Toxic relatie?

Oke ik weet niet echt waar ik moet beginnen maar ik zal het kort samenvatten.

Ik zit momenteel in een relatie van 9 maanden, klopt niet heel lang. Onze relatie was in het begin best wel slecht, hij was heel jaloers, als ik bijvoorbeeld jongens volgde, uit wilde gaan etc. Uiteindelijk was het na 4 maanden uitgegaan omdat hij te jaloers was. Hiervan gaf hij mij de schuld. Paar dagen later kwam hij huilend naar mijn huis toe om te zeggen hoeveel spijt hij wel neit heeft. We hebben toen een lang gesprek gehad, en ik heb hem gezegd dat ik het nog een keer wil proberen, maar dat hij nooit meer zo tegen mij mag doen.

De volgende 3 maanden ging het heel goed. Ik was zo gelukkig met hem. Hij heeft mijn familie leren kennen en ik die van hem ook. We waren letterlijk elke dag samen, maar dan ooke echt letterlijk elke dag. Hij was het middelpunt van me leven, en ik heb alles laten vallen, me studie, vrienden, familie etc. Pas sinds een maand geleden is hij opeens veranderd, naar de jongen die hij hierevoor was. Er is altijd wel iets, dan lopen wew op straat en ziet hij bijvoorbeeld een jongen die toevallig naar me staart omdat ik hem ken en dan maakt hij een hele drama over dat ik hem moet ontvolgen op insta. Als ie dat nou een keer had gevraagd, kon ik het nog door de vingers zien, maar dit is de tiendee keer dat hij me vraagt om iemand te ontvolgen. Ook begint hij altijd over het uitgaan en dat hij liever wilt dat ik een beperkt aantal keer per jaar uitga, hij had ook liever niet dat ik naar de sportschool zou gaan of naar het zwembad ''omdat er dan jongens naar je gaan staren'' Dit is wel al opgelost, en hij heeft hierover ook gezegd dat ie onredelijk was en dat het doodnormaal is om te sporten, maar dat wel na een hele drama en geruzie waar ik gek van wordt.

Vorige week is het uitgegaan, omdat ik uitging zonder hem- ik had hem gezegd dat ik een meidenavod wilde, Die avond was dus de vriend van mijn vriendin ook gekomen in dezelfde club, en daar werd mijn vriend dus heel boos over, hij neomde me een leugenaar, een bedrieger, en hij zei dat ie vanaf nu alleen een relatie wil als hij voortaan altijd mee uitgaat. Daar hbe ik toen de streep getrokken en gezegd dat het klaar is. Eergisteren belde hij me en zei hij dat het hem spijt, en ik weet het, ik ben dom, want ik heb het hem vergeven, Ik had hem wel duidelijik gemaakt dat zoiets nooit meer mag gebueren,. En ja, hij kon het neit een dag uithouden en gisteren begon hij alweer. Hij werd boos omdat de vriend van mijn vriendin met hartjes onder mijn foto reageert- terwijl ik en me vriend hem goed kennen. Daarna belde hij me 20 keer op schreeuwendn en huilend dat ik een ''kankerhoer ben'' en dat ik zijn ''leven verpest heb'' Ookal weet ik dat het neit zo is, na zoveel ruzie heb ik toch het gevoel dat het soms mijn schuld is, en dat ik zijn jaloezie en bazigheid maar moet leren te verdragen, Maar ik kan het mentaal niet meer aan. Er is ALTIJD wel wat, altijd wel een jongen die ik moet ontvolgen, een plek waar ik niet naartoe mag etc. En hij begint er altijd mee, hij komt er altijd zelf mee, en da is het zogenaamd ''mijn schuld''. Ik wordr er helemaal gek van, dat ik dan de hele nacht huil, niet kan slapen, concentreren, en gewoon een kut gevoel heb, ik voel me dan gewoon slecht, zo een misselijk gevoel in me maag.

Ik schaam me zelfs om dit aan anderen te vertellen, het is zooo kinderachtig waar hij boos om wordt. Iedereen vraagt zich zeker af waarom ik nog bij hem ben. En de reden is dat ik gewoon te veel van hem houd, hij is mijn eerste echte serieuze relatie, we zien elkaar elke dag, en ik heb het gevoel alsof ik niet zonder hem kan. Ik kan mij gewoon geen leven voorstellen zonder hem, en ik heb het gevoel dat ik nooit iemand zal vinden zoals hem. Want ookal is hij zo jaloers en maakt hij me mentaal gek, hebben we toch hele mooie momenten samen gehad, waarin ik serieus dacht dat ik voor altijd met hem zal blijven. Die drie maanden nadat het uit was waren perfect voor mij. Zelfs mijn ouders waren heel blij met hem, we hadden gewoon een speciale band opgebouwd. Maar het is alsof hij een heel ander persoon is dan hij was in die drie maanden.

Ik klink nu zeker heel zwak, maar ik kan het gewoon niet uitmaken. Ik weet dat ik dan een erg schuldgevoel zou hebben, en gewoon niet zou kunnen slapen. Ik blijf maar hopen dat ik dit kan oplossen, maar ik heb het gevoel alsof ik mezelf dat alleen maar wijs maak. Ik vraag me gewoon af, wat zouden anderen doen in deze situatie?

Ik heb het uitgemaakt meiden...Ik heb toch ervoor gekozen om mezelf op de eerste plek te zetten. Ik wil niet een relatie hebben die vol met ellende zit. Ik heb het echt met moeite gedaan, en ja kreeg een heel verhaal van hem naar me toe gestuurd hoeveel die wel niet van me houdt, ik kon het niet lezen dus heb het maar verwijderd. Ik ga me nu gewoon richten op me school, vrienden en familie. Dankjulliewel voor de reacties..ik wist al ergens in me hoofd dat het beter is als het uit is, maar ik denk dat ik gewoon soort van ''zekerheid'' nodig had.