Stieftopic

Hoi Sas86, fijn dat je dit topic gevonden hebt, ik vind het ook heel waardevol om hier gedachten en ervaringen uit te wisselen.

Dat verkijken op gebeurt vaak, denk ik. Zeker vanaf het moment dat er wordt samengewoond. Dat valt me ook meteen wel op in je verhaal: de ontmoeting met de kinderen hebben jullie rustig en geleidelijk aangepakt, maar kort daarna wel al gaan samenwonen. En dat je schrijft: "we hebben ons genoodzaakt gezien een procedure te beginnen bij de kinderrechter". Is dat niet in de eerste plaats zíjn pakkie-an? Zeker in een situatie waarin een ex zo heftig reageert (is dat helemaal nieuw?). Ik lees het als na een rustige start toch wel behoorlijk de gaspedaal in trappen en dat kan ik niet zo goed volgen als ik aan (het belang van) de kinderen denk. Ook wanneer je schrijft "als we even een paar uurtjes met de meiden hebben". Los van dat ik het een belachelijke actie vind - uitgaande van dat je partner en de moeder co-ouderschap afgesproken hebben - om de kinderen maar een paar uurtjes bij hun vader te laten zijn, vraag ik me wel af of ze hun vader ook nog wel eens zien zonder jou erbij? Het klinkt voor mij als veel "samen". Daar heeft ex niks over te zeggen en al helemaal niet op de manier waarop zij dat doet, maar ik kan me wel voorstellen dat ze er wat van víndt. Hoe stelt je partner zich op in dit hele verhaal? Dat lees ik niet echt, behalve dat hij jou erg steunt.

Dankjewel voor je reactie, canis. Misschien moet ik sommige dingen wat duidelijker uitleggen.

Dat ik veel over ‘we’ spreek, geeft misschien meer lading dan ik bedoel. Mijn vriend en ik spreken allebei altijd over ‘we’ en dat is meer automatisme dan hoe het nu in de tekst misschien overkomt.

Dat het samenwonen ineens heel snel ging, ben ik met je eens. Dat is ook een stukje toeval geweest. Nadat we hadden uitgesproken rond te willen gaan kijken naar een huis om samen te wonen (we wilden graag een nieuwe start maken ergens samen), kwam er bij stom toeval binnen drie weken een droomhuis (huur) op ons pad. We hadden er een beetje op gerekend dat die zoektocht nog wel minimaal een maand of 4 zou duren. We hebben toen wel echt zitten tobben wat te doen, maar gelet op de woningmarkt hadden we wel echt het gevoel dat we er spijt van zouden krijgen als we dit zouden laten schieten. En ik moet zeggen dat ik echt wel blij ben dat we het toch gedaan hebben.

Wat betreft de omgang met de kinderen, ligt het heel ingewikkeld. Er staat geen regeling op papier. Er is dus geen co-ouderschap. Mijn vriend is na de relatiebreuk met zijn ex in een depressie geraakt. Zij wilde toen geen vaste regeling op papier zetten totdat hij beter zou zijn en hij is daarmee akkoord gegaan. Achteraf stom, maar dat is helaas hoe het gelopen is. Hij is dus volledig afhankelijk van haar of hij wel of niet de kinderen mag zien. Hij mag ze nu een middag in de week zien van haar, maar mag ze dan over het algemeen niet meenemen naar ons huis. Extra dagen, zoals verjaardagen, feestdagen of een dag extra in de vakantie, moet hij weken voor bidden en smeken en negen van de tien keer zegt ze dan alsnog nee. Of ze zegt misschien en plant dan snel alle dagen vol, zodat ze op het laatste moment kan zeggen dat het niet in de planning van de kinderen past.

