Relaties
alle pijlers
Verteerd door medelijden, hoe kom ik hier doorheen?
maandag 19 januari 2009 om 11:03
Hallo allemaal,
Ik heb 8 jaar een relatie, maar ben nu op het punt beland dat ik het uit ga maken. Sommigen hier zullen mijn verhaal al een beetje kennen van andere topics ('veelseisende vriend...' en 'vriend neigt naar psychose/manie...').
Om meteen maar met de deur in huis te vallen: mijn vriend lijdt aan een bipolaire stoornis. Omdat dit een onmiskenbare rol heeft gespeeld en nog speelt in onze relatie, noem ik het hier toch maar even.
Op zich is het niet onmogelijk een relatie te hebben met iemand die lijdt aan deze stoornis, maar makkelijk is het natuurlijk niet.
We hebben een relatie met enorme pieken, maar ook diepe dalen (een beetje zoals zijn ziekte zou je kunnen zeggen). We zijn soms dolverliefd, helemaal gek op elkaar... en soms kunnen we elkaar niet uitstaan. We zijn door meerdere moeilijke periodes geweest. We hebben samengewoond, een huis gekocht en verbouwd tot ons droomhuis en ook weer uit elkaar gegaan.
Dat was bijna drie jaar geleden nu, dat de bom barstte. Hij werd manisch en psychotisch en is gedwongen opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Ik had besloten even afstand te nemen van de hele toestand, met de hoop dat er weer met hem te praten viel als het allemaal over was. Het was dus tijdelijk uit in mijn optiek, maar mijn vriend kon daar niks mee en maakte het vervolgens helemaal uit. Twee weken later werd hij verliefd op een vrouw die ook opgenomen was en trok daar drie weken later bij in, terwijl ik nog druk bezig was puin te ruimen en ons huis te verkopen. Het feit dat hij zo snel met een ander ging, ookal waren de omstandigheden natuurlijk dubieus, was voor mij echt een mes in mijn rug. Ik ben toen echt ingestort... overspannen geraakt, baan kwijtgeraakt en heb uiteindelijk een half jaar met een depressie thuis gezeten.
Jullie zullen me misschien voor gek verklaren, maar ik heb mijn (toen ex-) vriend weer opgezocht. Ik kon maar niet begrijpen dat hij zo de knop had kunnen omzetten en voelde me ingeruild en waardeloos. Dus ging ik op zoek naar bevestiging bij hem, de laatste waar ik die had moeten zoeken natuurlijk.
Toen zijn we weer verder gegaan samen. het heeft nog wel een jaar geduurd voordat ik mijn vertrouwen een beetje herwonnen had, maar uiteindelijk ging het hartstikke goed tussen ons. We hebben wel héél veel gepraat en ik had het idee dat we beiden behoorlijk gegroeid waren innerlijk.
Vanaf dat moment wonen we niet meer samen en hebben we meer ons eigen leven. We zagen elkaar voornamelijk in de weekenden.
Maar naast het 'maatjesgevoel' en diepe herkenning die we vaak bij elkaar hebben, gingen er ook wel dingetjes mis. Hij blijft het lastig vinden om maat te houden met alcohol en ik vind dat hij teveel risico's neemt door te blowen (ivm psychose gevaar). In bepaalde dingen vind ik hem nog vrij onvolwassen.
Ik merkte dat bepaalde karaktertrekken blijvend zijn. Hij verbergt een enorm gevoel van onzekerheid achter een masker van bravoure en charme. Hij is echt een hele leuke jongen, zeker in gezelschap. Intelligent, humoristisch. Maar hij kan ook behoorlijk zwart-wit denken, snel oordelen, overal een mening over hebben.
Ik vond dit allemaal nog wel enigszins overkomelijk, kon er wel mee leven dacht ik. Maar ik merk nu dat ik het erg moeilijk vind om te leven met de angst dat het weer mis kan gaan. Ik ben een controlefreak en erg gesteld op veiligheid, misschien omdat ik die zelf vroeger niet echt gekend heb, en nu ga ik met iemand die alles behalve gecontroleerd leeft en van de een op de andere dag kan veranderen.
