Relaties
alle pijlers
Verbitterde vader
maandag 2 juni 2008 om 17:26
Sinds een half jaar is mijn moeder ongeneeslijk ziek, zij heeft buikvlieskanker. Los van het feit dat zij dagelijks verzorging nodig heeft van thuiszorg, huishoudelijke hulp heeft en bedlegerig is wil ik op haar ziekte verder niet dieper ingaan, dat vind ik te pijnlijk. Mensen die mij vaker op het forum zien zullen mogelijk gezien hebben dat ik het prettig vind om op luchtige wijze te reageren op verschillende topics of een beetje provocerende topics te openen (is een soort therapie voor mij hoe raar dat ook zou kunnen klinken). Ik zeg dit omdat ik geen verkeerd beeld van mezelf wil neerzetten, ik heb lang nagedacht of ik dit topic zou openen en omdat ik het op dit moment zelf ook even niet meer weet heb ik het na lang wikken en wegen toch besloten te doen.
Maargoed het gaat in deze om mijn vader. Sinds mijn moeder ziek is,is hij erg in zijn nadeel veranderd. Mijn vader was altijd al een beetje norse man (voor mij en mijn moeder wel lief...dat wel) die zich met bepaalde uitspraken niet bij iedereen even geliefd heeft gemaakt. Ook heeft hij het altijd lastig gevonden kritisch naar zichzelf te kijken en weigert m.i. zijn eigen aandeel in dingen te nemen. Hij heeft veel verdriet, dat zie en merk ik. Hij loopt zich zeven slagen in de rondte om het haar naar de zin maken..kookt, doet boodschappen, de was etc...Nu was en is hij voor zijn leeftijd (hij is 70) al best geemancipeerd dus het is niet zo dat het huishouden nieuw voor hem is.
Ik snap dat het zwaar voor hem is en dat hij 24 uur per dag met de ziekte van mijn moeder geconfronteerd wordt. Ik zelf doe voor haar en hem wat ik kan en zo ook andere mensen in de vorm van 2 keer per week komen koken (mijn moeders zus), strijken (de buurvrouw) en zo heeft iedereen zijn aandeel. Ik ben zelf i.p.v. 4 naar 3 dagen werken gegaan. De vrije dagen die ik heb breng ik bij haar door en ik probeer mijn tijd zo goed mogelijk te verdelen tussen hem en haar. Zo neem ik hem soms mee uit eten (als er iemand anders bij mijn moeder is want ze durft niet meer alleen te zijn), of we gaan de stad in of even ergens wat drinken. Ook kook ik op 1 vrije dag voor mijn ouders en verder doe ik wat ik kan, ook slaap ik zo 1 keer in de twee weken bij mijn ouders. Mijn man is zelfstandig ondernemer en werkt zo'n 70 uur per week...binnen zijn mogelijkheden doet hij ook wat hij kan. Verder heb ik geen broers of zussen. Tot zover deze situatieschets.
Ik zei al eerder dat mijn vader erg in zijn nadeel is veranderd sinds mijn moeder ziek is.
Voorbeelden:
- Hij is negatief, vreselijk negatief, als ik alleen met hem ben heeft hij het er alleen over hoe slecht het met mijn moeder gaat, dat ze binnenkort wel zal overlijden en dat het aftellen is. Nu is mijn moeder goed ziek daar niet van en dat zie ik echt wel onder ogen maar zij is op dit moment (nog) niet in de terminale fase, ze eet nog, kan nog redelijk lopen etc...Ja dat ze erg vermagerd en conditioneel achteruit gaat zie ik ook wel maar als ik dan tegen hem zeg dat wij beter kunnen kijken naar wat ze nog wel kan en wat ze nog wel is wordt hij boos en geeft hij mij het gevoel dat ik de zaken wegwuif terwijl dat echt niet zo is.
- Momenteel heeft iedereen op deze wereld het leuker en beter dan hij, hij voelt zich op alle fronten tekort gedaan en doet uitspraken als " wie doet er voor mij wat" " ik krijg nooit wat " en " jullie weten niet wat ik doormaak want ik wordt 24 uur per dag met mijn zieke vrouw geconfronteerd" . Als ik bij mijn ouders ben en mijn moeder is verdrietig waarbij ze aangeeft dat ze het moeilijk heeft, zegt hij steevast: " ik...ik heb het ook moeilijk".
Het is zelfs zo dat hij vreselijk verongelijkt kan doen als bij wijze van spreke het supermarktbrood te heet is gesneden waardoor er in sommige sneetjes een gat zit (echt waar) en voelt zich zelfs belazerd als de weerman mooi weer heeft voorspeld en het valt tegen. Het is moeilijk uit te leggen maar door de manier waarop hij de dingen uitspreekt, de blik die ermee gepaard gaat en zijn lichaamstaal staan mij zo vreselijk tegen dat ik hem wel door elkaar zou kunnen schudden...zo van : man lekker belangrijk...geniet nog van jullie tijd samen, doe niet zo moeilijk en verzuurd maar dat wil ik niet voor mijn moeder die nu (begrijpelijk) moeilijk tegen conflicten kan.
Door zijn gedrag legt hij m.i. een enorme stempel op de situatie en merk ik dat ik het steeds moeilijker vind om zijn gedrag te negeren...de laatste tijd zoek ik steeds vaker de confrontatie op door hem ter plekke op zijn gedrag te wijzen...het helpt niet, hij heeft altijd een weerwoord of haalt dingen uit zijn verband.
Vanmiddag heb ik tot mijn grote verdriet een grote aanvaring met hem gehad. Mijn moeder was al sinds een aantal maanden wat persoonlijke spulletjes en sieraden aan het weggeven aan haar zus, mijn nicht en aan mij. Dit doet zij gewoon openlijk en niet stiekum ofzo maar ook daar is hij het niet mee eens. Vanmiddag vroeg mijn moeder of ik een bepaalde tas van haar wilde hebben en toen pakte ze uit de kast ook nog een zomertas die best leuk was maar qua leeftijd voor mij iets te ouwelijk. Ze zei toen dat ze hem aan haar zus zou geven en toen werd mijn vader me toch een partij giftig....niet normaal meer. Het kwam erop neer dat mijn moeder niets meer van haar spullen weg mag geven want van wie heeft zij ooit iets gekregen...zij hebben altijd alles zelf moeten kopen en de zus van mijn moeder zou een dergelijke dure tas nooit voor zichzelf kopen, dus hoeft ze hem ook niet te krijgen aldus zijn mening.Gemakshalve vergeet hij wat mijn tante op dit moment allemaal voor mijn ouders doet en dat zei ik hem ook. Toen kreeg ik een heel verhaal over mij heen over een aantal dingen die in het verleden hebben gespeeld toen mijn vader werkloos was en dat " ze" hem toen ook niet hebben geholpen. Ik weet dat nog, er zijn toen een aantal dingen in de familie gebeurd waar mijn vader best mee heeft gezeten maar dat is nu ruim 20 jaar geleden.
Het ergste vond ik nog dat mijn moeder als een geslagen hond naar haar bed terug liep na zijn uitval. Ik zag dat ze woedend was maar ze heeft er de energie niet voor om dit te uiten op dit moment volgens haarzelf.
Dus nu weet ik het even niet meer.....De huisarts die 2 keer per week bij mijn moeder komt probeert mijn vader altijd bij het gesprek te betrekken maar dit kapt hij af. Zo ook negeert hij de
" openingen" die de pastoraal medewerker van het ziekenhuis maakt naar hem. Hiermee wil ik zeggen dat hij dus in principe alles aan (geestelijke) hulpverlening afkapt wat er tot nu toe aan de orde is in de thuissituatie van mijn ouders.
Ik ben maar stilletjes naar huis vertrokken vanmiddag...vond ik rot, al koos ik hier zelf voor, ik had toch het gevoel weggejaagd te worden.
Misschien dat iemand weet hoe ik met een dergelijke situatie om zou kunnen gaan?
Alvast bedankt.
Sprokkelientje
Maargoed het gaat in deze om mijn vader. Sinds mijn moeder ziek is,is hij erg in zijn nadeel veranderd. Mijn vader was altijd al een beetje norse man (voor mij en mijn moeder wel lief...dat wel) die zich met bepaalde uitspraken niet bij iedereen even geliefd heeft gemaakt. Ook heeft hij het altijd lastig gevonden kritisch naar zichzelf te kijken en weigert m.i. zijn eigen aandeel in dingen te nemen. Hij heeft veel verdriet, dat zie en merk ik. Hij loopt zich zeven slagen in de rondte om het haar naar de zin maken..kookt, doet boodschappen, de was etc...Nu was en is hij voor zijn leeftijd (hij is 70) al best geemancipeerd dus het is niet zo dat het huishouden nieuw voor hem is.
Ik snap dat het zwaar voor hem is en dat hij 24 uur per dag met de ziekte van mijn moeder geconfronteerd wordt. Ik zelf doe voor haar en hem wat ik kan en zo ook andere mensen in de vorm van 2 keer per week komen koken (mijn moeders zus), strijken (de buurvrouw) en zo heeft iedereen zijn aandeel. Ik ben zelf i.p.v. 4 naar 3 dagen werken gegaan. De vrije dagen die ik heb breng ik bij haar door en ik probeer mijn tijd zo goed mogelijk te verdelen tussen hem en haar. Zo neem ik hem soms mee uit eten (als er iemand anders bij mijn moeder is want ze durft niet meer alleen te zijn), of we gaan de stad in of even ergens wat drinken. Ook kook ik op 1 vrije dag voor mijn ouders en verder doe ik wat ik kan, ook slaap ik zo 1 keer in de twee weken bij mijn ouders. Mijn man is zelfstandig ondernemer en werkt zo'n 70 uur per week...binnen zijn mogelijkheden doet hij ook wat hij kan. Verder heb ik geen broers of zussen. Tot zover deze situatieschets.
