Relaties
alle pijlers
Verliefd op iemand die ziek is
maandag 18 mei 2009 om 13:40
Bijna 6 weken geleden heb ik iemand ontmoet. Als snel werd duidelijk dat we elkaar meer dan leuk vonden. En hij vertelde ook vrijwel meteen dat hij ziek is. Hij heeft een tumor achter zijn oog, ondekt door een voorhoofdholteontsteking die maar niet overging. Non operabel omdat het tegen zijn hersenkwab aangroeit en een operatie zou te riskant zijn. De prognose is wat onduidelijk, volgende week volgt een kuur van 6 weken maar de artsen zijn nog druk met verschillende onderzoeken. Dit alles heeft tot gevolg dat hij door een oog slecht ziet (hierdoor kan hij bijvoorbeeld geen autorijden) en veel moe is. Hij krijgt elke twee weken bloed i.v.m ernstige bloedarmoede, dit veroorzaakt de vermoeidheid. Verder functioneert hij eigenlijk nog gewoon zoals ieder ander mens.
Nu het wat "serieuzer" tussen ons wordt ( natuurlijk kennen we elkaar nog niet lang genoeg om te weten of het gaat werken, los van de ziekte) begin ik ook steeds meer te piekeren. Hoe wordt de toekomst? Kan ik dit aan? In mijn omgeving zei iemand; dat je daar aan begint! maar ik ben echt verliefd op hem geworden en zijn ziekte staat daar los van.
Weet niet zo goed wat ik met dit topic wil. Mijn verhaal kwijt en misschien iemand die iets soortgelijks heeft meegemaakt?
Bedankt voor het lezen!
Nu het wat "serieuzer" tussen ons wordt ( natuurlijk kennen we elkaar nog niet lang genoeg om te weten of het gaat werken, los van de ziekte) begin ik ook steeds meer te piekeren. Hoe wordt de toekomst? Kan ik dit aan? In mijn omgeving zei iemand; dat je daar aan begint! maar ik ben echt verliefd op hem geworden en zijn ziekte staat daar los van.
Weet niet zo goed wat ik met dit topic wil. Mijn verhaal kwijt en misschien iemand die iets soortgelijks heeft meegemaakt?
Bedankt voor het lezen!
maandag 18 mei 2009 om 13:46
maandag 18 mei 2009 om 13:55
Jeetje, moeilijk! Tuurlijk kun je nu zeggen 'ik houd afstand/verbreek het contact' zodat je jezelf misschien een hoop ellende/verdriet kunt besparen...
Maar wil je dat echt? Zou je achteraf niet een hoop verdriet hebben omdat je hem niet kon steunen bij zijn ziekte? En misschien wordt hij wél beter, krijg je achteraf dan niet ontzettend veel spijt?
Weet je, een moeilijke tijd ga je toch krijgen, of je wel of niet bij hem blijft. Ik zou het een kans geven denk ik, kijk hoe het gaat, hoe het loopt. Maar blijf er wel voor zorgen dat je bij hem bent omdat je hem leuk vindt, niet uit medelijden oid.
Veel sterkte in elk geval!!
Maar wil je dat echt? Zou je achteraf niet een hoop verdriet hebben omdat je hem niet kon steunen bij zijn ziekte? En misschien wordt hij wél beter, krijg je achteraf dan niet ontzettend veel spijt?
Weet je, een moeilijke tijd ga je toch krijgen, of je wel of niet bij hem blijft. Ik zou het een kans geven denk ik, kijk hoe het gaat, hoe het loopt. Maar blijf er wel voor zorgen dat je bij hem bent omdat je hem leuk vindt, niet uit medelijden oid.
Veel sterkte in elk geval!!
maandag 18 mei 2009 om 13:55
je zult voor jezelf de voors en tegens op een rijtje moeten zetten, en je hierbij ook bewust zijn van de gevolgen die zijn ziekte kunnen hebben. Ik vind het ook nogal kort door de bocht om maar te zeggen dat je er niet aan moet beginnen. Misschien hebben jullie geen lange tijd samen, maar het zou zo maar ook de mooiste tijd van je leven kunnen zijn...
still crazy after all these years
maandag 18 mei 2009 om 14:02
quote:jolief schreef op 18 mei 2009 @ 13:46:
ik zou het niet aandurven.
