Relaties
alle pijlers
Vader met zwaar overgewicht
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:06
Hey allemaal,
De titel geeft het al aan, mijn vader heeft zwaar overgewicht en als zijn dochter begin ik me hier steeds meer zorgen over te maken. Waarom ik het bij de relatiepijler plaats, is omdat het steeds meer tussen mijn vader en mij in begint te staan.
Mijn vader is van het type 'sterke en dominante manager' en neemt dit type voor een groot deel mee naar huis. Hij is bij ons thuis de dominante persoonlijkheid, mijn moeder is redelijk onderdanig. En al jaren heeft mijn vader overgewicht, wat nu ernstige vormen begint aan te nemen. Van een simpel heuveltje waarbij ik nog niet eens sneller moet ademen, moet hij halverwege stoppen omdat hij het echt niet meer trekt. Dit wordt voor een groot gedeelte veroorzaakt door alcoholgebruik, maar ook zijn eetgewoontes mogen er zijn. Op elk toetje moet tegenwoordig een dot slagroom.
Vroeger deed hij nog wel eens een crash dieet om het binnen de perken te houden. Maar de laatste keer is al jaren geleden, en er is geen stoppen meer aan nu.
Helaas is dit onderwerp bij ons thuis dus niet bespreekbaar. Hij beschouwt het als een onderwerp wat alleen hem aangaat en waar wij niets van mogen zeggen. Zelfs mijn moeder durft er niet meer over te beginnen. Maar allemaal maken we ons zorgen. Afgelopen zomer is hij door zijn rug gegaan en is weken uit de running geweest. Ik zeg niet dat dat is gekomen door overgewicht, maar dit heeft het zeker niet makkelijker gemaakt.
Het begint me steeds meer te irriteren om hem zo te zien. Ik kan het gewoon niet meer aanzien dat hij zichzelf zo naar de knoppen werkt. Daarom ben ik op zoek naar manieren om dit bespreekbaar te maken. Heeft iemand hier ervaring mee?? Dit is geen kwestie van 'praat eens met hem', ik moet dit echt op de juiste manier aanpakken om grootse ruzie te voorkomen.
Wie kan me verder helpen??
De titel geeft het al aan, mijn vader heeft zwaar overgewicht en als zijn dochter begin ik me hier steeds meer zorgen over te maken. Waarom ik het bij de relatiepijler plaats, is omdat het steeds meer tussen mijn vader en mij in begint te staan.
Mijn vader is van het type 'sterke en dominante manager' en neemt dit type voor een groot deel mee naar huis. Hij is bij ons thuis de dominante persoonlijkheid, mijn moeder is redelijk onderdanig. En al jaren heeft mijn vader overgewicht, wat nu ernstige vormen begint aan te nemen. Van een simpel heuveltje waarbij ik nog niet eens sneller moet ademen, moet hij halverwege stoppen omdat hij het echt niet meer trekt. Dit wordt voor een groot gedeelte veroorzaakt door alcoholgebruik, maar ook zijn eetgewoontes mogen er zijn. Op elk toetje moet tegenwoordig een dot slagroom.
Vroeger deed hij nog wel eens een crash dieet om het binnen de perken te houden. Maar de laatste keer is al jaren geleden, en er is geen stoppen meer aan nu.
Helaas is dit onderwerp bij ons thuis dus niet bespreekbaar. Hij beschouwt het als een onderwerp wat alleen hem aangaat en waar wij niets van mogen zeggen. Zelfs mijn moeder durft er niet meer over te beginnen. Maar allemaal maken we ons zorgen. Afgelopen zomer is hij door zijn rug gegaan en is weken uit de running geweest. Ik zeg niet dat dat is gekomen door overgewicht, maar dit heeft het zeker niet makkelijker gemaakt.
Het begint me steeds meer te irriteren om hem zo te zien. Ik kan het gewoon niet meer aanzien dat hij zichzelf zo naar de knoppen werkt. Daarom ben ik op zoek naar manieren om dit bespreekbaar te maken. Heeft iemand hier ervaring mee?? Dit is geen kwestie van 'praat eens met hem', ik moet dit echt op de juiste manier aanpakken om grootse ruzie te voorkomen.
Wie kan me verder helpen??
