Relaties
alle pijlers
Terugkerende problemen, nu voorbij hoop ik!
dinsdag 22 april 2025 om 12:15
Ik heb een lange relatie, we zijn al 27 jaar bij elkaar waarvan 24 jaar getrouwd. We hebben 2 volwassen kinderen. Nu is het al heel lang dat de zin in seks binnen onze relatie heel verschillend is. Waarschijnlijk altijd al. Al is het wel meer geworden. Eerder kon de spanning erg oplopen als ik (weer) eens aangaf geen zin te hebben. Ik had dan zoveel spanning doordat het dan daarna zo’n ijzige spanning was tussen ons. Wij hebben ook al heel lang (15 jaar?) een afspraak (mijn initiatief) dat er alleen seks in het weekend is in principe. Dit omdat ik in bed spanning voelde dat mijn man seks wou en ik niet. Dit heeft mij geholpen dat ik in ieder geval doordeweeks rustig kon slapen. Het lijkt als ik dit opschrijf dat ik nooit zin heb gehad in seks in deze relatie, dat is niet zo. Maar de zin is wel steeds minder geworden, en is nu zo’n beetje weg. Wel vind ik strelen fijn, zonder dat het echt seksueel wordt.
Het is zo dat ik dan geregeld maar wel seks had omdat ik die spanning die er anders zou zijn erger vond. De meeste ruzies bij ons gingen hierover. Nu heb ik mijn man na de voorlaatste ruzie uitgelegd dat hij het niet persoonlijk moet nemen , dat het niet aan hem ligt maar dat het oa aan de hormonen ligt (overgang). Ik merkte dat dat erg had geholpen en hij er begrip voor had als ik niet iedere week seks wou. Dit was voor mij veel prettiger, niet dat ik meer zin had maar voelde me ontspannener. Maar nu is het geescaleerd doordat het al een tijd rustig was en mijn man wist dat ik geen seks wou maar toch tussen mijn benen graaide. Ik liet dit niet toe en we gingen slapen. De volgende dag hadden we er niet over gepraat. Maar die avond in bed reageerde ik zonder dat ik het door had te fel omdat mijn man tegen mij aan wou liggen maar ik dat niet wou. Dit gedrag kwam wel vaker voor, achteraf had ik ook mondiger moeten reageren.
Dat ik zo fel reageerde kwam door die avond ervoor en iets van ca 8 jaar terug.
Toen lagen wij in bed, ik wou geen seks. Draaide mij om om te gaan slapen. Er was geen ruzie toen oid. Ik ben toen door mijn man verkracht. Niet met geweld maar hij hield me wel stevig vast. Daarna zijn we gaan slapen, toen niet erover gehad. Maar wel de volgende dag. Ik had hem oa gezegd weet je wel dat het een verkrachting is en dat dat strafbaar is? Ik weet nog dat hij toen heel kwaad werd op mij omdat ik hem als een verkrachter zag. Daarna hebben we denk ik ca een week ruzie erover gehad. Het kwam weer goed doordat hij op een gegeven moment zei dat het hem speet. Dat ik hem heel dierbaar was etc. Hij zei dat hij zich er niks van herinnerde ( door de drank). Nu nu het zo geescaleerd is zei hij eerst ook dat hij zich niks meer herinnert ervan. Wat mij ook een kwaad gevoel geeft en gaf! Nu kwam hij er later op terug en zei hij dat hij heel diep had nagedacht en hij wel een moment herinnerde dat hij dacht bij zichzelf “ we zijn al zo lang bij elkaar, ik druk nu letterlijk en figuurlijk door. Wij hebben ondertussen ook een seksuoloog/therapeut ingeschakeld. Dit omdat ik erge twijfels heb of ik nog verder wil in deze relatie. En die twijfels zijn nog niet weg. We hebben wel veel hulp gehad van deze seksuoloog/therapeut. Zij is vooral seksuoloog en heeft ons aangeraden om naar een relatietherapeut te gaan.
Ik merk aan alles dat mijn man wel veel van mij houdt. Ik zie ook echt verdriet bij hem. Zelf heb ik natuurlijk ook veel verdriet ervan. Ik ben nu alleen 3 weken in op vakantie ipv samen. De laatste week komen ook onze kinderen en schoonzoon. Ik voel me heel alleen maar vind het aan de andere kant ook weer fijn om mijn eigen gang te gaan. En de rust is ook weer fijn!