Niet zozeer om het feit dat hij ziek is.. maar straks overleeft hij het niet, dan had je jezelf zoveel verdriet kunnen besparen.
It's better to have loved and lost, than to have not loved at all...
Zo denk ik er over. Maarja tegelijkertijd is het ook zo enorm persoonlijk....
Sterkte TO
ik zou het niet aandurven.
Niet zozeer om het feit dat hij ziek is.. maar straks overleeft hij het niet, dan had je jezelf zoveel verdriet kunnen besparen.
It's better to have loved and lost, than to have not loved at all...
Zo denk ik er over. Maarja tegelijkertijd is het ook zo enorm persoonlijk....
Sterkte TO
maandag 18 mei 2009 om 14:08
quote:Sarah Scott schreef op 18 mei 2009 @ 14:02:
It's better to have loved and lost, than to have not loved at all...
Een andere variatie, maar ik moest gelijk denken aan het liedje Heilige Antonius van Rowwen Hèze, met daarin de zin: 'Beter iets moois te verliezen, dan dat je het nooit hebt gehad.'
Liefde hou je niet tegen, ook ziekte niet. Als het goed voelt, zou ik ervoor gaan. Maar tegelijk snap ik je twijfels en overwegingen.
Zo dubbel, deze prille liefde met dat rauwe randje.
Heel veel sterkte en vooral wijsheid!
It's better to have loved and lost, than to have not loved at all...
Een andere variatie, maar ik moest gelijk denken aan het liedje Heilige Antonius van Rowwen Hèze, met daarin de zin: 'Beter iets moois te verliezen, dan dat je het nooit hebt gehad.'
Liefde hou je niet tegen, ook ziekte niet. Als het goed voelt, zou ik ervoor gaan. Maar tegelijk snap ik je twijfels en overwegingen.
Zo dubbel, deze prille liefde met dat rauwe randje.
Heel veel sterkte en vooral wijsheid!
maandag 18 mei 2009 om 14:11
quote:Pien252 schreef op 18 mei 2009 @ 14:09:
@elninjoo: lijkt me juist heel erg moeilijk, als je verliefd bent op iemand (en die ander is dat ook op jou) om dan 'afstand' te bewaren, en om er alleen als 'een vriendin' te zijn.als die ander er erg aan toe is dan ga je je volgens mij meer verzorger voelen dan gelijkwaardige partner, dus ik denk dat de roze bril sowieso wel snel af zal vallen of ze er nu romantisch mee verder gaat of niet
@elninjoo: lijkt me juist heel erg moeilijk, als je verliefd bent op iemand (en die ander is dat ook op jou) om dan 'afstand' te bewaren, en om er alleen als 'een vriendin' te zijn.als die ander er erg aan toe is dan ga je je volgens mij meer verzorger voelen dan gelijkwaardige partner, dus ik denk dat de roze bril sowieso wel snel af zal vallen of ze er nu romantisch mee verder gaat of niet
maandag 18 mei 2009 om 14:35
maandag 18 mei 2009 om 14:43
quote:elninjoo schreef op 18 mei 2009 @ 14:11:
[...]
als die ander er erg aan toe is dan ga je je volgens mij meer verzorger voelen dan gelijkwaardige partner, dus ik denk dat de roze bril sowieso wel snel af zal vallen of ze er nu romantisch mee verder gaat of niet
En dat is nu net waar je zélf bij bent als stel. Of de 'gezonde' partner een verzorgende rol in gaat nemen of niet. Het is een angst/vooroordeel/whatever dat bij veel 'gezonde' mensen speelt, maar dat maakt niet dat het daarmee ook per definitie zo ís.
Zelf ben ik bijv. op het moment er leuk op los aan het flirten. Best lastig, want de manspersoon in kwestie via internet leren kennen en daarbij was niet bekend dat ik qua gezondheid wat afwijk van de 'standaard'. Toen ik dat ter sprake heb gebracht, was een van de gedachten van hem ook die richting op; "maar ik ben niet het verzorgende type". Nou mooi zeg!! Ik zoek geen verzorger, en pas er voor om een partner die rol op zich te laten nemen. Daar zijn genoeg andere opties voor. Zelf ben ik geen voorstander van het medische/verzorgende/whatever te mengen in de relatie en daarmee hóeft het dus ook niet.
