Relaties
alle pijlers
Twee liefdes vervolg
vrijdag 13 oktober 2006 14:01
Maar ff een nieuwe geopend :) Brokenheart ik denk dat je het jezelf op deze manier heel erg moeilijk maakt. Ze kiest niet voor je en zal dat waarschijnlijk ook niet doen. Jij kan zo geen toekomst opbouwen als je hierin blijft hangen. Ook ik heb geproneerd (en probeer ik nu nog) om de situatie te accepteren zoals hij is. Maar dat gaat zo tegen je gevoel in. Soms heb ik dagen dat het prima gaat maar meestal voel ik me er gewoon ellendig onder. Stoppen is de enige optie maar ja het isssss zoooo moeilijk.
donderdag 14 december 2006 20:05
Ja, dat is niet de bedoeling, dat het zo lang duurt... Ik denk dat Dubiootje gelijk heeft, want een fatsoenlijk gesprek hierover met iemand is niet mogelijk, en al zou dat kunnen, dan krijg je advies waar je niks mee kunt. Ik heb alle mogelijke afwegingen allang gemaakt, em dat al duizend keer.
Maar ik zit er middenin, en een professional niet. Dus wie weet, ga ik hulp zoeken. De eerste keer (bij een psych anderhalf jaar geleden) was geen succes, ik heb de beste man gewoon uitgelachen. Dus daar moet ik het niet zoeken.
donderdag 14 december 2006 20:11
Mimosa, ik heb inmiddels totaal en volkomen schijt aan wat een ander er van denkt. Dus wraak etc. van dolle familieleden en pseudo-vrienden, daar lig ik echt niet wakker van. De woedende ex heb ik na een eerdere relatie al een keer meegemaakt, dus vind ik ook niet echt spannend meer.
Wat voor mij, en ook voor jou?, wel erg zou zijn om je partner op deze manier willens en wetens te verlaten. Want voordat je de conclusie hebt getrokken dat je niet meer (of niet meer genoeg) van je partner houdt, moest je daarvoor eerst iemand anders tegenkomen. En dat is wat je partner je niet snel zal vergeven.... Dus had je in een eerder stadium iets met je relatie moeten doen. DAT is het verwijt dat ik inmiddels wekelijks, en eerst dagelijks moet horen.
donderdag 14 december 2006 20:40
donderdag 14 december 2006 20:52
Ik heb alle verhalen zitten lezen, en ik vroeg me iets af...
Waarom kiezen jullie niet voor jezelf?
Waarom denken jullie allemaal teveel aan het gezin, buitenwereld e.d. ?
Waarom gaan jullie niet voor nr. 2?
Jullie leven maar 1x, en worden achtervolgt door verdriet, schuldgevoel e.d. terwijl als jullie het over nr. 2 hebben de teksten bijna beginnen te dansen van plezier?
Jullie typen zo enthousiast over nr. 2 ?
Jullie leven maar 1x, en het leven gaat echt té hard.....
Ik vraag het me gewoon af, dit is zeker niet kwaad bedoelt of iets !!!!
Waarom kiezen jullie niet voor jezelf?
Waarom denken jullie allemaal teveel aan het gezin, buitenwereld e.d. ?
Waarom gaan jullie niet voor nr. 2?
Jullie leven maar 1x, en worden achtervolgt door verdriet, schuldgevoel e.d. terwijl als jullie het over nr. 2 hebben de teksten bijna beginnen te dansen van plezier?
Jullie typen zo enthousiast over nr. 2 ?
Jullie leven maar 1x, en het leven gaat echt té hard.....
