Relaties
alle pijlers
Vader met zwaar overgewicht
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:06
Hey allemaal,
De titel geeft het al aan, mijn vader heeft zwaar overgewicht en als zijn dochter begin ik me hier steeds meer zorgen over te maken. Waarom ik het bij de relatiepijler plaats, is omdat het steeds meer tussen mijn vader en mij in begint te staan.
Mijn vader is van het type 'sterke en dominante manager' en neemt dit type voor een groot deel mee naar huis. Hij is bij ons thuis de dominante persoonlijkheid, mijn moeder is redelijk onderdanig. En al jaren heeft mijn vader overgewicht, wat nu ernstige vormen begint aan te nemen. Van een simpel heuveltje waarbij ik nog niet eens sneller moet ademen, moet hij halverwege stoppen omdat hij het echt niet meer trekt. Dit wordt voor een groot gedeelte veroorzaakt door alcoholgebruik, maar ook zijn eetgewoontes mogen er zijn. Op elk toetje moet tegenwoordig een dot slagroom.
Vroeger deed hij nog wel eens een crash dieet om het binnen de perken te houden. Maar de laatste keer is al jaren geleden, en er is geen stoppen meer aan nu.
Helaas is dit onderwerp bij ons thuis dus niet bespreekbaar. Hij beschouwt het als een onderwerp wat alleen hem aangaat en waar wij niets van mogen zeggen. Zelfs mijn moeder durft er niet meer over te beginnen. Maar allemaal maken we ons zorgen. Afgelopen zomer is hij door zijn rug gegaan en is weken uit de running geweest. Ik zeg niet dat dat is gekomen door overgewicht, maar dit heeft het zeker niet makkelijker gemaakt.
Het begint me steeds meer te irriteren om hem zo te zien. Ik kan het gewoon niet meer aanzien dat hij zichzelf zo naar de knoppen werkt. Daarom ben ik op zoek naar manieren om dit bespreekbaar te maken. Heeft iemand hier ervaring mee?? Dit is geen kwestie van 'praat eens met hem', ik moet dit echt op de juiste manier aanpakken om grootse ruzie te voorkomen.
Wie kan me verder helpen??
De titel geeft het al aan, mijn vader heeft zwaar overgewicht en als zijn dochter begin ik me hier steeds meer zorgen over te maken. Waarom ik het bij de relatiepijler plaats, is omdat het steeds meer tussen mijn vader en mij in begint te staan.
Mijn vader is van het type 'sterke en dominante manager' en neemt dit type voor een groot deel mee naar huis. Hij is bij ons thuis de dominante persoonlijkheid, mijn moeder is redelijk onderdanig. En al jaren heeft mijn vader overgewicht, wat nu ernstige vormen begint aan te nemen. Van een simpel heuveltje waarbij ik nog niet eens sneller moet ademen, moet hij halverwege stoppen omdat hij het echt niet meer trekt. Dit wordt voor een groot gedeelte veroorzaakt door alcoholgebruik, maar ook zijn eetgewoontes mogen er zijn. Op elk toetje moet tegenwoordig een dot slagroom.
Vroeger deed hij nog wel eens een crash dieet om het binnen de perken te houden. Maar de laatste keer is al jaren geleden, en er is geen stoppen meer aan nu.
Helaas is dit onderwerp bij ons thuis dus niet bespreekbaar. Hij beschouwt het als een onderwerp wat alleen hem aangaat en waar wij niets van mogen zeggen. Zelfs mijn moeder durft er niet meer over te beginnen. Maar allemaal maken we ons zorgen. Afgelopen zomer is hij door zijn rug gegaan en is weken uit de running geweest. Ik zeg niet dat dat is gekomen door overgewicht, maar dit heeft het zeker niet makkelijker gemaakt.
Het begint me steeds meer te irriteren om hem zo te zien. Ik kan het gewoon niet meer aanzien dat hij zichzelf zo naar de knoppen werkt. Daarom ben ik op zoek naar manieren om dit bespreekbaar te maken. Heeft iemand hier ervaring mee?? Dit is geen kwestie van 'praat eens met hem', ik moet dit echt op de juiste manier aanpakken om grootse ruzie te voorkomen.
Wie kan me verder helpen??
zaterdag 23 augustus 2008 om 23:29
Winterdip , je schoonouders komen vast niet uit een ei en je schoonmoeder zal vast weleens een Libelle ofzoiets hebben gelezen waarin staat dat elk pondje door het mondje gaat en dat groenten en fruit gezond zijn ,
Ze kiezen er voor om niet te lijnen en ongezond te eten . Of denk jij dat het onwetendheid is ? Dat ze niet bedenken kunnen dat als ze anders/ minder eten dat pa dan wel in de wc past ?
Ze kiezen er voor om niet te lijnen en ongezond te eten . Of denk jij dat het onwetendheid is ? Dat ze niet bedenken kunnen dat als ze anders/ minder eten dat pa dan wel in de wc past ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 23 augustus 2008 om 23:30
zaterdag 23 augustus 2008 om 23:31
quote:blijfgewoonbianca schreef op 23 augustus 2008 @ 23:26:
[...]