Piepje; niemand kan je zeggen wat je zou "moeten" doen of niet. Alleen jij kunt dat bepalen. Luister naar je gevoel en verstand en laat je daardoor leiden. Durf er met hem over te praten, hij zal vast niet gek zijn en verwachten dat dit nooit door jouw hoofd zal gaan. Zoals gezegd loop ik op het moment tegen hetzelfde punt aan, maar dan van de andere kant. En natuurlijk, het is doodeng om de reactie van de ander te zien/horen/ervaren. Maar dat hoort er ook gewoon bij en m.i. kan een relatie enkel kans hebben als je elkaar daar ook de ruimte voor kunt en wilt geven. Zelf hoor ik veel liever eerlijk hoe een man hierin staat dan leuke praatjes of erom heen gedraai.
Gevolg; we kunnen gewoon praten over het onderwerp. Vragen durven stellen, angsten bespreken. Nog soms een doodeng onderwerp, voor ons beide om verschillende redenen. Maar, voor mezelf ben ik tot de conclusie gekomen dat ik liever mijn neus stoot dan het niet probeer en zeker wat mis loop. Hoe hij erin staat, dat is zijn keuze en recht. Hoe dat ook loopt, dat heb ik te respecteren.
Of je het aan kunt? Dat weet niemand. Zelfs jij misschien wel niet. Kun jij het aan om op een later tijdstip om deze reden alsnog de boel af te kappen? Of doet het je dan meer verdriet dan je lief is? Praat er met hem over en volg het pad dat voor jou, jullie past.
[...]
als die ander er erg aan toe is dan ga je je volgens mij meer verzorger voelen dan gelijkwaardige partner, dus ik denk dat de roze bril sowieso wel snel af zal vallen of ze er nu romantisch mee verder gaat of niet
En dat is nu net waar je zélf bij bent als stel. Of de 'gezonde' partner een verzorgende rol in gaat nemen of niet. Het is een angst/vooroordeel/whatever dat bij veel 'gezonde' mensen speelt, maar dat maakt niet dat het daarmee ook per definitie zo ís.
Zelf ben ik bijv. op het moment er leuk op los aan het flirten. Best lastig, want de manspersoon in kwestie via internet leren kennen en daarbij was niet bekend dat ik qua gezondheid wat afwijk van de 'standaard'. Toen ik dat ter sprake heb gebracht, was een van de gedachten van hem ook die richting op; "maar ik ben niet het verzorgende type". Nou mooi zeg!! Ik zoek geen verzorger, en pas er voor om een partner die rol op zich te laten nemen. Daar zijn genoeg andere opties voor. Zelf ben ik geen voorstander van het medische/verzorgende/whatever te mengen in de relatie en daarmee hóeft het dus ook niet.
Piepje; niemand kan je zeggen wat je zou "moeten" doen of niet. Alleen jij kunt dat bepalen. Luister naar je gevoel en verstand en laat je daardoor leiden. Durf er met hem over te praten, hij zal vast niet gek zijn en verwachten dat dit nooit door jouw hoofd zal gaan. Zoals gezegd loop ik op het moment tegen hetzelfde punt aan, maar dan van de andere kant. En natuurlijk, het is doodeng om de reactie van de ander te zien/horen/ervaren. Maar dat hoort er ook gewoon bij en m.i. kan een relatie enkel kans hebben als je elkaar daar ook de ruimte voor kunt en wilt geven. Zelf hoor ik veel liever eerlijk hoe een man hierin staat dan leuke praatjes of erom heen gedraai.
Gevolg; we kunnen gewoon praten over het onderwerp. Vragen durven stellen, angsten bespreken. Nog soms een doodeng onderwerp, voor ons beide om verschillende redenen. Maar, voor mezelf ben ik tot de conclusie gekomen dat ik liever mijn neus stoot dan het niet probeer en zeker wat mis loop. Hoe hij erin staat, dat is zijn keuze en recht. Hoe dat ook loopt, dat heb ik te respecteren.