Mijn gevoel is dat ik het nog wil proberen met mijn man met de tips van de seksuoloog. Dat betekend geen seks als ik het niet wil en ook op de manier hoe ik het wil ( geen penetratieseks bijvoorbeeld). Ik wil kijken hoe dit gaat als we het in de praktijk brengen. Mijn man wil dit ook hij wil alles wel doen om het huwelijk stand te laten houden. Zelf hou ik nog steeds veel van mijn man, maar ik twijfel wel of ik genoeg van hem hou om verder met hem te gaan. Ik wou dat ik heel duidelijk het antwoord voelde! Ik had ook niet gedacht dat dit mij nog steeds zo dwars zat wat er 8 jaar geleden was gebeurd. Ik moet vooral goed bij mijzelf voelen wat ik wil, het probleem is dat het erg wisselt bij mij. Volgens de therapeut is dat normaal.
Wij hebben natuurlijk een hele geschiedenis samen. Ook deelden en deden we verder haast alles samen. En zal ik hem ook erg missen etc. Ik voel pijn als ik eraan denk dat we uit elkaar gaan. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik wel vaak aan scheiden gedacht heb en denk… Wij zoeken een “nieuwe” relatietherapeut. Hopenlijk komen we er dan uit. Mijn man wil zeker verder met mij. Maar wat wil ik? Ik hoop dat ik daar uit kom!
Ben benieuwd hoe anderen hier tegen aan kijken.
Het is zo dat ik dan geregeld maar wel seks had omdat ik die spanning die er anders zou zijn erger vond. De meeste ruzies bij ons gingen hierover. Nu heb ik mijn man na de voorlaatste ruzie uitgelegd dat hij het niet persoonlijk moet nemen , dat het niet aan hem ligt maar dat het oa aan de hormonen ligt (overgang). Ik merkte dat dat erg had geholpen en hij er begrip voor had als ik niet iedere week seks wou. Dit was voor mij veel prettiger, niet dat ik meer zin had maar voelde me ontspannener. Maar nu is het geescaleerd doordat het al een tijd rustig was en mijn man wist dat ik geen seks wou maar toch tussen mijn benen graaide. Ik liet dit niet toe en we gingen slapen. De volgende dag hadden we er niet over gepraat. Maar die avond in bed reageerde ik zonder dat ik het door had te fel omdat mijn man tegen mij aan wou liggen maar ik dat niet wou. Dit gedrag kwam wel vaker voor, achteraf had ik ook mondiger moeten reageren.
Dat ik zo fel reageerde kwam door die avond ervoor en iets van ca 8 jaar terug.
Toen lagen wij in bed, ik wou geen seks. Draaide mij om om te gaan slapen. Er was geen ruzie toen oid. Ik ben toen door mijn man verkracht. Niet met geweld maar hij hield me wel stevig vast. Daarna zijn we gaan slapen, toen niet erover gehad. Maar wel de volgende dag. Ik had hem oa gezegd weet je wel dat het een verkrachting is en dat dat strafbaar is? Ik weet nog dat hij toen heel kwaad werd op mij omdat ik hem als een verkrachter zag. Daarna hebben we denk ik ca een week ruzie erover gehad. Het kwam weer goed doordat hij op een gegeven moment zei dat het hem speet. Dat ik hem heel dierbaar was etc. Hij zei dat hij zich er niks van herinnerde ( door de drank). Nu nu het zo geescaleerd is zei hij eerst ook dat hij zich niks meer herinnert ervan. Wat mij ook een kwaad gevoel geeft en gaf! Nu kwam hij er later op terug en zei hij dat hij heel diep had nagedacht en hij wel een moment herinnerde dat hij dacht bij zichzelf “ we zijn al zo lang bij elkaar, ik druk nu letterlijk en figuurlijk door. Wij hebben ondertussen ook een seksuoloog/therapeut ingeschakeld. Dit omdat ik erge twijfels heb of ik nog verder wil in deze relatie. En die twijfels zijn nog niet weg. We hebben wel veel hulp gehad van deze seksuoloog/therapeut. Zij is vooral seksuoloog en heeft ons aangeraden om naar een relatietherapeut te gaan.
Ik merk aan alles dat mijn man wel veel van mij houdt. Ik zie ook echt verdriet bij hem. Zelf heb ik natuurlijk ook veel verdriet ervan. Ik ben nu alleen 3 weken in op vakantie ipv samen. De laatste week komen ook onze kinderen en schoonzoon. Ik voel me heel alleen maar vind het aan de andere kant ook weer fijn om mijn eigen gang te gaan. En de rust is ook weer fijn!
Mijn gevoel is dat ik het nog wil proberen met mijn man met de tips van de seksuoloog. Dat betekend geen seks als ik het niet wil en ook op de manier hoe ik het wil ( geen penetratieseks bijvoorbeeld). Ik wil kijken hoe dit gaat als we het in de praktijk brengen. Mijn man wil dit ook hij wil alles wel doen om het huwelijk stand te laten houden. Zelf hou ik nog steeds veel van mijn man, maar ik twijfel wel of ik genoeg van hem hou om verder met hem te gaan. Ik wou dat ik heel duidelijk het antwoord voelde! Ik had ook niet gedacht dat dit mij nog steeds zo dwars zat wat er 8 jaar geleden was gebeurd. Ik moet vooral goed bij mijzelf voelen wat ik wil, het probleem is dat het erg wisselt bij mij. Volgens de therapeut is dat normaal.
