Relaties
alle pijlers
Twijfels, twijfels, twijfels over mijn relatie...
zondag 25 mei 2008 om 17:56
Hallo Viva-ers,
Ik lees hier al een poosje mee, maar ik dacht me nu toch maar eens aan te melden. Zit namelijk met een dilemma waar ik echt niet uitkom.
Heb al een hele poos (meer dan zes jaar) een relatie en woon ook alweer een aantal jaren samen (vier jaar ofzo, ik houd het expres een beetje wazig anders wordt het allemaal zo herkenbaar.) Ik heb een hele lieve, leuke, knappe vriend waar werkelijk niets mis mee is, maar dat is nu ook deel van het probleem. Ik denk (maar weet het natuurlijk niet zeker want ik zie door de bomen het bos niet meer) dat onze relatie wat mij betreft echt aan zijn eind is (voor nu, in ieder geval). Ik vind het alleen nog maar echt leuk om bij hem te zijn als er andere mensen bij zijn (op visite ofzo), ik heb weinig zin om me nog voor hem in te spannen, ik ben best vrolijk als ik in mijn eentje ben, maar als hij dan thuiskomt, dan heb ik meteen geen zin meer (??). Ik denk gewoon dat ik niet meer verliefd op hem ben maar ook niet echt meer van hem houd op die manier. Als ik eraan denk om met hem te gaan trouwen dan word ik een beetje paniekerig (dat ik nog veel te jong ben, dat het saai is, enz), en een leven zonder hem lijkt me toch wel voor te stellen.
Komt nog bij dat ik bijna vreemd ben gegaan met weer iemand anders en dat vond ik echt ontzettend spannend en leek me heel fijn. Heb het dus uiteindelijk niet gedaan omdat ik vond dat ik dat echt niet kon maken, maar het zette me wel aan het denken.
Ik baal er behoorlijk van want ik had hier eerder nooit last van. Ik heb nog nooit getwijfeld over met hem oud worden, en nu wel. Ik twijfel al sinds halverwege 2007 (!), en ik kom er maar niet uit. Heb het er wel eens met hem over gehad, maar dan zegt hij dat ik maar een paar maandjes ergens anders moet wonen om erachter te komen wat het is, en dat hij wil dat ik gelukkig word. En als dat zonder hem is, dan is dat ook goed. Maar ik weet niet goed wat er met hem gaat gebeuren als ik hem verlaat. Hij kan verder prima op zichzelf passen, maar het gaat heel lang duren voordat hij erover heen is (denk ik, hij vindt mij namelijk nog heel erg lief en leuk).
Maar die laatste stap (misschien) nemen is moeilijk. Ik moet dan een nieuw huis/kamer zoeken, ik moet het iedereen vertellen, ik moet verhuizen en vanalles en ik heb het nu gewoon echt leuk met hem - behalve dat ik dan liever niet met hém zou zijn....
En aan de andere kant denk ik wat zeur je nou, je bent altijd al een aandachttrekker geweest, je doet dit alleen maar omdat de sleur in je relatie zit, enz.enz.enz. Oftewel, ik kom er niet uit en ik weet niet wat ik ermee moet. Iemand die een heldere blik kan werpen op mijn dilemma? Ik zie het gewoon niet meer.
Ik lees hier al een poosje mee, maar ik dacht me nu toch maar eens aan te melden. Zit namelijk met een dilemma waar ik echt niet uitkom.
Heb al een hele poos (meer dan zes jaar) een relatie en woon ook alweer een aantal jaren samen (vier jaar ofzo, ik houd het expres een beetje wazig anders wordt het allemaal zo herkenbaar.) Ik heb een hele lieve, leuke, knappe vriend waar werkelijk niets mis mee is, maar dat is nu ook deel van het probleem. Ik denk (maar weet het natuurlijk niet zeker want ik zie door de bomen het bos niet meer) dat onze relatie wat mij betreft echt aan zijn eind is (voor nu, in ieder geval). Ik vind het alleen nog maar echt leuk om bij hem te zijn als er andere mensen bij zijn (op visite ofzo), ik heb weinig zin om me nog voor hem in te spannen, ik ben best vrolijk als ik in mijn eentje ben, maar als hij dan thuiskomt, dan heb ik meteen geen zin meer (??). Ik denk gewoon dat ik niet meer verliefd op hem ben maar ook niet echt meer van hem houd op die manier. Als ik eraan denk om met hem te gaan trouwen dan word ik een beetje paniekerig (dat ik nog veel te jong ben, dat het saai is, enz), en een leven zonder hem lijkt me toch wel voor te stellen.
Komt nog bij dat ik bijna vreemd ben gegaan met weer iemand anders en dat vond ik echt ontzettend spannend en leek me heel fijn. Heb het dus uiteindelijk niet gedaan omdat ik vond dat ik dat echt niet kon maken, maar het zette me wel aan het denken.
Ik baal er behoorlijk van want ik had hier eerder nooit last van. Ik heb nog nooit getwijfeld over met hem oud worden, en nu wel. Ik twijfel al sinds halverwege 2007 (!), en ik kom er maar niet uit. Heb het er wel eens met hem over gehad, maar dan zegt hij dat ik maar een paar maandjes ergens anders moet wonen om erachter te komen wat het is, en dat hij wil dat ik gelukkig word. En als dat zonder hem is, dan is dat ook goed. Maar ik weet niet goed wat er met hem gaat gebeuren als ik hem verlaat. Hij kan verder prima op zichzelf passen, maar het gaat heel lang duren voordat hij erover heen is (denk ik, hij vindt mij namelijk nog heel erg lief en leuk).
