Relaties
alle pijlers
Succesvol echte vriendschappen maken...
donderdag 14 februari 2008 om 15:06
...hoe doe je dat? Ik weet dat ik niet de makkelijkste ben, maar heb veel te geven. Doe ik ook graag. Toch blijf ik steken op kenissen en oppervlakkige vrienden. Vrienden die me steunen als het slecht gaat (en dat is voor mij de definitie van vriendschap), heb ik niet. Nu moe tik bekennen dat ik me niet snel openstel. Ben bang voor afwijzing en het is meermaals erg slecht met me gegaan, en dan lopen mensen weg. Of niet, natuurlijk. Adviezen krijg ik dan wel, in de trant van: DOE er wat aan. Maar ja, ik ben geen mietje en zoek werkelijk overal hulp. Heb dat altijd gedaan ook. Ik zeur niet om problemen, maar moet het soms wel even kwijt. Ik denk dat een deel van mijn problemen zo opgelost worden als ik meer echte vrienden zou hebben.
Dus: hoe doe je dat? Ik zie mezelf niet vertellen dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb. Ik zou wellicht ook wegrennen. Doordat ik mijn hart niet snel openstel, en als ik het vervolgens wel doe, komt er nog weleens wat naarbuiten. Dat schrikt af natuurlijk. Hoe gaan jullie om met mensen die probleatiek hebben? Steunen jullie, of kost het te veel energie? Erkennen jullie het feit dat diegene er echt iets aan doet, maar dat het jaren kan duren voordat het beter wordt? Zijn jullie intussen al afgehaakt? Persoonlijk haak ik enkel af als diegene mij overal de schuld van geeft, maar als iemand een sociale fobie heeft en niet alleen over straat durft, ga ik gerust mee. Kleine moeite, ook al heb ik soms geen zin.
Aanleiding van dit topic is een beetje vanwege het feit dat een vriend van me(ex-klant, hoerenloper dus), nu een vriendin heeft (en dat hielden we allebei niet voor mogelijk want hij is niet communicatief en absoluut niet knap) en opeens onze vriendschap wilde beeindigen. Hij wil niet dat zijn hoerenlopersverleden bekend wordt bij dat vriendinnetje, en dat begrijp ik wel. Maar dat wil ik zelf natururlijk OOK niet, want ik wil ook absoluut niet dat mensen weten dat ik neuk voor geld. Dus ik zie het probleem niet zo. Het doet me wel erg pijn dat dit zo gaat. Met mijn ex wil ik ook vrienden blijven, maar hij wil dat ook niet zo. Ik weet niet of hij een nieuwe vriendin heeft, maar ik weet wel dat hij me nog steeds erg mooi en begeerlijk vindt. Ik kan me inhouden hoor, de seks is niet goed en ik kan veel betere seks krijgen. Is dit omdat het mannen zijn? Ik vind het allemaal vreemd en word er erg verdrietig van, want ik ervaar het als persoonlijke afwijzing.
Dus: hoe doe je dat? Ik zie mezelf niet vertellen dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb. Ik zou wellicht ook wegrennen. Doordat ik mijn hart niet snel openstel, en als ik het vervolgens wel doe, komt er nog weleens wat naarbuiten. Dat schrikt af natuurlijk. Hoe gaan jullie om met mensen die probleatiek hebben? Steunen jullie, of kost het te veel energie? Erkennen jullie het feit dat diegene er echt iets aan doet, maar dat het jaren kan duren voordat het beter wordt? Zijn jullie intussen al afgehaakt? Persoonlijk haak ik enkel af als diegene mij overal de schuld van geeft, maar als iemand een sociale fobie heeft en niet alleen over straat durft, ga ik gerust mee. Kleine moeite, ook al heb ik soms geen zin.
Aanleiding van dit topic is een beetje vanwege het feit dat een vriend van me(ex-klant, hoerenloper dus), nu een vriendin heeft (en dat hielden we allebei niet voor mogelijk want hij is niet communicatief en absoluut niet knap) en opeens onze vriendschap wilde beeindigen. Hij wil niet dat zijn hoerenlopersverleden bekend wordt bij dat vriendinnetje, en dat begrijp ik wel. Maar dat wil ik zelf natururlijk OOK niet, want ik wil ook absoluut niet dat mensen weten dat ik neuk voor geld. Dus ik zie het probleem niet zo. Het doet me wel erg pijn dat dit zo gaat. Met mijn ex wil ik ook vrienden blijven, maar hij wil dat ook niet zo. Ik weet niet of hij een nieuwe vriendin heeft, maar ik weet wel dat hij me nog steeds erg mooi en begeerlijk vindt. Ik kan me inhouden hoor, de seks is niet goed en ik kan veel betere seks krijgen. Is dit omdat het mannen zijn? Ik vind het allemaal vreemd en word er erg verdrietig van, want ik ervaar het als persoonlijke afwijzing.
vrijdag 15 februari 2008 om 03:13
quote:mamzelle schreef op 14 februari 2008 @ 18:07:
Een verre vriend is beter dan geen vriend.