Wij hebben natuurlijk een hele geschiedenis samen. Ook deelden en deden we verder haast alles samen. En zal ik hem ook erg missen etc. Ik voel pijn als ik eraan denk dat we uit elkaar gaan. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik wel vaak aan scheiden gedacht heb en denk… Wij zoeken een “nieuwe” relatietherapeut. Hopenlijk komen we er dan uit. Mijn man wil zeker verder met mij. Maar wat wil ik? Ik hoop dat ik daar uit kom!
Ben benieuwd hoe anderen hier tegen aan kijken.
moos2 wijzigde dit bericht op 26-04-2025 09:17
Reden: Ivm privacy
Reden: Ivm privacy
0.21% gewijzigd
vrijdag 25 april 2025 om 16:57
Ik ben absoluut van mening dat to haar veiligheid en stressniveau het uitgangspunt moeten zijn voor welke keuze dan ook. Ik kan alleen niet voelen voor haar of in haar plaats waar zij denkt dat ze de meeste rust bij gaat ervaren.
Ik heb uberhaupt de indruk dat to zelf niet goed weet wat ze wel of niet moet of mag voelen en wat ze wil. En ik denk ook dat hun relatie al van begin af aan is opgebouwd op heel verschillende behoeften en een groot gebrek om hier samen goed over te kunnen praten en vormen voor te vinden.
Waar in mijn optiek beiden hun aandeel in hebben is dat geen van beiden in een eerder stadium heeft gekozen om de stekker uit het huwelijk te trekken.
De man had moeten constateren dat ze geen match waren en had zich niet mogen opdringen aan haar. Hij had voor zichzelf moeten concluderen dat er geen muziek in zat en ipv zich te forceren in de hoop dat dit iets van een seksueel leven zou triggeren, hij haar grens respecteerde en besloot dat ze te verschillende behoeften hadden en een andere weg in te slaan.
En zij als vrouw had moeten constateren dat ze geen match waren en dat de behoefte van haar partner niet af te leren was of te trainen was op onthouding en alleen toegestaan in het weekend. Ze had beter of eerder moeten luisteren naar haar lichamelijke behoefte en constateren dat het plantje slechts water geven om niet dood te laten gaan, óók niet de weg was voor een gelukkig huwelijk. Zij had evengoed de knoop door kunnen hakken en weg kunnen gaan.
Dit hebben ze beiden niet gedaan en beiden zijn waarschijnlijk zo in frustratiestand uitgekomen, dat het hele fundament (als dat er al was) zo verrot is geworden, dat ik me idd afvraag of je daar ooit van kan herstellen. Ook als je ervoor kiest om in 1 huis als vrienden verder te gaan, kan dit alleen als het dan wél volledig vrij van die constante cortisol is en blijft (waarbij ik geloof dat zij het meest, maar hij ook onder gebukt gaat). Niemand moet zich onveilig voelen en niemand moet ook het gevoel hebben nog 10 jaar in boetedoening te moeten leven om weer getolereerd te worden.
Desondanks kan ik me nog steeds voorstellen dat er wél liefde is, ook al is het een gehandicapte vorm van liefde. Maar twee gehandicapten kunnen samen in staat zijn een leven te maken. Ik kan niet zeggen of dat mogelijk is. Dat kunnen alleen zij en ook alleen als ze dit beiden willen.
Ik heb uberhaupt de indruk dat to zelf niet goed weet wat ze wel of niet moet of mag voelen en wat ze wil. En ik denk ook dat hun relatie al van begin af aan is opgebouwd op heel verschillende behoeften en een groot gebrek om hier samen goed over te kunnen praten en vormen voor te vinden.
Waar in mijn optiek beiden hun aandeel in hebben is dat geen van beiden in een eerder stadium heeft gekozen om de stekker uit het huwelijk te trekken.
De man had moeten constateren dat ze geen match waren en had zich niet mogen opdringen aan haar. Hij had voor zichzelf moeten concluderen dat er geen muziek in zat en ipv zich te forceren in de hoop dat dit iets van een seksueel leven zou triggeren, hij haar grens respecteerde en besloot dat ze te verschillende behoeften hadden en een andere weg in te slaan.