Nu is het dus ook weer mis gegaan met hem. Het ging eigenlijk vrij goed tussen ons, maar hij is toch de manische kant op gegaan. We hadden afgesproken dat als dat zou gebeuren, ik afstand zou nemen tot hem, om mezelf te beschermen en ook omdat hij het liefst geen bemoeienis wil in die periode.
Alleen nu hij dus manisch is, begrijpt hij dat niet meer.Hij wil me zien en afspreken en omdat ik de boot afhou en hem uitleg dat ik hem even niet kan/wil zien, wordt hij kwaad. Dan roept hij dat het dan maar uit moet zijn en hij een andere vrouw gaat zoeken. Ik weet wel dat ik dat niet serieus moet nemen, maar pijn doet het wel.
Ik wil niet eens in de twee/drie jaar leven in angst, niet wetende wat hij van plan is, of hij misschien van zijn flat springt of dat hij ineens met een ander in bed ligt. Hoeveel ik ook van hem hou, ik trek het niet om zo mijn leven met hem te delen en elke keer me bang en onveilig te voelen.
Ik heb hem nu niet laten weten dat ik de relatie wil beëindigen, omdat er nu bijna niet met hem te praten valt, maar wil dat dus gaan doen als de manie gezakt is.
Ik weet dat ik het vreselijk moeilijk ga krijgen op het moment dat hij weer 'zichzelf' is. Hij stond gister op mijn voicemail dat hij er niets van begrijpt en me graag wil spreken. Dan ga ik al door de grond van medelijden, door de wanhoop die ik in zijn stem hoor. Ik weet zo goed hoe het voelt om verlaten te worden, dat ik bijna dezelfde pijn voel als ik hem verlaat.
Ik voelde me tot voor kort sterk en vastbesloten, maar nu sta ik te wankelen op mijn benen. Ik weet dat ik door moet zetten en dat het erg moeilijk gaat worden. Een 8 jarige relatie stoppen is ook niet niks. Het is een behoorlijke periode van mijn leven. Ik voel me nu vreselijk alleen en ellendig. Ik weet gewoon niet hoe ik deze periode door moet gaan komen. Het is net alsof ik medelijden verwar met liefde. Dat gevoel van medelijden is zo hartverscheurend. Ik denk dat het mijn eigen pijn is die ik voel, die ik projecteer op hem.
Ik hoop dat ik hier wat lotgenoten kan vinden die me erdoorheen kunnen trekken. Mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt of me tips kunnen geven...of gewoonweg een luisterend oor kunnen bieden en steunen.
Valesca
Ik heb 8 jaar een relatie, maar ben nu op het punt beland dat ik het uit ga maken. Sommigen hier zullen mijn verhaal al een beetje kennen van andere topics ('veelseisende vriend...' en 'vriend neigt naar psychose/manie...').
Om meteen maar met de deur in huis te vallen: mijn vriend lijdt aan een bipolaire stoornis. Omdat dit een onmiskenbare rol heeft gespeeld en nog speelt in onze relatie, noem ik het hier toch maar even.
Op zich is het niet onmogelijk een relatie te hebben met iemand die lijdt aan deze stoornis, maar makkelijk is het natuurlijk niet.
We hebben een relatie met enorme pieken, maar ook diepe dalen (een beetje zoals zijn ziekte zou je kunnen zeggen). We zijn soms dolverliefd, helemaal gek op elkaar... en soms kunnen we elkaar niet uitstaan. We zijn door meerdere moeilijke periodes geweest. We hebben samengewoond, een huis gekocht en verbouwd tot ons droomhuis en ook weer uit elkaar gegaan.
