Relaties
alle pijlers
Verbitterde vader
maandag 2 juni 2008 om 17:26
Sinds een half jaar is mijn moeder ongeneeslijk ziek, zij heeft buikvlieskanker. Los van het feit dat zij dagelijks verzorging nodig heeft van thuiszorg, huishoudelijke hulp heeft en bedlegerig is wil ik op haar ziekte verder niet dieper ingaan, dat vind ik te pijnlijk. Mensen die mij vaker op het forum zien zullen mogelijk gezien hebben dat ik het prettig vind om op luchtige wijze te reageren op verschillende topics of een beetje provocerende topics te openen (is een soort therapie voor mij hoe raar dat ook zou kunnen klinken). Ik zeg dit omdat ik geen verkeerd beeld van mezelf wil neerzetten, ik heb lang nagedacht of ik dit topic zou openen en omdat ik het op dit moment zelf ook even niet meer weet heb ik het na lang wikken en wegen toch besloten te doen.
Maargoed het gaat in deze om mijn vader. Sinds mijn moeder ziek is,is hij erg in zijn nadeel veranderd. Mijn vader was altijd al een beetje norse man (voor mij en mijn moeder wel lief...dat wel) die zich met bepaalde uitspraken niet bij iedereen even geliefd heeft gemaakt. Ook heeft hij het altijd lastig gevonden kritisch naar zichzelf te kijken en weigert m.i. zijn eigen aandeel in dingen te nemen. Hij heeft veel verdriet, dat zie en merk ik. Hij loopt zich zeven slagen in de rondte om het haar naar de zin maken..kookt, doet boodschappen, de was etc...Nu was en is hij voor zijn leeftijd (hij is 70) al best geemancipeerd dus het is niet zo dat het huishouden nieuw voor hem is.
Ik snap dat het zwaar voor hem is en dat hij 24 uur per dag met de ziekte van mijn moeder geconfronteerd wordt. Ik zelf doe voor haar en hem wat ik kan en zo ook andere mensen in de vorm van 2 keer per week komen koken (mijn moeders zus), strijken (de buurvrouw) en zo heeft iedereen zijn aandeel. Ik ben zelf i.p.v. 4 naar 3 dagen werken gegaan. De vrije dagen die ik heb breng ik bij haar door en ik probeer mijn tijd zo goed mogelijk te verdelen tussen hem en haar. Zo neem ik hem soms mee uit eten (als er iemand anders bij mijn moeder is want ze durft niet meer alleen te zijn), of we gaan de stad in of even ergens wat drinken. Ook kook ik op 1 vrije dag voor mijn ouders en verder doe ik wat ik kan, ook slaap ik zo 1 keer in de twee weken bij mijn ouders. Mijn man is zelfstandig ondernemer en werkt zo'n 70 uur per week...binnen zijn mogelijkheden doet hij ook wat hij kan. Verder heb ik geen broers of zussen. Tot zover deze situatieschets.
Ik zei al eerder dat mijn vader erg in zijn nadeel is veranderd sinds mijn moeder ziek is.
Voorbeelden:
- Hij is negatief, vreselijk negatief, als ik alleen met hem ben heeft hij het er alleen over hoe slecht het met mijn moeder gaat, dat ze binnenkort wel zal overlijden en dat het aftellen is. Nu is mijn moeder goed ziek daar niet van en dat zie ik echt wel onder ogen maar zij is op dit moment (nog) niet in de terminale fase, ze eet nog, kan nog redelijk lopen etc...Ja dat ze erg vermagerd en conditioneel achteruit gaat zie ik ook wel maar als ik dan tegen hem zeg dat wij beter kunnen kijken naar wat ze nog wel kan en wat ze nog wel is wordt hij boos en geeft hij mij het gevoel dat ik de zaken wegwuif terwijl dat echt niet zo is.
- Momenteel heeft iedereen op deze wereld het leuker en beter dan hij, hij voelt zich op alle fronten tekort gedaan en doet uitspraken als " wie doet er voor mij wat" " ik krijg nooit wat " en " jullie weten niet wat ik doormaak want ik wordt 24 uur per dag met mijn zieke vrouw geconfronteerd" . Als ik bij mijn ouders ben en mijn moeder is verdrietig waarbij ze aangeeft dat ze het moeilijk heeft, zegt hij steevast: " ik...ik heb het ook moeilijk".
Het is zelfs zo dat hij vreselijk verongelijkt kan doen als bij wijze van spreke het supermarktbrood te heet is gesneden waardoor er in sommige sneetjes een gat zit (echt waar) en voelt zich zelfs belazerd als de weerman mooi weer heeft voorspeld en het valt tegen. Het is moeilijk uit te leggen maar door de manier waarop hij de dingen uitspreekt, de blik die ermee gepaard gaat en zijn lichaamstaal staan mij zo vreselijk tegen dat ik hem wel door elkaar zou kunnen schudden...zo van : man lekker belangrijk...geniet nog van jullie tijd samen, doe niet zo moeilijk en verzuurd maar dat wil ik niet voor mijn moeder die nu (begrijpelijk) moeilijk tegen conflicten kan.
Door zijn gedrag legt hij m.i. een enorme stempel op de situatie en merk ik dat ik het steeds moeilijker vind om zijn gedrag te negeren...de laatste tijd zoek ik steeds vaker de confrontatie op door hem ter plekke op zijn gedrag te wijzen...het helpt niet, hij heeft altijd een weerwoord of haalt dingen uit zijn verband.
Vanmiddag heb ik tot mijn grote verdriet een grote aanvaring met hem gehad. Mijn moeder was al sinds een aantal maanden wat persoonlijke spulletjes en sieraden aan het weggeven aan haar zus, mijn nicht en aan mij. Dit doet zij gewoon openlijk en niet stiekum ofzo maar ook daar is hij het niet mee eens. Vanmiddag vroeg mijn moeder of ik een bepaalde tas van haar wilde hebben en toen pakte ze uit de kast ook nog een zomertas die best leuk was maar qua leeftijd voor mij iets te ouwelijk. Ze zei toen dat ze hem aan haar zus zou geven en toen werd mijn vader me toch een partij giftig....niet normaal meer. Het kwam erop neer dat mijn moeder niets meer van haar spullen weg mag geven want van wie heeft zij ooit iets gekregen...zij hebben altijd alles zelf moeten kopen en de zus van mijn moeder zou een dergelijke dure tas nooit voor zichzelf kopen, dus hoeft ze hem ook niet te krijgen aldus zijn mening.Gemakshalve vergeet hij wat mijn tante op dit moment allemaal voor mijn ouders doet en dat zei ik hem ook. Toen kreeg ik een heel verhaal over mij heen over een aantal dingen die in het verleden hebben gespeeld toen mijn vader werkloos was en dat " ze" hem toen ook niet hebben geholpen. Ik weet dat nog, er zijn toen een aantal dingen in de familie gebeurd waar mijn vader best mee heeft gezeten maar dat is nu ruim 20 jaar geleden.