Het is zeker niet zo dat ik er altijd bij ben als hij naar de meiden toe gaat. Daar probeer ik juist heel erg op te letten, dat ik er niet altijd bij ben. Soms ga ik mee, meestal niet. Het aantal keren dat ze mee mochten naar ons huis, zijn op 1 hand te tellen. Mijn vriend probeert al een jaar met zijn ex te praten over een omgangsregeling, maar zij gaat met geen enkel voorstel akkoord en komt ook niet met tegenvoorstellen. Mijn vriend zit inmiddels met de handen in het haar en heeft er heel veel verdriet van. Daarom heeft hij nu gekozen voor een procedure bij de rechter. In overleg met mij, dat wel, dus wellicht dat ik daarom ook zei ‘we’.

Ik hoop dat ik het zo een beetje duidelijker heb gemaakt. Het is best moeilijk om alles wat er gaande is, in een korte tekst duidelijk te maken.

Dank je, Sas86, ik miste inderdaad wat context. Een heel ingewikkelde situatie, waar ik geen herkenning bij heb, noch ervaring. Qua bagage die je ex meebrengt doet het me ietwat denken aan het topic dat loopt over een stiefkind in huis nemen, al woont dat stel niet samen.

Misschien hebben anderen hier nog gedachten over of ervaring met zoiets. Ik wens je in ieder geval veel sterkte.

Hoi Sas, wat een nare situatie zeg! Het kan gewoon niet dat de ex in haar eentje de beslissingen maakt. Hij als vader heeft ook rechten. Tijd dat de rechter zich hierover gaat buigen. Als ik het zo lees kan ik me eerder voorstellen dat de kinderen getraumatiseerd raken door het gedrag van hun moeder.

Hi Sas, welkom hier!
Wat een ontzettend nare situatie zeg, dat moet heel moeilijk zijn, vooral voor je vriend.
Ik denk dat de stap naar de rechter de juiste is. Er moet een omgangsregeling komen, of misschien zelfs een co-ouderschap? Wil je vriend zijn kinderen niet gewoon de helft van de tijd? Als zijn ex zo labiel is, dan lijkt me dat helemaal geen gekke keuze eerlijk gezegd.
Ik heb ook geen ervaring met zo'n situatie, alle gescheiden mensen om me heen (inclusief ikzelf) hebben een co-ouderschap. Ik wil je wel veel sterkte wensen, want het is niet makkelijk om in zo'n situatie te belanden.

Hoi Sas, welkom! Van een heel andere orde dan bij jullie, maar het contact met de ex van mijn man liep (loopt?) ook niet altijd even soepel. Wat ik daarbij heb gezien, is dat het meebewegen als ex daarin uiteindelijk alleen maar meer gedoe geeft. Je denkt misschien dat het prettiger is, want je hebt het idee dat dat gedoe voorkomt, maar dat doet het niet en uiteindelijk is het dus net zo rot (of misschien nog wel rotter). Wat meer lijkt te helpen, is: duidelijkheid en zelf meer voor je punt gaan staan. Mijn man heeft dit ook echt meer moeten leren, omdat hij er eerst van overtuigd was dat het meebewegen hielp het voor de kinderen zo rustig mogelijk te houden. En dat betekent natuurlijk niet dat je er met (net zo'n) gestrekt been tegenin moet gaan, maar wel dat je duidelijke grenzen moet stellen. Ik denk dus dat het zaak is dat je partner (veel) meer regie gaat pakken. Want eerlijk gezegd bestaat deze situatie nu inmiddels al best wel lang, toch? En daarmee krijgt ex alleen maar meer ruimte (en bevestiging van haar gelijk) en drijven de kinderen verder weg. Ik weet niet of je het herkent, maar het leest een beetje alsof dingen je partner een beetje overkomen: een regeling die niet op papier komt, een huis dat op het pad komt en dan aangenomen wordt, terwijl het gezien de kinderen en het gedoe idd misschien te vroeg was, het al langere tijd nauwelijks zien van zijn kinderen. En dat (hier komt het bruggetje naar jou ) is misschien wel wat bij jou spanning oplevert? Want een boze ex is één ding, maar een partner die misschien moeite heeft met zijn plek innemen in de hele situatie, maakt dat wel veel lastiger. Ik merkte in ieder geval dat het mij ook meer rust gaf, toen mijn man gewoon wat duidelijker in allerlei dingen werd. Sterkte ermee! En blijf vooral hier schrijven, want inderdaad kan het soms lastig zijn om in het echte leven iemand te vinden met wie je erover van gedachten kunt wisselen. (Bij mij komen de meeste mensen niet verder dan: ik doe het je niet na, heb je nog wel plek voor jezelf? )