Of je het aan kunt? Dat weet niemand. Zelfs jij misschien wel niet. Kun jij het aan om op een later tijdstip om deze reden alsnog de boel af te kappen? Of doet het je dan meer verdriet dan je lief is? Praat er met hem over en volg het pad dat voor jou, jullie past.
vandaag ga ik van alles kunnen
maandag 18 mei 2009 om 15:19
Jeetje wat moeilijk zeg!
Mijn vriend heeft een aandoening die in de toekomst een enorme impact op ons leven gaat hebben. Maar dat wist ik nog niet, en hij ook niet, toen we wat kregen. Het was al serieus tussen ons toen het ontdekt werd. Hij gaat er niet dood aan, het heeft niet eens gevolgen voor zijn algemene gezondheid, maar de gevolgen zijn groot.
Ik ben er wel bang voor, maar durf dat niet toe te laten. We zien het dan wel weer, denk ik. Ik ben ook bepaald niet het verzorgende type en zoals Roosvrouw zegt moet een partner een partner zijn/blijven en niet de verzorger, maar dat hij in bepaalde mate afhankelijk gaat worden is een feit. Niet in de zin van helpen met wassen en aankleden enzo, maar toch van dusdanige aard dat ik me er zorgen over maak of ik het wel aan kan. Ik wil er heel hard voor wegrennen, en dat doe ik in gedachten ook, maar hem wil ik net kwijt. We zien wel, denk ik, wie weet hoe lang het duurt voor het echt zo ver is en in dat geval: komt tijd komt raad. Hoop ik dan maar.
Jouw situatie is natuurlijk heel anders Piepje, ik zou er ook niets zinnigs over kunnen zeggen verder waar je wat aan hebt. Ik vind dat roosvrouw wijze woorden spreekt
Mijn vriend heeft een aandoening die in de toekomst een enorme impact op ons leven gaat hebben. Maar dat wist ik nog niet, en hij ook niet, toen we wat kregen. Het was al serieus tussen ons toen het ontdekt werd. Hij gaat er niet dood aan, het heeft niet eens gevolgen voor zijn algemene gezondheid, maar de gevolgen zijn groot.
Ik ben er wel bang voor, maar durf dat niet toe te laten. We zien het dan wel weer, denk ik. Ik ben ook bepaald niet het verzorgende type en zoals Roosvrouw zegt moet een partner een partner zijn/blijven en niet de verzorger, maar dat hij in bepaalde mate afhankelijk gaat worden is een feit. Niet in de zin van helpen met wassen en aankleden enzo, maar toch van dusdanige aard dat ik me er zorgen over maak of ik het wel aan kan. Ik wil er heel hard voor wegrennen, en dat doe ik in gedachten ook, maar hem wil ik net kwijt. We zien wel, denk ik, wie weet hoe lang het duurt voor het echt zo ver is en in dat geval: komt tijd komt raad. Hoop ik dan maar.
Jouw situatie is natuurlijk heel anders Piepje, ik zou er ook niets zinnigs over kunnen zeggen verder waar je wat aan hebt. Ik vind dat roosvrouw wijze woorden spreekt
maandag 18 mei 2009 om 15:22
quote:Sarah Scott schreef op 18 mei 2009 @ 14:35:
[...]
Wees eens heel eerlijk en beantwoord de vraag: was het dan wel échte liefde?
Voor die exen dus blijkbaar niet he, anders hadden ze me niet gedumpt terwijl ik nog tot over mijn oren verliefd was
Dus verloren tijd en energie die ik in die liefdes heb gestoken.
[...]
Wees eens heel eerlijk en beantwoord de vraag: was het dan wel échte liefde?
Voor die exen dus blijkbaar niet he, anders hadden ze me niet gedumpt terwijl ik nog tot over mijn oren verliefd was
Dus verloren tijd en energie die ik in die liefdes heb gestoken.
maandag 18 mei 2009 om 15:30
quote:It's better to have loved and lost, than to have not loved at all...
Dat wilde ik ook zeggen.
