Relaties
alle pijlers
Verbitterde vader
maandag 2 juni 2008 om 17:26
Sinds een half jaar is mijn moeder ongeneeslijk ziek, zij heeft buikvlieskanker. Los van het feit dat zij dagelijks verzorging nodig heeft van thuiszorg, huishoudelijke hulp heeft en bedlegerig is wil ik op haar ziekte verder niet dieper ingaan, dat vind ik te pijnlijk. Mensen die mij vaker op het forum zien zullen mogelijk gezien hebben dat ik het prettig vind om op luchtige wijze te reageren op verschillende topics of een beetje provocerende topics te openen (is een soort therapie voor mij hoe raar dat ook zou kunnen klinken). Ik zeg dit omdat ik geen verkeerd beeld van mezelf wil neerzetten, ik heb lang nagedacht of ik dit topic zou openen en omdat ik het op dit moment zelf ook even niet meer weet heb ik het na lang wikken en wegen toch besloten te doen.
Maargoed het gaat in deze om mijn vader. Sinds mijn moeder ziek is,is hij erg in zijn nadeel veranderd. Mijn vader was altijd al een beetje norse man (voor mij en mijn moeder wel lief...dat wel) die zich met bepaalde uitspraken niet bij iedereen even geliefd heeft gemaakt. Ook heeft hij het altijd lastig gevonden kritisch naar zichzelf te kijken en weigert m.i. zijn eigen aandeel in dingen te nemen. Hij heeft veel verdriet, dat zie en merk ik. Hij loopt zich zeven slagen in de rondte om het haar naar de zin maken..kookt, doet boodschappen, de was etc...Nu was en is hij voor zijn leeftijd (hij is 70) al best geemancipeerd dus het is niet zo dat het huishouden nieuw voor hem is.
Ik snap dat het zwaar voor hem is en dat hij 24 uur per dag met de ziekte van mijn moeder geconfronteerd wordt. Ik zelf doe voor haar en hem wat ik kan en zo ook andere mensen in de vorm van 2 keer per week komen koken (mijn moeders zus), strijken (de buurvrouw) en zo heeft iedereen zijn aandeel. Ik ben zelf i.p.v. 4 naar 3 dagen werken gegaan. De vrije dagen die ik heb breng ik bij haar door en ik probeer mijn tijd zo goed mogelijk te verdelen tussen hem en haar. Zo neem ik hem soms mee uit eten (als er iemand anders bij mijn moeder is want ze durft niet meer alleen te zijn), of we gaan de stad in of even ergens wat drinken. Ook kook ik op 1 vrije dag voor mijn ouders en verder doe ik wat ik kan, ook slaap ik zo 1 keer in de twee weken bij mijn ouders. Mijn man is zelfstandig ondernemer en werkt zo'n 70 uur per week...binnen zijn mogelijkheden doet hij ook wat hij kan. Verder heb ik geen broers of zussen. Tot zover deze situatieschets.
Ik zei al eerder dat mijn vader erg in zijn nadeel is veranderd sinds mijn moeder ziek is.
Voorbeelden:
- Hij is negatief, vreselijk negatief, als ik alleen met hem ben heeft hij het er alleen over hoe slecht het met mijn moeder gaat, dat ze binnenkort wel zal overlijden en dat het aftellen is. Nu is mijn moeder goed ziek daar niet van en dat zie ik echt wel onder ogen maar zij is op dit moment (nog) niet in de terminale fase, ze eet nog, kan nog redelijk lopen etc...Ja dat ze erg vermagerd en conditioneel achteruit gaat zie ik ook wel maar als ik dan tegen hem zeg dat wij beter kunnen kijken naar wat ze nog wel kan en wat ze nog wel is wordt hij boos en geeft hij mij het gevoel dat ik de zaken wegwuif terwijl dat echt niet zo is.