Wat een lastige situatie, Sas. Je klinkt in ieder geval alsof je respectvol met de situatie om probeert te gaan en oprecht het beste wil voor de kinderen.

Ik ben het verder heel erg eens met wat Meisje zegt. Ik denk dat juist bij een man die zelf het maar lastig vindt om op zijn strepen te gaan staan, des te meer verantwoordelijkheidsgevoel bij de partner opkomt. Want hij weet het niet goed/vind het zo lastig/kan niet goed voor zichzelf opkomen en voila: jij staat op om hem te helpen en kracht te vinden.
Ik snap die neiging van jou heel goed, maar het zou best eens zo kunnen zijn dat het zowel voor je vriend als voor jou beter is als hij zelf stevig in zijn schoenen gaat staan en duidelijk ergens voor kiest en voor staat. En dat jij meer een cheerleader bent dan een partij in het geheel, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik denk niet dat je partner bewust op jou leunt of jij bewust verantwoordelijkheid overneemt, maar wel dat het beter is als jullie die patronen verminderen.

Ik herken dat enigszins passieve gedrag ook wel van mijn man. Die voelde zich schuldig over de scheiding, en ging in het begin helemaal mee met wat zijn ex wilde, en dat was echt niet goed. Inmiddels heeft hij geleerd zijn grenzen aan te geven en is er juist veel minder strijd daardoor. Het lijkt zelfs wel of zijn ex hem meer respecteert nu hij zich niet meer als een soort ja-knikker opstelt.

Sas86 is het letterlijk tegen jou gezegd door haar dat je maar bij jezelf te rade moest gaan omdat de kinderen druk zijn en niet willen slapen als ze bij jullie vandaan komen? Is dat zo bot gezegd? Of vat jij dat zo op?

Ik herken het namelijk, maar dan als moeder. Mijn dochters zijn ook jong en hun vader had ook snel een nieuwe vriendin, vrij snel ontmoet, snel gaan samenwonen. Nog steeds als mijn meiden terugkomen (altijd 's avonds, kan helaas niet makkelijk anders, gaan we wel naar kijken) zijn ze druk en onrustig en willen ze niet slapen. Vooral de jongste heeft daar erg veel last van. Bij hun vader (en de nieuwe vriendin dus) ondernemen ze heel veel, feestjes, winkelen, dagjes weg, altijd actief en de hort op. Ik vind het te veel voor de meiden en geef dat ook wel aan bij m'n ex. Nou kan ik goed met zijn nieuwe vriendin en kan er overal over gepraat worden, maar ik kan me best voorstellen dat zij in het begin ook wel gedacht heeft dat ik dat haar schuld vond.
En eerlijk, ergens is het natuurlijk ook een soort van haar 'schuld'. Ondanks dat ze super met de meiden is en respectvol met alles om gaat en echt haar best ook doet. Toen ex nog niet met haar was, hadden ze het niet zo druk en was er niet zo vaak iemand in hun ruimte met hun vader en alles wat er bij komt kijken.

Ik ben inmiddels zelf ook alweer ruim een jaar 'stiefmoeder' vandaar dat ik hier mee lees en mee schrijf.

Als het letterlijk zo lullig tegen je gezegd is snap ik je goed en ze klinkt zo als ik het lees niet echt heel makkelijk en buigzaam, maar ik wilde ook een klein stukje andere kant belichten, als moeder.

