Relaties
alle pijlers
Vader met zwaar overgewicht
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:06
Hey allemaal,
De titel geeft het al aan, mijn vader heeft zwaar overgewicht en als zijn dochter begin ik me hier steeds meer zorgen over te maken. Waarom ik het bij de relatiepijler plaats, is omdat het steeds meer tussen mijn vader en mij in begint te staan.
Mijn vader is van het type 'sterke en dominante manager' en neemt dit type voor een groot deel mee naar huis. Hij is bij ons thuis de dominante persoonlijkheid, mijn moeder is redelijk onderdanig. En al jaren heeft mijn vader overgewicht, wat nu ernstige vormen begint aan te nemen. Van een simpel heuveltje waarbij ik nog niet eens sneller moet ademen, moet hij halverwege stoppen omdat hij het echt niet meer trekt. Dit wordt voor een groot gedeelte veroorzaakt door alcoholgebruik, maar ook zijn eetgewoontes mogen er zijn. Op elk toetje moet tegenwoordig een dot slagroom.
Vroeger deed hij nog wel eens een crash dieet om het binnen de perken te houden. Maar de laatste keer is al jaren geleden, en er is geen stoppen meer aan nu.
Helaas is dit onderwerp bij ons thuis dus niet bespreekbaar. Hij beschouwt het als een onderwerp wat alleen hem aangaat en waar wij niets van mogen zeggen. Zelfs mijn moeder durft er niet meer over te beginnen. Maar allemaal maken we ons zorgen. Afgelopen zomer is hij door zijn rug gegaan en is weken uit de running geweest. Ik zeg niet dat dat is gekomen door overgewicht, maar dit heeft het zeker niet makkelijker gemaakt.
Het begint me steeds meer te irriteren om hem zo te zien. Ik kan het gewoon niet meer aanzien dat hij zichzelf zo naar de knoppen werkt. Daarom ben ik op zoek naar manieren om dit bespreekbaar te maken. Heeft iemand hier ervaring mee?? Dit is geen kwestie van 'praat eens met hem', ik moet dit echt op de juiste manier aanpakken om grootse ruzie te voorkomen.
Wie kan me verder helpen??
De titel geeft het al aan, mijn vader heeft zwaar overgewicht en als zijn dochter begin ik me hier steeds meer zorgen over te maken. Waarom ik het bij de relatiepijler plaats, is omdat het steeds meer tussen mijn vader en mij in begint te staan.
Mijn vader is van het type 'sterke en dominante manager' en neemt dit type voor een groot deel mee naar huis. Hij is bij ons thuis de dominante persoonlijkheid, mijn moeder is redelijk onderdanig. En al jaren heeft mijn vader overgewicht, wat nu ernstige vormen begint aan te nemen. Van een simpel heuveltje waarbij ik nog niet eens sneller moet ademen, moet hij halverwege stoppen omdat hij het echt niet meer trekt. Dit wordt voor een groot gedeelte veroorzaakt door alcoholgebruik, maar ook zijn eetgewoontes mogen er zijn. Op elk toetje moet tegenwoordig een dot slagroom.
Vroeger deed hij nog wel eens een crash dieet om het binnen de perken te houden. Maar de laatste keer is al jaren geleden, en er is geen stoppen meer aan nu.
Helaas is dit onderwerp bij ons thuis dus niet bespreekbaar. Hij beschouwt het als een onderwerp wat alleen hem aangaat en waar wij niets van mogen zeggen. Zelfs mijn moeder durft er niet meer over te beginnen. Maar allemaal maken we ons zorgen. Afgelopen zomer is hij door zijn rug gegaan en is weken uit de running geweest. Ik zeg niet dat dat is gekomen door overgewicht, maar dit heeft het zeker niet makkelijker gemaakt.
Het begint me steeds meer te irriteren om hem zo te zien. Ik kan het gewoon niet meer aanzien dat hij zichzelf zo naar de knoppen werkt. Daarom ben ik op zoek naar manieren om dit bespreekbaar te maken. Heeft iemand hier ervaring mee?? Dit is geen kwestie van 'praat eens met hem', ik moet dit echt op de juiste manier aanpakken om grootse ruzie te voorkomen.