Ik vraag het me gewoon af, dit is zeker niet kwaad bedoelt of iets !!!!
donderdag 14 december 2006 22:17
hallo allemaal,
ik heb al 20 jaar een hele leuke man en 2 kinderen. WIj hebben het heel goed samen, gaan graag op stap met of zonder kinderen, genieten van elkaar en ik kan mij een leven zonder hem niet voorstellen. Toch moet ik bekennen dat ik desondanks het toch heerlijk blijf vinden om te flirten. Een jaar of tien geleden ben ik superverliefd geweest op een andere jongen wat wederzijds was. Uiteraard hier verder niets mee gedaan, het uitgaan had alleen een andere dimensie gekregen. Nu is het weer zover, ik heb een hele leuke directeur met wie ik heel leuk mail en sms. Het is echt een lekker ding maar in dit geval is het een beetje te gevaarlijk. Ondanks dat ik veel van mijn man hou denk ik dat het af en toe mogelijk moet zijn om nog een leuk vriendje ernaast te hebben. Alleen moet je niet meteen willen scheiden en met de ander verder willen gaan. En uiteraard moet het niet uitkomen. Uit de verhalen in dit forum blijkt dat de meesten niet meer zo gek zijn op hun man, problemen hebben en de tekortkomingen van hun man dan bij een ander zoeken. Helaas kent elke relatie's zijn ups en downs. Dan zie je ook bij de zgn. nummer twee zijn tekortkomingen.
Voor mij is het in ieder geval mogelijk om thuis een heerlijke relatie te hebben maar soms is iets extra's wel lekker.
ik heb al 20 jaar een hele leuke man en 2 kinderen. WIj hebben het heel goed samen, gaan graag op stap met of zonder kinderen, genieten van elkaar en ik kan mij een leven zonder hem niet voorstellen. Toch moet ik bekennen dat ik desondanks het toch heerlijk blijf vinden om te flirten. Een jaar of tien geleden ben ik superverliefd geweest op een andere jongen wat wederzijds was. Uiteraard hier verder niets mee gedaan, het uitgaan had alleen een andere dimensie gekregen. Nu is het weer zover, ik heb een hele leuke directeur met wie ik heel leuk mail en sms. Het is echt een lekker ding maar in dit geval is het een beetje te gevaarlijk. Ondanks dat ik veel van mijn man hou denk ik dat het af en toe mogelijk moet zijn om nog een leuk vriendje ernaast te hebben. Alleen moet je niet meteen willen scheiden en met de ander verder willen gaan. En uiteraard moet het niet uitkomen. Uit de verhalen in dit forum blijkt dat de meesten niet meer zo gek zijn op hun man, problemen hebben en de tekortkomingen van hun man dan bij een ander zoeken. Helaas kent elke relatie's zijn ups en downs. Dan zie je ook bij de zgn. nummer twee zijn tekortkomingen.
Voor mij is het in ieder geval mogelijk om thuis een heerlijke relatie te hebben maar soms is iets extra's wel lekker.
vrijdag 15 december 2006 15:31
zaterdag 16 december 2006 11:34
Voor mij is het in ieder geval mogelijk om thuis een heerlijke relatie te hebben maar soms is iets extra's wel lekker.
Dat zijn geen 2 liefdes Babs maar 1 liefde en een toetje.
Misschien kun je voorstellen aan je man om er samen af en toe een avontuurtje bij te mogen hebben. Het schijnt dat er relaties zijn die dat prima aankunnen.
Dat zijn geen 2 liefdes Babs maar 1 liefde en een toetje.
Misschien kun je voorstellen aan je man om er samen af en toe een avontuurtje bij te mogen hebben. Het schijnt dat er relaties zijn die dat prima aankunnen.
zaterdag 16 december 2006 11:44
Ik heb alle verhalen zitten lezen, en ik vroeg me iets af...
Waarom kiezen jullie niet voor jezelf?
Waarom denken jullie allemaal teveel aan het gezin, buitenwereld e.d. ?
Waarom gaan jullie niet voor nr. 2?
Jullie leven maar 1x, en worden achtervolgt door verdriet, schuldgevoel e.d. terwijl als jullie het over nr. 2 hebben de teksten bijna beginnen te dansen van plezier?
Jullie typen zo enthousiast over nr. 2 ?
Jullie leven maar 1x, en het leven gaat echt té hard.....
Ik vraag het me gewoon af, dit is zeker niet kwaad bedoelt of iets !!!!
