Relaties
alle pijlers
Vader met zwaar overgewicht
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:06
Hey allemaal,
De titel geeft het al aan, mijn vader heeft zwaar overgewicht en als zijn dochter begin ik me hier steeds meer zorgen over te maken. Waarom ik het bij de relatiepijler plaats, is omdat het steeds meer tussen mijn vader en mij in begint te staan.
Mijn vader is van het type 'sterke en dominante manager' en neemt dit type voor een groot deel mee naar huis. Hij is bij ons thuis de dominante persoonlijkheid, mijn moeder is redelijk onderdanig. En al jaren heeft mijn vader overgewicht, wat nu ernstige vormen begint aan te nemen. Van een simpel heuveltje waarbij ik nog niet eens sneller moet ademen, moet hij halverwege stoppen omdat hij het echt niet meer trekt. Dit wordt voor een groot gedeelte veroorzaakt door alcoholgebruik, maar ook zijn eetgewoontes mogen er zijn. Op elk toetje moet tegenwoordig een dot slagroom.
Vroeger deed hij nog wel eens een crash dieet om het binnen de perken te houden. Maar de laatste keer is al jaren geleden, en er is geen stoppen meer aan nu.
Helaas is dit onderwerp bij ons thuis dus niet bespreekbaar. Hij beschouwt het als een onderwerp wat alleen hem aangaat en waar wij niets van mogen zeggen. Zelfs mijn moeder durft er niet meer over te beginnen. Maar allemaal maken we ons zorgen. Afgelopen zomer is hij door zijn rug gegaan en is weken uit de running geweest. Ik zeg niet dat dat is gekomen door overgewicht, maar dit heeft het zeker niet makkelijker gemaakt.
Het begint me steeds meer te irriteren om hem zo te zien. Ik kan het gewoon niet meer aanzien dat hij zichzelf zo naar de knoppen werkt. Daarom ben ik op zoek naar manieren om dit bespreekbaar te maken. Heeft iemand hier ervaring mee?? Dit is geen kwestie van 'praat eens met hem', ik moet dit echt op de juiste manier aanpakken om grootse ruzie te voorkomen.
Wie kan me verder helpen??
De titel geeft het al aan, mijn vader heeft zwaar overgewicht en als zijn dochter begin ik me hier steeds meer zorgen over te maken. Waarom ik het bij de relatiepijler plaats, is omdat het steeds meer tussen mijn vader en mij in begint te staan.
Mijn vader is van het type 'sterke en dominante manager' en neemt dit type voor een groot deel mee naar huis. Hij is bij ons thuis de dominante persoonlijkheid, mijn moeder is redelijk onderdanig. En al jaren heeft mijn vader overgewicht, wat nu ernstige vormen begint aan te nemen. Van een simpel heuveltje waarbij ik nog niet eens sneller moet ademen, moet hij halverwege stoppen omdat hij het echt niet meer trekt. Dit wordt voor een groot gedeelte veroorzaakt door alcoholgebruik, maar ook zijn eetgewoontes mogen er zijn. Op elk toetje moet tegenwoordig een dot slagroom.
Vroeger deed hij nog wel eens een crash dieet om het binnen de perken te houden. Maar de laatste keer is al jaren geleden, en er is geen stoppen meer aan nu.
Helaas is dit onderwerp bij ons thuis dus niet bespreekbaar. Hij beschouwt het als een onderwerp wat alleen hem aangaat en waar wij niets van mogen zeggen. Zelfs mijn moeder durft er niet meer over te beginnen. Maar allemaal maken we ons zorgen. Afgelopen zomer is hij door zijn rug gegaan en is weken uit de running geweest. Ik zeg niet dat dat is gekomen door overgewicht, maar dit heeft het zeker niet makkelijker gemaakt.
Het begint me steeds meer te irriteren om hem zo te zien. Ik kan het gewoon niet meer aanzien dat hij zichzelf zo naar de knoppen werkt. Daarom ben ik op zoek naar manieren om dit bespreekbaar te maken. Heeft iemand hier ervaring mee?? Dit is geen kwestie van 'praat eens met hem', ik moet dit echt op de juiste manier aanpakken om grootse ruzie te voorkomen.
Wie kan me verder helpen??
zondag 24 augustus 2008 om 11:51
zondag 24 augustus 2008 om 13:41
quote:TXG schreef op 24 augustus 2008 @ 11:23:
Ik vind je verhaal wel herkenbaar overkomen. Mijn vader was vroeger ook ontzettend zwaar en uiteindelijk werd bij hem ook suiker geconstateerd. Vanaf toen is hij af gaan vallen, samen met mijn moeder die een redelijk buikje had. Nu zijn ze een slank stel. Helaas heeft mijn vader het wel inmiddels ook zwaar aan zijn hart en is hij heel wat hernia's rijker.
