Relaties
alle pijlers
Uit elkaar? En de kinderen dan!
dinsdag 10 juni 2008 om 10:40
Ik zit met een mega probleem en ik kom er niet uit. Ik hoop dat ik van jullie tips en ideeën aangereikt kan krijgen, waar ik verder mee kan. Het volgende is aan de hand.
Voor degene die ook het 2 liefdes-topic meelezen, weten dat ik zeer waarschijnlijk ga scheiden. Reden hoef ik nu niet uit te leggen. Mijn echtgenoot heeft 2 jaar geleden een andere baan gekregen. Hij moet daarvoor 1 uur reizen, 2 uur per dag dus. Doordat hij een leidinggevende functie heeft, moet hij ook veel voor- en nabereidend werk doen. Hij maakt dus een werkdag van 10 uur (inkl. pauzes). Oftewel heel simpel; hij is van 06.00 tot 18.00 uur weg.
Ik ben druk bezig met werk te zoeken. Ik wil mijn eigen boontjes doppen en mijn (ex)echtgenoot hoeft mij niet te onderhouden. Ik woon in een gebied waar het lastig is om voor 4 of 5 dagen iets te vinden, dus ik zal ook moeten reizen. Dus ook van 08.00 tot 17.30 uur afwezig zijn.
Wij hebben 2 kinderen die op het voortgezet onderwijs zitten. Nu nog in de laagste klassen, maar ze hebben sowieso nog zorg nodig, logisch.
Ik zou heel graag met m'n bijna ex willen afspreken dat we om beurten voor de kinderen zorgen. Het liefste zou ik zien dat de kinderen in het huis zouden blijven, om de week hij of ik bij hen en dat de ander dan ergens anders verblijft.
Maar hij legt nu de vraag bij mij neer: "hoe wil je dat met de kinderen regelen? Ik ben van zes tot zes weg, dus ik kan niets door de week".
En dan denk ik: "En ik dan? Hoe moet ik dat dan doen?"
Ik weet dat het voor hem vreselijk moeilijk zal zijn, maar hij zou toch ook wat moeten regelen als ik, laten we het maar gewoon zeggen, kom te overlijden? Of als ik, iets minder dramatisch, lange tijd in een ziekenhuis moet verblijven.
Als ik in de week onze kinderen heb, en ik ben bang dat het daar op uit draait, dan moet ik toch ook oppas ed. regelen?
Zie ik het nu helemaal verkeerd? Hoe hebben jullie dit opgelost?
Graag een discussie hierover.
Groeten, Mega
Voor degene die ook het 2 liefdes-topic meelezen, weten dat ik zeer waarschijnlijk ga scheiden. Reden hoef ik nu niet uit te leggen. Mijn echtgenoot heeft 2 jaar geleden een andere baan gekregen. Hij moet daarvoor 1 uur reizen, 2 uur per dag dus. Doordat hij een leidinggevende functie heeft, moet hij ook veel voor- en nabereidend werk doen. Hij maakt dus een werkdag van 10 uur (inkl. pauzes). Oftewel heel simpel; hij is van 06.00 tot 18.00 uur weg.
Ik ben druk bezig met werk te zoeken. Ik wil mijn eigen boontjes doppen en mijn (ex)echtgenoot hoeft mij niet te onderhouden. Ik woon in een gebied waar het lastig is om voor 4 of 5 dagen iets te vinden, dus ik zal ook moeten reizen. Dus ook van 08.00 tot 17.30 uur afwezig zijn.
Wij hebben 2 kinderen die op het voortgezet onderwijs zitten. Nu nog in de laagste klassen, maar ze hebben sowieso nog zorg nodig, logisch.
Ik zou heel graag met m'n bijna ex willen afspreken dat we om beurten voor de kinderen zorgen. Het liefste zou ik zien dat de kinderen in het huis zouden blijven, om de week hij of ik bij hen en dat de ander dan ergens anders verblijft.
Maar hij legt nu de vraag bij mij neer: "hoe wil je dat met de kinderen regelen? Ik ben van zes tot zes weg, dus ik kan niets door de week".
En dan denk ik: "En ik dan? Hoe moet ik dat dan doen?"
Ik weet dat het voor hem vreselijk moeilijk zal zijn, maar hij zou toch ook wat moeten regelen als ik, laten we het maar gewoon zeggen, kom te overlijden? Of als ik, iets minder dramatisch, lange tijd in een ziekenhuis moet verblijven.
Als ik in de week onze kinderen heb, en ik ben bang dat het daar op uit draait, dan moet ik toch ook oppas ed. regelen?
Zie ik het nu helemaal verkeerd? Hoe hebben jullie dit opgelost?
Graag een discussie hierover.
Groeten, Mega
dinsdag 10 juni 2008 om 11:48
quote:blijfgewoonbianca schreef op 10 juni 2008 @ 11:37:
Wat mij verbaast is dat TO zich wél zorgen maakt over de praktische kant ( zo sneu dat ze alleen zitten ) maar niet over de psychische kant . Tenminste ; dat lees ik hier nergens terug.
Oeps, die komt hard aan! Maar je hebt gelijk, ik heb daar nog niets over geschreven.
