Tja, en dat was het dan.... deel 2

Snap je gevoel daarin, van dat wel en niet willen. Natuurlijk wil je het liever niet, maar de omstandigheden dwingen je ertoe. Ik heb inmiddels (nou ja, ben pas twee maanden ver) voor mezelf wel helder dat ik hoe dan ook van het huis af wil. Daarin zitten we op 1 lijn. Niet fijn, niet leuk, maar het kan niet anders. En ik wil met een schone lei verder, dus ook met mijn eigen huis en spullen.

Ja, zijn aandacht is nu op haar gevestigd en dat moet je de ogen openen; zodra er een ander is, ben jij niet meer interessant. Als hij werkelijk van je houdt, je niet kan missen, dan sta jij altijd op nummer 1. Als ik jou was zou ik mooi de verkoop in gang zetten. Dat voelt veel krachtiger.

Ja, ben erg boos, maar het helpt om van me af te schrijven. Ook de leuke reacties die ik krijg helpen me, om boos te blijven. Want dat heb je nodig, om stappen te kunnen zetten.

@Julus

Ik heb net jou verhaal gelezen, ik had geen idee wat jij had meegemaakt! Je geeft mij mooi en lief advies, dus ik nu jou ook



In jouw geval, als je ex partner de wil en de moed niet heeft om jou terug te winnen wil hij ook niet vechten voor je. Ik weet niet of hij dat ooit heeft gedaan, maar iemand die dit niet doet zal dit ook nooit doen. Ik spreek uit ervaring met mijn ouders.



Uit elkaar gaan is altijd klote vooral als je ook nog eens wordt bedrogen en aan de kant wordt gezet voor een ander. Maar hou de eer altijd aan jezelf, want je weet zelf het beste wat je aan jezelf hebt. Iemand die niet je kwaliteiten ziet, is dan blind..



(geld ook voor de rest btw)

Dude, vind ik heel lief van je! Wat je zegt is waar, dat weet ik ook. Hij is een slappe zak, en zal niet om me vechten. Dat had hij dan allang eerder gedaan, toen het erop aan kwam. En ik weet heus wat ik te bieden heb, ben niet arrogant maar naar 37 jaar ken je jezelf een beetje. Ik gun mezelf iemand die voor mij gaat, ook op slechte momenten.



En dat geldt dan ook weer voor jou:)

Er waren wat andere plannen voor het (koop)huis, dus eerst even voor mezelf een woning, kan van de week gaan kijken, ben ietsje ouder dan jij 53, en kom dus in aanmerking voor een 50+ woning, daar wordt niet zoveel op gereageerd...mijn mazzel....ik weet dat hij van me houdt..en misschien komt hij straks( na verloop van tijd) wel weer terug want zoals je ergens anders schreef, natuurlijk gaat dit mislukken, ik weet niets van haar maar hij heeft allemaal issues..het huis waar we uit moeten zien te komen, het feit dat hij nu ( met haar) aan de andere kant van het land zit. Ik neem zomaar aan dat ze niet zomaar een eventuele baan en huis op zegt voor een bedgenoot die ze net een week kent. Hij zal niet zo gemakkelijk aan een baan komen, heeft hij in ieder geval nooit moeite voor gedaan, kennissen/buren/vrienden kotsen hem hier uit,behalve zijn vrienden ( 2) want die spreek ik niet en die weten het dus ook niet.Maar het allerbelangrijkste is dat ik 4 volwassen kinderen heb, met allemaal een eigen leven maar die het nooit zouden accepteren als hij pogingen zou doen om terug te komen. Tenzij ze het idee zouden hebben dat ik dat ook zou willen.



dank je wel ddude

quote:Julus schreef op 01 juli 2012 @ 14:28:

Visualiseer dat hij bij je op de bank zit, elke avond. Dat jullie alles weer samen doen. Hoe zou dat voelen, in je huidige situatie?Pfff, hahaha, als ik me dat probeer voor te stellen kom ik direct tot de conclusie dat ik dat geen week, wat zeg ik? Geen dag zou uithouden.