Aan de andere kant is het verliezen van je geliefde misschien wel het ergste wat je kan overkomen.
Ik kan je hierin niet adviseren... veel sterkte
Dat wilde ik ook zeggen.
Aan de andere kant is het verliezen van je geliefde misschien wel het ergste wat je kan overkomen.
Ik kan je hierin niet adviseren... veel sterkte
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 18 mei 2009 om 15:33
quote:elninjoo schreef op 18 mei 2009 @ 15:22:
[...]
Voor die exen dus blijkbaar niet he, anders hadden ze me niet gedumpt terwijl ik nog tot over mijn oren verliefd was
Dus verloren tijd en energie die ik in die liefdes heb gestoken.
Ach gossie arme Ninjoo
Maar goed; liefde van 1 kant is ook niet echt echte liefde dus...toch?
[...]
Voor die exen dus blijkbaar niet he, anders hadden ze me niet gedumpt terwijl ik nog tot over mijn oren verliefd was
Dus verloren tijd en energie die ik in die liefdes heb gestoken.
Ach gossie arme Ninjoo
Maar goed; liefde van 1 kant is ook niet echt echte liefde dus...toch?
maandag 18 mei 2009 om 15:55
quote:nostradame schreef op 18 mei 2009 @ 15:19:
Jeetje wat moeilijk zeg!
Mijn vriend heeft een aandoening die in de toekomst een enorme impact op ons leven gaat hebben. Maar dat wist ik nog niet, en hij ook niet, toen we wat kregen. Het was al serieus tussen ons toen het ontdekt werd. Hij gaat er niet dood aan, het heeft niet eens gevolgen voor zijn algemene gezondheid, maar de gevolgen zijn groot.
Heftig. Al kan ik me goed indenken dat het je het anders ervaart/hebt ervaren dat dit bekend werd toen jullie al een relatie hadden.
quote:Ik ben er wel bang voor, maar durf dat niet toe te laten. Voor jezelf? Voor hem?quote:We zien het dan wel weer, denk ik.
Herkenbaar
quote:Ik ben ook bepaald niet het verzorgende type en zoals Roosvrouw zegt moet een partner een partner zijn/blijven en niet de verzorger, maar dat hij in bepaalde mate afhankelijk gaat worden is een feit. Niet in de zin van helpen met wassen en aankleden enzo, maar toch van dusdanige aard dat ik me er zorgen over maak of ik het wel aan kan.
Eerlijk gezegd denk ik niet dat je het antwoord hierop helemaal zeker weet tot je er voor staat. Dat maakt het ook zo'n lastige vraag. Grenzen blijken soms veel verder te liggen dan je dacht, maar anderzijds wat als een bepaalde grens niet rekbaar blijkt? Wil je (algemeen gesproken) dat ervaren door je neus te stoten of is het beter om jezelf daar van te voren al voor te beschermen?
quote:Ik wil er heel hard voor wegrennen, en dat doe ik in gedachten ook, maar hem wil ik net kwijt. We zien wel, denk ik, wie weet hoe lang het duurt voor het echt zo ver is en in dat geval: komt tijd komt raad. Hoop ik dan maar.
Dat hoop ik ook voor jullie. Verhelderend ook wel om jou zo mooi te lezen verwoorden wat er in mezelf ook omgaat, maar dan andersom.
quote:Jouw situatie is natuurlijk heel anders Piepje, ik zou er ook niets zinnigs over kunnen zeggen verder waar je wat aan hebt. Ik vind dat roosvrouw wijze woorden spreekt Dank je, al heb ik dat gevoel zelf even totaal niet. Normaal gesproken heb ik het op dit gebied makkelijk. Bij een IRL-ontmoeting valt het nu eenmaal op dat ik een rolstoel onder mijn kont heb, en selecteert zichzelf dat ook meteen uit. Wel zo makkelijk, soms. Dit is de eerste keer dat die voorselectie niet aanwezig was en dat maakt onzeker. Vindt hij me nog wel leuk, zo? Kan hij het wel aan? En nog 1038403 vragen. Terwijl ik verstandelijk heel leuk weet dat lang niet al die vragen terecht zijn, het antwoord erop niet altijd meteen duidelijk zal zijn en er bij elke beginnende flirt onzekerheid om de hoek kan komen kijken, werkt gevoel soms zó anders. Een mix tussen praten, leven in het nu en 'risico' durven nemen is daarin denk ik het meest realistische maar ondertussen. Had ook graag wel gewild dat iemand soms eens even in een glazen bol zou kunnen kijken. Denk dat we dat allemaal wel willen.
