Relaties
alle pijlers
Verbitterde vader
maandag 2 juni 2008 om 17:26
Sinds een half jaar is mijn moeder ongeneeslijk ziek, zij heeft buikvlieskanker. Los van het feit dat zij dagelijks verzorging nodig heeft van thuiszorg, huishoudelijke hulp heeft en bedlegerig is wil ik op haar ziekte verder niet dieper ingaan, dat vind ik te pijnlijk. Mensen die mij vaker op het forum zien zullen mogelijk gezien hebben dat ik het prettig vind om op luchtige wijze te reageren op verschillende topics of een beetje provocerende topics te openen (is een soort therapie voor mij hoe raar dat ook zou kunnen klinken). Ik zeg dit omdat ik geen verkeerd beeld van mezelf wil neerzetten, ik heb lang nagedacht of ik dit topic zou openen en omdat ik het op dit moment zelf ook even niet meer weet heb ik het na lang wikken en wegen toch besloten te doen.
Maargoed het gaat in deze om mijn vader. Sinds mijn moeder ziek is,is hij erg in zijn nadeel veranderd. Mijn vader was altijd al een beetje norse man (voor mij en mijn moeder wel lief...dat wel) die zich met bepaalde uitspraken niet bij iedereen even geliefd heeft gemaakt. Ook heeft hij het altijd lastig gevonden kritisch naar zichzelf te kijken en weigert m.i. zijn eigen aandeel in dingen te nemen. Hij heeft veel verdriet, dat zie en merk ik. Hij loopt zich zeven slagen in de rondte om het haar naar de zin maken..kookt, doet boodschappen, de was etc...Nu was en is hij voor zijn leeftijd (hij is 70) al best geemancipeerd dus het is niet zo dat het huishouden nieuw voor hem is.
Ik snap dat het zwaar voor hem is en dat hij 24 uur per dag met de ziekte van mijn moeder geconfronteerd wordt. Ik zelf doe voor haar en hem wat ik kan en zo ook andere mensen in de vorm van 2 keer per week komen koken (mijn moeders zus), strijken (de buurvrouw) en zo heeft iedereen zijn aandeel. Ik ben zelf i.p.v. 4 naar 3 dagen werken gegaan. De vrije dagen die ik heb breng ik bij haar door en ik probeer mijn tijd zo goed mogelijk te verdelen tussen hem en haar. Zo neem ik hem soms mee uit eten (als er iemand anders bij mijn moeder is want ze durft niet meer alleen te zijn), of we gaan de stad in of even ergens wat drinken. Ook kook ik op 1 vrije dag voor mijn ouders en verder doe ik wat ik kan, ook slaap ik zo 1 keer in de twee weken bij mijn ouders. Mijn man is zelfstandig ondernemer en werkt zo'n 70 uur per week...binnen zijn mogelijkheden doet hij ook wat hij kan. Verder heb ik geen broers of zussen. Tot zover deze situatieschets.
Ik zei al eerder dat mijn vader erg in zijn nadeel is veranderd sinds mijn moeder ziek is.
Voorbeelden:
- Hij is negatief, vreselijk negatief, als ik alleen met hem ben heeft hij het er alleen over hoe slecht het met mijn moeder gaat, dat ze binnenkort wel zal overlijden en dat het aftellen is. Nu is mijn moeder goed ziek daar niet van en dat zie ik echt wel onder ogen maar zij is op dit moment (nog) niet in de terminale fase, ze eet nog, kan nog redelijk lopen etc...Ja dat ze erg vermagerd en conditioneel achteruit gaat zie ik ook wel maar als ik dan tegen hem zeg dat wij beter kunnen kijken naar wat ze nog wel kan en wat ze nog wel is wordt hij boos en geeft hij mij het gevoel dat ik de zaken wegwuif terwijl dat echt niet zo is.
- Momenteel heeft iedereen op deze wereld het leuker en beter dan hij, hij voelt zich op alle fronten tekort gedaan en doet uitspraken als " wie doet er voor mij wat" " ik krijg nooit wat " en " jullie weten niet wat ik doormaak want ik wordt 24 uur per dag met mijn zieke vrouw geconfronteerd" . Als ik bij mijn ouders ben en mijn moeder is verdrietig waarbij ze aangeeft dat ze het moeilijk heeft, zegt hij steevast: " ik...ik heb het ook moeilijk".