Maar die laatste stap (misschien) nemen is moeilijk. Ik moet dan een nieuw huis/kamer zoeken, ik moet het iedereen vertellen, ik moet verhuizen en vanalles en ik heb het nu gewoon echt leuk met hem - behalve dat ik dan liever niet met hém zou zijn....
En aan de andere kant denk ik wat zeur je nou, je bent altijd al een aandachttrekker geweest, je doet dit alleen maar omdat de sleur in je relatie zit, enz.enz.enz. Oftewel, ik kom er niet uit en ik weet niet wat ik ermee moet. Iemand die een heldere blik kan werpen op mijn dilemma? Ik zie het gewoon niet meer.
donderdag 29 mei 2008 om 14:28
Ja cd van jou, cd van mij, die fases zijn stom, maar verstand op nul en een middag plannen om dat soort dingen te doen. Wij deden dat overigens niet samen hoor, alleen maar extra dramatisch. Ik zocht wat uit, hij keek even of het een beetje logisch verdeeld was en andersom.
Ik merkte toen dat eenmaal zover was, ik ook niet echt om die spullen gaf. Het zijn maar spullen en sommige dingen zijn niet eens leuk om te houden omdat je ze bijv. samen had uitgezocht.
Heb je het ook al aan je ouders verteld of alleen die ene vriend..
Ik merkte toen dat eenmaal zover was, ik ook niet echt om die spullen gaf. Het zijn maar spullen en sommige dingen zijn niet eens leuk om te houden omdat je ze bijv. samen had uitgezocht.
Heb je het ook al aan je ouders verteld of alleen die ene vriend..
donderdag 29 mei 2008 om 14:32
Ik vond dat ook heel erg moeilijk toen omdat ik wel wist wat de reacties zouden zijn. Niemand had door dat ik er ongelukkig bij was en men denkt toch al snel, wat gooi je weg, jullie hadden het toch prima samen enz.
Je hebt ws het gevoel dat je je moet gaan verdedigen, geen leuke gesprekken, maar daar moet je even doorheen. Beter maar zo snel mogelijk doen.
Slapen jullie nog wel in hetzelfde huis de komende tijd denk je?
Je hebt ws het gevoel dat je je moet gaan verdedigen, geen leuke gesprekken, maar daar moet je even doorheen. Beter maar zo snel mogelijk doen.
Slapen jullie nog wel in hetzelfde huis de komende tijd denk je?
vrijdag 30 mei 2008 om 00:40
Heey Captain!
Supergoed van je! Echt knap. Kan me voorstellen dat je dan het gevoel gaat krijgen dat je je moet verdedigen naar anderen toe.. Maarja wat doornroosje ook zegt, echt vrienden en familie vertrouwen op jouw keuze en willen dat jij gelukkig bent!
Ook wel handig dat de spullen qua kosten redelijk verdeeld zijn..(ik moet bekennen dat dat bij mij ook is, omdat we in de tijd dat ik twijfel ook weer spullen gekocht hebben, en ik er dus al rekening mee houd..maarre ik open wel een nieuw topic als het zo ver is )
Ik kan je dus helaas (nog?) geen advies geven..maar ik vind het echt superknap dat je een beslissing hebt genomen en dat je er ook echt 'vaart' achter zet met iets anders zoeken enz. Heel moeilijk allemaal, maar denk wel echt een grote opluchting voor je, dat er weer iets 'nieuws' (het alleen wonen, op positieve manier!) aankomt.
xxx Jude.
Supergoed van je! Echt knap. Kan me voorstellen dat je dan het gevoel gaat krijgen dat je je moet verdedigen naar anderen toe.. Maarja wat doornroosje ook zegt, echt vrienden en familie vertrouwen op jouw keuze en willen dat jij gelukkig bent!
Ook wel handig dat de spullen qua kosten redelijk verdeeld zijn..(ik moet bekennen dat dat bij mij ook is, omdat we in de tijd dat ik twijfel ook weer spullen gekocht hebben, en ik er dus al rekening mee houd..maarre ik open wel een nieuw topic als het zo ver is )
Ik kan je dus helaas (nog?) geen advies geven..maar ik vind het echt superknap dat je een beslissing hebt genomen en dat je er ook echt 'vaart' achter zet met iets anders zoeken enz. Heel moeilijk allemaal, maar denk wel echt een grote opluchting voor je, dat er weer iets 'nieuws' (het alleen wonen, op positieve manier!) aankomt.
xxx Jude.
vrijdag 30 mei 2008 om 13:08
Pfft, wat een hel is dit zeg. Hij is zo ontzettend verdrietig en ik ben de enige die hem kan troosten. Hij begint steeds te huilen... en ik kan niet niks doen. Ik houd nog wel veel van hem (niet zo gek na zoveel jaren) maar niet meer op die manier.
Ik geloof dat het wel een beetje duidelijk is bij hem dat het echt definitief is. Alleen is het voor hem zo zwaar - en daarom ook voor mij.
