vader van, niet erkend, kind heeft een ander

To, ik heb dagelijks te maken met kinderen die geen contact hebben met hun vader omdat hun moeder dat beter vindt/vond. Die kinderen hebben stuk voor stuk problemen met hun identiteitsontwikkeling. Zodra ze na kunnen denken gaan ze zich afvragen waarom hun vader er niet is.



Een groot deel van die kinderen, gaan zo rond hun puberteit op zoek naar dat missende stukje van hun identiteit en keert zich van hun moeder af, als blijkt dat vader wel degelijk in hun leven wilde zijn, maar moeder dat niet wilde.



Als je een beetje verstand hebt, zorg je er voor dat jullie kind niet hoeft te kiezen, maar van beide ouders mag houden. Ook als die ouders niet meer van elkaar houden. Niet alleen voor jullie kind, maar ook voor jezelf.

quote:Poezewoes schreef op 02 juli 2009 @ 23:59:



Als je een beetje verstand hebt, zorg je er voor dat jullie kind niet hoeft te kiezen, maar van beide ouders mag houden. Ook als die ouders niet meer van elkaar houden. Mooi gezegd!

Ja, je ziet het uitermate verkeerd doordat je vind dat je de rest van je leven er aan vast zit. Ik vind dat nogal stuitend eerlijk gezegd.



Je hebt nu eenmaal geen invloed op je ex. Geen. Nul. Dus dan kan jij je druk maken over wat hij wel of niet doet, maar je veranderd er niets aan. Oneerlijk? Tuurlijk, maar daar heb je niets aan. Je zal het zelf moeten doen met je zoon.



Je kunt twee dingen doen. Er in blijven hangen of doorgaan met je leven. Je kunt je waarschijnlijk wel voorstellen dat je leven er niet leuker op wordt als je er in blijft hangen. Je bent kapot. JIJ hebt je kapot LATEN maken. Je was er zelf bij. Je bent er NU ook zelf bij.



Je hebt het over je ex die zo gemeen is en die het kind niet wilde. Je kind heeft een moeder die vind dat ze haar hele leven vast zit aan haar zoon en daar van baalt, zich blijft richten op de fouten van een ander en niet zelf verantwoording neemt over haar leven. (immers schuif je alles van je af)



Wat je ex doet, doet er niet toe!!! Wat jij doet, dat doet er toe.

Je hebt trouwens naast verliefdheid ook nog eens gezond verstand. Maar je bent het type die daar niet naar luistert en teert op lekker voelen door een ander. Dus nu ook gebruik je niet je gezond verstand maar bent boos op degene die jou dat fijne gevoel heeft afgenomen.

quote:Dawn72 schreef op 03 juli 2009 @ 00:08:

Dat is zo. Geen verbeten, teleurgestelde, jaloerse vrouw. Nog even: het is niet dat ik jaloers ben. Ik voel me gewoon gebruikt en afgeserveerd, juist omdat hij maar zo weinig tijd nodig heeft gehad om verder te gaan en ik nog steeds in een k*t periode in mijn leven zit. Hij was idd getrouwd toen het begon. Hij zocht het contact met mij, zijn vrouw was waardeloos en ik geloofde de mooie praatjes over hoe geweldig ik was. Ik was "de andere vrouw"zoals dat dan heet. Super fout. En na een paar maand heb ik ook gezegd dat dit niet kon. Hij had toen twee kindjes, ik was vrij. Het kon gewoon niet. Ook niet met mijn geweten, al waren we al te ver gegaan. Maar wonen in zelfde dorp, kom hem vaak tegen en hij bleef het contact maar zoeken en uiteindelijk ben ik verder gegaan met een andere relatie. Het kon toch immers niet? Tot ik hoorde dat hij in scheiding lag omdat zijn vrouw een ander had. Mijn relatie was inmiddels ook mis gelopen en wij kwamen toch weer samen. Allebei vrij, dus wat hield ons tegen? We kregen een lat-relatie. Voor hem super, voor mij na een tijd niet genoeg meer. Ik wou verder. Hij sliep 1 keer in de 14 dagen bij me omdat mijn zoontje uit die andere relatie, smorgens natuurlijk vroeg op was en hij niet genoeg slaap kreeg daardoor. Ik nam daar eerst genoegen mee, maar na een tijdje niet meer. Ik begon over verder gaan. Samen. Ik heb nooit echt eerder zoveel van iem gehouden als van hem. Wij klikten super. Vond jij ook. Ik was een wereldwijf, zoals hij dat zei. Zijn ex deugde natuurlijk nergens voor en ik was alles wat hij bij haar miste. Ik heb nooit "die ander vrouw"willen zijn, niemand kiest daarvoor. Maar ik was het.