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:09
Poe, wat een situatie... Mijn vader worstelt ook met een flink overgewicht, maar doet zijn stinkende best om af te vallen (met wisselend succes). Heel ander verhaal dus. Ik kan je niet helpen, maar wil je heel veel succes en wijsheid wensen! Je zorgen herken ik enorm, alleen staat mijn vader er heel anders in dan de jouwe...
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:09
Dignity, ook mijn vader heeft een zeer fors overgewicht. Bij hem speelt een eetverslaving daarin een grote rol. Als dochter (en als moeder van zijn kleinkinderen) zou ik hem ook wel willen veranderen, maar dat gaat dus niet. Het is en blijft zijn probleem, zijn overgewicht, zijn eetverslaving. Ik hoop dat ik mijn vader nog lang bij me mag houden maar zijn eetpatroon/overgewicht helpt daarbij niet erg. Loslaten is dus het devies...
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:13
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:13
Ik denk dat hij het toch echt zelf in zal moeten zien dat hij er iets aan moet doen.
Bij mij is het mijn moeder die overgewicht heeft, en ik maak me ook grote zorgen om haar. Maar ieder gesprek hierover leidde tot een ruzie. Ook zij vond dat ik me hier niet mee moest bemoeien, dat dit alleen haar aanging. Ze liep ook al een hele tijd met allerlei klachten rond, dus ik vond het ook vreemd dat haar huisarts haar niet eens aanspoorde om af te vallen. Uiteindelijk bleek een paar weken geleden dat ze diabetes heeft. Mijn vader en ik hebben haar allerlei informatie gegeven waaruit bleek dat het echt ongezond was om daarbij ook nog eens overgewicht te hebben. Daar is ze zo van geschrokken dat ze sinds een paar weken op dieet is gegaan. Ze vindt het nog wel heel moeilijk om dingen te laten staan, maar beseft wel dat het toch een stuk gezonder is om af te vallen.
Ik denk dat je vader heus wel weet dat hij overgewicht heeft, maar dat hij het moeilijk vindt om er iets aan te doen. Mijn moeder kon al die lekkernijen ook niet laten staan, ook al wist ze goed dat die ongezond waren.
Bij mij is het mijn moeder die overgewicht heeft, en ik maak me ook grote zorgen om haar. Maar ieder gesprek hierover leidde tot een ruzie. Ook zij vond dat ik me hier niet mee moest bemoeien, dat dit alleen haar aanging. Ze liep ook al een hele tijd met allerlei klachten rond, dus ik vond het ook vreemd dat haar huisarts haar niet eens aanspoorde om af te vallen. Uiteindelijk bleek een paar weken geleden dat ze diabetes heeft. Mijn vader en ik hebben haar allerlei informatie gegeven waaruit bleek dat het echt ongezond was om daarbij ook nog eens overgewicht te hebben. Daar is ze zo van geschrokken dat ze sinds een paar weken op dieet is gegaan. Ze vindt het nog wel heel moeilijk om dingen te laten staan, maar beseft wel dat het toch een stuk gezonder is om af te vallen.
Ik denk dat je vader heus wel weet dat hij overgewicht heeft, maar dat hij het moeilijk vindt om er iets aan te doen. Mijn moeder kon al die lekkernijen ook niet laten staan, ook al wist ze goed dat die ongezond waren.
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:15
Enigszins herkenbaar maar dan mijn schoonvader en geval suikerziekte, slechte benen (lees: elektrisch karretje want lopen gaat bijna niet meer).... Maar verder een andere situatie dus daar zal ik je niet mee lastig vallen.
Woon je nog thuis? Kun je wel goed met je moeder praten? In dat geval kan zij misschien wat betekenen, ik neem aan dat zij degene is die kookt. Dus bepaalt wat er op tafel komt. Bepaalde voedingsmiddelen vervangen o.i.d. Of laat je moeder zelf op dieet gaan, dan moet je vader wel volgen (nogmaals, als zij degene is die kookt en hij bij thuiskomst aanschuift). Dan moet hij wel mee Sonja Bakkeren... Zelf doe ik sinds 2,5 week Atkins (-5,5 kilo nu) en dat werkt als een trein. Misschien kunnen jullie dat met zijn allen invoeren thuis? Lowcarb maar slagroom en roomboter mogen. Met een beetje creativiteit weet hij niet eens dat hij aan het lijnen is (blijft er natuurlijk lunch en ontbijt over maar daar vinden jullie misschien ook wel wat op, lowcarb brood kopen bijvoorbeeld).