Ik geloof dat het wel een beetje duidelijk is bij hem dat het echt definitief is. Alleen is het voor hem zo zwaar - en daarom ook voor mij.
vrijdag 30 mei 2008 om 17:40
quote:Captain_Obvious schreef op 30 mei 2008 @ 13:08:
Pfft, wat een hel is dit zeg. Hij is zo ontzettend verdrietig en ik ben de enige die hem kan troosten. Hij begint steeds te huilen... en ik kan niet niks doen. Ik houd nog wel veel van hem (niet zo gek na zoveel jaren) maar niet meer op die manier.
Ik geloof dat het wel een beetje duidelijk is bij hem dat het echt definitief is. Alleen is het voor hem zo zwaar - en daarom ook voor mij.
Jij bent niet de enige die hem kan troosten, daar heeft hij zijn familie en vrienden voor. Dat moet je hem ook zeggen, dat hij met anderen erover moet gaan praten, omdat jij nu niet de aangewezen persoon bent om hem te troosten.
Het is voor jou ook heel zwaar, maar je moet zoals eerder gezegd wel helder blijven denken. Dat lukt niet als je continu met een huilende (ex) vriend op de bank zit.
Neem even een paar dagen afstand, ga wat dingen plannen apart van elkaar en zorg dat hij de boel ook een beetje op een rijtje krijgt met iemand anders.
Van de hele tijd op elkaars lip zitten wordt de sfeer er niet beter op weet ik uit ervaring en dan wordt het straks alleen maar moeilijker om de praktische zaken te regelen.
Sterkte meid!
Pfft, wat een hel is dit zeg. Hij is zo ontzettend verdrietig en ik ben de enige die hem kan troosten. Hij begint steeds te huilen... en ik kan niet niks doen. Ik houd nog wel veel van hem (niet zo gek na zoveel jaren) maar niet meer op die manier.
Ik geloof dat het wel een beetje duidelijk is bij hem dat het echt definitief is. Alleen is het voor hem zo zwaar - en daarom ook voor mij.
Jij bent niet de enige die hem kan troosten, daar heeft hij zijn familie en vrienden voor. Dat moet je hem ook zeggen, dat hij met anderen erover moet gaan praten, omdat jij nu niet de aangewezen persoon bent om hem te troosten.
Het is voor jou ook heel zwaar, maar je moet zoals eerder gezegd wel helder blijven denken. Dat lukt niet als je continu met een huilende (ex) vriend op de bank zit.
Neem even een paar dagen afstand, ga wat dingen plannen apart van elkaar en zorg dat hij de boel ook een beetje op een rijtje krijgt met iemand anders.
Van de hele tijd op elkaars lip zitten wordt de sfeer er niet beter op weet ik uit ervaring en dan wordt het straks alleen maar moeilijker om de praktische zaken te regelen.
Sterkte meid!
zondag 1 juni 2008 om 11:01
Het gaat.
Ik ben het weekend naar mijn ouders gegaan. Dat is op zich wel prettig maar ik heb soms een beetje last van heimwee, zoals nu ook. Ik vind het gewoon niet leuk dat ik nu geen huis meer heb zoals ik had, en ik ga dus ook vanmiddag weer terug.
Voor vanavond hebben we afgesproken, we gaan samen eten. Hij kon niet in één keer stoppen met elkaar zien, dus doen we het in stukjes.
Maar hij wil me terug, dat merk ik aan alles. Hij wilde weten wat hij verkeerd heeft gedaan, en ik vroeg toen of hij dat dan ging gebruiken om me te overtuigen om terug te komen. Hij zei nee, maar hij heeft nu wel ineens iets gedaan dat al eeuwen geleden gedaan had moeten worden. Dus ik vind het maar verdacht.
Verder voel ik me alsof iemand een riem om mijn longen gebonden heeft en voortdurend strak trekt. Ik slaap slecht, maar ik wil niet naar hem toe. Ik wil gewoon dat dit over is en dat ik kan beginnen met mezelf, maar zolang hij nog zo'n wrak is gaat het lastig. En ik weet dat ik voor mezelf moet kiezen, maar ik kan niet ineens naar zoveel jaren zeggen dat hij het maar uit moet zoeken en dat ik wegga.
Toen we gisteren even belden om wat af te spreken, voelde ik me wel beter. Maar ik weet niet waarom dat is.
Vanmiddag is hij ergens heen en kom ik dus thuis, hij vroeg me wat ik ging doen. Ik zei opruimen. Hij vroeg geschokt of ik nu al mijn spullen in ging pakken, maar dat ging ik niet. Dat soort dingen. Hij heeft het zijn ouders nog niet verteld omdat hij dat pas wil doen als hij een beetje gelooft dat het definitief is, maar als hij dat aanhoudt weten ze het pas over drie maanden ofzo.
Dinsdag ga ik naar twee kamers kijken, dus ik ben benieuwd. Hoop dat daar wat uitkomt.
Ik ben het weekend naar mijn ouders gegaan. Dat is op zich wel prettig maar ik heb soms een beetje last van heimwee, zoals nu ook. Ik vind het gewoon niet leuk dat ik nu geen huis meer heb zoals ik had, en ik ga dus ook vanmiddag weer terug.
Voor vanavond hebben we afgesproken, we gaan samen eten. Hij kon niet in één keer stoppen met elkaar zien, dus doen we het in stukjes.