Wie kan me verder helpen??
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:51
quote:Winterdip schreef op 23 augustus 2008 @ 22:33:
[...]
Dat is jammer. Samen dringen jullie misschien wel tot hem door, zeker als je moeder mans genoeg is om andere producten in huis te halen. Als zij boodschappen doet/kookt, bepaalt zij dus de inhoud van de koelkast, en wat er op zijn bord ligt. Ik zou eens beginnen met praten met je moeder. Ik snap je ergernis hoor, die heb ik ook naar mijn schoonouders. Ontzettend irritant.Als iemand voor mij zou gaan bepalen dat ik voortaan op dieet ben , vegetariër ben of iets in die geest nam ik een abonnement op de plaatselijke snackbar en de kantine van het werk . Kom nou, zeg !
[...]
Dat is jammer. Samen dringen jullie misschien wel tot hem door, zeker als je moeder mans genoeg is om andere producten in huis te halen. Als zij boodschappen doet/kookt, bepaalt zij dus de inhoud van de koelkast, en wat er op zijn bord ligt. Ik zou eens beginnen met praten met je moeder. Ik snap je ergernis hoor, die heb ik ook naar mijn schoonouders. Ontzettend irritant.Als iemand voor mij zou gaan bepalen dat ik voortaan op dieet ben , vegetariër ben of iets in die geest nam ik een abonnement op de plaatselijke snackbar en de kantine van het werk . Kom nou, zeg !
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:53
quote:wuiles schreef op 23 augustus 2008 @ 22:48:
Wat vinden je ouders van jouw relatie en jouw gewicht?
Ook dat is een moeilijk punt. Ik ben altijd aan de zware kant geweest. Geen ernstig overgewicht, wel maat 44-46 en dat heeft mij in de loop van de tijd zowel psychisch al lichamelijk flink dwarsgezeten. Met name in de puberteit. Onzekerheid over hoe je eruit ziet. Je kent het wel. Mijn ouders hebben mij toen ook naar een dietist gestuurd omdat ze vonden dat ik af moest vallen. Wat overigens weinig heeft opgeleverd. Maar goed, het signaal vanuit mijn ouders was duidelijk natuurlijk.
Sinds een jaar zijn zowel mijn moeder als gaan sporten, waarbij ik ook vrij fanatiek ben geworden. 3 keer per week 1,5 uur cardiotraining, fitness en spinning. Daardoor ben ik iets afgevallen, niet eens zoveel, maar is mijn conditie wel flink verbeterd. En dus ook mijn zelfvertrouwen flink gegroeid. Dat heeft ook doorgewerkt in het contact met mijn ouders, dat op veel punten een stuk volwassener is geworden.
Mijn moeder heeft overigens voor haar leeftijd nog een prachtig firguur. Nog steeds maatje 38 op haar 60e...
Wat vinden je ouders van jouw relatie en jouw gewicht?
Ook dat is een moeilijk punt. Ik ben altijd aan de zware kant geweest. Geen ernstig overgewicht, wel maat 44-46 en dat heeft mij in de loop van de tijd zowel psychisch al lichamelijk flink dwarsgezeten. Met name in de puberteit. Onzekerheid over hoe je eruit ziet. Je kent het wel. Mijn ouders hebben mij toen ook naar een dietist gestuurd omdat ze vonden dat ik af moest vallen. Wat overigens weinig heeft opgeleverd. Maar goed, het signaal vanuit mijn ouders was duidelijk natuurlijk.
Sinds een jaar zijn zowel mijn moeder als gaan sporten, waarbij ik ook vrij fanatiek ben geworden. 3 keer per week 1,5 uur cardiotraining, fitness en spinning. Daardoor ben ik iets afgevallen, niet eens zoveel, maar is mijn conditie wel flink verbeterd. En dus ook mijn zelfvertrouwen flink gegroeid. Dat heeft ook doorgewerkt in het contact met mijn ouders, dat op veel punten een stuk volwassener is geworden.
Mijn moeder heeft overigens voor haar leeftijd nog een prachtig firguur. Nog steeds maatje 38 op haar 60e...