.
Mee eens, maar iemand om de hoek bij wie je een bakkie troost kan halen, een film kan kijken als je zin hebt en even aan kan wippen als je een klote dag op je werk / studie gehad hebt en stoom wil afblazen is toch ook wel héééél wat waard.
Dat je dan met diegene eventueel niet over filosofische dingen kan praten, maakt niet zoveel uit (dat doe je dan maar met die verre vriend ). Maar je zult versteld staan, bijna alle mensen hebben interessante meningen en gedachtes, en met bijna alle mensen kan je verrassende, leuke, interessante gesprekken hebben.
Een verre vriend is beter dan geen vriend.
.
Mee eens, maar iemand om de hoek bij wie je een bakkie troost kan halen, een film kan kijken als je zin hebt en even aan kan wippen als je een klote dag op je werk / studie gehad hebt en stoom wil afblazen is toch ook wel héééél wat waard.
Dat je dan met diegene eventueel niet over filosofische dingen kan praten, maakt niet zoveel uit (dat doe je dan maar met die verre vriend ). Maar je zult versteld staan, bijna alle mensen hebben interessante meningen en gedachtes, en met bijna alle mensen kan je verrassende, leuke, interessante gesprekken hebben.
vrijdag 15 februari 2008 om 03:22
Bianca, voor mij ben jij juist wel iemand die overal over mee kan praten.
Ik vind kenmerken ook niet stom, mijn kenmerk is dat ik 't gezellig wil hebben met iemand, dus iemand die altijd chagrijnig, boos, verdrietig of zielig is, valt af. Mensen die héél onredelijk zijn ook. Verder in principe niemand.
Ik denk dat je ook niet verwachten dat je alles in één persoon vindt. Ik heb vriendinnen die net als ik gestudeerd hebben, en die dát aspect van mij dus beter begrijpen. Maar die begrijpen geen snars van mijn dorp en mijn kindertijd en jeugd bijvoorbeeld (en daar zit ik nog heel dicht bij ben 23 dus dat is nog erg belangrijk ), en daar heb ik weer andere vriendinnen voor die dat wel weten. En ik heb vriendinnen die ik op reis heb ontmoet of die net als ik een tijdje in 't buitenland hebben gezeten, dus die dat weer goed snappen. Ik heb vriendinnen waar ik mee ga dansen, vriendinnen waar ik film mee ga kijken, vriendinnen met wie ik naar feministische bijeenkomsten ga of boekbesprekingen, vriendinnen met wie ik naar de ikea ga, vriendinnen om mee te praten, vriendinnen om mee te lachen, vriendinnen om bij te eten, vriendinnen met wie ik lekker kan ouwehoeren in de kroeg, etc.
Er zijn maar heel weinig mensen met wie ik álles kan doen wat ik leuk vind. Zelfs met mijn vriend niet (die vindt bv. de nieuwtjes over die en die en zus en zo niet interessant, en hij houdt ook niet van zeikfilms, en hij verstaat geen Brabants), en zelfs met mijn beste vriendin niet met wie ik samen opgegroeid ben (die weet niets van mijn studie-gebied en vindt dat ook niet al te boeiend, houdt niet van sporten en weet niet hoe Centraal Amerika of Spanje zijn of überhaupt wat 't is om in 't buitenland te zitten in je uppie).
Dat moet je ook niet verwachten, dan kan je alleen maar teleurgesteld worden.
Ik vind kenmerken ook niet stom, mijn kenmerk is dat ik 't gezellig wil hebben met iemand, dus iemand die altijd chagrijnig, boos, verdrietig of zielig is, valt af. Mensen die héél onredelijk zijn ook. Verder in principe niemand.
Ik denk dat je ook niet verwachten dat je alles in één persoon vindt. Ik heb vriendinnen die net als ik gestudeerd hebben, en die dát aspect van mij dus beter begrijpen. Maar die begrijpen geen snars van mijn dorp en mijn kindertijd en jeugd bijvoorbeeld (en daar zit ik nog heel dicht bij ben 23 dus dat is nog erg belangrijk ), en daar heb ik weer andere vriendinnen voor die dat wel weten. En ik heb vriendinnen die ik op reis heb ontmoet of die net als ik een tijdje in 't buitenland hebben gezeten, dus die dat weer goed snappen. Ik heb vriendinnen waar ik mee ga dansen, vriendinnen waar ik film mee ga kijken, vriendinnen met wie ik naar feministische bijeenkomsten ga of boekbesprekingen, vriendinnen met wie ik naar de ikea ga, vriendinnen om mee te praten, vriendinnen om mee te lachen, vriendinnen om bij te eten, vriendinnen met wie ik lekker kan ouwehoeren in de kroeg, etc.