Dat was bijna drie jaar geleden nu, dat de bom barstte. Hij werd manisch en psychotisch en is gedwongen opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Ik had besloten even afstand te nemen van de hele toestand, met de hoop dat er weer met hem te praten viel als het allemaal over was. Het was dus tijdelijk uit in mijn optiek, maar mijn vriend kon daar niks mee en maakte het vervolgens helemaal uit. Twee weken later werd hij verliefd op een vrouw die ook opgenomen was en trok daar drie weken later bij in, terwijl ik nog druk bezig was puin te ruimen en ons huis te verkopen. Het feit dat hij zo snel met een ander ging, ookal waren de omstandigheden natuurlijk dubieus, was voor mij echt een mes in mijn rug. Ik ben toen echt ingestort... overspannen geraakt, baan kwijtgeraakt en heb uiteindelijk een half jaar met een depressie thuis gezeten.
Jullie zullen me misschien voor gek verklaren, maar ik heb mijn (toen ex-) vriend weer opgezocht. Ik kon maar niet begrijpen dat hij zo de knop had kunnen omzetten en voelde me ingeruild en waardeloos. Dus ging ik op zoek naar bevestiging bij hem, de laatste waar ik die had moeten zoeken natuurlijk.
Toen zijn we weer verder gegaan samen. het heeft nog wel een jaar geduurd voordat ik mijn vertrouwen een beetje herwonnen had, maar uiteindelijk ging het hartstikke goed tussen ons. We hebben wel héél veel gepraat en ik had het idee dat we beiden behoorlijk gegroeid waren innerlijk.
Vanaf dat moment wonen we niet meer samen en hebben we meer ons eigen leven. We zagen elkaar voornamelijk in de weekenden.
Maar naast het 'maatjesgevoel' en diepe herkenning die we vaak bij elkaar hebben, gingen er ook wel dingetjes mis. Hij blijft het lastig vinden om maat te houden met alcohol en ik vind dat hij teveel risico's neemt door te blowen (ivm psychose gevaar). In bepaalde dingen vind ik hem nog vrij onvolwassen.
Ik merkte dat bepaalde karaktertrekken blijvend zijn. Hij verbergt een enorm gevoel van onzekerheid achter een masker van bravoure en charme. Hij is echt een hele leuke jongen, zeker in gezelschap. Intelligent, humoristisch. Maar hij kan ook behoorlijk zwart-wit denken, snel oordelen, overal een mening over hebben.
Ik vond dit allemaal nog wel enigszins overkomelijk, kon er wel mee leven dacht ik. Maar ik merk nu dat ik het erg moeilijk vind om te leven met de angst dat het weer mis kan gaan. Ik ben een controlefreak en erg gesteld op veiligheid, misschien omdat ik die zelf vroeger niet echt gekend heb, en nu ga ik met iemand die alles behalve gecontroleerd leeft en van de een op de andere dag kan veranderen.
Nu is het dus ook weer mis gegaan met hem. Het ging eigenlijk vrij goed tussen ons, maar hij is toch de manische kant op gegaan. We hadden afgesproken dat als dat zou gebeuren, ik afstand zou nemen tot hem, om mezelf te beschermen en ook omdat hij het liefst geen bemoeienis wil in die periode.
Alleen nu hij dus manisch is, begrijpt hij dat niet meer.Hij wil me zien en afspreken en omdat ik de boot afhou en hem uitleg dat ik hem even niet kan/wil zien, wordt hij kwaad. Dan roept hij dat het dan maar uit moet zijn en hij een andere vrouw gaat zoeken. Ik weet wel dat ik dat niet serieus moet nemen, maar pijn doet het wel.
Ik wil niet eens in de twee/drie jaar leven in angst, niet wetende wat hij van plan is, of hij misschien van zijn flat springt of dat hij ineens met een ander in bed ligt. Hoeveel ik ook van hem hou, ik trek het niet om zo mijn leven met hem te delen en elke keer me bang en onveilig te voelen.