Ik maakte zelfs, eindelijk, kennis met zijn dochters. Vooral met zijn jongste was het super. Ze kwam zeker een keer of drie in de week bij mij. Gewoon voor de gezelligheid. Alles was voor mij perfect. Maar als ik begon over samen bv kerst of sinterklaas te vieren was er altijd wel een reden dat het niet kon. Ook feestjes van mijn kant was moeilijk. maar ik ging wel overal met hem mee naar toe. Zo blij dat ik eindelijk met hem samen mocht zijn, nu ik zijn vriendin was en niet meer zijn maitresse, want dat ben je dan.



Krijg ik (na weer s een aan/uit tijd) een brief van hem dat hij de rest van zijn leven met mij wil delen, nog geen twee maanden later zegt ie dat ie helemaal geen gevoelens voor me heeft. Want hij voelt zich zo slecht. En dit is maar een btje van alles. Ik heb altijd maar van alles gepikt want ik was zo gek op hem. En dan kun je wel zeggen: och je hebt t zelf zo gewilt, je bent 36 dus je wist wel beter. Nee, je bent echt enorm super verliefd en denkt dat je de ware hebt gevonden, en slikt alles voor zoete koek.



En dan raak je zwanger, en hij zegt ineen dat hij helemaal nooit met je samen wou wonen. Je hebt zijn hele fucking huis helpen behangen en schilderen omdat hij de herinnering van zijn ex weg wou hebben en dat hij dan toch vooral rust zou vinden zodat ie verder zou kunnen, je hebt voor zijn kinderen klaar gestaan als hij moest werken, je hebt zelfs ruzie met je ouders gemaakt omdat zij al wel zagen dat hij niet serieus met je was. En dan sta je alleen. Gedumpt. Na negen jaar. Altijd een sterke vrouw en nu ben je kapot. Niet omdat ik zo graag zielig wil doen. Absoluut niet. En nu hou ik nog steeds rekening met hem. Natuurlijk ook met onze zoon. Maar wanneer heeft hij hem dan gewild? Als het aan hem had gelegen was hij er niet eens geweest. Mijn keuze. tijdens de zwangerschap was het mijn buik, dus mijn verantwoordelijkheid. Waarom krijg ik nu dit geweten waar ik blijkbaar de enige verantwoordelijke in ben? Hij niet. Anderhalve maand heeft hij nodig gehad om verder te gaan. Precies wat hij wou. ÏK wil wel weer s verliefd worden. Het leven begint bij 50" Ik hoor het hem nog zeggen. Terwijl wij nog samen waren. September wordt hij 50. Nou, hij heeft dus wat hij wou. En ik zit met de brokken. Tuurlijk, ook met een super lief klein kereltje. Het is zo moeilijk te vertellen hier. Negen jaar hoop, in anderhalve maand weg. Dat is gewoon zuur. En voor de rest van mijn leven zit ik er aan vast. Zie ik het echt zo verkeerd?Zo klink je dus wel. Als een verbeten, teleurgestelde, jaloerse vrouw. Je wilt het niet zijn, maar je hele bericht zegt dat je dat wel bent.



Dat mag, zo mag je je voelen.

Maar niet over de rug van jullie zoon.

TO, het moet heel pijnlijk zijn dat de man waar van je hield, wel om kijkt naar zijn kind, maar niet meer naar jou. wat wil je? blijven hangen in dit gevoel of er voor zorgen dat jij weer gelukkig word? zo ja, hoe ga je hiervoor zorgen. het lijkt mij constructief voor jezelf om hier over na te denken en hier stappen in te ondernemen



wat de anderen hier ook al zeiden, zorg er in de tussentijd voor dat jou zoon ten alle tijden gelukkig kan zijn. je zit nou eenmaal aan je ex vast, want jullie hebben een kind samen. daar mag jullie kind, nooit, maar dan ook nooit de negatieve gevolgen van merken!

Wat je zegt Poezewoes.



Ook al schrijf je dat je niet jaloers bent Dawn, uit al je woorden spreekt jaloezie, frustratie en bitterheid. Je gunt hem amper het licht in de ogen.



Je hebt destijds een rigoureuze keuze gemaakt en die heeft niet goed uitgepakt. En nu heb je spijt.....

Wellicht had je verwacht gehoopt dat het anders zou lopen. Omdat je zoveel voor hem hebt gedaan verwachtte hoopte je dat hij wel voor jou zou kiezen en misschien verwachtte hoopte je stiekem wel dat een kind hem definitief over de streep zou trekken. Niets van dat alles.