Er zijn maar heel weinig mensen met wie ik álles kan doen wat ik leuk vind. Zelfs met mijn vriend niet (die vindt bv. de nieuwtjes over die en die en zus en zo niet interessant, en hij houdt ook niet van zeikfilms, en hij verstaat geen Brabants), en zelfs met mijn beste vriendin niet met wie ik samen opgegroeid ben (die weet niets van mijn studie-gebied en vindt dat ook niet al te boeiend, houdt niet van sporten en weet niet hoe Centraal Amerika of Spanje zijn of überhaupt wat 't is om in 't buitenland te zitten in je uppie).
Dat moet je ook niet verwachten, dan kan je alleen maar teleurgesteld worden.
vrijdag 15 februari 2008 om 03:24
Ik denk dat je op de eerste plaats eerlijk moet kunnen zijn om vriendschappen te kunnen maken. Niet alleen tegenover die ander, maar vooral tegenover je zelf. Je moet mensen de mogelijkheid kunnen geven om je te leren kennen. Anders lukt het niet. En dat betekent niet dat je de eerste de beste keer hoeft te vertellen dat je een persoonlijkheidsstoornis hebt of dat je escort-werk doet, maar uiteindelijk zal je dit wel moeten laten weten. Je zal jezelf open moeten zetten voor anderen, zodat ze bij je naar binnen kunnen en half-truths en delen van jezelf achter houden, werken dat proces tegen. Je zal jezelf bloot moeten durven geven, moeten laten zien hoe je in elkaar zit, hoe en of je te vertrouwen bent op allerlei gebieden. Je moet het niet willen controleren, maar laten gebeuren. Je moet jezelf en die ander de ruimte en tijd geven om tot vertrouwen te komen, om de vriendschap te ontdekken. Je moet iemand waarmee je een vriendschap wilt hebben onvoorwaardelijk kunnen accepteren, geen eisen hoeven te stellen, geen verwachtingen hoeven te voldoen. Je moet het kunnen niet te oordelen, maar de ander laten zijn wie zij of hij is en je moet jezelf ook jezelf durven laten zijn ten over die ander. En er gaat tijd overheen om dat te kunnen doen. Het is een process.
Wat mij betreft is het dus geen wonder dat die vriend van jou geen vriend meer kan zijn - hoe kan hij zijn relatie opbouwen en jouw vriend blijven als jullie al die geheimen voor haar hebben? Als jullie nou alle twee open kaart naar haar zouden spelen, dan kan ik me er nog iets bij voorstellen - maar anders echt niet. En waarom heb je van die rare ideeen over wie er wel of niet een vriendin zou kunnen krijgen? ("en dat hielden we allebei niet voor mogelijk want hij is niet communicatief en absoluut niet knap") Probeer eens niet zo egocentrisch en alleen in je eigen beleving te denken. Gooi het eens open: er zijn 6enhalf biljoen mensen op deze wereld en we beleven stuk voor stuk het leven anders en jouw beleving is er dus maar een van 6enhalf biljoen en helemaal niet zo speciaal. Geef anderen om je heen eens wat krediet - dat zal het allemaal misschien wat makkelijker maken.
Want soms is het heel verassend of onverwacht hoe vriendschap ontstaat. Mijn beste vriendin bijvoorbeeld is een vriendin tegen wil en dank. Zo noemen we het tenminste. We fietsten altijd samen naar school, zaten bij elkaar in de klas. Lagen elkaar eigenlijk helemaal niet zo erg. Maar doordat we jaren iedere dag met elkaar omgingen (we hebben 15 jaar bij elkaar in de klas gezeten...) en zo veel ervaringen te delen, leerden we elkaar als geen ander kennen, wisten we elkaar te leren vertrouwen en waarderen, zijn we van elkaar gaan houden. Ik kan me nog goed herinneren hoe we ons afvroegen toen we een jaar of 20 waren of we nog vrienden zouden zijn als we 50 waren. We dachten alletwee van wel. Ik woon al 30 jaar buiten Nederland en we zijn de 50 al lang gepasseerd, maar zij is nog steeds mijn beste vriendin.
Mijn andere beste vriendin ontmoette ik in de eerste maand dat ik hier was. Ze was een vriendin van mijn vent. Het was een klik-vriendschap. We wisten het alletwee meteen: wij zijn vriendinnen. We gooiden onszelf op tafel (figuurlijk dan he) en zijn er hals-over-kop aan begonnen. We zijn nu 32 jaar verder en nog steeds zijn we elkaars vertrouwens- en rust- en steunpunt.
Het ontstaan van mijn andere vriendschappen zit ergens tussen deze twee uitersten in, sommigen meer klik dan tegen-wil-en-dank, anderen het omgekeerde. Met allemaal deel ik dingen - mijn geluk, mijn verdriet, mijn twijfels en zekerheden. Ik vertrouw ze allemaal, maar van geen ben ik afhankelijk. De een steunt me wat meer dan de ander als ik het nodig heb, maar dat maakt me niet zo uit. Iedereen is zoals 'ie is en niet iedereen kan in alle gevallen steun bieden en ik accepteer dat. Ik zou het niet eens verwachten, zelfs niet van mijn beste vrienden. En in mijn vriendschappen is dit allemaal wederkerig.