Natuurlijk kiezen we al gedeeltelijk voor onszelf Augustus. Anders waren we nooit aan die 2e relatie begonnen.
Voordat ik echter kies voor mijn nr. 2 moet hij ook voor 100% voor mij kiezen. Zolang er bij mij of hem enige twijfel blijft bestaan durven we niet te springen in het diepe.
Ik vind dit sowieso geen goede tijd om een beslissing te maken.
De sfeer rondom de feestdagen maken mij te emotioneel en te onstabiel voor 'verstandige' beslissingen.
Waarom kiezen jullie niet voor jezelf?
Waarom denken jullie allemaal teveel aan het gezin, buitenwereld e.d. ?
Waarom gaan jullie niet voor nr. 2?
Jullie leven maar 1x, en worden achtervolgt door verdriet, schuldgevoel e.d. terwijl als jullie het over nr. 2 hebben de teksten bijna beginnen te dansen van plezier?
Jullie typen zo enthousiast over nr. 2 ?
Jullie leven maar 1x, en het leven gaat echt té hard.....
Ik vraag het me gewoon af, dit is zeker niet kwaad bedoelt of iets !!!!
Natuurlijk kiezen we al gedeeltelijk voor onszelf Augustus. Anders waren we nooit aan die 2e relatie begonnen.
Voordat ik echter kies voor mijn nr. 2 moet hij ook voor 100% voor mij kiezen. Zolang er bij mij of hem enige twijfel blijft bestaan durven we niet te springen in het diepe.
Ik vind dit sowieso geen goede tijd om een beslissing te maken.
De sfeer rondom de feestdagen maken mij te emotioneel en te onstabiel voor 'verstandige' beslissingen.
zaterdag 16 december 2006 15:05
Eerst maar even mezelf voorstellen. Ik lees al heeeeeeeeel veeel maanden mee. En bijna alle verhalen hebben ergens wel een herkenningspunt.
Ook ik werd verliefd op een no. 2. Dat ging voorbij en ik viel vervolgens in handen van iemand die ervoor zorgde dat ik de dingen iets reeëler ging zien.
Als er een no. 2 bijkomt moet je je natuurlijk eerst afvragen waarom. Wat is er mis met no. 1. Wat vind je bij die no. 2, en waarom kun je dat niet vinden bij je no.1. In een relatie veranderd er zoveel dat je natuurlijk niet kunt spreken van 1 partij die alles verkeerd doet, en eentje die alles goed doet.
Mijn no.2, eigenlijk no. 3 dus heeft ervoor gezorgd dat ik uiteindelijk samen met mijn man bij een psychotherapeut terechtkwam, relatietherapie dus. Daar hebben we geleerd waar het bij ons is mis gegaan, en leren we opnieuw met elkaar omgaan.
Niet dat hij ons heeft beloofd dat we voor de rest van ons leven lang en gelukkig zullen leven hoor. Maar als het alsnog mis mocht gaan, dan om een echte reden, en niet om een al dan niet oppervlakkige verliefdheid. Ik heb het heel moeilijk gevonden om te bepalen of ik bij mijn man weg wilde omdat HIJ niet meer deugde, of omdat ik vreselijk verliefd was.
Ik heb gedurende ons huwelijk ook fouten gemaakt, en samen proberen we nu daaruit te komen. In elke volgende relatie had ik diezelfde fout gemaakt.
Hoe gek het ook klinkt, juist, of dankzij mijn verliefdheid op no 3, is mijn huwelijk met mijn man aan de beterende hand.
Ook ik werd verliefd op een no. 2. Dat ging voorbij en ik viel vervolgens in handen van iemand die ervoor zorgde dat ik de dingen iets reeëler ging zien.
Als er een no. 2 bijkomt moet je je natuurlijk eerst afvragen waarom. Wat is er mis met no. 1. Wat vind je bij die no. 2, en waarom kun je dat niet vinden bij je no.1. In een relatie veranderd er zoveel dat je natuurlijk niet kunt spreken van 1 partij die alles verkeerd doet, en eentje die alles goed doet.