Ik heb hem nu niet laten weten dat ik de relatie wil beëindigen, omdat er nu bijna niet met hem te praten valt, maar wil dat dus gaan doen als de manie gezakt is.
Ik weet dat ik het vreselijk moeilijk ga krijgen op het moment dat hij weer 'zichzelf' is. Hij stond gister op mijn voicemail dat hij er niets van begrijpt en me graag wil spreken. Dan ga ik al door de grond van medelijden, door de wanhoop die ik in zijn stem hoor. Ik weet zo goed hoe het voelt om verlaten te worden, dat ik bijna dezelfde pijn voel als ik hem verlaat.
Ik voelde me tot voor kort sterk en vastbesloten, maar nu sta ik te wankelen op mijn benen. Ik weet dat ik door moet zetten en dat het erg moeilijk gaat worden. Een 8 jarige relatie stoppen is ook niet niks. Het is een behoorlijke periode van mijn leven. Ik voel me nu vreselijk alleen en ellendig. Ik weet gewoon niet hoe ik deze periode door moet gaan komen. Het is net alsof ik medelijden verwar met liefde. Dat gevoel van medelijden is zo hartverscheurend. Ik denk dat het mijn eigen pijn is die ik voel, die ik projecteer op hem.
Ik hoop dat ik hier wat lotgenoten kan vinden die me erdoorheen kunnen trekken. Mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt of me tips kunnen geven...of gewoonweg een luisterend oor kunnen bieden en steunen.
Valesca
maandag 19 januari 2009 om 11:08
Ik heb je verhaal her en der bij elkaar gelezen en kan je niets anders aanraden dan voor jezelf te kiezen. Doorbijten en afstand nemen. Je gaat eraan onderdoor anders, en dat heb je al eens meegemaakt. Het is niet anders, je moet erg hard zijn voor jezelf en hoe minder contact hoe beter dat gaat.
Sterkte.
Sterkte.
maandag 19 januari 2009 om 11:34
Tja... ik kan mij goed voorstellen dat je niet zomaar uit een relatie stapt van 8 jaar. En dat dat ook medelijden oplevert, net als een hele hoop andere negatieve emoties.
Maar om eerlijk te zijn denk ik niet dat het ooit beter zal gaan, als ik zo je verhaal lees. Natuurlijk wel weer eens een leuke up-periode, maar het zal altijd af en aan blijven in deze relatie.
Jij hebt uitzicht op een stabielere en minder energievretende relatie, hij niet. Dat is pijnlijk, maar neemt niet weg dat deze relatie het voor jou niet is. Mijn advies is daarom uitmaken. Dat gaat pijn doen, waarschijnlijk een hele lange tijd, maar uiteindelijk zal dat je zoveel goeds brengen en wellicht een nieuwe, gezondere relatie. Hij valt niet te redden, dat heb je geprobeerd. Nu moet je jezelf redden. Wil je aan het einde van je leven op deze relatie terugkijken? Is dit het, of wil je dat liever onderzoeken.
Allemaal makkelijker gezegd dan gedaan, dus ik wens je heel veel sterkte!
Maar om eerlijk te zijn denk ik niet dat het ooit beter zal gaan, als ik zo je verhaal lees. Natuurlijk wel weer eens een leuke up-periode, maar het zal altijd af en aan blijven in deze relatie.
Jij hebt uitzicht op een stabielere en minder energievretende relatie, hij niet. Dat is pijnlijk, maar neemt niet weg dat deze relatie het voor jou niet is. Mijn advies is daarom uitmaken. Dat gaat pijn doen, waarschijnlijk een hele lange tijd, maar uiteindelijk zal dat je zoveel goeds brengen en wellicht een nieuwe, gezondere relatie. Hij valt niet te redden, dat heb je geprobeerd. Nu moet je jezelf redden. Wil je aan het einde van je leven op deze relatie terugkijken? Is dit het, of wil je dat liever onderzoeken.