Ondanks dat jouw ex niet de schoonheidsprijs verdient als het om daadkracht en oprechtheid gaat, is hij (uitgaande van wat jij hier zelf schrijft) over het algemeen wel duidelijk tegen je geweest in zijn bedoelingen: hij wilde geen kinderen meer, hij wilde niet samenwonen. Dat jij het desondanks toch op een zwangerschap hebt laten aankomen is jouw keuze geweest Dawn. En dat hij daarna gekozen heeft voor een ander leven met een andere vrouw is zijn keuze. En z'n goed recht. Hoe lullig ook.



Keuzes maken hoort bij het leven, dat geldt zowel voor hem als voor jou. Jij hebt misschien destijds een foute keuze gemaakt, maar je hebt nu ook de keuze om daar nu niet langer over te gaan zitten sippen, maar je verantwoordelijkheid te nemen voor jouw leven en dat van je kinderen! Hùp, stap uit dat slachtoffergedrag en maak er wat van!!

Laat hem los, en ga de rust zoeken die je nodig hebt om je zoon in een stabiele situatie op te kunnen voeden tot een mooi mens............

Als je slecht bent in pillen slikken dan moet je 'n spiraaltje laten zetten of jezelf laten helpen. Als vrouw ben je eindverantwoordelijke omdat het in jouw buik afspeelt, dus als je 'n lamzak van 'n vent hebt die zichzelf niet wil laten helpen, dan hoor je dat zelf te doen.

quote:Dawn72 schreef op 03 juli 2009 @ 00:08:

Dat is zo. Geen verbeten, teleurgestelde, jaloerse vrouw. Nog even: het is niet dat ik jaloers ben. Ik voel me gewoon gebruikt en afgeserveerd, juist omdat hij maar zo weinig tijd nodig heeft gehad om verder te gaan en ik nog steeds in een k*t periode in mijn leven zit. Hij was idd getrouwd toen het begon. Hij zocht het contact met mij, zijn vrouw was waardeloos en ik geloofde de mooie praatjes over hoe geweldig ik was. Ik was "de andere vrouw"zoals dat dan heet. Super fout. En na een paar maand heb ik ook gezegd dat dit niet kon. Hij had toen twee kindjes, ik was vrij. Het kon gewoon niet. Ook niet met mijn geweten, al waren we al te ver gegaan. Maar wonen in zelfde dorp, kom hem vaak tegen en hij bleef het contact maar zoeken en uiteindelijk ben ik verder gegaan met een andere relatie. Het kon toch immers niet? Tot ik hoorde dat hij in scheiding lag omdat zijn vrouw een ander had. Mijn relatie was inmiddels ook mis gelopen en wij kwamen toch weer samen. Allebei vrij, dus wat hield ons tegen? We kregen een lat-relatie. Voor hem super, voor mij na een tijd niet genoeg meer. Ik wou verder. Hij sliep 1 keer in de 14 dagen bij me omdat mijn zoontje uit die andere relatie, smorgens natuurlijk vroeg op was en hij niet genoeg slaap kreeg daardoor. Ik nam daar eerst genoegen mee, maar na een tijdje niet meer. Ik begon over verder gaan. Samen. Ik heb nooit echt eerder zoveel van iem gehouden als van hem. Wij klikten super. Vond jij ook. Ik was een wereldwijf, zoals hij dat zei. Zijn ex deugde natuurlijk nergens voor en ik was alles wat hij bij haar miste. Ik heb nooit "die ander vrouw"willen zijn, niemand kiest daarvoor. Maar ik was het.



Ik maakte zelfs, eindelijk, kennis met zijn dochters. Vooral met zijn jongste was het super. Ze kwam zeker een keer of drie in de week bij mij. Gewoon voor de gezelligheid. Alles was voor mij perfect. Maar als ik begon over samen bv kerst of sinterklaas te vieren was er altijd wel een reden dat het niet kon. Ook feestjes van mijn kant was moeilijk. maar ik ging wel overal met hem mee naar toe. Zo blij dat ik eindelijk met hem samen mocht zijn, nu ik zijn vriendin was en niet meer zijn maitresse, want dat ben je dan.



Krijg ik (na weer s een aan/uit tijd) een brief van hem dat hij de rest van zijn leven met mij wil delen, nog geen twee maanden later zegt ie dat ie helemaal geen gevoelens voor me heeft. Want hij voelt zich zo slecht. En dit is maar een btje van alles. Ik heb altijd maar van alles gepikt want ik was zo gek op hem. En dan kun je wel zeggen: och je hebt t zelf zo gewilt, je bent 36 dus je wist wel beter. Nee, je bent echt enorm super verliefd en denkt dat je de ware hebt gevonden, en slikt alles voor zoete koek.