En wederom ; geen bezorgdheid . Of laat ik het zo zeggen ; de irritatie overheerst .
Natuurlijk wel bezorgdheid! Hoe kom je er nou bij dat ik niet bezorgd ben? Mijn vriend vreest dat zijn vader niet al te lang meer heeft op deze manier. En ik deel die zorg.
We hebben het vaker met ze besproken. Dan wordt hij op doktersadvies weer aan de modifast gezet. Dat doet hij dan zes weken en daarna moeten ze zelf verder. Maar dan begint het weer van voor af aan. Karbonade's met liters jus. Ook hebben ze eens een boek van South Beach van ons geleend. Was zijn moeder toch wel in geinteresseerd. Maar het staat al maanden onaangeroerd in de kast. En beiden groeien ze maar door. Tuurlijk erger ik me ook enorm. Moet er niet aan denken dat hij er straks bij neervalt terwijl dat helemaal misschien nog niet had hoeven gebeuren.
[...]
En wederom ; geen bezorgdheid . Of laat ik het zo zeggen ; de irritatie overheerst .
Natuurlijk wel bezorgdheid! Hoe kom je er nou bij dat ik niet bezorgd ben? Mijn vriend vreest dat zijn vader niet al te lang meer heeft op deze manier. En ik deel die zorg.
We hebben het vaker met ze besproken. Dan wordt hij op doktersadvies weer aan de modifast gezet. Dat doet hij dan zes weken en daarna moeten ze zelf verder. Maar dan begint het weer van voor af aan. Karbonade's met liters jus. Ook hebben ze eens een boek van South Beach van ons geleend. Was zijn moeder toch wel in geinteresseerd. Maar het staat al maanden onaangeroerd in de kast. En beiden groeien ze maar door. Tuurlijk erger ik me ook enorm. Moet er niet aan denken dat hij er straks bij neervalt terwijl dat helemaal misschien nog niet had hoeven gebeuren.
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
zaterdag 23 augustus 2008 om 23:34
quote:blijfgewoonbianca schreef op 23 augustus 2008 @ 23:30:
Je schhonvader heeft ernstig suiker ; de arts en verpleegkundige zullen hem best wel verteld hebben van hoe en wat en zo te zien heeft pa ervoor gekozen veel en vet te willen eten en daar zijn insuline op aan te passen .
Je hebt gelijk Bianca. Het is ook hun keuze. Ik blijf er niet over doorgaan. Als het ter sprake komt hebben we het erover maar ik blijf het niet aanroeren.
Neemt niet weg dat ik het nog steeds werkelijk niet begrijp (en me dus ook erger). En dat ik me zorgen blijf maken. Maar het is en blijft hun leven, hun keuze, dat is waar en daar hebben we ons ook bij neer gelegd.
Je schhonvader heeft ernstig suiker ; de arts en verpleegkundige zullen hem best wel verteld hebben van hoe en wat en zo te zien heeft pa ervoor gekozen veel en vet te willen eten en daar zijn insuline op aan te passen .
Je hebt gelijk Bianca. Het is ook hun keuze. Ik blijf er niet over doorgaan. Als het ter sprake komt hebben we het erover maar ik blijf het niet aanroeren.
Neemt niet weg dat ik het nog steeds werkelijk niet begrijp (en me dus ook erger). En dat ik me zorgen blijf maken. Maar het is en blijft hun leven, hun keuze, dat is waar en daar hebben we ons ook bij neer gelegd.
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
zaterdag 23 augustus 2008 om 23:38
quote:Winterdip schreef op 23 augustus 2008 @ 23:31:
[...]
Natuurlijk wel bezorgdheid! Hoe kom je er nou bij dat ik niet bezorgd ben? .Omdat ik voornamelijk irritatie proefde uit je posting . Dat mag, is je goed recht , hoor Wel of niet bezorgd zijn .......mag je ook zelf weten .
[...]
Natuurlijk wel bezorgdheid! Hoe kom je er nou bij dat ik niet bezorgd ben? .Omdat ik voornamelijk irritatie proefde uit je posting . Dat mag, is je goed recht , hoor Wel of niet bezorgd zijn .......mag je ook zelf weten .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 23 augustus 2008 om 23:41
We hebben wel dezelfde interesses vandaag, overgewicht, personeelsblad...
Je hebt gelijk, mijn bijdrage is ook "doorspekt" (om maar even in de overgewichtsferen te blijven) van irritatie. Als mijn gezondheid gevaar liep zou mijn vriend er toch echt alles aan doen om gezond eten op tafel te zetten. Doet hij nu al, maar je snapt wat ik bedoel.
Hij zou denken: "Over my dead body, die prop ik vol met gezond eten en vitamines!" En vice versa.
Mijn moeder zou dat ook doen als het om mijn vader ging. Je zorgt toch voor elkaar? Zeker als de ene totaal afhankelijk is van de ander.
Je hebt gelijk, mijn bijdrage is ook "doorspekt" (om maar even in de overgewichtsferen te blijven) van irritatie. Als mijn gezondheid gevaar liep zou mijn vriend er toch echt alles aan doen om gezond eten op tafel te zetten. Doet hij nu al, maar je snapt wat ik bedoel.