Iets anders kan ik niet zo snel bedenken.
Of probeer hem er op een andere manier op te wijzen. Laat je moeder zeggen dat ze een sportmaatje zoekt en dat ze wil dat hij met haar mee gaat. (Of een vriend/familielid o.i.d.) Ga samen eens achter internet zitten en doe samen de test van Je echte Leeftijd... Dat soort dingen. Zonder hem direct en persoonlijk aan te vallen kun je hem misschien op andere manieren aan het denken zetten.
Succes!
Woon je nog thuis? Kun je wel goed met je moeder praten? In dat geval kan zij misschien wat betekenen, ik neem aan dat zij degene is die kookt. Dus bepaalt wat er op tafel komt. Bepaalde voedingsmiddelen vervangen o.i.d. Of laat je moeder zelf op dieet gaan, dan moet je vader wel volgen (nogmaals, als zij degene is die kookt en hij bij thuiskomst aanschuift). Dan moet hij wel mee Sonja Bakkeren... Zelf doe ik sinds 2,5 week Atkins (-5,5 kilo nu) en dat werkt als een trein. Misschien kunnen jullie dat met zijn allen invoeren thuis? Lowcarb maar slagroom en roomboter mogen. Met een beetje creativiteit weet hij niet eens dat hij aan het lijnen is (blijft er natuurlijk lunch en ontbijt over maar daar vinden jullie misschien ook wel wat op, lowcarb brood kopen bijvoorbeeld).
Iets anders kan ik niet zo snel bedenken.
Of probeer hem er op een andere manier op te wijzen. Laat je moeder zeggen dat ze een sportmaatje zoekt en dat ze wil dat hij met haar mee gaat. (Of een vriend/familielid o.i.d.) Ga samen eens achter internet zitten en doe samen de test van Je echte Leeftijd... Dat soort dingen. Zonder hem direct en persoonlijk aan te vallen kun je hem misschien op andere manieren aan het denken zetten.
Succes!
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:16
Je kunt hetzelfde doen als met vaders die roken of teveel drinken: niets.
Ten eerste is het inderdaad zijn eigen leven, en hoewel je natuurlijk het recht hebt om je bezorgdheid te uiten mag hij zelf kiezen hoe gezond of ongezond hij wil leven. Ten tweede kun je mensen die niet gemotiveerd zijn echt niet veranderen. Dus het enige wat het je op zal leveren is een hoop ruzie en het zelfvoldane gevoel dat jij er tenminste moeite voor gedaan hebt.
Jouw doel lijkt nu vooral te zijn "erover praten zonder dat je grote ruzie krijgt". Maar stel dat dat lukt, wat denk je er dan mee te bereiken? Als je doel is hem duidelijk te maken dat je zorgen hebt, best. Maar als je denkt hem te kunnen laten afvallen zou ik me maar voorbereiden op een teleurstelling.
Ten eerste is het inderdaad zijn eigen leven, en hoewel je natuurlijk het recht hebt om je bezorgdheid te uiten mag hij zelf kiezen hoe gezond of ongezond hij wil leven. Ten tweede kun je mensen die niet gemotiveerd zijn echt niet veranderen. Dus het enige wat het je op zal leveren is een hoop ruzie en het zelfvoldane gevoel dat jij er tenminste moeite voor gedaan hebt.
Jouw doel lijkt nu vooral te zijn "erover praten zonder dat je grote ruzie krijgt". Maar stel dat dat lukt, wat denk je er dan mee te bereiken? Als je doel is hem duidelijk te maken dat je zorgen hebt, best. Maar als je denkt hem te kunnen laten afvallen zou ik me maar voorbereiden op een teleurstelling.
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:18
Loslaten inderdaad... Hij moet zelf een knop omzetten en dat gaat alleen als hij er zelf aan toe is.
Ik heb zelf ook overgewicht, maar heb vorig jaar de knop om kunnen zetten. Maar dit moest ik alleen doen, en daar konden mijn moeder en zusjes niets aan veranderen. Jarenlang heb ik nare opmerkingen gekregen maar toch hielp het niet.
Helaas, jij kunt er dus niks aan doen.