Je zou denken dat dit ogen zou openen maar helaas interesseert mijn zusje het totaal niets dat ze ook zwaar overgewicht heeft. Mijn moeder heeft het soms geprobeerd bespreekbaar te maken maar dan wordt ze boos. Ik heb haar eens in de zoveel tijd gevraagd samen te gaan sporten maar dat wil ze niet want ze wil bij haar kind zijn...
Ik vind het echt heel erg om te zien, ze is verdorie nog zo jong en maakt haar eigen lijf kapot. En dat is het moeilijke om te zien denk ik. Dat iemand waar je ontzettend veel van houdt zichzelf kapot maakt. Ik weet niet goed wat ik met mijn zusje moet, zij is ook een volwassen vrouw. Maar ik kan me voorstellen dat jij het inmiddels niet alleen meer een probleem van je ouders vindt. Het probleem ligt nu ook bij jou. Het is ten eerste moeilijk om te zien en daarnaast zadelt hij jou ook op met zorg. Dat is niet verplicht nee maar kom op, je houdt van je vader en je doet het.
Maar als je weer eens zijn sokken omhoog trekt, zou je dan niet eens laten zien wat dit met jou doet? Geef dan toch gewoon eens aan dat je het moeilijk vindt en dat het je pijn doet te zien hoe hij zichzelf kapot maakt. Dat je bang bent hem op deze manier te snel te verliezen. Lijkt me heel moeilijk hoor, als ik het tegen mijn zusje zeg wordt ze ook boos maar dan weet ze wel hoe ik er over denk. Ik blijf haar eens in de zoveel tijd vragen om mee te gaan. Wie weet zegt ze ooit ja...
Als de relatie tussen jou en je ouders goed is zou ik het gewoon aangeven. En dan niet op een geirriteerde manier maar meer in de vorm wat het met jou doet. Als de relatie goed is dan moet je ook weleens een woordenwisseling kunnen hebben en dan moet je al helemaal kunnen aangeven hoe je je voelt. Succes ermee!Dank je wel voor je ervaringen. Je omschrijft eigenlijk precies mijn dilemma. Het is nu eenmaal je familie. Ik vind de opstelling die sommigen hier aanraden, zo van: laat hem zelf maar kloten om zijn sokken aan te trekken, heel hard. Begrijpelijk, maar heel hard. Ik ben in ieder geval nog niet zover dat ik dat kan als het familie betreft waar ik om geef. Er zit ook nog een emotionele kant aan, die je dan overslaat. Een fase waarin je dit bespreekbaar probeert te maken, zonder dat je je hard op hoeft te stellen. Maar er zijn blijkbaar ook een hoop mensen die daar anders over denken. En dat zet me dan iig weer aan het denken. Tot nu toe is alles immers met de mantel der liefde bedekt, en dat is ook niet altijd een uitkomst.
Ik vind je verhaal wel herkenbaar overkomen. Mijn vader was vroeger ook ontzettend zwaar en uiteindelijk werd bij hem ook suiker geconstateerd. Vanaf toen is hij af gaan vallen, samen met mijn moeder die een redelijk buikje had. Nu zijn ze een slank stel. Helaas heeft mijn vader het wel inmiddels ook zwaar aan zijn hart en is hij heel wat hernia's rijker.
Je zou denken dat dit ogen zou openen maar helaas interesseert mijn zusje het totaal niets dat ze ook zwaar overgewicht heeft. Mijn moeder heeft het soms geprobeerd bespreekbaar te maken maar dan wordt ze boos. Ik heb haar eens in de zoveel tijd gevraagd samen te gaan sporten maar dat wil ze niet want ze wil bij haar kind zijn...
Ik vind het echt heel erg om te zien, ze is verdorie nog zo jong en maakt haar eigen lijf kapot. En dat is het moeilijke om te zien denk ik. Dat iemand waar je ontzettend veel van houdt zichzelf kapot maakt. Ik weet niet goed wat ik met mijn zusje moet, zij is ook een volwassen vrouw. Maar ik kan me voorstellen dat jij het inmiddels niet alleen meer een probleem van je ouders vindt. Het probleem ligt nu ook bij jou. Het is ten eerste moeilijk om te zien en daarnaast zadelt hij jou ook op met zorg. Dat is niet verplicht nee maar kom op, je houdt van je vader en je doet het.