God nee, onmogelijk. Er is echt teveel gebeurd inmiddels, met mij en ongetwijfeld ook met hem.

Dus dat is sowieso niet wat ik zou willen.

Maar wat wil ik dan wel?



Ik had het met hem af willen sluiten, gewoon samen. Zonder dat die derde speler ongevraagd in onze relatie werd betrokken.

Dit spel speel je met zijn tweeen en ik heb het niet met hem kunnen afsluiten. Zonder mijn medeweten of toestemming werd er nog een poppetje op het speelbord gezet, en dus moest er een andere af, dat was ik dus.

Het was niet meer hij en ik die onze relatie op een andere manier konden voortzetten, als exen bedoel ik. Want toen ik het nog niet wist van haar was ik de redelijkheid zelve.

Het was ineens ik (alleen) en zij (samen) en dat veroorzaakte een machteloze woede waar ik nergens mee heen kon en kan.



Maar inmiddels zijn we al zoveel tijd verder dat dat onmogelijk is. Dus moet ik dit in mijn eentje afsluiten.

En ik moet een manier vinden om mijn grenzen af te bakenen, ik ben in een relatie grenzeloos, als ik van iemand houdt ga ik daar ook voor en ben ik geneigd mezelf te verliezen.



Ik ben inmiddels al een keer verliefd geweest maar ook in die toestand ben ik niet mezelf meer en pas ik me te snel aan. Als ik die roze bril op heb zie ik het niet scherp meer. Ik was dan ook degene die daar al na zes weken een punt achter zette.

Ik heb mijn grens verlegd, helemaal vooraan de oprit, er komt geen man meer in zeg maar, en dat voorkomt dat ik me in een verliefdheid verlies, maar voorkomt dus ook dat ik ooit weer een relatie aan kan gaan.



Ik heb nog wel een vaste scharrel die ik af en toe zie, maar dat gaat nooit een relatie worden. Altijd leuk om hem te zien maar ik weet precies wat ik wel en niet wil, ik kan daarin dus wel duidelijk zijn, maar dat heeft even geduurd voor ik daar mijn weg in heb gevonden. Hij is heel lief en als we elkaar zien is het echt erg gezellig hoor, maar ik ga ook weer graag terug naar mijn eigen huis en leven. Het is echter wel fijn om af en toe heerlijk in iemands armen te liggen, om te worden aangeraakt, seks te hebben en liefdevol te worden behandeld, toch pleisters op mijn gewonde ziel.

Voorlopig moet ik het daarmee doen en dat voelt niet slecht.



Je stelt wel goede vragen Julus

quote:Julus schreef op 01 juli 2012 @ 08:19:

Ik was vroeg wakker, lag in bed weer na te denken over de situatie en het is nog steeds zo onwerkelijk. Vraag me af wanneer ik die gedachte niet meer heb. De gedachte, hij is echt weg..

meteen erachteraan probeer ik alle negatieve dingen op een rijtje te zetten, maar ik blijf hem missen. Dat is toch ook raar? Mensen zeggen, hoe kan het dat je hem nog steeds terugwil? Dat je nog aan hem denkt? Snap het ook niet, wou dat ik die knop om kon zetten. Mijn verstand weet heel goed dat hoe het zit, maar mijn gevoel wil niet meewerken. Zou het schelen als ik straks een eigen huisje heb, hoe was dat bij jullie?Ik heb dat ook dat missen, en ook mijn omgeving reageert hetzelfde als bij jou. Het voelt een beetje alsof ik tegen mijn kinderen zou kunnen zeggen, jullie zijn mijn kinderen niet meer. Onmogelijk natuurlijk. Ik denk dat ik zo voel over hem ook, hoe moet ik een knop omzetten na 32 jaar? Je bent mijn man niet meer, verstand begrijpt het, en ik hoef hem ook niet terug, maar gevoel blijft gewoon steken. Misschien komt het omdat ik nog, alleen, in ons huis zit. Net als jij hoop ik als ik een plek voor mijzelf heb dat het beter zal gaan. Je leeft nu toch onder stress.