Het is zelfs zo dat hij vreselijk verongelijkt kan doen als bij wijze van spreke het supermarktbrood te heet is gesneden waardoor er in sommige sneetjes een gat zit (echt waar) en voelt zich zelfs belazerd als de weerman mooi weer heeft voorspeld en het valt tegen. Het is moeilijk uit te leggen maar door de manier waarop hij de dingen uitspreekt, de blik die ermee gepaard gaat en zijn lichaamstaal staan mij zo vreselijk tegen dat ik hem wel door elkaar zou kunnen schudden...zo van : man lekker belangrijk...geniet nog van jullie tijd samen, doe niet zo moeilijk en verzuurd maar dat wil ik niet voor mijn moeder die nu (begrijpelijk) moeilijk tegen conflicten kan.
Door zijn gedrag legt hij m.i. een enorme stempel op de situatie en merk ik dat ik het steeds moeilijker vind om zijn gedrag te negeren...de laatste tijd zoek ik steeds vaker de confrontatie op door hem ter plekke op zijn gedrag te wijzen...het helpt niet, hij heeft altijd een weerwoord of haalt dingen uit zijn verband.
Vanmiddag heb ik tot mijn grote verdriet een grote aanvaring met hem gehad. Mijn moeder was al sinds een aantal maanden wat persoonlijke spulletjes en sieraden aan het weggeven aan haar zus, mijn nicht en aan mij. Dit doet zij gewoon openlijk en niet stiekum ofzo maar ook daar is hij het niet mee eens. Vanmiddag vroeg mijn moeder of ik een bepaalde tas van haar wilde hebben en toen pakte ze uit de kast ook nog een zomertas die best leuk was maar qua leeftijd voor mij iets te ouwelijk. Ze zei toen dat ze hem aan haar zus zou geven en toen werd mijn vader me toch een partij giftig....niet normaal meer. Het kwam erop neer dat mijn moeder niets meer van haar spullen weg mag geven want van wie heeft zij ooit iets gekregen...zij hebben altijd alles zelf moeten kopen en de zus van mijn moeder zou een dergelijke dure tas nooit voor zichzelf kopen, dus hoeft ze hem ook niet te krijgen aldus zijn mening.Gemakshalve vergeet hij wat mijn tante op dit moment allemaal voor mijn ouders doet en dat zei ik hem ook. Toen kreeg ik een heel verhaal over mij heen over een aantal dingen die in het verleden hebben gespeeld toen mijn vader werkloos was en dat " ze" hem toen ook niet hebben geholpen. Ik weet dat nog, er zijn toen een aantal dingen in de familie gebeurd waar mijn vader best mee heeft gezeten maar dat is nu ruim 20 jaar geleden.
Het ergste vond ik nog dat mijn moeder als een geslagen hond naar haar bed terug liep na zijn uitval. Ik zag dat ze woedend was maar ze heeft er de energie niet voor om dit te uiten op dit moment volgens haarzelf.
Dus nu weet ik het even niet meer.....De huisarts die 2 keer per week bij mijn moeder komt probeert mijn vader altijd bij het gesprek te betrekken maar dit kapt hij af. Zo ook negeert hij de
" openingen" die de pastoraal medewerker van het ziekenhuis maakt naar hem. Hiermee wil ik zeggen dat hij dus in principe alles aan (geestelijke) hulpverlening afkapt wat er tot nu toe aan de orde is in de thuissituatie van mijn ouders.
Ik ben maar stilletjes naar huis vertrokken vanmiddag...vond ik rot, al koos ik hier zelf voor, ik had toch het gevoel weggejaagd te worden.
Misschien dat iemand weet hoe ik met een dergelijke situatie om zou kunnen gaan?
Alvast bedankt.
