Tijd om de deur te sluiten?

Happy_Me, natuurlijk heb je gewoon gelijk in je opmerkingen en vragen. Het eerste woord wat bij me opkwam toen ik je reactie las, was: egoïsme. Ik ben gewoon ontzettend egoïstisch bezig.

Je vraagt hoe het mogelijk is, hoe het werkt. Eigenlijk heb ik een dubbelleven. Schuldgevoelens zijn er wel degelijk. Voor mezelf probeer ik het "goed te praten" met allerlei argumenten.

Ook ik heb altijd gedacht dat het mij niet zou overkomen, dat ik nooit een buitenechtelijke relatie zou aangaan. Overkomen is niet het juiste woord, want het is wel degelijk een bewuste keuze.



Sommigen moeten heel erg hard met hun neus op de feiten worden gedrukt door hun eigen partner. Misschien dat het kwartje dan valt. Een aantal van de posters hier heeft dat ook als advies gegeven aan Emilioot.

bestaan er nog wel mensen die 100% kan vertrouwen?

ik ben ook geen heilige geweest hoor, nu wel

Emilioot, wat een vreselijke situatie, en wat zul je nu hartzeer hebben,en al die gemixte gevoelens die op je af komen. Je houdt van haar, je wilt je zonen niet een gezin ontnemen, je voelt je verantwoordelijk, je voelt je bedrogen.

Het lijkt inderdaad wel een beetje hopie hopeloos te zijn met je vrouw. Loze beloften deed ze en op zich is dat al reden genoeg om de lijn te trekken! Zo zijn jullie niet met elkaar getrouwd.

Het gevaar ontstaat nu dat je zo kwaad, zo verdrietig, zo opgeslokt bent door die wirwar van gevoelens dat je eigenlijk niet in staat bent echt een keuze te maken. Want er spelen zoveel meer dingen dan alleen haar ontrouw binnen jullie relatie!

Ook zij zal haar verhaal hebben, wil je daar nog wel naar luisteren?

Luistert zij naar jou als je wilt vertellen wat er door je heen gaat? of reageert ze alleen met smeekbedes of beloftes ofzo..

Als ze niet naar jou luistert, naar jouw pijn, dan neemt ze jou in die zin dus niet serieus en ook dat is op zich ernstig genoeg om een stevig gesprek over te voeren. Ze denkt dan ook helemaal niet aan jou, als ze niet snapt dat jij door een hel gaat. Ik kan me heel goed voorstellen, en hoop zelfs, dat ze zich vreselijk schuldig voelt en het liefst richting jou het minder erg wil maken of wil goedpraten, maar dan is ze alleenmet zichzelf bezig, om te behouden wat haar lief is (wat op zich wel weer een teken van liefde is, maar ze heeft er echt over na te denken of zij zo haar liefde wil geven,met alleen maar angst en wanhoopsgedrag..vasthouden wat ze lijkt te verliezen)

Zij heeft, als zij van je houdt, haar oren en hart open te zetten voor wat jij nu te vertellen hebt. Als zij dat niet doet, niet van plan is om te doen ook, dan houdt ze niet echt van je. Want als iemand waarvan je houdt door een hel gaat, door wat of wie dan ook, dan ben je er om die ander te steunen!

Ik kan me heel goed voorstellen dat het moeilijk is om het leven dat je kent te laten gaan, door haar de deur te wijzen. Maar het leven dat je had is feitelijk al voorbij. Er ontstaat een nieuw en ander leven (niet perse slechter of ongelukkiger overigens) met of zonder haar..

Je leefde in de illusie misschien dat het zou stoppen en dat jullie dan gewoon door konden gaan? Voor zover je dat al wilde, dat zou sowieso niet lukken.

Je hebt jezelf te realiseren dat je de confrontatie met wat er wel en niet is in je relatie aan te gaan. En je zult jezelf daar heel kritisch de vraag bij meoten stellen wat jij voor jezelf verwacht. Dit is niet egoistisch, maar realistisch.. als je een relatie aangaat weet je dat je daar allebei bent om er iets uit te halen voor jezelf..je geeft en je ontvangt. Wat wil jij ontvangen? En in hoeverre is zij daar toe in staat?

Ik denk dat je hierover nog niet hebt gepraat met haar. Ik denk dat je boos bent geworden, haar liet beloven om te stoppen en vervolgens gingen jullie verder, onderhuids broeit het wantrouwen en bovenhuids probeer je het gezin bij elkaar te houden..of heb ikh et mis?

Vreemdgaan is niet te accepteren! Tenzij je er afspraken over hebt, en diehad je niet. Ze komt haar belofte niet na en dat isniet iets waar jij over heen zou moeten stappen voor de lieve vrede.

Ze zou zichzelf ook moeten afvragen wat zij nu eigenlijk wil in een relatie.. en of ze bij jou wil zijn..

Ik denk dat het heel goed is om even een tijdje los van elkaar hier over na te denken.

Om vrij en niet onder druk van de dagelijkse verplichtingen een keuze te maken voor een leven samen of apart.

Wat mij betreft ben je echt een idioot als je denkt dat je dit moet pikken en dat je het niet waard bent om serieus te worden genomen.. dan neem je jezelf dus ook niet serieus en niemand niet!

Daar kun jij een halt toe roepen. Roep haar tot de orde! ik vind dat je dat echt moet doen. Doe het als eerste stap richting een echtere en betere relatie, met haar of met iemand anders.

Ik kan me voorstellen dat als je veel van haar houdt dat je haar dan een kans wilt geven, ook om samen de kinderen op te voeden onde r1 dak. Laat dat een eerlijke kans zijn, vertel haar dat dan ook. Als jullie samen verder willen, zul je vanuit liefde moeten handelen, niet uit wraak, achterdocht, boosheid, haat.