NW, ik snap het helemaal. Het is precies waarmee ik ook worstel. Als je gezamenlijk de beslissing had kunnen nemen om te stoppen, was het een heel ander verhaal geweest. Je blijft nu voor altijd met die pijn zitten dat jullie einde zo'n verloop heeft gehad. Je had als goede vrienden, of met wederzijds respect willen afsluiten, omdat je toch zolang samen bent geweest. Dat is voorgoed verpest, kunt het niet meer over doen.

Zou het een idee zijn, voor je verwerking, om eens samen met hem om de tafel te gaan en te praten over jullie relatie? Over waar het fout is gegaan, en hoe het zo heeft kunnen gebeuren? Je hebt het wellicht nodig om te horen waar hij steken heeft laten vallen, waar jullie samen aan hadden moeten werken. Dan kom je misschien tot de conclusie dat het toch een keer fout gegaan zou zijn en kun je dit beter afsluiten?



Ik heb met ex twee inhoudelijke gesprekken gehad, ik had dat nodig. Dat gaf me veel rust. Hij was natuurlijk al met een ander, was niet meer met mij bezig, maar wilde toch nog wel met me gaan zitten. Als ik jou was zou ik het doen, als hij wil.



Feitelijk is het een onafgemaakte relatie voor jou, je kunt dus niet verder, met een ander. Maar daarna misschien wel..

quote:worthit schreef op 02 juli 2012 @ 02:24:

[...]





Ik heb dat ook dat missen, en ook mijn omgeving reageert hetzelfde als bij jou. Het voelt een beetje alsof ik tegen mijn kinderen zou kunnen zeggen, jullie zijn mijn kinderen niet meer. Onmogelijk natuurlijk. Ik denk dat ik zo voel over hem ook, hoe moet ik een knop omzetten na 32 jaar? Je bent mijn man niet meer, verstand begrijpt het, en ik hoef hem ook niet terug, maar gevoel blijft gewoon steken. Misschien komt het omdat ik nog, alleen, in ons huis zit. Net als jij hoop ik als ik een plek voor mijzelf heb dat het beter zal gaan. Je leeft nu toch onder stress.Hij voelt nog als jouw man...hij is nog een deel van je. Het voelt als een amputatie, een leegte dat hij er niet meer is. Ik was korter samen, en heb dat ook. Misschien maar beter om niet meer tegen anderen te zeggen dat je hem mist, ze begrijpen het niet. Zolang dingen nog niet zijn afgesloten blijft die stress inderdaad. Je leven met hem is nog niet definitief klaar, dus je zit in een soort wachtstand, totdat je aan de beurt bent. Heel onzeker word je ervan. Dat vonnis moet worden getrokken, zoals NW altijd zegt.

Oohh het is allemaal zó herkenbaar wat jullie schrijven..



Het je geamputeerd voelen. Het je ingeruild voelen. Blijkbaar niet waard om voor te vechten. Niet samen hebben kunnen afsluiten. Hoe oneerlijk het is dat zij samen zijn na ons zó belogen en bedrogen te hebben. Je ex nog als je man zien, zo vertrouwd en tegelijkertijd een vreemde voor je.



En wat Julus schrijf: de stelligheid waarmee hij afstand heeft genomen van jou en de relatie (dat is hier hetzelfde).



Aan de ene kant doet het me goed om te lezen dat ik niet de enige ben die worstelt met deze gedachten. Dat het blijkbaar een 'normaal' proces is in deze fase. Maar het doet ook vreselijk veel pijn om te zien hoe NewWoman hier nog steeds mee probeert te dealen. En dat haar dat tot nu toe niet gelukt is. Dat laat ook zien hoe heftig het is wat ons gebeurd is. En dat het niet iets is waar je zomaar overheen stapt. Al denken mensen in de omgeving daar vaak anders over.



Tegen mij zegt men (ook) dat ik opgelucht zou moeten zijn dat ik van hem af ben. Het wantrouwen, de onzekerheid, dát is weg. En ik heb weer een kans gekregen om mijn eigen leven op te bouwen, om mijn eigenwaarde terug te vinden.