Ik zei al eerder dat mijn vader erg in zijn nadeel is veranderd sinds mijn moeder ziek is.
Voorbeelden:
- Hij is negatief, vreselijk negatief, als ik alleen met hem ben heeft hij het er alleen over hoe slecht het met mijn moeder gaat, dat ze binnenkort wel zal overlijden en dat het aftellen is. Nu is mijn moeder goed ziek daar niet van en dat zie ik echt wel onder ogen maar zij is op dit moment (nog) niet in de terminale fase, ze eet nog, kan nog redelijk lopen etc...Ja dat ze erg vermagerd en conditioneel achteruit gaat zie ik ook wel maar als ik dan tegen hem zeg dat wij beter kunnen kijken naar wat ze nog wel kan en wat ze nog wel is wordt hij boos en geeft hij mij het gevoel dat ik de zaken wegwuif terwijl dat echt niet zo is.
- Momenteel heeft iedereen op deze wereld het leuker en beter dan hij, hij voelt zich op alle fronten tekort gedaan en doet uitspraken als " wie doet er voor mij wat" " ik krijg nooit wat " en " jullie weten niet wat ik doormaak want ik wordt 24 uur per dag met mijn zieke vrouw geconfronteerd" . Als ik bij mijn ouders ben en mijn moeder is verdrietig waarbij ze aangeeft dat ze het moeilijk heeft, zegt hij steevast: " ik...ik heb het ook moeilijk".
Het is zelfs zo dat hij vreselijk verongelijkt kan doen als bij wijze van spreke het supermarktbrood te heet is gesneden waardoor er in sommige sneetjes een gat zit (echt waar) en voelt zich zelfs belazerd als de weerman mooi weer heeft voorspeld en het valt tegen. Het is moeilijk uit te leggen maar door de manier waarop hij de dingen uitspreekt, de blik die ermee gepaard gaat en zijn lichaamstaal staan mij zo vreselijk tegen dat ik hem wel door elkaar zou kunnen schudden...zo van : man lekker belangrijk...geniet nog van jullie tijd samen, doe niet zo moeilijk en verzuurd maar dat wil ik niet voor mijn moeder die nu (begrijpelijk) moeilijk tegen conflicten kan.
Door zijn gedrag legt hij m.i. een enorme stempel op de situatie en merk ik dat ik het steeds moeilijker vind om zijn gedrag te negeren...de laatste tijd zoek ik steeds vaker de confrontatie op door hem ter plekke op zijn gedrag te wijzen...het helpt niet, hij heeft altijd een weerwoord of haalt dingen uit zijn verband.
Vanmiddag heb ik tot mijn grote verdriet een grote aanvaring met hem gehad. Mijn moeder was al sinds een aantal maanden wat persoonlijke spulletjes en sieraden aan het weggeven aan haar zus, mijn nicht en aan mij. Dit doet zij gewoon openlijk en niet stiekum ofzo maar ook daar is hij het niet mee eens. Vanmiddag vroeg mijn moeder of ik een bepaalde tas van haar wilde hebben en toen pakte ze uit de kast ook nog een zomertas die best leuk was maar qua leeftijd voor mij iets te ouwelijk. Ze zei toen dat ze hem aan haar zus zou geven en toen werd mijn vader me toch een partij giftig....niet normaal meer. Het kwam erop neer dat mijn moeder niets meer van haar spullen weg mag geven want van wie heeft zij ooit iets gekregen...zij hebben altijd alles zelf moeten kopen en de zus van mijn moeder zou een dergelijke dure tas nooit voor zichzelf kopen, dus hoeft ze hem ook niet te krijgen aldus zijn mening.Gemakshalve vergeet hij wat mijn tante op dit moment allemaal voor mijn ouders doet en dat zei ik hem ook. Toen kreeg ik een heel verhaal over mij heen over een aantal dingen die in het verleden hebben gespeeld toen mijn vader werkloos was en dat " ze" hem toen ook niet hebben geholpen. Ik weet dat nog, er zijn toen een aantal dingen in de familie gebeurd waar mijn vader best mee heeft gezeten maar dat is nu ruim 20 jaar geleden.
Het ergste vond ik nog dat mijn moeder als een geslagen hond naar haar bed terug liep na zijn uitval. Ik zag dat ze woedend was maar ze heeft er de energie niet voor om dit te uiten op dit moment volgens haarzelf.
Dus nu weet ik het even niet meer.....De huisarts die 2 keer per week bij mijn moeder komt probeert mijn vader altijd bij het gesprek te betrekken maar dit kapt hij af. Zo ook negeert hij de
" openingen" die de pastoraal medewerker van het ziekenhuis maakt naar hem. Hiermee wil ik zeggen dat hij dus in principe alles aan (geestelijke) hulpverlening afkapt wat er tot nu toe aan de orde is in de thuissituatie van mijn ouders.
Ik ben maar stilletjes naar huis vertrokken vanmiddag...vond ik rot, al koos ik hier zelf voor, ik had toch het gevoel weggejaagd te worden.
Misschien dat iemand weet hoe ik met een dergelijke situatie om zou kunnen gaan?
Alvast bedankt.
Sprokkelientje
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
dinsdag 3 juni 2008 om 09:05
Sprokkelientje:
Ook ik vind dat je het al heel goed aanpakt, en denk dat het vooral een kwestie van "opvangen" is, hoe moeilijk het ook is.
Ik vind de verhalen die hier geschreven worden heel bijzonder.
Het komt blijkbaar veel voor, maar je hoort er niet zo veel over...
Ook ik heb in mijn omgeving meegemaakt dat de partner van de (terminaal) zieke alleen maar boos was. Boos op de wereld, maar vooral boos op de zieke partner. Alle toekomstplannen vielen in duigen, maar vooral: ze kwam alleen te staan en dat kon ze niet aan. Er werd gescholden op de partner, de kinderen konden niets goed meer doen en ze wilde nergens meer bij betrokken worden. Helaas heeft deze situatie tot ruim een jaar na het overlijden van haar partner geduurd...
Ook ik vind dat je het al heel goed aanpakt, en denk dat het vooral een kwestie van "opvangen" is, hoe moeilijk het ook is.
Ik vind de verhalen die hier geschreven worden heel bijzonder.
Het komt blijkbaar veel voor, maar je hoort er niet zo veel over...
Ook ik heb in mijn omgeving meegemaakt dat de partner van de (terminaal) zieke alleen maar boos was. Boos op de wereld, maar vooral boos op de zieke partner. Alle toekomstplannen vielen in duigen, maar vooral: ze kwam alleen te staan en dat kon ze niet aan. Er werd gescholden op de partner, de kinderen konden niets goed meer doen en ze wilde nergens meer bij betrokken worden. Helaas heeft deze situatie tot ruim een jaar na het overlijden van haar partner geduurd...
dinsdag 3 juni 2008 om 09:08
Ach lieve Sprokje toch...
Je lieve moeder zo ziek en je vader die zo boos is op de wereld. Wat zwaar voor je.
Het is zo moeilijk om in het hoofd van een ander te kijken lieve meid, je vader heeft het duidelijk heel moeilijk en weet geen andere manier om dat te laten blijken dan te klagen en boos te zijn op alles en iedereen. Jij bent een makkelijk slachtoffer want jij bent 'eigen'. Meer eigen dan jij heeft hij waarschijnlijk niet en dus ben je de pineut.
Dat is vreselijk voor jou en toch zou ik je aanraden te proberen zijn woede en zijn klagen niet persoonlijk op te vatten. Je bent simpelweg de persoon die het dichtste bij hem staat en in deze periode van zijn leven, nu het allemaal niet gaat zoals hij gehoopt had en nu hij opziet tegen de rest van zijn leven zonder je moeder, komt zijn toch al niet zo zonnige natuur in alle hevigheid in opstand tegen de situatie.
Goed hoor, dat je er over schrijft. Dat lucht op (vind ik altijd). Het zal heel moeilijk zijn voor je maar probeer zo veel mogelijk tot 10 te tellen als je vader het op zijn heupen heeft. Hij weet geen andere manier dan zo omgaan met zijn malaise. Heel erg rot, voor hem en ook voor jou.
Ik leef met je mee meid.
(f)
Leo
Je lieve moeder zo ziek en je vader die zo boos is op de wereld. Wat zwaar voor je.
Het is zo moeilijk om in het hoofd van een ander te kijken lieve meid, je vader heeft het duidelijk heel moeilijk en weet geen andere manier om dat te laten blijken dan te klagen en boos te zijn op alles en iedereen. Jij bent een makkelijk slachtoffer want jij bent 'eigen'. Meer eigen dan jij heeft hij waarschijnlijk niet en dus ben je de pineut.
Dat is vreselijk voor jou en toch zou ik je aanraden te proberen zijn woede en zijn klagen niet persoonlijk op te vatten. Je bent simpelweg de persoon die het dichtste bij hem staat en in deze periode van zijn leven, nu het allemaal niet gaat zoals hij gehoopt had en nu hij opziet tegen de rest van zijn leven zonder je moeder, komt zijn toch al niet zo zonnige natuur in alle hevigheid in opstand tegen de situatie.
Goed hoor, dat je er over schrijft. Dat lucht op (vind ik altijd). Het zal heel moeilijk zijn voor je maar probeer zo veel mogelijk tot 10 te tellen als je vader het op zijn heupen heeft. Hij weet geen andere manier dan zo omgaan met zijn malaise. Heel erg rot, voor hem en ook voor jou.
Ik leef met je mee meid.
(f)
Leo
dinsdag 3 juni 2008 om 09:21
Meid, dikke knuffel.
Ik heb zelf nooit met dit bijltje geahkt, ik heb wel een vader die wel eens nors kan zijn...