Je zult dus zelf ook over heel wat heen moeten stappen.. kun je dat aan?

Denk erover na, geef haar bedenktijd maar stel als voorwaarde dat ze sowieso tijdens die bedenktijd echt helemaal stopt met het gerotzooi.



En als jullie verder gaan.. koop een nieuw bed... Mij hielp het, ondanks dat ik er ook in geslaagd ben niet teveel stil te staan bij het verleden, waarin o.a mijn man vreemd ging.

Ook al denk ik er weinig aan, het bed moest weg en ik ben er nog heel blij mee...

Scheiden is zeer pijnlijk, het is als een zwaar rouwproces , jaren gaf je al je liefde en energie maar blijkbaar kan zij dat niet waarderen.

Bedrogen worden is verscheurend , ik spreek uit ervaring , je zelfvertrouwen brokkelt af , je voelt je in de maling genomen en wordt heen en weer geslingert tussen woede en zelftwijfel : "waarom deed die man mij dat aan?" , "ben ik dan niet mooi, lief , goed genoeg, is die ander zoveel beter,".Maar na een tijdje ga je inzien dat het niet aan jou ligt want als iemand tegen jou liegt dan mag je er zeker van zijn dat ze dat tegen die ander ook doet.

Ik betrapte mijn vriend een jaar geleden (die al 2jaar op mijn kosten leefde) , toen ik hem confronteerde hiermee heeft hij mij tijdens dat zelfde telefoontje ijskoud gedumpt.

De vrouwen in kwestie (die hij uiteindelijk niet heeft )heeft hij toen verteld dat hij nooit wat met mij had gehad en dat ik maar een "kennis " was , doordat die vrouwen ruim 2000 kilometer verderop woonden konden ze dit niet echt nagaan en namen zijn leugens voor waarheid aan;

De eerste twee maanden waren een echte hel maar ik begon langzamer hand terug te beseffen dat het niet aan die vrouwen of aan mij lag maar volledig aan hem..

Ik begon mij leven terug in eigen handen te nemen , ging na 2 maanden depressie terug werken en het ging steeds beter met mij.

Na 5 maanden had ik terug een stralen leven (geloof me alle wonden helen)en blijkbaar viel dit op want wie stond er plots terug voor mijn deur?Das nu bijna zes maanden geleden ik gaf hem een kans misschien mede omdat hij uiteindelijk niks met die vrouwen heeft gehad (maar wel geprobeerd en is dat dan minder erg?).

Nu bevind ik mij terug in de wazige hel want na een romatische herzoeningsperiode kroop het gif er weer langzaam in.

Stiekeme telefoontjes ;dingen verbergen , niet komen opdagen op afspraken .

Ik hoop voor jou en voor mij dat we de kracht vinden om te deur te sluiten niet omdat we niet genoeg van hun houden want gezien jouw topic en mijn eigen ervaring in mijn situatie deden we dat allang en veel te veel.

Juist daarom : mensen zoals jij en ik die hun hele hart en ziel in een relatie gooien ;, alles op alles zetten om hun dromen te verwezelijken , vind je dat zulke mensen mogen belogen en bedrogen worden, ik hoop dat ik de kracht vind voorgoed die deur te sluiten en kan zeggen "NEE IK LAAT ME LANGER TEGEN MIJ LIEGEN"

Hoi Emilioot,



Haar aan de dijk zetten is een handig advies, waarschijnlijk voornamelijk ingegeven door het feit dat de dames die hier schrijven voornamelijk gewend zijn dames van advies te voorzien. Hoe je het ook wendt of keert, voor een man is het anders om zijn vrouw aan de dijk te zetten, want in negen van de tien gevallen kost je dat de dagelijkse relatie met je kinderen.



In jouw geval zal dat zeker zo zijn. In ieder geval als je niet razendsnel van baan verandert voor je de kogel door de kerk jaagt en zorgt voor een baan die je in de gelegenheid stelt daadwerkelijk een co ouderschap aan te gaan.



Als ik je woorden lees, dan lees ik naast een hoop negatieve emoties ook een man die heel erg graag zijn nest bij elkaar wil houden. Ook lees ik dat er beweging in jullie situatie zit. Je vrouw gaat mee naar relatietherapie bijvoorbeeld.



Vreemdgaan doe je niet zomaar. Dat vult een gat. Een gat overigens waarvan in mijn optiek absoluut niet te stellen valt dat jij dat eigenlijk zou moeten kunnen vullen. Maar dat is weer een ander verhaal.



Als je zo heel zeker weet dat ze met dat jongetje in jullie bed (brrr..) heeft gelegen, dan neem ik aan dat je daar een duidelijke aanleiding voor hebt. Gooi die aanleiding op tafel bij de relatietherapeut. Vertel hem/haar dat je nu je woorden niet geloofwaardig meer zijn, je niet weet wat je nog kunt doen.



Volgens mij zijn jullie nog niet zo gek vaak bij jullie relatietherapeut geweest. Therapie is een kwestie van een lange adem. Het is een proces van slecht naar beter. De bedoeling is jullie destructieve patronen om te zetten in constructieve patronen. Als het zo simpel zou zijn als het omzetten van een lichtschakelaar, dan was er bijna geen therapie nodig.



Gun jezelf het effect van de therapie. Ze gaat al mee. Verwacht inzet van haar, geen wonderen. Mensen zijn namelijk niet zo goed in wonderen.



Heel veel succes en een lange adem gewenst





(For the record, nee, ik heb nog nooit in mijn leven iemand bedrogen)