Jeetje wat moeilijk zeg!
Mijn vriend heeft een aandoening die in de toekomst een enorme impact op ons leven gaat hebben. Maar dat wist ik nog niet, en hij ook niet, toen we wat kregen. Het was al serieus tussen ons toen het ontdekt werd. Hij gaat er niet dood aan, het heeft niet eens gevolgen voor zijn algemene gezondheid, maar de gevolgen zijn groot.
Heftig. Al kan ik me goed indenken dat het je het anders ervaart/hebt ervaren dat dit bekend werd toen jullie al een relatie hadden.
quote:Ik ben er wel bang voor, maar durf dat niet toe te laten. Voor jezelf? Voor hem?quote:We zien het dan wel weer, denk ik.
Herkenbaar
quote:Ik ben ook bepaald niet het verzorgende type en zoals Roosvrouw zegt moet een partner een partner zijn/blijven en niet de verzorger, maar dat hij in bepaalde mate afhankelijk gaat worden is een feit. Niet in de zin van helpen met wassen en aankleden enzo, maar toch van dusdanige aard dat ik me er zorgen over maak of ik het wel aan kan.
Eerlijk gezegd denk ik niet dat je het antwoord hierop helemaal zeker weet tot je er voor staat. Dat maakt het ook zo'n lastige vraag. Grenzen blijken soms veel verder te liggen dan je dacht, maar anderzijds wat als een bepaalde grens niet rekbaar blijkt? Wil je (algemeen gesproken) dat ervaren door je neus te stoten of is het beter om jezelf daar van te voren al voor te beschermen?
quote:Ik wil er heel hard voor wegrennen, en dat doe ik in gedachten ook, maar hem wil ik net kwijt. We zien wel, denk ik, wie weet hoe lang het duurt voor het echt zo ver is en in dat geval: komt tijd komt raad. Hoop ik dan maar.
Dat hoop ik ook voor jullie. Verhelderend ook wel om jou zo mooi te lezen verwoorden wat er in mezelf ook omgaat, maar dan andersom.
quote:Jouw situatie is natuurlijk heel anders Piepje, ik zou er ook niets zinnigs over kunnen zeggen verder waar je wat aan hebt. Ik vind dat roosvrouw wijze woorden spreekt Dank je, al heb ik dat gevoel zelf even totaal niet. Normaal gesproken heb ik het op dit gebied makkelijk. Bij een IRL-ontmoeting valt het nu eenmaal op dat ik een rolstoel onder mijn kont heb, en selecteert zichzelf dat ook meteen uit. Wel zo makkelijk, soms. Dit is de eerste keer dat die voorselectie niet aanwezig was en dat maakt onzeker. Vindt hij me nog wel leuk, zo? Kan hij het wel aan? En nog 1038403 vragen. Terwijl ik verstandelijk heel leuk weet dat lang niet al die vragen terecht zijn, het antwoord erop niet altijd meteen duidelijk zal zijn en er bij elke beginnende flirt onzekerheid om de hoek kan komen kijken, werkt gevoel soms zó anders. Een mix tussen praten, leven in het nu en 'risico' durven nemen is daarin denk ik het meest realistische maar ondertussen. Had ook graag wel gewild dat iemand soms eens even in een glazen bol zou kunnen kijken. Denk dat we dat allemaal wel willen.
vandaag ga ik van alles kunnen
maandag 18 mei 2009 om 16:06
Roosvrouw, ik vind het zo erg voor hem, maar ook voor mijzelf... Vooral in de eerste paniek waren de gevolgen die het voor mijzelf zou hebben veel tastbaarder en voelbaarder dan de gevolgen die het voor hem heeft... Ik ben bang voor wat het gaat betekenen in de toekomst, hoe dit er uit gaat zien, hoe het hem en daarmee ook mij en ons zal beperken.