Het eerste wat in mij opkwam toen ik je openingspost las was: als het mijn pa was zou ik hem eens een keer flink door elkaar schudden en hem duidelijk maken dat het weliswaar heel erg is in wat voor situatie hij zit, maar dat hij met zijn huidige gedrag mensen wegjaagt. Hoe vervelend het ook allemaal is voor hem, de wereld draait nog steeds niet alléén om hem en zijn nukken. Hij is een volwassen man die niet gepamperd hoeft te worden, want laten we eerlijk zijn, hoe erger hij zit te klagen, hoe minder begrip kun je opbrengen voor zijn verdriet, toch? ( ik zit me nu even voor te stellen hoe ik zelf reageer op mensen die erg klagen).
Ik heb bovenstaande reactie erg betrokken op hoe mijn vader en moeder zijn en wat mijn band met hen is. Ik sta op goede voet met ze, ze zien mij als een volwassen persoon en wij kunnen nagenoeg alles tegen elkaar zeggen zonder dat we iets als beledigend ervaren , ik weet niet of dat bij jou ook zo is.
In ieder geval heel veel sterkte ermee.
Ik heb zelf nooit met dit bijltje geahkt, ik heb wel een vader die wel eens nors kan zijn...
Het eerste wat in mij opkwam toen ik je openingspost las was: als het mijn pa was zou ik hem eens een keer flink door elkaar schudden en hem duidelijk maken dat het weliswaar heel erg is in wat voor situatie hij zit, maar dat hij met zijn huidige gedrag mensen wegjaagt. Hoe vervelend het ook allemaal is voor hem, de wereld draait nog steeds niet alléén om hem en zijn nukken. Hij is een volwassen man die niet gepamperd hoeft te worden, want laten we eerlijk zijn, hoe erger hij zit te klagen, hoe minder begrip kun je opbrengen voor zijn verdriet, toch? ( ik zit me nu even voor te stellen hoe ik zelf reageer op mensen die erg klagen).
Ik heb bovenstaande reactie erg betrokken op hoe mijn vader en moeder zijn en wat mijn band met hen is. Ik sta op goede voet met ze, ze zien mij als een volwassen persoon en wij kunnen nagenoeg alles tegen elkaar zeggen zonder dat we iets als beledigend ervaren , ik weet niet of dat bij jou ook zo is.
In ieder geval heel veel sterkte ermee.
dinsdag 3 juni 2008 om 14:01
Wat een hoop lieve en fijne reacties die mij goed doen...dank jullie wel. Om even in te gaan op de vraag van Dubiootje: er wordt met regelmaat gesproken over het feit dat mijn moeder dood gaat, ook met haar en door haar...alles in de hele situatie is bespreekbaar met mijn beide ouders, daar ben ik dan ook wel weer blij om.
Ook is alles omtrent en voor na haar overlijden geregeld (door haarzelf) en daar wordt ook niet moeilijk of beladen over gedaan.
Mijn vader is ook heel goed in staat om over de praktische kant van het verdriet te praten alleen de gevoelsmatige kan he...daar zit het 'm.
Ook is alles omtrent en voor na haar overlijden geregeld (door haarzelf) en daar wordt ook niet moeilijk of beladen over gedaan.
Mijn vader is ook heel goed in staat om over de praktische kant van het verdriet te praten alleen de gevoelsmatige kan he...daar zit het 'm.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
dinsdag 3 juni 2008 om 16:01
Hoi sprokkelientje,
het is alsof ik hier mijn eigen verhaal lees. Ook mijn moeder is ongeneeslijk ziek en nu in het stadium dat alle andere medicijnen niet meer helpen en chemokuren (die zo lang mogelijk gerekt worden) de enige optie nog is. Mijn ouders zijn allebei begin 50 en mijn vader is afgekeurd. Mijn moeder vecht met alle kracht die ze in zich heeft tegen haar ziekte en probeert zo positief mogelijk te blijven, maar mijn vader is totaal verbitterd en zit vast in een slachtoffer rol. Hij is eigenlijk al zo sinds hij is afgekeurd en dat is zo'n tien jaar geleden, maar nu met de ziekte van mijn moeder is het nog erger geworden. Hij kan aan zijn eigen gezondheidssituatie een heleboel verbeteren, maar weigert dit gewoon en zit rustig uitgebreid al zijn kwalen op te noemen, terwijl mijn moeder ziek van de chemokuren toch maar weer doorbikkelt. Dat frustreert, want hij heeft zijn leven nog helemaal zelf in de hand, terwijl mijn moeder is overgeleverd aan de goden ofwel chemo. Mijn moeder is zo positief wil nog zoveel, maar voor mijn vader is het leven eigenlijk al voorbij. Hij zegt ook gewoon dat hij door alles wat hem is overkomen (hij is afgekeurd, ziek geworden, maar dat heeft met een zeer ongezonde levensstijl te maken. Geen lijf trekt 15 jaar lang 3 glazen coca cola bij het ontbijt. Mijn moeders ziekte dat is het enige echte dramatische dat ons gezin is overkomen) teleurgesteld is geraakt in het leven en de mensen om hem heen. Hij vertrouwt niemand meer. Mensen die geinteresseerd naar mijn moeder vragen krijgen de volle laag dus ze zich vroeger ook niet bekommerden om hem en dus nu ook niet aan hoeven te komen.
Net als jouw vader lijkt ook mijn vader de dagen te tellen. Zodra er slecht nieuws is belt hij Jan en alleman op om het (sterk gedramatiseerd) te verspreiden, maar goede berichten (kleinkinderen, bruiloft binnen het gezin en het sporadisch goede nieuws over mijn moeder) wordt nog net niet genegeerd.
Ik vind het zo lastig en het frustreert me. Hij zegt ook gekke dingen als...ik moet afstand nemen van je moeder, want straks sta ik er alleen voor. En dat terwijl mijn moeder nog best veel kan en nog niet aan bed gekluisterd is. Mijn moeder kan niet tegen hem opboksen, wil graag nog reizen, haar laatste tijd zo positief mogelijk afsluiten, maar dat zit er gewoon niet in met mijn vader. Het hoeft voor hem allemaal niet meer. Ik word er zo boos om, maar heb inmiddels (na drie jaar) wel geleerd dat het nutteloos is. Negeren lijkt het alleen maar erger te maken, want het is een soort van aandachtschreeuw, maar een gesprek aangaan werkt al helemaal niet. Mijn vader is nogal een botte hork die denkt alles maar tegen iedereen te kunnen zeggen, maar wanneer ik dan ook iets wil zeggen, dan is het huis te klein. Hij zegt rustig dat mijn verdriet niets is in vergelijking met zijn verdriet...waar hebben we het over denk ik dan??? Zijn andere favoriete opmerking is: Daar hebben we de dramakoningin weer.
Ik heb nu wat hulp gezocht om hier goed mee om te kunnen te gaan, want ik vind het echt heel erg moeilijk. Vooral ook omdat het mijn moeder en ons hele gezin raakt. Hij ontzegt haar zoveel dingen. Nu heb ik met haar in de afgelopen jaren wel wat mooie reisjes gemaakt, maar dat is toch anders dan op vakantie met haar man of het hele gezin.
Ook moeilijke gesprekken over mijn moeders ziekte gaat hij uit de weg. Dan zegt hij dat hij het niet aankan (iets waar ik best begrip voor kan hebben), maar vervolgens vertelt hij aan jan en alleman dat mijn moeder een gesloten boek is. Het moet precies op zijn manier gaan en anders zet hij zijn bokkenpruik op. Echt hij kijkt visite die hem niet aanstaat gewoon het huis uit. Nu zijn alleen de mensen nog over die mijn vader goedkeurt, maar hij houdt dan wel nauwkeurig bij hoeveel aandacht die mensen aan mijn moeder en aan hem besteden. Het lijkt wel een wedstrijd.
Goed, het is niet mijn bedoeling jouw topic vol te schrijven met mijn verhaal, maar het is de eerste keer dat ik een soortgelijk verhaal hoor. Ik begrijp dus heel goed hoe frustrerend het voor je is. Ik weet inmiddels dat het niet mogelijk is iemand te veranderen die eigenlijk tevreden is met zijn eigen instelling en vooral de wereld als de grote schuldige ziet. Ik denk dan ook dat jij en ik een manier moeten vinden waarop we met onze vaders om kunnen gaan, zonder dat we er al te veel frustraties, woede en verdriet van hebben. Het komt wat mij betreft dus vooral neer op accepteren... Sterkte
het is alsof ik hier mijn eigen verhaal lees. Ook mijn moeder is ongeneeslijk ziek en nu in het stadium dat alle andere medicijnen niet meer helpen en chemokuren (die zo lang mogelijk gerekt worden) de enige optie nog is. Mijn ouders zijn allebei begin 50 en mijn vader is afgekeurd. Mijn moeder vecht met alle kracht die ze in zich heeft tegen haar ziekte en probeert zo positief mogelijk te blijven, maar mijn vader is totaal verbitterd en zit vast in een slachtoffer rol. Hij is eigenlijk al zo sinds hij is afgekeurd en dat is zo'n tien jaar geleden, maar nu met de ziekte van mijn moeder is het nog erger geworden. Hij kan aan zijn eigen gezondheidssituatie een heleboel verbeteren, maar weigert dit gewoon en zit rustig uitgebreid al zijn kwalen op te noemen, terwijl mijn moeder ziek van de chemokuren toch maar weer doorbikkelt. Dat frustreert, want hij heeft zijn leven nog helemaal zelf in de hand, terwijl mijn moeder is overgeleverd aan de goden ofwel chemo. Mijn moeder is zo positief wil nog zoveel, maar voor mijn vader is het leven eigenlijk al voorbij. Hij zegt ook gewoon dat hij door alles wat hem is overkomen (hij is afgekeurd, ziek geworden, maar dat heeft met een zeer ongezonde levensstijl te maken. Geen lijf trekt 15 jaar lang 3 glazen coca cola bij het ontbijt. Mijn moeders ziekte dat is het enige echte dramatische dat ons gezin is overkomen) teleurgesteld is geraakt in het leven en de mensen om hem heen. Hij vertrouwt niemand meer. Mensen die geinteresseerd naar mijn moeder vragen krijgen de volle laag dus ze zich vroeger ook niet bekommerden om hem en dus nu ook niet aan hoeven te komen.