- Momenteel heeft iedereen op deze wereld het leuker en beter dan hij, hij voelt zich op alle fronten tekort gedaan en doet uitspraken als " wie doet er voor mij wat" " ik krijg nooit wat " en " jullie weten niet wat ik doormaak want ik wordt 24 uur per dag met mijn zieke vrouw geconfronteerd" . Als ik bij mijn ouders ben en mijn moeder is verdrietig waarbij ze aangeeft dat ze het moeilijk heeft, zegt hij steevast: " ik...ik heb het ook moeilijk".
Het is zelfs zo dat hij vreselijk verongelijkt kan doen als bij wijze van spreke het supermarktbrood te heet is gesneden waardoor er in sommige sneetjes een gat zit (echt waar) en voelt zich zelfs belazerd als de weerman mooi weer heeft voorspeld en het valt tegen. Het is moeilijk uit te leggen maar door de manier waarop hij de dingen uitspreekt, de blik die ermee gepaard gaat en zijn lichaamstaal staan mij zo vreselijk tegen dat ik hem wel door elkaar zou kunnen schudden...zo van : man lekker belangrijk...geniet nog van jullie tijd samen, doe niet zo moeilijk en verzuurd maar dat wil ik niet voor mijn moeder die nu (begrijpelijk) moeilijk tegen conflicten kan.
Door zijn gedrag legt hij m.i. een enorme stempel op de situatie en merk ik dat ik het steeds moeilijker vind om zijn gedrag te negeren...de laatste tijd zoek ik steeds vaker de confrontatie op door hem ter plekke op zijn gedrag te wijzen...het helpt niet, hij heeft altijd een weerwoord of haalt dingen uit zijn verband.
Vanmiddag heb ik tot mijn grote verdriet een grote aanvaring met hem gehad. Mijn moeder was al sinds een aantal maanden wat persoonlijke spulletjes en sieraden aan het weggeven aan haar zus, mijn nicht en aan mij. Dit doet zij gewoon openlijk en niet stiekum ofzo maar ook daar is hij het niet mee eens. Vanmiddag vroeg mijn moeder of ik een bepaalde tas van haar wilde hebben en toen pakte ze uit de kast ook nog een zomertas die best leuk was maar qua leeftijd voor mij iets te ouwelijk. Ze zei toen dat ze hem aan haar zus zou geven en toen werd mijn vader me toch een partij giftig....niet normaal meer. Het kwam erop neer dat mijn moeder niets meer van haar spullen weg mag geven want van wie heeft zij ooit iets gekregen...zij hebben altijd alles zelf moeten kopen en de zus van mijn moeder zou een dergelijke dure tas nooit voor zichzelf kopen, dus hoeft ze hem ook niet te krijgen aldus zijn mening.Gemakshalve vergeet hij wat mijn tante op dit moment allemaal voor mijn ouders doet en dat zei ik hem ook. Toen kreeg ik een heel verhaal over mij heen over een aantal dingen die in het verleden hebben gespeeld toen mijn vader werkloos was en dat " ze" hem toen ook niet hebben geholpen. Ik weet dat nog, er zijn toen een aantal dingen in de familie gebeurd waar mijn vader best mee heeft gezeten maar dat is nu ruim 20 jaar geleden.
Het ergste vond ik nog dat mijn moeder als een geslagen hond naar haar bed terug liep na zijn uitval. Ik zag dat ze woedend was maar ze heeft er de energie niet voor om dit te uiten op dit moment volgens haarzelf.
Dus nu weet ik het even niet meer.....De huisarts die 2 keer per week bij mijn moeder komt probeert mijn vader altijd bij het gesprek te betrekken maar dit kapt hij af. Zo ook negeert hij de
" openingen" die de pastoraal medewerker van het ziekenhuis maakt naar hem. Hiermee wil ik zeggen dat hij dus in principe alles aan (geestelijke) hulpverlening afkapt wat er tot nu toe aan de orde is in de thuissituatie van mijn ouders.
Ik ben maar stilletjes naar huis vertrokken vanmiddag...vond ik rot, al koos ik hier zelf voor, ik had toch het gevoel weggejaagd te worden.