Maar als je weer eens zijn sokken omhoog trekt, zou je dan niet eens laten zien wat dit met jou doet? Geef dan toch gewoon eens aan dat je het moeilijk vindt en dat het je pijn doet te zien hoe hij zichzelf kapot maakt. Dat je bang bent hem op deze manier te snel te verliezen. Lijkt me heel moeilijk hoor, als ik het tegen mijn zusje zeg wordt ze ook boos maar dan weet ze wel hoe ik er over denk. Ik blijf haar eens in de zoveel tijd vragen om mee te gaan. Wie weet zegt ze ooit ja...
Als de relatie tussen jou en je ouders goed is zou ik het gewoon aangeven. En dan niet op een geirriteerde manier maar meer in de vorm wat het met jou doet. Als de relatie goed is dan moet je ook weleens een woordenwisseling kunnen hebben en dan moet je al helemaal kunnen aangeven hoe je je voelt. Succes ermee!Dank je wel voor je ervaringen. Je omschrijft eigenlijk precies mijn dilemma. Het is nu eenmaal je familie. Ik vind de opstelling die sommigen hier aanraden, zo van: laat hem zelf maar kloten om zijn sokken aan te trekken, heel hard. Begrijpelijk, maar heel hard. Ik ben in ieder geval nog niet zover dat ik dat kan als het familie betreft waar ik om geef. Er zit ook nog een emotionele kant aan, die je dan overslaat. Een fase waarin je dit bespreekbaar probeert te maken, zonder dat je je hard op hoeft te stellen. Maar er zijn blijkbaar ook een hoop mensen die daar anders over denken. En dat zet me dan iig weer aan het denken. Tot nu toe is alles immers met de mantel der liefde bedekt, en dat is ook niet altijd een uitkomst.
zondag 24 augustus 2008 om 13:44
quote:Noorderling1 schreef op 24 augustus 2008 @ 11:51:
Kan de huisarts nog iets uitrichten? Zal jou en je vader kennen neem ik aan. Hoe je zoiets aan kunt pakken?
[...]
mosterd...Om hier nog even antwoord op te geven. Mijn ouders bezoeken zeer zelden een huisarts. Is totdat hij het aan zijn rug kreeg ook nooit echt nodig geweest. Maar ook ten aanzien van de rugproblemen heeft de huisarts geen opmerkingen gemaakt. Mijn moeder had dat eigenlijk wel gehoopt, ze hoopte dat als er iemand met wat meer charismatisch aanzien (deskundigheid zeg maar) dit zou aankaarten, dat dat wellicht beter zou aankomen. Dat is dus helaas niet gebeurd.
Kan de huisarts nog iets uitrichten? Zal jou en je vader kennen neem ik aan. Hoe je zoiets aan kunt pakken?
[...]
mosterd...Om hier nog even antwoord op te geven. Mijn ouders bezoeken zeer zelden een huisarts. Is totdat hij het aan zijn rug kreeg ook nooit echt nodig geweest. Maar ook ten aanzien van de rugproblemen heeft de huisarts geen opmerkingen gemaakt. Mijn moeder had dat eigenlijk wel gehoopt, ze hoopte dat als er iemand met wat meer charismatisch aanzien (deskundigheid zeg maar) dit zou aankaarten, dat dat wellicht beter zou aankomen. Dat is dus helaas niet gebeurd.
zondag 24 augustus 2008 om 22:31
Ik lees hier over "discussies en plannetjes smeden" en daar heb ik echt grote vraagtekens bij hoor!
Iemand valt alleen af als hij dat zelf wil. Ik vind het haast achterbaks als ik die gesmeden plannetjes lees. Mijn pa weegt minimaal 125 kilo, hij weet heel goed wat ik ervan vind, wat hij daarmee doet is zijn zaak. Hij is groot (woordgrapje) en wijs genoeg om zijn eigen leven te lijden.
Iemand valt alleen af als hij dat zelf wil. Ik vind het haast achterbaks als ik die gesmeden plannetjes lees. Mijn pa weegt minimaal 125 kilo, hij weet heel goed wat ik ervan vind, wat hij daarmee doet is zijn zaak. Hij is groot (woordgrapje) en wijs genoeg om zijn eigen leven te lijden.
zondag 24 augustus 2008 om 22:39
quote:Jessica70 schreef op 23 augustus 2008 @ 22:22:
Maar waarom moet je erover in discussie gaan dan? Wat denk je te bereiken?
Ik kan begrijpen dat Dignity met haar vader in discussie wil gaan, en hem proberen op andere gedachten te brengen.