Net als jouw vader lijkt ook mijn vader de dagen te tellen. Zodra er slecht nieuws is belt hij Jan en alleman op om het (sterk gedramatiseerd) te verspreiden, maar goede berichten (kleinkinderen, bruiloft binnen het gezin en het sporadisch goede nieuws over mijn moeder) wordt nog net niet genegeerd.
Ik vind het zo lastig en het frustreert me. Hij zegt ook gekke dingen als...ik moet afstand nemen van je moeder, want straks sta ik er alleen voor. En dat terwijl mijn moeder nog best veel kan en nog niet aan bed gekluisterd is. Mijn moeder kan niet tegen hem opboksen, wil graag nog reizen, haar laatste tijd zo positief mogelijk afsluiten, maar dat zit er gewoon niet in met mijn vader. Het hoeft voor hem allemaal niet meer. Ik word er zo boos om, maar heb inmiddels (na drie jaar) wel geleerd dat het nutteloos is. Negeren lijkt het alleen maar erger te maken, want het is een soort van aandachtschreeuw, maar een gesprek aangaan werkt al helemaal niet. Mijn vader is nogal een botte hork die denkt alles maar tegen iedereen te kunnen zeggen, maar wanneer ik dan ook iets wil zeggen, dan is het huis te klein. Hij zegt rustig dat mijn verdriet niets is in vergelijking met zijn verdriet...waar hebben we het over denk ik dan??? Zijn andere favoriete opmerking is: Daar hebben we de dramakoningin weer.
Ik heb nu wat hulp gezocht om hier goed mee om te kunnen te gaan, want ik vind het echt heel erg moeilijk. Vooral ook omdat het mijn moeder en ons hele gezin raakt. Hij ontzegt haar zoveel dingen. Nu heb ik met haar in de afgelopen jaren wel wat mooie reisjes gemaakt, maar dat is toch anders dan op vakantie met haar man of het hele gezin.
Ook moeilijke gesprekken over mijn moeders ziekte gaat hij uit de weg. Dan zegt hij dat hij het niet aankan (iets waar ik best begrip voor kan hebben), maar vervolgens vertelt hij aan jan en alleman dat mijn moeder een gesloten boek is. Het moet precies op zijn manier gaan en anders zet hij zijn bokkenpruik op. Echt hij kijkt visite die hem niet aanstaat gewoon het huis uit. Nu zijn alleen de mensen nog over die mijn vader goedkeurt, maar hij houdt dan wel nauwkeurig bij hoeveel aandacht die mensen aan mijn moeder en aan hem besteden. Het lijkt wel een wedstrijd.
Goed, het is niet mijn bedoeling jouw topic vol te schrijven met mijn verhaal, maar het is de eerste keer dat ik een soortgelijk verhaal hoor. Ik begrijp dus heel goed hoe frustrerend het voor je is. Ik weet inmiddels dat het niet mogelijk is iemand te veranderen die eigenlijk tevreden is met zijn eigen instelling en vooral de wereld als de grote schuldige ziet. Ik denk dan ook dat jij en ik een manier moeten vinden waarop we met onze vaders om kunnen gaan, zonder dat we er al te veel frustraties, woede en verdriet van hebben. Het komt wat mij betreft dus vooral neer op accepteren... Sterkte
woensdag 4 juni 2008 om 10:45
Chica Latina
Jij maakt ook een vreselijke tijd door en het is helemaal niet erg dat jij ook je verhaal kwijt wil hier hoor...
Als ik kort door de bocht ben denk ik echt dat veel (met name oudere) mannen het afgrijselijk moeilijk vinden om met dergelijke zaken om te gaan...ze bijten nog liever hun tong af dan dat ze zeggen "het gaat even niet goed met me...vang me op/praat met me/ troost me". In plaats daarvan gaan ze mokken, dwarsliggen en worden het vaak horken eerste klas.
Zal ergens wel met de generatie en de opvoeding te maken hebben denk ik. Een man moet ten slotte sterk zijn en mag niet huilen. Ik weet niet hoe oud jouw vader is maar de mijne is 70 en dat met mij toch een leeftijdsverschil van 36 jaar en dus ook een generatieverschil van heb ik jou daar!
Gisteren ben ik even met mijn vader weggeweest en heb ik het tassenincident nog even besproken....vond ie lastig en moeilijk maar ik heb toch doorgezet. Uiteindelijk kwam het er toch op neer dat de grootste moeite voor zit in het feit dat hij het emotioneel zwaar vind mijn moeder spullen te zien weggeven omdat dat met afstand nemen en loslaten te maken heeft. Voorzichtig zei ik dat het dan misschien goed is dat als er nog eens zoiets voorvalt...hij zijn gevoelens meteen uit en bespreekt en dan met name bespreekt waar het dan echt om gaat.
Toen zei hij vervolgens best kort door de bocht en lacherig"Nou dat weet ik niet hoor...jullie doen allemaal altijd zo ingewikkeld" en toen begon hij ergens anders over.
Is mijn doel nu bereikt?? Half vind ik...we hebben het uitgesproken maar ik kwam toch iets te dichtbij en dus vond hij het lastig worden en dus einde discussie.
Jij maakt ook een vreselijke tijd door en het is helemaal niet erg dat jij ook je verhaal kwijt wil hier hoor...
Als ik kort door de bocht ben denk ik echt dat veel (met name oudere) mannen het afgrijselijk moeilijk vinden om met dergelijke zaken om te gaan...ze bijten nog liever hun tong af dan dat ze zeggen "het gaat even niet goed met me...vang me op/praat met me/ troost me". In plaats daarvan gaan ze mokken, dwarsliggen en worden het vaak horken eerste klas.
Zal ergens wel met de generatie en de opvoeding te maken hebben denk ik. Een man moet ten slotte sterk zijn en mag niet huilen. Ik weet niet hoe oud jouw vader is maar de mijne is 70 en dat met mij toch een leeftijdsverschil van 36 jaar en dus ook een generatieverschil van heb ik jou daar!
Gisteren ben ik even met mijn vader weggeweest en heb ik het tassenincident nog even besproken....vond ie lastig en moeilijk maar ik heb toch doorgezet. Uiteindelijk kwam het er toch op neer dat de grootste moeite voor zit in het feit dat hij het emotioneel zwaar vind mijn moeder spullen te zien weggeven omdat dat met afstand nemen en loslaten te maken heeft. Voorzichtig zei ik dat het dan misschien goed is dat als er nog eens zoiets voorvalt...hij zijn gevoelens meteen uit en bespreekt en dan met name bespreekt waar het dan echt om gaat.
Toen zei hij vervolgens best kort door de bocht en lacherig"Nou dat weet ik niet hoor...jullie doen allemaal altijd zo ingewikkeld" en toen begon hij ergens anders over.
Is mijn doel nu bereikt?? Half vind ik...we hebben het uitgesproken maar ik kwam toch iets te dichtbij en dus vond hij het lastig worden en dus einde discussie.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
woensdag 4 juni 2008 om 10:58
Tja is je doel bereikt...dat vraag ik me af. Mijn ervaring leert dat het na zo'n gesprek wel weer even wat beter gaat, maar uiteindelijk vervalt mijn vader toch weer terug in zijn vertrouwde rol (hij is in de 50 trouwens). Haha, dat klinkt wel een beetje verbitterd van mijn kant. (mijn vader heeft ook absoluut heel veel goede en warme kanten en hij bedoelt het allemaal goed).
Grappig dat je vader zei: 'jullie doen allemaal zo ingewikkeld' Mijn vader zegt dan 'doe niet zo dramatisch'. Ik denk dat je op zo'n moment te dichtbij komt. Voor mijn vader wordt het dan gewoon te confronterend/heet onder zijn voeten. Dan is gelijk het gesprek over. Tja het is lastig, want wie zijn wij om onze visie op te leggen. Ik weet ook inderdaad niet hoe moeilijk het voor mijn vader is, want ik voel niet wat hij voelt. Toch zie ik het als een keuze...mijn moeder kiest ongeacht alle ellende voor het meest positieve uit het leven. Ook ik (zwanger van de 1e en tevens 1e kleinkind van mijn ouders) wil nu echt genieten van de tijd die we nog hebben, maar mijn vader ziet het gewoon anders. Voor hem is het glas niet half vol, maar leeg. Hij kan niet meer genieten. Het is een totaal andere benadering!
Het blijft moeilijk. Ik denk dat het goed is dat je het met je vader hebt besproken, want dan heb je het voor jezelf in ieder geval besproken. Ik ben nu op het punt waarop ik denk: ik heb alles geprobeerd om het iets te veranderen, maar eigenlijk is dat helemaal niet aan mij. Toch heb ik voor me gevoel gedaan wat ik kan en daar ben ik nu tevreden mee. Kortom ik heb me erbij neergelegd. Dat klinkt dramatisch, maar bij ons in het gezin speelt dit al tien jaar en nu wordt het steeds erger.
Succes Sprokkelientje!!