Ik maak nu hetzelfde mee, mijn zusje is in een paar jaar tijd enorm dik geworden en dat vind ik erg moeilijk om te zien. Het heeft voor mij zelf als een spiegel gewerkt waardoor ik de knop makkelijker om kon zetten. Door gezond en bewust te eten ben ik nu bijna 20 kilo kwijt. Nu zij nog...
Ik heb zelf ook overgewicht, maar heb vorig jaar de knop om kunnen zetten. Maar dit moest ik alleen doen, en daar konden mijn moeder en zusjes niets aan veranderen. Jarenlang heb ik nare opmerkingen gekregen maar toch hielp het niet.
Helaas, jij kunt er dus niks aan doen.
Ik maak nu hetzelfde mee, mijn zusje is in een paar jaar tijd enorm dik geworden en dat vind ik erg moeilijk om te zien. Het heeft voor mij zelf als een spiegel gewerkt waardoor ik de knop makkelijker om kon zetten. Door gezond en bewust te eten ben ik nu bijna 20 kilo kwijt. Nu zij nog...
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:19
quote:blijfgewoonbianca schreef op 23 augustus 2008 @ 22:13:
Als je erover begint zou de insteek moeten zijn dat jij je zorgen maakt omdat je bang bent hem te verliezen .
Elke andere reden is eigenlijk niet relevant ; zijn rug , zijn conditie , ....en JOUW irritatie .Deze reactie begrijp ik goed. Het is de weg waar ik zelf ook al een beetje aan zat te denken. Er is echter een probleem, omdat mijn vader zo'n dominante persoonlijkheid heeft, zijn discussies, met name met emotionele argumenten erg lastig. Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik bang ben om deze discussie aan te gaan, omdat ik denk met zijn sterke persoonlijkheid zo van tafel geveegd te worden als de discussie een kant op gaat die hij niet ziet zitten. Dat is een kant die we al regelmatig hebben meegemaakt en waar we allemaal voor terugdeinzen.
Als je erover begint zou de insteek moeten zijn dat jij je zorgen maakt omdat je bang bent hem te verliezen .
Elke andere reden is eigenlijk niet relevant ; zijn rug , zijn conditie , ....en JOUW irritatie .Deze reactie begrijp ik goed. Het is de weg waar ik zelf ook al een beetje aan zat te denken. Er is echter een probleem, omdat mijn vader zo'n dominante persoonlijkheid heeft, zijn discussies, met name met emotionele argumenten erg lastig. Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik bang ben om deze discussie aan te gaan, omdat ik denk met zijn sterke persoonlijkheid zo van tafel geveegd te worden als de discussie een kant op gaat die hij niet ziet zitten. Dat is een kant die we al regelmatig hebben meegemaakt en waar we allemaal voor terugdeinzen.
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:21
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:21
quote:Jessica70 schreef op 23 augustus 2008 @ 22:16:
Je kunt hetzelfde doen als met vaders die roken of teveel drinken: niets.
Ten eerste is het inderdaad zijn eigen leven, en hoewel je natuurlijk het recht hebt om je bezorgdheid te uiten mag hij zelf kiezen hoe gezond of ongezond hij wil leven. Ten tweede kun je mensen die niet gemotiveerd zijn echt niet veranderen. Dus het enige wat het je op zal leveren is een hoop ruzie en het zelfvoldane gevoel dat jij er tenminste moeite voor gedaan hebt.
Jouw doel lijkt nu vooral te zijn "erover praten zonder dat je grote ruzie krijgt". Maar stel dat dat lukt, wat denk je er dan mee te bereiken? Als je doel is hem duidelijk te maken dat je zorgen hebt, best. Maar als je denkt hem te kunnen laten afvallen zou ik me maar voorbereiden op een teleurstelling.
Mijn doel is eigenlijk niet eens direct om hem te laten afvallen. Ik ben me er goed van bewust dat dat iets is wat hij zelf zal moeten doen, en waar hij zelf gemotiveerd voor moet zijn.
Misschien is het meer dat ik ervan baal dat we allemaal krampachtig dit onderwerp proberen te vermijden. Dat wil ik graag doorbreken.
Je kunt hetzelfde doen als met vaders die roken of teveel drinken: niets.
Ten eerste is het inderdaad zijn eigen leven, en hoewel je natuurlijk het recht hebt om je bezorgdheid te uiten mag hij zelf kiezen hoe gezond of ongezond hij wil leven. Ten tweede kun je mensen die niet gemotiveerd zijn echt niet veranderen. Dus het enige wat het je op zal leveren is een hoop ruzie en het zelfvoldane gevoel dat jij er tenminste moeite voor gedaan hebt.
