Relaties
alle pijlers
Van samenwonen terug naar lat-relatie
zaterdag 1 augustus 2020 20:27
Lieve lezeressen,
Mijn vriend (31) en ik (29) zijn 1,5 jaar samen. Tussen ons is alles heel snel gegaan, achteraf gezien te snel. We hadden allebei nog bepaalde issues te verwerken en binnen een paar maanden woonde hij al bij me. De laatste maanden twijfelde hij al erg over weggaan, dan weer wel dan weer niet. Al dat getwijfel heeft me best onzeker gemaakt.
Uiteindelijk is hij naar zijn ouders vertrokken en hebben we afgesproken elkaar een maand niet te zien/spreken.
Hij heeft weer contact met me opgenomen en na gepraat te hebben willen we allebei graag met elkaar verder. Hij heeft inmiddels een huis gekocht, we hebben nu dus een lat-relatie.
Hij heeft een huis gekocht omdat hij graag klust en het huis met winst weer wil verkopen. Al vind ik het zelf moeilijk dat hij gekocht heeft i.p.v. gehuurd. Kopen klinkt zo definitief.
Ons doel is om uiteindelijk weer te gaan samenwonen, als het voor ons beiden goed voelt.
Ik merk zelf dat ik het lastig vind om van samenwonen terug te gaan naar latten. Het voelt als een enorme stap terug.
Hoe zorg ik ervoor dat ik hem de ruimte geef die hij nu nodig heeft, maar ook mezelf niet wegcijfer?
Zijn er mensen die tips/ervaring hebben met zo'n situatie?
Mijn vriend (31) en ik (29) zijn 1,5 jaar samen. Tussen ons is alles heel snel gegaan, achteraf gezien te snel. We hadden allebei nog bepaalde issues te verwerken en binnen een paar maanden woonde hij al bij me. De laatste maanden twijfelde hij al erg over weggaan, dan weer wel dan weer niet. Al dat getwijfel heeft me best onzeker gemaakt.
Uiteindelijk is hij naar zijn ouders vertrokken en hebben we afgesproken elkaar een maand niet te zien/spreken.
Hij heeft weer contact met me opgenomen en na gepraat te hebben willen we allebei graag met elkaar verder. Hij heeft inmiddels een huis gekocht, we hebben nu dus een lat-relatie.
Hij heeft een huis gekocht omdat hij graag klust en het huis met winst weer wil verkopen. Al vind ik het zelf moeilijk dat hij gekocht heeft i.p.v. gehuurd. Kopen klinkt zo definitief.
Ons doel is om uiteindelijk weer te gaan samenwonen, als het voor ons beiden goed voelt.
Ik merk zelf dat ik het lastig vind om van samenwonen terug te gaan naar latten. Het voelt als een enorme stap terug.
Hoe zorg ik ervoor dat ik hem de ruimte geef die hij nu nodig heeft, maar ook mezelf niet wegcijfer?
Zijn er mensen die tips/ervaring hebben met zo'n situatie?
dinsdag 11 augustus 2020 11:05
Het is wel een dooddoener om te zeggen dat iedereen zijn minpunten heeft. Dan zou je dus met alles genoegen moeten nemen. En het ene minpunt is het andere niet; niet kunnen communiceren zou voor mij echt einde verhaal zijn.Kel-90 schreef: ↑11-08-2020 10:29Hoi allemaal,
Ik heb de laatste dagen veel nagedacht, ook over wat ik wil etc.
Ik wil heel graag weer vooruitgang zien in de relatie, maar nu lijkt het eerder stil te staan en lijk vooral ik degene die er moeite voor wil doen.
Hij zegt dat hij ook zijn best doet, maar ik zie het alleen niet...
De ene dag wil die dit en de andere dag dat, ik weet gewoon niet meer waarvan ik op uit kan gaan.
Hij blijft vaag over hoe hij het allemaal voor zich ziet, en dat maakt mij onzeker.
Hij zegt wel duidelijk dat hij het met mij wil, maar hoe dat dalijk gaat lopen met zijn (klus)huis weet hij niet.
We zitten nu totaal niet op 1 lijn. Hij bekijkt het van dag tot dag, ik ben ook met de toekomst bezig. Ik ben ook bijna 30 en op termijn zou ik graag kinderen willen. Niet nu, maar zou ze het liefst ook niet pas op mijn 35e willen krijgen.