Misschien dat iemand weet hoe ik met een dergelijke situatie om zou kunnen gaan?
Alvast bedankt.
Sprokkelientje
Maargoed het gaat in deze om mijn vader. Sinds mijn moeder ziek is,is hij erg in zijn nadeel veranderd. Mijn vader was altijd al een beetje norse man (voor mij en mijn moeder wel lief...dat wel) die zich met bepaalde uitspraken niet bij iedereen even geliefd heeft gemaakt. Ook heeft hij het altijd lastig gevonden kritisch naar zichzelf te kijken en weigert m.i. zijn eigen aandeel in dingen te nemen. Hij heeft veel verdriet, dat zie en merk ik. Hij loopt zich zeven slagen in de rondte om het haar naar de zin maken..kookt, doet boodschappen, de was etc...Nu was en is hij voor zijn leeftijd (hij is 70) al best geemancipeerd dus het is niet zo dat het huishouden nieuw voor hem is.
Ik snap dat het zwaar voor hem is en dat hij 24 uur per dag met de ziekte van mijn moeder geconfronteerd wordt. Ik zelf doe voor haar en hem wat ik kan en zo ook andere mensen in de vorm van 2 keer per week komen koken (mijn moeders zus), strijken (de buurvrouw) en zo heeft iedereen zijn aandeel. Ik ben zelf i.p.v. 4 naar 3 dagen werken gegaan. De vrije dagen die ik heb breng ik bij haar door en ik probeer mijn tijd zo goed mogelijk te verdelen tussen hem en haar. Zo neem ik hem soms mee uit eten (als er iemand anders bij mijn moeder is want ze durft niet meer alleen te zijn), of we gaan de stad in of even ergens wat drinken. Ook kook ik op 1 vrije dag voor mijn ouders en verder doe ik wat ik kan, ook slaap ik zo 1 keer in de twee weken bij mijn ouders. Mijn man is zelfstandig ondernemer en werkt zo'n 70 uur per week...binnen zijn mogelijkheden doet hij ook wat hij kan. Verder heb ik geen broers of zussen. Tot zover deze situatieschets.
Ik zei al eerder dat mijn vader erg in zijn nadeel is veranderd sinds mijn moeder ziek is.
Voorbeelden:
- Hij is negatief, vreselijk negatief, als ik alleen met hem ben heeft hij het er alleen over hoe slecht het met mijn moeder gaat, dat ze binnenkort wel zal overlijden en dat het aftellen is. Nu is mijn moeder goed ziek daar niet van en dat zie ik echt wel onder ogen maar zij is op dit moment (nog) niet in de terminale fase, ze eet nog, kan nog redelijk lopen etc...Ja dat ze erg vermagerd en conditioneel achteruit gaat zie ik ook wel maar als ik dan tegen hem zeg dat wij beter kunnen kijken naar wat ze nog wel kan en wat ze nog wel is wordt hij boos en geeft hij mij het gevoel dat ik de zaken wegwuif terwijl dat echt niet zo is.
- Momenteel heeft iedereen op deze wereld het leuker en beter dan hij, hij voelt zich op alle fronten tekort gedaan en doet uitspraken als " wie doet er voor mij wat" " ik krijg nooit wat " en " jullie weten niet wat ik doormaak want ik wordt 24 uur per dag met mijn zieke vrouw geconfronteerd" . Als ik bij mijn ouders ben en mijn moeder is verdrietig waarbij ze aangeeft dat ze het moeilijk heeft, zegt hij steevast: " ik...ik heb het ook moeilijk".
Het is zelfs zo dat hij vreselijk verongelijkt kan doen als bij wijze van spreke het supermarktbrood te heet is gesneden waardoor er in sommige sneetjes een gat zit (echt waar) en voelt zich zelfs belazerd als de weerman mooi weer heeft voorspeld en het valt tegen. Het is moeilijk uit te leggen maar door de manier waarop hij de dingen uitspreekt, de blik die ermee gepaard gaat en zijn lichaamstaal staan mij zo vreselijk tegen dat ik hem wel door elkaar zou kunnen schudden...zo van : man lekker belangrijk...geniet nog van jullie tijd samen, doe niet zo moeilijk en verzuurd maar dat wil ik niet voor mijn moeder die nu (begrijpelijk) moeilijk tegen conflicten kan.