Hij zou denken: "Over my dead body, die prop ik vol met gezond eten en vitamines!" En vice versa.
Mijn moeder zou dat ook doen als het om mijn vader ging. Je zorgt toch voor elkaar? Zeker als de ene totaal afhankelijk is van de ander.
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
zaterdag 23 augustus 2008 om 23:41
Ik begrijp je bezorgdheid, echt waar. Ik maak me ook bezorgd om mijn moeder. Die wordt al oud (bijna 80), doof, haar gewone vergeetachtigheid lijkt erger te worden, krijgt overal pijntjes, heeft het afgelopen jaar al wat kleine ongelukjes gehad in het verkeer, last van haar voeten en haar rug, reactievermogen neemt af, maar nog dagelijks op de fiets door het drukke verkeer. Ik verwacht echt binnenkort een telefoontje dat er wat ergs is gebeurd.
En zo eigenwijs als ze groot is, wil niks weten van thuis blijven, doet onze bezorgdheid af als overdreven etc. Ze blijft d'r eigen gang gaan en groot gelijk heeft ze.
Wie ben ik om haar te zeggen dat ze moet stoppen? Waarom zou ze?
Ik wil haar niet kwijt hoor en mijn Pa wil dat al helemaal niet. Maar het is haar leven, haar verantwoordelijkheid en hoe graag ik ook zou willen, ik heb er niks over te zeggen.
Het is niet makkelijk maar je moet het loslaten. Zeg één keer dat je bezorgd bent en daarna is het aan hem.
En zo eigenwijs als ze groot is, wil niks weten van thuis blijven, doet onze bezorgdheid af als overdreven etc. Ze blijft d'r eigen gang gaan en groot gelijk heeft ze.
Wie ben ik om haar te zeggen dat ze moet stoppen? Waarom zou ze?
Ik wil haar niet kwijt hoor en mijn Pa wil dat al helemaal niet. Maar het is haar leven, haar verantwoordelijkheid en hoe graag ik ook zou willen, ik heb er niks over te zeggen.
Het is niet makkelijk maar je moet het loslaten. Zeg één keer dat je bezorgd bent en daarna is het aan hem.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zaterdag 23 augustus 2008 om 23:46
quote:Winterdip schreef op 23 augustus 2008 @ 23:41:
We hebben wel dezelfde interesses vandaag, overgewicht, personeelsblad...
Je hebt gelijk, mijn bijdrage is ook "doorspekt" (om maar even in de overgewichtsferen te blijven) van irritatie. Als mijn gezondheid gevaar liep zou mijn vriend er toch echt alles aan doen om gezond eten op tafel te zetten. Doet hij nu al, maar je snapt wat ik bedoel.
Hij zou denken: "Over my dead body, die prop ik vol met gezond eten en vitamines!" En vice versa.
Mijn moeder zou dat ook doen als het om mijn vader ging. Je zorgt toch voor elkaar? Zeker als de ene totaal afhankelijk is van de ander.Jij doet dat, je vriend doet dat, je ouders doen dat. En je schoonouders pakken het anders aan. Hun leven, niet het jouwe.
We hebben wel dezelfde interesses vandaag, overgewicht, personeelsblad...
Je hebt gelijk, mijn bijdrage is ook "doorspekt" (om maar even in de overgewichtsferen te blijven) van irritatie. Als mijn gezondheid gevaar liep zou mijn vriend er toch echt alles aan doen om gezond eten op tafel te zetten. Doet hij nu al, maar je snapt wat ik bedoel.
Hij zou denken: "Over my dead body, die prop ik vol met gezond eten en vitamines!" En vice versa.
Mijn moeder zou dat ook doen als het om mijn vader ging. Je zorgt toch voor elkaar? Zeker als de ene totaal afhankelijk is van de ander.Jij doet dat, je vriend doet dat, je ouders doen dat. En je schoonouders pakken het anders aan. Hun leven, niet het jouwe.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zaterdag 23 augustus 2008 om 23:55
zondag 24 augustus 2008 om 00:19
Het irriteert me omdat het zo onnodig is. Het irriteert me dat iedere keer als we mijn schoonouders vragen hoe het met ze gaat, dat we een klaagzang krijgen over hoe moeilijk het allemaal is, overgewicht, klachten, niet kunnen lopen etc. etc. Het irriteert me dat mijn schoonmoeder niet meer aandacht besteedt aan de gezondheid van mijn schoonvader. Het irriteert me dat ze met smart op kleinkinderen zitten te wachten maar zich niet realiseren dat ze daar, op deze manier, misschien maar heel weinig van mee krijgen.
Desondanks ben ik het helemaal met jullie eens hoor, hun leven, hun keuzen. Maar het hoeft allemaal niet zo. En toch doen ze het. En dat blijf ik gewoon irritant vinden. In die zin ben ik blij dat ze niet naast me wonen.
Desondanks ben ik het helemaal met jullie eens hoor, hun leven, hun keuzen. Maar het hoeft allemaal niet zo. En toch doen ze het. En dat blijf ik gewoon irritant vinden. In die zin ben ik blij dat ze niet naast me wonen.