Hij zoekt ruimte, ik zoek bevestiging of het allemaal wel oké zit tussen ons. Dat botst dus soms.
Weet niet of het er ook mee heeft te maken dat hij niet lekker in zijn vel zit en al sinds januari werkloos is. Volgende maand begint hij weer met werken, hopelijk gaat het daarna ook wat beter.
Communiceren met hem is heel lastig en daar baal ik van. Hij wil daar wel voor in therapie en ik hoop dat ons dat uiteindelijk wat oplevert.
Waarom ik toch bij hem blijf?
Soms vraag ik het me ook af...
Of ik niet beter verdien. Iemand waarvan ik voel dat hij 100% voor mij gaat en niet de hele tijd twijfelt.
Maar ik hou heel veel van hem, ik kan heel erg met hem lachen en hij is ook heel zorgzaam etc.
Misschien ben ik ook wel bang voor het onbekende. Wat als ik niemand meer vind, wat als dit het beste is wat ik kan krijgen. In een (eventueel) volgende relatie zal ik ook weer tegen dingen aanlopen. Iedere man heeft minpunten...
Ik vergeet jou in het verhaal en volgens mij doe jij dat ook.
Begin met deze man echt niet aan kinderen. Je zou de eersre vrouw niet zijn bij wie de toekomstige vader al weggaat voordat het kindje er is ondat het hem toch benauwt. Dat je vriend daartoe in staat kan zijn, is al duidelijk.
Je hangt veel op aan samenwonen, alsof dat de ultieme volgende stap en het dan allemaal goed is. Mijn doel zou zijn om eerst eens goed te communiceren... in zo'n relatie wil je toch geen verbintenis aangaan?
anoniem_228343 wijzigde dit bericht op 11-08-2020 12:14
0.04% gewijzigd
dinsdag 11 augustus 2020 11:54
Wel knap dat hij een huis heeft gekocht terwijl hij werkeloos is. Hij zal de komende tijd wel door de nieuwe baan en het klussen in beslag genomen worden. Ik heb verbouwen, verhuizen, nieuwe baan wel gecombineerd met het starten van een nieuwe relatie en dat kost allemaal veel energie en plannen.
Ik zou hem wel duidelijk maken op welke manier jij verwacht dat hij moeite in de relatie stopt: een dag per week om samen iets te doen zonder klussen, af en toe een etentje, elke dag wel even bellen, wel samen op familiebezoek... bedenk wat jij echt belangrijk vindt en vertel hem dat. Dat het niet de traditionele volgorde van daten, relatie, samenwonen, trouwen is zou ik me geen zorgen om maken.
Ik zou hem wel duidelijk maken op welke manier jij verwacht dat hij moeite in de relatie stopt: een dag per week om samen iets te doen zonder klussen, af en toe een etentje, elke dag wel even bellen, wel samen op familiebezoek... bedenk wat jij echt belangrijk vindt en vertel hem dat. Dat het niet de traditionele volgorde van daten, relatie, samenwonen, trouwen is zou ik me geen zorgen om maken.
dinsdag 11 augustus 2020 15:19
Kel-90 schreef: ↑11-08-2020 10:29Hoi allemaal,
Ik heb de laatste dagen veel nagedacht, ook over wat ik wil etc.
Ik wil heel graag weer vooruitgang zien in de relatie, maar nu lijkt het eerder stil te staan en lijk vooral ik degene die er moeite voor wil doen.
Hij zegt dat hij ook zijn best doet, maar ik zie het alleen niet...
De ene dag wil die dit en de andere dag dat, ik weet gewoon niet meer waarvan ik op uit kan gaan.
Hij blijft vaag over hoe hij het allemaal voor zich ziet, en dat maakt mij onzeker.
Hij zegt wel duidelijk dat hij het met mij wil, maar hoe dat dalijk gaat lopen met zijn (klus)huis weet hij niet.
We zitten nu totaal niet op 1 lijn. Hij bekijkt het van dag tot dag, ik ben ook met de toekomst bezig. Ik ben ook bijna 30 en op termijn zou ik graag kinderen willen. Niet nu, maar zou ze het liefst ook niet pas op mijn 35e willen krijgen.
Hij zoekt ruimte, ik zoek bevestiging of het allemaal wel oké zit tussen ons. Dat botst dus soms.