Maar hij wil me terug, dat merk ik aan alles. Hij wilde weten wat hij verkeerd heeft gedaan, en ik vroeg toen of hij dat dan ging gebruiken om me te overtuigen om terug te komen. Hij zei nee, maar hij heeft nu wel ineens iets gedaan dat al eeuwen geleden gedaan had moeten worden. Dus ik vind het maar verdacht.
Verder voel ik me alsof iemand een riem om mijn longen gebonden heeft en voortdurend strak trekt. Ik slaap slecht, maar ik wil niet naar hem toe. Ik wil gewoon dat dit over is en dat ik kan beginnen met mezelf, maar zolang hij nog zo'n wrak is gaat het lastig. En ik weet dat ik voor mezelf moet kiezen, maar ik kan niet ineens naar zoveel jaren zeggen dat hij het maar uit moet zoeken en dat ik wegga.
Toen we gisteren even belden om wat af te spreken, voelde ik me wel beter. Maar ik weet niet waarom dat is.
Vanmiddag is hij ergens heen en kom ik dus thuis, hij vroeg me wat ik ging doen. Ik zei opruimen. Hij vroeg geschokt of ik nu al mijn spullen in ging pakken, maar dat ging ik niet. Dat soort dingen. Hij heeft het zijn ouders nog niet verteld omdat hij dat pas wil doen als hij een beetje gelooft dat het definitief is, maar als hij dat aanhoudt weten ze het pas over drie maanden ofzo.
Dinsdag ga ik naar twee kamers kijken, dus ik ben benieuwd. Hoop dat daar wat uitkomt.
zondag 1 juni 2008 om 13:58
Moeilijk allemaal he?
Het liefst wil je een paar weken/maanden verder zijn in de tijd en dat dit allemaal over is.
Ik herken heel goed wat je zegt over dat terug willen winnen, deed mijn ex ook. Hij vroeg ook steeds wat hij fout had gedaan, nou, helemaal niks eigenlijk. Is echt een goedzak, heeft me nooit bedonderd of wat ook, dat weet ik zeker.
Het was alleen niet de man voor mij om oud mee te worden. Hij was vrij passief in alles, weinig ambities en ik pas beter bij iemand met meer pit merk ik nu. Maar dat betekent niet dat hoe hij is, niet goed is.
Probeer toch een beetje afstand te nemen af en toe als je merkt dat je erg last hebt van het feit dat hij zo'n wrak is.
Je hebt nu ook genoeg aan je eigen verdriet ed.
Probeer hem toch ervan te overtuigen dat hij met iemand erover praat. Niet alleen met jou.
En als jij zeker weet dat je dit door wilt zetten, zou ik data tijdens het eten nogmaals dudelijk zeggen. Je kunt niet duidelijk genoeg zijn, want als hij hoop heeft/wil houden, ziet hij in allerlei dingen die jij doet of zegt een lichtpuntje.
Sterkte met alles en goed van je dat je al kamers gaat bekijken.
Het liefst wil je een paar weken/maanden verder zijn in de tijd en dat dit allemaal over is.
Ik herken heel goed wat je zegt over dat terug willen winnen, deed mijn ex ook. Hij vroeg ook steeds wat hij fout had gedaan, nou, helemaal niks eigenlijk. Is echt een goedzak, heeft me nooit bedonderd of wat ook, dat weet ik zeker.
Het was alleen niet de man voor mij om oud mee te worden. Hij was vrij passief in alles, weinig ambities en ik pas beter bij iemand met meer pit merk ik nu. Maar dat betekent niet dat hoe hij is, niet goed is.
Probeer toch een beetje afstand te nemen af en toe als je merkt dat je erg last hebt van het feit dat hij zo'n wrak is.
Je hebt nu ook genoeg aan je eigen verdriet ed.
Probeer hem toch ervan te overtuigen dat hij met iemand erover praat. Niet alleen met jou.
En als jij zeker weet dat je dit door wilt zetten, zou ik data tijdens het eten nogmaals dudelijk zeggen. Je kunt niet duidelijk genoeg zijn, want als hij hoop heeft/wil houden, ziet hij in allerlei dingen die jij doet of zegt een lichtpuntje.
Sterkte met alles en goed van je dat je al kamers gaat bekijken.
zondag 1 juni 2008 om 20:10
Zo, hij is wel bijgetrokken zeg. Of het nou een façade is weet ik niet, maar hij begon al met praktische dingen over hoe we de spullen moeten verdelen en hij wil nog steeds gefaseerd uit elkaar, maar hij heeft het nu echt over uit elkaar. We hebben net samen even hardgelopen en gaan nu samen eten. Hij heeft het zelf over dat hij wel vindt dat we vrienden kunnen blijven. Ik vind het allemaal nog een beetje eng, ik heb nog steeds even het idee dat het nog komt ofzo, maar hij heeft ook een paar hele heftige dagen met verdriet al gehad, dus wie weet.
Als dit zo blijft voortduren wordt dit de makkelijkste break-up ever. Maar ik zie het weer zitten, nu ik merk dat hij ook iets beter is. Het is nog steeds goed om het zo te doen.
Als dit zo blijft voortduren wordt dit de makkelijkste break-up ever. Maar ik zie het weer zitten, nu ik merk dat hij ook iets beter is. Het is nog steeds goed om het zo te doen.
dinsdag 17 juni 2008 om 13:48
Hey Captain Oblivious,
Ik herken je verhaal heel erg, was al behoorlijk lang samen met mijn vriend, maar de twijfels werden steeds erger. Op een gegeven moment hebben we erover gepraat. Hij herkende de twijfels wel een beetje, dus hebben we besloten om er een punt achter te zetten.