En dan raak je zwanger, en hij zegt ineen dat hij helemaal nooit met je samen wou wonen. Je hebt zijn hele fucking huis helpen behangen en schilderen omdat hij de herinnering van zijn ex weg wou hebben en dat hij dan toch vooral rust zou vinden zodat ie verder zou kunnen, je hebt voor zijn kinderen klaar gestaan als hij moest werken, je hebt zelfs ruzie met je ouders gemaakt omdat zij al wel zagen dat hij niet serieus met je was. En dan sta je alleen. Gedumpt. Na negen jaar. Altijd een sterke vrouw en nu ben je kapot. Niet omdat ik zo graag zielig wil doen. Absoluut niet. En nu hou ik nog steeds rekening met hem. Natuurlijk ook met onze zoon. Maar wanneer heeft hij hem dan gewild? Als het aan hem had gelegen was hij er niet eens geweest. Mijn keuze. tijdens de zwangerschap was het mijn buik, dus mijn verantwoordelijkheid. Waarom krijg ik nu dit geweten waar ik blijkbaar de enige verantwoordelijke in ben? Hij niet. Anderhalve maand heeft hij nodig gehad om verder te gaan. Precies wat hij wou. ÏK wil wel weer s verliefd worden. Het leven begint bij 50" Ik hoor het hem nog zeggen. Terwijl wij nog samen waren. September wordt hij 50. Nou, hij heeft dus wat hij wou. En ik zit met de brokken. Tuurlijk, ook met een super lief klein kereltje. Het is zo moeilijk te vertellen hier. Negen jaar hoop, in anderhalve maand weg. Dat is gewoon zuur. En voor de rest van mijn leven zit ik er aan vast. Zie ik het echt zo verkeerd?



Ja je ziet het echt zo verkeerd.

Ik heb medelijden met die kleine van je, voel bijna aankomen dat je hem straks verwijt dat hij ooit geboren is.

Kijk eens naar je eigen aandeel in dit hele verhaal.

Ja je ex verdient niet de schoonheidsprijs, maar jij hebt het laten gebeuren.

En sorry hoor dat gelul van ik vergeet de pil en hij wil niet neuken met een condoom, onder welke steen leef je, er zijn nog veel meer mogelijkheden hoor.

Je klinkt super verbitterd en ontzettend jaloers

Pak jezelf bij elkaar en probeer samen met die kleine van je iets van je leven te maken.

quote:Dawn72 schreef op 03 juli 2009 @ 00:08:

Maar wanneer heeft hij hem dan gewild? Als het aan hem had gelegen was hij er niet eens geweest. Of hij nu wel of niet dit kind heeft gewild doet niet ter zake. Jij wilde dit kind en het kind is er nu, dat is het enige wat telt. En het gaat er al helemaal niet om of je ex-vriend recht heeft op zijn kind. Het kind heeft recht op zijn vader.quote:Dawn72 schreef op 03 juli 2009 @ 00:08:

En voor de rest van mijn leven zit ik er aan vast. Zie ik het echt zo verkeerd?Dit vind ik een hoogst schokkende opmerking en is voor mij het bewijs dat je inderdaad wel heel erg zielig alleen aan jezelf denkt. Ik kan me niet voorstellen dat een moeder die echt van haar kind houdt dit zo zou durven denken, laat staan zeggen. Je hebt jezelf in de nesten gewerkt door je te laten bezwangeren door een man die duidelijk aangaf dat hij geen kinderen (meer) wilde. Dan is het toch echt jóuw verantwoordelijkheid dat je inderdaad zwanger bent geraakt. Je had wat secuurder met de pil kunnen zijn, je had kunnen besluiten niet te neuken zonder condoom, je had een spiraaltje kunnen laten zetten. Een opmerking als 'ik slecht in pillen slikken' getuigt van een totaal gebrek aan verantwoordelijkheid bij zoiets belangrijks als anti-conceptie.



Je vroeg wie ervaring heeft met kids die geen contact met hun vader hadden. Ik, als kind. Van mijn 4de tot mijn 18de heb ik mijn vader niet gezien, niet mogen zien van mijn moeder nadat ze gescheiden waren. Geloof me, dat drukt een ongelooflijk stempel op een mens, zowel op mijn vader - die jarenlang stiekem bij de school stond te kijken als ik uit school kwam - als op mij zelf. Mijn moeder is al jaren dood, maar ik heb het mens hierom gehaat en tot in haar graf neem ik het haar ongelooflijk kwalijk dat ze 14 mooie jaren van me heeft afgepakt.