Weet niet of het er ook mee heeft te maken dat hij niet lekker in zijn vel zit en al sinds januari werkloos is. Volgende maand begint hij weer met werken, hopelijk gaat het daarna ook wat beter.
Communiceren met hem is heel lastig en daar baal ik van. Hij wil daar wel voor in therapie en ik hoop dat ons dat uiteindelijk wat oplevert.
Waarom ik toch bij hem blijf?
Soms vraag ik het me ook af...
Of ik niet beter verdien. Iemand waarvan ik voel dat hij 100% voor mij gaat en niet de hele tijd twijfelt.
Maar ik hou heel veel van hem, ik kan heel erg met hem lachen en hij is ook heel zorgzaam etc.
Misschien ben ik ook wel bang voor het onbekende. Wat als ik niemand meer vind, wat als dit het beste is wat ik kan krijgen. In een (eventueel) volgende relatie zal ik ook weer tegen dingen aanlopen. Iedere man heeft minpunten...
Wat doet hij dan? Vraag je dat dan niet?
Verder wat vivautrecht zegt.
dinsdag 11 augustus 2020 18:07
Ik probeer echt aan mezelf te denken en heb ook vaker tegen hem gezegd dat ik er ook ben en ik ook behoeftes heb.
Maar hij luistert niet naar mijn gevoelens en behoeftes. Voelt zich meteen onder druk gezet als ik over mijn behoeftes begin. Is veel bezig met zichzelf. En ik voel me niet gehoord. Als ik iets aangeef word ik al midden in de zin onderbroken met 'ja maar'...
Ik ben iemand die makkelijk alle schuld naar zich toetrekt, zo ook nu.
Ik geef mezelf de schuld dat hij twijfelt, als ik dit en dat anders had gedaan dan...
Het voelt alsof alles wat ik zeg en doe hem ergert, dat ik niks meer goed kan doen. Ik typ dit nu met tranen in mijn ogen, want als ik dit allemaal teruglees vraag ik me ook af waarom ik nog bij hem ben.
Ik heb echt zo mijn best gedaan, maar blijkbaar was het niet genoeg. En dat doet pijn.
Maar hij luistert niet naar mijn gevoelens en behoeftes. Voelt zich meteen onder druk gezet als ik over mijn behoeftes begin. Is veel bezig met zichzelf. En ik voel me niet gehoord. Als ik iets aangeef word ik al midden in de zin onderbroken met 'ja maar'...
Ik ben iemand die makkelijk alle schuld naar zich toetrekt, zo ook nu.
Ik geef mezelf de schuld dat hij twijfelt, als ik dit en dat anders had gedaan dan...
Het voelt alsof alles wat ik zeg en doe hem ergert, dat ik niks meer goed kan doen. Ik typ dit nu met tranen in mijn ogen, want als ik dit allemaal teruglees vraag ik me ook af waarom ik nog bij hem ben.
Ik heb echt zo mijn best gedaan, maar blijkbaar was het niet genoeg. En dat doet pijn.
dinsdag 11 augustus 2020 18:11
Kel-90 schreef: ↑11-08-2020 18:07Ik probeer echt aan mezelf te denken en heb ook vaker tegen hem gezegd dat ik er ook ben en ik ook behoeftes heb.
Maar hij luistert niet naar mijn gevoelens en behoeftes. Voelt zich meteen onder druk gezet als ik over mijn behoeftes begin. Is veel bezig met zichzelf. En ik voel me niet gehoord. Als ik iets aangeef word ik al midden in de zin onderbroken met 'ja maar'...
Ik ben iemand die makkelijk alle schuld naar zich toetrekt, zo ook nu.
Ik geef mezelf de schuld dat hij twijfelt, als ik dit en dat anders had gedaan dan...
Het voelt alsof alles wat ik zeg en doe hem ergert, dat ik niks meer goed kan doen. Ik typ dit nu met tranen in mijn ogen, want als ik dit allemaal teruglees vraag ik me ook af waarom ik nog bij hem ben.
Ik heb echt zo mijn best gedaan, maar blijkbaar was het niet genoeg. En dat doet pijn.
Omdat je een deurmat bent voor hem. Hij weet dat je toch niet zomaar gaat.
En ij denkt dat als jij maar je best doet het ineens een fantastische relatie word.
Behandelden je ouders elkaar ook zo? Heb je niets beters geleerd van je ouders/vader/moeder?