Allemaal makkelijker gezegd dan gedaan, dus ik wens je heel veel sterkte!
maandag 19 januari 2009 om 12:00
Valesca, ik heb ook jouw topics gelezen en ik denk dat je aardig op een rij hebt hoe de situatie is en zal zijn. Voor jezelf kiezen is soms moeilijk, zeker als je altijd in het straatje van de ander hebt gehandeld. Ieder is verantwoordelijk voor zijn/haar leven dus hou dit in gedachten. Jij hebt hem niet op de wereld gezet dus je bent niet zijn opvoedster. Als hij er voor kiest om te blowen met gevaar op een psychose dan is hij ook volwassen genoeg om een break te overleven.
Schuldgevoel en medelijden zijn killing...voor je relatie, voor de ander en zeker voor jezelf. Wanneer gaat het kwartje vallen Valesca dat jij recht hebt op je eigen geluk?
Ik bied het niet snel aan maar als je een luisterend/lezend oor nodig hebt, ik ben er voor je!
(f)
Schuldgevoel en medelijden zijn killing...voor je relatie, voor de ander en zeker voor jezelf. Wanneer gaat het kwartje vallen Valesca dat jij recht hebt op je eigen geluk?
Ik bied het niet snel aan maar als je een luisterend/lezend oor nodig hebt, ik ben er voor je!
(f)
maandag 19 januari 2009 om 12:06
Lieve Valesca, ik heb 5 jaar geleden een relatie beeindigd met een man die toen manisch depressief was en het is een van de moeilijkste tijden uit mijn leven geweest, dus ik snap heel goed waar je nu voor staat. Ik wilde hem ook heel lang nog terug, omdat ik dacht: het komt door zijn ziekte, en als hij beter is komt het weer goed, maar hij is nooit meer helemaal de oude geworden. Bovendien gaf hij mij vaak de schuld van de situatie waar hij in zat, het was een onmogelijk toestand geworden.
Het is heel moielijk om iemand te verlaten in deze situatie, zoek professionele hulp voor jullie beiden als je denkt dat dat nodig is.
em zoek steun bij je vrienden, praat met zijn en jouw familie en sluit je helemaal af van hem.
De eerste weken was ik veel met vriendinnen, want ik vond het vreselijk om alleen te zijn. Ik hoop dat je mensen hebt om je heen die je niet veroordelen en er voor je kunnen zijn.
veel liefs
Het is heel moielijk om iemand te verlaten in deze situatie, zoek professionele hulp voor jullie beiden als je denkt dat dat nodig is.
em zoek steun bij je vrienden, praat met zijn en jouw familie en sluit je helemaal af van hem.
De eerste weken was ik veel met vriendinnen, want ik vond het vreselijk om alleen te zijn. Ik hoop dat je mensen hebt om je heen die je niet veroordelen en er voor je kunnen zijn.
veel liefs
maandag 19 januari 2009 om 12:25
quote:Sensy12 schreef op 19 januari 2009 @ 12:00:
Valesca, ik heb ook jouw topics gelezen en ik denk dat je aardig op een rij hebt hoe de situatie is en zal zijn. Voor jezelf kiezen is soms moeilijk, zeker als je altijd in het straatje van de ander hebt gehandeld. Ieder is verantwoordelijk voor zijn/haar leven dus hou dit in gedachten. Jij hebt hem niet op de wereld gezet dus je bent niet zijn opvoedster. Als hij er voor kiest om te blowen met gevaar op een psychose dan is hij ook volwassen genoeg om een break te overleven.
Schuldgevoel en medelijden zijn killing...voor je relatie, voor de ander en zeker voor jezelf. Wanneer gaat het kwartje vallen Valesca dat jij recht hebt op je eigen geluk?
Ik bied het niet snel aan maar als je een luisterend/lezend oor nodig hebt, ik ben er voor je!
(f)
Dank je wel, Sensy. Heel fijn om te weten!
