Relaties
alle pijlers
Uit na 7 jaar
donderdag 11 september 2008 om 18:28
Na 7 jaar is het dan zover. Het is over....
Toen ik 20 jaar was leerde ik mijn ex kennen. Ik verlegen als ik was werd binnen mum van tijd volledig ingepalmd door mijn ex. We waren opslag verliefd en leefden in een roes. Mijn ex had het niet makkelijk. Contact met haar ouders verliep moeizaam, ex-en die haar nog stalkten en daarnaast nog een paniekstoornis waar ze in haar doen en laten in haar dagelijks leven in gestoord werd.
Mij maakte het allemaal niet uit, ik was (ben) gek op haar. Later hoorde ik dat het met haar voordat ze me leerde kennen steeds meer bergafwaards ging. Haar omgeving vertelde me dat ze eindelijk weer de weg omhoog had gevonden oa door mij.
Ze besloot contact met haar ouders te verbreken omdat dit zoveel stress opleverde dat ze telkens paniekaanvallen kreeg. Dat deed haar enigsinds goed. Maar ze miste wel ouders, een thema wat terugkerend bleek.
Ik werd haar alles, haar vriend, ouder rol, therapeut in een. Of het nu goed of slecht ging met haar ik was er voor haar. Heb alles gegeven wat ik kon, zij was het voor mij en ik wilde er alles aan doen haar gelukkig te maken. Soms tot het idiote toe.
Ik was te lief en besefte dat, maar wist niet hoe ik ermee om moest gaan. Ik wilde er voor haar zijn ten alle tijden maar je moet er ook voor jezelf kunnen zijn. Dat kon ik niet meer. Er was geen tijd voor mezelf, geen tijd om me rot te voelen, nergens was tijd voor. Als ik me bijv rotvoelde, draaide ze het automatisch naar haar toe. Van zou het dan aan haar liggen? en als ik kon garanderen dat dat niet was dan had ze zelf wel weer een overtreffend probleem waarvoor ik er voor haar moest zijn. Als je dit zo leest denk je misschien die passen niet bij elkaar bla bla bla. Maar ze is altijd mijn maatje geweest, ik wil ook graag iets voor iemand kunnen betekenen dus deed het met alle liefde, wij hadden zo'n sterke band daar kwam niemand tussen. Ook al was ze niet gelukkig met mij iig wel.
Tot het moment dat ik me even wat minder voelde. Ik wist dat ze er niet mee om kon gaan. Dus leefde door. Mijn ex zat aan de anti-dep, wat heel ons seksleven plat legde. Toen ik aangaf dat er wat moest gebeuren, zweerde ze bij die anti-dep. Ik kon het me voorstellen. Ik heb haar zonder gezien en dat was een en al angst de hele dag door.
De combinatie en geen seksleven en me niet slecht kunnen voelen brak me op. Ik moest ervoor zorgen dat ik afstand kon nemen van haar. Wilde niet meer knuffelen en te vaak gezellig op de bank/bed belanden. Dat was alleen maar confronterend. Ik ging mijn gevoel naar haartoe blokkeren. Zag haar als vriend. Mijn ex merkte dit ook maar wilde er destijds nog niks aan doen.
Tot het moment dat ik trekken van een depressie kreeg, huilbuien, ongelukkig voelen etc. Ik moest ruimte krijgen en kreeg dat niet. Waarop ik besloot tijdelijk bij haar weg te gaan om tot rust te komen. Helaas kon ze mij die niet geven. Ze kon er niet voor mij zijn dus legde ze het naast zich neer. Uiteindelijk ging ze door met haar leven en liet zich inpalmen door een jongen die verliefd op haar was. Ze wilde uitzoeken of ze hem leuk vond waardoor ik gedwongen werd het uit te maken.De dag erna lag ze met hem in bed.