Begrijpelijke reacties hoor, en ik wéét dat ze gelijk hebben, maar ook bij mij volgt gevoel vaak nog niet. De pijn van wat er gebeurd is, is immens.



Ik merk dat mijn terugslagen op dit moment vooral te maken hebben met hem en haar. En hoewel ik weet dat zij niet lekker in hun vel zitten (beiden niet) en dus niet gelukkig kúnnen zijn, doen ze wel voorkomen dat ze het heerlijk met elkaar hebben. Straks samen met mijn kinderen twee weken naar het Zuiden. Ik word al misselijk bij de gedachte..



Én de onzekerheid over mezelf. Kom ik afgelopen weekend een leuke man tegen, laat ie niets meer van zich horen. Ik ook niet hoor, maar ik had een beetje gehoopt dat hij contact met mij zou zoeken. Niet dus. Kóm ik een keer iemand tegen die ík ook interessant vind, vind ie mij (blijkbaar) niets. En dan ga ik weer óveral aan twijfelen.......

Wat triest hoeveel er hier geschreven wordt, hoeveel vrouwen in dezelfde situatie zitten en met het verdriet moeten dealen. Je denkt altijd dat je de enige bent en dan kom je op een forum en dan komt de een na de andere. Wat mankeert die mannen toch? Ik had het ook zo graag "normaal" af willen sluiten zodat we op een enigszins vriendschappelijke manier met elkaar om konden gaan. Dat zit er niet in nu hij kortgeleden zijn "grote liefde"ontdekt heeft, zucht....zou zo graag willen dat dit gevoel van missen snel overgaat....en dat ik mijn eigen leven weer op kan pakken. Eigenlijk laat ik mijn leven nu nog steeds door hem leiden, ik weet het wel maar mijn gevoel wil (nog)niet anders...Soyli, idd mensen begrijpen het niet dat je hem mist, ben dan ook al snel gestopt met dat te vertellen...alleen hier kan ik dat dan kwijt....gelukkig omdat jullie dat ook herkennen.

Fideso2, ik vertel het wel nog hoor. Maar alleen aan de mensen die heel dicht bij me staan. Zij vinden dat moeilijk omdat ze het gevoel hebben dat ik geen stap verder kom maar ik leg hen uit dat dat wel zo is. De eerste maanden was ik een zombie. Nu kan ik wel weer genieten, en doe ook leuke dingen (mét en zonder kinderen). Maar het gemis is groot. En dan was onze relatie nieteens zo geweldig. Ik hield duidelijk meer van hem als hij van mij. En de relatie was niet evenwichtig: hij was een vaderfiguur voor mij.

Iemand schreef hier al iets over, maar voor mij voelt het alsof mijn ouders tegen me gezegd hebben dat ze me niet meer willen. Geen gezond gevoel, want een partner is op vrijwillige basis bij je en als je zó afhankelijk van hem bent, dan klopt er iets niet. Ik kan me voorstellen dat hij dat ook als benauwend heeft ervaren.

Maar zó geamputeerd en incompleet voel ik me wel. Rationeel weet ik hoe sterk ik ben, maar qua gevoel voel ik me vreselijk alleen op dit moment en ben ik ook bang om altijd alleen te blijven..

Soyli, ik snap je gevoel helemaal, voel me nu ook een zombie, kom nergens toe. Ik ben blij als ik straks weer kan gaan werken, dat zal wel afleiding genoeg brengen.Ik zit nu eigenlijk de hele dag te "wachten"of ik nog iets van hem hoor.Jammer he, dat ratio en gevoel niet gelijk oplopen in zulke gevallen als dit.Het zou het toch allemaal een stukje gemakkelijker maken.Ik denk ook dat je een sterke vrouw bent, als ik de stukjes lees die je geschreven hebt.

Ik ben niet helemaal bijgelezen (sorry).. Hoe lang zijn jullie nu uit elkaar?



Hier is ex 9 maanden geleden vertrokken.