Je verdient een leukere vent. Echt. Maar dan moet je wel anders gaan denken over wat een leuke relatie is.
dinsdag 11 augustus 2020 18:36
Verwijt je hem dat hij niet samen wil wonen?Kel-90 schreef: ↑11-08-2020 18:07Ik probeer echt aan mezelf te denken en heb ook vaker tegen hem gezegd dat ik er ook ben en ik ook behoeftes heb.
Maar hij luistert niet naar mijn gevoelens en behoeftes. Voelt zich meteen onder druk gezet als ik over mijn behoeftes begin. Is veel bezig met zichzelf. En ik voel me niet gehoord. Als ik iets aangeef word ik al midden in de zin onderbroken met 'ja maar'...
Ik ben iemand die makkelijk alle schuld naar zich toetrekt, zo ook nu.
Ik geef mezelf de schuld dat hij twijfelt, als ik dit en dat anders had gedaan dan...
Het voelt alsof alles wat ik zeg en doe hem ergert, dat ik niks meer goed kan doen. Ik typ dit nu met tranen in mijn ogen, want als ik dit allemaal teruglees vraag ik me ook af waarom ik nog bij hem ben.
Ik heb echt zo mijn best gedaan, maar blijkbaar was het niet genoeg. En dat doet pijn.
dinsdag 11 augustus 2020 18:42
Luci_Morgenster schreef: ↑11-08-2020 18:11Omdat je een deurmat bent voor hem. Hij weet dat je toch niet zomaar gaat.
En ij denkt dat als jij maar je best doet het ineens een fantastische relatie word.
Behandelden je ouders elkaar ook zo? Heb je niets beters geleerd van je ouders/vader/moeder?
Je verdient een leukere vent. Echt. Maar dan moet je wel anders gaan denken over wat een leuke relatie is.
Ik heb helaas geen moeder meer, zij is vorig jaar overleden.
Zij heeft hem wel nog gekend, misschien hang ik daar (on)bewust veel waarde aan. Met het verlies van haar heb ik het ook heel zwaar.
Verder ben ik in mijn eerste relatie fysiek mishandeld geworden en in mijn tweede mentaal. Dus ik wéét ook gewoon niet wat een goede relatie is en hoe het hoort te zijn. Nu denk ik hij is beter dan de vriendjes die ik gehad heb, dus hem moet ik houden. Want ik verdien niet beter ofzo.
Op andere gebieden in het leven ben ik niet onzeker, maar op gebied van mannen denk ik dat ik te verknipt ben om een fijne relatie te hebben. Voel ik me niet goed genoeg en niks waard en trek ik alle schuld naar me toe
dinsdag 11 augustus 2020 18:51
Klinkt mij in de oren alsof je je 'interne kompas' kwijt bent. Heb je al eens gedacht aan hulp vragen? Wellicht een coach?Kel-90 schreef: ↑11-08-2020 18:42Ik heb helaas geen moeder meer, zij is vorig jaar overleden.
Zij heeft hem wel nog gekend, misschien hang ik daar (on)bewust veel waarde aan. Met het verlies van haar heb ik het ook heel zwaar.
Verder ben ik in mijn eerste relatie fysiek mishandeld geworden en in mijn tweede mentaal. Dus ik wéét ook gewoon niet wat een goede relatie is en hoe het hoort te zijn. Nu denk ik hij is beter dan de vriendjes die ik gehad heb, dus hem moet ik houden. Want ik verdien niet beter ofzo.
Op andere gebieden in het leven ben ik niet onzeker, maar op gebied van mannen denk ik dat ik te verknipt ben om een fijne relatie te hebben. Voel ik me niet goed genoeg en niks waard en trek ik alle schuld naar me toe
dinsdag 11 augustus 2020 18:58
dinsdag 11 augustus 2020 19:05
Dat is een goede stap. Heb dit topic een beetje gevolgd maar deze relatie is echt destructief. Een relatie moet je hebben omdat je er beiden positieve energie uithaalt en omdat je gelukkiger bent met elkaar dan alleen.
Je moet loskomen van deze man en dat kan alleen door afstand te nemen en voor jezelf te kiezen.
dinsdag 11 augustus 2020 19:09
Diep van binnen weet ik dit ook, maar ik vind het zo moeilijk. Ik hou echt veel van hem en ergens 'hoop' ik nog steeds dat het allemaal goed kan komen.Trien30 schreef: ↑11-08-2020 19:05Dat is een goede stap. Heb dit topic een beetje gevolgd maar deze relatie is echt destructief. Een relatie moet je hebben omdat je er beiden positieve energie uithaalt en omdat je gelukkiger bent met elkaar dan alleen.
