Relaties
alle pijlers
Twijfels, twijfels, twijfels over mijn relatie...
zondag 25 mei 2008 om 17:56
Hallo Viva-ers,
Ik lees hier al een poosje mee, maar ik dacht me nu toch maar eens aan te melden. Zit namelijk met een dilemma waar ik echt niet uitkom.
Heb al een hele poos (meer dan zes jaar) een relatie en woon ook alweer een aantal jaren samen (vier jaar ofzo, ik houd het expres een beetje wazig anders wordt het allemaal zo herkenbaar.) Ik heb een hele lieve, leuke, knappe vriend waar werkelijk niets mis mee is, maar dat is nu ook deel van het probleem. Ik denk (maar weet het natuurlijk niet zeker want ik zie door de bomen het bos niet meer) dat onze relatie wat mij betreft echt aan zijn eind is (voor nu, in ieder geval). Ik vind het alleen nog maar echt leuk om bij hem te zijn als er andere mensen bij zijn (op visite ofzo), ik heb weinig zin om me nog voor hem in te spannen, ik ben best vrolijk als ik in mijn eentje ben, maar als hij dan thuiskomt, dan heb ik meteen geen zin meer (??). Ik denk gewoon dat ik niet meer verliefd op hem ben maar ook niet echt meer van hem houd op die manier. Als ik eraan denk om met hem te gaan trouwen dan word ik een beetje paniekerig (dat ik nog veel te jong ben, dat het saai is, enz), en een leven zonder hem lijkt me toch wel voor te stellen.
Komt nog bij dat ik bijna vreemd ben gegaan met weer iemand anders en dat vond ik echt ontzettend spannend en leek me heel fijn. Heb het dus uiteindelijk niet gedaan omdat ik vond dat ik dat echt niet kon maken, maar het zette me wel aan het denken.
Ik baal er behoorlijk van want ik had hier eerder nooit last van. Ik heb nog nooit getwijfeld over met hem oud worden, en nu wel. Ik twijfel al sinds halverwege 2007 (!), en ik kom er maar niet uit. Heb het er wel eens met hem over gehad, maar dan zegt hij dat ik maar een paar maandjes ergens anders moet wonen om erachter te komen wat het is, en dat hij wil dat ik gelukkig word. En als dat zonder hem is, dan is dat ook goed. Maar ik weet niet goed wat er met hem gaat gebeuren als ik hem verlaat. Hij kan verder prima op zichzelf passen, maar het gaat heel lang duren voordat hij erover heen is (denk ik, hij vindt mij namelijk nog heel erg lief en leuk).
Maar die laatste stap (misschien) nemen is moeilijk. Ik moet dan een nieuw huis/kamer zoeken, ik moet het iedereen vertellen, ik moet verhuizen en vanalles en ik heb het nu gewoon echt leuk met hem - behalve dat ik dan liever niet met hém zou zijn....
En aan de andere kant denk ik wat zeur je nou, je bent altijd al een aandachttrekker geweest, je doet dit alleen maar omdat de sleur in je relatie zit, enz.enz.enz. Oftewel, ik kom er niet uit en ik weet niet wat ik ermee moet. Iemand die een heldere blik kan werpen op mijn dilemma? Ik zie het gewoon niet meer.
Ik lees hier al een poosje mee, maar ik dacht me nu toch maar eens aan te melden. Zit namelijk met een dilemma waar ik echt niet uitkom.
Heb al een hele poos (meer dan zes jaar) een relatie en woon ook alweer een aantal jaren samen (vier jaar ofzo, ik houd het expres een beetje wazig anders wordt het allemaal zo herkenbaar.) Ik heb een hele lieve, leuke, knappe vriend waar werkelijk niets mis mee is, maar dat is nu ook deel van het probleem. Ik denk (maar weet het natuurlijk niet zeker want ik zie door de bomen het bos niet meer) dat onze relatie wat mij betreft echt aan zijn eind is (voor nu, in ieder geval). Ik vind het alleen nog maar echt leuk om bij hem te zijn als er andere mensen bij zijn (op visite ofzo), ik heb weinig zin om me nog voor hem in te spannen, ik ben best vrolijk als ik in mijn eentje ben, maar als hij dan thuiskomt, dan heb ik meteen geen zin meer (??). Ik denk gewoon dat ik niet meer verliefd op hem ben maar ook niet echt meer van hem houd op die manier. Als ik eraan denk om met hem te gaan trouwen dan word ik een beetje paniekerig (dat ik nog veel te jong ben, dat het saai is, enz), en een leven zonder hem lijkt me toch wel voor te stellen.