Dank jullie wel allemaal voor jullie lieve, begripvolle en zinvolle reacties. Heel fijn om te lezen. Ik ga proberen overal op te antwoorden.

Meisje, Stokbootje en Charlotta: dank jullie wel voor de spiegel. Ik herken heel erg wat jullie zeggen. Mijn vriend heeft ook heel lang met een heel groot schuldgevoel rondgelopen (hij is bij zijn ex weggegaan en heeft zijn gezin 'achtergelaten'). Het klopt precies wat jullie zeggen dat hij hele lange tijd (te lang) maar ja en amen tegen haar heeft gezegd. Schuldgevoel en een gevoel van de lieve goede vrede bewaren en zo min mogelijk ruzie maken. Hij begint wel in te zien dat dat niet goed is geweest in de hele situatie en begint nu stappen te zetten in het meer zijn eigen grenzen aangeven. Het klopt ook helemaal wat jullie zeggen dat ik daarin een rol heb gepakt van willen helpen en kracht voor hem vinden. Dank voor jullie inzichten dat dit hem misschien juist niet helpt om zelf meer voor zichzelf te gaan staan. En ik ben ook bang dat ik daarmee ook kwaad bloed heb gezet bij moeder. Zij zal ook aangevoeld hebben dat sinds ik in zijn leven ben, hij meer grenzen begint aan te geven, waar hij eerst ja en amen zei. Hebben jullie adviezen over hoe ik hem wel kan blijven bijstaan, maar tegelijk een stapje terug kan doen?

Melon: ja, het is helaas letterlijk zo tegen me gezegd (achteraf, in een appje aan mij gestuurd aan mijn vriend, moeder en ik hebben niet rechtstreeks contact met elkaar). Zoals ik hierboven schrijf, ik denk dat ik in een eerder stadium misschien wel kwaad bloed heb gezet bij moeder door de verandering in gedrag die zij voelt bij mijn vriend. Zij zal ook snappen dat dat is begonnen sinds ik in zijn leven ben... Ik heb tegelijkertijd wel echt mijn best gedaan om contact met haar te krijgen en begrip te hebben voor haar rol in het geheel. Ik heb haar - voordat ik de kinderen heb ontmoet - drie keer (over een periode van een paar maanden, ook via de telefoon van mijn vriend) gevraagd om een kop koffie te drinken en kennis te maken. Ik heb me ook geprobeerd kwetsbaar op te stellen naar haar, uitgelegd dat ik het graag goed wil doen voor haar kinderen en het daarom fijn zou vinden als we contact konden hebben en ze me uit zou kunnen leggen wat ze wel en niet prettig vindt als het om haar kinderen gaat. Maar die uitnodigingen kwamen denk ik te laat, want die heeft ze twee keer genegeerd en een derde keer geweigerd. Ook heeft het me erg geraakt dat de jongste tijdens onze eerste kennismaking letterlijk tegen me zei dat ze me eigenlijk heel leuk vond, terwijl mama tegen haar had gezegd dat ik heel stom zou zijn. Toen stond ik ook wel echt even met mijn bek vol tanden. Hoe reageer je daarop? Gelukkig was mijn vriend erbij en die heeft toen heel rustig uitgelegd dat mama en ik elkaar nog nooit hebben ontmoet, waarop de jongste gelukkig meteen zei 'oh, dan kan mama het ook helemaal niet weten, maar dan ga ik mama wel vertellen dat Sas heel leuk is'. Verder snap ik helemaal wat je zegt over dat de kinderen druk zijn als ze bij ons zijn geweest. Dat zijn ze ook als ze bij ons zijn en ik kan me heel goed voorstellen dat ze dat nog steeds zijn nadat mijn vriend ze terug naar moeder heeft gebracht. Ik merk dat ik het heel moeilijk vind (en mijn vriend ook) om in die paar uurtjes die we hebben, een goede balans te vinden tussen leuke dingen doen en gewoon een beetje aanmodderen. Wij voelen ook een enorme druk om het in die paar uur zo leuk mogelijk te maken voor die kinderen. Dus dan gaan we toch even naar een speeltuin, even een ijsje eten, even naar de kinderboerderij, etc. Ook omdat we denk ik allebei angst voelen dat de kinderen anders tegen mama gaan zeggen dat het stom is bij/met ons en dat moeder daar dan weer mee gaat schermen naar ons toe. De hele dynamiek voelt (en is, volgens mij) hartstikke ongezond, voor iedereen. Maar ik weet niet zo goed hoe we eruit moeten komen. Althans, ik denk dat we er pas echt uit kunnen komen als er een duidelijke omgangsregeling wordt opgelegd door de rechter, maar alle tips en adviezen zijn welkom.