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
zondag 24 augustus 2008 om 00:35
quote:dignity schreef op 23 augustus 2008 @ 22:44:
[quote]pom508 schreef op 23 augustus 2008 @ 22:38:
Je kaart nogal wat familieproblemen aan..........
Voor een groot deel van deze problemen kan jij niet voor een oplossing zorgen.
quote]
Dat is misschien wel waar, daar heb je een punt. Onze familieverhoudingen zijn niet in alle opzichten even gemakkelijk. Ik heb lieve ouders hoor, daar niet van. Ik weet dat ik altijd op hen terug kan vallen. Maar tegelijkertijd zitten we vast in patronen die al jaren hetzelfde zijn en waar we niet makkelijk uit komen. Zijn persoonlijkheid is daar altijd een sterke factor in geweest. En daarbij zijn onvermogen om thuis de managerknop om te zetten naar een vaderknop.
Ik besef dat dat teveel is om nu aan de orde te stellen of te kunnen veranderen. Aan de andere kant wil ik wel laten zien dat ik die patronen wil doorbreken. Dat niet alle verhoudingen hetzelfde hoeven blijven. Dat ik ondertussen ook volwassen ben en opgewassen tegen mijn vader. Ik geef toe dat dat een aspect is wat meeweegt. En dat maakt het misschien des te lastiger.Maar dat heeft toch niks te maken met zijn strijd tegen overgewicht? Dat staat totaal los van dit probleem. Jouw geldingsdrang moet je maar laten gelden met betrekking tot je eigen persoonlijkheid.
Verder, als hij dingen niet kan vanwege overgewicht of slechte conditie dan hoef jij dit niet te doen voor hem. Dat je moeder dit nog doet is ook iets wat niet jouw probleem is.
[quote]pom508 schreef op 23 augustus 2008 @ 22:38:
Je kaart nogal wat familieproblemen aan..........
Voor een groot deel van deze problemen kan jij niet voor een oplossing zorgen.
quote]
Dat is misschien wel waar, daar heb je een punt. Onze familieverhoudingen zijn niet in alle opzichten even gemakkelijk. Ik heb lieve ouders hoor, daar niet van. Ik weet dat ik altijd op hen terug kan vallen. Maar tegelijkertijd zitten we vast in patronen die al jaren hetzelfde zijn en waar we niet makkelijk uit komen. Zijn persoonlijkheid is daar altijd een sterke factor in geweest. En daarbij zijn onvermogen om thuis de managerknop om te zetten naar een vaderknop.
Ik besef dat dat teveel is om nu aan de orde te stellen of te kunnen veranderen. Aan de andere kant wil ik wel laten zien dat ik die patronen wil doorbreken. Dat niet alle verhoudingen hetzelfde hoeven blijven. Dat ik ondertussen ook volwassen ben en opgewassen tegen mijn vader. Ik geef toe dat dat een aspect is wat meeweegt. En dat maakt het misschien des te lastiger.Maar dat heeft toch niks te maken met zijn strijd tegen overgewicht? Dat staat totaal los van dit probleem. Jouw geldingsdrang moet je maar laten gelden met betrekking tot je eigen persoonlijkheid.
Verder, als hij dingen niet kan vanwege overgewicht of slechte conditie dan hoef jij dit niet te doen voor hem. Dat je moeder dit nog doet is ook iets wat niet jouw probleem is.
zondag 24 augustus 2008 om 08:22
quote:Bloesie schreef op 23 augustus 2008 @ 23:17:
Schrijf je gevoelens omtrent dit onderwerp op!
zwart op wit wil wel eens hellepen!En dan de brief aan je vader laten lezen ( dat had er nog bij gemoeten ). Dat is vaak heel confronterend voor de persoon in kwestie, en vaak een opening voor een gesprek.
Schrijf je gevoelens omtrent dit onderwerp op!
zwart op wit wil wel eens hellepen!En dan de brief aan je vader laten lezen ( dat had er nog bij gemoeten ). Dat is vaak heel confronterend voor de persoon in kwestie, en vaak een opening voor een gesprek.
zondag 24 augustus 2008 om 08:47
quote:Bloesie schreef op 24 augustus 2008 @ 08:22:
[...]
En dan de brief aan je vader laten lezen ( dat had er nog bij gemoeten ). Dat is vaak heel confronterend voor de persoon in kwestie, en vaak een opening voor een gesprek.En nog vaker aanleiding tot een grote familieruzie.
[...]
En dan de brief aan je vader laten lezen ( dat had er nog bij gemoeten ). Dat is vaak heel confronterend voor de persoon in kwestie, en vaak een opening voor een gesprek.En nog vaker aanleiding tot een grote familieruzie.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zondag 24 augustus 2008 om 09:25
hmm, het had mijn vader kunnen zijn waar je over schrijft.