In mijn geval is het niet mijn vader (die leeft gezond en doet aan hardlopen, ook al is hij bijna 70), maar was het de man van mijn tante. Hij overleed in april, en had allerlei complicaties. Hij had - toen hij overleed - een combinatie van vocht achter de longen, extreem overgewicht, longontsteking, slechtwerkende nieren, suiker... Zijn familie probeerde hem op andere gedachten te brengen (een vermagerings- en een diabetesdieet) maar het heeft weinig uitgehaald.
Dignity zal nu pas het bovenstaande doorlezen, maar uit het eerste bericht kan ik de conclusie trekken, dat zij de bovenstaande ellende met haar vader wil voorkomen. Ik begrijp haar dus heel goed.
Maar waarom moet je erover in discussie gaan dan? Wat denk je te bereiken?
Ik kan begrijpen dat Dignity met haar vader in discussie wil gaan, en hem proberen op andere gedachten te brengen.
In mijn geval is het niet mijn vader (die leeft gezond en doet aan hardlopen, ook al is hij bijna 70), maar was het de man van mijn tante. Hij overleed in april, en had allerlei complicaties. Hij had - toen hij overleed - een combinatie van vocht achter de longen, extreem overgewicht, longontsteking, slechtwerkende nieren, suiker... Zijn familie probeerde hem op andere gedachten te brengen (een vermagerings- en een diabetesdieet) maar het heeft weinig uitgehaald.
Dignity zal nu pas het bovenstaande doorlezen, maar uit het eerste bericht kan ik de conclusie trekken, dat zij de bovenstaande ellende met haar vader wil voorkomen. Ik begrijp haar dus heel goed.
World of Warcraft: Legion
maandag 25 augustus 2008 om 08:28
quote:fleurtje schreef op 24 augustus 2008 @ 23:40:
Even kort door de bocht: het is jouw zaak niet.
Ja, en dat vind ik dus iets te kort door de bocht. Ik ben iig blij om ook nog wat genuanceerdere reacties te lezen.
Ik vraag me toch echt serieus af of je dat standpunt echt vol kunt houden als het jouw naaste familie betreft. Dat je dat dan volledig naast je neer kunt leggen. Ik vind dat iig moeilijk.
Even kort door de bocht: het is jouw zaak niet.
Ja, en dat vind ik dus iets te kort door de bocht. Ik ben iig blij om ook nog wat genuanceerdere reacties te lezen.
Ik vraag me toch echt serieus af of je dat standpunt echt vol kunt houden als het jouw naaste familie betreft. Dat je dat dan volledig naast je neer kunt leggen. Ik vind dat iig moeilijk.
maandag 25 augustus 2008 om 13:11
quote:fleurtje schreef op 24 augustus 2008 @ 23:40:
Even kort door de bocht: het is jouw zaak niet.
Totdat het mis gaat en het wel haar zaak wordt. Dan wordt er ineens een beroep op je gedaan...Stel je voor dat zijn hart/knie/enkel/alvleesklier het begeeft en hij in het zkh terechtkomt? Of hij hulpbehoevend wordt? Moet ze dan maar niet langsgaan want het was immers 'haar zaak niet'? Of wel langsgaan en een aai over zn bol geven en het er niet over hebben?
Mijn schoonzusje kampt ook met flink overgewicht en probeert nu zwanger te raken. Ik heb met zowel mijn broer als szje zelf wel eens haar gewicht ter sprake gebracht...Ik hoop van harte dat alles goed mag gaan, ze zwanger raakt en dat het kind geen nadelige zaken ondervindt tav het overgewicht. Mocht er wel wat gebeuren dan zal ik haar proberen te helpen waar nodig en ik kan, maar medelijden zal ik niet hebben.
Even kort door de bocht: het is jouw zaak niet.
Totdat het mis gaat en het wel haar zaak wordt. Dan wordt er ineens een beroep op je gedaan...Stel je voor dat zijn hart/knie/enkel/alvleesklier het begeeft en hij in het zkh terechtkomt? Of hij hulpbehoevend wordt? Moet ze dan maar niet langsgaan want het was immers 'haar zaak niet'? Of wel langsgaan en een aai over zn bol geven en het er niet over hebben?
Mijn schoonzusje kampt ook met flink overgewicht en probeert nu zwanger te raken. Ik heb met zowel mijn broer als szje zelf wel eens haar gewicht ter sprake gebracht...Ik hoop van harte dat alles goed mag gaan, ze zwanger raakt en dat het kind geen nadelige zaken ondervindt tav het overgewicht. Mocht er wel wat gebeuren dan zal ik haar proberen te helpen waar nodig en ik kan, maar medelijden zal ik niet hebben.
maandag 25 augustus 2008 om 13:16
Iemand pushen is wat anders dan je zorgen uitspreken...Dat kan je m.i. altijd doen?