Komt nog bij dat ik bijna vreemd ben gegaan met weer iemand anders en dat vond ik echt ontzettend spannend en leek me heel fijn. Heb het dus uiteindelijk niet gedaan omdat ik vond dat ik dat echt niet kon maken, maar het zette me wel aan het denken.
Ik baal er behoorlijk van want ik had hier eerder nooit last van. Ik heb nog nooit getwijfeld over met hem oud worden, en nu wel. Ik twijfel al sinds halverwege 2007 (!), en ik kom er maar niet uit. Heb het er wel eens met hem over gehad, maar dan zegt hij dat ik maar een paar maandjes ergens anders moet wonen om erachter te komen wat het is, en dat hij wil dat ik gelukkig word. En als dat zonder hem is, dan is dat ook goed. Maar ik weet niet goed wat er met hem gaat gebeuren als ik hem verlaat. Hij kan verder prima op zichzelf passen, maar het gaat heel lang duren voordat hij erover heen is (denk ik, hij vindt mij namelijk nog heel erg lief en leuk).
Maar die laatste stap (misschien) nemen is moeilijk. Ik moet dan een nieuw huis/kamer zoeken, ik moet het iedereen vertellen, ik moet verhuizen en vanalles en ik heb het nu gewoon echt leuk met hem - behalve dat ik dan liever niet met hém zou zijn....
En aan de andere kant denk ik wat zeur je nou, je bent altijd al een aandachttrekker geweest, je doet dit alleen maar omdat de sleur in je relatie zit, enz.enz.enz. Oftewel, ik kom er niet uit en ik weet niet wat ik ermee moet. Iemand die een heldere blik kan werpen op mijn dilemma? Ik zie het gewoon niet meer.
dinsdag 20 januari 2009 om 00:17
Tsjah, bij mij was het twijfels ... en die hielden maar aan. En toen heb ik na driekwart jaar ofzo de knoop maar doorgehakt. En dat was goed. Maar iedere situatie is weer anders. Misschien moet je eens aan trouwen denken, of over tien jaar - als je dat niet ziet en je hebt al een poosje wat met elkaar, is het misschien tijd om de dingen goed te overdenken.
dinsdag 20 januari 2009 om 00:41
quote:Captain_Obvious schreef op 20 januari 2009 @ 00:17:
Tsjah, bij mij was het twijfels ... en die hielden maar aan. En toen heb ik na driekwart jaar ofzo de knoop maar doorgehakt. En dat was goed. Maar iedere situatie is weer anders. Misschien moet je eens aan trouwen denken, of over tien jaar - als je dat niet ziet en je hebt al een poosje wat met elkaar, is het misschien tijd om de dingen goed te overdenken.Ja daar denk ik ook over, en het is nog pril, maar ook juist daardoor denk ik nu, als ik nu al twijfel, kan ik er dan niet beter nu gelijk al een einde aan maken... komt het nog goed, hij was wel heel leuk in de roze bril periode, hoe kan ik me nou daar zo in vergissen? En hij is ook heel lief voor mijn dochter... hij is eigenlijk heel lief. Misschien te lief, kan ik hem dat ook op een normale manier zeggen? En hij is zo onzeker, wil de hele dag van mij de bevestiging dat ik nog wel blij ben etc.... Ik kan daar niet zo goed mee omgaan ben ik bang.