Ik realiseer me ontzettend goed wat de scheiding voor impact heeft op (de) kinderen. En natuurlijk wil ik daar heel goed mee omgaan. En natuurlijk wil ik met alle beslissingen die ik moet nemen, hun belang en welzijn voorop stellen. Maar aan de andere kant, en nee, dat zeg ik niet om in mijn voordeel te spreken, ze mogen ook weten dat het leven niet alleen over rozen gaat. En dat we ook wel eens minder leuke dingen mee moeten maken. Maar dat we daar zo goed als mogelijk mee om gaan.
Nee, zonder gekheid bgb, ik waardeer je (opbouwende) kritiek!
Wat mij verbaast is dat TO zich wél zorgen maakt over de praktische kant ( zo sneu dat ze alleen zitten ) maar niet over de psychische kant . Tenminste ; dat lees ik hier nergens terug.
Oeps, die komt hard aan! Maar je hebt gelijk, ik heb daar nog niets over geschreven.
Ik realiseer me ontzettend goed wat de scheiding voor impact heeft op (de) kinderen. En natuurlijk wil ik daar heel goed mee omgaan. En natuurlijk wil ik met alle beslissingen die ik moet nemen, hun belang en welzijn voorop stellen. Maar aan de andere kant, en nee, dat zeg ik niet om in mijn voordeel te spreken, ze mogen ook weten dat het leven niet alleen over rozen gaat. En dat we ook wel eens minder leuke dingen mee moeten maken. Maar dat we daar zo goed als mogelijk mee om gaan.
Nee, zonder gekheid bgb, ik waardeer je (opbouwende) kritiek!
dinsdag 10 juni 2008 om 11:48
Toen ik twaalf was, stond ik een uur vroeger op dan mijn ouders, ging de deur uit nog voor ze opstonden, kwam 's avonds thuis, zei even goeiedag en ging dan helemaal alleen mijn huiswerk maken tot mijn moeder riep dat het eten klaar was.
Ik denk dus dat kinderen best in staat zijn om op die leeftijd zelfstandig te zijn, als ze het gewend zijn. Ik heb dat zelf altijd normaal gevonden. Maar ik kom uit een ander land, en daar is dat heel gewoon, niet-werkende moeders zijn daar heel zeldzaam. Een van de eerste dingen die me verbaasden, toen ik in NL kwam wonen, is dat ouders hier hun kinderen ophalen uit school en altijd aanwezig zijn, ook als de kinderen al twaalf zijn.
Hier is het probleem dat de kinderen het niet gewend zijn, en de nieuwe situatie door de scheiding ontstaat. Dat kan tot problemen leiden, misschien nemen ze het hun ouders extra kwalijk dat ze scheiden, omdat ze nu zelfstandiger moeten zijn. En zelfs als ze dat zelfstandiger leven stiekem niet erg (of zelfs leuk) zouden vinden, zou het kunnen zijn dat ze zich ertegen verzetten of er niet goed mee omgaan, omdat het aan de scheiding gelinkt is.
Moeilijk probleem! Maar misschien valt het allemaal wel mee, het hangt ook van de aard van de kinderen af.
Ik denk dus dat kinderen best in staat zijn om op die leeftijd zelfstandig te zijn, als ze het gewend zijn. Ik heb dat zelf altijd normaal gevonden. Maar ik kom uit een ander land, en daar is dat heel gewoon, niet-werkende moeders zijn daar heel zeldzaam. Een van de eerste dingen die me verbaasden, toen ik in NL kwam wonen, is dat ouders hier hun kinderen ophalen uit school en altijd aanwezig zijn, ook als de kinderen al twaalf zijn.
Hier is het probleem dat de kinderen het niet gewend zijn, en de nieuwe situatie door de scheiding ontstaat. Dat kan tot problemen leiden, misschien nemen ze het hun ouders extra kwalijk dat ze scheiden, omdat ze nu zelfstandiger moeten zijn. En zelfs als ze dat zelfstandiger leven stiekem niet erg (of zelfs leuk) zouden vinden, zou het kunnen zijn dat ze zich ertegen verzetten of er niet goed mee omgaan, omdat het aan de scheiding gelinkt is.
Moeilijk probleem! Maar misschien valt het allemaal wel mee, het hangt ook van de aard van de kinderen af.
dinsdag 10 juni 2008 om 11:50
Wat jij wil ; co-ouderschap , waarbij de kinderen in het huis wonen en jullie parttime ( moeten er dan 1 of 2 huizen komen waar de ouder die de kinderen die week niet heeft bivakkeert ? ) .... dat lijkt me al héél erg moeilijk te realiseren .
Daar kan ik al 100 dilemma's ( keuzes, keuzes ) bij bedenken .
Daar kan ik al 100 dilemma's ( keuzes, keuzes ) bij bedenken .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 10 juni 2008 om 11:51
Wat ik voor zou stellen:
Trek bij je grote liefde in,laat de kinderen in hun vertrouwde omgeving bij hun vader.En betaal hun vader kinderalimentatie zodat hij van dat geld opvang oppas en een huishoudster die alle huishoudelijke karweitjes doet kan inhuren.En regel met de kinderen zelf jullie contact daar zijn ze oud genoeg voor...