Wij zijn erg jong bij elkaar gekomen dus eigenlijk willen we nu vooral bekijken hoe het zonder elkaar bevalt.
Lastig he. Ik weet ook nog steeds niet of ik er nou goed aan heb gedaan. Aan de ene kant zag ik ons samen echt wel een gezinnetje vormen, aan de andere kant was ik daar nog helemaal niet klaar.
Hoe gaat het nu met jou?
Ik herken je verhaal heel erg, was al behoorlijk lang samen met mijn vriend, maar de twijfels werden steeds erger. Op een gegeven moment hebben we erover gepraat. Hij herkende de twijfels wel een beetje, dus hebben we besloten om er een punt achter te zetten.
Wij zijn erg jong bij elkaar gekomen dus eigenlijk willen we nu vooral bekijken hoe het zonder elkaar bevalt.
Lastig he. Ik weet ook nog steeds niet of ik er nou goed aan heb gedaan. Aan de ene kant zag ik ons samen echt wel een gezinnetje vormen, aan de andere kant was ik daar nog helemaal niet klaar.
Hoe gaat het nu met jou?
woensdag 18 juni 2008 om 18:32
Hi captain,
herkenbaar. Sinds gisteren uit met mijn vriend, na 3 jaar en 3 maanden. Ik weet dat dit de beste beslissing is geweest sinds 3 jaar en 3 maanden maar nu ik met de praktische kant van de zaken wordt geconfronteerd heb ik de neiging om te denken: had ik het maar nooit uitgemaakt. Ik moet een nieuwe woonruimte in Amsterdam zien te zoeken, op korte termijn want de woning waarin we samenwoonden was van mijn vriend. Over uitdagingen gesproken... alles moet ik nieuw kopen: wasmachine, gasfornuis, strijkplank, strijkbout. Maar goed, eerst een dak boven mijn hoofd.
Kreeg net te horen dat ik nummer 459 was bij een inschrijving op een flut appartement. Het liefst ging ik nu in een hoekje zitten en héél lang janken. Maar goed, wij vrouwen staan bekend als rationele wezens dus dat doen we maar niet. Op de een of andere manier heb ik toch het gevoel dat ik het verkloot heb, alhoewel ik weet dat het niet het geval is...
herkenbaar. Sinds gisteren uit met mijn vriend, na 3 jaar en 3 maanden. Ik weet dat dit de beste beslissing is geweest sinds 3 jaar en 3 maanden maar nu ik met de praktische kant van de zaken wordt geconfronteerd heb ik de neiging om te denken: had ik het maar nooit uitgemaakt. Ik moet een nieuwe woonruimte in Amsterdam zien te zoeken, op korte termijn want de woning waarin we samenwoonden was van mijn vriend. Over uitdagingen gesproken... alles moet ik nieuw kopen: wasmachine, gasfornuis, strijkplank, strijkbout. Maar goed, eerst een dak boven mijn hoofd.
Kreeg net te horen dat ik nummer 459 was bij een inschrijving op een flut appartement. Het liefst ging ik nu in een hoekje zitten en héél lang janken. Maar goed, wij vrouwen staan bekend als rationele wezens dus dat doen we maar niet. Op de een of andere manier heb ik toch het gevoel dat ik het verkloot heb, alhoewel ik weet dat het niet het geval is...
zondag 22 juni 2008 om 23:12
Ahhh, sorrysorry. Ik wilde nog posten maar kon niet inloggen en gedoe, gedoe. Maar hier ben ik dan. Dankjulliewel voor alle reacties, het doet me goed!
Ondertussen gebeurd: verhuisd (jippie! al is het een kamer, ik ben er zo blij mee); de jongen waar ik verliefd op ben had het door en vroeg mij hoe het zat - ik hem uitgelegd en hij vertelde dat hij niks met me wilde. Auw, maar goed, ik wist het stiekem ook wel, en het was wel behoorlijk gecompliceerd geworden aangezien we met z'n drietjes (ex, jongen en ik) goede vrienden waren.
Nu ga ik proberen mezelf te zijn, of te worden... ik vind het lastig want echt alleen zijn kan ik niet zo goed, maar een poging doen kan geen kwaad. Enne: nog steeds géén twijfels, dat is wel heel fijn. Met ex heb ik nu 2 weken radiostilte afgesproken, want anders blijft hij me bellen smsen en dergelijke.
@ MissMonkey: ik heb ook heel vaak het gevoel alsof het allemaal mijn schuld is, dat ik zo moeilijk doe, en dat het allemaal verkloot is. Maar geloof me: het komt goed. Als ik op de fiets zit met mijn muziek op mijn iPod, dan voel ik me geweldig.
Ondertussen gebeurd: verhuisd (jippie! al is het een kamer, ik ben er zo blij mee); de jongen waar ik verliefd op ben had het door en vroeg mij hoe het zat - ik hem uitgelegd en hij vertelde dat hij niks met me wilde. Auw, maar goed, ik wist het stiekem ook wel, en het was wel behoorlijk gecompliceerd geworden aangezien we met z'n drietjes (ex, jongen en ik) goede vrienden waren.