Twee weken lang heb ik haar huilend aan de telefoon gehad van hoeveel spijt ze wel niet had. Na een maand knakte ik en na 2 maanden spraken we af het weer te proberen. We gingen zelfs naar bed. Jaja ze was overgestapt naar andere antidep waardoor ze er geen last van had. 2 weken erna begon het verhaal opnieuw van dat ze die jongen niet vergeten was bla bla bla. Ze kon ons geen reeel kans geven. Dus is het nu over...
Nu zit ik hier alleen... met tranen in mijn ogen. Mijn alles is niet meer, ze is verdwenen.
Ik kan haar niet vergeten, kan niet door met mijn leven. Denk voortdurend aan wat er gebeurd is en aan wat ik anders had moeten doen. Ben ook bang deze pijn altijd te blijven voelen en hier nooit meer vanaf te komen. Ik heb het nadeel vrijwel niemand snel leuk te vinden en ben de afgelopen 7jaar ook niemand leuks tegengekomen. Pffffff wat moet ik doen en hoe ga ik me ooit weer fijn voelen. Daarnaast denk ik continu aan hoe ze nu haar leventje lekker doortrekt met die gast waar ze oh zo verliefd op is, ik krijg het niet uit mijn hoofd. Hoe kom ik hiervan af.
Toen ik 20 jaar was leerde ik mijn ex kennen. Ik verlegen als ik was werd binnen mum van tijd volledig ingepalmd door mijn ex. We waren opslag verliefd en leefden in een roes. Mijn ex had het niet makkelijk. Contact met haar ouders verliep moeizaam, ex-en die haar nog stalkten en daarnaast nog een paniekstoornis waar ze in haar doen en laten in haar dagelijks leven in gestoord werd.
Mij maakte het allemaal niet uit, ik was (ben) gek op haar. Later hoorde ik dat het met haar voordat ze me leerde kennen steeds meer bergafwaards ging. Haar omgeving vertelde me dat ze eindelijk weer de weg omhoog had gevonden oa door mij.
Ze besloot contact met haar ouders te verbreken omdat dit zoveel stress opleverde dat ze telkens paniekaanvallen kreeg. Dat deed haar enigsinds goed. Maar ze miste wel ouders, een thema wat terugkerend bleek.
Ik werd haar alles, haar vriend, ouder rol, therapeut in een. Of het nu goed of slecht ging met haar ik was er voor haar. Heb alles gegeven wat ik kon, zij was het voor mij en ik wilde er alles aan doen haar gelukkig te maken. Soms tot het idiote toe.
Ik was te lief en besefte dat, maar wist niet hoe ik ermee om moest gaan. Ik wilde er voor haar zijn ten alle tijden maar je moet er ook voor jezelf kunnen zijn. Dat kon ik niet meer. Er was geen tijd voor mezelf, geen tijd om me rot te voelen, nergens was tijd voor. Als ik me bijv rotvoelde, draaide ze het automatisch naar haar toe. Van zou het dan aan haar liggen? en als ik kon garanderen dat dat niet was dan had ze zelf wel weer een overtreffend probleem waarvoor ik er voor haar moest zijn. Als je dit zo leest denk je misschien die passen niet bij elkaar bla bla bla. Maar ze is altijd mijn maatje geweest, ik wil ook graag iets voor iemand kunnen betekenen dus deed het met alle liefde, wij hadden zo'n sterke band daar kwam niemand tussen. Ook al was ze niet gelukkig met mij iig wel.
Tot het moment dat ik me even wat minder voelde. Ik wist dat ze er niet mee om kon gaan. Dus leefde door. Mijn ex zat aan de anti-dep, wat heel ons seksleven plat legde. Toen ik aangaf dat er wat moest gebeuren, zweerde ze bij die anti-dep. Ik kon het me voorstellen. Ik heb haar zonder gezien en dat was een en al angst de hele dag door.
De combinatie en geen seksleven en me niet slecht kunnen voelen brak me op. Ik moest ervoor zorgen dat ik afstand kon nemen van haar. Wilde niet meer knuffelen en te vaak gezellig op de bank/bed belanden. Dat was alleen maar confronterend. Ik ging mijn gevoel naar haartoe blokkeren. Zag haar als vriend. Mijn ex merkte dit ook maar wilde er destijds nog niks aan doen.