En zij als vrouw had moeten constateren dat ze geen match waren en dat de behoefte van haar partner niet af te leren was of te trainen was op onthouding en alleen toegestaan in het weekend. Ze had beter of eerder moeten luisteren naar haar lichamelijke behoefte en constateren dat het plantje slechts water geven om niet dood te laten gaan, óók niet de weg was voor een gelukkig huwelijk. Zij had evengoed de knoop door kunnen hakken en weg kunnen gaan.
Dit hebben ze beiden niet gedaan en beiden zijn waarschijnlijk zo in frustratiestand uitgekomen, dat het hele fundament (als dat er al was) zo verrot is geworden, dat ik me idd afvraag of je daar ooit van kan herstellen. Ook als je ervoor kiest om in 1 huis als vrienden verder te gaan, kan dit alleen als het dan wél volledig vrij van die constante cortisol is en blijft (waarbij ik geloof dat zij het meest, maar hij ook onder gebukt gaat). Niemand moet zich onveilig voelen en niemand moet ook het gevoel hebben nog 10 jaar in boetedoening te moeten leven om weer getolereerd te worden.
Desondanks kan ik me nog steeds voorstellen dat er wél liefde is, ook al is het een gehandicapte vorm van liefde. Maar twee gehandicapten kunnen samen in staat zijn een leven te maken. Ik kan niet zeggen of dat mogelijk is. Dat kunnen alleen zij en ook alleen als ze dit beiden willen.
vrijdag 25 april 2025 om 17:04
en dan nog, had hij haar niet mogen verkrachtenNomenNesci0 schreef: ↑25-04-2025 16:57Ik ben absoluut van mening dat to haar veiligheid en stressniveau het uitgangspunt moeten zijn voor welke keuze dan ook. Ik kan alleen niet voelen voor haar of in haar plaats waar zij denkt dat ze de meeste rust bij gaat ervaren.
Ik heb uberhaupt de indruk dat to zelf niet goed weet wat ze wel of niet moet of mag voelen en wat ze wil. En ik denk ook dat hun relatie al van begin af aan is opgebouwd op heel verschillende behoeften en een groot gebrek om hier samen goed over te kunnen praten en vormen voor te vinden.
Waar in mijn optiek beiden hun aandeel in hebben is dat geen van beiden in een eerder stadium heeft gekozen om de stekker uit het huwelijk te trekken.
De man had moeten constateren dat ze geen match waren en had zich niet mogen opdringen aan haar. Hij had voor zichzelf moeten concluderen dat er geen muziek in zat en ipv zich te forceren in de hoop dat dit iets van een seksueel leven zou triggeren, hij haar grens respecteerde en besloot dat ze te verschillende behoeften hadden en een andere weg in te slaan.
En zij als vrouw had moeten constateren dat ze geen match waren en dat de behoefte van haar partner niet af te leren was of te trainen was op onthouding en alleen toegestaan in het weekend. Ze had beter of eerder moeten luisteren naar haar lichamelijke behoefte en constateren dat het plantje slechts water geven om niet dood te laten gaan, óók niet de weg was voor een gelukkig huwelijk. Zij had evengoed de knoop door kunnen hakken en weg kunnen gaan.
Dit hebben ze beiden niet gedaan en beiden zijn waarschijnlijk zo in frustratiestand uitgekomen, dat het hele fundament (als dat er al was) zo verrot is geworden, dat ik me idd afvraag of je daar ooit van kan herstellen. Ook als je ervoor kiest om in 1 huis als vrienden verder te gaan, kan dit alleen als het dan wél volledig vrij van die constante cortisol is en blijft (waarbij ik geloof dat zij het meest, maar hij ook onder gebukt gaat). Niemand moet zich onveilig voelen en niemand moet ook het gevoel hebben nog 10 jaar in boetedoening te moeten leven om weer getolereerd te worden.
dat is 100% zijn aandeel
vrijdag 25 april 2025 om 17:15
Klopt, je mag jezelf nooit forceren aan een ander. Hoe gefrustreerd je ook bent. Dan moet je uit de relatie stappen. Al ben je 50 jaar getrouwd en heb je nooit seks gehad, seks is iets dat een ander moet WILLEN hebben en mag je niet claimen.
Dus ja, daar heb je gelijk in. Dat zal niemand ontkennen Lila Linda.
Hij had van haar moeten scheiden als de frustratie te groot werd. Dat heeft hij niet gedaan. En daar is hij 100% verantwoordelijk voor.
Dus ja, daar heb je gelijk in. Dat zal niemand ontkennen Lila Linda.