Door zijn gedrag legt hij m.i. een enorme stempel op de situatie en merk ik dat ik het steeds moeilijker vind om zijn gedrag te negeren...de laatste tijd zoek ik steeds vaker de confrontatie op door hem ter plekke op zijn gedrag te wijzen...het helpt niet, hij heeft altijd een weerwoord of haalt dingen uit zijn verband.
Vanmiddag heb ik tot mijn grote verdriet een grote aanvaring met hem gehad. Mijn moeder was al sinds een aantal maanden wat persoonlijke spulletjes en sieraden aan het weggeven aan haar zus, mijn nicht en aan mij. Dit doet zij gewoon openlijk en niet stiekum ofzo maar ook daar is hij het niet mee eens. Vanmiddag vroeg mijn moeder of ik een bepaalde tas van haar wilde hebben en toen pakte ze uit de kast ook nog een zomertas die best leuk was maar qua leeftijd voor mij iets te ouwelijk. Ze zei toen dat ze hem aan haar zus zou geven en toen werd mijn vader me toch een partij giftig....niet normaal meer. Het kwam erop neer dat mijn moeder niets meer van haar spullen weg mag geven want van wie heeft zij ooit iets gekregen...zij hebben altijd alles zelf moeten kopen en de zus van mijn moeder zou een dergelijke dure tas nooit voor zichzelf kopen, dus hoeft ze hem ook niet te krijgen aldus zijn mening.Gemakshalve vergeet hij wat mijn tante op dit moment allemaal voor mijn ouders doet en dat zei ik hem ook. Toen kreeg ik een heel verhaal over mij heen over een aantal dingen die in het verleden hebben gespeeld toen mijn vader werkloos was en dat " ze" hem toen ook niet hebben geholpen. Ik weet dat nog, er zijn toen een aantal dingen in de familie gebeurd waar mijn vader best mee heeft gezeten maar dat is nu ruim 20 jaar geleden.
Het ergste vond ik nog dat mijn moeder als een geslagen hond naar haar bed terug liep na zijn uitval. Ik zag dat ze woedend was maar ze heeft er de energie niet voor om dit te uiten op dit moment volgens haarzelf.
Dus nu weet ik het even niet meer.....De huisarts die 2 keer per week bij mijn moeder komt probeert mijn vader altijd bij het gesprek te betrekken maar dit kapt hij af. Zo ook negeert hij de
" openingen" die de pastoraal medewerker van het ziekenhuis maakt naar hem. Hiermee wil ik zeggen dat hij dus in principe alles aan (geestelijke) hulpverlening afkapt wat er tot nu toe aan de orde is in de thuissituatie van mijn ouders.
Ik ben maar stilletjes naar huis vertrokken vanmiddag...vond ik rot, al koos ik hier zelf voor, ik had toch het gevoel weggejaagd te worden.
Misschien dat iemand weet hoe ik met een dergelijke situatie om zou kunnen gaan?
Alvast bedankt.
Sprokkelientje
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
dinsdag 1 juli 2008 om 11:41
Vanmiddag gaan wij met naaste familie afscheid nemen van mama. A.s. donderdag zal de crematie plaatsvinden.
Ben stuk en heb mezelf tijdelijk ontoerekeningsvatbaar verklaard.
Was gisteren even bij de kapper (afspraak had ik laten staan) en ze gaf aan dat ik gewoon langs kon komen als ik dat zag zitten en ter plekke maar moest zien wat ik zou doen.
Bijna in een vlaag van impulsiviteit mijn haar af laten knippen...toch maar niet gedaan.....