Tot het moment dat ik trekken van een depressie kreeg, huilbuien, ongelukkig voelen etc. Ik moest ruimte krijgen en kreeg dat niet. Waarop ik besloot tijdelijk bij haar weg te gaan om tot rust te komen. Helaas kon ze mij die niet geven. Ze kon er niet voor mij zijn dus legde ze het naast zich neer. Uiteindelijk ging ze door met haar leven en liet zich inpalmen door een jongen die verliefd op haar was. Ze wilde uitzoeken of ze hem leuk vond waardoor ik gedwongen werd het uit te maken.De dag erna lag ze met hem in bed.
Twee weken lang heb ik haar huilend aan de telefoon gehad van hoeveel spijt ze wel niet had. Na een maand knakte ik en na 2 maanden spraken we af het weer te proberen. We gingen zelfs naar bed. Jaja ze was overgestapt naar andere antidep waardoor ze er geen last van had. 2 weken erna begon het verhaal opnieuw van dat ze die jongen niet vergeten was bla bla bla. Ze kon ons geen reeel kans geven. Dus is het nu over...
Nu zit ik hier alleen... met tranen in mijn ogen. Mijn alles is niet meer, ze is verdwenen.
Ik kan haar niet vergeten, kan niet door met mijn leven. Denk voortdurend aan wat er gebeurd is en aan wat ik anders had moeten doen. Ben ook bang deze pijn altijd te blijven voelen en hier nooit meer vanaf te komen. Ik heb het nadeel vrijwel niemand snel leuk te vinden en ben de afgelopen 7jaar ook niemand leuks tegengekomen. Pffffff wat moet ik doen en hoe ga ik me ooit weer fijn voelen. Daarnaast denk ik continu aan hoe ze nu haar leventje lekker doortrekt met die gast waar ze oh zo verliefd op is, ik krijg het niet uit mijn hoofd. Hoe kom ik hiervan af.
donderdag 11 september 2008 om 18:33
Jawel Rik, je kunt wel door, alleen gaat alles de komende tijd héél stroef... D'r staat hier ook een topic over 'afgrijselijk liefdesverdriet', als je tijd hebt (het zijn nogal wat pagina's) zou je het door kunnen lezen, en dan zie je hoe het met iedereen uiteindelijk weer bergopwaarts gaat.
Maar dat hoeft nu nog niet, eerst mag je een tijdje heel zielig zijn en heel lief voor jezelf zijn, dat is het allerbelangrijkst.
Maar dat hoeft nu nog niet, eerst mag je een tijdje heel zielig zijn en heel lief voor jezelf zijn, dat is het allerbelangrijkst.
donderdag 11 september 2008 om 21:18
Liefdes verdriet is vreselijk. Maar ook dit gevoel gaat weer over. Ook al zie je dat nu nog niet.
En misschien lijkt het nu allemaal geweldig voor je ex en nieuwe lover maar zolang zij haar eigen problemen niet heeft opgelost zal ook dat net zo gaan als hoe het tussen jullie is gegaan. Een ander kan je namelijk niet redden dat kan je alleen zelf doen.
Heel veel sterkte.
En misschien lijkt het nu allemaal geweldig voor je ex en nieuwe lover maar zolang zij haar eigen problemen niet heeft opgelost zal ook dat net zo gaan als hoe het tussen jullie is gegaan. Een ander kan je namelijk niet redden dat kan je alleen zelf doen.
Heel veel sterkte.
donderdag 11 september 2008 om 21:32
Rik,
lieve lieve Rik, wat een verhaal schrijf jij hier neer. Wat een pijn, radeloosheid schrijf je hier neer. Je mag je kut voelen, naar voelen, in de steek gelaten voelen, jaloers voelen, vooral heel rot voelen.....