Zeer dominante persoonlijkheid, moeder die enigszins onderdanig is, zwaar overgewicht (schommelt al jaren rond de 150 kg), ook grotendeels veroorzaakt door alcoholgebruik. Vader heeft daarnaast ook obesitas/ouderdoms-diabetis. Is op aanraden van de ha vanwege de diabetes vorig jaar zo'n 20 kg afgevallen, maar dat is er allemaal weer aan. Waarom? Hij is gewoon stronteigenwijs. De diëtiste kan dan wel zeggen dat hij geen drank meer moet drinken, maar hij vertaalt het in minder drinken. Ze eten wel magerder dan voorheen, maar het is die lik in de pindakaaspot, die vette koek en hapjes tussendoor.
Verschil bij mij is dat mijn vader al mijn hele leven zo is, ik ken hem niet anders.
Hij voert ook helemaal niets uit. Sinds zijn (vervroegd) pensioen (hij is nu 64), doet hij helemaal niets. Hij zit de hele dag op zijn stoel voor de tv, leest de krant of speelt mahjong of sudoku op de pc. Af en toe gaat hij nog weleens een avondje biljarten (in het dorp, maar hij gaat met de auto!) en en middagje golfen en that's it. Vind het vooral ook sneu voor mijn moeder, mijn vader is gewoon nergens voor te porren. Terwijl mijn moeder juist een heel actief persoon is die veel wandelt en fietst, dat doet ze dus vnml alleen.
Kijk ik heb het hier weleens met mijn vader over, maar ik push hem nergens in. Hij weet ook wel dat het niet gezond is wat hij doet (naast zijn overgewicht rookt hij ook nog eens 2 pakjes gaulloises zonder filter per dag), het ontbreekt hem aan de motivatie om er echt iets aan te doen.
Het is zijn leven, het zou fijn zijn als hij er wat aan zou doen, maar dat moet hij echt, echt zelf doen. Mijn vader zegt regelmatig dat hij liever zo dood gaat dan zwaar op dieet en zonder sigaretten. Tja....
Jouw vader weet heus dat het niet gezond en hij weet ook heus dat jij je zorgen maakt. Het nogeens herhalen kan geen kwaad, maar of het effect heeft? Denk het niet! Waarschijnijk is het trekken aan een dood paard.
Het is niet aan jou om hem te veranderen.
Zeer dominante persoonlijkheid, moeder die enigszins onderdanig is, zwaar overgewicht (schommelt al jaren rond de 150 kg), ook grotendeels veroorzaakt door alcoholgebruik. Vader heeft daarnaast ook obesitas/ouderdoms-diabetis. Is op aanraden van de ha vanwege de diabetes vorig jaar zo'n 20 kg afgevallen, maar dat is er allemaal weer aan. Waarom? Hij is gewoon stronteigenwijs. De diëtiste kan dan wel zeggen dat hij geen drank meer moet drinken, maar hij vertaalt het in minder drinken. Ze eten wel magerder dan voorheen, maar het is die lik in de pindakaaspot, die vette koek en hapjes tussendoor.
Verschil bij mij is dat mijn vader al mijn hele leven zo is, ik ken hem niet anders.
Hij voert ook helemaal niets uit. Sinds zijn (vervroegd) pensioen (hij is nu 64), doet hij helemaal niets. Hij zit de hele dag op zijn stoel voor de tv, leest de krant of speelt mahjong of sudoku op de pc. Af en toe gaat hij nog weleens een avondje biljarten (in het dorp, maar hij gaat met de auto!) en en middagje golfen en that's it. Vind het vooral ook sneu voor mijn moeder, mijn vader is gewoon nergens voor te porren. Terwijl mijn moeder juist een heel actief persoon is die veel wandelt en fietst, dat doet ze dus vnml alleen.
Kijk ik heb het hier weleens met mijn vader over, maar ik push hem nergens in. Hij weet ook wel dat het niet gezond is wat hij doet (naast zijn overgewicht rookt hij ook nog eens 2 pakjes gaulloises zonder filter per dag), het ontbreekt hem aan de motivatie om er echt iets aan te doen.
Het is zijn leven, het zou fijn zijn als hij er wat aan zou doen, maar dat moet hij echt, echt zelf doen. Mijn vader zegt regelmatig dat hij liever zo dood gaat dan zwaar op dieet en zonder sigaretten. Tja....
Jouw vader weet heus dat het niet gezond en hij weet ook heus dat jij je zorgen maakt. Het nogeens herhalen kan geen kwaad, maar of het effect heeft? Denk het niet! Waarschijnijk is het trekken aan een dood paard.
Het is niet aan jou om hem te veranderen.
zondag 24 augustus 2008 om 09:25
Zie het al voor me dat mij verteld gaat worden hoe ik moet eten... Ik maak toch zeker zelf wel uit of ik ga afvallen of niet?
Hoeveel topics zijn er wel niet geopend over bemoeizuchtige ouders/schoonouders die het beste met hun kinderen/schoonkinderen voor hebben? En nu andersom moeten ze het maar accepteren dat jij vindt dat hij moet afvallen voor zijn gezondheid. Het zijn leven, zijn gezondheid. Als het je irriteerd, vertel je hem dat en help je hem niet meer met zijn sokken of wat dan ook. Spreek het 1x uit, en daarna basta. Zijn keus om een paar jaar minder te leven.