Mijn no.2, eigenlijk no. 3 dus heeft ervoor gezorgd dat ik uiteindelijk samen met mijn man bij een psychotherapeut terechtkwam, relatietherapie dus. Daar hebben we geleerd waar het bij ons is mis gegaan, en leren we opnieuw met elkaar omgaan.
Niet dat hij ons heeft beloofd dat we voor de rest van ons leven lang en gelukkig zullen leven hoor. Maar als het alsnog mis mocht gaan, dan om een echte reden, en niet om een al dan niet oppervlakkige verliefdheid. Ik heb het heel moeilijk gevonden om te bepalen of ik bij mijn man weg wilde omdat HIJ niet meer deugde, of omdat ik vreselijk verliefd was.
Ik heb gedurende ons huwelijk ook fouten gemaakt, en samen proberen we nu daaruit te komen. In elke volgende relatie had ik diezelfde fout gemaakt.
Hoe gek het ook klinkt, juist, of dankzij mijn verliefdheid op no 3, is mijn huwelijk met mijn man aan de beterende hand.
zaterdag 16 december 2006 17:34
@ Mareltje : ja, ook jouw verhaal is erg herkenbaar.
Je schrijft : Ik heb het heel moeilijk gevonden om te bepalen of ik bij mijn man weg
wilde omdat HIJ niet meer deugde, of omdat ik vreselijk verliefd was.
Hoe kwam je daar achter ? Was die hulp van 'buiten' daarvoor
noodzakelijk ? Ik vraag het omdat ikzelf ook twijfel of ik zoiets moet
gaan ondernemen. Het is soms zo moeilijk om te weten wat oorzaak en
gevolg is, en waar t allemaal begon...
De rol die nr 2 speelt is dubbel : enerzijds put ik er energie uit,
anderzijds is ie n sta-in-de-weg voor een eerlijke en volledige keuze
voor het thuisfront.
@Geitje : Stomme december feelings, ik heb er ook last van.
Je hebt gelijk denk ik, geen goede tijd voor verstandige beslissingen.
( tenzij emigreren naar onbewoond eiland ! ).
Je schrijft : Ik heb het heel moeilijk gevonden om te bepalen of ik bij mijn man weg
wilde omdat HIJ niet meer deugde, of omdat ik vreselijk verliefd was.
Hoe kwam je daar achter ? Was die hulp van 'buiten' daarvoor
noodzakelijk ? Ik vraag het omdat ikzelf ook twijfel of ik zoiets moet
gaan ondernemen. Het is soms zo moeilijk om te weten wat oorzaak en
gevolg is, en waar t allemaal begon...
De rol die nr 2 speelt is dubbel : enerzijds put ik er energie uit,
anderzijds is ie n sta-in-de-weg voor een eerlijke en volledige keuze
voor het thuisfront.
@Geitje : Stomme december feelings, ik heb er ook last van.
Je hebt gelijk denk ik, geen goede tijd voor verstandige beslissingen.
( tenzij emigreren naar onbewoond eiland ! ).
zaterdag 16 december 2006 18:28
@inimini
Ja zonder die hulp had ik of hadden wij het niet gered. Waren we tenminste niet al zover op de goede weg. We zijn er ook nu nog lang niet.
Ik zag de dingen echt niet meer helder. Wilde de 'slechte' dingen van no. 1 heel erg uitvergroten, en de goede van no.2 idem. Bij de therapeut hebben we iig geleerd dat het niet de 'grote' ingrijpende gevallen er de oorzaak van zijn dat het mis ging bij ons. Juist die kleine, onbegrepen momenten bij elkaar zorgden voor een verwijdering, die in ons geval bijna op een scheiding uitliep. Dankzij no.2 ben ik en later mijn man bij de therapeut terechtgekomen. Ik heb daar ook gezien hoe ik zelf in mijn relatie stak, wat ik daar zelf aan kon verbeteren. De hoop is nu dat we mede door het verbeteren van onze communicatie, het weten van elkaar waar onze behoeften liggen, we het gaan redden. De motivatie bij ons beiden is groot.