Maar als ik je verhaal lees, lees ik ook veel pijn. Veel verdriet. Jij die jezelf wegcijferde voor haar. Jij die alles voor haar over had, zij wat minder voor jou. Jij die alles voor haar deed, maar deed ze dat ook voor jou....
Je hebt verdriet omdat je je alles kwijt bent schrijf je.... maar ik lees ook zoveel verdriet in de woorden die je schrijft toen jullie nog bij elkaar waren...
Ik hoop dat je de tijd neemt om te rouwen. Dat je toegeeft aan je verdriet...... maar ik hoop dat je je eigen openingspost ook nog eens een paar keer doorleest en dat dat je doet realiseren dat het gevoel van pijn er niet alleen nu pas is, nu het uit is.
Sterkte.
lieve lieve Rik, wat een verhaal schrijf jij hier neer. Wat een pijn, radeloosheid schrijf je hier neer. Je mag je kut voelen, naar voelen, in de steek gelaten voelen, jaloers voelen, vooral heel rot voelen.....
Maar als ik je verhaal lees, lees ik ook veel pijn. Veel verdriet. Jij die jezelf wegcijferde voor haar. Jij die alles voor haar over had, zij wat minder voor jou. Jij die alles voor haar deed, maar deed ze dat ook voor jou....
Je hebt verdriet omdat je je alles kwijt bent schrijf je.... maar ik lees ook zoveel verdriet in de woorden die je schrijft toen jullie nog bij elkaar waren...
Ik hoop dat je de tijd neemt om te rouwen. Dat je toegeeft aan je verdriet...... maar ik hoop dat je je eigen openingspost ook nog eens een paar keer doorleest en dat dat je doet realiseren dat het gevoel van pijn er niet alleen nu pas is, nu het uit is.
Sterkte.
DTEEZ!
vrijdag 12 september 2008 om 08:54
Lieve Rik,
Ik wil je alleen maar veel sterkte wensen. Ik heb zelf nog nooit in zo'n situatie gezeten, maar het lijkt me vreselijk.
quote:Rik27 schreef op 11 september 2008 @ 18:28:
Ben ook bang deze pijn altijd te blijven voelen en hier nooit meer vanaf te komen. Ik heb het nadeel vrijwel niemand snel leuk te vinden en ben de afgelopen 7jaar ook niemand leuks tegengekomen. Pffffff wat moet ik doen en hoe ga ik me ooit weer fijn voelen. Daarnaast denk ik continu aan hoe ze nu haar leventje lekker doortrekt met die gast waar ze oh zo verliefd op is, ik krijg het niet uit mijn hoofd. Hoe kom ik hiervan af.Dat je deze 7 jaar niemand leuks bent tegengekomen, hoeft helemaal niets te betekenen. Dat zegt alleen maar dat jij alleen maar oog had voor je vriendin en niet met anderen bezig was. Iets wat in mijn ogen ook hoort in een relatie. Overigens vind ik het ook zeer bijzonder dat het jou niet is overkomen, omdat je nogal wat moeilijke momenten met haar hebt gehad. Klinkt misschien cliché, maar jouw tijd komt echt wel weer. Sterkte.
Ik wil je alleen maar veel sterkte wensen. Ik heb zelf nog nooit in zo'n situatie gezeten, maar het lijkt me vreselijk.
quote:Rik27 schreef op 11 september 2008 @ 18:28:
Ben ook bang deze pijn altijd te blijven voelen en hier nooit meer vanaf te komen. Ik heb het nadeel vrijwel niemand snel leuk te vinden en ben de afgelopen 7jaar ook niemand leuks tegengekomen. Pffffff wat moet ik doen en hoe ga ik me ooit weer fijn voelen. Daarnaast denk ik continu aan hoe ze nu haar leventje lekker doortrekt met die gast waar ze oh zo verliefd op is, ik krijg het niet uit mijn hoofd. Hoe kom ik hiervan af.Dat je deze 7 jaar niemand leuks bent tegengekomen, hoeft helemaal niets te betekenen. Dat zegt alleen maar dat jij alleen maar oog had voor je vriendin en niet met anderen bezig was. Iets wat in mijn ogen ook hoort in een relatie. Overigens vind ik het ook zeer bijzonder dat het jou niet is overkomen, omdat je nogal wat moeilijke momenten met haar hebt gehad. Klinkt misschien cliché, maar jouw tijd komt echt wel weer. Sterkte.
vrijdag 12 september 2008 om 12:43
Liefdesverdriet sucks!