Een kind heeft recht op een moeder én een vader; beide waren aanwezig bij het ontstaan van dat kind, beide dragen de genen van dat kind, beide zijn verantwoordelijk voor het feit dat dat kind er is. Jij en je ex-vriend hadden hoe dan ook een keuze, je zoontje niet .....

quote:Dawn72 schreef op 03 juli 2009 @ 00:08:

En voor de rest van mijn leven zit ik er aan vast. Zie ik het echt zo verkeerd?





nee je ziet het goed. Voor de rest van je leven zit je aan je zoon vast. Daar heb je voor gekozen toen je willens en wetens je liet nemen zonder condoom ( en ik heb een donkerbruin vermoeden dat je de pil niet zo heel per ongeluk hebt laten liggen maar meer uit het plan om hem te strikken met een baby.....viel dat even tegen!)



Je hebt een keuze gehad toen je het nest in dook, je koos er voor om het wel te doen. Je hebt een keuze gehad toen je een test deed, je hebt gekozen om het WEL te doen ( kind krijgen)



Als je dan achteraf gaat zitten bléren dat jij er nu aan vast zit vind ik bezopen. Natuurlijk zit je er aan vast. Je had toch al twee kinderen? Dan weet je toch dat je er aan vast zit? Je weet toch dat een kind altijd een verwekker heeft en dat je daar ook aan vast zit??



Sorry hoor maar het hele verhaal komt als bezopen over, alsof je van niets wist en nu ineens tot de ontdekking komt dat je voor het ventje moet zorgen en ook nog eens in zijn best interest.





Ik kan hier onwijs kwaad over worden, ondoordacht, dom en onvolwassen vind ik het, en ik hoop echt dat je HEEL snel jezelf bij elkaar raapt en doet wat je verplicht bent te doen, en dat is zorgen voor dat ventje, houden van dat ventje, en zorgen dat hij in zijn leven de kans krijgt om keuzes te maken die HIJ wil maken

Als eerste wil ik je een dikke knuffel geven.



De reacties die je hebt gekregen vind ik veelste kort door de bocht. Ik kan het goed voorstellen dat je jezelf rot voelt. Ik denk dat je nog niet alles goed verwerkt hebt en nog midden in een rouwproces zit. 9 jaar een relatie en hij laat je zitten in je zwangerschap. Dat is niet niks. Dat jij jezelf rot voelt is menselijk. Meestal moet je door een diep dal om je daarna weer beter te voelen. Je wordt hier zeker sterker van.



Ik ben ook slecht in pillen slikken en ik ben 1.5 jaar geleden ook per ongeluk zwanger geraakt. Ik had het geluk dat mijn vriend dolblij was. Dit geluk heb jij helaas niet gehad. Als mijn vriend gereageerd had als jou ex had ik in hetzelfde schuitje gezeten maar ik had zeker het kind niet laten weghalen.



Je hebt het hardstikke moeilijk gehad en nog steeds.

Ten eerste heeft een kind er niks aan als de moeder zich niet goed voelt. Als jij in elkaar stort dan kan dit hele negatieve gevolgen hebben voor jou en je kind. Ga met je huisarts praten en laten je doorverwijzen naar een goede therapeut en/of coach die je hierin kan begeleiden. Iemand die ervaring heeft in dit soort situaties. Waar je ook alles kan zeggen wat je voelt. Iemand die je kan helpen je gedachten weer op een rijtje te zetten. Gevaarlijke van dit forum is dat je zoveel negatieve reacties krijgt dat je jezelf nog rotter gaat voelen. Het is niet allemaal jouw schuld. Je hebt ook veel pech gehad dat je op zo'n zakke slap verliefd ben geworden. Maarja liefde maak blind en wij vrouwen hebben soms de neiging om door een roze bril te kijken. Vervelend dat je er op deze manier achter hebt moeten komen.



Je denkt aan je kind (vergeet dit vooral niet). Je laat toe dat jouw kind zijn vader ziet ondanks dat hij hem niet erkend en hij er geen alimentatie voor betaald. Jij bent niet onvolwassen dat is hij. Het is ook heel schadelijk voor een kind als zijn vader hem niet erkend. Wat een schoft dat dit hem niks doet.



Zoals iemand al heeft gezegd. Zoek contact met het juridische loket. Zodat je weet welke acties je moet ondernemen.



Heb je geen familie of vrienden die je kunnen helpen en ondersteunen?



Hoe oud is jouw zoontje?



Heb jouw zoontje het ontzettend naar zijn zin als hij met zijn vader op stap gaat??