Nu ga ik proberen mezelf te zijn, of te worden... ik vind het lastig want echt alleen zijn kan ik niet zo goed, maar een poging doen kan geen kwaad. Enne: nog steeds géén twijfels, dat is wel heel fijn. Met ex heb ik nu 2 weken radiostilte afgesproken, want anders blijft hij me bellen smsen en dergelijke.
@ MissMonkey: ik heb ook heel vaak het gevoel alsof het allemaal mijn schuld is, dat ik zo moeilijk doe, en dat het allemaal verkloot is. Maar geloof me: het komt goed. Als ik op de fiets zit met mijn muziek op mijn iPod, dan voel ik me geweldig.
woensdag 16 juli 2008 om 15:06
Nou maar weer eens een update dan. Voor de nieuwsgierigen.
Inmiddels dus verhuisd, dat gaat best prima, al mis ik het 'eigen huis hebben' héél erg dus ik wil ook zsm weer een huis en geen kamer. Ben toch geen student meer
(stiekem wel hoor, maar goed). Over de langdurige verliefdheid op één van mijn beste vrienden begin ik een beetje heen te raken (hoe kan het?)...
Wat ik wel vervelend vind van mezelf (en dat is echt heel irritant) is dat ik min of meer wanhopig (en grotendeels onbewust) op zoek ben naar een relatie. Het is gewoon irritant. Zonder dat ik het door heb scan ik mijn hele omgeving voortdurend op leuke jongens. So much voor eroverheen zijn, dus. Ik mis een relatie dus ook. Iemand die dit herkent?
Maar de existentiële twijfels zijn wel weg, ik heb de beste beslissing ooit genomen en met ex gaat het wel ietsje beter (hij zei zelfs 'ik red me wel' in plaats van 'maar hoe moet ik dit nou doen?'. Wauw.)
Inmiddels dus verhuisd, dat gaat best prima, al mis ik het 'eigen huis hebben' héél erg dus ik wil ook zsm weer een huis en geen kamer. Ben toch geen student meer
(stiekem wel hoor, maar goed). Over de langdurige verliefdheid op één van mijn beste vrienden begin ik een beetje heen te raken (hoe kan het?)...Wat ik wel vervelend vind van mezelf (en dat is echt heel irritant) is dat ik min of meer wanhopig (en grotendeels onbewust) op zoek ben naar een relatie. Het is gewoon irritant. Zonder dat ik het door heb scan ik mijn hele omgeving voortdurend op leuke jongens. So much voor eroverheen zijn, dus. Ik mis een relatie dus ook. Iemand die dit herkent?
Maar de existentiële twijfels zijn wel weg, ik heb de beste beslissing ooit genomen en met ex gaat het wel ietsje beter (hij zei zelfs 'ik red me wel' in plaats van 'maar hoe moet ik dit nou doen?'. Wauw.)
woensdag 16 juli 2008 om 15:41
Hee CO,
Knap van je gedaan en dit soort dingen blijven altijd lastig, er is geen gemakkelijke manier. Je bent ook veel te jong om je te binden en je hebt alle tijd...
Dat zoeken naar een relatie, kan dat niet zijn dat je bevestiging zoekt om leuk gevonden te worden en dat je gewoon aandacht nodig hebt en wilt flirten?
Dat had ik namelijk sterk na een lange relatie...
Knap van je gedaan en dit soort dingen blijven altijd lastig, er is geen gemakkelijke manier. Je bent ook veel te jong om je te binden en je hebt alle tijd...
Dat zoeken naar een relatie, kan dat niet zijn dat je bevestiging zoekt om leuk gevonden te worden en dat je gewoon aandacht nodig hebt en wilt flirten?
Dat had ik namelijk sterk na een lange relatie...
woensdag 16 juli 2008 om 17:29
quote:donttrysohard schreef op 16 juli 2008 @ 15:41:
Dat zoeken naar een relatie, kan dat niet zijn dat je bevestiging zoekt om leuk gevonden te worden en dat je gewoon aandacht nodig hebt en wilt flirten?
Dat had ik namelijk sterk na een lange relatie...Dat is het ook wel denk ik, maar ik heb zelf het idee dat dat niet het enige is... maar ja, wat het dan wel is Ik weet het niet. Ik dacht, misschien herkennen anderen dat? Het voelt zonder relatie niet helemaal compleet ofzo.. dat is het ook (en ja, ik weet dat dat stom is en dat ik het ook leuk met mezelf moet hebben en dat lukt wel hoor, maar toch, maar toch... ik weet gewoon niet wie ik ben zónder relatie. Iedereen, inclusief mijzelf, kent me mét.)
Dat zoeken naar een relatie, kan dat niet zijn dat je bevestiging zoekt om leuk gevonden te worden en dat je gewoon aandacht nodig hebt en wilt flirten?
Dat had ik namelijk sterk na een lange relatie...Dat is het ook wel denk ik, maar ik heb zelf het idee dat dat niet het enige is... maar ja, wat het dan wel is
Ik weet het niet. Ik dacht, misschien herkennen anderen dat? Het voelt zonder relatie niet helemaal compleet ofzo.. dat is het ook (en ja, ik weet dat dat stom is en dat ik het ook leuk met mezelf moet hebben en dat lukt wel hoor, maar toch, maar toch... ik weet gewoon niet wie ik ben zónder relatie. Iedereen, inclusief mijzelf, kent me mét.)
donderdag 17 juli 2008 om 08:54
Misschien is het gewoon volwassen worden. Nu sta je in je eentje en zal je jezelf moeten redden in sociale situaties en ben je geen team meer.