Het is een vreselijk moeilijk onderwerp...maar ja, het negeren is niet de oplossing. Erover door blijven emmeren ook niet...En idd zoals eerder gezegd, degene die het betreft is de enige die er daadwerkelijk wat aan kan doen.
Het is een vreselijk moeilijk onderwerp...maar ja, het negeren is niet de oplossing. Erover door blijven emmeren ook niet...En idd zoals eerder gezegd, degene die het betreft is de enige die er daadwerkelijk wat aan kan doen.
maandag 25 augustus 2008 om 13:19
Grote goden, waar bemoeien mensen zich allemaal mee? Ja natuurlijk maak je je zorgen om je pa, je oom, je schoonzusje.
Maar Fleur heeft gelijk, het is jouw zaak niet. Je kunt het een keer bespreekbaar maken, maar als Pa / oom /schoonzus ongezond blijft doen, dan is dat hun goed recht, want het is hún leven niet het jouwe.
En als ze dan hulp nodig hebben, dan geef je die hulp toch gewoon? Ik snap niet dat het uitmaakt of iemand door 'eigen schuld' in de problemen komt of niet.
Zo werkt dat met de mensen die je liefhebt, die komen soms in moeilijke situaties terecht en doen dan een beroep op je. Zo werkt dat andersom namelijk ook.
quote:Mocht er wel wat gebeuren dan zal ik haar proberen te helpen waar nodig en ik kan, maar medelijden zal ik niet hebben.Ik weet nu niet of ik verbaasd moet zijn over dergelijke opmerkingen, boos moet worden, walgen of hopen dat je een geintje maakt.......
Maar Fleur heeft gelijk, het is jouw zaak niet. Je kunt het een keer bespreekbaar maken, maar als Pa / oom /schoonzus ongezond blijft doen, dan is dat hun goed recht, want het is hún leven niet het jouwe.
En als ze dan hulp nodig hebben, dan geef je die hulp toch gewoon? Ik snap niet dat het uitmaakt of iemand door 'eigen schuld' in de problemen komt of niet.
Zo werkt dat met de mensen die je liefhebt, die komen soms in moeilijke situaties terecht en doen dan een beroep op je. Zo werkt dat andersom namelijk ook.
quote:Mocht er wel wat gebeuren dan zal ik haar proberen te helpen waar nodig en ik kan, maar medelijden zal ik niet hebben.Ik weet nu niet of ik verbaasd moet zijn over dergelijke opmerkingen, boos moet worden, walgen of hopen dat je een geintje maakt.......
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
maandag 25 augustus 2008 om 13:23
quote:HoiPippiLangkous schreef op 25 augustus 2008 @ 13:19:
Ik weet nu niet of ik verbaasd moet zijn over dergelijke opmerkingen, boos moet worden, walgen of hopen dat je een geintje maakt.......Ik maak geen geintje laat dat duidelijk zijn. En waarom zou je boos worden/walgen? Ik zal mijn schoonzusje nooit in de steek laten, dus ik zie werkelijk het probleem niet.
Ik weet nu niet of ik verbaasd moet zijn over dergelijke opmerkingen, boos moet worden, walgen of hopen dat je een geintje maakt.......Ik maak geen geintje laat dat duidelijk zijn. En waarom zou je boos worden/walgen? Ik zal mijn schoonzusje nooit in de steek laten, dus ik zie werkelijk het probleem niet.
maandag 25 augustus 2008 om 13:26
Omdat ik je koud vind overkomen. Je helpt wel, maar je hebt geen medelijden. Zie je niet hoe vreselijk superieur jij klinkt?
Wat maakt het uit hoe iemand in een bepaalde situatie terecht is gekomen? Het is allemaal sneu genoeg, ga jij daar nog ff overheen door ijskoud te zeggen dat jij geen medelijden zult hebben met je schoonzus.
Eigen schuld, dikke bult.
Als iemand mij alleen onder die voorwaarde zou willen steunen dan kon ie die steun op een heel donker plekkie steken.
Wat maakt het uit hoe iemand in een bepaalde situatie terecht is gekomen? Het is allemaal sneu genoeg, ga jij daar nog ff overheen door ijskoud te zeggen dat jij geen medelijden zult hebben met je schoonzus.
Eigen schuld, dikke bult.
Als iemand mij alleen onder die voorwaarde zou willen steunen dan kon ie die steun op een heel donker plekkie steken.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
maandag 25 augustus 2008 om 13:34
Tja dat ben jij Pippilangkous. Ik ben ik. Ben allesbehalve koud maar goed dat kun jij niet ruiken via internet. Waar lees jij dat ik me superieur voel? Dat maak jij ervan, geen woorden in mijn mond leggen svp.