Tijdens de crematie zal ik (als ik het op kan brengen) het volgende gedicht voordragen:
Nooit meer jij,
Je liefde, je stem, je warmte,
Leegte...
Als uren die dagen worden en maanden worden jaren
Jaren worden het onvermijdelijke altijd.
Niet meer tastbaar
Tastbaarheid verwordt tot een herinnering in hoofd en hart.
Niet meer en nooit meer worden realiteit
Maar weg zal je nooit zijn
Want weg ben je pas als iedereen je vergeten is.
Ben stuk en heb mezelf tijdelijk ontoerekeningsvatbaar verklaard.
Was gisteren even bij de kapper (afspraak had ik laten staan) en ze gaf aan dat ik gewoon langs kon komen als ik dat zag zitten en ter plekke maar moest zien wat ik zou doen.
Bijna in een vlaag van impulsiviteit mijn haar af laten knippen...toch maar niet gedaan.....
Tijdens de crematie zal ik (als ik het op kan brengen) het volgende gedicht voordragen:
Nooit meer jij,
Je liefde, je stem, je warmte,
Leegte...
Als uren die dagen worden en maanden worden jaren
Jaren worden het onvermijdelijke altijd.
Niet meer tastbaar
Tastbaarheid verwordt tot een herinnering in hoofd en hart.
Niet meer en nooit meer worden realiteit
Maar weg zal je nooit zijn
Want weg ben je pas als iedereen je vergeten is.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
dinsdag 1 juli 2008 om 16:07
Lieve Sprokkelientje,
ik lees nu net pas weer het hele topic door. Wat een moeilijke tijd voor je zeg. ik hoop dat je vandaag op een waardige manier afscheid hebt kunnen nemen van je moeder. Ook hoop ik dat je vader alles een plekje kan geven en dat jullier met elkaar over kunnen praten.
Ik wens jullie al kracht toe voor de toekomst.
Liefs,
Londongirl
ik lees nu net pas weer het hele topic door. Wat een moeilijke tijd voor je zeg. ik hoop dat je vandaag op een waardige manier afscheid hebt kunnen nemen van je moeder. Ook hoop ik dat je vader alles een plekje kan geven en dat jullier met elkaar over kunnen praten.
Ik wens jullie al kracht toe voor de toekomst.
Liefs,
Londongirl
zondag 6 juli 2008 om 19:54
Het afscheid nemen en de crematie zijn meer dan zwaar gevallen....ben gesloopt alsof er een trein over mij heen is gereden.
En ik mis haar zo godsgruwelijk erg....alles wat was is niet meer.
Mijn vader slaat zich er wonderwel redelijk doorheen. Ben blij dat ik hem nog heb maar het hoort niet...ze horen samen te zijn.
En ik mis haar zo godsgruwelijk erg....alles wat was is niet meer.
Mijn vader slaat zich er wonderwel redelijk doorheen. Ben blij dat ik hem nog heb maar het hoort niet...ze horen samen te zijn.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
zondag 6 juli 2008 om 21:20
maandag 7 juli 2008 om 16:59
Ja het gedicht en de gehele speech zijn met veel pijn en moeite gelukt. Ben vandaag maar weer eens even op mijn werk gaan " kijken" met de nadruk op kijken. Want thuis wordt ik ook malende.... Gelukkig wordt er voorlopig niets van mij verwacht op het werk en zeker geen clientgesprekken (ben maatschappelijk werkster alleen voelt dan voor nu even niet zo)
Het gat waar ik ben ingedonderd is onmetelijk groot maar dat viel te verwachten....probeer mij staande te houden door structuur en regelmaat in mijn leven te behouden en ik heb gelukkig ook waanzinnig veel steun aan de mensen om mij heen.
Het gat waar ik ben ingedonderd is onmetelijk groot maar dat viel te verwachten....probeer mij staande te houden door structuur en regelmaat in mijn leven te behouden en ik heb gelukkig ook waanzinnig veel steun aan de mensen om mij heen.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