Hij had van haar moeten scheiden als de frustratie te groot werd. Dat heeft hij niet gedaan. En daar is hij 100% verantwoordelijk voor.
vrijdag 25 april 2025 om 18:45
NomenNesci0 schreef: ↑25-04-2025 14:25Voor mij zeer herkenbaar in mijn omgeving. Ik heb nog niet zo lang geleden een openhartig gesprek gevolgd tussen een aantal kennissen en (ex) collega's waarbij het borrelglaasje wat te vaak voorbij kwam. Een aantal van deze vrouwen zijn gescheiden en de aanleiding was een vrouw die wilde gaan scheiden. Toen ging het over ervaringen en er was welgeteld 1 vrouw die zo opknapte zoals jij beschreef. De rest van de vrouwen was toch openhartiger over dat het een lang en pijnlijk proces was en dat ze niet ongelukkig zijn nu, maar zeker niet gelúkkiger zijn nu. Meer anders. Maar dat het altijd een wond blijft, dat het bij sommigen tot gedoe heeft geleid met kinderen. Een aantal dames zijn er financieel bijv. op achteruit gegaan. 1 vrouw had na 2 jaar nog steeds een koopwoning waar veel stress bij kwam kijken met haar ex, terwijl ze ondertussen ook andere financiele lasten had. En wat ook opvallend was dat geen van de vrouwen (meest vijfigers) na al die jaren een nieuwe partner hadden gevonden. Sommigen riepen nooooooit meer, maar er waren ook 2 dames die het flink tegenviel.
En dit is niet de eerste keer dat ik zulk soort gesprekken oppik en bij 2 vriendinnen hetzelfde van terughoor. Als er sprake is van een slecht huwelijk, dan kan het echt een opluchting zijn om er vanaf te raken. Maar als je ook vriendschap hebt of voelt en de man verder wel gezellig vind, kun je ook (eerst) kijken of je een ander vorm kunt vinden samen die meer recht doet aan de behoeften. Maar dan moet je wel beiden duidelijk hebben wat die behoefte is.
Ik sluit mij dan weer volledig aan bij Roos.
In mijn omgeving ook diverse vrouwen die de knoop hebben doorgehakt te gaan scheiden. Was het meteen een opluchting en ‘makkelijk’, zeer zeker niet, zelfs woorden als ‘heb ik wel de juiste keuze gemaakt?’ Vrij normale emoties die bij scheiden horen! Vrouwen hebben, in de meeste gevallen, nog steeds het nadeel ooit minder te zijn gaan werken icm het krijgen van kinderen en ja, financiële problemen zuigen energie. Tóch zijn zij na de scheiding méér gaan werken, terwijl de zorg voor de kinderen gelijk bleef als tijdens het huwelijk. Zwaar? Jazeker! Spijt? Absoluut niet!
Tóch, na periode van rouw en verwerking, geen enkele vrouw die na 2 jaar nog zei spijt te hebben van de scheiding, al moesten zij even ‘buffelen’ en was hun financiële situatie nog steeds minder dan tijdens de relatie. Niet 1 vrouw die terug zou willen, zijn zij allemaal stuk voor stuk enorm gegroeid, in vele opzichten, en stralen zij dat ook uit. Hun ex-partners daarentegen, zij zijn juist de personen die zijn blijven steken in het verleden en/of hun oude patroon!
Onze ‘bubbels’ en ervaringen zijn dus ook het tegenovergestelde van elkaar.
Live Life to the fullest
vrijdag 25 april 2025 om 18:51
Natuurlijk is er na 27 jaar nog enige vorm van liefde, maar of deze liefde ook gezonde liefde is, dat is een zeer grote vraag, zéker in deze relatie.NomenNesci0 schreef: ↑25-04-2025 16:57Ik ben absoluut van mening dat to haar veiligheid en stressniveau het uitgangspunt moeten zijn voor welke keuze dan ook. Ik kan alleen niet voelen voor haar of in haar plaats waar zij denkt dat ze de meeste rust bij gaat ervaren.
Ik heb uberhaupt de indruk dat to zelf niet goed weet wat ze wel of niet moet of mag voelen en wat ze wil. En ik denk ook dat hun relatie al van begin af aan is opgebouwd op heel verschillende behoeften en een groot gebrek om hier samen goed over te kunnen praten en vormen voor te vinden.
Desondanks kan ik me nog steeds voorstellen dat er wél liefde is, ook al is het een gehandicapte vorm van liefde. Maar twee gehandicapten kunnen samen in staat zijn een leven te maken. Ik kan niet zeggen of dat mogelijk is. Dat kunnen alleen zij en ook alleen als ze dit beiden willen.
Ik lees vooral een soort van codependent gedrag!