".......Vrienden die me steunen als het slecht gaat (en dat is voor mij de definitie van vriendschap).......". Jouw definitie van vriendschap vind ik daarom dan ook onder de maat. Vriendschap is zo veel meer dan elkaar steunen. Het is delen en voor lief nemen en accepteren en achter iemand staan en huilen en lachen en eerlijk zijn en voor je diepste gedachten gehoor vinden en begrepen worden. Het is de waarheid zeggen zonder angst, het is je bij elkaar vinden. Misschien wat wollig allemaal, zoals ik het uitdruk, maar zo voel ik het wel.
Digitalis: come off your high horse en open je ogen. Kijk eens naar de wereld en de mensen om je heen zonder naar jezelf te kijken. We zijn allemaal het middelpunt van ons eigen universum, dat snap ik, maar het is makkelijker om vrienschappen te sluiten als je ego er niet zo'n allesoverheersende rol in speelt, zodat er plaats voor anderen is.
Wat mij betreft is het dus geen wonder dat die vriend van jou geen vriend meer kan zijn - hoe kan hij zijn relatie opbouwen en jouw vriend blijven als jullie al die geheimen voor haar hebben? Als jullie nou alle twee open kaart naar haar zouden spelen, dan kan ik me er nog iets bij voorstellen - maar anders echt niet. En waarom heb je van die rare ideeen over wie er wel of niet een vriendin zou kunnen krijgen? ("en dat hielden we allebei niet voor mogelijk want hij is niet communicatief en absoluut niet knap") Probeer eens niet zo egocentrisch en alleen in je eigen beleving te denken. Gooi het eens open: er zijn 6enhalf biljoen mensen op deze wereld en we beleven stuk voor stuk het leven anders en jouw beleving is er dus maar een van 6enhalf biljoen en helemaal niet zo speciaal. Geef anderen om je heen eens wat krediet - dat zal het allemaal misschien wat makkelijker maken.
Want soms is het heel verassend of onverwacht hoe vriendschap ontstaat. Mijn beste vriendin bijvoorbeeld is een vriendin tegen wil en dank. Zo noemen we het tenminste. We fietsten altijd samen naar school, zaten bij elkaar in de klas. Lagen elkaar eigenlijk helemaal niet zo erg. Maar doordat we jaren iedere dag met elkaar omgingen (we hebben 15 jaar bij elkaar in de klas gezeten...) en zo veel ervaringen te delen, leerden we elkaar als geen ander kennen, wisten we elkaar te leren vertrouwen en waarderen, zijn we van elkaar gaan houden. Ik kan me nog goed herinneren hoe we ons afvroegen toen we een jaar of 20 waren of we nog vrienden zouden zijn als we 50 waren. We dachten alletwee van wel. Ik woon al 30 jaar buiten Nederland en we zijn de 50 al lang gepasseerd, maar zij is nog steeds mijn beste vriendin.
Mijn andere beste vriendin ontmoette ik in de eerste maand dat ik hier was. Ze was een vriendin van mijn vent. Het was een klik-vriendschap. We wisten het alletwee meteen: wij zijn vriendinnen. We gooiden onszelf op tafel (figuurlijk dan he) en zijn er hals-over-kop aan begonnen. We zijn nu 32 jaar verder en nog steeds zijn we elkaars vertrouwens- en rust- en steunpunt.
Het ontstaan van mijn andere vriendschappen zit ergens tussen deze twee uitersten in, sommigen meer klik dan tegen-wil-en-dank, anderen het omgekeerde. Met allemaal deel ik dingen - mijn geluk, mijn verdriet, mijn twijfels en zekerheden. Ik vertrouw ze allemaal, maar van geen ben ik afhankelijk. De een steunt me wat meer dan de ander als ik het nodig heb, maar dat maakt me niet zo uit. Iedereen is zoals 'ie is en niet iedereen kan in alle gevallen steun bieden en ik accepteer dat. Ik zou het niet eens verwachten, zelfs niet van mijn beste vrienden. En in mijn vriendschappen is dit allemaal wederkerig.
".......Vrienden die me steunen als het slecht gaat (en dat is voor mij de definitie van vriendschap).......". Jouw definitie van vriendschap vind ik daarom dan ook onder de maat. Vriendschap is zo veel meer dan elkaar steunen. Het is delen en voor lief nemen en accepteren en achter iemand staan en huilen en lachen en eerlijk zijn en voor je diepste gedachten gehoor vinden en begrepen worden. Het is de waarheid zeggen zonder angst, het is je bij elkaar vinden. Misschien wat wollig allemaal, zoals ik het uitdruk, maar zo voel ik het wel.