Ik weiger alleen medelijden te hebben met mensen die zelf een enorm aandeel hebben gehad tav hun problemen. Net zoals mensen geen medelijden met mij hoeven te hebben als ik zelf iets doe wat mijn gezondheid zeker niet ten goede komt en daardoor in de problemen kom.
Het maakt namelijk wel degelijk uit hoe iemand in een situatie terecht is gekomen. Of het nou sneu is of niet. Mensen zijn verantwoordelijk voor hun eigen leven zeg je? Dan ook voor eventuele gevolgen toch? Maar als ik dan zeg...geen medelijden...dan noem je mij koud. Terwijl ik me alleen nooit medeverantwoordelijk zal voelen. Wat wil je dan dat mensen tegen je zeggen? 'Och lieve schat toch wat een ellende...'En achter je rug om maken ze je uit voor rotte vis en veroordelen ze maar raak? Dat is goed te noemen?
Nee dank je, ik ben liever eerlijk en misschien wat hard (maar consequent) dan dat ik mijn hulp aanbiedt zonder een mening te hebben. Ik vind dat eigenlijk een beetje naief gedacht van jou?
Ik weiger alleen medelijden te hebben met mensen die zelf een enorm aandeel hebben gehad tav hun problemen. Net zoals mensen geen medelijden met mij hoeven te hebben als ik zelf iets doe wat mijn gezondheid zeker niet ten goede komt en daardoor in de problemen kom.
Het maakt namelijk wel degelijk uit hoe iemand in een situatie terecht is gekomen. Of het nou sneu is of niet. Mensen zijn verantwoordelijk voor hun eigen leven zeg je? Dan ook voor eventuele gevolgen toch? Maar als ik dan zeg...geen medelijden...dan noem je mij koud. Terwijl ik me alleen nooit medeverantwoordelijk zal voelen. Wat wil je dan dat mensen tegen je zeggen? 'Och lieve schat toch wat een ellende...'En achter je rug om maken ze je uit voor rotte vis en veroordelen ze maar raak? Dat is goed te noemen?
Nee dank je, ik ben liever eerlijk en misschien wat hard (maar consequent) dan dat ik mijn hulp aanbiedt zonder een mening te hebben. Ik vind dat eigenlijk een beetje naief gedacht van jou?
maandag 25 augustus 2008 om 16:22
quote:Enigme schreef op 25 augustus 2008 @ 13:34:
Tja dat ben jij Pippilangkous. Ik ben ik. Ben allesbehalve koud maar goed dat kun jij niet ruiken via internet. Waar lees jij dat ik me superieur voel? Dat maak jij ervan, geen woorden in mijn mond leggen svp.Sinds wanneer is zeggen hoe iemand op mij overkomt hetzelfde als woorden in andermans mond leggen? Daar zit een wereld van verschil tussen.quote:Ik weiger alleen medelijden te hebben met mensen die zelf een enorm aandeel hebben gehad tav hun problemen. Net zoals mensen geen medelijden met mij hoeven te hebben als ik zelf iets doe wat mijn gezondheid zeker niet ten goede komt en daardoor in de problemen kom.Dat vind ik dus kil en hard.quote:Het maakt namelijk wel degelijk uit hoe iemand in een situatie terecht is gekomen. Of het nou sneu is of niet. Mensen zijn verantwoordelijk voor hun eigen leven zeg je? Dan ook voor eventuele gevolgen toch?Ja, je bent verantwoordelijk voor je eigen leven en je moet zelf ook de consequenties nemen van je eigen handelen. Met dat deel ben ik het eens.quote:Maar als ik dan zeg...geen medelijden...dan noem je mij koud. Terwijl ik me alleen nooit medeverantwoordelijk zal voelen. Wat wil je dan dat mensen tegen je zeggen? 'Och lieve schat toch wat een ellende...'En achter je rug om maken ze je uit voor rotte vis en veroordelen ze maar raak? Dat is goed te noemen?
Wat is het nu? Geen medelijden hebben of je niet medeverantwoordelijk voelen? Ook daar zit een wereld van verschil tussen. Ik ben niet verantwoordelijk voor jouw handelen, klopt. Maar als jij iets niet zo slims doet en het loopt mis dan vind ik dat oprecht vervelend en heb ik met je te doen.
Waar haal jij vandaan dat ik vind dat je dan maar achter iemands rug om moet roddelen? Is dat een beetje de waard en zijn gasten ofzo? Er bestaat ook een tussenweg hoor.