Je moet loskomen van deze man en dat kan alleen door afstand te nemen en voor jezelf te kiezen.
Hopelijk kunnen ze me bij de therapie goed helpen
dinsdag 11 augustus 2020 19:16
Echt?
Of hou je van de man die hij zou kunnen zijn?
Goed van je om therapie te gaan volgen!
Hopelijk krijg je inzicht waarom je met zo weinig genoegen neemt en kom je daarna wel een echt leuke vent tegen.
dinsdag 11 augustus 2020 19:19
Voor mij lijkt het erop dat jullie beide jezelf nog aan het leren kennen zijn. Je vriend heeft nu gekozen voor op zich zelf wonen. Als jou dat in de weg zit dan past hij niet bij je. Als je ermee om kan (leren) gaan dan zou het geen probleem hoeven zijn. Zie het vooral als een leerproces. Er zijn geen juiste of onjuiste keuzes.
dinsdag 11 augustus 2020 19:42
Hou je echt van hem?
Of weet je wat je er aan hebt? En is het voorspelbaar slecht.
En als je maar blijft herhalen dat je van hem houdt en hem daarom niet kan laten gaan dan ga je er misschien zelf wel in geloven.
Is hij het waard om je aan te binden? Om de toekomst mee te delen.
dinsdag 11 augustus 2020 20:15
Dit is echt geen relatie hoor. Kap ermee. Of krijg geen kinderen met deze man, dit is gedoemd te mislukken.Kel-90 schreef: ↑11-08-2020 18:07Ik probeer echt aan mezelf te denken en heb ook vaker tegen hem gezegd dat ik er ook ben en ik ook behoeftes heb.
Maar hij luistert niet naar mijn gevoelens en behoeftes. Voelt zich meteen onder druk gezet als ik over mijn behoeftes begin. Is veel bezig met zichzelf. En ik voel me niet gehoord. Als ik iets aangeef word ik al midden in de zin onderbroken met 'ja maar'...
Ik ben iemand die makkelijk alle schuld naar zich toetrekt, zo ook nu.
Ik geef mezelf de schuld dat hij twijfelt, als ik dit en dat anders had gedaan dan...
Het voelt alsof alles wat ik zeg en doe hem ergert, dat ik niks meer goed kan doen. Ik typ dit nu met tranen in mijn ogen, want als ik dit allemaal teruglees vraag ik me ook af waarom ik nog bij hem ben.
Ik heb echt zo mijn best gedaan, maar blijkbaar was het niet genoeg. En dat doet pijn.
En als je enkel slechte relaties hebt gehad, ga dan eerst eens na waarom je telkens foute mannen aantrekt. Iets met weinig eigenwaarde zo te lezen.
dinsdag 11 augustus 2020 20:33
Komop dit is toch gewoon geen leuke relatie? Hij behandelt je alsof je een soort last bent. En met hem overweeg jij op termijn kinderen te krijgen, je wilt jezelf nog meer ellende op de hals halen? Je krijgt geen reet, mooier kan ik het niet zeggen. Je ziet het, maar je trekt geen conclusies over hem. Je betrekt het op jezelf, waarom in godsnaam, het is namelijk veel logischer om de oorzaak van zijn gedrag bij hem te leggen, het is namelijk ZIJN gedrag.Kel-90 schreef: ↑11-08-2020 18:07Ik probeer echt aan mezelf te denken en heb ook vaker tegen hem gezegd dat ik er ook ben en ik ook behoeftes heb.
Maar hij luistert niet naar mijn gevoelens en behoeftes. Voelt zich meteen onder druk gezet als ik over mijn behoeftes begin. Is veel bezig met zichzelf. En ik voel me niet gehoord. Als ik iets aangeef word ik al midden in de zin onderbroken met 'ja maar'...
Ik ben iemand die makkelijk alle schuld naar zich toetrekt, zo ook nu.
Ik geef mezelf de schuld dat hij twijfelt, als ik dit en dat anders had gedaan dan...