Digitalis: come off your high horse en open je ogen. Kijk eens naar de wereld en de mensen om je heen zonder naar jezelf te kijken. We zijn allemaal het middelpunt van ons eigen universum, dat snap ik, maar het is makkelijker om vrienschappen te sluiten als je ego er niet zo'n allesoverheersende rol in speelt, zodat er plaats voor anderen is.
vrijdag 15 februari 2008 om 03:49
vrijdag 15 februari 2008 om 12:18
hey,
er is weer veel gereageerd.
heb alles rustig gelezen en ben er nu nog over aan het nadenken.
ik weet wel dat ik niet altijd de makkkelijkste ben, maar echt arrogant ben ik nou ook weer niet. zelfverzekerd en zelfbewust dan weer wel. komt ook voort uit de diverse persoonlijkheidstoornis geralateerde problematiek.
ik ben in behandeling geweest maar dat werkte niet, dus ben ik het zelf gaan doen.
wat er namelijk gebeurt als er teveel prikkels binnen komen(asl ik bijvoorbeeld praat met iemand die ik nog niet goed ken) sluit ik kort en krijg ik paniekaanvallen.
om hier over heen te komen ben ik mezelf gaan analyseren, zien wat ik deed wanneer en waarom het mis ging. dit werkte en ik kan nu over het algemeen een paniekaanval voorkomen, ik heb de afgelopen drie jaar tenminste geen gehad.
dit heeft wel opgeleverd dat ik mezelf goed heb leren kennen. ik weet wat ik kan, maar ook wat ik niet kan.
zo kan ik irl vrij goed praten, maar ben ik met het geschreven woord vrij belabbert.
ik spel bijvoorbeeld niet goed, combi tussen niet altijd goed combineren van linker en rechter hersenhelft, en snel denken en dus ook snel typen, en te lui zijn om het later te editen.
zo ben ik erg goed in koken, maar een ramp in mijn grove motoriek.
ik ken mezelf en dat is vaak heel erg fijn, maar soms ook lastig. altijd bewust zijn van wat jezelf doet is vermoeiend. soms voelt het, zeker als ik gestrest ben en niet rustig handel alsof ikzelf achterin mijn hoofd zit en meekijk naar wat ik nu weer doe.
ook merk ik dat ik snel van andere verwacht wat ikz elf ook kan, ea iemand die een bord voor z'n hoofd heeft word ik moe van.
iemand zei geloof ik ook nog dat het niet goed was dat ik geen energie in dinegn wou stoppen.
zo zit het net niet helemaal.
ik heb heel veel pogingen, en semigeslaagde later stukgelopen pogingen tot vriendschappen gedaan.
alleen is energie bij mij net iets meer dan bij iemadn anders, met de tekst het kost energie om iemand te leren kennen bedoel ik dat ik dus tijdens gesprekken prikkels heb die niet evrwerkt worden en paniekaanvallen zit in te slikken. dit is echt extreem vermoeiend. zo dat als ik daarna thuis kom, ik mijn vriend afsnauw, en in slaap val, lang.
ik wil wel echt meer vrienden, maar heb nu simpel weg niet de bergen energie om zomaar overal in te investeren, been done that, heeft me allleen maar gekost.
vandaar dat ik uit zelfbescherming slectiever ben geworden, ik kijk de kat langer uit de bom, en denk an of het me iemand lijkt waar ik iets mee kan. en adt kan ruim apgefat worden, maar ik zoek eigenlijk naar een soortement van klik.
tot die tijd, tja mischien loop ik wat mis, maar de geschiedenis leerde mij dat mijn eerste indruk meestal juist was.
en op deze manier huo ik genoeg enrgie over om aan mijn relatie en werk te besteden.
er is weer veel gereageerd.
heb alles rustig gelezen en ben er nu nog over aan het nadenken.
ik weet wel dat ik niet altijd de makkkelijkste ben, maar echt arrogant ben ik nou ook weer niet. zelfverzekerd en zelfbewust dan weer wel. komt ook voort uit de diverse persoonlijkheidstoornis geralateerde problematiek.
ik ben in behandeling geweest maar dat werkte niet, dus ben ik het zelf gaan doen.
wat er namelijk gebeurt als er teveel prikkels binnen komen(asl ik bijvoorbeeld praat met iemand die ik nog niet goed ken) sluit ik kort en krijg ik paniekaanvallen.
om hier over heen te komen ben ik mezelf gaan analyseren, zien wat ik deed wanneer en waarom het mis ging. dit werkte en ik kan nu over het algemeen een paniekaanval voorkomen, ik heb de afgelopen drie jaar tenminste geen gehad.
dit heeft wel opgeleverd dat ik mezelf goed heb leren kennen. ik weet wat ik kan, maar ook wat ik niet kan.
zo kan ik irl vrij goed praten, maar ben ik met het geschreven woord vrij belabbert.
ik spel bijvoorbeeld niet goed, combi tussen niet altijd goed combineren van linker en rechter hersenhelft, en snel denken en dus ook snel typen, en te lui zijn om het later te editen.
zo ben ik erg goed in koken, maar een ramp in mijn grove motoriek.
ik ken mezelf en dat is vaak heel erg fijn, maar soms ook lastig. altijd bewust zijn van wat jezelf doet is vermoeiend. soms voelt het, zeker als ik gestrest ben en niet rustig handel alsof ikzelf achterin mijn hoofd zit en meekijk naar wat ik nu weer doe.