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:53
quote:wuiles schreef op 23 augustus 2008 @ 22:48:
Wat vinden je ouders van jouw relatie en jouw gewicht?En misschien rookt Dignity wel en vinden haar ouders dat vreselijk. Dignity, zou je het pikken als zij allemaal "plannetjes" zouden smeden om jou te laten stoppen met roken (zoals in; je vriend geen sigaretten meer laten kopen voor jou etc.)? Dit voorbeeld om aan te geven dat het je in wezen echt niets aan gaat. Het zal dus echt moeten blijven bij het eenmalig uiten van je zorgen en verder gewoon normaal en aardig doen.
Wat vinden je ouders van jouw relatie en jouw gewicht?En misschien rookt Dignity wel en vinden haar ouders dat vreselijk. Dignity, zou je het pikken als zij allemaal "plannetjes" zouden smeden om jou te laten stoppen met roken (zoals in; je vriend geen sigaretten meer laten kopen voor jou etc.)? Dit voorbeeld om aan te geven dat het je in wezen echt niets aan gaat. Het zal dus echt moeten blijven bij het eenmalig uiten van je zorgen en verder gewoon normaal en aardig doen.
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:56
quote:blijfgewoonbianca schreef op 23 augustus 2008 @ 22:49:
[...]
En dat is dan weer je moeders keus ; iets wat je eigenlijk ook geen ene fluit aan gaat .Ik begrijp je punt, vind het alleen jammer dat je het zo formuleert. Het is bij mij geen kwestie van bemoeizucht. Zoals ik al eerder aangaf, is het mij niet eens zozeer te doen om het direct beinvloeden van de eetgewoonten van mijn ouders, alswel het bespreekbaar maken van het probleem. Dat we er een open gesprek over kunnen hebben en dat het onderwerp niet zo pijnlijk vermeden wordt.
[...]
En dat is dan weer je moeders keus ; iets wat je eigenlijk ook geen ene fluit aan gaat .Ik begrijp je punt, vind het alleen jammer dat je het zo formuleert. Het is bij mij geen kwestie van bemoeizucht. Zoals ik al eerder aangaf, is het mij niet eens zozeer te doen om het direct beinvloeden van de eetgewoonten van mijn ouders, alswel het bespreekbaar maken van het probleem. Dat we er een open gesprek over kunnen hebben en dat het onderwerp niet zo pijnlijk vermeden wordt.
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:57
Overigens heeft mijn moeder altijd heel gezond en mager gekookt voor mijn vader. Hij nam ook altijd rauwkost mee naar zijn werk (is hij gelukkig gek op). Dus rara hoe hij dan toch niet afviel? Nee hoor, als je weet wat je allemaal bij tankstations etc. kunt kopen...dan is het zo verklaard. Dignity, wees dus niet naief (puntjes); ook al zou jouw moeder hem geen slagroom meer voorschotelen; zijn caloriëen haalt hij dan wel ergens anders vandaan.
zaterdag 23 augustus 2008 om 22:58
quote:dignity schreef op 23 augustus 2008 @ 22:56:
[...]
Ik begrijp je punt, vind het alleen jammer dat je het zo formuleert. Het is bij mij geen kwestie van bemoeizucht. Zoals ik al eerder aangaf, is het mij niet eens zozeer te doen om het direct beinvloeden van de eetgewoonten van mijn ouders, alswel het bespreekbaar maken van het probleem. Dat we er een open gesprek over kunnen hebben en dat het onderwerp niet zo pijnlijk vermeden wordt.Dat is het dus gewoon wel. Wel bemoeizucht uit een lief en bezorgd hart maar het blijft bemoeizucht. En daar zitten anderen (ook/zeker familie niet) niet op te wachten, jammer voor jou.
[...]