Het ergste vond ik nog dat mijn moeder als een geslagen hond naar haar bed terug liep na zijn uitval. Ik zag dat ze woedend was maar ze heeft er de energie niet voor om dit te uiten op dit moment volgens haarzelf.
Dus nu weet ik het even niet meer.....De huisarts die 2 keer per week bij mijn moeder komt probeert mijn vader altijd bij het gesprek te betrekken maar dit kapt hij af. Zo ook negeert hij de
" openingen" die de pastoraal medewerker van het ziekenhuis maakt naar hem. Hiermee wil ik zeggen dat hij dus in principe alles aan (geestelijke) hulpverlening afkapt wat er tot nu toe aan de orde is in de thuissituatie van mijn ouders.
Ik ben maar stilletjes naar huis vertrokken vanmiddag...vond ik rot, al koos ik hier zelf voor, ik had toch het gevoel weggejaagd te worden.
Misschien dat iemand weet hoe ik met een dergelijke situatie om zou kunnen gaan?
Alvast bedankt.
Sprokkelientje
Maargoed het gaat in deze om mijn vader. Sinds mijn moeder ziek is,is hij erg in zijn nadeel veranderd. Mijn vader was altijd al een beetje norse man (voor mij en mijn moeder wel lief...dat wel) die zich met bepaalde uitspraken niet bij iedereen even geliefd heeft gemaakt. Ook heeft hij het altijd lastig gevonden kritisch naar zichzelf te kijken en weigert m.i. zijn eigen aandeel in dingen te nemen. Hij heeft veel verdriet, dat zie en merk ik. Hij loopt zich zeven slagen in de rondte om het haar naar de zin maken..kookt, doet boodschappen, de was etc...Nu was en is hij voor zijn leeftijd (hij is 70) al best geemancipeerd dus het is niet zo dat het huishouden nieuw voor hem is.
Ik snap dat het zwaar voor hem is en dat hij 24 uur per dag met de ziekte van mijn moeder geconfronteerd wordt. Ik zelf doe voor haar en hem wat ik kan en zo ook andere mensen in de vorm van 2 keer per week komen koken (mijn moeders zus), strijken (de buurvrouw) en zo heeft iedereen zijn aandeel. Ik ben zelf i.p.v. 4 naar 3 dagen werken gegaan. De vrije dagen die ik heb breng ik bij haar door en ik probeer mijn tijd zo goed mogelijk te verdelen tussen hem en haar. Zo neem ik hem soms mee uit eten (als er iemand anders bij mijn moeder is want ze durft niet meer alleen te zijn), of we gaan de stad in of even ergens wat drinken. Ook kook ik op 1 vrije dag voor mijn ouders en verder doe ik wat ik kan, ook slaap ik zo 1 keer in de twee weken bij mijn ouders. Mijn man is zelfstandig ondernemer en werkt zo'n 70 uur per week...binnen zijn mogelijkheden doet hij ook wat hij kan. Verder heb ik geen broers of zussen. Tot zover deze situatieschets.
Ik zei al eerder dat mijn vader erg in zijn nadeel is veranderd sinds mijn moeder ziek is.
Voorbeelden:
- Hij is negatief, vreselijk negatief, als ik alleen met hem ben heeft hij het er alleen over hoe slecht het met mijn moeder gaat, dat ze binnenkort wel zal overlijden en dat het aftellen is. Nu is mijn moeder goed ziek daar niet van en dat zie ik echt wel onder ogen maar zij is op dit moment (nog) niet in de terminale fase, ze eet nog, kan nog redelijk lopen etc...Ja dat ze erg vermagerd en conditioneel achteruit gaat zie ik ook wel maar als ik dan tegen hem zeg dat wij beter kunnen kijken naar wat ze nog wel kan en wat ze nog wel is wordt hij boos en geeft hij mij het gevoel dat ik de zaken wegwuif terwijl dat echt niet zo is.
- Momenteel heeft iedereen op deze wereld het leuker en beter dan hij, hij voelt zich op alle fronten tekort gedaan en doet uitspraken als " wie doet er voor mij wat" " ik krijg nooit wat " en " jullie weten niet wat ik doormaak want ik wordt 24 uur per dag met mijn zieke vrouw geconfronteerd" . Als ik bij mijn ouders ben en mijn moeder is verdrietig waarbij ze aangeeft dat ze het moeilijk heeft, zegt hij steevast: " ik...ik heb het ook moeilijk".
Het is zelfs zo dat hij vreselijk verongelijkt kan doen als bij wijze van spreke het supermarktbrood te heet is gesneden waardoor er in sommige sneetjes een gat zit (echt waar) en voelt zich zelfs belazerd als de weerman mooi weer heeft voorspeld en het valt tegen. Het is moeilijk uit te leggen maar door de manier waarop hij de dingen uitspreekt, de blik die ermee gepaard gaat en zijn lichaamstaal staan mij zo vreselijk tegen dat ik hem wel door elkaar zou kunnen schudden...zo van : man lekker belangrijk...geniet nog van jullie tijd samen, doe niet zo moeilijk en verzuurd maar dat wil ik niet voor mijn moeder die nu (begrijpelijk) moeilijk tegen conflicten kan.
Door zijn gedrag legt hij m.i. een enorme stempel op de situatie en merk ik dat ik het steeds moeilijker vind om zijn gedrag te negeren...de laatste tijd zoek ik steeds vaker de confrontatie op door hem ter plekke op zijn gedrag te wijzen...het helpt niet, hij heeft altijd een weerwoord of haalt dingen uit zijn verband.
Vanmiddag heb ik tot mijn grote verdriet een grote aanvaring met hem gehad. Mijn moeder was al sinds een aantal maanden wat persoonlijke spulletjes en sieraden aan het weggeven aan haar zus, mijn nicht en aan mij. Dit doet zij gewoon openlijk en niet stiekum ofzo maar ook daar is hij het niet mee eens. Vanmiddag vroeg mijn moeder of ik een bepaalde tas van haar wilde hebben en toen pakte ze uit de kast ook nog een zomertas die best leuk was maar qua leeftijd voor mij iets te ouwelijk. Ze zei toen dat ze hem aan haar zus zou geven en toen werd mijn vader me toch een partij giftig....niet normaal meer. Het kwam erop neer dat mijn moeder niets meer van haar spullen weg mag geven want van wie heeft zij ooit iets gekregen...zij hebben altijd alles zelf moeten kopen en de zus van mijn moeder zou een dergelijke dure tas nooit voor zichzelf kopen, dus hoeft ze hem ook niet te krijgen aldus zijn mening.Gemakshalve vergeet hij wat mijn tante op dit moment allemaal voor mijn ouders doet en dat zei ik hem ook. Toen kreeg ik een heel verhaal over mij heen over een aantal dingen die in het verleden hebben gespeeld toen mijn vader werkloos was en dat " ze" hem toen ook niet hebben geholpen. Ik weet dat nog, er zijn toen een aantal dingen in de familie gebeurd waar mijn vader best mee heeft gezeten maar dat is nu ruim 20 jaar geleden.