Live Life to the fullest
vrijdag 25 april 2025 om 20:41
Dat zou zeker kunnen hoor (denk ook zeker wel zoiets te lezen). Maar dan nog is iemand niet zomaar on codependant. Je hoopt dat het na jaren wel weg zal slijten. Maar ik denk wel dat het belangrijk is iemand geen rad voor ogen te draaien en te zeggen dat je altijd ZO opknapt na een scheiding. Ja, dat kan idd. Maar dat kan ook niet. Je neemt hoe dan ook jezelf mee. En als jij iemand bent met een heel klein sociaal leven die niet getraind is geweest in het maken van stappen in de sociale wereld, kan dat nog best wel een zware dobber worden.GeweldigWeer schreef: ↑25-04-2025 18:51Natuurlijk is er na 27 jaar nog enige vorm van liefde, maar of deze liefde ook gezonde liefde is, dat is een zeer grote vraag, zéker in deze relatie.
Ik lees vooral een soort van codependent gedrag!
Schets dan het hele plaatje, dat vind ik zelf wel zo eerlijk.
vrijdag 25 april 2025 om 20:59
vrijdag 25 april 2025 om 21:07
TO, misschien maakt het je niet uit verder, maar met alle privéinfo die je hier schrijft, is de kans dat iemand je herkent wel heel erg groot. Maar misschien zit je daar niet zo mee.
OT: sterkte met wat je ook gaat besluiten. Maar please, handel dit soort dingen niet per app af. Geldt voor jullie allebei. Jullie zijn toch geen pubers meer?
OT: sterkte met wat je ook gaat besluiten. Maar please, handel dit soort dingen niet per app af. Geldt voor jullie allebei. Jullie zijn toch geen pubers meer?
There's point in your life, you got to reach and when you do
You know it, and now I'm here.
You know it, and now I'm here.
vrijdag 25 april 2025 om 21:48
Ik heb wel gezegd dat ik helemaal geen zin meer heb in seks en dat ik twijfel of dat nog wel terug komt. Mijn man reageert dan dat nu niet het belangrijkste is, eerst het huwelijk redden. En daarna verder zien.Zonenmaan schreef: ↑25-04-2025 05:31Stel je zegt tegen je man, de komende 3 jaar wil ik geen sex met je. Dat heb ik nodig om verder te kunnen. Hoe zou hij reageren? Kan hij het jou geven om de druk voor lange tijd helemaal weg te halen? Want het lijkt mij dat dat is wat jij erg nodig hebt en wat hem laat inzien hoe verregaand het mis zit tussen jullie door zijn toedoen..
vrijdag 25 april 2025 om 22:04
zaterdag 26 april 2025 om 06:36
Ik denk dat het zomaar zou kunnen dat er niets mis is met jouw zin in seks. Ik denk dat het je onderbewuste is die afkeer heeft van seks met deze man. Volkomen terecht. Bijzonder ook dat man nu zegt dat dat niet het belangrijkste is, terwijl het tegelijk toch echt zo belangrijk voor hem is dat hij bereid was daarvoor volkomen over jouw grenzen te gaan. Dat is niet zomaar weg TO, echt niet. Ondanks de mooie beloftes die hij nu doet. Uit paniek om jou kwijt te raken.
zaterdag 26 april 2025 om 07:14
Goede opmerking.13th_Star schreef: ↑25-04-2025 21:07TO, misschien maakt het je niet uit verder, maar met alle privéinfo die je hier schrijft, is de kans dat iemand je herkent wel heel erg groot. Maar misschien zit je daar niet zo mee.
OT: sterkte met wat je ook gaat besluiten. Maar please, handel dit soort dingen niet per app af. Geldt voor jullie allebei. Jullie zijn toch geen pubers meer?
Ook voor de privacy van haar man.
En als ze dit verhaal niet aan de kinderen wil vertellen, kan ze ook maar beter een paar dingen weghalen.
zaterdag 26 april 2025 om 09:03
Ach kom, alsof voor haar de huurmarkt anders is. En alsof het nou echt zóveel handiger is als ze elkaar verplicht elke dag moeten tegenkomen terwijl ze een tijd apart van elkaar willen zijn. Wat een kul.
Qua verantwoordelijkheid delen kan TO uiteraard meezoeken en meeregelen, maar dat zij dan maar beter uit huis moet (en dat sneller zou kunnen) is echt onzin natuurlijk.
zaterdag 26 april 2025 om 09:09
Ik had er niet zo bij stilgestaan maar klopt! Ik zal proberen wat te verwijderen. Wordt dan wel een verhaal met gaten maar ok
zaterdag 26 april 2025 om 09:18
Inderdaad. Ik heb door mijn job die gesprekken regelmatig. Tegen familie, kinderen of vriendinnen is men daar vaak niet openhartig over maar door mijn werk kom ik jaren bij mensen thuis, bouw ik een vertrouwensband op en ik hoor ik dat meermaals. 'Had ik het geweten'.NomenNesci0 schreef: ↑25-04-2025 14:25Voor mij zeer herkenbaar in mijn omgeving. Ik heb nog niet zo lang geleden een openhartig gesprek gevolgd tussen een aantal kennissen en (ex) collega's waarbij het borrelglaasje wat te vaak voorbij kwam. Een aantal van deze vrouwen zijn gescheiden en de aanleiding was een vrouw die wilde gaan scheiden. Toen ging het over ervaringen en er was welgeteld 1 vrouw die zo opknapte zoals jij beschreef. De rest van de vrouwen was toch openhartiger over dat het een lang en pijnlijk proces was en dat ze niet ongelukkig zijn nu, maar zeker niet gelúkkiger zijn nu.