Maar wat je zegt: ik denk dat grenzen rekbaar zijn. Als je in die situatie komt heb je ermee te handelen.
Ik heb net de film The Diving Bell and the Butterfly gezien. Die hoofdpersoon zit in een situatie dat je denkt: zo wil ik niet leven, dan liever dood. Dat zegt hijzelf ook. Maar na verloop van tijd leert hij er, een soort van, mee leven. Nou is dit nogal en extreme situatie: de man is bij zijn volle verstand maar kan alleen met 1 oog knipperen. Maar het toont aan: grenzen zijn rekbaar.
Maar wat je zegt: ik denk dat grenzen rekbaar zijn. Als je in die situatie komt heb je ermee te handelen.
Ik heb net de film The Diving Bell and the Butterfly gezien. Die hoofdpersoon zit in een situatie dat je denkt: zo wil ik niet leven, dan liever dood. Dat zegt hijzelf ook. Maar na verloop van tijd leert hij er, een soort van, mee leven. Nou is dit nogal en extreme situatie: de man is bij zijn volle verstand maar kan alleen met 1 oog knipperen. Maar het toont aan: grenzen zijn rekbaar.
maandag 18 mei 2009 om 16:13
Trouwens, ik heb ook een relatie gehad met iemand wiens aandoening aangeboren en overduidelijk aanwezig is. Ik zag geen beren op de weg, toen we wat kregen, maar ik heb altijd wel dingen gemist en na jaren gingen bepaalde dingen me toch opbreken. Dat het uitging was niet alleen daarom, maar het speelde wel mee.
De aandoening van mijn huidige vriend boezemt me veel meer angst in. Waarschijnlijk vanwege het onbekende en onvoorspelbare. En omdat in mijn beleving deze situatie veel heftiger is. Maar ook vanwege de ervaring die ik al heb: ik weet hoe de beperking van mijn partner ook een grote drempel binnen je relatie kan zijn, ook al is het in deze 2 gevallen op totaal andere vlakken.
Tja, ik zoek ze wel uit he
De aandoening van mijn huidige vriend boezemt me veel meer angst in. Waarschijnlijk vanwege het onbekende en onvoorspelbare. En omdat in mijn beleving deze situatie veel heftiger is. Maar ook vanwege de ervaring die ik al heb: ik weet hoe de beperking van mijn partner ook een grote drempel binnen je relatie kan zijn, ook al is het in deze 2 gevallen op totaal andere vlakken.
Tja, ik zoek ze wel uit he
maandag 18 mei 2009 om 16:36
Die film ken ik niet, Nostradame. Inderdaad een uiterste situatie, al zijn er mensen die dat kunnen. Een uiterste van hoe rekbaar grenzen kunnen zijn.
Grijns, je zoekt ze inderdaad nogal uit. Kan me indenken dat je nu 'gekleurder' bent. Je kent net even beter de klappen van de zweep. Herkenbaar overigens wat je over angst zegt. Onbekende en onvoorspelbare is een goede voedingsbodem daarvoor, merk ik zelf ook.
Grijns, je zoekt ze inderdaad nogal uit. Kan me indenken dat je nu 'gekleurder' bent. Je kent net even beter de klappen van de zweep. Herkenbaar overigens wat je over angst zegt. Onbekende en onvoorspelbare is een goede voedingsbodem daarvoor, merk ik zelf ook.
vandaag ga ik van alles kunnen
maandag 18 mei 2009 om 17:48
Een paar jaar geleden zou ik gezegd hebben dat ik er nóóit aan zou beginnen, maar nu voelt het voor mij anders, je kan een mooie tijd samen hebben, zelfs als de prognose heel slecht is. Iets hoeft niet persé voor altijd te zijn, je kan ook een mooie tijd hebben, ervaringen met elkaar delen, zonder dat je persé de zekerheid wilt hebben dat het happily ever after wordt. En dan is er geen man overboord. Natuurlijk zal het heel verdrietig zijn mocht hij komen te overlijden maar eigenlijk zal het dat ook worden als je nu afstand neemt.