Het ergste vond ik nog dat mijn moeder als een geslagen hond naar haar bed terug liep na zijn uitval. Ik zag dat ze woedend was maar ze heeft er de energie niet voor om dit te uiten op dit moment volgens haarzelf.
Dus nu weet ik het even niet meer.....De huisarts die 2 keer per week bij mijn moeder komt probeert mijn vader altijd bij het gesprek te betrekken maar dit kapt hij af. Zo ook negeert hij de
" openingen" die de pastoraal medewerker van het ziekenhuis maakt naar hem. Hiermee wil ik zeggen dat hij dus in principe alles aan (geestelijke) hulpverlening afkapt wat er tot nu toe aan de orde is in de thuissituatie van mijn ouders.
Ik ben maar stilletjes naar huis vertrokken vanmiddag...vond ik rot, al koos ik hier zelf voor, ik had toch het gevoel weggejaagd te worden.
Misschien dat iemand weet hoe ik met een dergelijke situatie om zou kunnen gaan?
Alvast bedankt.
Sprokkelientje
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
maandag 2 juni 2008 om 17:39
Ach meid, wat zou ik je graag een knuffel willen geven. Wat een k..situatie.
Ik heb helaas geen advies voor je.dat je vader het er ongelooflijk moeilijk me eheeft en zijn gevoelens op de juiste manier een plaats kan geven is wel duidelijk denk ik.
Ik wens je onzettend veel sterkte, en hoop dat de situatie snel wat verbetert.
Ik heb helaas geen advies voor je.dat je vader het er ongelooflijk moeilijk me eheeft en zijn gevoelens op de juiste manier een plaats kan geven is wel duidelijk denk ik.
Ik wens je onzettend veel sterkte, en hoop dat de situatie snel wat verbetert.
maandag 2 juni 2008 om 17:47
Jee, wat een vreselijke situatie.
Iedereen gaat anders om met verdriet en angst. Jouw vader is boos op alles en iedereen omdat hij hulpeloos is. Ik kan me dat heel goed voorstellen. Als een kind wat uit wanhoop begint te schoppen.
Maar het is jammer dat hij niet beter met zijn gevoelens kan omgaan en zo dus juist de situatie verergert.
Veel sterkte, en ik hoop dat je vader beetje bij beetje tot inzicht zal komen.
Iedereen gaat anders om met verdriet en angst. Jouw vader is boos op alles en iedereen omdat hij hulpeloos is. Ik kan me dat heel goed voorstellen. Als een kind wat uit wanhoop begint te schoppen.
Maar het is jammer dat hij niet beter met zijn gevoelens kan omgaan en zo dus juist de situatie verergert.
Veel sterkte, en ik hoop dat je vader beetje bij beetje tot inzicht zal komen.
maandag 2 juni 2008 om 17:51
Jeetje...al 4 lieve reacties die mij goed doen...fijn zeg!!
Ik snap dat mijn vader als een machteloos kind om zich heen schopt...althans dat hou ik mijzelf maar de hele tijd voor alleen....zijn gedrag en zijn opmerkingen zijn soms ronduit horkerig en dat doet mij dan nog eens extra verdriet naast het feit dat ik zijn worsteling snap.
Ik hou dan ook mijn hart vast wanneer mijn moeder er niet meer is. Zeg vaak genoeg tegen hem dat hij altijd op mij kan rekenen en dat mijn man en ik hem nooit in de steek zullen laten (wil ook echt niet, nooit niet) maar dan zegt hij altijd " ach...je hoeft mij niet als blok aan je been te beschouwen en ik red mij wel"..tsja dan weet ik het ook niet meer.
Ik snap dat mijn vader als een machteloos kind om zich heen schopt...althans dat hou ik mijzelf maar de hele tijd voor alleen....zijn gedrag en zijn opmerkingen zijn soms ronduit horkerig en dat doet mij dan nog eens extra verdriet naast het feit dat ik zijn worsteling snap.
Ik hou dan ook mijn hart vast wanneer mijn moeder er niet meer is. Zeg vaak genoeg tegen hem dat hij altijd op mij kan rekenen en dat mijn man en ik hem nooit in de steek zullen laten (wil ook echt niet, nooit niet) maar dan zegt hij altijd " ach...je hoeft mij niet als blok aan je been te beschouwen en ik red mij wel"..tsja dan weet ik het ook niet meer.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
maandag 2 juni 2008 om 18:03
Wat een ontzettende k**situatie.
Ik heb op het ogenblik nogal wat 'dingetjes' met mijn vader. Hiervoor heeft de personal coach op het werk me "Niet morgen, maar nu" van Dayne Dyer laten lezen. Dat boek doet me wel inzien waarom mensen zo reageren en hoe ik er zelf beter op kan reageren. Misschien helpt het je, nog beter zou zijn als je vader het zou lezen. Maar zo te lezen aan je verhaal lijkt me dat niet waarschijnlijk.
Succes!
Ik heb op het ogenblik nogal wat 'dingetjes' met mijn vader. Hiervoor heeft de personal coach op het werk me "Niet morgen, maar nu" van Dayne Dyer laten lezen. Dat boek doet me wel inzien waarom mensen zo reageren en hoe ik er zelf beter op kan reageren. Misschien helpt het je, nog beter zou zijn als je vader het zou lezen. Maar zo te lezen aan je verhaal lijkt me dat niet waarschijnlijk.
Succes!
maandag 2 juni 2008 om 18:20
Net als het voor jou zo moeilijk is nu, is het ook voor je vader moeilijk. Zijn vrouw, jouw moeder wordt steeds zieker en zal komen te overlijden binnen afzienbare tijd.
In plaats van steun te vinden bij elkaar, ga je je toch ergeren aan anderen en vooral aan mensen die dichtbij je staan. Alles moet zo goed mogelijk verlopen, iedereen doet zijn best, behalve........een vader die een behoorlijke stoorzender is.
Eigenlijk heb ik destijds hetzelfde meegemaakt met mijn vader toen mijn moeder zo ziek was.
Sprokkelien, het grote verschil nu tussen jouw vader en jou is, dat jij de mogelijkheid hebt om weg te gaan. Jij kan gewoon naar je huis gaan, stoom afblazen, op de bank gaan zitten, foeteren over je vader, medelijden hebben met je moeder, wegggaan of thuisblijven etc.
Jouw vader kan nergens heen, hij zit 24 uur per dag, 7 dagen in de week in deze uitzichtloze situatie. Het is zijn thuis en zijn maatje wordt maar zieker en zieker.