Overigens, even voor het complete beeld, ik ben ruim 20 jaar getrouwd, ook iets wat je niet zomaar even overboord zet.
Ja zonder die hulp had ik of hadden wij het niet gered. Waren we tenminste niet al zover op de goede weg. We zijn er ook nu nog lang niet.
Ik zag de dingen echt niet meer helder. Wilde de 'slechte' dingen van no. 1 heel erg uitvergroten, en de goede van no.2 idem. Bij de therapeut hebben we iig geleerd dat het niet de 'grote' ingrijpende gevallen er de oorzaak van zijn dat het mis ging bij ons. Juist die kleine, onbegrepen momenten bij elkaar zorgden voor een verwijdering, die in ons geval bijna op een scheiding uitliep. Dankzij no.2 ben ik en later mijn man bij de therapeut terechtgekomen. Ik heb daar ook gezien hoe ik zelf in mijn relatie stak, wat ik daar zelf aan kon verbeteren. De hoop is nu dat we mede door het verbeteren van onze communicatie, het weten van elkaar waar onze behoeften liggen, we het gaan redden. De motivatie bij ons beiden is groot.
Overigens, even voor het complete beeld, ik ben ruim 20 jaar getrouwd, ook iets wat je niet zomaar even overboord zet.
zaterdag 16 december 2006 19:58
Ik leef al 20 jaar samen met mijn man, ambitieus, harde zakenman. Een tijd waarin carriere, succes, geld, groter huis, dure auto en andere luxe zaken erg belangrijk zijn geweest. Mijn drukke man heeft weinig tot zeer weinig tijd voor mij. Zonder uitdagingen in het leven bloedt hij dood, zegt hij.
Mijn Nr. 2 heeft een eenvoudige maar 'nobele' baan waarbij hij andere mensen helpt, weinig ambities verder, rijtjeshuis, geniet daarintegen van de mooie 'aardse 'zaken (natuur, sport, vrienden, cultuur en mij in het bijzonder) is erg emotioneel en gevoelig.
Ik hoef niet naar een relatietherapeut om me te laten uitleggen waarom ik verliefd ben geworden op nr. 2.
Iedere simpele ziel ziet wat ik mis in mijn relatie met nr. 1
Mijn Nr. 2 heeft een eenvoudige maar 'nobele' baan waarbij hij andere mensen helpt, weinig ambities verder, rijtjeshuis, geniet daarintegen van de mooie 'aardse 'zaken (natuur, sport, vrienden, cultuur en mij in het bijzonder) is erg emotioneel en gevoelig.
Ik hoef niet naar een relatietherapeut om me te laten uitleggen waarom ik verliefd ben geworden op nr. 2.
Iedere simpele ziel ziet wat ik mis in mijn relatie met nr. 1
zondag 17 december 2006 10:04
Ik weet niet of het de tijd van het jaar is....maar ik word zo treurig van alle verhalen hier. Als ik aan Blijf denk, die een hele stoere keus heeft gemaakt maar eigenlijk niet gelukkig is. Tinkeltje met haar stoere keus maar die nog zo'n lange weg te gaan heeft. En dan mijn eigen verhaal. Ik heb een hele moeilijke periode met mezelf achter de rug en mijn man steunt me onvoorwaardelijk. Op emotioneel niveau staan we momenteel weer zo dicht bij elkaar. En toch blijft het kriebelen....blijf ik naar 2 verlangen. Af en toe haat ik mezelf echt daarom.
zondag 17 december 2006 13:00
@ inimini
De keus van een afscheid is voor mij genomen door die ander, en alhoewel ik daar erg verdrietig om ben, weet ik dat het niet anders kan. Dus juist door die actie kan ik weer volledig mezelf bezighouden met het thuisfront.
@ tinkeltje
Heb lange tijd gedacht dat een scheiding voor mij de enige oplossing was, niet omdat ik zeker wist dat ik niet meer voor mijn man ging, maar meer om dan iig een keuze te maken. En of ie nou goed of slecht was, ik had dan tenminste zelf gekozen.