Jouw doel lijkt nu vooral te zijn "erover praten zonder dat je grote ruzie krijgt". Maar stel dat dat lukt, wat denk je er dan mee te bereiken? Als je doel is hem duidelijk te maken dat je zorgen hebt, best. Maar als je denkt hem te kunnen laten afvallen zou ik me maar voorbereiden op een teleurstelling.
Mijn doel is eigenlijk niet eens direct om hem te laten afvallen. Ik ben me er goed van bewust dat dat iets is wat hij zelf zal moeten doen, en waar hij zelf gemotiveerd voor moet zijn.
Misschien is het meer dat ik ervan baal dat we allemaal krampachtig dit onderwerp proberen te vermijden. Dat wil ik graag doorbreken.
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:22
Maar waarom moet je erover in discussie gaan dan? Wat denk je te bereiken?
Je hoeft alleen maar te zeggen dat je je zorgen maakt omdat hij een ongezond gewicht heeft. Daś alles.
Wat hij daarmee doet moet hij weten. Het heeft verder echt totaal nul zin om daarover in discussie te gaan. Jij maakt je zorgen, dat is jouw gevoel, klaar. Wat hij daar vervolgens mee doet is zijn zaak.
Je hoeft alleen maar te zeggen dat je je zorgen maakt omdat hij een ongezond gewicht heeft. Daś alles.
Wat hij daarmee doet moet hij weten. Het heeft verder echt totaal nul zin om daarover in discussie te gaan. Jij maakt je zorgen, dat is jouw gevoel, klaar. Wat hij daar vervolgens mee doet is zijn zaak.
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:22
Ik heb meerdere keren een gesprek gehad met mijn moeder waarin ik puur en alleen mijn zorgen uitte om haar te verliezen. Op de een of andere manier liep dit ook uit op ruzies, omdat zij zich toch aangevallen voelde.
Zoals anderen hier ook al zeiden, je kunt je zorgen uiten, maar je kunt je vader niet overhalen om af te gaan vallen. Dat zal hij toch echt zelf moeten willen.
Zoals anderen hier ook al zeiden, je kunt je zorgen uiten, maar je kunt je vader niet overhalen om af te gaan vallen. Dat zal hij toch echt zelf moeten willen.
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:25
Inderdaad; je kunt het een keer aankaarten, dat je je zo'n zorgen maakt om zijn gewicht/gezondheid maar daar moet je het dan ook bij laten. Doe verder gewoon gezellig en aardig tegen hem. Of ga eens een keer met hem wandelen; de ideale manier om bij te kletsen (en goed voor zijn gewicht haha).
Overigens gaat mijn vader nu wel naar bijeenkomsten van de anonieme eetverslaafden ("familie" van de anonieme alcoholisten, zelfde organisatie) en werkt hij daar aan zichzelf (met hun 12-stappen-plan). Zijn overgewicht is namelijk slechts een symptoom, niet het probleem zelf.
Overigens gaat mijn vader nu wel naar bijeenkomsten van de anonieme eetverslaafden ("familie" van de anonieme alcoholisten, zelfde organisatie) en werkt hij daar aan zichzelf (met hun 12-stappen-plan). Zijn overgewicht is namelijk slechts een symptoom, niet het probleem zelf.
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:26
quote:AgentL schreef op 23 augustus 2008 @ 22:21:
[...]
Djiezus! Als een hsl-trein!
Dat is echt niet goed hoor, 5,5 kilo in 2,5 week afvallen.
Max is toch wel 1 kilo per week...
Nou oke, bijna drie weken dan
Is natuurlijk een dieet met een 1e fase waarbij het altijd snel gaat. (Al is het maar vanwege vocht). Na volgende week door naar fase 2 en dan zal het vast langzamer gaan hoor. Maak je geen zorgen om mij!
Maar Dignity, wat ik al aangaf, kun je niet samen met je moeder een plan smeden?
[...]
Djiezus! Als een hsl-trein!
Dat is echt niet goed hoor, 5,5 kilo in 2,5 week afvallen.
Max is toch wel 1 kilo per week...