Trek bij je grote liefde in,laat de kinderen in hun vertrouwde omgeving bij hun vader.En betaal hun vader kinderalimentatie zodat hij van dat geld opvang oppas en een huishoudster die alle huishoudelijke karweitjes doet kan inhuren.En regel met de kinderen zelf jullie contact daar zijn ze oud genoeg voor...
dinsdag 10 juni 2008 om 11:53
quote:mega schreef op 10 juni 2008 @ 11:48:
[...]
Oeps, die komt hard aan! Maar je hebt gelijk, ik heb daar nog niets over geschreven.
Ik realiseer me ontzettend goed wat de scheiding voor impact heeft op (de) kinderen. En natuurlijk wil ik daar heel goed mee omgaan. En natuurlijk wil ik met alle beslissingen die ik moet nemen, hun belang en welzijn voorop stellen. Maar aan de andere kant, en nee, dat zeg ik niet om in mijn voordeel te spreken, ze mogen ook weten dat het leven niet alleen over rozen gaat. En dat we ook wel eens minder leuke dingen mee moeten maken. Maar dat we daar zo goed als mogelijk mee om gaan.
Nee, zonder gekheid bgb, ik waardeer je (opbouwende) kritiek!
Het schijnt zo erg nog niet te zijn dat ouders geen droom-huwelijk hebben , zolang ze elkaar verbaal en fysiek maar niet afmaken . Maar goed , dat is geen optie begrijp ik .
Als je hun belang dan voorop wil stellen zou er zoveel mogelijk bij het oude blijven , wat dus zou betekenen dat jij de eerste jaren nog niet samen gaat wonen met je nieuwe vlam ..... of HIJ moet drastische dingen doen ?!
[...]
Oeps, die komt hard aan! Maar je hebt gelijk, ik heb daar nog niets over geschreven.
Ik realiseer me ontzettend goed wat de scheiding voor impact heeft op (de) kinderen. En natuurlijk wil ik daar heel goed mee omgaan. En natuurlijk wil ik met alle beslissingen die ik moet nemen, hun belang en welzijn voorop stellen. Maar aan de andere kant, en nee, dat zeg ik niet om in mijn voordeel te spreken, ze mogen ook weten dat het leven niet alleen over rozen gaat. En dat we ook wel eens minder leuke dingen mee moeten maken. Maar dat we daar zo goed als mogelijk mee om gaan.
Nee, zonder gekheid bgb, ik waardeer je (opbouwende) kritiek!
Het schijnt zo erg nog niet te zijn dat ouders geen droom-huwelijk hebben , zolang ze elkaar verbaal en fysiek maar niet afmaken . Maar goed , dat is geen optie begrijp ik .
Als je hun belang dan voorop wil stellen zou er zoveel mogelijk bij het oude blijven , wat dus zou betekenen dat jij de eerste jaren nog niet samen gaat wonen met je nieuwe vlam ..... of HIJ moet drastische dingen doen ?!
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 10 juni 2008 om 11:55
quote:madamemicmac schreef op 10 juni 2008 @ 11:52:
Kennen je kinderen jouw nieuwe liefde? Wil je echt meteen met je nieuwe liefde samenwonen? Dat is me nog al niet wat voor je kinderen.toch nog even een snelle reactie. Madame, ik wil niet meteen samenwonen. Daar gaat zeker wel een jaar overheen. Ik wil eerst eens rust.
Kennen je kinderen jouw nieuwe liefde? Wil je echt meteen met je nieuwe liefde samenwonen? Dat is me nog al niet wat voor je kinderen.toch nog even een snelle reactie. Madame, ik wil niet meteen samenwonen. Daar gaat zeker wel een jaar overheen. Ik wil eerst eens rust.
dinsdag 10 juni 2008 om 11:56
quote:blijfgewoonbianca schreef op 10 juni 2008 @ 11:50:
Wat jij wil.Inderdaad, goed punt, heb niet de indruk dat a.s. ex dit wil en de vraag is maar of de kids dit willen. Ken iemand die nu in scheiding ligt, ouders willen co-ouderschap, oudste kind wordt binnenkort 12 en die heeft al aangegeven zo ongeveer op de dag van haar verjaardag de regeling te willen veranderen en niet in co-ouderschap verder opgevoed te willen worden. Kortom: ik blijf bij mijn standpunt: ga met de kinderen praten. Ze zijn 12 en 13, lang niet volwassen, maar oud genoeg om zelf te bedenken en volgens de nederlandse wet te mogen beslissen waar ze verder op willen groeien, in co-ouderschap, bij de vader of bij de moeder.
Wat jij wil.Inderdaad, goed punt, heb niet de indruk dat a.s. ex dit wil en de vraag is maar of de kids dit willen. Ken iemand die nu in scheiding ligt, ouders willen co-ouderschap, oudste kind wordt binnenkort 12 en die heeft al aangegeven zo ongeveer op de dag van haar verjaardag de regeling te willen veranderen en niet in co-ouderschap verder opgevoed te willen worden. Kortom: ik blijf bij mijn standpunt: ga met de kinderen praten. Ze zijn 12 en 13, lang niet volwassen, maar oud genoeg om zelf te bedenken en volgens de nederlandse wet te mogen beslissen waar ze verder op willen groeien, in co-ouderschap, bij de vader of bij de moeder.