Ik begrijp je punt, vind het alleen jammer dat je het zo formuleert. Het is bij mij geen kwestie van bemoeizucht. Zoals ik al eerder aangaf, is het mij niet eens zozeer te doen om het direct beinvloeden van de eetgewoonten van mijn ouders, alswel het bespreekbaar maken van het probleem. Dat we er een open gesprek over kunnen hebben en dat het onderwerp niet zo pijnlijk vermeden wordt.Dat is het dus gewoon wel. Wel bemoeizucht uit een lief en bezorgd hart maar het blijft bemoeizucht. En daar zitten anderen (ook/zeker familie niet) niet op te wachten, jammer voor jou.
zaterdag 23 augustus 2008 om 23:00
quote:dignity schreef op 23 augustus 2008 @ 22:53:
[...]
Ook dat is een moeilijk punt. Ik ben altijd aan de zware kant geweest. .. Mijn ouders hebben mij toen ook naar een dietist gestuurd omdat ze vonden dat ik af moest vallen. Wat overigens weinig heeft opgeleverd. .. Dat heeft ook doorgewerkt in het contact met mijn ouders, dat op veel punten een stuk volwassener is geworden.
Ik vind je gedrag naar je ouders eerder bemoeizuchtig dan volwassen. Bij volwassen worden hoort namelijk afstand nemen. Leren leven en laten leven. Of je ouders nou wel of niet gelukkig en gezond zijn, zij zijn volwassen mensen die hun eigen keuzes maken in het leven, jij hebt je er niet mee te bemoeien.
[...]
Ook dat is een moeilijk punt. Ik ben altijd aan de zware kant geweest. .. Mijn ouders hebben mij toen ook naar een dietist gestuurd omdat ze vonden dat ik af moest vallen. Wat overigens weinig heeft opgeleverd. .. Dat heeft ook doorgewerkt in het contact met mijn ouders, dat op veel punten een stuk volwassener is geworden.
Ik vind je gedrag naar je ouders eerder bemoeizuchtig dan volwassen. Bij volwassen worden hoort namelijk afstand nemen. Leren leven en laten leven. Of je ouders nou wel of niet gelukkig en gezond zijn, zij zijn volwassen mensen die hun eigen keuzes maken in het leven, jij hebt je er niet mee te bemoeien.
zaterdag 23 augustus 2008 om 23:00
quote:dignity schreef op 23 augustus 2008 @ 22:56:
[...]
Ik begrijp je punt, vind het alleen jammer dat je het zo formuleert.
En dan wilde ik eerst nog schrijven dat het je geen h*l aangaat
Het is bij mij geen kwestie van bemoeizucht.
Van wat dan ? Bezorgdheid ?Of gedeelde smart is halve smart ; ik vervelend sporten en lijnen dus allemaal vervelend sporten en lijnen ? Maar zelfs als het geen bemoeizucht is kan het wel als zodanig worden opgepikt door je vader .
Zoals ik al eerder aangaf, is het mij niet eens zozeer te doen om het direct beinvloeden van de eetgewoonten van mijn ouders, alswel het bespreekbaar maken van het probleem.Vooralsnog is het JOUW probleem . Dat je vader er op dit moment een probleem mee heeft dat hij zo zwaar is en een slechte conditie heeft daar hoor ik je niet over . Dat we er een open gesprek over kunnen hebben en dat het onderwerp niet zo pijnlijk vermeden wordt.
[...]
Ik begrijp je punt, vind het alleen jammer dat je het zo formuleert.
En dan wilde ik eerst nog schrijven dat het je geen h*l aangaat
Het is bij mij geen kwestie van bemoeizucht.
Van wat dan ? Bezorgdheid ?Of gedeelde smart is halve smart ; ik vervelend sporten en lijnen dus allemaal vervelend sporten en lijnen ? Maar zelfs als het geen bemoeizucht is kan het wel als zodanig worden opgepikt door je vader .
Zoals ik al eerder aangaf, is het mij niet eens zozeer te doen om het direct beinvloeden van de eetgewoonten van mijn ouders, alswel het bespreekbaar maken van het probleem.Vooralsnog is het JOUW probleem . Dat je vader er op dit moment een probleem mee heeft dat hij zo zwaar is en een slechte conditie heeft daar hoor ik je niet over . Dat we er een open gesprek over kunnen hebben en dat het onderwerp niet zo pijnlijk vermeden wordt.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 23 augustus 2008 om 23:01
quote:blijfgewoonbianca schreef op 23 augustus 2008 @ 22:53:
Dus je vader is dik , dominant en drinkt te veel ? En dat wil jij allemaal veranderen ?