Nou oke, bijna drie weken dan
Is natuurlijk een dieet met een 1e fase waarbij het altijd snel gaat. (Al is het maar vanwege vocht). Na volgende week door naar fase 2 en dan zal het vast langzamer gaan hoor. Maak je geen zorgen om mij!
Maar Dignity, wat ik al aangaf, kun je niet samen met je moeder een plan smeden?
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:31
Dat is lastig. Ik wil in ieder geval met haar bespreken dat ik hier niet langer over wil stilzwijgen, om de discussie maar te vermijden. Maar hoe lief mijn moeder ook is, ik ben bang dat ze nooit echt stelling zal nemen in deze discussie. Ookal is ze het met me eens, ze blijft hem de slagroom voorschotelen zeg maar.
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:33
quote:dignity schreef op 23 augustus 2008 @ 22:31:
Dat is lastig. Ik wil in ieder geval met haar bespreken dat ik hier niet langer over wil stilzwijgen, om de discussie maar te vermijden. Maar hoe lief mijn moeder ook is, ik ben bang dat ze nooit echt stelling zal nemen in deze discussie. Ookal is ze het met me eens, ze blijft hem de slagroom voorschotelen zeg maar.Dat is jammer. Samen dringen jullie misschien wel tot hem door, zeker als je moeder mans genoeg is om andere producten in huis te halen. Als zij boodschappen doet/kookt, bepaalt zij dus de inhoud van de koelkast, en wat er op zijn bord ligt. Ik zou eens beginnen met praten met je moeder. Ik snap je ergernis hoor, die heb ik ook naar mijn schoonouders. Ontzettend irritant.
Dat is lastig. Ik wil in ieder geval met haar bespreken dat ik hier niet langer over wil stilzwijgen, om de discussie maar te vermijden. Maar hoe lief mijn moeder ook is, ik ben bang dat ze nooit echt stelling zal nemen in deze discussie. Ookal is ze het met me eens, ze blijft hem de slagroom voorschotelen zeg maar.Dat is jammer. Samen dringen jullie misschien wel tot hem door, zeker als je moeder mans genoeg is om andere producten in huis te halen. Als zij boodschappen doet/kookt, bepaalt zij dus de inhoud van de koelkast, en wat er op zijn bord ligt. Ik zou eens beginnen met praten met je moeder. Ik snap je ergernis hoor, die heb ik ook naar mijn schoonouders. Ontzettend irritant.
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:38
Klopt, de boodschappen gaan via haar. En omdat ze de laatste tijd zelf met de Sonja Bakkerrecepten aan de slag is gegaan, hoop ik dat dat toch iets oplevert. Alleen zorgt mijn vader voor de alcohol... En dat is toch ook een groot onderdeel van het probleem.
Ik begrijp het als jullie zeggen dat ik me moet beperken tot het uiten van mijn eigen zorgen. Maar dat frustreert me tegelijkertijd enorm, dat het daar dan bij moet blijven. Hoe laat ik het dan los??
Ik begrijp het als jullie zeggen dat ik me moet beperken tot het uiten van mijn eigen zorgen. Maar dat frustreert me tegelijkertijd enorm, dat het daar dan bij moet blijven. Hoe laat ik het dan los??
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:38
Je kaart nogal wat familieproblemen aan..........
Voor een groot deel van deze problemen kan jij niet voor een oplossing zorgen.
Je vader zal echt eerst zelf overtuigd moeten zijn van het feit dat hij moet gaan afvallen en minder moet gaan drinken. Op een bepaald moment helpen crash dieten niet meer en zal hij echt zijn leven drastisch moeten gaan wijzigen, meer bewegen en gezonder eten.
Jouw irritatie nu zal averechts werken. Ook jouw moeder kan niets doen voor hem.
Uit een keer je bezorgdheid omtrent zijn overgewicht, biedt je hulp aan bij het aanwenden van een gezondere leefwijze en zeg dat je het hier verder bij laat nu.
Laat hem eenzaam zijn in zijn oude patroon, maak er geen ruzie meer over, doe net alsof het je verder koud laat. Mogelijk gaat hij dan manieren zoeken om de strijd met het overgewicht aan te gaan.
Bovendien, het is een volwassen vent, een echte manager. Die heeft toch eigenlijk niet zijn familie nodig om hem ervan te overtuigen dat hij verkeerd bezig is? Dat weet hij al lang, nu moet hij nog wel even de discipline opbrengen om anders te gaan eten.