10 Maanden geleden gaf hij aan te twijfelen, twee weken later kwam ik erachter dat hij alweer een klein half jaar iets met een andere vrouw had. De vierde (langdurig) op rij. En het bizarre is dat, in tegenstelling tot o.a. Problemo, Kunstje en Julus, ík hem er niet uit heb gezet. Sterker nog: ik heb hem zelfs een open relatie aangeboden. Hij kon wat mij betreft verder gaan met haar, als ie maar bij zn gezin bleef. Achteraf ben ik trouwens heel blij dat hij dat niet wilde..



Maar ik herken het 'wachten op bericht'.. Dat kwam hier ook nooit. Een week of 3 geleden heeft hij (voor het eerst) aangegeven zijn gezin te missen. De volgende dag werd het scheidingsconvenant ondertekend. Ik had toen nog even de hoop dat hij zich bedacht. Bizar natuurlijk want ook ik weet dat ik nooit meer met hem onder één dak zou willen en kunnen wonen. Er is té veel gebeurd. Maar daarnaast zou ik ook iedere dag bang zijn dat hij weer zou vertrekken, en zou ik nooit meer mezelf kunnen zijn. Dat zou niet werken. Daar zou ik, maar zeker ook de kinderen, doodongelukkig van worden..



Ik heb in die eerste maanden (ik denk het eerste half jaar) regelmatig hem ge-smst en -mailt. Soms boos, maar meestal wanhopig. Dat ik zoveel van hem hield, dat ik mn gezin zo miste. Ik wilde zó graag terug naar 'het bekende, het veilige'. Nu weet ik dat dat niet meer kan, en zijn er zelfs momenten / uren dat ik me heerlijk voel zonder hem.

Iedereen zegt dat het tijd kost. En ik raak er steeds meer van overtuigd dat iedereen gelijk heeft .. Maar het zit in ons systeem dat wij er álles aan doen om ons beter te gaan voelen, want weken, maandenlang je zo slecht voelen is verschrikkelijk.



Ik weet nu dat de sleutel ligt in het accepteren. Het me niet meer afvragen waar ik dit aan verdiend heb. Maar het leven accepteren zoals het komt. En het vertrouwen op het feit dat de meeste dingen gebeuren met een reden. Alleen die reden zie je pas achteraf..

Accepteren, ja, dat klopt, maar voordat je zover bent gaat er heel wat tijd overheen. Nu zit ik met zoveel vragen (waar nooit een antwoord op gaat komen) en de antwoorden ga je dan zelf invullen. "" Lees net op zijn twitter dat hij van die heerlijke geweldige dagen heeft gehad die alleen nog maar beter worden " Daar word ik dan niet blij van (op zijn zachts gezegd) het voelt allemaal zo oneerlijk.kort mijn verhaal, hij heeft een aantal jaren terug en affaire gehad met mijn vriendin (langdurig) daar ben ik achtergekomen, dat is gestopt , grote tranen, grote spijt en we gingen aan onze relatie werken. Tot ik er op 30 mei achterkwam dat hij nooit gestopt was,blijven ontkennen,was niet waar blabla..tot ik met bewijzen kwam.( hij heeft zijn minnares 2 1/2 jaar gestalkt, wilde haar zo graag terug) Ik heb hem er ook niet uitgezet, hij wilde scheiden..we waren het eens, konden nog normaal met elkaar praten tot een week later hij thuis kwam en zijn spullen pakte en is vertrokken..zonder uitleg zonder vragen beantwoorden...1 week geleden komt hij iemand tegen waar hij mee kan praten (ahum) en nu beleefd hij daar geweldige dagen mee....

Ik heb weer zijn twitter eraf gegooid maar ik weet dat ik ergens in de loop van de dag wel weer ga zoeken ( stom stom stom)

Ik herken wat je schrijft over dat mailen en sms-en, ik wil het zo graag, mijn verdriet/teleurstelling/vragen met hem delen, heb het 2/3 keer gedaan maar daar word ik ook niet vrolijke van, de ene keer reageert hij lief en de andere keer maakt hij me weer uit voor rotte vis. Het weekend heb ik een mail naar hem toegestuurd en hem verteld hoe ik erover dacht en tevens dat ik hem verwijderd heb van de whatsapp/mobiel etc. Ik word hier namelijk niet gelukkig van...word ik ook niet als hij terug zou komen....ik weet het..maar het voelt nog niet zo...