Ik denk dat het zelfs beter voor hem zou zijn om de relatie te verbreken. Dan wordt hij ook gedwongen zijn eigen leven onder handen te nemen.
Valesca, ik heb ook jouw topics gelezen en ik denk dat je aardig op een rij hebt hoe de situatie is en zal zijn. Voor jezelf kiezen is soms moeilijk, zeker als je altijd in het straatje van de ander hebt gehandeld. Ieder is verantwoordelijk voor zijn/haar leven dus hou dit in gedachten. Jij hebt hem niet op de wereld gezet dus je bent niet zijn opvoedster. Als hij er voor kiest om te blowen met gevaar op een psychose dan is hij ook volwassen genoeg om een break te overleven.
Schuldgevoel en medelijden zijn killing...voor je relatie, voor de ander en zeker voor jezelf. Wanneer gaat het kwartje vallen Valesca dat jij recht hebt op je eigen geluk?
Ik bied het niet snel aan maar als je een luisterend/lezend oor nodig hebt, ik ben er voor je!
(f)
Dank je wel, Sensy. Heel fijn om te weten!
Ik denk dat het zelfs beter voor hem zou zijn om de relatie te verbreken. Dan wordt hij ook gedwongen zijn eigen leven onder handen te nemen.
maandag 19 januari 2009 om 12:33
quote:babado schreef op 19 januari 2009 @ 12:06:
Lieve Valesca, ik heb 5 jaar geleden een relatie beeindigd met een man die toen manisch depressief was en het is een van de moeilijkste tijden uit mijn leven geweest, dus ik snap heel goed waar je nu voor staat. Ik wilde hem ook heel lang nog terug, omdat ik dacht: het komt door zijn ziekte, en als hij beter is komt het weer goed, maar hij is nooit meer helemaal de oude geworden. Bovendien gaf hij mij vaak de schuld van de situatie waar hij in zat, het was een onmogelijk toestand geworden.
Het is heel moielijk om iemand te verlaten in deze situatie, zoek professionele hulp voor jullie beiden als je denkt dat dat nodig is.
em zoek steun bij je vrienden, praat met zijn en jouw familie en sluit je helemaal af van hem.
De eerste weken was ik veel met vriendinnen, want ik vond het vreselijk om alleen te zijn. Ik hoop dat je mensen hebt om je heen die je niet veroordelen en er voor je kunnen zijn.
veel liefs
Babado,
Dank voor je reactie. Héél fijn om iemand te kunnen spreken die weet wat het is om een relatie te hebben met een manisch depressief iemand. Ik kan namelijk uitleggen wat ik wil aan vrienden en familie, maar niemand snapt het echt.
Precies wat jij zegt, heb ik ook en heeft mij steeds 'hoop' gegeven. Dat het door zijn ziekte komt, dat het over zal gaan. Mijn vriend is iemand met een goed hart. In de kern een hele kwetsbare, gevoelige man. Maar hij heeft ook een hele andere kant.
Helemaal geen contact is denk ik ook het beste en het minst pijnlijk. Maar ik merk dat ik de behoefte heb hém erdoorheen te trekken gek genoeg. Alsof ik met het verder zorgen voor hém mezelf ook wat beter zou kunnen voelen.
Soms hoop ik stiekum dat hij met een ander gaat, zodat ik alleen maar woede kan voelen en dan is afstand nemen makkelijker. Medelijden en verdriet is zoveel zwaarder.
Hoe lang hadden jullie een relatie samen?
Lieve Valesca, ik heb 5 jaar geleden een relatie beeindigd met een man die toen manisch depressief was en het is een van de moeilijkste tijden uit mijn leven geweest, dus ik snap heel goed waar je nu voor staat. Ik wilde hem ook heel lang nog terug, omdat ik dacht: het komt door zijn ziekte, en als hij beter is komt het weer goed, maar hij is nooit meer helemaal de oude geworden. Bovendien gaf hij mij vaak de schuld van de situatie waar hij in zat, het was een onmogelijk toestand geworden.