Voor een groot deel van deze problemen kan jij niet voor een oplossing zorgen.
Je vader zal echt eerst zelf overtuigd moeten zijn van het feit dat hij moet gaan afvallen en minder moet gaan drinken. Op een bepaald moment helpen crash dieten niet meer en zal hij echt zijn leven drastisch moeten gaan wijzigen, meer bewegen en gezonder eten.
Jouw irritatie nu zal averechts werken. Ook jouw moeder kan niets doen voor hem.
Uit een keer je bezorgdheid omtrent zijn overgewicht, biedt je hulp aan bij het aanwenden van een gezondere leefwijze en zeg dat je het hier verder bij laat nu.
Laat hem eenzaam zijn in zijn oude patroon, maak er geen ruzie meer over, doe net alsof het je verder koud laat. Mogelijk gaat hij dan manieren zoeken om de strijd met het overgewicht aan te gaan.
Bovendien, het is een volwassen vent, een echte manager. Die heeft toch eigenlijk niet zijn familie nodig om hem ervan te overtuigen dat hij verkeerd bezig is? Dat weet hij al lang, nu moet hij nog wel even de discipline opbrengen om anders te gaan eten.
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:40
quote:Winterdip schreef op 23 augustus 2008 @ 22:26:
[...]
Nou oke, bijna drie weken dan
Is natuurlijk een dieet met een 1e fase waarbij het altijd snel gaat. (Al is het maar vanwege vocht). Na volgende week door naar fase 2 en dan zal het vast langzamer gaan hoor. Maak je geen zorgen om mij!
Maar toch... Ik heb bij mezelf gemerkt dat het succesvoller is om je eetpatroon zelf om te gooien, en niet aan de hand van een boekje. Je zelf er in verdiepen wat wel en niet goed is, en bewust zijn van wat je eet. Dan is het gewichtsverlies pas blijvend...
@ Dignity: bij mij was het altijd maar makkelijk om zoveel te eten. Ik lust nou eenmaal graag 'slechte' dingen. En ja, stop maar eens met die gewoontes. Ga maar eens nadenken wat je allemaal naar binnen werkt. Dat gaat zo maar niet... Loop in de winkel maar eens langs de schappen zonder al die slechte dingen te kopen.
[...]
Nou oke, bijna drie weken dan
Is natuurlijk een dieet met een 1e fase waarbij het altijd snel gaat. (Al is het maar vanwege vocht). Na volgende week door naar fase 2 en dan zal het vast langzamer gaan hoor. Maak je geen zorgen om mij!
Maar toch... Ik heb bij mezelf gemerkt dat het succesvoller is om je eetpatroon zelf om te gooien, en niet aan de hand van een boekje. Je zelf er in verdiepen wat wel en niet goed is, en bewust zijn van wat je eet. Dan is het gewichtsverlies pas blijvend...
@ Dignity: bij mij was het altijd maar makkelijk om zoveel te eten. Ik lust nou eenmaal graag 'slechte' dingen. En ja, stop maar eens met die gewoontes. Ga maar eens nadenken wat je allemaal naar binnen werkt. Dat gaat zo maar niet... Loop in de winkel maar eens langs de schappen zonder al die slechte dingen te kopen.
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:44
[quote]pom508 schreef op 23 augustus 2008 @ 22:38:
Je kaart nogal wat familieproblemen aan..........
Voor een groot deel van deze problemen kan jij niet voor een oplossing zorgen.
quote]
Dat is misschien wel waar, daar heb je een punt. Onze familieverhoudingen zijn niet in alle opzichten even gemakkelijk. Ik heb lieve ouders hoor, daar niet van. Ik weet dat ik altijd op hen terug kan vallen. Maar tegelijkertijd zitten we vast in patronen die al jaren hetzelfde zijn en waar we niet makkelijk uit komen. Zijn persoonlijkheid is daar altijd een sterke factor in geweest. En daarbij zijn onvermogen om thuis de managerknop om te zetten naar een vaderknop.
Ik besef dat dat teveel is om nu aan de orde te stellen of te kunnen veranderen. Aan de andere kant wil ik wel laten zien dat ik die patronen wil doorbreken. Dat niet alle verhoudingen hetzelfde hoeven blijven. Dat ik ondertussen ook volwassen ben en opgewassen tegen mijn vader. Ik geef toe dat dat een aspect is wat meeweegt. En dat maakt het misschien des te lastiger.