Tsjah, bij mij was het twijfels ... en die hielden maar aan. En toen heb ik na driekwart jaar ofzo de knoop maar doorgehakt. En dat was goed. Maar iedere situatie is weer anders. Misschien moet je eens aan trouwen denken, of over tien jaar - als je dat niet ziet en je hebt al een poosje wat met elkaar, is het misschien tijd om de dingen goed te overdenken.Ja daar denk ik ook over, en het is nog pril, maar ook juist daardoor denk ik nu, als ik nu al twijfel, kan ik er dan niet beter nu gelijk al een einde aan maken... komt het nog goed, hij was wel heel leuk in de roze bril periode, hoe kan ik me nou daar zo in vergissen? En hij is ook heel lief voor mijn dochter... hij is eigenlijk heel lief. Misschien te lief, kan ik hem dat ook op een normale manier zeggen? En hij is zo onzeker, wil de hele dag van mij de bevestiging dat ik nog wel blij ben etc.... Ik kan daar niet zo goed mee omgaan ben ik bang.
woensdag 21 januari 2009 om 23:23
TO, zat je topic nog even te lezen, leuk om te horen dat het allemaal zo goed is afgelopen enzo!
Tukkies, het verhaal van TO lijkt me toch een compleet ander verhaal, zij was hoeveel? jaar met haar vriend samen, en jij nog maar net. Iedereen valt op een zeker moment van z'n roze wolk, en dan begint HET (de liefde, het elkaar leren kennen, vul maar in) pas echt... Troost je, je ontdekt bij iedereen op den duur slechte eigenschappen... En als het niet bij de ander is dan toch zeker bij jezelf.
En wat betreft de mindere eigenschappen die jij noemt, dat hij onzeker is en bevestiging zoekt... misschien is hij gewoon nog heel onzeker juist omdat hij echt verliefd op je is? En gaat dat onzekere na een tijdje gewoon over? Je vraagt of je dit ook op een normale manier met hem zou kunnen bespreken. Nou weet ik niet wat voor jou normaal is, maar ik zou er idd eens 'gewoon' met hem over praten. Vragen of hij dit gedrag herkent van zichzelf, wat zijn beweegredenen zijn, uitleggen dat jij er soms een beetje zenuwachtig van kunt worden... etc. Succes!
Tukkies, het verhaal van TO lijkt me toch een compleet ander verhaal, zij was hoeveel? jaar met haar vriend samen, en jij nog maar net. Iedereen valt op een zeker moment van z'n roze wolk, en dan begint HET (de liefde, het elkaar leren kennen, vul maar in) pas echt... Troost je, je ontdekt bij iedereen op den duur slechte eigenschappen... En als het niet bij de ander is dan toch zeker bij jezelf.
En wat betreft de mindere eigenschappen die jij noemt, dat hij onzeker is en bevestiging zoekt... misschien is hij gewoon nog heel onzeker juist omdat hij echt verliefd op je is? En gaat dat onzekere na een tijdje gewoon over? Je vraagt of je dit ook op een normale manier met hem zou kunnen bespreken. Nou weet ik niet wat voor jou normaal is, maar ik zou er idd eens 'gewoon' met hem over praten. Vragen of hij dit gedrag herkent van zichzelf, wat zijn beweegredenen zijn, uitleggen dat jij er soms een beetje zenuwachtig van kunt worden... etc. Succes!
donderdag 22 januari 2009 om 01:18
quote:Phien schreef op 21 januari 2009 @ 23:23:
TO, zat je topic nog even te lezen, leuk om te horen dat het allemaal zo goed is afgelopen enzo!
Tukkies, het verhaal van TO lijkt me toch een compleet ander verhaal, zij was hoeveel? jaar met haar vriend samen, en jij nog maar net. Iedereen valt op een zeker moment van z'n roze wolk, en dan begint HET (de liefde, het elkaar leren kennen, vul maar in) pas echt... Troost je, je ontdekt bij iedereen op den duur slechte eigenschappen... En als het niet bij de ander is dan toch zeker bij jezelf.