Mijn moeder is een week voor haar overlijden nog heel erg boos geweest op mijn vader, ook zij had de puf niet meer om het te uiten en misschien is dat maar goed ook. Mijn vaders manier van omgaan met dit alles was gewoon recalcitrant zijn, ook tegen mijn moeder in. Na haar overlijden was hij zelfs boosaardig naar zijn kinderen.
Nu kan ik zien, dat dit zijn onmacht is geweest om om te gaan met dit alles.
Sprokkelientje, ik begrijp dat dit heel moeilijk is om op een andere manier te benaderen. Jij wil juist gesteund worden door je vader en dat is iets wat hij je niet kan geven nu.
Misschien is het een tip om gewoon eens naar huis toe te gaan, je vader mee te nemen naar iets wat hij waarschijnlijk leuk zal vinden. Gewoon even op pad zijn met hem, even wat anders en misschien dat hij dan wat positiever met alles om kan gaan.
Heel veel sterkte meid, het is een enorm zware tijd nu.
En, zorg goed voor jezelf nu.
In plaats van steun te vinden bij elkaar, ga je je toch ergeren aan anderen en vooral aan mensen die dichtbij je staan. Alles moet zo goed mogelijk verlopen, iedereen doet zijn best, behalve........een vader die een behoorlijke stoorzender is.
Eigenlijk heb ik destijds hetzelfde meegemaakt met mijn vader toen mijn moeder zo ziek was.
Sprokkelien, het grote verschil nu tussen jouw vader en jou is, dat jij de mogelijkheid hebt om weg te gaan. Jij kan gewoon naar je huis gaan, stoom afblazen, op de bank gaan zitten, foeteren over je vader, medelijden hebben met je moeder, wegggaan of thuisblijven etc.
Jouw vader kan nergens heen, hij zit 24 uur per dag, 7 dagen in de week in deze uitzichtloze situatie. Het is zijn thuis en zijn maatje wordt maar zieker en zieker.
Mijn moeder is een week voor haar overlijden nog heel erg boos geweest op mijn vader, ook zij had de puf niet meer om het te uiten en misschien is dat maar goed ook. Mijn vaders manier van omgaan met dit alles was gewoon recalcitrant zijn, ook tegen mijn moeder in. Na haar overlijden was hij zelfs boosaardig naar zijn kinderen.
Nu kan ik zien, dat dit zijn onmacht is geweest om om te gaan met dit alles.
Sprokkelientje, ik begrijp dat dit heel moeilijk is om op een andere manier te benaderen. Jij wil juist gesteund worden door je vader en dat is iets wat hij je niet kan geven nu.
Misschien is het een tip om gewoon eens naar huis toe te gaan, je vader mee te nemen naar iets wat hij waarschijnlijk leuk zal vinden. Gewoon even op pad zijn met hem, even wat anders en misschien dat hij dan wat positiever met alles om kan gaan.
Heel veel sterkte meid, het is een enorm zware tijd nu.
En, zorg goed voor jezelf nu.
maandag 2 juni 2008 om 18:39
quote:chicha schreef op 02 juni 2008 @ 17:59:
Sprokkelientje, het zou ook kunnen zijn dat je vader het prettig vindt om een slachtoffer-rol te hebben. Dat had mijn schoonmoeder ook tijdens de ziekte van haar man. Daar kun je verder weinig aan veranderen, dat zit in iemands karakter.Zou kunnen....dat verongelijkte heeft altijd al in zijn karakter gezeten maar is nu 10 keer uitvergroot. Anderzijds is het ook wel een vechter en een doener...ik bedoel hij zit niet op de bank te piepen maar draait een huishouden, maakt afspraken en doet wat er gedaan moet worden...beetje dubbel allemaal.
Sprokkelientje, het zou ook kunnen zijn dat je vader het prettig vindt om een slachtoffer-rol te hebben. Dat had mijn schoonmoeder ook tijdens de ziekte van haar man. Daar kun je verder weinig aan veranderen, dat zit in iemands karakter.Zou kunnen....dat verongelijkte heeft altijd al in zijn karakter gezeten maar is nu 10 keer uitvergroot. Anderzijds is het ook wel een vechter en een doener...ik bedoel hij zit niet op de bank te piepen maar draait een huishouden, maakt afspraken en doet wat er gedaan moet worden...beetje dubbel allemaal.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
maandag 2 juni 2008 om 18:42
@pom508: morgenavond gaan wij samen iets doen (ook al heb ik er na vanmiddag nul komma nul zin in, maar doe het toch). In mijn eerste posting schreef ik dat wij af en toe er op uit gaan samen maar ook dan klaagt hij en is hij verbitterd.
Van stoplichten die te lang op rood staan naar zijn zin tot een vrouw die in een restaurant te hard naar zijn zin lacht. Maar ik heb al besloten dat ik het blijf doen ook al moet ik vaker dan eens tot 10 tellen, verkrampen mijn tenen in mijn schoenen en komen de rookwolken uit mijn oren.
Van stoplichten die te lang op rood staan naar zijn zin tot een vrouw die in een restaurant te hard naar zijn zin lacht. Maar ik heb al besloten dat ik het blijf doen ook al moet ik vaker dan eens tot 10 tellen, verkrampen mijn tenen in mijn schoenen en komen de rookwolken uit mijn oren.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
maandag 2 juni 2008 om 19:07
Hoi Sprokkelientje,
Heeeeeeeeeeeeeeel herkenbaar je verhaal, hoe k*t het ook is. Vorig jaar overleed mijn vader en ik herkende in de maanden er voor mijn ouders niet meer terug. Mijn vader (die altijd overal in mee ging) deed overal moeilijk over en m'n ouders hadden de ene ruzie na de ander. Echt over niets! En ik heb in mijn leven veel mensen gezien die veel van elkaar houden, maar mijn ouders waren toch echt kampioen. Nooit zag ik twee mensen die zoveel van elkaar hielden en tijdens zijn ziektebed hadden ze nu alleen maar ruzie. Wij (de kinderen) hebben het daar erg moeilijk mee gehad. We vonden dat ze nog van elkaar moesten genieten, zolang het kon. Nog net op tijd hebben ze de omslag weer gemaakt naar gelukkig samen zijn.
Helaas was een half jaar later mijn schoonvader aan de beurt. Zelfde verhaal. Zij mopperden in het gezonde leven wel wat vaker op elkaar, maar tijdens zijn ziektebed waren beide gewoon niet te genieten. Naar elkaar toe, maar ook naar de familie. Gelukkig herkenden wij de situatie en hielp dat om er mee om te gaan, want ook hier kwam het (vlak voor het einde van mijn schoonvader) allemaal nog goed.
Ik persoonlijk denk dat ieder mens onbewust een bepaalde gedragsverandering doormaakt als je te maken krijgt met het overlijden van jezelf of een zeer naaste. Op de één of andere manier om jezelf te beschermen tegen dit verdriet. Ik hoop dat je het vertrouwen kan vinden dat het met je vader ook zo is. Zijn leven loopt op dit moment absoluut niet zoals hij verwacht had. Dat kan hij moeilijk zijn vrouw kwalijk nemen, toch? Nou, laat het dan maar "de schuld" van de dames van de bakkerij zijn.