@ de dames hier..



Ik lees hier jullie verdriet en denk bij mezelf, waarom blijven jullie treuren om een man die jullie zo heeft behandeld? Kijk, ik ben ook een man maar wel altijd trouw geweest. Een man die zijn gezin verlaat voor een andere (jongere) vrouw moet een schop onder zijn hol krijgen. Zo iemand heeft geen ruggegraat... imo



Je start een gezin, en dan na een lange tijd ga je vreemd? Ik snap dat niet... Ik heb gevochten voor mijn ex vriendin, maar het werkte niet. Maar ik ben nooit vreemd gegaan of uberhaupt eraan gedacht. Je kiest voor iemand, en blijft daarbij... Werkt het niet, dan vertel je dat eerlijk en probeer je eraan te werken. Dan weet je naderhand wel, dat je alles eraan hebt gedaan om het te laten werken. Jullie zijn in mijn ogen beter af... Het zal jullie sterker maken, ik hoop alleen dat jullie "ruitjes" niet zijn ingeworpen...

Heej ladies,



Ik lees ook nog mee, hoor. Reageer niet altijd, ook niet altijd behoefte aan. Ik herken ook veel van wat wordt geschreven. Ik heb wel het idee dat ik ineens een redelijke stap vooruit heb gedaan. Ik zit echt niet meer te wachten op berichtjes of contact met hem. Afgelopen weekend was zoontje bij hem en ik heb voor het eerst kunnen genieten van mijn kindloze weekend. De eerste dag kunnen uitslapen (helaas zondag niet, toen was ik om zes uur klaarwakker grmbl), beetje geshopt, boek gelezen, visite gehad voor mijn verjaardag. Dus ik ga vooruit.

Hier nog steeds strijd om zo'n beetje alles helaas. Heb afgelopen week een gesprek gehad met ex over het ouderschapsplan. Daarin heb ik hem ook weer duidelijk verteld dat ik niet meer zit te wachten op iedere dag telefonisch contact, dat ik dat een inbreuk vind in mijn leven met ons kind. Daar heb ik geen behoefte aan. Dat zou hij nl. wel willen, iedere dag telefonisch contact met ons kind maar ik heb het vermoeden dat dit slechts is om een bepaalde controle te houden. Dat wil hij nl. ook, controle houden over ons. Zo wilde hij nl. nog meer rare dingen waaruit dat blijkt. Maar dat gaat m dus niet worden. Hij wilde dit huwelijk niet meer, dus ook het gezin niet zoals dat was, is gelukkig met haar, prima, laat dan los. Verder vrees ik dat wij er niet uit gaan komen en dat we zelfs voor het ouderschapsplan naar de rechter moeten . Maar goed, dat is dan niet anders. Over een paar weken nogmaals een gesprek met hem, waarin ik hem ga vertellen met sommige dingen absoluut niet akkoord te gaan.

Als hij ons kind komt halen, doen wij tegenwoordig vrij vriendelijk tegen elkaar, de rest vechten we uit via de mail en advocaten. Ik laat me nl. niet wegzetten als een deurmat.

Voor de rest heb ik natuurlijk bij tijd en wijle nog steeds verdriet om het gemis van het gezin dat we hadden, dat gezin dat er niet meer is. En vooral verdriet om het feit dat ons kind verdriet heeft en de rekening betaalt voor ons falen.

Iedereen dikke knuffel.

Fideso...een tip: niet meer kijken!!! Echt, wat heb je eraan om dat soort dingen te lezen? Niet doen dus. Ik weet, makkelijker gezegd dan gedaan, maar zo kom je nooit los. Ik kijk niet meer, wil niets meer weten van zijn leven verder. Hij doet maar. Als ie ons kind maar goed behandelt.