Mijn no.2 heeft me daarvan weten te weerhouden. Een beslissing kan zich ook tegen je keren. Voor mij dus des te meer een reden om te onderzoeken wat ik nou precies voelde..........dus therapie.
@geitje (ik hoop dat ik die naam goed heb)
Jij schreef dat elke 'simpele ziel' kan zien waarom jij voor no.2 kiest. Mijn inziens kies jij daar helemaal niet voor. Jij kiest voor veiligheid, de zekerheid van je leven bij no.1. Als jij werkelijk niet meer houdt van je 1, waarom kies je dan niet voor de kans op geluk met een ander. Misschien wordt dat no.2, maar wie weet een ander. Zoals ik al eerder schreef, ik wilde als ik al zou gaan scheiden, dat doen vanuit de overtuiging dat mijn huwelijk niet meer gered kon worden, niet omdat ik iemand anders was tegengekomen.
De keus van een afscheid is voor mij genomen door die ander, en alhoewel ik daar erg verdrietig om ben, weet ik dat het niet anders kan. Dus juist door die actie kan ik weer volledig mezelf bezighouden met het thuisfront.
@ tinkeltje
Heb lange tijd gedacht dat een scheiding voor mij de enige oplossing was, niet omdat ik zeker wist dat ik niet meer voor mijn man ging, maar meer om dan iig een keuze te maken. En of ie nou goed of slecht was, ik had dan tenminste zelf gekozen.
Mijn no.2 heeft me daarvan weten te weerhouden. Een beslissing kan zich ook tegen je keren. Voor mij dus des te meer een reden om te onderzoeken wat ik nou precies voelde..........dus therapie.
@geitje (ik hoop dat ik die naam goed heb)
Jij schreef dat elke 'simpele ziel' kan zien waarom jij voor no.2 kiest. Mijn inziens kies jij daar helemaal niet voor. Jij kiest voor veiligheid, de zekerheid van je leven bij no.1. Als jij werkelijk niet meer houdt van je 1, waarom kies je dan niet voor de kans op geluk met een ander. Misschien wordt dat no.2, maar wie weet een ander. Zoals ik al eerder schreef, ik wilde als ik al zou gaan scheiden, dat doen vanuit de overtuiging dat mijn huwelijk niet meer gered kon worden, niet omdat ik iemand anders was tegengekomen.
zondag 17 december 2006 13:48
Hallo allemaal ,
Mareltje,
Ik ben het met je eens dat als je nog iets ziet in de relatie met je nr 1 dat je die kans moet grijpen. Maar dan moet je daar wel achter staan. Knap dat dat bij jou lukt, hoewel het ook niet makkelijk zal zijn, maar je geeft het een kans.
Als ik voor mezelf spreek, zie ik daar geen heil in, het gevoel is weg, en dat kan niemand terug toveren, zo voel ik dat. Therapie is prima, maar je moet er wel achter staan om dat te proberen. En dat kan ik zelfs niet opbrengen.
Geitje ,
Als je nr nr 1 niet meer ziet zitten, hoe lukt het dan om nog samen te leven met hem ? Is dat een grote opgave ? Of is er toch nog iets wat je bindt ? Behalve dan de zekerheden van een huis, en inkomen ?
Ik heb geen enkele zekerheid van nr. 2, maar ik heb het gevoel dat niets me tegenhoudt. Ik maak de sprong en ja Dayenne, stoer ? Ik heb inderdaad nog een lange weg te gaan. Geen garanties en weet ook nog niet wat me te wachten staat.In die zin is het stoer ja !! Maar ik ben ook trots op mezelf dat ik het aandurf. Ik vind het vreselijk om anderen verdriet te doen, en dat zijn er uiteraard meer als 1, maar ik hoop dat we mijn nr 1 en ik het voor de kinderen, maar ook voor onszelf "goed"kunnen doen, zodat wij later kunnen zeggen dat dit uiteindelijk het beste was.