Grappig dat je vader zei: 'jullie doen allemaal zo ingewikkeld' Mijn vader zegt dan 'doe niet zo dramatisch'. Ik denk dat je op zo'n moment te dichtbij komt. Voor mijn vader wordt het dan gewoon te confronterend/heet onder zijn voeten. Dan is gelijk het gesprek over. Tja het is lastig, want wie zijn wij om onze visie op te leggen. Ik weet ook inderdaad niet hoe moeilijk het voor mijn vader is, want ik voel niet wat hij voelt. Toch zie ik het als een keuze...mijn moeder kiest ongeacht alle ellende voor het meest positieve uit het leven. Ook ik (zwanger van de 1e en tevens 1e kleinkind van mijn ouders) wil nu echt genieten van de tijd die we nog hebben, maar mijn vader ziet het gewoon anders. Voor hem is het glas niet half vol, maar leeg. Hij kan niet meer genieten. Het is een totaal andere benadering!
Het blijft moeilijk. Ik denk dat het goed is dat je het met je vader hebt besproken, want dan heb je het voor jezelf in ieder geval besproken. Ik ben nu op het punt waarop ik denk: ik heb alles geprobeerd om het iets te veranderen, maar eigenlijk is dat helemaal niet aan mij. Toch heb ik voor me gevoel gedaan wat ik kan en daar ben ik nu tevreden mee. Kortom ik heb me erbij neergelegd. Dat klinkt dramatisch, maar bij ons in het gezin speelt dit al tien jaar en nu wordt het steeds erger.
Succes Sprokkelientje!!
vrijdag 6 juni 2008 om 23:12
Hoi Sprokkelientje,
Ondanks dat ik het erg moeilijk vind mezelf goed te verwoorden, ga ik het toch proberen....
Ook ik had een zieke moeder, en een moeilijke norse, maar lieve vader die zich geen raad wist met het ziekbed van zijn vrouw. In alle 'rand' dingen was hij erg goed, en deed hij meer dan zijn uiterste best. Het huishouden liep op rolletjes, medicijn inname werd keurig bij gehouden, maar met emoties kon hij absoluut niet overweg. Door verdriet, onmacht en boosheid werd ook hij nog moeilijker dan hij al was. Als b.v. de krant niet om 6 uur in de ochtend op de mat lag, was hij in alle staten, en belde hij direkt met het hoofdkantoor.... Ook praate hij in de trant van: 'aflopende zaak met je moeder' En als ik naast hem in de auto zat, en een fietser stak op het laatste moment over, drukte hij meteen op de claxon en wees hij naar zijn hoofd. Door zijn verdriet leek hij wel een tikkende tijdbom, maar er over praten was niet mogelijk.
Op een avond na een een of ander voorval waardoor ik weer 'last minut' moest komen om de brand te blussen tussen mijn ouders heb ik thuis een vreselijke emotionele brief geschreven naar hun beide. Dat we toch echt moesten proberen deze laatste periode zo mooi, en warm en waardevol als mogelijk te maken, en dat we elkaar vooral moesten vasthouden. Daarna is het iets beter gegaan, maar als er maar weer iets mis ging, was het weer terug bij af. Ik zat in die periode in een onmogelijke spagaat. Mijn moeder zo ziek, en mijn vader onbereikbaak. Toen ze overleed was hij werkelijk stuk van verdriet. En dat is hij gebleven. Het verlies van mijn moeder was een gat in zijn hart waar hij niet meer overheen is gekomen, en een grote zorg voor mij. Afgelopen november is ook hij overleden.
Ik wens je heel veel sterkte! Geen idee hoe knuffels werken hier op het forum, ik reageer bijna nooit... Maar keep hang'n in there!!
Ondanks dat ik het erg moeilijk vind mezelf goed te verwoorden, ga ik het toch proberen....
Ook ik had een zieke moeder, en een moeilijke norse, maar lieve vader die zich geen raad wist met het ziekbed van zijn vrouw. In alle 'rand' dingen was hij erg goed, en deed hij meer dan zijn uiterste best. Het huishouden liep op rolletjes, medicijn inname werd keurig bij gehouden, maar met emoties kon hij absoluut niet overweg. Door verdriet, onmacht en boosheid werd ook hij nog moeilijker dan hij al was. Als b.v. de krant niet om 6 uur in de ochtend op de mat lag, was hij in alle staten, en belde hij direkt met het hoofdkantoor.... Ook praate hij in de trant van: 'aflopende zaak met je moeder' En als ik naast hem in de auto zat, en een fietser stak op het laatste moment over, drukte hij meteen op de claxon en wees hij naar zijn hoofd. Door zijn verdriet leek hij wel een tikkende tijdbom, maar er over praten was niet mogelijk.
Op een avond na een een of ander voorval waardoor ik weer 'last minut' moest komen om de brand te blussen tussen mijn ouders heb ik thuis een vreselijke emotionele brief geschreven naar hun beide. Dat we toch echt moesten proberen deze laatste periode zo mooi, en warm en waardevol als mogelijk te maken, en dat we elkaar vooral moesten vasthouden. Daarna is het iets beter gegaan, maar als er maar weer iets mis ging, was het weer terug bij af. Ik zat in die periode in een onmogelijke spagaat. Mijn moeder zo ziek, en mijn vader onbereikbaak. Toen ze overleed was hij werkelijk stuk van verdriet. En dat is hij gebleven. Het verlies van mijn moeder was een gat in zijn hart waar hij niet meer overheen is gekomen, en een grote zorg voor mij. Afgelopen november is ook hij overleden.
Ik wens je heel veel sterkte! Geen idee hoe knuffels werken hier op het forum, ik reageer bijna nooit... Maar keep hang'n in there!!
vrijdag 6 juni 2008 om 23:17
Lieve Capslock (goeie nick!)
Wat een verdrietig verhaal meid. Je beide ouders kwijt en moeilijke periode vanaf de ziekte van je moeder. Wat naar voor je. Kun je er een beetje over praten met vrienden en familie? Of heb je dat niet nodig?
Of juist wel?
Dan is een forum een fijne plek om je gedachten neer te zetten. Voor je het weet heb je reactie en ik zie om me heen dat mensen daarmee enorm geholpen worden.
Ik hoop dat dit opschrijven jou ook al goed deed. Of doet het je nu weer extra pijn juist?
Wat een verdrietig verhaal meid. Je beide ouders kwijt en moeilijke periode vanaf de ziekte van je moeder. Wat naar voor je. Kun je er een beetje over praten met vrienden en familie? Of heb je dat niet nodig?
Of juist wel?
Dan is een forum een fijne plek om je gedachten neer te zetten. Voor je het weet heb je reactie en ik zie om me heen dat mensen daarmee enorm geholpen worden.
Ik hoop dat dit opschrijven jou ook al goed deed. Of doet het je nu weer extra pijn juist?
zaterdag 7 juni 2008 om 12:08
Lieve Eleonara,
Wat een lief bericht!
Mijn verhaal delen doet me goed. Vind het alleen moeilijk om het goed uit te leggen. Omdat het zo veel is...
Wat betreft familie, ben ik alleen met mijn herinneringen, en dat is wel eens moeilijk. Gelukkig heb ik een lieve man, en kinderen, dat scheelt een hoop!
Sprokkelientje, ik hoop dat het een beetje gaat met je!!
Wat een lief bericht!
Mijn verhaal delen doet me goed. Vind het alleen moeilijk om het goed uit te leggen. Omdat het zo veel is...
Wat betreft familie, ben ik alleen met mijn herinneringen, en dat is wel eens moeilijk. Gelukkig heb ik een lieve man, en kinderen, dat scheelt een hoop!
Sprokkelientje, ik hoop dat het een beetje gaat met je!!
zaterdag 7 juni 2008 om 13:19
Hoi sprokkelientje,
Of je je doel bereikt hebt, ligt natuurlijk aan wat je doel is. Als je je vader wilt veranderen misschien niet. Maar ik vind het al erg goed dat je het tassen incident hebt besproken en dat hij heeft aangegeven dat het neer komt op moeite met loslaten. Dat zijn al twee doelen op zich - het bespreekbaar maken van dat incident waar jij mee in je maag zat en je tot een diepere laag bent gekomen waar die reactie van hem echt over gaat. Ik denk dat je vader zich hierdoor ook gekend heeft gevoeld in zijn verdriet, ook al is dat voor hem heel ongemakkelijk of 'ingewikkeld'. Dat zijn al een paar hele mooie doelen! En daar mag je trots op zijn!
Ik lees dat je hem vervolgens een suggestie hebt gedaan hoe hij anders kan reageren. Waarmee je het derde doel dat hij anders gaat reageren wilt bereiken. En dat is een lastige. Ik denk dat hij er voor zichzelf niet de noodzaak in ziet om anders te reageren (want dat is veel te 'ingewikkeld'). En heel eerlijk: ik denk ook niet dat je wilt dat hij anders reageert omdat dat voor hem beter is (want hij reageert gewoon op de manier waarbij hij zich het meest gemakkelijk voelt). Maar dat je graag wilt dat hij anders reageert omdat jij dat nodig hebt. En daar is overigens niets mis mee. Als ik me in jouw situatie verplaats zou ik ontzettend graag willen dat bijv bij zo'n tassen incident inderdaad wordt uitgesproken wat er nu echt zo moeilijk aan is en ik zou het heel mooi vinden als je op zo'n moment even met zijn drieën kunt huilen of slikken over het feit dat het een stukje loslaten en afscheid nemen is.
En als het iets is wat jij nodig hebt, dan kun je het beter bij jezelf houden: Ik zou het zo prettig vinden om met jou het moeilijke van het loslaten en afscheid nemen te kunnen delen.
Ik weet niet of het werkt om dit tijdens een gesprek met je vader aan te geven. Misschien werkt het beter om bij een volgende 'tassen incident' zeggen: Ja pap, het is ook moeilijk/verdrietig/frustrerend om toe te kijken hoe alles langzaam onderuit wordt gehaald. Ik vind het ook zo moeilijk/verdrietig/frustrerend.