En wat betreft de mindere eigenschappen die jij noemt, dat hij onzeker is en bevestiging zoekt... misschien is hij gewoon nog heel onzeker juist omdat hij echt verliefd op je is? En gaat dat onzekere na een tijdje gewoon over? Je vraagt of je dit ook op een normale manier met hem zou kunnen bespreken. Nou weet ik niet wat voor jou normaal is, maar ik zou er idd eens 'gewoon' met hem over praten. Vragen of hij dit gedrag herkent van zichzelf, wat zijn beweegredenen zijn, uitleggen dat jij er soms een beetje zenuwachtig van kunt worden... etc. Succes!
Phien, bedankt voor je reactie, en wat je zegt... weet ik ook wel, is anders dan bij TO, maar wel die twijfels, en had ook zo'n relatie van tien jaar, dus vandaar dat ik daar op deze manier op in haak, misschien had ik een nieuw topic moeten aanmaken met mijn probleem van nu...
en wat dat betreft...
Iedere dag denk ik voor ik op mijn werk aan kom, hoop dat mijn rare bui weer voorbij is, en dat hij ineens wel weer leuk is, dat ik hem mis en bij hem wil zijn etc... maar iedere dag raak ik meer en meer op hem uitgekeken, of zo voelt het in ieder geval.
Hoe vertel zeg je zoiets? Hoe vertel ik hem dat??? En dat terwijl het de eerste maanden zo goed ging. Hij is te gek voor mijn dochter en ga zo maar door...
Ik baal van mezelf, en wil me niet zo voelen, probeer me ook steeds zo te voelen als in het begin, en zeg tegen mezelf, je moet wennen... hoop dat het lukt, snel, want op deze manier krijgen we binnenkort echt ruzie over iets dat nergens toe doet... ik hoop het.
Groeten Tukkies
TO, zat je topic nog even te lezen, leuk om te horen dat het allemaal zo goed is afgelopen enzo!
Tukkies, het verhaal van TO lijkt me toch een compleet ander verhaal, zij was hoeveel? jaar met haar vriend samen, en jij nog maar net. Iedereen valt op een zeker moment van z'n roze wolk, en dan begint HET (de liefde, het elkaar leren kennen, vul maar in) pas echt... Troost je, je ontdekt bij iedereen op den duur slechte eigenschappen... En als het niet bij de ander is dan toch zeker bij jezelf.
En wat betreft de mindere eigenschappen die jij noemt, dat hij onzeker is en bevestiging zoekt... misschien is hij gewoon nog heel onzeker juist omdat hij echt verliefd op je is? En gaat dat onzekere na een tijdje gewoon over? Je vraagt of je dit ook op een normale manier met hem zou kunnen bespreken. Nou weet ik niet wat voor jou normaal is, maar ik zou er idd eens 'gewoon' met hem over praten. Vragen of hij dit gedrag herkent van zichzelf, wat zijn beweegredenen zijn, uitleggen dat jij er soms een beetje zenuwachtig van kunt worden... etc. Succes!
Phien, bedankt voor je reactie, en wat je zegt... weet ik ook wel, is anders dan bij TO, maar wel die twijfels, en had ook zo'n relatie van tien jaar, dus vandaar dat ik daar op deze manier op in haak, misschien had ik een nieuw topic moeten aanmaken met mijn probleem van nu...
en wat dat betreft...
Iedere dag denk ik voor ik op mijn werk aan kom, hoop dat mijn rare bui weer voorbij is, en dat hij ineens wel weer leuk is, dat ik hem mis en bij hem wil zijn etc... maar iedere dag raak ik meer en meer op hem uitgekeken, of zo voelt het in ieder geval.
Hoe vertel zeg je zoiets? Hoe vertel ik hem dat??? En dat terwijl het de eerste maanden zo goed ging. Hij is te gek voor mijn dochter en ga zo maar door...
Ik baal van mezelf, en wil me niet zo voelen, probeer me ook steeds zo te voelen als in het begin, en zeg tegen mezelf, je moet wennen... hoop dat het lukt, snel, want op deze manier krijgen we binnenkort echt ruzie over iets dat nergens toe doet... ik hoop het.