Mijn nr 1 ziet wel in dat het niet goed zat tussen ons maar we zijn gewoon te lang doorgegaan zonder daar iets mee te doen.
Nr 2 heeft bij mij iets in werking gezet wat ik anders niet of niet gauw had durven doen. Stoppen dus, met iets wat niet goed voelt.
Dat er een nr 2 is dat moet ik ten koste van alles verzwijgen want dan wordt alles een hel, dat realiseer ik me ook wel.
Het verzwijgen is ook noodzakelijk omdat nr 2 geen keus maakt voorlopig én, dat is nog het belangrijkste, ik weet ook dat ik doorzet mét of zonder nr. 2.
Ik hoop jullie in de toekomst te kunnen vertellen of ik goed zat ja of nee. Wordt vervolgd !!
Maar nogmaals ik ben er van overtuigd, dat als je nog een kans maakt met nr 1 en je hebt een gezin, pak die dan !!!
Liefs, Tinkeltje
Mareltje,
Ik ben het met je eens dat als je nog iets ziet in de relatie met je nr 1 dat je die kans moet grijpen. Maar dan moet je daar wel achter staan. Knap dat dat bij jou lukt, hoewel het ook niet makkelijk zal zijn, maar je geeft het een kans.
Als ik voor mezelf spreek, zie ik daar geen heil in, het gevoel is weg, en dat kan niemand terug toveren, zo voel ik dat. Therapie is prima, maar je moet er wel achter staan om dat te proberen. En dat kan ik zelfs niet opbrengen.
Geitje ,
Als je nr nr 1 niet meer ziet zitten, hoe lukt het dan om nog samen te leven met hem ? Is dat een grote opgave ? Of is er toch nog iets wat je bindt ? Behalve dan de zekerheden van een huis, en inkomen ?
Ik heb geen enkele zekerheid van nr. 2, maar ik heb het gevoel dat niets me tegenhoudt. Ik maak de sprong en ja Dayenne, stoer ? Ik heb inderdaad nog een lange weg te gaan. Geen garanties en weet ook nog niet wat me te wachten staat.In die zin is het stoer ja !! Maar ik ben ook trots op mezelf dat ik het aandurf. Ik vind het vreselijk om anderen verdriet te doen, en dat zijn er uiteraard meer als 1, maar ik hoop dat we mijn nr 1 en ik het voor de kinderen, maar ook voor onszelf "goed"kunnen doen, zodat wij later kunnen zeggen dat dit uiteindelijk het beste was.
Mijn nr 1 ziet wel in dat het niet goed zat tussen ons maar we zijn gewoon te lang doorgegaan zonder daar iets mee te doen.
Nr 2 heeft bij mij iets in werking gezet wat ik anders niet of niet gauw had durven doen. Stoppen dus, met iets wat niet goed voelt.
Dat er een nr 2 is dat moet ik ten koste van alles verzwijgen want dan wordt alles een hel, dat realiseer ik me ook wel.
Het verzwijgen is ook noodzakelijk omdat nr 2 geen keus maakt voorlopig én, dat is nog het belangrijkste, ik weet ook dat ik doorzet mét of zonder nr. 2.
Ik hoop jullie in de toekomst te kunnen vertellen of ik goed zat ja of nee. Wordt vervolgd !!
Maar nogmaals ik ben er van overtuigd, dat als je nog een kans maakt met nr 1 en je hebt een gezin, pak die dan !!!
Liefs, Tinkeltje
maandag 18 december 2006 16:01
Dus je hebt de keus gemaakt alleen verder te gaan? Dapper van je!! Heb je kinderen? Mss heb je dat ooit wel geschreven, maar dat ben ik dan kwijt.
Hoe eerlijker ik naar mezelf ben, des te meer ga ik inzien dat het zo niet werkt. Ik ben heel terughoudend geworden naar mijn omgeving, ik ben bang geworden om iets meer te laten zien dan de gebruikelijke mooi-weer-niets-aan-de-hand houding. Men denkt van alles maar waagt zich er wel voor om iets te vragen, of te zeggen. Ik ben niet paranoide, ik voel het. Laatst nog aan iemand gevraagd (tot 2 maal toe( of hem iets dwars zit. ''nee hoor, echt niet''.
