tweede jaar zijn voorbij, ik ben wat rustiger geworden, de kinderen hebben door dat ik toch écht niet wegga en dat mijn regels ook gelden aangezien het óók mijn huis is, en het gaat nu erg goed moet ik zeggen.
donderdag 5 november 2009 om 16:08
Nog een stiefmoeder hier. Kersvers, net 3 weken. Mijn situatie is niet geheel met de jouwe te vergelijken, want ik zit in een heel ander cultuur (woon niet in NL).
Wat ik jou zeker zou aanraden is het langzaam opbouwen. Niet meteen samenwonen en zeker eerst de kids eens leren kennen. Ik ben in het diepe gesprongen na de kids 3x gezien te hebben. Kon niet anders in onze situatie, maar voor ik ze gezien had wilde ik er echt niet eens over denken. De mijne hebben een flinke berg problemen, maar het zijn 3 schatten en dat heeft me over de streep getrokken. Dat is iets wat jij nog helemaal niet weet want je hebt ze nog nooit ontmoet.
Als het niet klikt tussen jou en de kinderen wordt het al veel moeilijker.
Ben zelf ook kind van gescheiden ouders en weet dat ik (op mijn 10-11e) eerst heel erg afwachtend was.
@meave: meid, hoe doe je dat? Ik word al helemaal geshuffeld van 3! Petje af!!!!
Wat ik jou zeker zou aanraden is het langzaam opbouwen. Niet meteen samenwonen en zeker eerst de kids eens leren kennen. Ik ben in het diepe gesprongen na de kids 3x gezien te hebben. Kon niet anders in onze situatie, maar voor ik ze gezien had wilde ik er echt niet eens over denken. De mijne hebben een flinke berg problemen, maar het zijn 3 schatten en dat heeft me over de streep getrokken. Dat is iets wat jij nog helemaal niet weet want je hebt ze nog nooit ontmoet.
Als het niet klikt tussen jou en de kinderen wordt het al veel moeilijker.
Ben zelf ook kind van gescheiden ouders en weet dat ik (op mijn 10-11e) eerst heel erg afwachtend was.
@meave: meid, hoe doe je dat? Ik word al helemaal geshuffeld van 3! Petje af!!!!
donderdag 5 november 2009 om 17:37
Liza, gewoon niet over nadenken en doen. En forummen natuurlijk
Maar dat is eigenlijk wel de kern: gewoon niet al te moeilijk doen. En niet te ambitieus zijn. No way dat ik met alle kinderen de stad in ga om te winkelen of naar een pretpark ofzo. En we hebben thuis best veel ruimte. Binnenkort gaan we verbouwen en dan hebben alle kinderen een eigeen kamer. Scheelt ook weer. En de jongens zijn ondanks hun leeftijd behoorlijk zeldredzaam en helpen hun gehandicapte zus.
Maar dat is eigenlijk wel de kern: gewoon niet al te moeilijk doen. En niet te ambitieus zijn. No way dat ik met alle kinderen de stad in ga om te winkelen of naar een pretpark ofzo. En we hebben thuis best veel ruimte. Binnenkort gaan we verbouwen en dan hebben alle kinderen een eigeen kamer. Scheelt ook weer. En de jongens zijn ondanks hun leeftijd behoorlijk zeldredzaam en helpen hun gehandicapte zus.
donderdag 5 november 2009 om 18:51
Haha, forummen is ook mijn redding! En niet nadenken? Ik heb niet eens de tijd om te denken...Als ik dat wel zou hebben zou ik hard wegrennen. 
Ieder een eigen kamer is wel prettig. Dat hebben wij niet. Ze zitten met z'n 3-en op 1 kamer. Ook geen optie tot uitbreiding binnenkort. Zou wel willen dat ze zich eens terug konden trekken maar dat zit er dus niet in.
Maar doen jullie dan nooit gezamelijke dagjes uit? Snap dat het een opgave is om een team van 6 bij elkaar te houden, maar ik geniet juist heel erg van onze uitstapjes met het hele gezin.
Ieder een eigen kamer is wel prettig. Dat hebben wij niet. Ze zitten met z'n 3-en op 1 kamer. Ook geen optie tot uitbreiding binnenkort. Zou wel willen dat ze zich eens terug konden trekken maar dat zit er dus niet in.
Maar doen jullie dan nooit gezamelijke dagjes uit? Snap dat het een opgave is om een team van 6 bij elkaar te houden, maar ik geniet juist heel erg van onze uitstapjes met het hele gezin.