Sprokkelientje
Maargoed het gaat in deze om mijn vader. Sinds mijn moeder ziek is,is hij erg in zijn nadeel veranderd. Mijn vader was altijd al een beetje norse man (voor mij en mijn moeder wel lief...dat wel) die zich met bepaalde uitspraken niet bij iedereen even geliefd heeft gemaakt. Ook heeft hij het altijd lastig gevonden kritisch naar zichzelf te kijken en weigert m.i. zijn eigen aandeel in dingen te nemen. Hij heeft veel verdriet, dat zie en merk ik. Hij loopt zich zeven slagen in de rondte om het haar naar de zin maken..kookt, doet boodschappen, de was etc...Nu was en is hij voor zijn leeftijd (hij is 70) al best geemancipeerd dus het is niet zo dat het huishouden nieuw voor hem is.
Ik snap dat het zwaar voor hem is en dat hij 24 uur per dag met de ziekte van mijn moeder geconfronteerd wordt. Ik zelf doe voor haar en hem wat ik kan en zo ook andere mensen in de vorm van 2 keer per week komen koken (mijn moeders zus), strijken (de buurvrouw) en zo heeft iedereen zijn aandeel. Ik ben zelf i.p.v. 4 naar 3 dagen werken gegaan. De vrije dagen die ik heb breng ik bij haar door en ik probeer mijn tijd zo goed mogelijk te verdelen tussen hem en haar. Zo neem ik hem soms mee uit eten (als er iemand anders bij mijn moeder is want ze durft niet meer alleen te zijn), of we gaan de stad in of even ergens wat drinken. Ook kook ik op 1 vrije dag voor mijn ouders en verder doe ik wat ik kan, ook slaap ik zo 1 keer in de twee weken bij mijn ouders. Mijn man is zelfstandig ondernemer en werkt zo'n 70 uur per week...binnen zijn mogelijkheden doet hij ook wat hij kan. Verder heb ik geen broers of zussen. Tot zover deze situatieschets.
Ik zei al eerder dat mijn vader erg in zijn nadeel is veranderd sinds mijn moeder ziek is.
Voorbeelden:
- Hij is negatief, vreselijk negatief, als ik alleen met hem ben heeft hij het er alleen over hoe slecht het met mijn moeder gaat, dat ze binnenkort wel zal overlijden en dat het aftellen is. Nu is mijn moeder goed ziek daar niet van en dat zie ik echt wel onder ogen maar zij is op dit moment (nog) niet in de terminale fase, ze eet nog, kan nog redelijk lopen etc...Ja dat ze erg vermagerd en conditioneel achteruit gaat zie ik ook wel maar als ik dan tegen hem zeg dat wij beter kunnen kijken naar wat ze nog wel kan en wat ze nog wel is wordt hij boos en geeft hij mij het gevoel dat ik de zaken wegwuif terwijl dat echt niet zo is.
- Momenteel heeft iedereen op deze wereld het leuker en beter dan hij, hij voelt zich op alle fronten tekort gedaan en doet uitspraken als " wie doet er voor mij wat" " ik krijg nooit wat " en " jullie weten niet wat ik doormaak want ik wordt 24 uur per dag met mijn zieke vrouw geconfronteerd" . Als ik bij mijn ouders ben en mijn moeder is verdrietig waarbij ze aangeeft dat ze het moeilijk heeft, zegt hij steevast: " ik...ik heb het ook moeilijk".
Het is zelfs zo dat hij vreselijk verongelijkt kan doen als bij wijze van spreke het supermarktbrood te heet is gesneden waardoor er in sommige sneetjes een gat zit (echt waar) en voelt zich zelfs belazerd als de weerman mooi weer heeft voorspeld en het valt tegen. Het is moeilijk uit te leggen maar door de manier waarop hij de dingen uitspreekt, de blik die ermee gepaard gaat en zijn lichaamstaal staan mij zo vreselijk tegen dat ik hem wel door elkaar zou kunnen schudden...zo van : man lekker belangrijk...geniet nog van jullie tijd samen, doe niet zo moeilijk en verzuurd maar dat wil ik niet voor mijn moeder die nu (begrijpelijk) moeilijk tegen conflicten kan.
Door zijn gedrag legt hij m.i. een enorme stempel op de situatie en merk ik dat ik het steeds moeilijker vind om zijn gedrag te negeren...de laatste tijd zoek ik steeds vaker de confrontatie op door hem ter plekke op zijn gedrag te wijzen...het helpt niet, hij heeft altijd een weerwoord of haalt dingen uit zijn verband.