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
dinsdag 10 juni 2008 om 11:59
quote:sprankelend schreef op 10 juni 2008 @ 11:23:
Als je niet kunt werken omdat hij zijn zorg niet op orde krijgt omdat hij liever onveranderd blijft werken in een veranderde situatie, dan mag hij jouw gemis aan salaris ophoesten.
En niet piepen dat dat ongeëmancipeerd is.
Niet gaan werken omdat je man geen oplossing heeft voor zijn zorgprobleem, dat is ongeëmancipeerd.
Maarre...mega heeft altijd gewerkt, maar haar baan opgezegd omdat ze een relatie kreeg met haar opdrachtgever, nu dus haar nieuwe liefde, waar ze wel voor zou willen verhuizen.
Ik kan me voorstellen dat haar man nou niet staat te springen om in die situatie de knip te trekken, dan wel er zijn werkweek aan aan te passen.
Als je niet kunt werken omdat hij zijn zorg niet op orde krijgt omdat hij liever onveranderd blijft werken in een veranderde situatie, dan mag hij jouw gemis aan salaris ophoesten.
En niet piepen dat dat ongeëmancipeerd is.
Niet gaan werken omdat je man geen oplossing heeft voor zijn zorgprobleem, dat is ongeëmancipeerd.
Maarre...mega heeft altijd gewerkt, maar haar baan opgezegd omdat ze een relatie kreeg met haar opdrachtgever, nu dus haar nieuwe liefde, waar ze wel voor zou willen verhuizen.
Ik kan me voorstellen dat haar man nou niet staat te springen om in die situatie de knip te trekken, dan wel er zijn werkweek aan aan te passen.
anoniem_10567 wijzigde dit bericht op 10-06-2008 12:04
Reden: pffff, moeilijk hoor, typen.....
Reden: pffff, moeilijk hoor, typen.....
% gewijzigd
dinsdag 10 juni 2008 om 12:04
quote:loomii schreef op 10 juni 2008 @ 11:59:
[...]
Maarre...mega heeft altijd gewerkt, maar haar baan opgezegd omdat ze een relatie kreeg met haar opdrachtgever, nu dus haar nieuwe liefde, waar ze wel voor zou willen verhuizen.
Ik kan me voorstellen dat haar man nou niet staat te springen om in die situatie de knip te trekken, dan wel zer ijn werkweek aan aan te passen.Zou ik als vrouw/ex echtgenote ook niet doen ........
[...]
Maarre...mega heeft altijd gewerkt, maar haar baan opgezegd omdat ze een relatie kreeg met haar opdrachtgever, nu dus haar nieuwe liefde, waar ze wel voor zou willen verhuizen.
Ik kan me voorstellen dat haar man nou niet staat te springen om in die situatie de knip te trekken, dan wel zer ijn werkweek aan aan te passen.Zou ik als vrouw/ex echtgenote ook niet doen ........
dinsdag 10 juni 2008 om 12:32
Dat vind ik persoonlijk nogal afhangen van de omstandigheden, of er mogelijkheden gecreeerd zijn om samen aan het huwelijk te werken, of beide partijen kritisch naar zichzelf hebben gekeken enz. Als mijn partner ongelukkig met mij was en uiteindelijk verliefd werd op een ander zou ik daar niet zo zwart wit op reageren, hooguit wanneer hij het nooit aangekaart heeft dat hij zo ongelukkig was en me dus geen kans gegeven heeft.
Ik vind het gevaarlijk om daarover te oordelen zonder de details te weten, en zelfs al weet je die, dan is het nog niet zo dat je er 24/7 bij was. Da's voor buitenstaanders vaak moeilijk te beoordelen.
Ik vind het gevaarlijk om daarover te oordelen zonder de details te weten, en zelfs al weet je die, dan is het nog niet zo dat je er 24/7 bij was. Da's voor buitenstaanders vaak moeilijk te beoordelen.
dinsdag 10 juni 2008 om 12:44
Hoi Mega,
Wát jullie ook besluiten, zet het alsjeblieft duidelijk in het echtscheidingsconvenant zodat er later geen onduidelijkheden over ontstaan. Dus géén "in overleg" etc. want daar kunnen problemen van komen.
Bij mij staat dat er namelijk wél in, met betrekking tot de schoolvakanties (uitgezonderd de zomervakantie). In de praktijk komt het erop neer: "als het hém uit komt"... wat neerkomt op (bijna) nooit. Hij moet werken, dus hij heeft geen tijd. Als hij dan tóch vrij is moet hij zijn "eigen dingen ook kunnen doen", toch? Hij heeft letterlijk gezegd dat hij "niet van plan is al zijn vrije dage op te offeren voor dat joch" en daar kun je het dan als kind/moeder mee doen!
Omdat ik niet werk (WAO, 100%) en hij wél was al snel duidelijk waar onze zoon ging/bleef wonen. Daar is eigenlijk niet eens over gediscussieerd, voor hem was dat duidelijk (en voor mij ook!). Daarbij hoef ik dus buiten de omgangsregeling nauwelijks iets van hem te verwachten mbt. de zorgtaken. Gelukkig heb ik een lieve nieuwe partner die deze taak behoorlijk wat serieuzer neemt. Toen ik bijvoorbeeld vorig jaar in het ziekenhuis terecht kwam en zes weken bedrust moest houden, hadden wij een probleem. Mijn ex, de vader van mijn zoon, kon niets doen want hij moest werken.... Mijn partner heeft daarna maar zorgverlof opgenomen en zo was het opgelost, maar toch...
Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid toe!
Wát jullie ook besluiten, zet het alsjeblieft duidelijk in het echtscheidingsconvenant zodat er later geen onduidelijkheden over ontstaan. Dus géén "in overleg" etc. want daar kunnen problemen van komen.
Bij mij staat dat er namelijk wél in, met betrekking tot de schoolvakanties (uitgezonderd de zomervakantie). In de praktijk komt het erop neer: "als het hém uit komt"... wat neerkomt op (bijna) nooit. Hij moet werken, dus hij heeft geen tijd. Als hij dan tóch vrij is moet hij zijn "eigen dingen ook kunnen doen", toch? Hij heeft letterlijk gezegd dat hij "niet van plan is al zijn vrije dage op te offeren voor dat joch" en daar kun je het dan als kind/moeder mee doen!
Omdat ik niet werk (WAO, 100%) en hij wél was al snel duidelijk waar onze zoon ging/bleef wonen. Daar is eigenlijk niet eens over gediscussieerd, voor hem was dat duidelijk (en voor mij ook!). Daarbij hoef ik dus buiten de omgangsregeling nauwelijks iets van hem te verwachten mbt. de zorgtaken. Gelukkig heb ik een lieve nieuwe partner die deze taak behoorlijk wat serieuzer neemt. Toen ik bijvoorbeeld vorig jaar in het ziekenhuis terecht kwam en zes weken bedrust moest houden, hadden wij een probleem. Mijn ex, de vader van mijn zoon, kon niets doen want hij moest werken.... Mijn partner heeft daarna maar zorgverlof opgenomen en zo was het opgelost, maar toch...
Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid toe!
dinsdag 10 juni 2008 om 13:01
Misschien is het handig éérst de kinderen in te lichten, dán te scheiden en te overleggen met de kinderen wat zij willen en dán eens te gaan solliciteren, wanneer de storm een beetje is gaan liggen en jullie aan de nieuwe situatie gewend zijn.
ikzelf werk ook en heb altijd gewerkt, maar ik zou in zo'n situatie denk ik zélf kiezen voor rust bij mijzelf, en én een scheiding én gelijk een nieuwe baan geven mij geen rust bij mijzelf. En al zéker niet bij de kinderen.
ikzelf werk ook en heb altijd gewerkt, maar ik zou in zo'n situatie denk ik zélf kiezen voor rust bij mijzelf, en én een scheiding én gelijk een nieuwe baan geven mij geen rust bij mijzelf. En al zéker niet bij de kinderen.
Later is nu
dinsdag 10 juni 2008 om 13:18
@ Loomii,
Vanuit een emotioneel oogpunt kan ik zo'n instelling wel begrijpen. Maar bij een scheiding heb je nou eenmaal niet de luxe om met je voetje te stampen en te zeggen 'Ik vind het niet leuk'. Als een relatie wordt ontbonden (en ja, daar is één partij voldoende voor) blijft er niets anders meer over dan alle zaken die beide partijen voorheen bond op een zakelijke manier af te handelen, dan wel zorg te dragen voor de continuïteit ervan. Zo kil is een scheiding nou eenmaal.
Eén van de dingen die continuïteit vereisen is de zorg voor de kinderen. Deels de verantwoordelijkheid van de moeder, deels de verantwoordelijkheid van de vader. Als vader zijn deel niet of slechts gedeeltelijk wil nemen dan vind ik dat hij daar een oplossing voor zal moeten bedenken.
Simpel rekenvoorbeeld:
Moeder gaat 3 dagen werken in de week dat de kinderen onder haar zorg vallen, en 5 in de week dat ze bij de vader zijn.
Zo redt ze het financieel net, en zijn de kinderen niet volledig aan hun lot overgelaten.
Nu zegt de vader bekijk het maar, door de week kan ik niks.
Dan zijn dus in die week de kinderen alsnog aan hun lot overgelaten TENZIJ de moeder in die week ook 3 dagen gaat werken.
Waarom zou de moeder in dit geval de financiële klap moeten dragen voor de 2 dagen die ze minder kan werken?
Vanuit een emotioneel oogpunt kan ik zo'n instelling wel begrijpen. Maar bij een scheiding heb je nou eenmaal niet de luxe om met je voetje te stampen en te zeggen 'Ik vind het niet leuk'. Als een relatie wordt ontbonden (en ja, daar is één partij voldoende voor) blijft er niets anders meer over dan alle zaken die beide partijen voorheen bond op een zakelijke manier af te handelen, dan wel zorg te dragen voor de continuïteit ervan. Zo kil is een scheiding nou eenmaal.
Eén van de dingen die continuïteit vereisen is de zorg voor de kinderen. Deels de verantwoordelijkheid van de moeder, deels de verantwoordelijkheid van de vader. Als vader zijn deel niet of slechts gedeeltelijk wil nemen dan vind ik dat hij daar een oplossing voor zal moeten bedenken.
Simpel rekenvoorbeeld:
Moeder gaat 3 dagen werken in de week dat de kinderen onder haar zorg vallen, en 5 in de week dat ze bij de vader zijn.