Het is heel moielijk om iemand te verlaten in deze situatie, zoek professionele hulp voor jullie beiden als je denkt dat dat nodig is.
em zoek steun bij je vrienden, praat met zijn en jouw familie en sluit je helemaal af van hem.
De eerste weken was ik veel met vriendinnen, want ik vond het vreselijk om alleen te zijn. Ik hoop dat je mensen hebt om je heen die je niet veroordelen en er voor je kunnen zijn.
veel liefs
Babado,
Dank voor je reactie. Héél fijn om iemand te kunnen spreken die weet wat het is om een relatie te hebben met een manisch depressief iemand. Ik kan namelijk uitleggen wat ik wil aan vrienden en familie, maar niemand snapt het echt.
Precies wat jij zegt, heb ik ook en heeft mij steeds 'hoop' gegeven. Dat het door zijn ziekte komt, dat het over zal gaan. Mijn vriend is iemand met een goed hart. In de kern een hele kwetsbare, gevoelige man. Maar hij heeft ook een hele andere kant.
Helemaal geen contact is denk ik ook het beste en het minst pijnlijk. Maar ik merk dat ik de behoefte heb hém erdoorheen te trekken gek genoeg. Alsof ik met het verder zorgen voor hém mezelf ook wat beter zou kunnen voelen.
Soms hoop ik stiekum dat hij met een ander gaat, zodat ik alleen maar woede kan voelen en dan is afstand nemen makkelijker. Medelijden en verdriet is zoveel zwaarder.
Hoe lang hadden jullie een relatie samen?
maandag 19 januari 2009 om 12:36
Valesca, ik heb er geen ervaring mee, maar het is heel duidelijk dat je die relatie moet verbreken.
Je hoeft niet uit medelijden bij je partner te blijven.
Ik ken een man die getrouwd was met een vrouw met een bipolaire stoornis, en ik herken dezelfde zaken, vooral ook dat medelijden!! Bijkomend probleem daar, was dat ze samen drie kinderen hadden, die allemaal ook probleemkinderen waren.
Maar toen die man met veel schuldgevoelens de relatie verbroken had (lees: de scheiding aangevraagd), heeft zijn vrouw haar leven opgepakt en leek ze er niet echt onder te lijden.
Intussen zijn we twintig jaar verder, die vrouw heeft een aantal relaties gehad en is een aantal keren opgenomen. Haar stoornis lijkt ongeneeslijk te zijn.
Sterkte!
Je hoeft niet uit medelijden bij je partner te blijven.
Ik ken een man die getrouwd was met een vrouw met een bipolaire stoornis, en ik herken dezelfde zaken, vooral ook dat medelijden!! Bijkomend probleem daar, was dat ze samen drie kinderen hadden, die allemaal ook probleemkinderen waren.
Maar toen die man met veel schuldgevoelens de relatie verbroken had (lees: de scheiding aangevraagd), heeft zijn vrouw haar leven opgepakt en leek ze er niet echt onder te lijden.
Intussen zijn we twintig jaar verder, die vrouw heeft een aantal relaties gehad en is een aantal keren opgenomen. Haar stoornis lijkt ongeneeslijk te zijn.
Sterkte!
maandag 19 januari 2009 om 12:37
@ valesca,
Ik ben het eens met Sensy12....
Ik zit zelf ook tegen een beslissing aan te hikken, maar die is niet zo rigoreus als die van jou nu.
Meisje, kies voor jezelf......
JIJ moet met JOU verder.....
En laat iedereen in je omgeving weten van je besluit en van je onzekerheid. En zie dan maar eens wat voor steun en warmte en liefde je krijgt, en dat heb je dan HEEL hard nodig.
Heel veel sterkte!!
Ik ben het eens met Sensy12....
Ik zit zelf ook tegen een beslissing aan te hikken, maar die is niet zo rigoreus als die van jou nu.