Als je hulp hebt gezocht en inlichtingen hebt ingewonnen dan kan je een goede beslissing nemen wat je verder gaat doen.



Zorg goed voor jezelf en je zoontje en hou vol. Hier kom je uit!!!

xxxx

jeetje als ik dit lees dan maak ik de periode met mijn ex weer mee.

Ik weet dat je erin mee wordt gezogen, dat je het allemaal graag wilt geloven en dat het moeilijk is om bij zo iemand weg te gaan omdat je zo graag zijn vriendin wilt zijn.

Zo iemand maakt je kapot als mens en jij doet alles om hem te pleasen en om hem bij je te houden.

op ZIJN kinderen passen en doen wat HIJ wilt.



Bij mij heeft het gelukkig 'maar' anderhalf jaar geduurt. Daarna heeft het nog 6 maanden gekost om van die gek af te komen. Want, dat bleek hij achteraf....en schizofreen. Het ene moment was hij lief, het andere moment kwetste hij je diep.

Weet je waarom? Omdat ze niet eens van zichzelf houden. Laat staan van jou.

Wat je ook doet, hoe je het ook doet, wat je ook probeert te doen, het gaat niet werken....nooit niet.



Of hij zijn kind ziet is zijn verantwoordelijkheid, niet dat van jou.

Als jij er nou voor zorgt dat je altijd eerlijk tegen hem gaat zijn en laat zien dat jij hem zijn vader gunt.



Een man houd je overigens niet bij je als je een kind krijgt...nooit niet. Daar heb je je, ben ik bang in vergist.



Nu, na een aantal jaar weet ik 1 ding zeker; alles wat er gebeurt is, heb ik ZELF laten gebeuren. Ik heb mezelf zo laten behandelen. Dat hij een rotgozer is betekent niet dat ik me zo moest laten behandelen.

Negen jaar is belachelijk lang, zonde van je tijd meid. En hij zal er geen traan om laten because he just don't care.

Ik vind het niet echt passen om een schitzofreen af te stempelen als die gek. Zijn gedrag is dus duidelijk te verklaren geweest en ik moet zeggen dat ik dit alleen maar heel erg triest vind voor de man in kwestie. Hij heeft niet gevraagd om die ziekte.



Als ie bij z'n volle verstand was dan kun je spreken van die gek,of die mafketel, maar in dit geval vind ik het niet kunnen, sorry.

Dawn, uit je hele verhaal spreekt dat hij nooit zo veel van jouw heeft gehouden als jij van hem. Hij heeft zijn bedoelingen echt wel laten doorschemeren, maar jij hebt straalverliefd alle rode seinen (niet willen samenwonen, ruimte voor zichzelf, etc.) genegeerd. Hopend op een wonder en een verandering in zijn opstelling. Ondertussen heb je je best gedaan om hem zo veel mogelijk te pleasen. Daarom ben je nu waarschijnlijk ook zo kwaad. Je hebt het gevoel dat wat er gebeurd is, niet eerlijk is. Het is niet eerlijk wat je is overkomen.



De waarheid is, dat je het zelf hebt laten gebeuren. En nu sta je alleen voor de opvoeding van het kind dat er uit deze knipperlichtrelatie is geboren. Je kunt je ex niet verwijten dat hij zich anders opstelt dan dat hij doet. Ook dat had je kunnen voorzien omdat hij dit kind in de eerste plaats al niet wilde. Maar opnieuw had jij hoop voor een betere toekomst. Maar gevoelens kun je niet dwingen. Al ben je zelf nog zo gek op iemand, als die iemand iets anders voor jou voelt, dan heeft zo'n relatie geen toekomst. En vanuit zijn standpunt gezien is het vrij logisch dat hij opnieuw verliefd is. Bij hem was die ruimte er duidelijk wel, aangezien jij niet zijn grote liefde was.



Volg de adviezen van o.a. Poezewoes op. Pak jezelf aan en zorg dat je een leuke moeder kunt zijn voor je kinderen. Concentreer je daarop. Op hem en hoe hij is en wat hij doet, heb je geen enkele invloed. En denk aan het belang van je kind. Ontneem hem niet zijn vader. Je kind heeft wel behoefte aan contact met zijn vader en heeft daar ook recht op. Op het moment dat hij werd geboren, zijn zijn belangen zwaarder gaan wegen dan de jouwe (als het goed is).

lieve schat..hij had niet echt de ziekte schizofreen, hij was gewoon gek. en neem het niet op voor mensen die je niet kent en waarvan je niet weet wat ze aanrichten. Dat vind niet kunnen..



je maakt wel een punt dat het triest is voor de man in kwestie...hij is erg triest inderdaad. Tja, daar hoef ik gelukkig niet meer mee te leven.

quote:elninjoo schreef op 03 juli 2009 @ 06:52:

Als je slecht bent in pillen slikken dan moet je 'n spiraaltje laten zetten of jezelf laten helpen. Als vrouw ben je eindverantwoordelijke omdat het in jouw buik afspeelt, dus als je 'n lamzak van 'n vent hebt die zichzelf niet wil laten helpen, dan hoor je dat zelf te doen.