Zo redt ze het financieel net, en zijn de kinderen niet volledig aan hun lot overgelaten.
Nu zegt de vader bekijk het maar, door de week kan ik niks.
Dan zijn dus in die week de kinderen alsnog aan hun lot overgelaten TENZIJ de moeder in die week ook 3 dagen gaat werken.
Waarom zou de moeder in dit geval de financiële klap moeten dragen voor de 2 dagen die ze minder kan werken?
dinsdag 10 juni 2008 om 14:08
quote:ElleMichelle schreef op 10 juni 2008 @ 11:51:
Wat ik voor zou stellen:
Trek bij je grote liefde in,laat de kinderen in hun vertrouwde omgeving bij hun vader.En betaal hun vader kinderalimentatie zodat hij van dat geld opvang oppas en een huishoudster die alle huishoudelijke karweitjes doet kan inhuren.En regel met de kinderen zelf jullie contact daar zijn ze oud genoeg voor...hear hear hear!!!
Wat ik voor zou stellen:
Trek bij je grote liefde in,laat de kinderen in hun vertrouwde omgeving bij hun vader.En betaal hun vader kinderalimentatie zodat hij van dat geld opvang oppas en een huishoudster die alle huishoudelijke karweitjes doet kan inhuren.En regel met de kinderen zelf jullie contact daar zijn ze oud genoeg voor...hear hear hear!!!
dinsdag 10 juni 2008 om 15:31
quote:madamemicmac schreef op 10 juni 2008 @ 11:07:
Nee je bent niet te voorzichtig. 12 en 13 is echt nog jong hoor. Het lijkt wel wat maar eigenlijk zijn ze best nog jong dan. Nét iets te jong zou ik zeggen. En ik heb zelf 3 kids waaronder 2 zonen van bijna 14 en 16 dus weet er wel wat van.
Lijkt me heel moeilijk voor jullie.
Mijn moeder werd ernstig ziek toen ik acht was, is 2 jaar lang aan haar bed gekluisterd geweest. Mijn broers waren toen 11 en 12. Mijn vader werkte veel in het buitenland. Als wij met ons drieën (in het begin mijn broers zelfs met hun 2-en) een huishouden konden runnen (alleen de weekboodschappen werden door buurvrouwen gedaan), incl de was, koken en de hele rataplan, dan zouden zij niet in staat zijn om zelf aan hun huiswerk te beginnen?
Te vroeg zelfstandig worden heeft zijn nadelen, maar soms worden kinderen ook veel te lang klein gehouden. De truuk is een balans vinden tussen een kind kind laten zijn, en hem/haar toch de kans te geven om zich te ontwikkelen (door verantwoordelijkheden toe te vertrouwen).
Nee je bent niet te voorzichtig. 12 en 13 is echt nog jong hoor. Het lijkt wel wat maar eigenlijk zijn ze best nog jong dan. Nét iets te jong zou ik zeggen. En ik heb zelf 3 kids waaronder 2 zonen van bijna 14 en 16 dus weet er wel wat van.
Lijkt me heel moeilijk voor jullie.
Mijn moeder werd ernstig ziek toen ik acht was, is 2 jaar lang aan haar bed gekluisterd geweest. Mijn broers waren toen 11 en 12. Mijn vader werkte veel in het buitenland. Als wij met ons drieën (in het begin mijn broers zelfs met hun 2-en) een huishouden konden runnen (alleen de weekboodschappen werden door buurvrouwen gedaan), incl de was, koken en de hele rataplan, dan zouden zij niet in staat zijn om zelf aan hun huiswerk te beginnen?
Te vroeg zelfstandig worden heeft zijn nadelen, maar soms worden kinderen ook veel te lang klein gehouden. De truuk is een balans vinden tussen een kind kind laten zijn, en hem/haar toch de kans te geven om zich te ontwikkelen (door verantwoordelijkheden toe te vertrouwen).
dinsdag 10 juni 2008 om 17:20
quote:loomii schreef op 10 juni 2008 @ 11:59:
[...]
Ik kan me voorstellen dat haar man nou niet staat te springen om in die situatie de knip te trekken, dan wel er zijn werkweek aan aan te passen.
Zulke opmerkingen trek ik me wel aan. Dat is ook een heel dubbel gevoel bij mij.
Zoals Felicitaatje iets later ook hier op reageerde, wil ik hier best iets over zeggen.
Het is echt niet zo dat ik dacht: "Goh, op wie zal ik eens verliefd worden, mijn huwelijk op het spel zetten en mijn echtgenoot aan de kant zetten?". Nee, als dat zo was, dan zou ik me schamen om dit op een forum te zetten.
Verliefd worden op een ander in een huwelijk, kost strijd. Strijd om hier niet aan toe te geven, dan strijd om het wel toe te geven aan die persoon, strijd om het aan je echtgenoot te zeggen. En dan, hoe moet je verder. Vanaf nu ruim 1 jaar lever ik strijd. Ik heb mooie momenten gehad, ik heb heel veel verdriet gehad, maar altijd strijd. En op een dag ben je zoooo moe daarvan.