Maar als ik je verhaal zo lees, kan 't alleen maar beter worden voor je. Met of zonder relatie! Een relatie is zeker niet zaligmakend, dus ook al kom je niet meteen 'n nieuwe liefde tegen, geniet gewoon van 't single zijn en je vrijheid tot die tijd. Zonder zo'n probleemgeval als je ex zul je merken dat je 'n stuk zorgelozer van je leven kunt genieten.
Maar als ik je verhaal zo lees, kan 't alleen maar beter worden voor je. Met of zonder relatie! Een relatie is zeker niet zaligmakend, dus ook al kom je niet meteen 'n nieuwe liefde tegen, geniet gewoon van 't single zijn en je vrijheid tot die tijd. Zonder zo'n probleemgeval als je ex zul je merken dat je 'n stuk zorgelozer van je leven kunt genieten.
vrijdag 12 september 2008 om 12:49
Pak jezelf bij elkaar (nu, of over een tijdje als je er aan toebent) en stel jezelf als doel om weer je eigen leven op te bouwen. Zoals ik het lees stond de afgelopen 7 jaar alleen in dienst van haar en ben je jezelf totaal vergeten. Dus ga nu eens investeren in jezelf, in wie jij wil zijn, wat je wil doen, wat jij belangrijk vindt. Als je een doel hebt is het gemakkelijker om door te gaan, ga voor jezelf en zet jezelf nu eens op de eerste plaats. Dat ben je niet gewend, misschien weet je amper nog hoe het moet, maar weet dat dit weer terugkomt als je echt wil. Sterkte!
vrijdag 12 september 2008 om 15:54
Het is logisch dat je nu erg verdrietig bent. Maar ik lees uit je verhaal dat jullie relatie een hulpverlener-hulpbehoeftige relatie was. En die relaties gaan vroeg of laat de mist in. Ze zijn niet gelijkwaardig, zoals een relatie hoort te zijn van steun bieden en steun krijgen, afwisselend. En zodra iemand een andere rol aanneemt (de hulpbehoeftige kan op eigen benen staan of vindt steun van een ander) is de relatie al verstoord.
Een relatie kan zoveel leuker en mooier zijn, dan de problematische relatie die jij beschrijft.
Misschien herken je het nu sneller, als er zich weer eens zo'n vrouw aandient. En hopelijk ga je niet weer die rol aannemen.Je moet je wel tzt eens afvragen waarom je die rol op je nam... Deze woorden komen denk ik nog wat te vroeg voor je. Je moet nu tijd nemen om te rouwen, maar denk er later nog eens aan terug, zou ik zeggen.
Een relatie kan zoveel leuker en mooier zijn, dan de problematische relatie die jij beschrijft.
Misschien herken je het nu sneller, als er zich weer eens zo'n vrouw aandient. En hopelijk ga je niet weer die rol aannemen.Je moet je wel tzt eens afvragen waarom je die rol op je nam... Deze woorden komen denk ik nog wat te vroeg voor je. Je moet nu tijd nemen om te rouwen, maar denk er later nog eens aan terug, zou ik zeggen.
vrijdag 12 september 2008 om 19:32
quote:Djoels schreef op 11 september 2008 @ 21:32:
Rik,
Je hebt verdriet omdat je je alles kwijt bent schrijf je.... maar ik lees ook zoveel verdriet in de woorden die je schrijft toen jullie nog bij elkaar waren...