Mee eens!



Denk dat er in dit geval (net als in zoveel van dit soort gevallen) de hoop was van TO dat hij wel zou veranderen als het kindje er eenmaal zou zijn.

Mannen zeggen duidelijk dat ze het niet willen,vrouw wordt toch zwanger en dan achteraf janken dat ze er alleen voor staan.....

He even tussendoor. Maar ik lees een aantal keer dat TO verantwoordelijk zou zijn voor de zwangerschap en omdat zij de pil is vergeten te slikken (dom, dat wel) en omdat het in haar buik afspeelt ze eindverantwoordelijk is.



Zijn jullie nou helemaal besodemieterd. Waar 2 neuken hebben 2 schuld. Evenveel. Ze zijn beide dus echt heel dom geweest en zullen beide de consequenties moeten dragen. TO door haar zoon op te voeden (en niet zijn vader te ontnemen) maar die eikels van mannen moeten niet zomaar denken dat ze er op die manier vanaf zijn.



Ik zou die vent dus aan zijn pik, piemel lurven meeslepen naar de rechter en hem eens even heel duidelijk maken dat dat geneuk van hem wel degelijk gevolgen heeft. Ik zou hem in ieder geval laten erkennen en betalen. Al is dat maar het minste waar hij goed voor is.

jeetje wat een verhaal en wat een reacties.

Persoonlijk vind ik dat jij heel bewust er voor hebt gekozen een kind van deze man te willen. "slecht pil kunnen slikken" is natuurlijk een groot excuus, we wonen in Nederland en er zijn nog wel meer manieren van anti-conceptie.

Om verder op je verhaal terug te komen, er is geen erkenning nodig om geld van hem te krijgen, wel een rechtszaak. Op je vraag of je de vader wel in het leven van je kind moet laten lijkt mij vrij duidelijk, je doet het al en vader wil het lijkt me dan dus ook. Heeft je kind wel recht op.

Dat jij problemen hebt met de man in kwestie moet jij oplossen, dat is jouw probleem niet het probleem van je kind.



Succes verder

***

quote:Chica34 schreef op 03 juli 2009 @ 08:29:

Zijn jullie nou helemaal besodemieterd. Waar 2 neuken hebben 2 schuld. Evenveel.

Onzin!

Als ik samen met iemand aan de zuip ga en ik besluit die ander in mijn auto te laten rijden dan ben ik zwaar de lul als we 'n ongeluk krijgen. Zwaarder dan diegene van wie de auto niet is. Je moet zelf je maatregelen nemen en je bent verantwoordelijk voor je eigen spullen of in dit geval lichaam. Als je als vrouw kost wat 't kost geen ongelukje wil, dan moet je dus jezelf beschermen en niet op zo'n lul vertrouwen, laat staan hem over je heen te laten gaan terwijl je wéét dat hij 't óók onbeschermd doet.

Domme vrouw dus en als ze niet d'r leven lang aan dat ongelukje had vast willen zitten had ze het weg moeten laten halen. En als ze antiabortus was had ze zichzelf moeten laten helpen. Vind 't gewoon 'n geval van eigen schuld dikke bult.

Het is dom dat ze de pil niet slikte Elninjoo (en auto rijden is geen vergelijking dat kún je niet eens met zn tweeen doen) helemaal met je eens en had ze het niet gewild dan zijn er inderdaad duizend andere voorbehoudsmiddelen, ook eens.



Maar........................dat wil niet zeggen dat zij maar eindverantwoordelijk is (we leven verdorie toch niet meer in de jaren 50 ofzo?) hij gebruikt ook niks en neemt dus ook zijn verantwoordelijkheid niet en heeft dus evenveel schuld (bijdrage) en daar zal hij de verantwoordelijkheid en consequenties net zo hard voor moeten dragen als TO. (wat voor besluit de vrouw ook neemt over abortus of niet, dat is totaal buiten deze discussie)



BEIDE zijn verantwoordelijk. Punt uit. En als de enige consequentie voor die eikel is dat je hem kan dwingen tot betalen zou ik dat zeker doen. Die kerels moeten maar eens leren niet zomaar rond te neuken zonder voorbehoedsmiddel en er dan ook even lekker mee weg te komen of zich er makkelijk vanaf te maken.