Mijn tip zou zijn om er echt meer uit te stappen. Je schreef eerder dat het een soort manier van spreken is, maar het leest toch alsof je er veel mee bezig bent in die uren dat ze er zijn. Dat is toch vooral, en ten eerste, de taak van je partner. Dus ik zou dat minder "we" maken. Dan is het maar zo dat je ze nauwelijks ziet, als hij zijn kinderen maar zo weinig ziet, dan is dat gewoon even wat het nu is en is jouw plek een stapje terug. Jouw rol en taak zijn daarin nu echt nog miniem, dus ik zou gewoon vaker je eigen plan trekken als ze er zijn. En het is vooral ook een kwestie van vertrouwen. Hij is hun vader, ze houden van hem, hij hoeft niet extra zijn best te doen om het leuk voor ze te maken, uit angst dat... En juist als jij wat meer afstand hebt, kan je hem daarin ook makkelijker een spiegel voorhouden. Anders zit je met z'n tweeën je best te doen en daar hebben die kinderen ook echt niks aan. En voor jou geldt dus ook dat je kan proberen minder bezig te zijn met wat moeder ervan vindt. En erop vertrouwt dat het met jou en de kinderen wel goed komt. Het kan ook dat je vriend zich misschien ook wel schuldig voelt tegenover jou: jij hebt niet gevraagd om een boze ex en gedoe, maar nu zit je er wel mee. Ook daarvoor kan het helpen je iets meer uit deze dynamiek terug te trekken.
Het helpt misschien ook om het vanuit een ander perspectief te bekijken. Het is best impactvol voor die meisjes om steeds maar zo'n korte tijd met hun vader door te brengen, dan in een nieuw huis te zijn dat waarschijnlijk helemaal nog niet "eigen" voelt en met een vrouw die je nog niet zo goed kent. Misschien is dat wel onderliggend aan hoe moeder reageert? Ik zeg niet dat het logisch of goed is, maar het kan best meespelen.

Wat Meisje85 zeg, inderdaad. Doelde ik ook al op met wat me opviel, maar ik formuleerde het misschien wat hoekiger en de situatie was minder duidelijk dan nu. Ik blijf inderdaad bij wat me opviel m.b.t. "we". Ik zou daar ook echt een stuk uit stappen. In deze situatie kun je eigenlijk niet van stiefmoederschap spreke , ik zou me die rol ook niet aanmeten. Laat je vriend zijn verantwoordelijkheid pakken en wees daarin steun en aanmoediging voor hém. Als er een ouderschapsplan komt, met naar ik aanneem iets van co-ouderschap, heb je nog tijd zat om een binding te krijgen met de kinderen en je rol daarin te zoeken. Ik denk echt niet dat dat iets voor nu is.

Wat betreft de eventuele reactie van moeder op veranderd gedrag bij je vriend - ook dat zou ik proberen naast me neer te leggen. Het feit dat hij weer een relatie heeft brengt nu eenmaal veranderingen met zich mee, wat jij ook doet of laat. Bij de ex van mijn vriend ontstond er wat spanning toen ze merkte dat hij niet meer op iedere verandering van afspraken (weekend ruilen) "ja" zegt. Hij is namelijk ook wel eens bij mij of weg met mij en dat hebben we al om hun co-ouderschap heen gebouwd. Tja, dat was dus gewoon even wennen en heeft verder niks met mijn persoonlijkheid of gedrag te maken.