Hoeveel topics zijn er wel niet geopend over bemoeizuchtige ouders/schoonouders die het beste met hun kinderen/schoonkinderen voor hebben? En nu andersom moeten ze het maar accepteren dat jij vindt dat hij moet afvallen voor zijn gezondheid. Het zijn leven, zijn gezondheid. Als het je irriteerd, vertel je hem dat en help je hem niet meer met zijn sokken of wat dan ook. Spreek het 1x uit, en daarna basta. Zijn keus om een paar jaar minder te leven.
zondag 24 augustus 2008 om 10:08
Dank voor al jullie reacties so far.
Door sommigen van jullie worden best harde woorden gesproken. Dat is misschien ook wel goed, als je emotioneel in zo'n situatie zit, zie je allemaal niet zo helder meer waar het eigenlijk om gaat en het zet me wel degelijk aan het denken over wat ik hier nou eigenlijk wil bereiken.
In ieder geval is voor mij heel duidelijk dat ik mijn vader NIET wil vertellen wat hij nou wel of niet moet eten. Ik begrijp dat sommigen mijn topic misschien zo geinterpreteerd hebben, maar dat is echt niet mijn intentie. Omdat ik ook niet full time thuis ben, kan dat ook helemaal niet. Bovendien is mijn vader intelligent genoeg om dit zelf te weten.
Ik wil voor mezelf een weg vinden om in ieder geval duidelijk te maken dat hij moet beseffen dat IK het moeilijk vind om dit te zien. Dat ik me zorgen maak over de toekomst. Hoe dit straks gaat als hij met pensioen is. Een soort bewustwording aan zijn kant dus. Het besef dat zijn keuzes ook invloed hebben op ons.
Dat is een kant die mijn ouders nog niet van me kennen, de kant waarin ik aangeef dat ik het niet altijd eens ben met hun keuzes. Misschien zegt Pom terecht dat dat mijn eigen probleem is, en dat dat los staat van dit overgewicht probleem. Ik ben er van mezelf nog niet helemaal uit welke rol dit speelt. Ik moet dat punt even op me in laten werken. Sowieso wil ik dit niet op korte termijn ter sprake brengen, omdat we nog vakantieplannen hebben.
Sommigen woorden zijn denk ik wel harder dan haalbaar is. Ik vraag me af of jullie het in zo'n zelfde situatie ook echt over je hart verkrijgen om hem vervolgens maar zelf te laten klooien met zijn sokken. Rationeel zou ik dat misschien wel willen, maar ik denk echt niet dat zo'n instelling in de praktijk veel resultaat zal halen.
Door sommigen van jullie worden best harde woorden gesproken. Dat is misschien ook wel goed, als je emotioneel in zo'n situatie zit, zie je allemaal niet zo helder meer waar het eigenlijk om gaat en het zet me wel degelijk aan het denken over wat ik hier nou eigenlijk wil bereiken.
In ieder geval is voor mij heel duidelijk dat ik mijn vader NIET wil vertellen wat hij nou wel of niet moet eten. Ik begrijp dat sommigen mijn topic misschien zo geinterpreteerd hebben, maar dat is echt niet mijn intentie. Omdat ik ook niet full time thuis ben, kan dat ook helemaal niet. Bovendien is mijn vader intelligent genoeg om dit zelf te weten.
Ik wil voor mezelf een weg vinden om in ieder geval duidelijk te maken dat hij moet beseffen dat IK het moeilijk vind om dit te zien. Dat ik me zorgen maak over de toekomst. Hoe dit straks gaat als hij met pensioen is. Een soort bewustwording aan zijn kant dus. Het besef dat zijn keuzes ook invloed hebben op ons.
Dat is een kant die mijn ouders nog niet van me kennen, de kant waarin ik aangeef dat ik het niet altijd eens ben met hun keuzes. Misschien zegt Pom terecht dat dat mijn eigen probleem is, en dat dat los staat van dit overgewicht probleem. Ik ben er van mezelf nog niet helemaal uit welke rol dit speelt. Ik moet dat punt even op me in laten werken. Sowieso wil ik dit niet op korte termijn ter sprake brengen, omdat we nog vakantieplannen hebben.
Sommigen woorden zijn denk ik wel harder dan haalbaar is. Ik vraag me af of jullie het in zo'n zelfde situatie ook echt over je hart verkrijgen om hem vervolgens maar zelf te laten klooien met zijn sokken. Rationeel zou ik dat misschien wel willen, maar ik denk echt niet dat zo'n instelling in de praktijk veel resultaat zal halen.
zondag 24 augustus 2008 om 10:17
quote:dignity schreef op 24 augustus 2008 @ 10:08:
Ik wil voor mezelf een weg vinden om in ieder geval duidelijk te maken dat hij moet beseffen dat IK het moeilijk vind om dit te zien. Nee hoor, je vader moet helemaal niks. Misschien is het een idee om je aandacht te richten op aspecten in je eigen leven waar je niet zo tevreden mee bent?
Ik wil voor mezelf een weg vinden om in ieder geval duidelijk te maken dat hij moet beseffen dat IK het moeilijk vind om dit te zien. Nee hoor, je vader moet helemaal niks. Misschien is het een idee om je aandacht te richten op aspecten in je eigen leven waar je niet zo tevreden mee bent?
zondag 24 augustus 2008 om 10:42
Dignity, moeilijke situatie, lijkt me.