Groeten Tukkies
donderdag 22 januari 2009 om 11:05
Waarom bespreek je niet gewoon met hem dat je de rillingen krijgt (maar dan misschien wat subtieler geformuleerd ) van zijn onzekere en afhankelijke gedrag?
Als je dat doet schep je iig de kans dat er wat verandert en dat je hem weer leuk gaat vinden.
Je ogen proberen te sluiten voor je eigen gevoel/ergernissen, niks tegen hem zeggen en hopen dat 'het gevoel' vanzelf terug komt lijkt me dé manier om te zorgen dat je relatie echt snel over is, en anders wel heel snel in een nare sleur beland. Niet eerlijk tegenover hem, niet eerlijk tegenover jezelf.
En misschien kom je er dan na een tijdje achter dat je er met praten niet uitkomt, maar dan is dat ook weer helder. Dan kun je het dán alsnog altijd uitmaken. En dat hoeft echt geen 10 jaar te duren... Als je er actief mee bezig gaat (praten, aan hem aangeven wat je wel/niet leuk vindt) dan kun je echt binnen een paar maanden wel duidelijkheid hebben of het voor jou weer kan gaan werken of niet.
Als je dat doet schep je iig de kans dat er wat verandert en dat je hem weer leuk gaat vinden.
Je ogen proberen te sluiten voor je eigen gevoel/ergernissen, niks tegen hem zeggen en hopen dat 'het gevoel' vanzelf terug komt lijkt me dé manier om te zorgen dat je relatie echt snel over is, en anders wel heel snel in een nare sleur beland. Niet eerlijk tegenover hem, niet eerlijk tegenover jezelf.
En misschien kom je er dan na een tijdje achter dat je er met praten niet uitkomt, maar dan is dat ook weer helder. Dan kun je het dán alsnog altijd uitmaken. En dat hoeft echt geen 10 jaar te duren... Als je er actief mee bezig gaat (praten, aan hem aangeven wat je wel/niet leuk vindt) dan kun je echt binnen een paar maanden wel duidelijkheid hebben of het voor jou weer kan gaan werken of niet.
donderdag 22 januari 2009 om 11:29
Hoe vertel je zoiets, vraag je. Nou, even heel concreet (ik zal eens een poging wagen):
Begin er de eerste keer niet gelijk over dat je hem hierdoor 'niet leuk meer vindt', 'twijfelt over de relatie' enz., want dan wordt het gelijk zo'n dramatisch 'wil je het uitmaken'-gesprek, en dat leidt alleen maar af van de concrete struikelblokken die je wilt bespreken.
Beschrijf in plaats daarvan zo nauwkeurig en specifiek mogelijk wat voor dingen je storen. En dat, zonder je eigen gedrag als 'normaal' en zijn gedrag als 'abnormaal' neer te zetten. Misschien ben jij wel overgevoelig voor bepaalde soorten gedrag, of koester je allerlei veronderstellingen over zijn karakter/motieven die helemaal niet blijken te kloppen.
Benoem vervolgens zo nauwkeurig mogelijk de gevoelens (irritaties angsten, onzekerheden etc) die dit gedrag bij jou teweeg brengen, en eventueel ook de veronderstellingen en aannames die daar achter schuil gaan.
Vraag hem of hij herkent wat je beschrijft, en wat de redenen zijn dat hij zich zo gedraagt. Probeer te ontdekken of hij dit ziet als een onvervreemdbare karaktertrek, of dat het iets tijdelijks / situatiespecifieks is.
Tot slot kun je dan bespreken wat eraan te doen kan zijn. Wat hij kan doen, wat jij kunt doen.
Pas als je tzt al meerdere van dit soort gesprekken hebt gevoerd en er desondanks niks verandert aan zijn gedrag/jouw gevoel, heb je wat mij betreft pas echt een goede reden om te gaan twijfelen over jullie toekomst samen, en dan zou ik dat ook benoemen. Maar het lijkt me zoals gezegd nu wat ver gaan om daar gelijk patsboem over te beginnen.