Deze kerel zegt toch zelf al dat hij niet wil erkennen VANWEGE het geld. Nou dat je dat als vrouw pikt vind ik heel bijzonder. Klap voor zn harses kan hij krijgen.

quote:Dawn72 schreef op 02 juli 2009 @ 22:44:

Hoi allemaal.



Alweer een tijdje geleden dat ik hier advies vroeg over de vader van mijn zoontje van 14 maand inmiddels. Ik had met hem een heel moeilijke relatie al vanaf 2000. Zo'n 3 jaar geleden ben ik over samenwonen begonnen en sindsdien is het niet veel beter geworden. Wel/niet, aan/uit, moeilijk. Aan het lijntje gehouden, heeft hij ook toegegeven later omdat hij wist dat hij me kwijt zou zijn als hij zei dat hij nooit de volgende stap in onze relatie zou willen zetten. Maar toen, zwanger. Ik slecht in pillen slikken, hem verteld, hij wou geen kinderen meer, ik wel, hij wou zich niet laten helpen om het zo maar te zeggen, maar ook niet n****n zonder condoom. Dus zwanger. Pas dan komt duidelijkheid, hij wil niet samenwonen, alleen latten. Met 6 mndn zwangerschap hoor ik niks meer van hem. Ik, sukkel, met veel praten, krijg hem zover om toch bij bevalling te zijn anders krijgt hij misschien spijt mocht het met ons toch weer verder gaan zoals al zo vaak eerder gebeurd. Baby is er, allemaal leuk maar uiteindellijk begin dit jaar, weer moeilijk en hij kiest voor zijn dochters uit huwelijk voor ons. Dochters van 15 en 17 die hij om de week heeft. Dus zoon en ik worden aan de kant gezet. Misschien kort door de bocht maar zo voelt het. Heeft ook zijn zoon niet erkent. Om financiele redenen zei hij. Beweert half april van dit jaar nog dat ik de enige vrouw ben die bij hem past en dat hij alleen van mij echt heeft gehouden maar toch kiest hij niet voor mij. Ook zei hij toen, dat over mij heen komen het moeilijkste is dat hij ooit zou moeten doen maar nu, vandaag, heb ik ontdekt dat hij sinds een maand een ander heeft. Dus dat is zo'n anderhalve maand na de mail dat over mij heen komen zo moeilijk is.



Ik heb zelf besloten om de baby niet weg te laten halen nadat ik de echo had gezien, maar betekend dat dan ook dat ik nu alles maar moet nemen? Hij ziet hem eens in de week ook al heeft hij geen recht, hij betaald niks want heeft hem niet erkend. Ik zit elke avond thuis en heb maar weinig sociaal leven, hij lanterfant maar raak en heeft wel een leven en dus iem kunnen onmoeten. Ik ben zo boos nu.



Kan iemand zich voorstellen hoeveel pijn dat doet. En niet omdat ik hem terug wou, absoluut niet, al was hij de laatste man op aarde, maar omdat wij samen een kind hebben, ik altijd geloofd heb in een toekomst en hij mij aan het lijntje gehouden heeft en uiteindelijk afgeserveerd ben en nu is hij al zeker tien stappen verder met zijn leven dan ik. En waar het mij nu vooral om gaat hier, is wat ik moet met de omgang met ons kind. Ik ga kapot hier. Hij heeft mij kapot gemaakt, afgeserveerd en na 9 jaar binnen anderhalve maand al een ander gevonden. Verder met zijn leven en ik sta op pauze.



En waarom moet ik nu denken aan wat het beste is voor het kind terwijl hij niet voor hem heeft kunnen kiezen? Natuurlijk moet ik denken aan wat het beste is voor het kind, maar als ik er aan onderdoor ga, wat dan?



Onvoorstelbaar dat het nog bestaat: vrouwen die denken een man aan zich te kunnen binden door zwanger te worden, ook al weten zij dat die man geen kinderen en geen relatie wil.



Het lijkt me tijd te worden dat je de consequenties van je keuzes gaat dragen. Jij wist dat hij onbetrouwbaar was, dat zijn woorden niets waard waren, dat hij geen kinderen wilde, dat hij onaardig voor vrouwen was. Jij hebt geprobeerd hem te manipuleren in een gezinsleven en nu blijkt dat hij daar niet in trapt komen de krokodillentranen.



Triest dat jullie bij deze relationele puinhoop maar liefst drie kinderen hebben weten te betrekken en dat jij je nu openlijk afvraagt waarom je aan het belang van je kind zou moeten denken. Shame on you. Je zoon verdient beter.