Het voelt alsof alles wat ik zeg en doe hem ergert, dat ik niks meer goed kan doen. Ik typ dit nu met tranen in mijn ogen, want als ik dit allemaal teruglees vraag ik me ook af waarom ik nog bij hem ben.
Ik heb echt zo mijn best gedaan, maar blijkbaar was het niet genoeg. En dat doet pijn.
Ik ben wel nieuwsgierig, hoe uit zich dat zorgzame gedrag in de praktijk? Ik kan zorgzaamheid namelijk totaal niet ruimen met het beschreven gedrag.
dinsdag 11 augustus 2020 20:46
Maar waarom hou je zoveel van hem, hij klinkt namelijk niet leuk. Die paar kruimels die je krijgt, kunnen toch niet de basis vormen van al die liefde van jouw kant? Of is het simpelweg dat hij een relatie met je wilt, is dat al voldoende voor jou om van iemand te gaan houden? Heel goed van je dat je in therapie gaat, wees eerlijk en open en schaam je niet. Je oke voelen over wie je bent is het allerbelangrijkst wat er is. Als je dat kan bereiken, dan komt die leuke relatie vanzelf.
woensdag 12 augustus 2020 11:10
Nou, hij heeft het vanochtend uitgemaakt, dus wat ik wil maakt nu ook niet meer uit.
Ik voel me niet leuk genoeg en niet de moeite waard. Voel me echt zo ellendig.
Na een maand geen contact, neemt hij uit zichzelf weer contact op, om vervolgens na 1,5 week weer de handdoek in de ring te gooien.
Ik had dit nooit van hem verwacht, dacht echt dat hij anders was.
Ik voel me gebruikt
En toch... Ik blijf me de schuld van alles geven. Had ik hem maar meer ruimte gegeven, had ik dit maar, had ik dat maar...
Ik ben het gewoon niet waard denk ik
Ik voel me niet leuk genoeg en niet de moeite waard. Voel me echt zo ellendig.
Na een maand geen contact, neemt hij uit zichzelf weer contact op, om vervolgens na 1,5 week weer de handdoek in de ring te gooien.
Ik had dit nooit van hem verwacht, dacht echt dat hij anders was.
Ik voel me gebruikt
En toch... Ik blijf me de schuld van alles geven. Had ik hem maar meer ruimte gegeven, had ik dit maar, had ik dat maar...
Ik ben het gewoon niet waard denk ik
woensdag 12 augustus 2020 11:16
Hij twijfelde, heeft dat uitgesproken, is uit huis getrokken en maakt het uit... hoezo had je gedacht dat hij anders was? Mensen mogen besluiten dat ze de relatie toch niet zo goed vinden en er uit stappen.
Maar ik snap dat je je ellendig voelt en dit heel zuur is.
Probeer niet te veel na te denken over waarom en wat je anders had kunnen doen. Dat verandert niets. Sterkte.
Maar ik snap dat je je ellendig voelt en dit heel zuur is.
Probeer niet te veel na te denken over waarom en wat je anders had kunnen doen. Dat verandert niets. Sterkte.
woensdag 12 augustus 2020 11:22
Dit klopt vanuit jouw perspectief ook. Ik denk dat je dat gewoon erg graag wilde geloven. Probeer er in therapie lering uit te trekken: als het niet goed meer voelt, stop dan. Nu zit je met extra rotgevoelens omdat je je heel afwachtend en meegaand hebt opgesteld. Zo geef je iemand ook de kans om je als deurmat te gebruiken. Ga niet in de slachtoffer rol zitten, daar schiet je namelijk niets mee op. Dat je verdrietig en teleurgesteld bent kan ik wel begrijpen, maar ik denk dat je het al veel eerder uit had moeten maken.Kel-90 schreef: ↑12-08-2020 11:10Nou, hij heeft het vanochtend uitgemaakt, dus wat ik wil maakt nu ook niet meer uit.
Ik voel me niet leuk genoeg en niet de moeite waard. Voel me echt zo ellendig.
Na een maand geen contact, neemt hij uit zichzelf weer contact op, om vervolgens na 1,5 week weer de handdoek in de ring te gooien.
Ik had dit nooit van hem verwacht, dacht echt dat hij anders was.
Ik voel me gebruikt
En toch... Ik blijf me de schuld van alles geven. Had ik hem maar meer ruimte gegeven, had ik dit maar, had ik dat maar...
Ik ben het gewoon niet waard denk ik