Ik wens je veel sterkte, met de hele situatie
FH
maandag 2 juni 2008 om 19:36
Ik denk dat het fijn is wanneer zijn gemopper over belangrijke zaken gaat dat je hem het gevoel geeft dat 'ie gehoord wordt. Dat 'ie zijn lot mág beklagen en dat dat niet wordt weggewuifd. Dóórvragen, wat zit hem dwars, hoe voelt hij zich daarbij -bijvoorbeeld als hij zegt dat het zo slecht gaat met je moeder-
Misschien dat 'ie nadat 'ie zich begrepen weet net iets minder nors wordt.
Dan kun je altijd nog een grap maken als 'ie gaat mopperen over het brood, of hem flink de les lezen als 'ie gaat klagen over de familie.
Maar hoe nors hij ook is, bottomline is hij iemand met bepaalde gevoelens die niet zonnig zijn en die niet hoeven worden afgedaan als niet ter zake doende.
Snap dat het moeilijk is, leer mij griepende oude mannen kennen. Maar het is ook een gewoonte tegenover oude mensen om dingen te bagatelliseren/in een positieve richting te praten en dat is niet waar hij behoefte aan heeft.. hij heeft er behoefte aan om te weten dat 'ie niet gek is.
Misschien dat 'ie nadat 'ie zich begrepen weet net iets minder nors wordt.
Dan kun je altijd nog een grap maken als 'ie gaat mopperen over het brood, of hem flink de les lezen als 'ie gaat klagen over de familie.
Maar hoe nors hij ook is, bottomline is hij iemand met bepaalde gevoelens die niet zonnig zijn en die niet hoeven worden afgedaan als niet ter zake doende.
Snap dat het moeilijk is, leer mij griepende oude mannen kennen. Maar het is ook een gewoonte tegenover oude mensen om dingen te bagatelliseren/in een positieve richting te praten en dat is niet waar hij behoefte aan heeft.. hij heeft er behoefte aan om te weten dat 'ie niet gek is.
maandag 2 juni 2008 om 19:46
Wat vervelend voor je!!!!
ik zou me kunnen voorstellen dat je juist van je vader zou willen dat hij de vader voor je is, terwijl jij nu eigenliijk een beetje je als 'de oudste en wijste' moet gedragen en begrip en empathie voor zijn gedrag moet zien te vinden, naast de moeilijke tijd die je doormaakt wegens je moederes ziekte.
Je vader wil denk ik heel graag aandacht. Tenminste dat ging door me heen toen ik het las. En hoe vervelender hij zich opstelt, hoe moelijker is om hem dat te geven. Ik vind het heel erg knap dat je toch gewoon doorgaat met samen dingen doen! Petje af hoor. Ik weet niet hoe ik naar mijn vader zou zijn. Hij zal waarschijnlijk heel erg bang zijn voor de tijd die komen gaat als je moeder er niet meer is.
Je kunt iemand niet dwingen te praten over hun gevoelens als ze niet willen. Misschein heeft hij wel zoveel verdriet dat hij bang is dat wanneer hij het laat zien, het niet meer te stopppen.
Ik weet niet wat ik je zou aanraden, maar ga vooral door met tijd met je vader spenderen en toch hem ook aandacht geven, tenzij dit voor jou te zwaar wordt (je moet ook aan je eigen geestelijke gezondheid denken). Erken ook zijn verdriet als hij aangeeft dat hij het ook moelijk heeft. Maar laat het ook bij hem, zijn bitterheid kun je niet wegnemen, maar probeer er niet in mee te gaan.
Heel veel sterkte gewenst!!!
ik zou me kunnen voorstellen dat je juist van je vader zou willen dat hij de vader voor je is, terwijl jij nu eigenliijk een beetje je als 'de oudste en wijste' moet gedragen en begrip en empathie voor zijn gedrag moet zien te vinden, naast de moeilijke tijd die je doormaakt wegens je moederes ziekte.
Je vader wil denk ik heel graag aandacht. Tenminste dat ging door me heen toen ik het las. En hoe vervelender hij zich opstelt, hoe moelijker is om hem dat te geven. Ik vind het heel erg knap dat je toch gewoon doorgaat met samen dingen doen! Petje af hoor. Ik weet niet hoe ik naar mijn vader zou zijn. Hij zal waarschijnlijk heel erg bang zijn voor de tijd die komen gaat als je moeder er niet meer is.
Je kunt iemand niet dwingen te praten over hun gevoelens als ze niet willen. Misschein heeft hij wel zoveel verdriet dat hij bang is dat wanneer hij het laat zien, het niet meer te stopppen.
Ik weet niet wat ik je zou aanraden, maar ga vooral door met tijd met je vader spenderen en toch hem ook aandacht geven, tenzij dit voor jou te zwaar wordt (je moet ook aan je eigen geestelijke gezondheid denken). Erken ook zijn verdriet als hij aangeeft dat hij het ook moelijk heeft. Maar laat het ook bij hem, zijn bitterheid kun je niet wegnemen, maar probeer er niet in mee te gaan.
Heel veel sterkte gewenst!!!
maandag 2 juni 2008 om 19:51
Oh, en ik zag ook in je openingspost dat je vader veel zijn best doet je moeder het zo veel mogelijk naar haar zin te maken, dat vond ik dan weer heel erg lief van hem (kreeg de tranen ervan in mijn ogen). Als het mijn vader zou zijn, zou ik proberen dat beeld vast te houden, op het moment dat hij weer eens vervelend uit de hoek komt, Misschein maakt dat het makkelijker om zijn nukkige gedrag te tollereren.
Ook zeg je tegen hem dat je er voor hem zal zijn. Misschien wil hij ook wel horen dat jij hem straks ook nodig hebt. Misschien zijn jullie allemaal wel het type 'ik red me wel'. De volgende keer als je aangeeft dat je er voor hem wil zijn, kun je misschien ook vragen of hij er voor jou wil zijn. Hulp geven is voor sommigen veel makkelijker dan het vragen.
Ook zeg je tegen hem dat je er voor hem zal zijn. Misschien wil hij ook wel horen dat jij hem straks ook nodig hebt. Misschien zijn jullie allemaal wel het type 'ik red me wel'. De volgende keer als je aangeeft dat je er voor hem wil zijn, kun je misschien ook vragen of hij er voor jou wil zijn. Hulp geven is voor sommigen veel makkelijker dan het vragen.
maandag 2 juni 2008 om 19:53
Ik kan ook wel met reden roepen dat ik het niet getroffen heb, maar me zo gedragen vind ik ook weer wat. Je vader maakt van de laatste dagen van je moeder een hel. Ik denk dat je hem ook eens moet toebijten: "man, hou toch eens op met je gemopper (ik vind het woord gekanker beter, maar niet passend in deze situatie), je bent in ieder geval gezond, en maak het voor ma ook nog een leuke tijd." Als hij meent dat hij ergens te kort is gedaan, dan moet hij er wat aan doen maar 20 jaar op dezelfde drol kauwen is ook een kunst hoor.
maandag 2 juni 2008 om 19:54
Eerst en vooral een hele dikke knuffel voor jou, Sprokkelientje... Wat lijkt het me een ontzettend moeilijke situatie!!!