Je kunt gewoon tegen iemand zeggen dat ie niet slim gehandeld heeft en dat ie daardoor in de problemen is gekomen én tegelijkertijd kun je dan medelijden met diegene hebben, zonder achter zijn rug om te lullen.
Ik hou onvoorwaardelijk van mijn dierbaren, daar hoort mi ook bij dat je (ook al is iemand nog zo stom geweest) je meeleeeft, meevoelt en het oprecht sneu kan vinden voor diegene, zónder je kritiekloos op te stellen.
quote:Nee dank je, ik ben liever eerlijk en misschien wat hard (maar consequent) dan dat ik mijn hulp aanbiedt zonder een mening te hebben. Ik vind dat eigenlijk een beetje naief gedacht van jou?Ik ben een heleboel, maar zeker niet naief. Zoals gezegd, zonder kritiekloos te zijn, zonder achter iemands rug rug te lullen, mét wijzen op eigen verantwoordelijkheid kun je nóg gevoel tonen.
Tja dat ben jij Pippilangkous. Ik ben ik. Ben allesbehalve koud maar goed dat kun jij niet ruiken via internet. Waar lees jij dat ik me superieur voel? Dat maak jij ervan, geen woorden in mijn mond leggen svp.Sinds wanneer is zeggen hoe iemand op mij overkomt hetzelfde als woorden in andermans mond leggen? Daar zit een wereld van verschil tussen.quote:Ik weiger alleen medelijden te hebben met mensen die zelf een enorm aandeel hebben gehad tav hun problemen. Net zoals mensen geen medelijden met mij hoeven te hebben als ik zelf iets doe wat mijn gezondheid zeker niet ten goede komt en daardoor in de problemen kom.Dat vind ik dus kil en hard.quote:Het maakt namelijk wel degelijk uit hoe iemand in een situatie terecht is gekomen. Of het nou sneu is of niet. Mensen zijn verantwoordelijk voor hun eigen leven zeg je? Dan ook voor eventuele gevolgen toch?Ja, je bent verantwoordelijk voor je eigen leven en je moet zelf ook de consequenties nemen van je eigen handelen. Met dat deel ben ik het eens.quote:Maar als ik dan zeg...geen medelijden...dan noem je mij koud. Terwijl ik me alleen nooit medeverantwoordelijk zal voelen. Wat wil je dan dat mensen tegen je zeggen? 'Och lieve schat toch wat een ellende...'En achter je rug om maken ze je uit voor rotte vis en veroordelen ze maar raak? Dat is goed te noemen?
Wat is het nu? Geen medelijden hebben of je niet medeverantwoordelijk voelen? Ook daar zit een wereld van verschil tussen. Ik ben niet verantwoordelijk voor jouw handelen, klopt. Maar als jij iets niet zo slims doet en het loopt mis dan vind ik dat oprecht vervelend en heb ik met je te doen.
Waar haal jij vandaan dat ik vind dat je dan maar achter iemands rug om moet roddelen? Is dat een beetje de waard en zijn gasten ofzo? Er bestaat ook een tussenweg hoor.
Je kunt gewoon tegen iemand zeggen dat ie niet slim gehandeld heeft en dat ie daardoor in de problemen is gekomen én tegelijkertijd kun je dan medelijden met diegene hebben, zonder achter zijn rug om te lullen.
Ik hou onvoorwaardelijk van mijn dierbaren, daar hoort mi ook bij dat je (ook al is iemand nog zo stom geweest) je meeleeeft, meevoelt en het oprecht sneu kan vinden voor diegene, zónder je kritiekloos op te stellen.
quote:Nee dank je, ik ben liever eerlijk en misschien wat hard (maar consequent) dan dat ik mijn hulp aanbiedt zonder een mening te hebben. Ik vind dat eigenlijk een beetje naief gedacht van jou?Ik ben een heleboel, maar zeker niet naief. Zoals gezegd, zonder kritiekloos te zijn, zonder achter iemands rug rug te lullen, mét wijzen op eigen verantwoordelijkheid kun je nóg gevoel tonen.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
maandag 25 augustus 2008 om 19:21
quote:dignity schreef op 24 augustus 2008 @ 13:41:
[...]