Kennismaken met haar zou ik niet (meer) zelf initiëren. Ook dat lijkt me aan je vriend om dat lijntje te leggen. Ik denk dat dat ook eerder "gepikt" zou worden door de ex dan dat jij er herhaaldelijk via de telefoon van je vriend om vraagt. Hoe goed bedoeld ook, aan jouw kwetsbaar opstellen heeft ze waarschijnlijk weinig boodschap, misschien zelfs juist meer irritatie.

Ik denk (ook) dat meer loslaten en je voorlopig vooral op je relatie met je vriend richten het devies is.

Dank jullie wel voor jullie reacties. Ik snap wat jullie zeggen. Ik heb erg mijn best gedaan om er niet heel vaak fysiek bij te zijn als mijn vriend tijd heeft met de kinderen (zoals ik zei: het aantal keren dat ze hier zijn geweest is op 1 hand te tellen, en ik ga vaker niet dan wel mee met hem als hij naar ze toe gaat). Maar ik ben er in mijn hoofd wel heel erg veel mee bezig, veel te veel. Ik wil het gewoon heel graag heel goed doen voor iedereen, maar het is wel goed om er eens op gewezen te worden dat dat voor nu misschien helemaal mijn plaats niet is en dat ik meer afstand mag nemen. Zo had ik het nog niet bekeken. Ik ga proberen om meer afstand te nemen en meer los te laten. Dat zal vast niet in een keer helemaal goed gaan, dus heel fijn dat dit topic bestaat! Dank voor jullie inzichten.

Ik sluit me bij de anderen aan, je bent vast een lieve schat maar ik denk dat je te snel in een 'we' situatie bent beland. Je schrijft:

"Wij voelen ook een enorme druk om het in die paar uur zo leuk mogelijk te maken voor die kinderen. Dus dan gaan we toch even naar een speeltuin, even een ijsje eten, even naar de kinderboerderij, etc."

Dit zijn zijn kinderen he? Niet de jouwe. Je kent ze net een half jaartje! Die paar uur per week dat je vriend zijn kinderen mag zien, lijkt het me beter dat je er niet bij bent. Het klinkt nu alsof jullie dan altijd met z'n vieren wat doen, maar die kinderen hebben ook 1 op 1 tijd met hun vader nodig. Dit zal de vader-kind band sterker maken en dat zal hem een sterkere positie geven in de rechtbank (dat is niet de reden om het zo te doen natuurlijk, het is vooral fijn voor vader en kinderen!). Daarnaast zal het waarschijnlijk zijn ex wat milder stemmen als jij er niet bij bent. En dat is ook in het belang van de kinderen en van je vriend als hij zijn positie bij een rechter moet verdedigen. Dus zorg dat je op die momenten een eigen afspraak buiten het huis hebt, of ga lekker sporten ofzo.

Je moet dit niet te hard opvatten, want zo is het niet bedoeld. Zoals ik zei: ik denk dat je een hele lieve vrouw bent en je wil het beste doen voor iedereen. Maar in deze situatie is het beste juist een stapje terug. Laat je vriend zelf de relatie met zijn kinderen verstevigen en aan zijn ex laten zien dat hij een goede vader is ook zonder zijn nieuwe vlam. Steun hem vanaf de zijlijn in het nemen van de juridische stappen die nodig zijn om tot een gezond co-ouderschap met zijn ex te komen. En als dat geregeld is en de kinderen elke week meerdere dagen bij jullie zijn, dan is er nog tijd genoeg om een band met ze op te bouwen.