Misschien niet letterlijk zoals dit, maar iets dat ook zorgt voor wat jij nodig hebt en dat past bij jou en je vader.
Ik wens je veel sterkte en kracht toe! Je bent echt een hele goeie dochter voor je ouders, teleurstelling van je vader is niet persoonlijk op jou en wees dus ook niet teleurgesteld in jezelf als dochter!
Of je je doel bereikt hebt, ligt natuurlijk aan wat je doel is. Als je je vader wilt veranderen misschien niet. Maar ik vind het al erg goed dat je het tassen incident hebt besproken en dat hij heeft aangegeven dat het neer komt op moeite met loslaten. Dat zijn al twee doelen op zich - het bespreekbaar maken van dat incident waar jij mee in je maag zat en je tot een diepere laag bent gekomen waar die reactie van hem echt over gaat. Ik denk dat je vader zich hierdoor ook gekend heeft gevoeld in zijn verdriet, ook al is dat voor hem heel ongemakkelijk of 'ingewikkeld'. Dat zijn al een paar hele mooie doelen! En daar mag je trots op zijn!
Ik lees dat je hem vervolgens een suggestie hebt gedaan hoe hij anders kan reageren. Waarmee je het derde doel dat hij anders gaat reageren wilt bereiken. En dat is een lastige. Ik denk dat hij er voor zichzelf niet de noodzaak in ziet om anders te reageren (want dat is veel te 'ingewikkeld'). En heel eerlijk: ik denk ook niet dat je wilt dat hij anders reageert omdat dat voor hem beter is (want hij reageert gewoon op de manier waarbij hij zich het meest gemakkelijk voelt). Maar dat je graag wilt dat hij anders reageert omdat jij dat nodig hebt. En daar is overigens niets mis mee. Als ik me in jouw situatie verplaats zou ik ontzettend graag willen dat bijv bij zo'n tassen incident inderdaad wordt uitgesproken wat er nu echt zo moeilijk aan is en ik zou het heel mooi vinden als je op zo'n moment even met zijn drieën kunt huilen of slikken over het feit dat het een stukje loslaten en afscheid nemen is.
En als het iets is wat jij nodig hebt, dan kun je het beter bij jezelf houden: Ik zou het zo prettig vinden om met jou het moeilijke van het loslaten en afscheid nemen te kunnen delen.
Ik weet niet of het werkt om dit tijdens een gesprek met je vader aan te geven. Misschien werkt het beter om bij een volgende 'tassen incident' zeggen: Ja pap, het is ook moeilijk/verdrietig/frustrerend om toe te kijken hoe alles langzaam onderuit wordt gehaald. Ik vind het ook zo moeilijk/verdrietig/frustrerend.
Misschien niet letterlijk zoals dit, maar iets dat ook zorgt voor wat jij nodig hebt en dat past bij jou en je vader.
Ik wens je veel sterkte en kracht toe! Je bent echt een hele goeie dochter voor je ouders, teleurstelling van je vader is niet persoonlijk op jou en wees dus ook niet teleurgesteld in jezelf als dochter!
zaterdag 7 juni 2008 om 20:08
Capslock: Ik hoop dat je het goedvindt als ik concludeer dat jouw vader tijdens het ziekzijn van je moeder in een hoop dingen op de mijne lijkt. Jij hebt nu allebei je ouders niet meer en dat lijkt mij meer dan vreselijk. Ik vraag mij echt af hoe je hier mee omgaat, lijkt mij verdrietig, zwaar, frustrerend en eigenlijk alles wat onder de noemer " vreselijk verdrietig" valt. Je schrijft dat je een lieve man en kinderen hebt maar dat je je toch vaak alleen voelt met je verdriet...ben je soms ook enig kind en/of heb je een kleine familie dan wel weinig naasten met wie je dit verder delen kunt?
Dynamiek: dank voor je lieve en inzichtelijke posting waar ik best veel aan heb....ik probeer sowieso mijn vader zoveel mogelijk in zijn waarde te laten (mede ook door het advies van een hoop forummers die ik hier heb gekregen) en dat is en blijft moeilijk maar ik blijf mijn best doen.
Eleonora: dank voor je knuffel en fijn dat je begaan met mij bent.
Dynamiek: dank voor je lieve en inzichtelijke posting waar ik best veel aan heb....ik probeer sowieso mijn vader zoveel mogelijk in zijn waarde te laten (mede ook door het advies van een hoop forummers die ik hier heb gekregen) en dat is en blijft moeilijk maar ik blijf mijn best doen.
Eleonora: dank voor je knuffel en fijn dat je begaan met mij bent.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
zaterdag 7 juni 2008 om 22:54
Sprokkelientje: Toen ik jouw verhaal las, leek het echt even alsof het over mijn vader ging...
Wat ik zelf als heel moeilijk heb ervaren is dat ik hem zo zag worstelen met zijn verdriet, maar mij niet (niemand niet) toe liet. Naar ik vermoed angst om zijn emoties te laten gaan en zichzelf niet meer in de hand te hebben.
Ookal heeft mijn vaders gedrag mij zo vaak geirriteerd, en heb ik vaak op het puntje van mijn tong moeten bijten voor pease and free, als ik nu aan sommige voorvallen denk, kan ik er eigenlijk alleen nog maar heel hard om lachen... Tsja, dat was mijn vader....
Ik kom uit een klein gezin. Heb in tegenstelling tot jij nog een broer (ouder) maar hier een niet noemenswaardig contact mee.
Verder woont een handje vol familie van mij in het buitenland.
Tijdens het ziek zijn van mijn moeder, en later het alleen zijn en ziek zijn van mijn vader, ben ik degene geweest die er altijd voor hun was.
Ik heb een aantal jaren echt op vol vermogen gedraaid. En dat is behoorlijk aangekomen na het overlijden van mijn vader.
Ik ben dan ook volledig ingestort. Het geen kind meer zijn, geen naaste familie dichtbij hebben, de relatie met mijn broer, maar ook de invulling van mijn eigen leven, waren emoties waarmee ik geen raad wist. Ik heb 3 maanden even niks gedaan. Had de puf niet om van de bank af te komen en mijn joggingbroek uit te trekken. In die tijd heb ik gehuild, gerouwd, en bedacht wat ik nou moest. En heb ik besloten dat ik even een jaar helemaal niks hoef. (; Wel gebruik ik dit jaar om voor mij de circel weer rond te maken. Ik ga op vakantie daar waar ik als kind altijd ben geweest. En bezoek mijn buitenlandse familie w.s. voor een van de laatste keren (zijn zeer op leeftijd). Zo hoop ik symbolisch het boek van mijn verleden dicht te slaan. Tot er weer eens zo'n dag is dat ik er in wil bladeren. Want het blijft raar, als je opeens een generatie bent opgeschoven.
Hou vol!
Wat ik zelf als heel moeilijk heb ervaren is dat ik hem zo zag worstelen met zijn verdriet, maar mij niet (niemand niet) toe liet. Naar ik vermoed angst om zijn emoties te laten gaan en zichzelf niet meer in de hand te hebben.
Ookal heeft mijn vaders gedrag mij zo vaak geirriteerd, en heb ik vaak op het puntje van mijn tong moeten bijten voor pease and free, als ik nu aan sommige voorvallen denk, kan ik er eigenlijk alleen nog maar heel hard om lachen... Tsja, dat was mijn vader....
Ik kom uit een klein gezin. Heb in tegenstelling tot jij nog een broer (ouder) maar hier een niet noemenswaardig contact mee.
Verder woont een handje vol familie van mij in het buitenland.
Tijdens het ziek zijn van mijn moeder, en later het alleen zijn en ziek zijn van mijn vader, ben ik degene geweest die er altijd voor hun was.
Ik heb een aantal jaren echt op vol vermogen gedraaid. En dat is behoorlijk aangekomen na het overlijden van mijn vader.
Ik ben dan ook volledig ingestort. Het geen kind meer zijn, geen naaste familie dichtbij hebben, de relatie met mijn broer, maar ook de invulling van mijn eigen leven, waren emoties waarmee ik geen raad wist. Ik heb 3 maanden even niks gedaan. Had de puf niet om van de bank af te komen en mijn joggingbroek uit te trekken. In die tijd heb ik gehuild, gerouwd, en bedacht wat ik nou moest. En heb ik besloten dat ik even een jaar helemaal niks hoef. (; Wel gebruik ik dit jaar om voor mij de circel weer rond te maken. Ik ga op vakantie daar waar ik als kind altijd ben geweest. En bezoek mijn buitenlandse familie w.s. voor een van de laatste keren (zijn zeer op leeftijd). Zo hoop ik symbolisch het boek van mijn verleden dicht te slaan. Tot er weer eens zo'n dag is dat ik er in wil bladeren. Want het blijft raar, als je opeens een generatie bent opgeschoven.
Hou vol!
zondag 8 juni 2008 om 00:52
Ja hoor, ik had al niet het idee dat ik de enige zou zijn. Identiek verhaal hier bij Maaswater.
Ik wil niet teveel details vertellen, maar mijn vader is ernstig ziek en mijn moeder hakt nogal met de botte bijl. Niet zo tactvol, maar de hele familie heeft een oordeel over haar. Ze doet het niet allemaal even fraai, maar ze reageert af en volgens mij heeft ze daar alle recht toe.
Heb er begrip en respect voor. Je ouders zitten 24 uur op elkaars lip en als de een de ander dan kwijtraakt, dan raak je zeker ook de kluts kwijt.
Sterkte!
Ik wil niet teveel details vertellen, maar mijn vader is ernstig ziek en mijn moeder hakt nogal met de botte bijl. Niet zo tactvol, maar de hele familie heeft een oordeel over haar. Ze doet het niet allemaal even fraai, maar ze reageert af en volgens mij heeft ze daar alle recht toe.