Ik heb heel veel verdriet om het verdriet van mijn echtgenoot. En daarom wil ik niet dat hij mij moet onderhouden. Ik weet het, het huwelijk tussen ons dat hebben wij samen op onze manier in stand gehouden, met leuke, plezierige, vervelende, noem maar op dingen. Dus we zijn er samen verantwoordelijk voor hoe het gelopen is. Dus een ander kan misschien zeggen dat hij mij zou moeten onderhouden, maar dat wil en doe ik niet. Wel vind ik het terecht dat we samen de kosten voor de kinderen betalen.
Maar ik vind ook dat hij zijn verantwoording moet nemen naar de kinderen. En dan zal hij maar iets moeten regelen voor opvang. Want dat moet ik ook.
[...]
Ik kan me voorstellen dat haar man nou niet staat te springen om in die situatie de knip te trekken, dan wel er zijn werkweek aan aan te passen.
Zulke opmerkingen trek ik me wel aan. Dat is ook een heel dubbel gevoel bij mij.
Zoals Felicitaatje iets later ook hier op reageerde, wil ik hier best iets over zeggen.
Het is echt niet zo dat ik dacht: "Goh, op wie zal ik eens verliefd worden, mijn huwelijk op het spel zetten en mijn echtgenoot aan de kant zetten?". Nee, als dat zo was, dan zou ik me schamen om dit op een forum te zetten.
Verliefd worden op een ander in een huwelijk, kost strijd. Strijd om hier niet aan toe te geven, dan strijd om het wel toe te geven aan die persoon, strijd om het aan je echtgenoot te zeggen. En dan, hoe moet je verder. Vanaf nu ruim 1 jaar lever ik strijd. Ik heb mooie momenten gehad, ik heb heel veel verdriet gehad, maar altijd strijd. En op een dag ben je zoooo moe daarvan.
Ik heb heel veel verdriet om het verdriet van mijn echtgenoot. En daarom wil ik niet dat hij mij moet onderhouden. Ik weet het, het huwelijk tussen ons dat hebben wij samen op onze manier in stand gehouden, met leuke, plezierige, vervelende, noem maar op dingen. Dus we zijn er samen verantwoordelijk voor hoe het gelopen is. Dus een ander kan misschien zeggen dat hij mij zou moeten onderhouden, maar dat wil en doe ik niet. Wel vind ik het terecht dat we samen de kosten voor de kinderen betalen.
Maar ik vind ook dat hij zijn verantwoording moet nemen naar de kinderen. En dan zal hij maar iets moeten regelen voor opvang. Want dat moet ik ook.
dinsdag 10 juni 2008 om 17:34
Mega, je wil geen partneralimentatie en dat is maar goed ook. Zeer waarschijnlijk zal je man een dergelijke wens/eis van jou in die richting wettelijk met succes aan kunnen vechten. JIj hebt namelijk ale een (andere) relatie met je opdrachtgever en als dat voor iedereen duidelijk is, inclusief een rechter, hebben jij en je nieuwe partner vanuit die relatie wettelijk ook een zorgplicht voor elkaar. Einde oefening partneralimentatie.
dinsdag 10 juni 2008 om 17:48
quote:ikkezelf schreef op 10 juni 2008 @ 17:34:
Mega, je wil geen partneralimentatie en dat is maar goed ook. Zeer waarschijnlijk zal je man een dergelijke wens/eis van jou in die richting wettelijk met succes aan kunnen vechten. JIj hebt namelijk ale een (andere) relatie met je opdrachtgever en als dat voor iedereen duidelijk is, inclusief een rechter, hebben jij en je nieuwe partner vanuit die relatie wettelijk ook een zorgplicht voor elkaar. Einde oefening partneralimentatie.Ikkezelf, ik meen me van posten van jou op het 2-liefdes-topic te herinneren dat je als juridisch adviseur oid hiermee ervaring hebt? Hoe zit het dan met de zorgplicht voor de kinderen?
Mega, je wil geen partneralimentatie en dat is maar goed ook. Zeer waarschijnlijk zal je man een dergelijke wens/eis van jou in die richting wettelijk met succes aan kunnen vechten. JIj hebt namelijk ale een (andere) relatie met je opdrachtgever en als dat voor iedereen duidelijk is, inclusief een rechter, hebben jij en je nieuwe partner vanuit die relatie wettelijk ook een zorgplicht voor elkaar. Einde oefening partneralimentatie.Ikkezelf, ik meen me van posten van jou op het 2-liefdes-topic te herinneren dat je als juridisch adviseur oid hiermee ervaring hebt? Hoe zit het dan met de zorgplicht voor de kinderen?
dinsdag 10 juni 2008 om 17:52
Als ik het zo lees denk ik:
Bepaal samen met (toekomstige) ex-man wat voor regeling jullie willen en zorg dan allebei voor opvang in jullie werktijden.(dus niet jij voor hem)
Ik vind dat een vader eerst moet denken aan zijn kids: hoe vaak zou hij ze willen zien?
Daarna zou hij pas mogen denken aan ' hoe regel ik de opvang?' en niet andersom (ik werk veel en de kinderen moeten maar buiten mijn werktijden komen)
Bepaal samen met (toekomstige) ex-man wat voor regeling jullie willen en zorg dan allebei voor opvang in jullie werktijden.(dus niet jij voor hem)
Ik vind dat een vader eerst moet denken aan zijn kids: hoe vaak zou hij ze willen zien?