Ik kan niet veel toevoegen aan wat hierboven al staat, maar wil je toch meegeven dat ik vanuit de 'andere kant' met groot verdriet ben geconfronteerd en dat ik in die periode heb gemerkt dat het je echt verandert en dat mensen daar vaak heel slecht mee omkunnen.
Zonder op mijn situatie al te veel in te gaan (dit is jouw topic), ben ik heel veel vrienden en familie kwijtgeraakt. Mensen konden niet omgaan met het verdriet en wat ik hierboven ergens las, herken ik heel sterk: men heeft vaak de neiging om te bagatelliseren. Goedbedoeld, maar zo pijnlijk. Als je zelf het gevoel hebt dat de grond onder je voeten weg valt, als je leeft in de wetenschap dat je leven een totaal andere wending neemt, dan heb je geen boodschap aan mensen die je even willen 'oppeppen' en je vertellen dat het 'allemaal zo erg niet is'.
Ik zeg niet dat JIJ fout bent in dit verhaal, iedereen heeft er gewoon een bepaald aandeel in. Iedereen gaat ook anders om met verdriet, maar de reactie van machteloosheid en kwaadheid van je vader is wel heel herkenbaar. Ik heb ook hele zware perioden gehad waarin ik op alles en iedereen kwaad was en ja, juist op de mensen waar je het meeste van houdt, werk je dat uit (daar voel je je vertrouwd en veilig bij). Bij mij heeft het tot onherstelbare breuken geleid, ik vind dat het je ontzettend siert dat je hier, op dit forum, zo openhartig post en probeert te zoeken naar een manier om je vader niet nog verder van je af te duwen. Ik hoop dat jullie samen verder kunnen en wens je sterkte toe, ook in het omgaan met je moeder!
Ik kan niet veel toevoegen aan wat hierboven al staat, maar wil je toch meegeven dat ik vanuit de 'andere kant' met groot verdriet ben geconfronteerd en dat ik in die periode heb gemerkt dat het je echt verandert en dat mensen daar vaak heel slecht mee omkunnen.
Zonder op mijn situatie al te veel in te gaan (dit is jouw topic), ben ik heel veel vrienden en familie kwijtgeraakt. Mensen konden niet omgaan met het verdriet en wat ik hierboven ergens las, herken ik heel sterk: men heeft vaak de neiging om te bagatelliseren. Goedbedoeld, maar zo pijnlijk. Als je zelf het gevoel hebt dat de grond onder je voeten weg valt, als je leeft in de wetenschap dat je leven een totaal andere wending neemt, dan heb je geen boodschap aan mensen die je even willen 'oppeppen' en je vertellen dat het 'allemaal zo erg niet is'.
Ik zeg niet dat JIJ fout bent in dit verhaal, iedereen heeft er gewoon een bepaald aandeel in. Iedereen gaat ook anders om met verdriet, maar de reactie van machteloosheid en kwaadheid van je vader is wel heel herkenbaar. Ik heb ook hele zware perioden gehad waarin ik op alles en iedereen kwaad was en ja, juist op de mensen waar je het meeste van houdt, werk je dat uit (daar voel je je vertrouwd en veilig bij). Bij mij heeft het tot onherstelbare breuken geleid, ik vind dat het je ontzettend siert dat je hier, op dit forum, zo openhartig post en probeert te zoeken naar een manier om je vader niet nog verder van je af te duwen. Ik hoop dat jullie samen verder kunnen en wens je sterkte toe, ook in het omgaan met je moeder!
maandag 2 juni 2008 om 19:55
Er zijn al heel veel verstandige dingen gezegd en ik zal dat niet nog een keer over doen.
Ik wil wel even zeggen dat ik vind dat je ouders met je boffen, dat meen ik echt. Denk je ook wel een beetje aan jezelf? Uit je posting begrijp ik dat deze situatie nog wel even kan duren en je zou niet de eerste zijn die het teveel werd. (en dan bedoel ik nog niet eens psychisch maar fysiek)
Heel veel sterkte
Ik wil wel even zeggen dat ik vind dat je ouders met je boffen, dat meen ik echt. Denk je ook wel een beetje aan jezelf? Uit je posting begrijp ik dat deze situatie nog wel even kan duren en je zou niet de eerste zijn die het teveel werd. (en dan bedoel ik nog niet eens psychisch maar fysiek)
Heel veel sterkte
maandag 2 juni 2008 om 21:36
Heb alle reacties net even gelezen en zit nu even keihard te janken maar dat geeft niet....ik jank om het begrip en de dingen die sommige mensen schrijven en die mij raken. Door een aantal van deze reacties besef ik mij dat ik zeker een aantal blinde vlekken heb t.a.v. mijn vader, misschien wel omdat het mijn vader is en hij gewoon heel dicht bij mij staat...
N.a.v. het tassenincident van vanmiddag heb ik na zitten denken en ook met mijn man gesproken. Hij gaf aan dat hij zich best zou kunnen voorstellen dat de issue van vanmiddag niet om de tas op zich ging maar meer om het feit dat het weggeven van spullen voor mijn vader een vorm van gedwongen loslaten is. Op het moment dat iemand die heel ziek is spullen weg gaat geven weet je gewoon dat er geen weg meer terug is en dat de dingen onherroepelijk zijn.
Goed is het goede woord niet maar ik vind het wel prettig (en ook dat is het goede woord niet) om hier te lezen dat er meer mensen zijn die gedragsveranderingen bij hun dierbaren hebben geconstateerd in tijden van ziekte en dood...in je hart weet je dat natuurlijk wel maar het is altijd goed om dit te lezen.
Aankomende zaterdag neemt mijn man mijn vader mee uit lunchen en brengt hij mij bij mijn moeder zodat wij ook weer eens samen kunnen zijn.
Zei nog wel gekscherend tegen mijn man dat ik hoop dat er geen gaten in de boterhammen zitten tijden de lunch en dat onderweg alle stoplichten snel op groen zullen springen.
Nee gekheid...maar dan is dat ook wel weer even lachen. Ik weet in elk geval zeker dat ik er voor mijn vader blijf zijn (en uiteraard ook voor mijn moeder maar dat is een ander verhaal) maar het blijft moeilijk met zijn gedrag...het triggert mij en irriteert mij.
Ik zal in elk geval proberen te denken aan zijn verdriet en hoe hij met de dingen worstelt mocht hij weer eens horkerig zijn (en mijn vader kennende zal dat echt binnenkort weer gaan gebeuren).