Als je het voor elkaar krijgt om gelukkig te worden met jezelf en in je eentje, dan zul je ook sterker in een nieuwe relatie staan.
Ik bedoel, je bent echt zo jong en hebt al een lange relatie achter de rug. Je verandert constant, je bent een heel ander persoon geworden dan toen je 16 was en de relatie begon. En over 6 jaar ben je weer een heel ander persoon, je blijft je ontwikkelen.
Ga gewoon eens gek doen, ga lekker achter de jongens aan en doe waar je echt zin in hebt en geniet!
Als je het voor elkaar krijgt om gelukkig te worden met jezelf en in je eentje, dan zul je ook sterker in een nieuwe relatie staan.
Ik bedoel, je bent echt zo jong en hebt al een lange relatie achter de rug. Je verandert constant, je bent een heel ander persoon geworden dan toen je 16 was en de relatie begon. En over 6 jaar ben je weer een heel ander persoon, je blijft je ontwikkelen.
Ga gewoon eens gek doen, ga lekker achter de jongens aan en doe waar je echt zin in hebt en geniet!
vrijdag 16 januari 2009 om 20:07
Time heals many, many things... Sorry voor de up.
Ex is inmiddels sinds een aantal maanden weer een gelukkig persoontje en is momenteel uit eten met zijn nieuwe vriendin
Ikzelf heb ook al weer een poosje een nieuwe liefde en dat is zo veel leuker dan met mijn ex dat ik me echt verbaas over wat ik kan voelen. Ik heb zelf actief zin in allerlei leuke dingen met hem doen, zelfs seks (ik was er voorheen van overtuigd dat dat nou eenmaal niet aan mij besteed was. Nou, wel dus )
Ik ben 99% van de tijd supergelukkig, ik ben een veel relaxter persoon - ik ben veel meer de persoon die ik wil zijn.
Dat wilde ik nog even kwijt. Ik heb heel veel aan dit topic gehad, het hielp me om mijn gedachten te ordenen, beslissingen te nemen, mensen die het van een afstandje konden bekijken... dankjulliewel voor dit element bijdragen in mijn geluk!
Ex is inmiddels sinds een aantal maanden weer een gelukkig persoontje en is momenteel uit eten met zijn nieuwe vriendin
Ikzelf heb ook al weer een poosje een nieuwe liefde en dat is zo veel leuker dan met mijn ex dat ik me echt verbaas over wat ik kan voelen. Ik heb zelf actief zin in allerlei leuke dingen met hem doen, zelfs seks (ik was er voorheen van overtuigd dat dat nou eenmaal niet aan mij besteed was. Nou, wel dus )
Ik ben 99% van de tijd supergelukkig, ik ben een veel relaxter persoon - ik ben veel meer de persoon die ik wil zijn.
Dat wilde ik nog even kwijt. Ik heb heel veel aan dit topic gehad, het hielp me om mijn gedachten te ordenen, beslissingen te nemen, mensen die het van een afstandje konden bekijken... dankjulliewel voor dit element bijdragen in mijn geluk!
vrijdag 16 januari 2009 om 22:22
Hmm.. wat er zo leuk is aan mijn nieuwe vriendje... Alles, natuurlijk Hihi.
Maar goed, even serieus... Het grappige is dat het een beetje hetzelfde is als Doornroosje5 . Mijn ex is redelijk passief, heeft weinig toekomstplannen en is een lieve, maar (voor mij) veel te toegeeflijke jongen. Ik wals compleet over 'm heen, zeg maar (achteraf gezien ).
M'n nieuwe vriendje is ambitieus, weet precies wat ie wil en communiceert heel direct. Daar schrik ik soms van, want dat ben ik niet gewend, maar dat werkt wel een stuk beter dan mijn ex, bij wie alles 'wel goed' was.
Nu klinkt hij als een meningloos type, maar hij vond altijd alles goed. Ik heb heel vaak zijn mening eruit moeten trekken. Dat hoeft nu niet meer en dat vind ik fijn.
Verder hoeft m'n vriend nu maar heel even met me te zoenen en ik heb al zin om van alles met hem te doen. Dat is heel raar... dat had ik echt nog nooit gehad. En bovendien is ie qua uiterlijk veel meer het type waar ik op val, maar dat is natuurlijk niet zo heel belangrijk. En we hebben een aantal dezelfde hobbies, ook wel apart.
Een jarenlange relatie is natuurlijk niet te vergelijken met eentje van (nu) een paar maanden, maar dat was wat me wel erg opgevallen is. Overigens heb ik daartussen ( ) ook nog wel een aantal jongens gedate en weer gedumpt omdat het niet werkte, dus het was (gelukkig!) geen kwestie van 'ik moet een vriendje, geef me een vriendje! wie is er in de buurt?'. Sterker nog, ik wilde toen helemaal geen vriendje. Komt hij langs. Tsjah... wat doe je dan, hè
Maar goed, even serieus... Het grappige is dat het een beetje hetzelfde is als Doornroosje5 . Mijn ex is redelijk passief, heeft weinig toekomstplannen en is een lieve, maar (voor mij) veel te toegeeflijke jongen. Ik wals compleet over 'm heen, zeg maar (achteraf gezien ).