ook merk ik dat ik snel van andere verwacht wat ikz elf ook kan, ea iemand die een bord voor z'n hoofd heeft word ik moe van.
iemand zei geloof ik ook nog dat het niet goed was dat ik geen energie in dinegn wou stoppen.
zo zit het net niet helemaal.
ik heb heel veel pogingen, en semigeslaagde later stukgelopen pogingen tot vriendschappen gedaan.
alleen is energie bij mij net iets meer dan bij iemadn anders, met de tekst het kost energie om iemand te leren kennen bedoel ik dat ik dus tijdens gesprekken prikkels heb die niet evrwerkt worden en paniekaanvallen zit in te slikken. dit is echt extreem vermoeiend. zo dat als ik daarna thuis kom, ik mijn vriend afsnauw, en in slaap val, lang.
ik wil wel echt meer vrienden, maar heb nu simpel weg niet de bergen energie om zomaar overal in te investeren, been done that, heeft me allleen maar gekost.
vandaar dat ik uit zelfbescherming slectiever ben geworden, ik kijk de kat langer uit de bom, en denk an of het me iemand lijkt waar ik iets mee kan. en adt kan ruim apgefat worden, maar ik zoek eigenlijk naar een soortement van klik.
tot die tijd, tja mischien loop ik wat mis, maar de geschiedenis leerde mij dat mijn eerste indruk meestal juist was.
en op deze manier huo ik genoeg enrgie over om aan mijn relatie en werk te besteden.
vrijdag 15 februari 2008 om 12:43
" mensen die je helpen als het slecht met je gaat " ...... ik snap die definitie wel . Maar feit is dat je maar heel weinig/ zelden vrienden maakt op het moment dat het slecht met je gáát . Zo begint het meestal niet ; je doet samen gezellige dingen en op het moment dat er iets gebeurt weet je wie de blijvers zijn . En dat is soms erg confronterend .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 15 februari 2008 om 12:51
Eens met BGB. Ik heb overigens meegemaakt dat mensen me wel hielpen, maar dat de vriendschap daar zo door veranderde dat het niet leuk meer was. Dat ik binnen kwam, gezellig, voor een koppie thee en een goed gesprek zoals we altijd deden, met een kadootje nog wel, hoorde ik haar zeggen dat ik 'met mn ziel onder mn arm liep'. Lekker dan. Dus kadootje in de gang neergezet, de deur uitgelopen en nooit meer teruggegaan. Fijn, als mensen meteen arrogant worden als je wat heb (overigens heb ik hetzelfde meisje wel geholpen toen zij gepest werd, toen haar ex het uitmaakte opgevangen etc, en ben ik haar toen wel als gelijkwaardig blijven zien en behandelen).
Dus dat iedereen je dan laat vallen heb ik niet zo meegemaakt, maar dat mensen raar gaan doen en een beetje arrogant, of duidelijk maken dat met jou omgaan een vorm van liefdadigheid is (terwijl ik ze niet eens heb lástig gevallen met mijn probleem, het feit dat ze wisten dat ik ze had was blijkbaar al genoeg om het zo te voelen - dé arrogantie). Nou daar ben ik te trots voor, dan houdt het dus op. Ik wens niet als 1 of ander zieligje behandeld te worden.
Dus dat iedereen je dan laat vallen heb ik niet zo meegemaakt, maar dat mensen raar gaan doen en een beetje arrogant, of duidelijk maken dat met jou omgaan een vorm van liefdadigheid is (terwijl ik ze niet eens heb lástig gevallen met mijn probleem, het feit dat ze wisten dat ik ze had was blijkbaar al genoeg om het zo te voelen - dé arrogantie). Nou daar ben ik te trots voor, dan houdt het dus op. Ik wens niet als 1 of ander zieligje behandeld te worden.
vrijdag 15 februari 2008 om 14:22
ChaosandDisorder,
Mss moet je dan voor jezelf eerst gewoon accepteren dat je niet zoveel ruimte hebt en niet zoveel mensen aankan. Ik heb geen persoonlijkheidsstoornis, maar wel net als jij de neiging om in eerste instantie mensen op een afstandje te houden en de kat uit de boom te kijken. Er zijn ook mensen die mij daarom arrogfant vinden, omdat het contact ondanks hun toenaderingspoginghen niet verder gat dan oppervlakkig. slechts bij weinigen voel ik me zo op gemak dat dat als het ware"vanzelf"gaat en geen energie kost, maar oplevert. Die mensen, dat zijn mijn vrienden. En die komen van overal. Een vriend van mij is een ex. maar als ik een nieuwe partner krijg e toen hij een neiuwe partner kreeg, is er direct open kaart gespeeld, we zijn exen we zijn al een hele poos uitelkaar, maar wel vrienden.
Ligt ok aan de houding die we tov elkaar hebben, daardoor voelt de partner zich op nummer een en geen concurrente van mij.