Alleen oud worden is niet leuk.
Krijg ik nu een hoop bagger over me heen dan is dat zo maar buiten het seksuele probleem lees ik dat to en haar man een prima leven samen hebben. Veel dingen samen doen, voor elkaar klaar staan en zorgen. Hoe ouder je wordt hoe waardevoller en belangrijker dit is.
Daarom vroeg ik al een paar keer aan to hoe het zit met haar sociaal netwerk, vriendinnen, hobby's maar daar krijg ik geen reactie op.
Mensen gaan er van uit dat ze wel iemand anders/beter tegen komen maar dat is vaak helemaal niet zo. Ik kan er van meespreken.
En als je dan geen sociaal netwerk hebt valt dat erg zwaar. Vooral op (iets) oudere leeftijd.
zaterdag 26 april 2025 om 09:28
Moos2 schreef: ↑24-04-2025 04:02Ja we dachten dat we een goed huwelijk hadden ondanks dit grote ding. Maar hierdoor hadden we wel steeds terugkerende problemen op seksgebied. En ik ben in de overgang/menopauze dus dachten dat dat ook meespeelde vooral.. Ik denk goed weggestopt. Had er inderdaad beter eerder uit moeten komen!
Wat positief is is dat wij veel samen deden. Einden wandelen en veel praten over alles (behalve dat) wat ons bezig houdt. Ook steunt hij mij erg met mijn problemen.
Andersom steun ik hem ook met allerlei dingen. Ook gingen/gaan we geregeld samen in het weekend ergens wat borrelen. Wat heel gezellig is, etc etc.Zo is er nog veel meer...
Ook had hij het erg zwaar voor mijn vertrek!
Maar nu (na laatste escalatie) zie ik echt hoe erg het allemaal is wat er is gebeurd. Ook dat zijn 1e reactie was dat hij heel kwaad op mij was omdat ik hem een verkrachter noemde! Dat zit me ook erg dwars..
En mijn man is niet dom, heeft een goede functie. Dus daar kan het niet aan liggen, of dom op dat gebied.
Hij heeft zich nu door dit alles ziek gemeld las ik.
Ik schrijf dit voor wat meer info/achtergrond...
moos2 wijzigde dit bericht op 26-04-2025 09:29
Reden: Privacy
Reden: Privacy
1.55% gewijzigd
zaterdag 26 april 2025 om 09:35
Dat zou goed kunnen inderdaad. Ik noemde bij de seksuoloog de overgang en laag libido. Maar zij zei iedere keer dat ze echt dacht dat het daar niet aan lag. Zelf denk ik dat dat wel kan meespelen.Cesarinajoy schreef: ↑26-04-2025 06:36Ik denk dat het zomaar zou kunnen dat er niets mis is met jouw zin in seks. Ik denk dat het je onderbewuste is die afkeer heeft van seks met deze man. Volkomen terecht. Bijzonder ook dat man nu zegt dat dat niet het belangrijkste is, terwijl het tegelijk toch echt zo belangrijk voor hem is dat hij bereid was daarvoor volkomen over jouw grenzen te gaan. Dat is niet zomaar weg TO, echt niet. Ondanks de mooie beloftes die hij nu doet. Uit paniek om jou kwijt te raken.
zaterdag 26 april 2025 om 09:59
Na 2 jaar? Daar heb ik het helemaal niet over. Het duurt doorgaans al 2 jaar om je door de scheiding te worstelen en rust te vinden, je draai te vinden als single. 'Happy single' te worden.GeweldigWeer schreef: ↑25-04-2025 18:45
Tóch, na periode van rouw en verwerking, geen enkele vrouw die na 2 jaar nog zei spijt te hebben van de scheiding, al moesten zij even ‘buffelen’ en was hun financiële situatie nog steeds minder dan tijdens de relatie.
Ik heb het over na 10, 20 jaar. Als de 'happy single' periode al (lang) achter de rug is en je klaar bent voor iets nieuw en je merkt (na wat mislukkingen en teleurstellingen) dat het toch niet zo voor de hand liggend is om nog een leuke partner te vinden. En de jaren gestaag doortikken en je als 55+ tot het besef komt dat de kans groot is dat je alleen oud zal worden.