Vanmiddag heb ik tot mijn grote verdriet een grote aanvaring met hem gehad. Mijn moeder was al sinds een aantal maanden wat persoonlijke spulletjes en sieraden aan het weggeven aan haar zus, mijn nicht en aan mij. Dit doet zij gewoon openlijk en niet stiekum ofzo maar ook daar is hij het niet mee eens. Vanmiddag vroeg mijn moeder of ik een bepaalde tas van haar wilde hebben en toen pakte ze uit de kast ook nog een zomertas die best leuk was maar qua leeftijd voor mij iets te ouwelijk. Ze zei toen dat ze hem aan haar zus zou geven en toen werd mijn vader me toch een partij giftig....niet normaal meer. Het kwam erop neer dat mijn moeder niets meer van haar spullen weg mag geven want van wie heeft zij ooit iets gekregen...zij hebben altijd alles zelf moeten kopen en de zus van mijn moeder zou een dergelijke dure tas nooit voor zichzelf kopen, dus hoeft ze hem ook niet te krijgen aldus zijn mening.Gemakshalve vergeet hij wat mijn tante op dit moment allemaal voor mijn ouders doet en dat zei ik hem ook. Toen kreeg ik een heel verhaal over mij heen over een aantal dingen die in het verleden hebben gespeeld toen mijn vader werkloos was en dat " ze" hem toen ook niet hebben geholpen. Ik weet dat nog, er zijn toen een aantal dingen in de familie gebeurd waar mijn vader best mee heeft gezeten maar dat is nu ruim 20 jaar geleden.
Het ergste vond ik nog dat mijn moeder als een geslagen hond naar haar bed terug liep na zijn uitval. Ik zag dat ze woedend was maar ze heeft er de energie niet voor om dit te uiten op dit moment volgens haarzelf.
Dus nu weet ik het even niet meer.....De huisarts die 2 keer per week bij mijn moeder komt probeert mijn vader altijd bij het gesprek te betrekken maar dit kapt hij af. Zo ook negeert hij de
" openingen" die de pastoraal medewerker van het ziekenhuis maakt naar hem. Hiermee wil ik zeggen dat hij dus in principe alles aan (geestelijke) hulpverlening afkapt wat er tot nu toe aan de orde is in de thuissituatie van mijn ouders.
Ik ben maar stilletjes naar huis vertrokken vanmiddag...vond ik rot, al koos ik hier zelf voor, ik had toch het gevoel weggejaagd te worden.
Misschien dat iemand weet hoe ik met een dergelijke situatie om zou kunnen gaan?
Alvast bedankt.
Sprokkelientje
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
vrijdag 13 juni 2008 om 22:30
zaterdag 14 juni 2008 om 17:19
He Sprokkelientje, wat een ontzettend verdrietige situatie
Naast het feit dat je natuurlijk verdriet hebt om je moeder, moet je je nu ook met je vaders gedrag bezighouden. Heb je het gevoel dat je vader vindt dat hij het grootste slachtoffer is in deze situatie, alsof je moeder hem iets "aandoet" met haar ziekte? Het is niet vreemd dat hij verdriet heeft, maar dat hij met zijn frustraties jouw moeders wensen wegdrukt (dmv haar verbieden spulletjes weg te geven) is natuurlijk niet goed. Heb je geprobeerd om hem dit uit te leggen?
Naast het feit dat je natuurlijk verdriet hebt om je moeder, moet je je nu ook met je vaders gedrag bezighouden. Heb je het gevoel dat je vader vindt dat hij het grootste slachtoffer is in deze situatie, alsof je moeder hem iets "aandoet" met haar ziekte? Het is niet vreemd dat hij verdriet heeft, maar dat hij met zijn frustraties jouw moeders wensen wegdrukt (dmv haar verbieden spulletjes weg te geven) is natuurlijk niet goed. Heb je geprobeerd om hem dit uit te leggen?
zaterdag 14 juni 2008 om 19:15
Hoi sprokkelientje, ik heb je verhaal gelezen maar niet de reacties van de anderen. Ik kan me voorstellen dat dit een hele nare situatie is voor jou. Mijn moeder is ook ernstig ziek geweest en later ook overleden. Inmiddels zijn we vele jaren evrder en is ook mijn vader overleden. Ik denk dat alles wat jij zegt, tegen je vader, niet zal helpen. dat gaf je zelf ook al aan.