Je kaart nogal wat familieproblemen aan..........
Voor een groot deel van deze problemen kan jij niet voor een oplossing zorgen.
quote]
Dat is misschien wel waar, daar heb je een punt. Onze familieverhoudingen zijn niet in alle opzichten even gemakkelijk. Ik heb lieve ouders hoor, daar niet van. Ik weet dat ik altijd op hen terug kan vallen. Maar tegelijkertijd zitten we vast in patronen die al jaren hetzelfde zijn en waar we niet makkelijk uit komen. Zijn persoonlijkheid is daar altijd een sterke factor in geweest. En daarbij zijn onvermogen om thuis de managerknop om te zetten naar een vaderknop.
Ik besef dat dat teveel is om nu aan de orde te stellen of te kunnen veranderen. Aan de andere kant wil ik wel laten zien dat ik die patronen wil doorbreken. Dat niet alle verhoudingen hetzelfde hoeven blijven. Dat ik ondertussen ook volwassen ben en opgewassen tegen mijn vader. Ik geef toe dat dat een aspect is wat meeweegt. En dat maakt het misschien des te lastiger.
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:46
quote:dignity schreef op 23 augustus 2008 @ 22:38:
Hoe laat ik het dan los??Laat de tijd zijn werk doen. Tijd waarin je jezelf voorhoudt dat het zijn probleem is, niet het jouwe. Hij moet willen veranderen, en iemands wil komt van binnenuit. Mijn moeder (en ik ook) hebben zo lang ik weet zorgen en frustraties gehad om het gewicht van mijn vader (en als hij nu het gewicht uit mijn jeugd zou hebben, zouden we een gat in de lucht springen..) en het heeft niets geholpen. Pas toen hij zelf inzag dat het zo niet meer kon (en hoorde van die club), is hij hulp gaan zoeken. Nu is het probleem ook bespreekbaar; en dat was het vroeger helemaal niet. Zet je frustratie om iets aardigs. Maak die wandeling, ga het gesprek met hem aan. Probeer gewoon op een leuke manier dichtbij te komen en wie weet komt zijn overgewicht dan ook wel een keer aan de orde, en hoe hij daar wellicht mee worstelt.
Hoe laat ik het dan los??Laat de tijd zijn werk doen. Tijd waarin je jezelf voorhoudt dat het zijn probleem is, niet het jouwe. Hij moet willen veranderen, en iemands wil komt van binnenuit. Mijn moeder (en ik ook) hebben zo lang ik weet zorgen en frustraties gehad om het gewicht van mijn vader (en als hij nu het gewicht uit mijn jeugd zou hebben, zouden we een gat in de lucht springen..) en het heeft niets geholpen. Pas toen hij zelf inzag dat het zo niet meer kon (en hoorde van die club), is hij hulp gaan zoeken. Nu is het probleem ook bespreekbaar; en dat was het vroeger helemaal niet. Zet je frustratie om iets aardigs. Maak die wandeling, ga het gesprek met hem aan. Probeer gewoon op een leuke manier dichtbij te komen en wie weet komt zijn overgewicht dan ook wel een keer aan de orde, en hoe hij daar wellicht mee worstelt.
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:49
quote:dignity schreef op 23 augustus 2008 @ 22:31:
Dat is lastig. Ik wil in ieder geval met haar bespreken dat ik hier niet langer over wil stilzwijgen, om de discussie maar te vermijden. Maar hoe lief mijn moeder ook is, ik ben bang dat ze nooit echt stelling zal nemen in deze discussie. Ookal is ze het met me eens, ze blijft hem de slagroom voorschotelen zeg maar.En dat is dan weer je moeders keus ; iets wat je eigenlijk ook geen ene fluit aan gaat .
Dat is lastig. Ik wil in ieder geval met haar bespreken dat ik hier niet langer over wil stilzwijgen, om de discussie maar te vermijden. Maar hoe lief mijn moeder ook is, ik ben bang dat ze nooit echt stelling zal nemen in deze discussie. Ookal is ze het met me eens, ze blijft hem de slagroom voorschotelen zeg maar.En dat is dan weer je moeders keus ; iets wat je eigenlijk ook geen ene fluit aan gaat .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