Heb jij (of heeft je vader) het er wel eens met huisarts over gehad?
Ik vind het wel vreemd, dat sommigen hier jou vooral bemoeizucht verwijten, zo komt het op mij niet over, als het gaat om zorgen over de gezondheid van een van je ouders of de relatie met een van je ouders.
Verder ben ik wel benieuwd hoe de relatie met je ouders/vader, eigenlijk echt is, wanneer je zo'n (iig voor jou) essentieel onderwerp als dit toch niet bespreekbaar kunt maken. Kun je over andere dingen/gevoelens/problemen wel goed praten?Ben je enig kind of hebt je broers/zussen?
Heb jij (of heeft je vader) het er wel eens met huisarts over gehad?
Ik vind het wel vreemd, dat sommigen hier jou vooral bemoeizucht verwijten, zo komt het op mij niet over, als het gaat om zorgen over de gezondheid van een van je ouders of de relatie met een van je ouders.
Verder ben ik wel benieuwd hoe de relatie met je ouders/vader, eigenlijk echt is, wanneer je zo'n (iig voor jou) essentieel onderwerp als dit toch niet bespreekbaar kunt maken. Kun je over andere dingen/gevoelens/problemen wel goed praten?Ben je enig kind of hebt je broers/zussen?
Everytime you make a typo, the errorists win.
zondag 24 augustus 2008 om 10:49
quote:infojunk schreef op 24 augustus 2008 @ 10:42:
Dignity, moeilijke situatie, lijkt me.
Heb jij (of heeft je vader) het er wel eens met huisarts over gehad?
Ik vind het wel vreemd, dat sommigen hier jou vooral bemoeizucht verwijten, zo komt het op mij niet over, als het gaat om zorgen over de gezondheid van een van je ouders of de relatie met een van je ouders.
Verder ben ik wel benieuwd hoe de relatie met je ouders/vader, eigenlijk echt is, wanneer je zo'n (iig voor jou) essentieel onderwerp als dit toch niet bespreekbaar kunt maken. Kun je over andere dingen/gevoelens/problemen wel goed praten?Ben je enig kind of hebt je broers/zussen?
Tsja, een moeilijk punt. Ik beschouw de relatie met mijn ouders op zich verder als prima, al zijn er dus idd wel een paar onderwerpen die niet goed aangesneden kunnen worden. Zolang je nog in een echte kind-ouder relatie zit, accepteer je dat denk ik ook wel. Maar ik ben nu 27, dus geen kind meer. Misschien is die overgang juist wel zo moeilijk. Dat ik me besef dat de keuzes die mijn ouders maken niet meer per definitie de juiste zijn.
Ik heb overigens een iets oudere broer, waar ik ivm herkenning niet al teveel over uit kan wijden. Hij speelt iig geen grote rol in dit specifieke verhaal, wel in onze gezinsverhoudingen doordat hij nogal wat psychische problemen heeft.
Dignity, moeilijke situatie, lijkt me.
Heb jij (of heeft je vader) het er wel eens met huisarts over gehad?
Ik vind het wel vreemd, dat sommigen hier jou vooral bemoeizucht verwijten, zo komt het op mij niet over, als het gaat om zorgen over de gezondheid van een van je ouders of de relatie met een van je ouders.
Verder ben ik wel benieuwd hoe de relatie met je ouders/vader, eigenlijk echt is, wanneer je zo'n (iig voor jou) essentieel onderwerp als dit toch niet bespreekbaar kunt maken. Kun je over andere dingen/gevoelens/problemen wel goed praten?Ben je enig kind of hebt je broers/zussen?
Tsja, een moeilijk punt. Ik beschouw de relatie met mijn ouders op zich verder als prima, al zijn er dus idd wel een paar onderwerpen die niet goed aangesneden kunnen worden. Zolang je nog in een echte kind-ouder relatie zit, accepteer je dat denk ik ook wel. Maar ik ben nu 27, dus geen kind meer. Misschien is die overgang juist wel zo moeilijk. Dat ik me besef dat de keuzes die mijn ouders maken niet meer per definitie de juiste zijn.
Ik heb overigens een iets oudere broer, waar ik ivm herkenning niet al teveel over uit kan wijden. Hij speelt iig geen grote rol in dit specifieke verhaal, wel in onze gezinsverhoudingen doordat hij nogal wat psychische problemen heeft.
zondag 24 augustus 2008 om 11:23
Ik vind je verhaal wel herkenbaar overkomen. Mijn vader was vroeger ook ontzettend zwaar en uiteindelijk werd bij hem ook suiker geconstateerd. Vanaf toen is hij af gaan vallen, samen met mijn moeder die een redelijk buikje had. Nu zijn ze een slank stel. Helaas heeft mijn vader het wel inmiddels ook zwaar aan zijn hart en is hij heel wat hernia's rijker.