Ik denk dat je vader met zijn verdriet geen raad weet en zich daarom zo naar uitdrukt.Ik denk dat het grotendeels onmacht van hem is.Angst om zijn vrouw te verliezen en er alleen voor te staan. Probeer daar eens met hem over te praten als jullie eens samen wat gaan drinken of gaan eten. Pap, hoe zie de toekmomst voor jezelf als mam er niet meer is? laat hem zijn verhaal doen en probeer zelf niks oordelends te zeggen.Je kan iemand niet veranderen maar misschien kan het je vader opluchten als hij op een andere manier zijn verdriet en angsten met zijn volwassen dochter kan bespreken. Probeer zijn "kinderachtige"gedragingen niet te veel te benadrukken, zie het maar als onmacht. Je wil je vader graag sterk en volwassen zien maar in ieder mens schuilt ook nog een zielig kind en dat is wat je misschien nu soms bij je vader ziet. Zorg dat jij er voor je moeder kan zijn op de manier die goed voelt voor jou.Sterkte met alles.
Ik denk dat je vader met zijn verdriet geen raad weet en zich daarom zo naar uitdrukt.Ik denk dat het grotendeels onmacht van hem is.Angst om zijn vrouw te verliezen en er alleen voor te staan. Probeer daar eens met hem over te praten als jullie eens samen wat gaan drinken of gaan eten. Pap, hoe zie de toekmomst voor jezelf als mam er niet meer is? laat hem zijn verhaal doen en probeer zelf niks oordelends te zeggen.Je kan iemand niet veranderen maar misschien kan het je vader opluchten als hij op een andere manier zijn verdriet en angsten met zijn volwassen dochter kan bespreken. Probeer zijn "kinderachtige"gedragingen niet te veel te benadrukken, zie het maar als onmacht. Je wil je vader graag sterk en volwassen zien maar in ieder mens schuilt ook nog een zielig kind en dat is wat je misschien nu soms bij je vader ziet. Zorg dat jij er voor je moeder kan zijn op de manier die goed voelt voor jou.Sterkte met alles.
dinsdag 17 juni 2008 om 22:17
Morgen is ze jarig, dat vieren wij niet maar mijn man en ik zijn de enigen die (mogen) komen...ze kan het emotioneel en qua vermoeidheid niet opbrengen meer mensen te ontvangen.
Maar aangezien de huisarts (met nog een a.i.o) en de thuiszorg morgen gewoon komen moet ik wel gebak voor iedereen meebrengen, speciaal verzoek van haarzelf....het is zo'n lieve schat.
Maar aangezien de huisarts (met nog een a.i.o) en de thuiszorg morgen gewoon komen moet ik wel gebak voor iedereen meebrengen, speciaal verzoek van haarzelf....het is zo'n lieve schat.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
dinsdag 17 juni 2008 om 22:34
quote:Sarah Scott schreef op 17 juni 2008 @ 22:20:
Een extra moeilijke dag dus voor iedereen....
Is het raar om je, gezien de situatie, te feliciteren? Ik denk het wel, dus ik doe het niet, maar ik wil je ondanks de situatie toch een erg fijne en mooie dag toewensen voor morgen. Dank je wel
Een extra moeilijke dag dus voor iedereen....
Is het raar om je, gezien de situatie, te feliciteren? Ik denk het wel, dus ik doe het niet, maar ik wil je ondanks de situatie toch een erg fijne en mooie dag toewensen voor morgen. Dank je wel
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
woensdag 18 juni 2008 om 22:40
Lieve Sprokkelien, wat een raar gevoel moet dat zijn, nu de verjaardag van je moeder te vieren. Haar geboortedag....