Misschien maar gewoon eroverheen praten, een knuffel geven of een grapje maken.
N.a.v. het tassenincident van vanmiddag heb ik na zitten denken en ook met mijn man gesproken. Hij gaf aan dat hij zich best zou kunnen voorstellen dat de issue van vanmiddag niet om de tas op zich ging maar meer om het feit dat het weggeven van spullen voor mijn vader een vorm van gedwongen loslaten is. Op het moment dat iemand die heel ziek is spullen weg gaat geven weet je gewoon dat er geen weg meer terug is en dat de dingen onherroepelijk zijn.
Goed is het goede woord niet maar ik vind het wel prettig (en ook dat is het goede woord niet) om hier te lezen dat er meer mensen zijn die gedragsveranderingen bij hun dierbaren hebben geconstateerd in tijden van ziekte en dood...in je hart weet je dat natuurlijk wel maar het is altijd goed om dit te lezen.
Aankomende zaterdag neemt mijn man mijn vader mee uit lunchen en brengt hij mij bij mijn moeder zodat wij ook weer eens samen kunnen zijn.
Zei nog wel gekscherend tegen mijn man dat ik hoop dat er geen gaten in de boterhammen zitten tijden de lunch en dat onderweg alle stoplichten snel op groen zullen springen.
Nee gekheid...maar dan is dat ook wel weer even lachen. Ik weet in elk geval zeker dat ik er voor mijn vader blijf zijn (en uiteraard ook voor mijn moeder maar dat is een ander verhaal) maar het blijft moeilijk met zijn gedrag...het triggert mij en irriteert mij.
Ik zal in elk geval proberen te denken aan zijn verdriet en hoe hij met de dingen worstelt mocht hij weer eens horkerig zijn (en mijn vader kennende zal dat echt binnenkort weer gaan gebeuren).
Misschien maar gewoon eroverheen praten, een knuffel geven of een grapje maken.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
maandag 2 juni 2008 om 22:13
Sprokkelien,
Mijn ouders zijn van dezelfde generatie als die van jouw, en ik kan me je vader zó voor me zien, uitgaande van wat je hier beschrijft.
In eerste instantie denk ik ook: wat een ouwe zeikerd, beseft hij niet hoe hij een stempel drukt, en je moeder, hoe moet die zich dan voelen in zo'n negatieve sfeer.
Het is waarschijnlijk een combinatie van onmacht en angst wat deze karaktertrekken bij je vader versterkt.
Misschien zou het fijn zijn als hij zich eens een midddagje zo nu en dan zou kunnen losmaken van de situatie thuis, maar waarschijnlijk wil hij er ook zelf 24 x 7 bij zijn, kan hij het moeilijk loslaten.
Is er eigenlijk iemand voor je vader? Die eens een arm (al is het maar figuurlijk) om je vader heenslaat, of eens vraagt hoe hij zich voelt. Het lijkt me absoluut niet makkelijk voor je vader, hoewel ik zijn gedrag echt niet wil goedpraten.
Het is een deel karakter, maar het zit ook in de mannen van die leeftijd.
Wat zal je moeder zich hier naar over voelen.
Sprokkelien, je doet ontzettend veel, dikke pluim meid, en een
Ik weet niet echt raad, maar ik wens je veel sterkte.
Perel.
Mijn ouders zijn van dezelfde generatie als die van jouw, en ik kan me je vader zó voor me zien, uitgaande van wat je hier beschrijft.
In eerste instantie denk ik ook: wat een ouwe zeikerd, beseft hij niet hoe hij een stempel drukt, en je moeder, hoe moet die zich dan voelen in zo'n negatieve sfeer.
Het is waarschijnlijk een combinatie van onmacht en angst wat deze karaktertrekken bij je vader versterkt.
Misschien zou het fijn zijn als hij zich eens een midddagje zo nu en dan zou kunnen losmaken van de situatie thuis, maar waarschijnlijk wil hij er ook zelf 24 x 7 bij zijn, kan hij het moeilijk loslaten.
Is er eigenlijk iemand voor je vader? Die eens een arm (al is het maar figuurlijk) om je vader heenslaat, of eens vraagt hoe hij zich voelt. Het lijkt me absoluut niet makkelijk voor je vader, hoewel ik zijn gedrag echt niet wil goedpraten.
Het is een deel karakter, maar het zit ook in de mannen van die leeftijd.
Wat zal je moeder zich hier naar over voelen.
Sprokkelien, je doet ontzettend veel, dikke pluim meid, en een
Ik weet niet echt raad, maar ik wens je veel sterkte.
Perel.
maandag 2 juni 2008 om 22:43
'Misschein heeft hij wel zoveel verdriet dat hij bang is dat wanneer hij het laat zien, het niet meer te stopppen is.' (van Heejhallo)
Ik vind dit zo waar. Mijn vader, zelfde leeftijdscategorie, zou in een gelijke situatie net zo reageren als jouw vader Sprokkelien. En o wat zou ik het er moeilijk mee hebben. Ik hoop dat je steun hebt aan de reacties van iedereen hier. In ieder geval chapeau voor jou, om in een situatie die ook voor jou nieuw en heel moeilijk is nog aan je vader te denken.
Ik vind dit zo waar. Mijn vader, zelfde leeftijdscategorie, zou in een gelijke situatie net zo reageren als jouw vader Sprokkelien. En o wat zou ik het er moeilijk mee hebben. Ik hoop dat je steun hebt aan de reacties van iedereen hier. In ieder geval chapeau voor jou, om in een situatie die ook voor jou nieuw en heel moeilijk is nog aan je vader te denken.
dinsdag 3 juni 2008 om 08:47
Sprokkelientje, wat een vervelende en verdrietige situatie. Ik wil eerst graag zeggen dat ik vind dat je het fantastisch doet! Volgens mij kun je niet meer doen dan je al doet. Dat mag ook wel eens gezegd worden
Wat je vader betreft, ik heb de indruk dat er over en weer (tussen je moeder en je vader en je vader en jou, en misschien wel je vader en de rest van de wereld) nogal wat onbegrip is. Misschien heeft je vader gewoon iemand nodig die naar hem luistert en een arm om hem heen slaat en zegt dat het inderdaad verschrikkelijk is dat zijn vrouw ziek is en doodgaat en dat hij daar de hele dag mee geconfronteerd wordt.
Zonder een "maar" erachteraan. Je vader heeft recht op zijn verdriet en kwaadheid over deze situatie. Je bedoelt het heel goed dat je hem wilt wijzen op de positieve dingen, maar dat kan hem ook het gevoel geven dat er geen plek is om zijn gevoel te uiten. Misschien heeft hij van zichzelf een negatieve inslag, maar het lijkt toch alsof de situatie dit heeft versterkt, omdat hij vroeger wel altijd lief voor jou en je moeder was.