Mss moet je dan voor jezelf eerst gewoon accepteren dat je niet zoveel ruimte hebt en niet zoveel mensen aankan. Ik heb geen persoonlijkheidsstoornis, maar wel net als jij de neiging om in eerste instantie mensen op een afstandje te houden en de kat uit de boom te kijken. Er zijn ook mensen die mij daarom arrogfant vinden, omdat het contact ondanks hun toenaderingspoginghen niet verder gat dan oppervlakkig. slechts bij weinigen voel ik me zo op gemak dat dat als het ware"vanzelf"gaat en geen energie kost, maar oplevert. Die mensen, dat zijn mijn vrienden. En die komen van overal. Een vriend van mij is een ex. maar als ik een nieuwe partner krijg e toen hij een neiuwe partner kreeg, is er direct open kaart gespeeld, we zijn exen we zijn al een hele poos uitelkaar, maar wel vrienden.
Ligt ok aan de houding die we tov elkaar hebben, daardoor voelt de partner zich op nummer een en geen concurrente van mij.
vrijdag 15 februari 2008 om 16:11
Ik sloeg net de nieuwe NL30 open en daarstond het volgende in:
Aangeboden: vrienden
Prijs: 6,- per maand
Bij Friendship Factory kun je nieuwe mensen leren kennen. Als je net naar Utrecht bent verhuisd, je relatie is uit of als je klaar bent met studeren is dit een leuke manier om nieuwe sociale contacten op te bouwen. D meeste leden komen uit Utrecht. Het gaat bij ons niet om het vinden van een partner maar om het opzetten of uitbreiden van een vriendenkring.
[...]
We hebben elke maand een borrel in steed een ander café. Verder ondernemen we van alles, van wijnproeven tot paintballen. Twee keer per jaar gaan we met een groep een weekendje weg.
Friendshipfactory.nl
Ik heb even de vrijheid genomen om het geneuzel eruit te laten en alleen Utrechters hebben hier iets aan. Maar misschien is ;t ook in andere steden te vinden?
Aangeboden: vrienden
Prijs: 6,- per maand
Bij Friendship Factory kun je nieuwe mensen leren kennen. Als je net naar Utrecht bent verhuisd, je relatie is uit of als je klaar bent met studeren is dit een leuke manier om nieuwe sociale contacten op te bouwen. D meeste leden komen uit Utrecht. Het gaat bij ons niet om het vinden van een partner maar om het opzetten of uitbreiden van een vriendenkring.
[...]
We hebben elke maand een borrel in steed een ander café. Verder ondernemen we van alles, van wijnproeven tot paintballen. Twee keer per jaar gaan we met een groep een weekendje weg.
Friendshipfactory.nl
Ik heb even de vrijheid genomen om het geneuzel eruit te laten en alleen Utrechters hebben hier iets aan. Maar misschien is ;t ook in andere steden te vinden?
vrijdag 15 februari 2008 om 16:53
vrijdag 15 februari 2008 om 19:35
Digitalis: come off your high horse en open je ogen. Kijk eens naar de wereld en de mensen om je heen zonder naar jezelf te kijken. We zijn allemaal het middelpunt van ons eigen universum, dat snap ik, maar het is makkelijker om vrienschappen te sluiten als je ego er niet zo'n allesoverheersende rol in speelt, zodat er plaats voor anderen is.
High horse? Jezus, mijn ego laat ik juist achterwege. Ik hoor dingen eerder aan dan dat ik ze zelf vertel. Op dit forum heeft vrijwel iedereen een verkeerd beeld van me. Vandaar dat ik ook niet echt meer post, en omdat er een ban dreigt (voor Sarah).
High horse? Jezus, mijn ego laat ik juist achterwege. Ik hoor dingen eerder aan dan dat ik ze zelf vertel. Op dit forum heeft vrijwel iedereen een verkeerd beeld van me. Vandaar dat ik ook niet echt meer post, en omdat er een ban dreigt (voor Sarah).
vrijdag 15 februari 2008 om 20:01
vrijdag 15 februari 2008 om 20:47
quote:Digitalis schreef op 15 februari 2008 @ 19:35:
Digitalis: come off your high horse en open je ogen. Kijk eens naar de wereld en de mensen om je heen zonder naar jezelf te kijken. We zijn allemaal het middelpunt van ons eigen universum, dat snap ik, maar het is makkelijker om vrienschappen te sluiten als je ego er niet zo'n allesoverheersende rol in speelt, zodat er plaats voor anderen is.
High horse? Jezus, mijn ego laat ik juist achterwege. Ik hoor dingen eerder aan dan dat ik ze zelf vertel. Op dit forum heeft vrijwel iedereen een verkeerd beeld van me. Vandaar dat ik ook niet echt meer post, en omdat er een ban dreigt (voor Sarah).
Digi; laat dit soort postings dan 'gewoon' links liggen meid. Als het niet waar is, is het niet waar, dat weet jij en dat een ander dat niet weet, lekker belangrijk.