Ik hoop dat jullie er samen een mooie dag van maken. Het is al bijzonder dat ze deze dag alleen met jou en je man wil vieren, dat betekent dat jullie een heel speciaal plekje in haar hart hebben. Welverdiend, als je het mij vraagt
dubio
Ik hoop dat jullie er samen een mooie dag van maken. Het is al bijzonder dat ze deze dag alleen met jou en je man wil vieren, dat betekent dat jullie een heel speciaal plekje in haar hart hebben. Welverdiend, als je het mij vraagt
dubio
Ga in therapie!
donderdag 19 juni 2008 om 12:07
Was heftig gisteren. Ze heeft haar eigen taartje nog aan staan snijden en een klein stukje op. Verder een beetje gepraat, gelachen, gehuild en gelezen. 's avonds kwam mijn man met chinees eten en dat vond ze zo lekker ruiken dat ze ook een klein beetje op heeft. Nog wel paar (bijna) aanvaringen gehad met mijn vader die ook geen rust in zijn kont had waar mijn moeder weer erg onrustig van werd.
Heb geprobeerd deze dag heel bewust en intens mee te maken maar achteraf gezien had het nog wel iets bewuster en intenser gekund. Gek om je op dat moment te realiseren dat als zo'n dag voorbij is, deze echt nooit, nooit meer terug komt...jammer dat er tot op heden nog niet zoiets bestaat als "eeuwig durende dagen" tsja....
Heb geprobeerd deze dag heel bewust en intens mee te maken maar achteraf gezien had het nog wel iets bewuster en intenser gekund. Gek om je op dat moment te realiseren dat als zo'n dag voorbij is, deze echt nooit, nooit meer terug komt...jammer dat er tot op heden nog niet zoiets bestaat als "eeuwig durende dagen" tsja....
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
maandag 23 juni 2008 om 01:29
Hey Sprokkelientje, Ik had even twee weken geen toegang tot internet en lees nu je verdrietige nieuws. Heel veel sterkte met deze fase. En niet te hard zijn voor jezelf als je vind dat je niet bewust genoeg met dingen bezig zijn. Zo gaan die dingen nou eenmaal, de tijd blijft doorgaan en de dingen gebeuren. Ik snap het wel, maar wees niet hard voor jezelf, dat veranderd niks. Ik vind in ieder geval dat uit je postings blijkt dat je ontzettend bewust bezig bent met je beide ouders, op een hele bewonderingswaardige manier (weet even niet hoe ik het anders op moet schrijven). De manier waarop je de dingen beschrijft en met hoeveeel liefde je over zowel je moeder als je vader praat is erg ontroerend.
Sterkte!
Sterkte!
woensdag 25 juni 2008 om 10:41
Beste lieve mensen,
Maandagavond heeft mijn moeder het dappere en moedige besluit genomen dat zij niet meer verder wil. Na haar verjaardag is het dusdanig achteruit gegaan. Ze houdt sinds vorige week vrijdag niets meer binnen, zelfs de slokjes water komen er heel hard weer uit. Na een hartverscheurend weekend waarin ze maar liefst 17 keer heeft gebraakt is ze helemaal op en is de ziel uit haar ogen verdwenen.
Straks komen er mensen van de gespecialiseerde thuiszorg om bij haar en infuus aan te leggen met dormicum (slaapmiddel) en een morfinepompje waarvan de dosering stapje voor stapje zal worden opgevoerd zodat zij in alle rust kan inslapen een heengaan.
Met een aantal mensen zullen wij om beurten bij haar waken en haar zo goed mogelijk trachten bij te staan in haar proces.
Ik zal vannacht de eerste nacht voor mijn rekening nemen.
Het is klaar, het is af....de strijd is gestreden en verloren want bij kanker zijn er helaas altijd meer verliezers dan winnaars....met diepe vreugde voor degenen die de ziekte wel hebben kunnen overwinnen en zullen overwinnen.
Ik mis haar nu al maar wij staan allen vierkant achter haar besluit omdat een leven van lijden geen menswaardig leven is.
Weet niet of ik voorlopig op het forum zal komen (misschien wel ter afleiding maar dat weet ik nu nog niet)
Het ga jullie voorlopig goed en jullie zien mij wel weer verschijnen op termijn.
Lieve groet,
Sprokkelientje
Maandagavond heeft mijn moeder het dappere en moedige besluit genomen dat zij niet meer verder wil. Na haar verjaardag is het dusdanig achteruit gegaan. Ze houdt sinds vorige week vrijdag niets meer binnen, zelfs de slokjes water komen er heel hard weer uit. Na een hartverscheurend weekend waarin ze maar liefst 17 keer heeft gebraakt is ze helemaal op en is de ziel uit haar ogen verdwenen.