Lastig hè Sas. Hier is band met ex van man al jaren gecompliceerd en zien we zijn dochter nu al bijna jaar niet. Man heeft het er moeilijker mee dan hij laat zien. Onze gezamenlijke kinderen reageren er wisselend op al waren ze laatst even beiden ineens heel verdrietig nadat we wat foto's hadden zitten kijken waarbij zij ook op sommige stond.

Sas, nog even een korte opmerking: ik heb 8 jaar een LAT relatie en ik zie de ex van mijn vriend nooit. Echt nooit. Dus je hoeft geen band op te bouwen met zijn ex, dat is echt nergens voor nodig. Je vriend moet zorgen dat de band met haar weer redelijk wordt, en dat kan helemaal zonder jouw betrokkenheid.

Ik vat het zeker niet te hard op, Charlotta. Het is juist heel fijn om op deze manier door jullie tot andere inzichten te komen! Uiteindelijk doe ik ook maar wat ik denk dat goed is, maar ik heb hier verder ook geen ervaring mee en dan is het heel fijn om tips en adviezen mee te krijgen van mensen die er wel ervaring mee hebben en er op een andere manier naar kijken. Dank daarvoor. Ook voor de manier waarop jullie je feedback brengen. Ik voel me erg gesteund daardoor. Ik ga inderdaad proberen meer afstand te nemen.

Alleen even ter verduidelijking: er is blijkbaar een beeld ontstaan dat ik er altijd bij ben als hij tijd heeft met de kinderen. Dat is niet zo. De keren dat ze hier zijn geweest, is op 1 hand te tellen. En als hij naar de kinderen toe gaat, ga ik soms mee, maar meestal niet. Dat beeld van "we" en dat ik er altijd bij ben, komt denk ik vooral door de manier waarop ik erover schrijf omdat ik er zelf zo druk mee ben in mijn hoofd en het me heel erg bezighoudt iedere dag. Ik kan het niet goed loslaten, maar ga dat wel proberen om dat meer te doen.

Charlotta schreef: ↑

23-04-2025 13:36

Sas, nog even een korte opmerking: ik heb 8 jaar een LAT relatie en ik zie de ex van mijn vriend nooit. Echt nooit. Dus je hoeft geen band op te bouwen met zijn ex, dat is echt nergens voor nodig. Je vriend moet zorgen dat de band met haar weer redelijk wordt, en dat kan helemaal zonder jouw betrokkenheid.

Dank nog voor deze opmerking, Charlotta. Ik denk ook niet dat het mijn intentie was om een band met haar op te bouwen. Ik wilde haar vooral laten zien dat ik haar respecteer als moeder en haar de mogelijkheid geven om te weten met wie haar kinderen zijn als ik er wel bij ben. Ook daarin heb ik denk uit goede bedoelingen te veel te snel gewild en dat zal ik nu ook loslaten. Jullie reacties zijn wel echt een eye opener voor me.

In de ideale situatie kan iedereen goed met elkaar overweg, maar helaas staat bij veel mensen hun ego in de weg helaas.

Mangogo schreef: ↑

23-04-2025 13:34

Lastig hè Sas. Hier is band met ex van man al jaren gecompliceerd en zien we zijn dochter nu al bijna jaar niet. Man heeft het er moeilijker mee dan hij laat zien. Onze gezamenlijke kinderen reageren er wisselend op al waren ze laatst even beiden ineens heel verdrietig nadat we wat foto's hadden zitten kijken waarbij zij ook op sommige stond.

Wat verdrietig, Mangogo... Ik weet even helemaal niet hoe ik hierop moet reageren, behalve dat ik dat echt heel verdrietig vind voor alle betrokkenen...

Misschien een beetje een gek geformuleerde vraag, maar hoe steun je je man hierin? Ik heb bij mijn vriend ook vaak het gevoel dat hij verdrietiger is dan hij laat zien, maar hoe steun je iemand daarbij?