Begin er de eerste keer niet gelijk over dat je hem hierdoor 'niet leuk meer vindt', 'twijfelt over de relatie' enz., want dan wordt het gelijk zo'n dramatisch 'wil je het uitmaken'-gesprek, en dat leidt alleen maar af van de concrete struikelblokken die je wilt bespreken.
Beschrijf in plaats daarvan zo nauwkeurig en specifiek mogelijk wat voor dingen je storen. En dat, zonder je eigen gedrag als 'normaal' en zijn gedrag als 'abnormaal' neer te zetten. Misschien ben jij wel overgevoelig voor bepaalde soorten gedrag, of koester je allerlei veronderstellingen over zijn karakter/motieven die helemaal niet blijken te kloppen.
Benoem vervolgens zo nauwkeurig mogelijk de gevoelens (irritaties angsten, onzekerheden etc) die dit gedrag bij jou teweeg brengen, en eventueel ook de veronderstellingen en aannames die daar achter schuil gaan.
Vraag hem of hij herkent wat je beschrijft, en wat de redenen zijn dat hij zich zo gedraagt. Probeer te ontdekken of hij dit ziet als een onvervreemdbare karaktertrek, of dat het iets tijdelijks / situatiespecifieks is.
Tot slot kun je dan bespreken wat eraan te doen kan zijn. Wat hij kan doen, wat jij kunt doen.
Pas als je tzt al meerdere van dit soort gesprekken hebt gevoerd en er desondanks niks verandert aan zijn gedrag/jouw gevoel, heb je wat mij betreft pas echt een goede reden om te gaan twijfelen over jullie toekomst samen, en dan zou ik dat ook benoemen. Maar het lijkt me zoals gezegd nu wat ver gaan om daar gelijk patsboem over te beginnen.
donderdag 22 januari 2009 om 11:33
tja en verder staat het je natuurlijk volkomen vrij om het nu direct uit te maken. Dat is een veel simpeler (maar, vind ik, ook wat laffer) gesprek. "Ik vind je niet leuk meer. Het is voor mij over." En dan kun je daarna gaan twijfelen of er misschien niet toch meer in had gezeten als je er wat meer moeite voor had gedaan...
donderdag 22 januari 2009 om 11:59
Ik sta voor hetzelfde probleem en merk dat stoppen toch niet altijd de enige oplossing hoeft te zijn. Eerst kijken wat is er mis. Wat kan ik er zelf aan veranderen eventueel. Bij ons is de communicatie steeds meer verslechterd. Door de nonchalante houding van hem en zijn soms vervelende gedrag. Ik werk er nu aan om weer met hem op een normale manier te kunnen praten. Verder heb ik uitgesproken wat me dwars zit en wat ik niet meer tollereer. Dat is helder nu en het lijkt aangekomen. Mijn gevoelens zijn ook weg en zeker op een moment kun je je meer broer en zus voelen dan man en vrouw. Gevoelens die er ooit waren zijn langzaam weggeebt hoe komt het? Als ze er waren moeten ze ook terug kunnen komen. Ik mis romantiek dus daar zal hij ook meer aan moeten willen doen. Vertel het. Ik laat me in een hoek drukken door zijn bazigheid en zheb gezegd drat ik me dat niet meer laat doen en dat hij meer moet letten op zijn houding en gedrag (agressie/ruzie maken, baas willen zijn over mij). Ik moet minder zeuren alleen als het echt relevant is en ik moet meer begrijpen dat hij opener en directer is dan ik. Ik ga mezelf sterker en krachtiger neerzetten. Verder moeten we weer meer leuke dingen doen. We zitten veel thuis en dat is leuk, maar wordt saai. Ondernemen wat we in het begin ook deden. Meer genieten van het samen dingen doen of juist ook dingen ieder apart doen wat we nu ook niet veel doen. Daardoor kun je weer een opening creeren om gevoelens terug te krijgen. Zo zijn er nog veel meer dingen kijk wat je mist ieder voor zich. Verandert het niet meer dan kun je beter stoppen, maar je moet er zelf wel eerst energie in willen stoppen en samen aanpassingen willen doen. Kijk vooral terug naar het begin toen je je goed voelde! Probeer te kijken wat jullie toen wel deden en nu niet meer. Ik heb last van het gedrag en de houding van mijn vriend en als dat niet verandert moet ook ik stoppen. Ik wil er wel moeite voor doen en inderdaad ook ik ben verliefd geworden op een ander of heb in elk geval gevoelens gekregen, maar de oorzaak is belangrijker dan nu meteen alles op zijn kop te zetten en een andere relatie aan te gaan.