Ik weet van lezen hoe het ongeveer met je gesteld is. Ik heb daar geen antwoorden voor, maar als je nu dit topic leest, is er zo veel meer geschreven, ook gewoon positief, waar je niet op reageert. Je pakt nu net deze eruit. Probeer je te focussen op reacties waar je iets mee kunt of waar je vragen over zou willen stellen en laat de rest voorbij gaan. Ik besef echt wel, dat dit juist nu heel moeilijk is, maar probeer het eens. Er zijn echt nog wel mensen, die in je geloven en er zijn echt nog wel mensen waar je terecht kunt. Probeer je daar op te richten.
Succes!
Digitalis: come off your high horse en open je ogen. Kijk eens naar de wereld en de mensen om je heen zonder naar jezelf te kijken. We zijn allemaal het middelpunt van ons eigen universum, dat snap ik, maar het is makkelijker om vrienschappen te sluiten als je ego er niet zo'n allesoverheersende rol in speelt, zodat er plaats voor anderen is.
High horse? Jezus, mijn ego laat ik juist achterwege. Ik hoor dingen eerder aan dan dat ik ze zelf vertel. Op dit forum heeft vrijwel iedereen een verkeerd beeld van me. Vandaar dat ik ook niet echt meer post, en omdat er een ban dreigt (voor Sarah).
Digi; laat dit soort postings dan 'gewoon' links liggen meid. Als het niet waar is, is het niet waar, dat weet jij en dat een ander dat niet weet, lekker belangrijk.
Ik weet van lezen hoe het ongeveer met je gesteld is. Ik heb daar geen antwoorden voor, maar als je nu dit topic leest, is er zo veel meer geschreven, ook gewoon positief, waar je niet op reageert. Je pakt nu net deze eruit. Probeer je te focussen op reacties waar je iets mee kunt of waar je vragen over zou willen stellen en laat de rest voorbij gaan. Ik besef echt wel, dat dit juist nu heel moeilijk is, maar probeer het eens. Er zijn echt nog wel mensen, die in je geloven en er zijn echt nog wel mensen waar je terecht kunt. Probeer je daar op te richten.
Succes!
vrijdag 15 februari 2008 om 21:01
digi, ik snap dat je je eigen topic leest en dan de dingen er uit pikt die je raken en voor mij lijkt het erop dat je op dit moment alleen de negatieve dingen op kunt pikken. Van de week zei iemand tegen mij: er kunnen 100 mensen iets positiefs zeggen, maar die ene negatieve reactie komt het hardste binnen en het lijkt er op dat dat momenteel ook voor jou geldt.
Het komt op mij over alsof een van de andere topics je veel meer positieve energie geeft en dat is wat ik je heel erg gun
Het komt op mij over alsof een van de andere topics je veel meer positieve energie geeft en dat is wat ik je heel erg gun
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
vrijdag 15 februari 2008 om 23:39
Wat ik altijd doe is de positieve berichten opslaan op mijn interen harde schijf (mijn brein dus) en ageren tegen de negatieve berichten. Want het wordt van kwaad tot erger heb ik gezien:post er 1 iemand iets over dat ik niet deug, dan volgt de rest.
Momenteel heb ik wat gereageerd op advertenties van meiden die vriendinnen zooeken, op lotgenotengroopjes (ook mensen met een persoonlijkheidsstoornis kunnen heus ook tof zijn) en ga ik morgen naar een feeestje. De week erna is een galabal van mijn faculteit en ik probeer daar ook iemand voor te strikken. Maar ik geloof niet dat dat tot hechte vriendschappen leidt. Velen hebben mijn telefoonnummer gevraagd en gezegd te zullen afspreken; nooit meer iets van gehoord. Da's gewoon kut.
Momenteel heb ik wat gereageerd op advertenties van meiden die vriendinnen zooeken, op lotgenotengroopjes (ook mensen met een persoonlijkheidsstoornis kunnen heus ook tof zijn) en ga ik morgen naar een feeestje. De week erna is een galabal van mijn faculteit en ik probeer daar ook iemand voor te strikken. Maar ik geloof niet dat dat tot hechte vriendschappen leidt. Velen hebben mijn telefoonnummer gevraagd en gezegd te zullen afspreken; nooit meer iets van gehoord. Da's gewoon kut.
vrijdag 15 februari 2008 om 23:59
zaterdag 16 februari 2008 om 00:00
quote:Digitalis schreef op 15 februari 2008 @ 23:39:
Wat ik altijd doe is de positieve berichten opslaan op mijn interen harde schijf (mijn brein dus) en ageren tegen de negatieve berichten..Is wel een beetje " ongezellig " voor de positivo's , die zich af kunnen vragen of ze voor de kat zijn kut zitten te typen
Wat ik altijd doe is de positieve berichten opslaan op mijn interen harde schijf (mijn brein dus) en ageren tegen de negatieve berichten..Is wel een beetje " ongezellig " voor de positivo's , die zich af kunnen vragen of ze voor de kat zijn kut zitten te typen
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