@Tascha...ik probeer het...wil het ook niet maar als ik dan zo verdrietig ben kan ik het niet laten..Hoelang speelt het bij jou al? Heb het idee dat je een stukje verder bent, ben er jaloers op....hoop dit straks in mijn eigen woning een stuk achter me te kunnen laten



@ddude, ik snap je gedachtegang, zou ook zo reageren als een ander mij dit verhaal zou vertellen, maar dit was niet mijn doel, mijn doel was oud te worden met deze man, na zijn affaire heb ik gevochten om de relatie weer goed te krijgen,in mijn eentje blijkt achteraf. die teleurstelling, de frustratie, het niet begrijpen, het opzij geschoven worden en er niet meer toe doen ( voor hem) dat is wat verdrietig maakt.

quote:fideso2 schreef op 02 juli 2012 @ 11:06:

@Tascha...ik probeer het...wil het ook niet maar als ik dan zo verdrietig ben kan ik het niet laten..Hoelang speelt het bij jou al? Heb het idee dat je een stukje verder bent, ben er jaloers op....hoop dit straks in mijn eigen woning een stuk achter me te kunnen laten



@ddude, ik snap je gedachtegang, zou ook zo reageren als een ander mij dit verhaal zou vertellen, maar dit was niet mijn doel, mijn doel was oud te worden met deze man, na zijn affaire heb ik gevochten om de relatie weer goed te krijgen,in mijn eentje blijkt achteraf. die teleurstelling, de frustratie, het niet begrijpen, het opzij geschoven worden en er niet meer toe doen ( voor hem) dat is wat verdrietig maakt.



Ik weet hoe moeilijk dit allemaal is. Maar echt, stop met kijken. Niet meer doen! Neem jezelf het voor, je kijkt vanaf nu niet meer, nooit meer. Je doet jezelf er alleen maar verdriet mee. En mensen zetten vooral op FB en Twitter wat er allemaal zo leuk is in hun leven, de positieve dingen zeg maar. Er zijn er maar weinig die echt via social media laten weten hoe het gaat. Het is allemaal buitenkant. 'Kijk eens hoe goed ik het voor elkaar heb', dat idee.



Twee stappen vooruit, een stap terug dat idee. Soms zijn het kleine stapjes, dan weer grote, het gaat op en af. Maar ik wil hem echt niet meer terug. En dat begin ik steeds meer te voelen. De schellen zijn van mijn ogen afgevallen, ik zie hem zoals hij echt is, niet meer dat beeld dat ik van hem had. Hij probeert mij de grond in te trappen en handelt zaken niet netjes af. Dan had ik nog een greintje respect voor hem kunnen opbrengen. Maar zijn handelen maakt ook dat het loskomen een stuk sneller gaat. Als hij vriendelijk was geweest, was het moeilijker om los te laten. Maar ook ik zit nog wel met vragen als 'waarom?' 'waarom met haar wel?' dat soort dingen. Maar ik zie nu in dat onze relatie gewoon echt niet goed zat. Het werkte niet tussen ons. Klaar. Ik word steeds meer mezelf. Vind mezelf langzamerhand terug. Waar ik in onze relatie steeds verschrikkelijk moe was en er 's avonds om half tien in lag, zit ik nu hele avonden tot laat beneden, lees stapels boeken achter elkaar. De tv staat haast nooit meer aan. Ik krijg geen kritiek meer op alles wat ik doe en niet doe en hoe ik het doe. Ik doe de dingen op mijn manier en het is zo veel meer ontspannen dan met hem. En dus ga ik veel later naar bed en geniet veel meer van de avonden.



Hij ging vorig jaar juli voor de tweede keer vreemd. De eerste keer was een half jaar voor ons huwelijk, toen met een collega. Vorig jaar met iemand die hij op de tennisbaan had ontmoet. En ik wilde er nog steeds voor vechten, ook na de tweede keer. Grotendeels omdat er nu ook kindje bij betrokken was. Achteraf had ik hem de eerste keer eruit moeten schoppen. En al helemaal niet aan een kindje moeten beginnen. Maarja, hij had zo'n spijt en ging er weer helemaal voor. En ik dacht als we dit aan kunnen....Maar eens een vreemdganger....September vorig jaar gaf hij aan definitief te willen scheiden. Ik zat compleet stuk, was gebroken. Dus al met al ben ik nu bijna een jaar verder, als je juli aanhoudt.