Dank je wel voor je ervaringen. Je omschrijft eigenlijk precies mijn dilemma. Het is nu eenmaal je familie. Ik vind de opstelling die sommigen hier aanraden, zo van: laat hem zelf maar kloten om zijn sokken aan te trekken, heel hard. Begrijpelijk, maar heel hard. Ik ben in ieder geval nog niet zover dat ik dat kan als het familie betreft waar ik om geef. Er zit ook nog een emotionele kant aan, die je dan overslaat. Een fase waarin je dit bespreekbaar probeert te maken, zonder dat je je hard op hoeft te stellen. Maar er zijn blijkbaar ook een hoop mensen die daar anders over denken. En dat zet me dan iig weer aan het denken. Tot nu toe is alles immers met de mantel der liefde bedekt, en dat is ook niet altijd een uitkomst.Fijn om te horen . Denk je dat je het ooit tegen je vader durft te zeggen? Ik bedoel, het moment dat je zijn sokken weer eens aan moet trekken lijkt mij een uitgelezen kans hoor. Je kunt hem niet dwingen af te vallen maar hij mag best weten wat het met jou doet toch? Jij houdt van je vader, het lijkt mij vrij logisch dat je het moeilijk vindt om te zien. Hij beseft het alleen niet zo denk ik. En wie weet opent het wel zijn ogen. Zo niet, dan heb je in ieder geval aangegeven wat het met jou doet... Meer kun je dan niet.
[...]
Dank je wel voor je ervaringen. Je omschrijft eigenlijk precies mijn dilemma. Het is nu eenmaal je familie. Ik vind de opstelling die sommigen hier aanraden, zo van: laat hem zelf maar kloten om zijn sokken aan te trekken, heel hard. Begrijpelijk, maar heel hard. Ik ben in ieder geval nog niet zover dat ik dat kan als het familie betreft waar ik om geef. Er zit ook nog een emotionele kant aan, die je dan overslaat. Een fase waarin je dit bespreekbaar probeert te maken, zonder dat je je hard op hoeft te stellen. Maar er zijn blijkbaar ook een hoop mensen die daar anders over denken. En dat zet me dan iig weer aan het denken. Tot nu toe is alles immers met de mantel der liefde bedekt, en dat is ook niet altijd een uitkomst.Fijn om te horen . Denk je dat je het ooit tegen je vader durft te zeggen? Ik bedoel, het moment dat je zijn sokken weer eens aan moet trekken lijkt mij een uitgelezen kans hoor. Je kunt hem niet dwingen af te vallen maar hij mag best weten wat het met jou doet toch? Jij houdt van je vader, het lijkt mij vrij logisch dat je het moeilijk vindt om te zien. Hij beseft het alleen niet zo denk ik. En wie weet opent het wel zijn ogen. Zo niet, dan heb je in ieder geval aangegeven wat het met jou doet... Meer kun je dan niet.
dinsdag 26 augustus 2008 om 22:01
Hoi dignity, jouw openingspost had de mijne kunnen zijn. Ik heb er net ook een topic over geopend op 'lijf en lijn' maar werd naar jouw topic verwezen. Ook bij mij en mn vader heeft het de relatie geen goed gedaan. Vroeger ging mn vader nog wel eens 'afvallen' maar als mn moeder naar bed was ging het snoepkastje weer open (ik was rond die tijd nog op want als kind was ik nogal een slechte slaper). Nu ik daarop terug kijk vind ik dat dat echt niet kon. Hoe moet een kind van 12 daar nou mee om gaan? Ik durfde het mn moeder niet te vertellen omdat ik het gevoel had mijn vader te verraden maar ook het zwijgen voelde niet goed. Wacht dan tenminste tot ik ook naar bed was als je dan toch moet gaan snoepen... Als mn moeder lekker gezond had gekookt (om het hem wat makkelijker te maken) werd de saus erbij gepakt. Dit vind ik ook niet echt respectvol tegenover haar. Tegenwoordig probeer ik me er niet aan te storen of er in ieder geval niks meer over te zeggen want inderdaad, dat leidt geheid tot discussies en hij gaat er heus niet gezonder van eten (eerder het tegenovergestelde). Nu heb ik dus zoiets van, als hij niet van plan is te veranderen, moet ik maar een manier verzinnen om ermee om te gaan.
donderdag 28 augustus 2008 om 08:11
Halleluja!!!!
Ik had net mijn schoonmoeder aan de telefoon en ze gaan Sonjabakkeren. Het gaat nu echt niet goed met mijn schoonvader en de arts heeft gezegd dat hij nu echt dringend wat aan zijn gewicht moet doen. Hoop, hoop, hoop dat het effect heeft en dat ze het volhouden!
Ik had net mijn schoonmoeder aan de telefoon en ze gaan Sonjabakkeren. Het gaat nu echt niet goed met mijn schoonvader en de arts heeft gezegd dat hij nu echt dringend wat aan zijn gewicht moet doen. Hoop, hoop, hoop dat het effect heeft en dat ze het volhouden!
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