En met volwassen kinderen en een relatie van 27 jaar mag ik er van uit gaan dat die 50 niet zo ver weg meer is voor to.
En kan ik het enkel jammer vinden dat ze al niet 25 jaar geleden tot de conclusie kwamen dat niet matchen op seksueel gebied niet zo handig is. Dan was het makkelijker geweest om een nieuwe start te maken.
Van achter je schermpje tegen een wildvreemde zeggen 'ga weg' is makkelijk. Wij zitten niet met de gevolgen.
zaterdag 26 april 2025 om 10:04
Ach, je hoeft alleen maar weg te halen dat je in een stacaravan in Zweden vakantie houdt en dat je man het dak van je hondentrimsalon aan het repareren was.
zaterdag 26 april 2025 om 10:33
zaterdag 26 april 2025 om 11:49
Attraverso schreef: ↑26-04-2025 09:59Na 2 jaar? Daar heb ik het helemaal niet over. Het duurt doorgaans al 2 jaar om je door de scheiding te worstelen en rust te vinden, je draai te vinden als single. 'Happy single' te worden.
Ik heb het over na 10, 20 jaar. Als de 'happy single' periode al (lang) achter de rug is en je klaar bent voor iets nieuw en je merkt (na wat mislukkingen en teleurstellingen) dat het toch niet zo voor de hand liggend is om nog een leuke partner te vinden. En de jaren gestaag doortikken en je als 55+ tot het besef komt dat de kans groot is dat je alleen oud zal worden.
En met volwassen kinderen en een relatie van 27 jaar mag ik er van uit gaan dat die 50 niet zo ver weg meer is voor to.
En kan ik het enkel jammer vinden dat ze al niet 25 jaar geleden tot de conclusie kwamen dat niet matchen op seksueel gebied niet zo handig is. Dan was het makkelijker geweest om een nieuwe start te maken.
Van achter je schermpje tegen een wildvreemde zeggen 'ga weg' is makkelijk. Wij zitten niet met de gevolgen.
Hoezo de ‘happy single’ periode achter de rug? Niet bij iedereen is dat zomaar een fase hoor! Hiervan ben ik bijv zelf een voorbeeld van, ben nl al 23 jaar een zeer happy single kan ik wel stellen en voor mij is het krijgen of hebben van een relatie absoluut niet het hoogst haalbare in het leven!
Niks mis met single oud worden, zeker niet met een leuk en betrouwbaar netwerk om je heen. Liefde komt nog altijd vanuit je zelf en mooi als je dat kunt delen met een eventuele partner, maar zo niet, ook helemaal goed. Kan best dat ik mss een uitzondering ben, maar in mijn omgeving sowieso ook 2 andere happy singles van 55+.
Daarnaast ook genoeg voorbeelden van stellen die misschien nog wel samen zijn, ook samen oud zullen worden, maar het woord ‘happy’ ver te zoeken is. Hier is maar 1 persoon (TO) die dit voor zichzelf kan bepalen, ook of zij ooit kan leven met hetgeen er is gebeurd en daar kunnen leuke uitstapjes samen écht niet het verschil in gaan maken lijkt mij.
Live Life to the fullest
zaterdag 26 april 2025 om 12:06
Ik heb het niet over jou maar over to die nog nooit in haar leven alleen heeft gewoond, rond de 50 moet zijn, alles/veel met haar partner doet en niet reageert op de vraag of ze een sociaal netwerk heeft.GeweldigWeer schreef: ↑26-04-2025 11:49Hoezo de ‘happy single’ periode achter de rug? Niet bij iedereen is dat zomaar een fase hoor! Hiervan ben ik bijv zelf een voorbeeld van, ben nl al 23 jaar een zeer happy single kan ik wel stellen en voor mij is het krijgen of hebben van een relatie absoluut niet het hoogst haalbare in het leven!
Niks mis met single oud worden, zeker niet met een leuk en betrouwbaar netwerk om je heen. Liefde komt nog altijd vanuit je zelf en mooi als je dat kunt delen met een eventuele partner, maar zo niet, ook helemaal goed. Kan best dat ik mss een uitzondering ben, maar in mijn omgeving sowieso ook 2 andere happy singles van 55+.
Daarnaast ook genoeg voorbeelden van stellen die misschien nog wel samen zijn, ook samen oud zullen worden, maar het woord ‘happy’ ver te zoeken is. Hier is maar 1 persoon (TO) die dit voor zichzelf kan bepalen, ook of zij ooit kan leven met hetgeen er is gebeurd en daar kunnen leuke uitstapjes samen écht niet het verschil in gaan maken lijkt mij.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