Als hij was vreemdgegaan en het daarna netjes had afgehandeld, had ik nog wel respect voor hem kunnen hebben. Maar helaas heb ik een ex from hell. Hij liegt en bedriegt de boel nog steeds, nu voor zijn centen, gunt mij (en daarmee ons kind) niets. En dus is het een vechtscheiding geworden helaas.



Ik heb geen spijt van ons kind, wel van de man met wie ik dat kind heb gekregen.

quote:ddude schreef op 02 juli 2012 @ 10:50:

Werkt het niet, dan vertel je dat eerlijk en probeer je eraan te werken.





Precies!! Verliefd worden kan iedereen gebeuren. Iets té ver gaan ook. Maar dan trek je aan de rem en ben je eerlijk tegen je partner. En dan kijk je samen of je er nog samen uitkomt. Of je weet voor jezelf dat dat niet meer lukt maar dan heb je in ieder geval het fatsoen om het ene af te sluiten voordat je je in het volgende stort.

Het maandenlang leiden van een dubbelleven, dát is wat ik maar niet kan begrijpen. En het nooit eerlijk zijn (in mijn geval, mijn ex heeft nooit uit zichzelf verteld dat hij (weer) verliefd was op een ander.. Of (weer) (onveilige!!!) sex had gehad met een ander).

Ik weet niet wat ik daarvan moet denken. Soms (steeds minder gelukkig!) denk ik wel eens 'was ik er maar nooit achter gekomen'. Dan was het wellicht weer overgewaaid. Ik wéét inmiddels dat ik mezelf (maar ook de kinderen!) ontzettend tekort doe met deze gedachte...

Dit is één van de topics dat ik destijds geopend heb: Is vreemdgaan nou echt zo erg??



Me afvragend of het écht zo erg was wat ie gedaan had..



En soms vraag ik me dat nog steeds af. Maar dat heeft niets meer met normen en waarden te maken weet ik nu, dat komt doordat ik me nog steeds niet kan voorstellen dat mijn partner dít (met mij) gedaan heeft...!

Als hij was vreemdgegaan en het daarna netjes had afgehandeld, had ik nog wel respect voor hem kunnen hebben. Maar helaas heb ik een ex from hell. Hij liegt en bedriegt de boel nog steeds, nu voor zijn centen, gunt mij (en daarmee ons kind) niets. En dus is het een vechtscheiding geworden helaas.



Ik heb geen spijt van ons kind, wel van de man met wie ik dat kind heb gekregen.[/quote]





Tascha....dit is precies hoe ik het voel..ook hij liegt nog steeds..ik weet dat hij die dingen daar neer zet omdat hij weet dat ik ze lees, nog even extra natrappen...ex from hell...dat is wat hij straks ook word want ik weet dat ik hier sterk uit ga komen, dat ik straks alles weer op de rit heb..en dat ik weer gelukkig ga worden met of zonder partner..en hij...hij zal opnieuw de leegte gaan voelen en gaan beseffen wat hij weggegooid heeft...



Ik hoop dat ik er net zo over kan denken als jij over een tijdje.....geniet maar van je kindje...

quote:Soyli schreef op 02 juli 2012 @ 11:54:

Dit is één van de topics dat ik destijds geopend heb: Is vreemdgaan nou echt zo erg??



Me afvragend of het écht zo erg was wat ie gedaan had..



En soms vraag ik me dat nog steeds af. Maar dat heeft niets meer met normen en waarden te maken weet ik nu, dat komt doordat ik me nog steeds niet kan voorstellen dat mijn partner dít (met mij) gedaan heeft...!Idd...dat hij dat doet met mij.....dat is mijn grootste frustratie....

En eigenlijk Soyli is dat een goed teken....we vinden onszelf dus meer/beter waard.....