Straks komen er mensen van de gespecialiseerde thuiszorg om bij haar en infuus aan te leggen met dormicum (slaapmiddel) en een morfinepompje waarvan de dosering stapje voor stapje zal worden opgevoerd zodat zij in alle rust kan inslapen een heengaan.
Met een aantal mensen zullen wij om beurten bij haar waken en haar zo goed mogelijk trachten bij te staan in haar proces.
Ik zal vannacht de eerste nacht voor mijn rekening nemen.
Het is klaar, het is af....de strijd is gestreden en verloren want bij kanker zijn er helaas altijd meer verliezers dan winnaars....met diepe vreugde voor degenen die de ziekte wel hebben kunnen overwinnen en zullen overwinnen.
Ik mis haar nu al maar wij staan allen vierkant achter haar besluit omdat een leven van lijden geen menswaardig leven is.
Weet niet of ik voorlopig op het forum zal komen (misschien wel ter afleiding maar dat weet ik nu nog niet)
Het ga jullie voorlopig goed en jullie zien mij wel weer verschijnen op termijn.
Lieve groet,
Sprokkelientje
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
zaterdag 28 juni 2008 om 20:28
Vannacht is mijn lieve dappere moedertje na een lange strijd zonder hoop in alle rust overleden. Sinds vrijdagochtend was zij niet meer bij kennis en lag zij alleen nog maar stil op haar rug en ademde.
De laatste dagen waren erg zwaar...mijn vader kon het bijna niet meer verdragen in de woonkamer te zitten waar zij in haar ziekenhuis bed voor het raam lag. Hij trok zich stilletjes terug in de logeerkamer en at en dronk daar ook. Gelukkig waren mijn tante en ik samen en hebben wij het idee uit zijn hoofd weten te praten van 's nachts bij haar waken....de man was na maanden van zorgen, rennen, vliegen, bellen etc...opper dan op.
Ben overal bij geweest, dat de arts kwam, de thuiszorg om haar medicatie af te koppelen alleen toen de mannen van uitvaartcentrum haar kwamen halen ben ik moedeloos naar bed gegaan en heb gelukkig nog een paar uur kunnen slapen.
Om twaalf uur kwam de uitvaartbegeleider en hebben mijn vader en ik zaken geregeld...vervolgens ben ik thuis gekomen en heb ik mijn hele huis gepoetst omdat ik meteen haar belofte wilde nakomen...een altaartje voor haar maken, vond dat ik dat in een stoffig en rommelig huis niet kon maken...mama verdient een mooi plekje in een keurig huis.
Nu ben ik kapot en merk ik dat ik (ook in het geschreven woord) ga ratelen...ga er dus maar en eindje aan breien en eens even kijken of ik wat onzin tv kan consumeren.
Schrijf morgen wel weer iets, of overmorgen of de dag erna.
De laatste dagen waren erg zwaar...mijn vader kon het bijna niet meer verdragen in de woonkamer te zitten waar zij in haar ziekenhuis bed voor het raam lag. Hij trok zich stilletjes terug in de logeerkamer en at en dronk daar ook. Gelukkig waren mijn tante en ik samen en hebben wij het idee uit zijn hoofd weten te praten van 's nachts bij haar waken....de man was na maanden van zorgen, rennen, vliegen, bellen etc...opper dan op.
Ben overal bij geweest, dat de arts kwam, de thuiszorg om haar medicatie af te koppelen alleen toen de mannen van uitvaartcentrum haar kwamen halen ben ik moedeloos naar bed gegaan en heb gelukkig nog een paar uur kunnen slapen.
Om twaalf uur kwam de uitvaartbegeleider en hebben mijn vader en ik zaken geregeld...vervolgens ben ik thuis gekomen en heb ik mijn hele huis gepoetst omdat ik meteen haar belofte wilde nakomen...een altaartje voor haar maken, vond dat ik dat in een stoffig en rommelig huis niet kon maken...mama verdient een mooi plekje in een keurig huis.
Nu ben ik kapot en merk ik dat ik (ook in het geschreven woord) ga ratelen...ga er dus maar en eindje aan breien en eens even kijken of ik wat onzin tv kan consumeren.
Schrijf morgen wel weer iets, of overmorgen of de dag erna.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