Daarna zou hij pas mogen denken aan ' hoe regel ik de opvang?' en niet andersom (ik werk veel en de kinderen moeten maar buiten mijn werktijden komen)
dinsdag 10 juni 2008 om 18:48
Mega de zorgplicht voor de kinderen heeft jou man net zo goed als jij. Juridisch komt dat tot uitdrukking in het "moeten" betalen van kinderalimentatie waarvan de hoogte bepaald wordt op grond van het inkomen. Zou hij een groter deel van de zorgplicht op zich willen gaan nemen dan kan het zijn dat hij daardoor minder uren moet gaan werken c.q. een andere baan moet zoeken. Dat uit zich dan vaak in minder inkomen en daardoor ook minder draagkracht om kinderalimentatie te kunnen betalen. Wettelijk kijkt men voornamelijk naar de financiele kant van het geheel bij een scheiding. Als beide ouders verder niet met elkaar overhoop liggen en men niet de indruk krijgt dat de kinderen daar onder zullen lijden dan kun je samen als ouders verder heel veel samen regelen.
Mij ging het er even om dat mensen er van uit gaan dat je toch partneralimentatie kunt krijgen terwijl de ontvanger al duidelijk en langer een nieuwe relatie heeft. Het zou te krom voor woorden zijn dat de betaler dan even de vakantie en leuke uitjes van het verliefde stel mag gaan financieren.
Mij ging het er even om dat mensen er van uit gaan dat je toch partneralimentatie kunt krijgen terwijl de ontvanger al duidelijk en langer een nieuwe relatie heeft. Het zou te krom voor woorden zijn dat de betaler dan even de vakantie en leuke uitjes van het verliefde stel mag gaan financieren.
dinsdag 10 juni 2008 om 19:40
Ik heb echt de behoefte om nu hier te gaan reageren.
Waarom strandt een huwelijk? Waarom houdt iemand er een ander op na?....... Zou dat niet iets te maken hebben met het feit dat het huwelijk niet meer goed is, is dat niet iets waar twee mensen aan moeten werken, ligt de schuld alleen bij die ene die vreemd is gegaan? Dat is wel heel erg kort door de bocht, maar ach..... velen zullen dit anders zien en lekker kort door de bocht reageren, dat doe ik nu ook maar eens.
Mijn mening is dat als je samen een relatie bent aangegegaan, je deze samen moet onderhouden, je kunt praten als Brugman, signalen afgeven, maar het houdt een keer op, en ja dan is degene die buiten de pot heeft gepiest de boosdoener, so be it! Voor hetzelfde geld was de ander dat geweest. Op het moment dat je trouwt, weet je dat als je uit elkaar gaat je dit geld gaat kosten, zeker als er kinderen in het spel zijn. Dat de vrouw geen baan heeft, betekent niet dat zij geen bijdrage levert aan de financiële kant van de relatie. Had zij wel een baan gehad dan was er BSO nodig, ook dat kost geld. Moeder zijn en het huishouden runnen, levert ook de man iets op, levert beiden iets op. Alimentatie is iets wat je in ieder geval regelt via de wettelijke normen die daar voor staan, ongeacht wie er fout is geweest binnen de relatie.
Nu nog even on-topic: Mega, ik denk dat je inderdaad even moet overleggen met de kinderen wat zij het fijnste zouden vinden, gewoon in hun vertouwde huis blijven wonen en om de week pa of ma bij zich. Ook moeilijk hoor voor de kinderen om zoiets voor te stellen, doe wat goedvoelt, zowel voor jou als voor je man.
Big hug!
Waarom strandt een huwelijk? Waarom houdt iemand er een ander op na?....... Zou dat niet iets te maken hebben met het feit dat het huwelijk niet meer goed is, is dat niet iets waar twee mensen aan moeten werken, ligt de schuld alleen bij die ene die vreemd is gegaan? Dat is wel heel erg kort door de bocht, maar ach..... velen zullen dit anders zien en lekker kort door de bocht reageren, dat doe ik nu ook maar eens.
Mijn mening is dat als je samen een relatie bent aangegegaan, je deze samen moet onderhouden, je kunt praten als Brugman, signalen afgeven, maar het houdt een keer op, en ja dan is degene die buiten de pot heeft gepiest de boosdoener, so be it! Voor hetzelfde geld was de ander dat geweest. Op het moment dat je trouwt, weet je dat als je uit elkaar gaat je dit geld gaat kosten, zeker als er kinderen in het spel zijn. Dat de vrouw geen baan heeft, betekent niet dat zij geen bijdrage levert aan de financiële kant van de relatie. Had zij wel een baan gehad dan was er BSO nodig, ook dat kost geld. Moeder zijn en het huishouden runnen, levert ook de man iets op, levert beiden iets op. Alimentatie is iets wat je in ieder geval regelt via de wettelijke normen die daar voor staan, ongeacht wie er fout is geweest binnen de relatie.
Nu nog even on-topic: Mega, ik denk dat je inderdaad even moet overleggen met de kinderen wat zij het fijnste zouden vinden, gewoon in hun vertouwde huis blijven wonen en om de week pa of ma bij zich. Ook moeilijk hoor voor de kinderen om zoiets voor te stellen, doe wat goedvoelt, zowel voor jou als voor je man.
Big hug!