Je zou denken dat dit ogen zou openen maar helaas interesseert mijn zusje het totaal niets dat ze ook zwaar overgewicht heeft. Mijn moeder heeft het soms geprobeerd bespreekbaar te maken maar dan wordt ze boos. Ik heb haar eens in de zoveel tijd gevraagd samen te gaan sporten maar dat wil ze niet want ze wil bij haar kind zijn...
Ik vind het echt heel erg om te zien, ze is verdorie nog zo jong en maakt haar eigen lijf kapot. En dat is het moeilijke om te zien denk ik. Dat iemand waar je ontzettend veel van houdt zichzelf kapot maakt. Ik weet niet goed wat ik met mijn zusje moet, zij is ook een volwassen vrouw. Maar ik kan me voorstellen dat jij het inmiddels niet alleen meer een probleem van je ouders vindt. Het probleem ligt nu ook bij jou. Het is ten eerste moeilijk om te zien en daarnaast zadelt hij jou ook op met zorg. Dat is niet verplicht nee maar kom op, je houdt van je vader en je doet het.
Maar als je weer eens zijn sokken omhoog trekt, zou je dan niet eens laten zien wat dit met jou doet? Geef dan toch gewoon eens aan dat je het moeilijk vindt en dat het je pijn doet te zien hoe hij zichzelf kapot maakt. Dat je bang bent hem op deze manier te snel te verliezen. Lijkt me heel moeilijk hoor, als ik het tegen mijn zusje zeg wordt ze ook boos maar dan weet ze wel hoe ik er over denk. Ik blijf haar eens in de zoveel tijd vragen om mee te gaan. Wie weet zegt ze ooit ja...
Als de relatie tussen jou en je ouders goed is zou ik het gewoon aangeven. En dan niet op een geirriteerde manier maar meer in de vorm wat het met jou doet. Als de relatie goed is dan moet je ook weleens een woordenwisseling kunnen hebben en dan moet je al helemaal kunnen aangeven hoe je je voelt. Succes ermee!
Je zou denken dat dit ogen zou openen maar helaas interesseert mijn zusje het totaal niets dat ze ook zwaar overgewicht heeft. Mijn moeder heeft het soms geprobeerd bespreekbaar te maken maar dan wordt ze boos. Ik heb haar eens in de zoveel tijd gevraagd samen te gaan sporten maar dat wil ze niet want ze wil bij haar kind zijn...
Ik vind het echt heel erg om te zien, ze is verdorie nog zo jong en maakt haar eigen lijf kapot. En dat is het moeilijke om te zien denk ik. Dat iemand waar je ontzettend veel van houdt zichzelf kapot maakt. Ik weet niet goed wat ik met mijn zusje moet, zij is ook een volwassen vrouw. Maar ik kan me voorstellen dat jij het inmiddels niet alleen meer een probleem van je ouders vindt. Het probleem ligt nu ook bij jou. Het is ten eerste moeilijk om te zien en daarnaast zadelt hij jou ook op met zorg. Dat is niet verplicht nee maar kom op, je houdt van je vader en je doet het.
Maar als je weer eens zijn sokken omhoog trekt, zou je dan niet eens laten zien wat dit met jou doet? Geef dan toch gewoon eens aan dat je het moeilijk vindt en dat het je pijn doet te zien hoe hij zichzelf kapot maakt. Dat je bang bent hem op deze manier te snel te verliezen. Lijkt me heel moeilijk hoor, als ik het tegen mijn zusje zeg wordt ze ook boos maar dan weet ze wel hoe ik er over denk. Ik blijf haar eens in de zoveel tijd vragen om mee te gaan. Wie weet zegt ze ooit ja...
Als de relatie tussen jou en je ouders goed is zou ik het gewoon aangeven. En dan niet op een geirriteerde manier maar meer in de vorm wat het met jou doet. Als de relatie goed is dan moet je ook weleens een woordenwisseling kunnen hebben en dan moet je al helemaal kunnen aangeven hoe je je voelt. Succes ermee!
zondag 24 augustus 2008 om 11:50
quote:dignity schreef op 23 augustus 2008 @ 23:03:
Omdat wij vervolgens wekenlang zijn sokken moeten aantrekken omdat hij daar zelf niet bijkan, omdat zijn buik in de weg zit. [..] Dat het argument 'het is mijn lijf' zijn kracht begint te verliezen."Yep, het is jouw lijf, en het zijn jouw sokken!" Doe het zelf dan maar zou ik zeggen. Zolang zijn gewicht alleen hem in de weg zit, swa, maar nu betrekt hij zijn gezin erbij omdat hij GVD zijn eigen sokken niet kan aantrekken, en nog volhouden dat er niets hoeft te veranderen?
Omdat wij vervolgens wekenlang zijn sokken moeten aantrekken omdat hij daar zelf niet bijkan, omdat zijn buik in de weg zit. [..] Dat het argument 'het is mijn lijf' zijn kracht begint te verliezen."Yep, het is jouw lijf, en het zijn jouw sokken!" Doe het zelf dan maar zou ik zeggen. Zolang zijn gewicht alleen hem in de weg zit, swa, maar nu betrekt hij zijn gezin erbij omdat hij GVD zijn eigen sokken niet kan aantrekken, en nog volhouden dat er niets hoeft te veranderen?