Ik denk dat je meer op je vader lijkt dan je denkt
Het werkte bij mij trouwens enorm in het tegendeel toen iedereen (zusjes en moeder) zich met mij bemoeide.
Pas toen we andere dingen aan ons hoofd hadden en ze zich niet meer met mijn gewicht en eetgewoontes bemoeiden heb ik zelf de knop om kunnen zetten.
Daarom weet ik nu ook dat ik mijn zusje met rust moet laten, ze moet er toch zelf achter komen...
Dus je vader is dik , dominant en drinkt te veel ? En dat wil jij allemaal veranderen ?
Ik denk dat je meer op je vader lijkt dan je denkt
Het werkte bij mij trouwens enorm in het tegendeel toen iedereen (zusjes en moeder) zich met mij bemoeide.
Pas toen we andere dingen aan ons hoofd hadden en ze zich niet meer met mijn gewicht en eetgewoontes bemoeiden heb ik zelf de knop om kunnen zetten.
Daarom weet ik nu ook dat ik mijn zusje met rust moet laten, ze moet er toch zelf achter komen...
zaterdag 23 augustus 2008 om 23:02
zaterdag 23 augustus 2008 om 23:03
Dan hebben we misschien een ander begrip van bemoeizucht.
Mijn topic was mij puur te doen om het op een goede manier bespreekbaar maken van mijn gevoelens hierover met mijn vader, die nu eenmaal lastig is in het voeren van discussies als het om emoties gaat. Hoe ik daarin niet ondersneeuw. En dat ik vind dat het onderwerp niet zo beperkt is als het lijkt, omdat hij door zijn conditiegebrek ons ook opzadelt. Omdat wij vervolgens wekenlang zijn sokken moeten aantrekken omdat hij daar zelf niet bijkan, omdat zijn buik in de weg zit. Omdat wij hem vervolgens overal naar toe moeten brengen, omdat hij door zijn rug geen auto kan rijden. Dat het argument 'het is mijn lijf' zijn kracht begint te verliezen.
Mijn topic was mij puur te doen om het op een goede manier bespreekbaar maken van mijn gevoelens hierover met mijn vader, die nu eenmaal lastig is in het voeren van discussies als het om emoties gaat. Hoe ik daarin niet ondersneeuw. En dat ik vind dat het onderwerp niet zo beperkt is als het lijkt, omdat hij door zijn conditiegebrek ons ook opzadelt. Omdat wij vervolgens wekenlang zijn sokken moeten aantrekken omdat hij daar zelf niet bijkan, omdat zijn buik in de weg zit. Omdat wij hem vervolgens overal naar toe moeten brengen, omdat hij door zijn rug geen auto kan rijden. Dat het argument 'het is mijn lijf' zijn kracht begint te verliezen.
zaterdag 23 augustus 2008 om 23:10
quote:dignity schreef op 23 augustus 2008 @ 23:03:
Dan hebben we misschien een ander begrip van bemoeizucht.
Mijn topic was mij puur te doen om het op een goede manier bespreekbaar maken van mijn gevoelens hierover met mijn vader, die nu eenmaal lastig is in het voeren van discussies als het om emoties gaat. Hoe ik daarin niet ondersneeuw. En dat ik vind dat het onderwerp niet zo beperkt is als het lijkt, omdat hij door zijn conditiegebrek ons ook opzadelt. Omdat wij vervolgens wekenlang zijn sokken moeten aantrekken omdat hij daar zelf niet bijkan, omdat zijn buik in de weg zit. Omdat wij hem vervolgens overal naar toe moeten brengen, omdat hij door zijn rug geen auto kan rijden. Dat het argument 'het is mijn lijf' zijn kracht begint te verliezen.En als je dat nu eens weigert?
Dan hebben we misschien een ander begrip van bemoeizucht.