Ik hoop dat je de tijd neemt om te rouwen. Dat je toegeeft aan je verdriet...... maar ik hoop dat je je eigen openingspost ook nog eens een paar keer doorleest en dat dat je doet realiseren dat het gevoel van pijn er niet alleen nu pas is, nu het uit is.
Sterkte.Dit vind ik zó'n sterke opmerking. Het helpt mij ook mijn verbroken relatie wat 'zonniger' in te zien.
Rik,
Je hebt verdriet omdat je je alles kwijt bent schrijf je.... maar ik lees ook zoveel verdriet in de woorden die je schrijft toen jullie nog bij elkaar waren...
Ik hoop dat je de tijd neemt om te rouwen. Dat je toegeeft aan je verdriet...... maar ik hoop dat je je eigen openingspost ook nog eens een paar keer doorleest en dat dat je doet realiseren dat het gevoel van pijn er niet alleen nu pas is, nu het uit is.
Sterkte.Dit vind ik zó'n sterke opmerking. Het helpt mij ook mijn verbroken relatie wat 'zonniger' in te zien.
vrijdag 12 september 2008 om 19:33
quote:Halvemaan schreef op 12 september 2008 @ 12:49:
Pak jezelf bij elkaar (nu, of over een tijdje als je er aan toebent) en stel jezelf als doel om weer je eigen leven op te bouwen. Zoals ik het lees stond de afgelopen 7 jaar alleen in dienst van haar en ben je jezelf totaal vergeten. Dus ga nu eens investeren in jezelf, in wie jij wil zijn, wat je wil doen, wat jij belangrijk vindt. Als je een doel hebt is het gemakkelijker om door te gaan, ga voor jezelf en zet jezelf nu eens op de eerste plaats. Dat ben je niet gewend, misschien weet je amper nog hoe het moet, maar weet dat dit weer terugkomt als je echt wil. Sterkte!Zo ontzéttend mee eens.
Pak jezelf bij elkaar (nu, of over een tijdje als je er aan toebent) en stel jezelf als doel om weer je eigen leven op te bouwen. Zoals ik het lees stond de afgelopen 7 jaar alleen in dienst van haar en ben je jezelf totaal vergeten. Dus ga nu eens investeren in jezelf, in wie jij wil zijn, wat je wil doen, wat jij belangrijk vindt. Als je een doel hebt is het gemakkelijker om door te gaan, ga voor jezelf en zet jezelf nu eens op de eerste plaats. Dat ben je niet gewend, misschien weet je amper nog hoe het moet, maar weet dat dit weer terugkomt als je echt wil. Sterkte!Zo ontzéttend mee eens.
zaterdag 13 september 2008 om 19:09
Sterkte Rik, liefdesverdriet is zo ontzettend klote maar hoe cliche het ook mag klinken je komt er echt wel weer. Leef even dag bij dag, huil als je wilt huilen etc, ervaar & onderga het verdriet want alleen dan kan je dingen verwerken. En echt er komen dagen dat je wakker wordt en dat het gemis niet het eerste is wat je voelt en dan is er opeens die dag dat je zoiets hebt van het is goed. Makkelijk praten misschien in jouw ogen maar we hebben er allemaal in meer of mindere mate ervaring mee. Vertrouw op jezelf!
zaterdag 13 september 2008 om 19:29
Rik, je doet me denken aan mijn huidige partner. Zoveel geven en zo weinig terugkrijgen, dat is mijn partner een paar keer overkomen in relaties. Mijn partner schiet ook al snel in de rol van hulpverlener etc. Stelt zichzelf veel te weinig centraal. Voor een paar exen van hem was dat allemaal als vanzelfsprekend en ze konden het amper waarderen.
Rik, wees voor jezelf het beste gezelschap! Waardeer jezelf, is mijn boodschap.
Sterkte,
Prima
Rik, wees voor jezelf het beste gezelschap! Waardeer jezelf, is mijn boodschap.
Sterkte,
Prima
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