Heb er begrip en respect voor. Je ouders zitten 24 uur op elkaars lip en als de een de ander dan kwijtraakt, dan raak je zeker ook de kluts kwijt.
Sterkte!
zondag 8 juni 2008 om 12:27
Goedemorgen Sprokkelientje.
Als ik je verhaal lees, dan krijg ik de indruk dat je vader het gevoel heeft dat hij 24/7 verantwoordelijk is voor de situatie, en dat die verantwoording zwaar op hem drukt. En dat hij niet kan overzien wat hem gaat overkomen, en dat hij koste wast kost probeert om de controle over zijn leven te houden, wat hem niet lukt.
In de periode dat mijn schoonmoeder ziek werd, en kwam te overlijden heb ik een soortgelijk proces gezien.
In het begin was er de situatie dat "ze nog wat kon", en zij beiden het bericht kregen dat ze terminaal ziek was, en dat ze zich maar moesten voorbereiden op haar overlijden.
Daarna was er de tussenliggende periode. Schoonmoeder was ziek, ze kon steeds minder in het huishouden, en de taken werden steeds meer richting schoonvader geschoven.
Er kwamen steeds meer mensen over de vloer, die een kop koffie wilden, en die hun hulp aanboden.
En toen kwam de terminale fase. Schoonvader stond er alleen voor, schoonmoeder lag met morfine op een bed in de kamer, en schoonvader lag alleen boven in bed. Er kwamen steeds meer mensen die afscheid wilden nemen.
Mijn schoonvader was in de eerste periode ook vol wrok. Wrok naar de familie toe, "heb daar al die jaren dingen voor gedaan, en nu zie ik ze niet", Of "fijn dat ze komen, maar het levert wel wel een stuk "wanorde" op". Tevens vond hij het moeilijk om het huishouden over te nemen, om de "kapitein" te worden op het schip, aangezien de "oude kapitein" er nog steeds was.
Ook hij had het gevoel dat de hele wereld tegen hem was, en was wrokkig. Tijd voor elkaar hadden ze ook veel minder, want ze wisten nooit wanneer er visite kwam, hoe lang die zou blijven, en de regelmaat was ver te zoeken.
In deze periode hebben ze samen besloten om 2 dagen in de week "geen" viste te ontvangen. Op dinsdag en donderdag was de deur gesloten, en de mensen die "spontaan" langs kwamen kregen het verzoek om op een andere dag langs te komen. Dit gaf mijn schoonvader de gelegenheid om "tot rust te komen", en het gaf ze beiden de gelegenheid om op die dagen tot elkaar te komen.
Ook hebben ze in die periode via de thuiszorg een indicatie voor thuishulp aangevraagd, om mijn schoonvader te ontlasten m.b.t het huishoudelijke werk.
In de terminale fase hebben we de frequentie van de thuiszorg opgevoerd, en is er ook iemand ingeschakeld van de terminale thuis zorg. Die zat 's nachts te waken bij mijn schoonmoeder, zodat wij 's nachts ook aan onze rust toe kwamen.
Gedurende dit hele proces nam de frequentie van mijn bezoek ook toe, van 1 dag in de week ( ik woon op 200 km afstand) tot 3 dagen in de week, tot 5 dagen in de week.
In de periode rondom haar overlijden was ik daar 24/7 aanwezig.
mijn belangrijkste leermomenten waren :
Zorg voor structuur, zorg voor regelmaat.
Pak een kalender, en hou daar de afspraken op bij, van degenen die op visite willen komen. Dit zorgt er ook voor, dat als er al 2 mensen komen, je kunt zeggen : "kom dan-en-dan, want op die dag komt er al visite".
Zorg voor "neutrale" hulp in de huishouding. Tantes, nichten, en andere familieleden die willen helpen zijn leuk, maar geven ook het gevoel dat je een verplichting t.a.v de toekomst creëert.
Een betaalde hulp schept die verplichting niet.
Geef duidelijk je grenzen aan.
Zo heb ik aangegeven, dat het huishouden mijn verantwoording niet is. Op de dagen dat ik er was, wilde ik met veel plezier koken, en nam ik zelf de ingrediënten mee. ( soms kookte ik thuis al een pan eten, en nam die mee). De rest van de boodschappen is niet mijn verantwoording. Ik wilde namelijk voorkomen, dat naarmate mijn schoonmoeder zieker werd, Ik steeds verantwoordelijker voor het huishouden werd, en ik na haar overlijden met de verantwoording over 2 huishoudens achterbleef. Dat is namelijk niet te doen over die afstand.
Ik weet niet of je iets kunt met mijn verhaal. Dit is hoe ik het ervaren heb, en hoe ik e.e.a. aangepakt heb. En ja, dit is een verhaal aan de "buitenkant". Van hoe ik de situatie "regeltechnisch" heb aangepakt, en hoe ik geprobeerd heb om structuur aan te brengen.
In deze situatie gebeurd zoveel met je, gaat er zoveel door je heen, zit je met de zorg voor je vader, je moeder, en je eigen gezin, en met het verdriet om het toekomstige gemis, dat ritme en regelmaat je een stuk veiligheid kan bieden. Dat creëert een kader waarin je je gevoel kunt uiten, zonder dat je afgeleid wordt door allerhande andere "simpele" taken die aandacht en energie vreten. Aandacht en energie die je nodig bent op andere plaatsen.
Ik wens je veel sterkte toe in deze situatie.
Jojanneke
Als ik je verhaal lees, dan krijg ik de indruk dat je vader het gevoel heeft dat hij 24/7 verantwoordelijk is voor de situatie, en dat die verantwoording zwaar op hem drukt. En dat hij niet kan overzien wat hem gaat overkomen, en dat hij koste wast kost probeert om de controle over zijn leven te houden, wat hem niet lukt.
In de periode dat mijn schoonmoeder ziek werd, en kwam te overlijden heb ik een soortgelijk proces gezien.
In het begin was er de situatie dat "ze nog wat kon", en zij beiden het bericht kregen dat ze terminaal ziek was, en dat ze zich maar moesten voorbereiden op haar overlijden.
Daarna was er de tussenliggende periode. Schoonmoeder was ziek, ze kon steeds minder in het huishouden, en de taken werden steeds meer richting schoonvader geschoven.
Er kwamen steeds meer mensen over de vloer, die een kop koffie wilden, en die hun hulp aanboden.
En toen kwam de terminale fase. Schoonvader stond er alleen voor, schoonmoeder lag met morfine op een bed in de kamer, en schoonvader lag alleen boven in bed. Er kwamen steeds meer mensen die afscheid wilden nemen.
Mijn schoonvader was in de eerste periode ook vol wrok. Wrok naar de familie toe, "heb daar al die jaren dingen voor gedaan, en nu zie ik ze niet", Of "fijn dat ze komen, maar het levert wel wel een stuk "wanorde" op". Tevens vond hij het moeilijk om het huishouden over te nemen, om de "kapitein" te worden op het schip, aangezien de "oude kapitein" er nog steeds was.
Ook hij had het gevoel dat de hele wereld tegen hem was, en was wrokkig. Tijd voor elkaar hadden ze ook veel minder, want ze wisten nooit wanneer er visite kwam, hoe lang die zou blijven, en de regelmaat was ver te zoeken.
In deze periode hebben ze samen besloten om 2 dagen in de week "geen" viste te ontvangen. Op dinsdag en donderdag was de deur gesloten, en de mensen die "spontaan" langs kwamen kregen het verzoek om op een andere dag langs te komen. Dit gaf mijn schoonvader de gelegenheid om "tot rust te komen", en het gaf ze beiden de gelegenheid om op die dagen tot elkaar te komen.
Ook hebben ze in die periode via de thuiszorg een indicatie voor thuishulp aangevraagd, om mijn schoonvader te ontlasten m.b.t het huishoudelijke werk.
In de terminale fase hebben we de frequentie van de thuiszorg opgevoerd, en is er ook iemand ingeschakeld van de terminale thuis zorg. Die zat 's nachts te waken bij mijn schoonmoeder, zodat wij 's nachts ook aan onze rust toe kwamen.
Gedurende dit hele proces nam de frequentie van mijn bezoek ook toe, van 1 dag in de week ( ik woon op 200 km afstand) tot 3 dagen in de week, tot 5 dagen in de week.
In de periode rondom haar overlijden was ik daar 24/7 aanwezig.
mijn belangrijkste leermomenten waren :
Zorg voor structuur, zorg voor regelmaat.
Pak een kalender, en hou daar de afspraken op bij, van degenen die op visite willen komen. Dit zorgt er ook voor, dat als er al 2 mensen komen, je kunt zeggen : "kom dan-en-dan, want op die dag komt er al visite".
Zorg voor "neutrale" hulp in de huishouding. Tantes, nichten, en andere familieleden die willen helpen zijn leuk, maar geven ook het gevoel dat je een verplichting t.a.v de toekomst creëert.
Een betaalde hulp schept die verplichting niet.
Geef duidelijk je grenzen aan.
Zo heb ik aangegeven, dat het huishouden mijn verantwoording niet is. Op de dagen dat ik er was, wilde ik met veel plezier koken, en nam ik zelf de ingrediënten mee. ( soms kookte ik thuis al een pan eten, en nam die mee). De rest van de boodschappen is niet mijn verantwoording. Ik wilde namelijk voorkomen, dat naarmate mijn schoonmoeder zieker werd, Ik steeds verantwoordelijker voor het huishouden werd, en ik na haar overlijden met de verantwoording over 2 huishoudens achterbleef. Dat is namelijk niet te doen over die afstand.