voer eendjes geen oorlog!
woensdag 4 februari 2009 om 23:26
quote:Phien schreef op 22 januari 2009 @ 11:29:
Hoe vertel je zoiets, vraag je. Nou, even heel concreet (ik zal eens een poging wagen):
Begin er de eerste keer niet gelijk over dat je hem hierdoor 'niet leuk meer vindt', 'twijfelt over de relatie' enz., want dan wordt het gelijk zo'n dramatisch 'wil je het uitmaken'-gesprek, en dat leidt alleen maar af van de concrete struikelblokken die je wilt bespreken.
Beschrijf in plaats daarvan zo nauwkeurig en specifiek mogelijk wat voor dingen je storen. En dat, zonder je eigen gedrag als 'normaal' en zijn gedrag als 'abnormaal' neer te zetten. Misschien ben jij wel overgevoelig voor bepaalde soorten gedrag, of koester je allerlei veronderstellingen over zijn karakter/motieven die helemaal niet blijken te kloppen.
Benoem vervolgens zo nauwkeurig mogelijk de gevoelens (irritaties angsten, onzekerheden etc) die dit gedrag bij jou teweeg brengen, en eventueel ook de veronderstellingen en aannames die daar achter schuil gaan.
Vraag hem of hij herkent wat je beschrijft, en wat de redenen zijn dat hij zich zo gedraagt. Probeer te ontdekken of hij dit ziet als een onvervreemdbare karaktertrek, of dat het iets tijdelijks / situatiespecifieks is.
Tot slot kun je dan bespreken wat eraan te doen kan zijn. Wat hij kan doen, wat jij kunt doen.
Pas als je tzt al meerdere van dit soort gesprekken hebt gevoerd en er desondanks niks verandert aan zijn gedrag/jouw gevoel, heb je wat mij betreft pas echt een goede reden om te gaan twijfelen over jullie toekomst samen, en dan zou ik dat ook benoemen. Maar het lijkt me zoals gezegd nu wat ver gaan om daar gelijk patsboem over te beginnen.
Phien, nogmaals bedankt voor je reactie en mening etc...
Het is alweer even verder, en merk nu dat het beter gaat.
Na alle ervaringen met mijn ex had ik beter moeten weten, bedoel ben zelf ook niet makkelijk, en raak al snel geïrriteerd, iets waar we het nu ook gewoon over kunnen hebben, over praten, en waar ik mijn best voor doe om te verbeteren.
Ik ben al snel zo dat wanneer er ook maar iets niet goed gaat, werk, met mijn dochter, met mijn ouders of wat dan ook, ik het af reageer op de persoon waar ik de meeste tijd mee door breng, hij dus in dit geval. Neemt niet weg dat er dingen zijn aan hem die me echt wel storen, en daar praten we nu ook over.
Hij is heel lief, nog steeds, en ben heel blij met onze relatie. En nu ik merk dat we ook bepaalde dingen gewoon kunnen bespreken, al gaat het dan niet over hoeveel we elkaar missen en klef, bla bla bla, dat het dus ook over de dingen kan gaan die er toe doen, gaat het goed. Dus bedankt. Al moest ik de reactie van jou, die ik hierboven heb staan wel twee keer lezen om nou echt daadwerkelijk te begrijpen wat je bedoelde, het heeft geholpen
Hoe vertel je zoiets, vraag je. Nou, even heel concreet (ik zal eens een poging wagen):
Begin er de eerste keer niet gelijk over dat je hem hierdoor 'niet leuk meer vindt', 'twijfelt over de relatie' enz., want dan wordt het gelijk zo'n dramatisch 'wil je het uitmaken'-gesprek, en dat leidt alleen maar af van de concrete struikelblokken die je wilt bespreken.