He Blijffie,
Ja ik ga verder zonder 1 en 2. Ik vind het niet dapper, het is de enige juiste keuze die ik kon maken. Heb 2 kinderen uit eerdere relaties, waarvan 1 nog thuis. Ik vind het wel moeilijk dat ik dat leventje ook overhoop haal en voel me daar wel schuldig over.
Dat terughoudende naar mijn omgeving heb ik niet echt, ben nog steeds een open boek voor de mensen die écht belangstelling voor me hebben irl. Op dit forum werkt het voor mij iets anders.
Het feit dat mensen weinig uit zichzelf vragen of zeggen herken ik wél. Blijkbaar gaan veel mensen ervanuit de we wel zelf iets zeggen als we iets kwijt willen, vreemd, want af en toe zou wat belangstelling heel veel goed kunnen doen en dat realiseren mensen zich dan blijkbaar ook niet. Gelukkig zijn er mensen in mijn leventje die wel doorvragen hoe het gaat, want ook al houd ik het wel op een rijtje, het is natuurlijk niet altijd makkelijk.
Hoe eerlijker ik naar mezelf ben, des te meer ga ik inzien dat het zo niet werkt. Ik ben heel terughoudend geworden naar mijn omgeving, ik ben bang geworden om iets meer te laten zien dan de gebruikelijke mooi-weer-niets-aan-de-hand houding. Men denkt van alles maar waagt zich er wel voor om iets te vragen, of te zeggen. Ik ben niet paranoide, ik voel het. Laatst nog aan iemand gevraagd (tot 2 maal toe( of hem iets dwars zit. ''nee hoor, echt niet''.
He Blijffie,
Ja ik ga verder zonder 1 en 2. Ik vind het niet dapper, het is de enige juiste keuze die ik kon maken. Heb 2 kinderen uit eerdere relaties, waarvan 1 nog thuis. Ik vind het wel moeilijk dat ik dat leventje ook overhoop haal en voel me daar wel schuldig over.
Dat terughoudende naar mijn omgeving heb ik niet echt, ben nog steeds een open boek voor de mensen die écht belangstelling voor me hebben irl. Op dit forum werkt het voor mij iets anders.
Het feit dat mensen weinig uit zichzelf vragen of zeggen herken ik wél. Blijkbaar gaan veel mensen ervanuit de we wel zelf iets zeggen als we iets kwijt willen, vreemd, want af en toe zou wat belangstelling heel veel goed kunnen doen en dat realiseren mensen zich dan blijkbaar ook niet. Gelukkig zijn er mensen in mijn leventje die wel doorvragen hoe het gaat, want ook al houd ik het wel op een rijtje, het is natuurlijk niet altijd makkelijk.
maandag 18 december 2006 17:04
Hallo allemaal,
Vandaag een hele zware dag. Veel dingen moeten regelen, makelaar, bank etc. Althans regelen ? Orienterende gesprekken, een hel, dat wil ik wel even zeggen. We janken wat af , mijn nr 1 en ik.
Zit ik goed, wie zal het zeggen ?
Liefs en sterkte voor allen , misschien past deze reactie niet zo bij deze topic, maar ja, het is toch allemaal het gevolg van ......
wordt vervolgd.......
Liefs, Tinkeltje
Vandaag een hele zware dag. Veel dingen moeten regelen, makelaar, bank etc. Althans regelen ? Orienterende gesprekken, een hel, dat wil ik wel even zeggen. We janken wat af , mijn nr 1 en ik.
Zit ik goed, wie zal het zeggen ?
Liefs en sterkte voor allen , misschien past deze reactie niet zo bij deze topic, maar ja, het is toch allemaal het gevolg van ......
wordt vervolgd.......
Liefs, Tinkeltje