Ik snap het allemaal hoor Sas, ik wilde ook heel graag een soort ideale situatie waarin alle exen en nieuwe partners heel leuk met elkaar omgingen. Maar helaas, emoties en egos staan dat in de weg, en dat is best lastig te accepteren als je nog maar aan het begin staat van zo'n situatie.
Veel succes en blijf vooral hier je verhaal delen!

Als ik iets heb geleerd van een relatie met een man met kinderen, dan is het wel dat het veel meer communicatie, afstemming en nadenken over jezelf vereist dan een relatie met een kinderloos iemand. Daar kan je maar beter zo vroeg mogelijk mee beginnen.

Overigens zie ik de moeder van de kinderen ook nooit. Dat komt omdat eerdere momenten dat dat wel gebeurde, niet goed uitpakten. En wij wonen alweer een hele tijd samen en zijn ook getrouwd. Er staan over een tijdje wel wat dingen in de planning waarbij de vraag is of we dit nog in stand willen houden (denk aan diplomauitreiking-achtige situaties) of toch weer eens een poging gaan wagen, maar dat weten we nog niet.

meisje85 schreef: ↑

23-04-2025 13:49

Als ik iets heb geleerd van een relatie met een man met kinderen, dan is het wel dat het veel meer communicatie, afstemming en nadenken over jezelf vereist dan een relatie met een kinderloos iemand. Daar kan je maar beter zo vroeg mogelijk mee beginnen.

Overigens zie ik de moeder van de kinderen ook nooit. Dat komt omdat eerdere momenten dat dat wel gebeurde, niet goed uitpakten. En wij wonen alweer een hele tijd samen en zijn ook getrouwd. Er staan over een tijdje wel wat dingen in de planning waarbij de vraag is of we dit nog in stand willen houden (denk aan diplomauitreiking-achtige situaties) of toch weer eens een poging gaan wagen, maar dat weten we nog niet.

Ik dacht een paar jaar geleden: we moeten het echt goedmaken met elkaar, want straks komen er diploma-uitreikingen en dan moet ik er toch gewoon bij kunnen zijn zonder spanning. Inmiddels denk ik: nah, laat mijn vriend en zijn ex die diploma-uitreiking maar samen bijwonen. Ik feliciteer de kinderen wel op een ander moment en ben al lang blij dat het tussen hen nu zo soepel verloopt dat dit geen probleem meer gaat zijn.
(Ik moet er wel bijzeggen dat ik niet samenwoon en dus ook geen echte stiefmoeder ben, ik heb toch meer afstand van zijn kinderen daarom).

Ja, ik sta daar ook een beetje dubbel in, Charlotta. Enerzijds denk ik hetzelfde als jij (en lucht het me ook wel een beetje op me niet bloot te hoeven stellen aan zo'n situatie waarin het weer mis kan gaan). Anderzijds voelt het wel gek om er niet bij te zijn. Ik zie de kinderen de helft van de tijd, leef met ze mee, ze betrekken mij bij hun wel en wee en dan zou ik op zo'n moment thuis "achterblijven" terwijl zij met z'n allen op de fiets stappen.

meisje85 schreef: ↑

23-04-2025 14:08

Ja, ik sta daar ook een beetje dubbel in, Charlotta. Enerzijds denk ik hetzelfde als jij (en lucht het me ook wel een beetje op me niet bloot te hoeven stellen aan zo'n situatie waarin het weer mis kan gaan). Anderzijds voelt het wel gek om er niet bij te zijn. Ik zie de kinderen de helft van de tijd, leef met ze mee, ze betrekken mij bij hun wel en wee en dan zou ik op zo'n moment thuis "achterblijven" terwijl zij met z'n allen op de fiets stappen.

Dat snap ik heel goed Meisje85. Ik zou er ook meer moeite mee hebben als ik de kinderen vaker zou zien. Ik denk dat je vooral de keuze moet maken die voor hen het beste uitpakt.. ook als dat dan betekent dat je er zelf niet bij kan zijn.