Mijn topic was mij puur te doen om het op een goede manier bespreekbaar maken van mijn gevoelens hierover met mijn vader, die nu eenmaal lastig is in het voeren van discussies als het om emoties gaat. Hoe ik daarin niet ondersneeuw. En dat ik vind dat het onderwerp niet zo beperkt is als het lijkt, omdat hij door zijn conditiegebrek ons ook opzadelt. Omdat wij vervolgens wekenlang zijn sokken moeten aantrekken omdat hij daar zelf niet bijkan, omdat zijn buik in de weg zit. Omdat wij hem vervolgens overal naar toe moeten brengen, omdat hij door zijn rug geen auto kan rijden. Dat het argument 'het is mijn lijf' zijn kracht begint te verliezen.En als je dat nu eens weigert?
zaterdag 23 augustus 2008 om 23:11
quote:dignity schreef op 23 augustus 2008 @ 23:03:
Mijn topic was mij puur te doen om het op een goede manier bespreekbaar maken van mijn gevoelens hierover met mijn vader,
Zeg het 1 keer, uit je zorgen maar trek het naar jezelf toe. JIJ maakt je zorgen om zijn gezondheid, om hem te verliezen. Meer niet, klaar basta...
Laat het daarna rusten, je kunt er toch niks aan doen, hoe frustrerend en rot dat ook is.
Mijn topic was mij puur te doen om het op een goede manier bespreekbaar maken van mijn gevoelens hierover met mijn vader,
Zeg het 1 keer, uit je zorgen maar trek het naar jezelf toe. JIJ maakt je zorgen om zijn gezondheid, om hem te verliezen. Meer niet, klaar basta...
Laat het daarna rusten, je kunt er toch niks aan doen, hoe frustrerend en rot dat ook is.
zaterdag 23 augustus 2008 om 23:13
quote:dignity schreef op 23 augustus 2008 @ 23:03:
Dat het argument 'het is mijn lijf' zijn kracht begint te verliezen.
Nee, dat argument verliest nooit zijn kracht .
Zou wat zijn dat je bijvoorbeeld voor een gehandicapte zoon wel kan bepalen dat zijn benen geamputeerd kunnen worden omdat je hem dan beter dragen kan , ofzo . Oké.....gek argument , maar toch .
Mantelzorg is geen plicht trouwens .
En chantage niet aardig ( als jij niet afvalt help ik je niet meer )
Dat het argument 'het is mijn lijf' zijn kracht begint te verliezen.
Nee, dat argument verliest nooit zijn kracht .
Zou wat zijn dat je bijvoorbeeld voor een gehandicapte zoon wel kan bepalen dat zijn benen geamputeerd kunnen worden omdat je hem dan beter dragen kan , ofzo . Oké.....gek argument , maar toch .
Mantelzorg is geen plicht trouwens .
En chantage niet aardig ( als jij niet afvalt help ik je niet meer )
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 23 augustus 2008 om 23:13
quote:Mirjam762 schreef op 23 augustus 2008 @ 23:10:
[...]
En als je dat nu eens weigert?Ik begrijp wat je hiermee wilt zeggen, maar dat is een hele harde methode, zeker met de persoonlijkheid van mijn vader... Ik vraag me echt af of je dit als puntje bij paaltje komt kunt volhouden. Daarom wilde ik eerst de minder radicale weg bewandelen.
[...]
En als je dat nu eens weigert?Ik begrijp wat je hiermee wilt zeggen, maar dat is een hele harde methode, zeker met de persoonlijkheid van mijn vader... Ik vraag me echt af of je dit als puntje bij paaltje komt kunt volhouden. Daarom wilde ik eerst de minder radicale weg bewandelen.
zaterdag 23 augustus 2008 om 23:17
zaterdag 23 augustus 2008 om 23:23
quote:blijfgewoonbianca schreef op 23 augustus 2008 @ 22:51:
[...]
Als iemand voor mij zou gaan bepalen dat ik voortaan op dieet ben , vegetariër ben of iets in die geest nam ik een abonnement op de plaatselijke snackbar en de kantine van het werk . Kom nou, zeg !