M'n nieuwe vriendje is ambitieus, weet precies wat ie wil en communiceert heel direct. Daar schrik ik soms van, want dat ben ik niet gewend, maar dat werkt wel een stuk beter dan mijn ex, bij wie alles 'wel goed' was.
Nu klinkt hij als een meningloos type, maar hij vond altijd alles goed. Ik heb heel vaak zijn mening eruit moeten trekken. Dat hoeft nu niet meer en dat vind ik fijn.
Verder hoeft m'n vriend nu maar heel even met me te zoenen en ik heb al zin om van alles met hem te doen. Dat is heel raar... dat had ik echt nog nooit gehad. En bovendien is ie qua uiterlijk veel meer het type waar ik op val, maar dat is natuurlijk niet zo heel belangrijk. En we hebben een aantal dezelfde hobbies, ook wel apart.
Een jarenlange relatie is natuurlijk niet te vergelijken met eentje van (nu) een paar maanden, maar dat was wat me wel erg opgevallen is. Overigens heb ik daartussen ( ) ook nog wel een aantal jongens gedate en weer gedumpt omdat het niet werkte, dus het was (gelukkig!) geen kwestie van 'ik moet een vriendje, geef me een vriendje! wie is er in de buurt?'. Sterker nog, ik wilde toen helemaal geen vriendje. Komt hij langs. Tsjah... wat doe je dan, hè
maandag 19 januari 2009 om 23:40
Hallo Captain,
Ben nieuw hier, viva forum, en zit nu eigenlijk met een soort gelijk probleem, twijfels over mijn relatie.
En leuk om te lezen hoe het is afgelopen....
Ik heb een relatie gehad van tien jaar, en heb met mijn ex een dochter van nu 9. We zijn nu 6 jaar uit elkaar, en toen ik weg ging bij hem, reageerde hij niet zoals ik had verwacht, hij wilde graag dat ik ging, en bleek later dat hij een ander had sinds een week of twee... dus voor die twee weken heeft hij ons eigenlijk in de steek gelaten.. en mijn vertrek was meer bedoeld als waarschuwing... niet dus..
en ik ben toen uit trots ook maar weg gebleven. Zijn nieuwe relatie of hoe je dat ook moet noemen was na een aantal weken al voorbij.
Na drie maanden kreeg ik zelf een nieuwe relatie en pas toen zag hij in wat hij liet gaan, met alle problemen van dien, huilend op de stoep op zondag, terwijl onze dochter bij hem was dat weekend, en ik bij mijn nieuwe liefde, huilend op de stoep bij mijn ouders... tegen mijn ouders in tranen riep hij toen, ik wil mijn vrouw terug, met onze dochter daarnaast, heel triest... nu zijn we, gelukkig, goede vrienden, en zijn we weer vijf jaar verder....
Mijn dochter is bijna ieder weekend bij hem, en ik heb sinds kort een nieuwe relatie.... en daar twijfel ik dus nu over... na "de roze bril periode" zie ik nu soms dingen in hem die me niet aanstaan, flauwe grappen, onzekerheid, en gewoon van die gatver of bah dingen, die je eerst niet ziet natuurlijk omdat alles leuk is, en nu die periode voorbij is, je naar hem kijkt, en dat je met plaats vervangende schaamte staat waar andere bij zijn... hij is heel lief, misschien te lief... wat moet ik daar nu mee?
Ben nieuw hier, viva forum, en zit nu eigenlijk met een soort gelijk probleem, twijfels over mijn relatie.
En leuk om te lezen hoe het is afgelopen....
Ik heb een relatie gehad van tien jaar, en heb met mijn ex een dochter van nu 9. We zijn nu 6 jaar uit elkaar, en toen ik weg ging bij hem, reageerde hij niet zoals ik had verwacht, hij wilde graag dat ik ging, en bleek later dat hij een ander had sinds een week of twee... dus voor die twee weken heeft hij ons eigenlijk in de steek gelaten.. en mijn vertrek was meer bedoeld als waarschuwing... niet dus..
en ik ben toen uit trots ook maar weg gebleven. Zijn nieuwe relatie of hoe je dat ook moet noemen was na een aantal weken al voorbij.
Na drie maanden kreeg ik zelf een nieuwe relatie en pas toen zag hij in wat hij liet gaan, met alle problemen van dien, huilend op de stoep op zondag, terwijl onze dochter bij hem was dat weekend, en ik bij mijn nieuwe liefde, huilend op de stoep bij mijn ouders... tegen mijn ouders in tranen riep hij toen, ik wil mijn vrouw terug, met onze dochter daarnaast, heel triest... nu zijn we, gelukkig, goede vrienden, en zijn we weer vijf jaar verder....
Mijn dochter is bijna ieder weekend bij hem, en ik heb sinds kort een nieuwe relatie.... en daar twijfel ik dus nu over... na "de roze bril periode" zie ik nu soms dingen in hem die me niet aanstaan, flauwe grappen, onzekerheid, en gewoon van die gatver of bah dingen, die je eerst niet ziet natuurlijk omdat alles leuk is, en nu die periode voorbij is, je naar hem kijkt, en dat je met plaats vervangende schaamte staat waar andere bij zijn... hij is heel lief, misschien te lief... wat moet ik daar nu mee?
