Relaties
alle pijlers
Verliefd op de baas...
vrijdag 6 februari 2009 om 23:37
Ja, ik weet het, dom en lastig. Dom omdat het vrij snel na mijn indiensttreding gebeurde en volgens mij iedereen van mijn gezicht af kon lezen wat er aan de hand was, wat weer een bepaald beeld van mij geeft. (Mutsje probeert meteen met de baas aan te pappen.) Lastig omdat (ik het gevoel heb dat) het niet beantwoord wordt. Wie ook? Ervaringen? Moet ik weggaan of blijven? Dit zijn gevoelens die je echt niet op je werk wilt hebben! Ik heb zoiets nog nooit eerder meegemaakt en vind het allemaal knap lastig. Dit speelt nu al een paar maanden, in het begin was het leuk maar nu ik het gevoel heb dat hij echt niets in me ziet word ik er niet echt gelukkig van om elke werkdag weer met hem geconfronteerd te worden. Zucht, waar zit toch die knop die ik om moet zetten... Mijn werk vind ik trouwens wel leuk dus ik zit er niet echt op te wachten om te verkassen. Word alleen zo onzeker van de hele situatie dat ik vanaf het begin af aan niet echt mezelf ben, en zeker niet in zijn buurt. Ik heb ook nog eens het idee dat er veel geroddeld wordt, veel vrouwen op de afdeling, en jullie weten vast wel hoe die zijn... Ach wat kan een mens het zich toch moeilijk maken. Jaren niet meer smoorverliefd geweest en dan heb ik dit!
vrijdag 25 december 2009 om 11:09
quote:victorya schreef op 22 april 2009 @ 16:33:
Hee, wat leuk, er staan weer nieuwe reacties bij. Okee, ik zal het verhaal anders vertellen: Als hij bij ons op de kamer is, en hij maakt een grapje, kijkt hij altijd wat mijn reactie is. Ik heb het gevoel dat hij ook vaak met een geintje juist mijn aandacht probeert te trekken. Eigenlijk ALTIJD als hij een grapje maakt kijkt hij vervolgens mij lachend aan, gebeurt maar een enkele keer niet maar misschien is het gewoonte geworden... en omdat hij weet dat ik bijna altijd erop reageer. Als we elkaar ergens tegenkomen lijkt het wel of hij niet voorbij kan lopen zonder een of andere opmerking te plaatsen. Hij geeft soms een knipoogje in het voorbijgaan bij wijze van groet (als hij aan de telefoon is of ik in gesprek met anderen voorbij loop). Maar... hij doet tegen iedereen wel aardig en hij heeft ook zijn ogen niet in zijn zak zitten wat vrouwelijk schoon betreft volgens mij. Dus verlegen is ie zeker niet, maar op het gebied van relaties weet ik dat niet. Volgens mij is ie al een tijd lang vrijgezel. Bovendien komt ie als ik alleen ben bijna nooit een praatje maken, of maar heel kort. Dit kan natuurlijk ook komen omdat ik ook "mixed signals" afgeef. Ik hou soms ineens een beetje de boot af uit onzekerheid, want we zijn wel directe collega’s. Dan reageer ik bijvoorbeeld maar eens niet op zijn grapjes en kijk ik niet terug. Niet bewust, maar soms klap ik ineens een beetje dicht. Ik ben ontzettend bang dat als er iets zou zijn, ik hem uiteindelijk toch af zal stoten door dit gedrag. Vind het moeilijk om me daar overheen te zetten, maar misschien speelt bij hem hetzelfde en zo komen we nooit vooruit.... Met de onzekerheid gaat het trouwens verder wel beter, ik ben nu veel meer mezelf en heb een hoop lol met collega’s. Natuurlijk ben je in de beginfase van een baan een beetje nerveus over wat voor beeld je van jezelf neerzet, en daar kwam dit nog bij, sommige mensen gaan daar in hun reactie wel wat makkelijk aan voorbij vind ik... Het is nu voor mij een beetje de vraag van de kip en het ei: Trekt hij mijn aandacht omdat hij voelt dat ik hem leuk vind en hij daar door gevleid is of vindt hij me echt leuk... Feit blijft: Als ik "toenadering" zoek reageert hij daarop, maar doe ik dat niet dan heb ik het idee dat ik hem weer "kwijt" ben. Wat kan ik doen? Ik wil eigenlijk nog wel eens subtiel een balletje opgooien maar weet niet hoe. Wat een verhaal zeg, leest er nog iemand? Hou die ballen maar voor jezelf. Voor iemand anders!! Deze spanning is tijdelijk leuk.
Ja, ik weet dit geeft even een steek in je hart, maar dan weet je wel waar je staat.
Hee, wat leuk, er staan weer nieuwe reacties bij. Okee, ik zal het verhaal anders vertellen: Als hij bij ons op de kamer is, en hij maakt een grapje, kijkt hij altijd wat mijn reactie is. Ik heb het gevoel dat hij ook vaak met een geintje juist mijn aandacht probeert te trekken. Eigenlijk ALTIJD als hij een grapje maakt kijkt hij vervolgens mij lachend aan, gebeurt maar een enkele keer niet maar misschien is het gewoonte geworden... en omdat hij weet dat ik bijna altijd erop reageer. Als we elkaar ergens tegenkomen lijkt het wel of hij niet voorbij kan lopen zonder een of andere opmerking te plaatsen. Hij geeft soms een knipoogje in het voorbijgaan bij wijze van groet (als hij aan de telefoon is of ik in gesprek met anderen voorbij loop). Maar... hij doet tegen iedereen wel aardig en hij heeft ook zijn ogen niet in zijn zak zitten wat vrouwelijk schoon betreft volgens mij. Dus verlegen is ie zeker niet, maar op het gebied van relaties weet ik dat niet. Volgens mij is ie al een tijd lang vrijgezel. Bovendien komt ie als ik alleen ben bijna nooit een praatje maken, of maar heel kort. Dit kan natuurlijk ook komen omdat ik ook "mixed signals" afgeef. Ik hou soms ineens een beetje de boot af uit onzekerheid, want we zijn wel directe collega’s. Dan reageer ik bijvoorbeeld maar eens niet op zijn grapjes en kijk ik niet terug. Niet bewust, maar soms klap ik ineens een beetje dicht. Ik ben ontzettend bang dat als er iets zou zijn, ik hem uiteindelijk toch af zal stoten door dit gedrag. Vind het moeilijk om me daar overheen te zetten, maar misschien speelt bij hem hetzelfde en zo komen we nooit vooruit.... Met de onzekerheid gaat het trouwens verder wel beter, ik ben nu veel meer mezelf en heb een hoop lol met collega’s. Natuurlijk ben je in de beginfase van een baan een beetje nerveus over wat voor beeld je van jezelf neerzet, en daar kwam dit nog bij, sommige mensen gaan daar in hun reactie wel wat makkelijk aan voorbij vind ik... Het is nu voor mij een beetje de vraag van de kip en het ei: Trekt hij mijn aandacht omdat hij voelt dat ik hem leuk vind en hij daar door gevleid is of vindt hij me echt leuk... Feit blijft: Als ik "toenadering" zoek reageert hij daarop, maar doe ik dat niet dan heb ik het idee dat ik hem weer "kwijt" ben. Wat kan ik doen? Ik wil eigenlijk nog wel eens subtiel een balletje opgooien maar weet niet hoe. Wat een verhaal zeg, leest er nog iemand? Hou die ballen maar voor jezelf. Voor iemand anders!! Deze spanning is tijdelijk leuk.
Ja, ik weet dit geeft even een steek in je hart, maar dan weet je wel waar je staat.