Nou, niet om het een of ander, maar ik zie het dus bij mijn schoonouders. Hij kan nog geen 15 meter lopen (echt niet overdreven) zonder ergens uitgeblust neer te ploffen. Hij komt klem te zitten als hij bij ons naar het toilet gaat (ook geen grap helaas)... Zonder mijn schoonmoeder kan de lieve man echt he-le-maal niks. En wat krijgen we voorgeschoteld als we daar gaan eten? Tafels vol vette meuk. Bij een bbq vliegen de witte stokbroden met kilo's kruidenboter over tafel. Mijn schoonmoeder houdt niet zo van koken. Groenten eten ze nauwelijks, het zijn altijd grote hompen vet vlees, brood met ladingen boter en een appel heb ik er nog nooit gezien.
Ik erger me daar enorm aan. Mijn schoonvader is zo beperkt, dat hij echt alleen maar kan eten wat zij hem voorschotelt. Daarbij (of daardoor?) heeft hij ernstig suiker. Zelf kan ze ook best een kilo of 20 missen. Als ik dat zie denk ik: "Mens, doe je het niet voor jezelf, dan voor je man maar zet in godsnaam eens een bak gezonde salade op tafel o.i.d."
Ik snap wel dat lijnen uit jezelf moet komen. En zeker als iemand zich gaat bemoeien bij 10 of 20 kilo overgewicht. Maar in dit geval heb ik het echt over minimaal 60 kilo die er vanaf moeten. En nog zo doorgaan. Ik vind het schatten maar soms zou ik ze wel eens door elkaar willen rammelen. Ik begrijp dan ook echt niet dat mijn schoonmoeder niet eens iets rigoreus verandert.
[...]
Als iemand voor mij zou gaan bepalen dat ik voortaan op dieet ben , vegetariër ben of iets in die geest nam ik een abonnement op de plaatselijke snackbar en de kantine van het werk . Kom nou, zeg !
Nou, niet om het een of ander, maar ik zie het dus bij mijn schoonouders. Hij kan nog geen 15 meter lopen (echt niet overdreven) zonder ergens uitgeblust neer te ploffen. Hij komt klem te zitten als hij bij ons naar het toilet gaat (ook geen grap helaas)... Zonder mijn schoonmoeder kan de lieve man echt he-le-maal niks. En wat krijgen we voorgeschoteld als we daar gaan eten? Tafels vol vette meuk. Bij een bbq vliegen de witte stokbroden met kilo's kruidenboter over tafel. Mijn schoonmoeder houdt niet zo van koken. Groenten eten ze nauwelijks, het zijn altijd grote hompen vet vlees, brood met ladingen boter en een appel heb ik er nog nooit gezien.
Ik erger me daar enorm aan. Mijn schoonvader is zo beperkt, dat hij echt alleen maar kan eten wat zij hem voorschotelt. Daarbij (of daardoor?) heeft hij ernstig suiker. Zelf kan ze ook best een kilo of 20 missen. Als ik dat zie denk ik: "Mens, doe je het niet voor jezelf, dan voor je man maar zet in godsnaam eens een bak gezonde salade op tafel o.i.d."
Ik snap wel dat lijnen uit jezelf moet komen. En zeker als iemand zich gaat bemoeien bij 10 of 20 kilo overgewicht. Maar in dit geval heb ik het echt over minimaal 60 kilo die er vanaf moeten. En nog zo doorgaan. Ik vind het schatten maar soms zou ik ze wel eens door elkaar willen rammelen. Ik begrijp dan ook echt niet dat mijn schoonmoeder niet eens iets rigoreus verandert.
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
zaterdag 23 augustus 2008 om 23:26
quote:Winterdip schreef op 23 augustus 2008 @ 23:23:
[...]
Ik erger me daar enorm aan.
Ik vind het schatten maar soms zou ik ze wel eens door elkaar willen rammelen. .En wederom ; geen bezorgdheid . Of laat ik het zo zeggen ; de irritatie overheerst .
[...]
Ik erger me daar enorm aan.
Ik vind het schatten maar soms zou ik ze wel eens door elkaar willen rammelen. .En wederom ; geen bezorgdheid . Of laat ik het zo zeggen ; de irritatie overheerst .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