Beschrijf in plaats daarvan zo nauwkeurig en specifiek mogelijk wat voor dingen je storen. En dat, zonder je eigen gedrag als 'normaal' en zijn gedrag als 'abnormaal' neer te zetten. Misschien ben jij wel overgevoelig voor bepaalde soorten gedrag, of koester je allerlei veronderstellingen over zijn karakter/motieven die helemaal niet blijken te kloppen.
Benoem vervolgens zo nauwkeurig mogelijk de gevoelens (irritaties angsten, onzekerheden etc) die dit gedrag bij jou teweeg brengen, en eventueel ook de veronderstellingen en aannames die daar achter schuil gaan.
Vraag hem of hij herkent wat je beschrijft, en wat de redenen zijn dat hij zich zo gedraagt. Probeer te ontdekken of hij dit ziet als een onvervreemdbare karaktertrek, of dat het iets tijdelijks / situatiespecifieks is.
Tot slot kun je dan bespreken wat eraan te doen kan zijn. Wat hij kan doen, wat jij kunt doen.
Pas als je tzt al meerdere van dit soort gesprekken hebt gevoerd en er desondanks niks verandert aan zijn gedrag/jouw gevoel, heb je wat mij betreft pas echt een goede reden om te gaan twijfelen over jullie toekomst samen, en dan zou ik dat ook benoemen. Maar het lijkt me zoals gezegd nu wat ver gaan om daar gelijk patsboem over te beginnen.
Phien, nogmaals bedankt voor je reactie en mening etc...
Het is alweer even verder, en merk nu dat het beter gaat.
Na alle ervaringen met mijn ex had ik beter moeten weten, bedoel ben zelf ook niet makkelijk, en raak al snel geïrriteerd, iets waar we het nu ook gewoon over kunnen hebben, over praten, en waar ik mijn best voor doe om te verbeteren.
Ik ben al snel zo dat wanneer er ook maar iets niet goed gaat, werk, met mijn dochter, met mijn ouders of wat dan ook, ik het af reageer op de persoon waar ik de meeste tijd mee door breng, hij dus in dit geval. Neemt niet weg dat er dingen zijn aan hem die me echt wel storen, en daar praten we nu ook over.
Hij is heel lief, nog steeds, en ben heel blij met onze relatie. En nu ik merk dat we ook bepaalde dingen gewoon kunnen bespreken, al gaat het dan niet over hoeveel we elkaar missen en klef, bla bla bla, dat het dus ook over de dingen kan gaan die er toe doen, gaat het goed. Dus bedankt. Al moest ik de reactie van jou, die ik hierboven heb staan wel twee keer lezen om nou echt daadwerkelijk te begrijpen wat je bedoelde, het heeft geholpen
donderdag 5 februari 2009 om 12:17
haha OK mss had ik het ook wel erg uitgespeld waardoor het wat lastig leesbaar werd. Ik voel me iig vereerd (nee dat is niet helemaal het woord, maar zoiets iig) dat je er moeite in hebt gestoken begrijpen wat ik wilde zeggen.
En goed dat je vervolgens de hand in eigen boezem hebt gestoken, erover bent gaan praten en dat dat nog lukt ook enzo! Ga zo door! (en als het, ondanks heleboel praten en gevoelens benoemen enzo, uiteindelijk echt niet gaat, niet weer 10 jaar wachten met 'uitmaken' he )
En goed dat je vervolgens de hand in eigen boezem hebt gestoken, erover bent gaan praten en dat dat nog lukt ook enzo! Ga zo door! (en als het, ondanks heleboel praten en gevoelens benoemen enzo, uiteindelijk echt niet gaat, niet weer 10 jaar wachten met 'uitmaken' he )