Ik weet niet of je iets kunt met mijn verhaal. Dit is hoe ik het ervaren heb, en hoe ik e.e.a. aangepakt heb. En ja, dit is een verhaal aan de "buitenkant". Van hoe ik de situatie "regeltechnisch" heb aangepakt, en hoe ik geprobeerd heb om structuur aan te brengen.
In deze situatie gebeurd zoveel met je, gaat er zoveel door je heen, zit je met de zorg voor je vader, je moeder, en je eigen gezin, en met het verdriet om het toekomstige gemis, dat ritme en regelmaat je een stuk veiligheid kan bieden. Dat creëert een kader waarin je je gevoel kunt uiten, zonder dat je afgeleid wordt door allerhande andere "simpele" taken die aandacht en energie vreten. Aandacht en energie die je nodig bent op andere plaatsen.
Ik wens je veel sterkte toe in deze situatie.
Jojanneke
Vergeet niet, een “Ja, maar..” is eigenlijk een “nee, want...”
zondag 8 juni 2008 om 21:19
Vandaag wel een goede dag gehad met mijn ouders en mijn man samen. Mijn man heeft mijn vader even lekker meegenomen zodat hij er ook weer eens even uit was. Daarna gezamenlijk gegeten (zo ook mijn moeder die zowaar een klein bordje eten van de afhaalchinees opat...ze vond het zo lekker ruiken en had na een paar dagen misselijk geweest te zijn best trek de schat...) Daarna gezamenlijk voetbal gekeken waarbij er een heel leuk en " ongedwongen" gesprek tot stand kwam.
Mijn vader stak zowaar een sigaar op en dronk een glas whiskey en als ie dat doet dan weet ik dat hij het naar zijn zin heeft..." blij " is het goede woord niet maar de middag en avond waren zo fijn dat ik helemaal hyper ben en bijna uit elkaar spat momenteel.
Mijn vader stak zowaar een sigaar op en dronk een glas whiskey en als ie dat doet dan weet ik dat hij het naar zijn zin heeft..." blij " is het goede woord niet maar de middag en avond waren zo fijn dat ik helemaal hyper ben en bijna uit elkaar spat momenteel.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
zondag 8 juni 2008 om 22:32
Ik vind dat je het juist heel goed en duidelijk hebt uitgelegd. Ik kan me heel goed jullie situatie inbeelden!
Jou vader is boos. Boos omdat hij zijn liefde kwijtraakt. Hij vraagt zich af waarom, aan wat hij dat verdiend heeft, aan wat zijn lieve vrouw, de moeder van zijn kind dit verdiend heeft! hij is kwaad omdat hij machteloos is en er niets aan kan doen dan alleen maar toekijken en afwachten. Ik snap ook heel goed waarom hij zich uit met woorden als "het zal nu wel snel achteruit gaan". In zekere zin kan hij het niet meer aanzien, het lijden van je moeder, van hemzelf maar ook van jou en naaste familie. Mannen denken vaak aan praktische oplossingen, in welke situatie dan ook. Het lullige en verdrietige van dit is dat het gaat om je lieve moeder. Het is niet zijn intentie om zo te zijn, hij kan alleen niet omgaan met dit verdriet en zal zich schuldig maken aan niet-tactische uitingen die vaak ongepast zijn en een slechte timing hebben. Vergeef hem dit aub! Natuurlijk zal je zelf wel kunnen inschatten wanneer het teveel is. Ik denk dat je er heel goed aandoet door met je vader af te spreken wanneer er een woordenwisseling is, dit niet in het bijzijn van je moeder te doen. Simpelweg uit respect vanwege de tijd die zij nog heeft met jullie. Als je vader dit niet kan aanvoelen, maar jij wel, zal jij de gene moeten zijn die dit dirigeerd.
Ik wens jou, je moeder en je vader, heel, heel veel kracht toe!
Jou vader is boos. Boos omdat hij zijn liefde kwijtraakt. Hij vraagt zich af waarom, aan wat hij dat verdiend heeft, aan wat zijn lieve vrouw, de moeder van zijn kind dit verdiend heeft! hij is kwaad omdat hij machteloos is en er niets aan kan doen dan alleen maar toekijken en afwachten. Ik snap ook heel goed waarom hij zich uit met woorden als "het zal nu wel snel achteruit gaan". In zekere zin kan hij het niet meer aanzien, het lijden van je moeder, van hemzelf maar ook van jou en naaste familie. Mannen denken vaak aan praktische oplossingen, in welke situatie dan ook. Het lullige en verdrietige van dit is dat het gaat om je lieve moeder. Het is niet zijn intentie om zo te zijn, hij kan alleen niet omgaan met dit verdriet en zal zich schuldig maken aan niet-tactische uitingen die vaak ongepast zijn en een slechte timing hebben. Vergeef hem dit aub! Natuurlijk zal je zelf wel kunnen inschatten wanneer het teveel is. Ik denk dat je er heel goed aandoet door met je vader af te spreken wanneer er een woordenwisseling is, dit niet in het bijzijn van je moeder te doen. Simpelweg uit respect vanwege de tijd die zij nog heeft met jullie. Als je vader dit niet kan aanvoelen, maar jij wel, zal jij de gene moeten zijn die dit dirigeerd.
Ik wens jou, je moeder en je vader, heel, heel veel kracht toe!
zondag 8 juni 2008 om 22:47
Hey Sprokkelientje, wat fijn dat je zo'n fijne dag hebt gehad!
Wat betreft dat tassenincident, ik denk dat je dat heel goed hebt gedaan. Je hebt het in ieder geval ter sprake gebracht. De reactie van je vader, dat lacherige zeg maar zou mijn vader ook gedaan hebben hoor. Alleen in Hollywood-feel-good movies zal iemand spontaan ineens heel open worden. Maar het is heel goed dat je het hebt gezegd en dat hij weet dat mocht hij het willen er wel over kan praten. Ik denk dat het voor hem heel fijn is om te horen dat hij bij je terecht kan. Ook al was zijn reactie lacherig, hij weet het nu.
Mijn vader is ook van de generatie mannen die noet met gevoelens uit de voeten kunnen, terwijl ze ze natuurlijk wel hebben. Dat is soms inderdaad erg lastig.
Veel sterkte hoor, ook de andere meiden in dezelfde positie!
Wat betreft dat tassenincident, ik denk dat je dat heel goed hebt gedaan. Je hebt het in ieder geval ter sprake gebracht. De reactie van je vader, dat lacherige zeg maar zou mijn vader ook gedaan hebben hoor. Alleen in Hollywood-feel-good movies zal iemand spontaan ineens heel open worden. Maar het is heel goed dat je het hebt gezegd en dat hij weet dat mocht hij het willen er wel over kan praten. Ik denk dat het voor hem heel fijn is om te horen dat hij bij je terecht kan. Ook al was zijn reactie lacherig, hij weet het nu.
Mijn vader is ook van de generatie mannen die noet met gevoelens uit de voeten kunnen, terwijl ze ze natuurlijk wel hebben. Dat is soms inderdaad erg lastig.
Veel sterkte hoor, ook de andere meiden in dezelfde positie!
vrijdag 13 juni 2008 om 22:17
Hoi lieve allemaal,
Vandaag het trieste bericht gekregen dat mijn moeder nu echt in de terminale fase is belandt. Wil hier niet teveel ingaan op de details maar het zal wel niet al te lang meer duren denken wij. Wel heel fijn gesprek gehad met mijn beide ouders en mijn moeders zus die er altijd op vrijdag is.
De verpleegkundige van de thuiszorg waar mijn moeder in korte tijd een goede band mee op heeft gebouwd gaf bij het weggaan mijn vader een knuffel en toen kreeg hij tranen in zijn ogen en heeft hij even gehuild......tsja..vreemde ogen dwingen dus blijkbaar ook in dit soort situaties.
Vandaag het trieste bericht gekregen dat mijn moeder nu echt in de terminale fase is belandt. Wil hier niet teveel ingaan op de details maar het zal wel niet al te lang meer duren denken wij. Wel heel fijn gesprek gehad met mijn beide ouders en mijn moeders zus die er altijd op vrijdag is.
De verpleegkundige van de thuiszorg waar mijn moeder in korte tijd een goede band mee op heeft gebouwd gaf bij het weggaan mijn vader een knuffel en toen kreeg hij tranen in zijn ogen en heeft hij even gehuild......tsja..vreemde ogen dwingen dus blijkbaar ook in dit soort situaties.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
vrijdag 13 juni 2008 om 22:23
LIeve, lieve Sprokkelientje,
Wat verschrikkelijk voor je moeder en voor jullie als familie en jij als haar dochter. Wat erg, wat erg, wat zul je een verdriet hebben.
Zo'n laatste tocht is zwaar, emotioneel. Ik hoop dat je moeder niet al te erg hoeft te lijden. Ik hoop dat je vader haar laatste periode nog lief voor haar is en voor zichzelf is. Ik hoop dat jullie nog even heel erg léven met elkaar.
Meis, ik wens je alle sterkte en kom hier posten als je behoefte hebt aan wat virtuele warmte.
Ik sla mijn armen om je heen en hou je stevig vast.....
Veel liefs
(f) (f) (f)
Wat verschrikkelijk voor je moeder en voor jullie als familie en jij als haar dochter. Wat erg, wat erg, wat zul je een verdriet hebben.
Zo'n laatste tocht is zwaar, emotioneel. Ik hoop dat je moeder niet al te erg hoeft te lijden. Ik hoop dat je vader haar laatste periode nog lief voor haar is en voor zichzelf is. Ik hoop dat jullie nog even heel erg léven met elkaar.
Meis, ik wens je alle sterkte en kom hier posten als je behoefte hebt aan wat virtuele warmte.
Ik sla mijn armen om je heen en hou je stevig vast.....
Veel liefs
(f) (f) (f)