Is het niet zo dat jij het een beetje als een aanval voelt als hij zegt dat nooit iemand iets voor hem doet, enz.? Dat kan ik me namelijk goed voorstellen.
Wat die tas betreft, denk ik dat het beter is als je je daar niet in mengt. Je wilt het opnemen voor je moeder, dat begrijp ik. Misschien is een opmerking dat je moeder het fijn vindt om nu dingen weg te geven voldoende. Het gaat immers niet om die tas of om de tante. Het zal vreselijk pijnlijk voor je vader zijn om te zien hoe je moeder zich voorbereidt op de dood. Daar is hij kwaad om, niet op jou, je moeder of je tante. Misschien helpt het je het niet persoonlijk op te vatten als je het zo ziet.
Wordt erover gepraat dat je moeder niet meer beter wordt?
sterkte
dubio
Wat je vader betreft, ik heb de indruk dat er over en weer (tussen je moeder en je vader en je vader en jou, en misschien wel je vader en de rest van de wereld) nogal wat onbegrip is. Misschien heeft je vader gewoon iemand nodig die naar hem luistert en een arm om hem heen slaat en zegt dat het inderdaad verschrikkelijk is dat zijn vrouw ziek is en doodgaat en dat hij daar de hele dag mee geconfronteerd wordt.
Zonder een "maar" erachteraan. Je vader heeft recht op zijn verdriet en kwaadheid over deze situatie. Je bedoelt het heel goed dat je hem wilt wijzen op de positieve dingen, maar dat kan hem ook het gevoel geven dat er geen plek is om zijn gevoel te uiten. Misschien heeft hij van zichzelf een negatieve inslag, maar het lijkt toch alsof de situatie dit heeft versterkt, omdat hij vroeger wel altijd lief voor jou en je moeder was.
Is het niet zo dat jij het een beetje als een aanval voelt als hij zegt dat nooit iemand iets voor hem doet, enz.? Dat kan ik me namelijk goed voorstellen.
Wat die tas betreft, denk ik dat het beter is als je je daar niet in mengt. Je wilt het opnemen voor je moeder, dat begrijp ik. Misschien is een opmerking dat je moeder het fijn vindt om nu dingen weg te geven voldoende. Het gaat immers niet om die tas of om de tante. Het zal vreselijk pijnlijk voor je vader zijn om te zien hoe je moeder zich voorbereidt op de dood. Daar is hij kwaad om, niet op jou, je moeder of je tante. Misschien helpt het je het niet persoonlijk op te vatten als je het zo ziet.
Wordt erover gepraat dat je moeder niet meer beter wordt?
sterkte
dubio
anoniem_13400 wijzigde dit bericht op 03-06-2008 08:56
Reden: beetje andere formulering
Reden: beetje andere formulering
% gewijzigd
Ga in therapie!
dinsdag 3 juni 2008 om 09:01
Je wordt het diepst teleurgesteld door de verwachtingen die je hebt die niet uitkomen. Ik begrijp je gevoel dat je dit liever op een positievere manier zou kunnen delen met je vader maar dit is blijkbaar zijn manier van hiermee omgaan. Daar kun je je aan ergeren (begrijpelijk trouwens) maar de grond zakt onder zijn voeten weg en ik denk dat ieder mens dan in standaard overleefreacties vervalt.
Je gaat hier heel sterk mee om, je kunt je moeder voorop stellen. Je vader kan dat blijkbaar niet, misschien ervaart hij vooral veel wrok en woede dat ze hem in de steek laat. Daar kun je rationeel naar kijken en zeggen dat dat niet zo is maar gevoel kun je moeilijk dwingen, zeker als je moeite hebt te zien dat je erg onredelijk bent. Ik denk dat de mate van onredelijkheid iets zegt over hoe ongelukkig hij eigenlijk is.
Ik denk dat het enige wat je in deze situatie kunt veranderen, je eigen perceptie is. Geef je vader de ruimte om het moeilijk en oneerlijk te vinden en trek het je niet te persoonlijk aan. Ik denk dat je moeder hem goed genoeg kent om te weten wat er eigenlijk achter zit en dat is ook iets tussen hun.
Ik begrijp je frustratie maar ieder mens is angstig en rouwt op zijn of haar eigen manier. Om dat op een andere manier te doen, dat verlangen moet van binnenuit komen, dat kan een ander niet van je vragen denk ik.
Iig heel veel sterkte gewenst, zowel met deze situatie als met je moeder .
Je gaat hier heel sterk mee om, je kunt je moeder voorop stellen. Je vader kan dat blijkbaar niet, misschien ervaart hij vooral veel wrok en woede dat ze hem in de steek laat. Daar kun je rationeel naar kijken en zeggen dat dat niet zo is maar gevoel kun je moeilijk dwingen, zeker als je moeite hebt te zien dat je erg onredelijk bent. Ik denk dat de mate van onredelijkheid iets zegt over hoe ongelukkig hij eigenlijk is.
Ik denk dat het enige wat je in deze situatie kunt veranderen, je eigen perceptie is. Geef je vader de ruimte om het moeilijk en oneerlijk te vinden en trek het je niet te persoonlijk aan. Ik denk dat je moeder hem goed genoeg kent om te weten wat er eigenlijk achter zit en dat is ook iets tussen hun.
Ik begrijp je frustratie maar ieder mens is angstig en rouwt op zijn of haar eigen manier. Om dat op een andere manier te doen, dat verlangen moet van binnenuit komen, dat kan een ander niet van je vragen denk ik.
Iig heel veel sterkte gewenst, zowel met deze situatie als met je moeder .
dinsdag 3 juni 2008 om 09:03
Sprokkelientje, wat een nare situatie!
Erg jammer dat je vader op die manier op de situatie reageert.
Ik zou je net als sommige andere mensen, op het hart willen drukken om vooral het verdriet van je vader niet te bagatelliseren, en hem niet te vertellen dat hij naar de positieve kanten van je moeders situatie moet kijken. Hij heeft er nu geen boodschap aan dat je moeder nog kan eten en lopen. Laat hem zijn verdriet helemaal uiten, dat heeft hij nu nodig. Misschien (?) zal hij beter in staat zijn om zich positiever op te stellen naar je moeder zelf, als hij zijn verdriet en boosheid bij andere mensen kwijt kan.
Verder kan ik je alleen maar heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd.
Erg jammer dat je vader op die manier op de situatie reageert.
Ik zou je net als sommige andere mensen, op het hart willen drukken om vooral het verdriet van je vader niet te bagatelliseren, en hem niet te vertellen dat hij naar de positieve kanten van je moeders situatie moet kijken. Hij heeft er nu geen boodschap aan dat je moeder nog kan eten en lopen. Laat hem zijn verdriet helemaal uiten, dat heeft hij nu nodig. Misschien (?) zal hij beter in staat zijn om zich positiever op te stellen naar je moeder zelf, als hij zijn verdriet en boosheid bij andere mensen kwijt kan.
Verder kan ik je alleen maar heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd.