Meisje, kies voor jezelf......
JIJ moet met JOU verder.....
En laat iedereen in je omgeving weten van je besluit en van je onzekerheid. En zie dan maar eens wat voor steun en warmte en liefde je krijgt, en dat heb je dan HEEL hard nodig.
Heel veel sterkte!!
maandag 19 januari 2009 om 12:38
Whopper en Ella,
Kan het alleen maar eens zijn met jullie. Zo zou ik het ook tegen iemand zeggen die in deze situatie zit. Ik heb al zo vaak mijn twijfels gehad in deze relatie, maar uit angst voor de pijn, durfde ik het eigenlijk niet uit te maken. Maar ik voel nu dat het niet eerlijk meer is tegenover hem en mezelf om zo maar door te gaan... Het zal inderdaad weer een tijdje erg goed kunnen gaan, maar dan komt dit allemaal ongetwijfeld weer een keer terug en ben ik weer terug bij af.
Ik vind dat ik moet kiezen: of ik kies voor een relatie mét de manische periodes. Maar dan vind ik ook dat ik niet meer steeds bij vrienden en familie kan aankloppen wanneer het weer mis is, want dat hoort er dan bij. Of ik stop er nu mee en ga op zoek naar een wat stabieler persoon.
Kan het alleen maar eens zijn met jullie. Zo zou ik het ook tegen iemand zeggen die in deze situatie zit. Ik heb al zo vaak mijn twijfels gehad in deze relatie, maar uit angst voor de pijn, durfde ik het eigenlijk niet uit te maken. Maar ik voel nu dat het niet eerlijk meer is tegenover hem en mezelf om zo maar door te gaan... Het zal inderdaad weer een tijdje erg goed kunnen gaan, maar dan komt dit allemaal ongetwijfeld weer een keer terug en ben ik weer terug bij af.
Ik vind dat ik moet kiezen: of ik kies voor een relatie mét de manische periodes. Maar dan vind ik ook dat ik niet meer steeds bij vrienden en familie kan aankloppen wanneer het weer mis is, want dat hoort er dan bij. Of ik stop er nu mee en ga op zoek naar een wat stabieler persoon.
maandag 19 januari 2009 om 13:16
quote:Valesca C schreef op 19 januari 2009 @ 12:33:
[...]
Babado,
Dank voor je reactie. Héél fijn om iemand te kunnen spreken die weet wat het is om een relatie te hebben met een manisch depressief iemand. Ik kan namelijk uitleggen wat ik wil aan vrienden en familie, maar niemand snapt het echt.
Precies wat jij zegt, heb ik ook en heeft mij steeds 'hoop' gegeven. Dat het door zijn ziekte komt, dat het over zal gaan. Mijn vriend is iemand met een goed hart. In de kern een hele kwetsbare, gevoelige man. Maar hij heeft ook een hele andere kant.
Helemaal geen contact is denk ik ook het beste en het minst pijnlijk. Maar ik merk dat ik de behoefte heb hém erdoorheen te trekken gek genoeg. Alsof ik met het verder zorgen voor hém mezelf ook wat beter zou kunnen voelen.
Soms hoop ik stiekum dat hij met een ander gaat, zodat ik alleen maar woede kan voelen en dan is afstand nemen makkelijker. Medelijden en verdriet is zoveel zwaarder.
Hoe lang hadden jullie een relatie samen?
Wij waren 2 1/2 jaar samen. Toen hij ziek werd en we zoveel problemen kregen vond ik dat ik hem niet in de steek kon laten, dat je elkaar moet steunen in een relatie etc. Ik heb hem diverse keren gevraagd of hij naar de dokter wilde gaan om te praten, hij voelde zich door mij verraden en wilde niets meer met mij te maken hebben, van de een op de andere dag.
Dit was het begin van een lange MD periode, hij is vlak hierna bijna een jaar opgenomen geweest in een psychiatrisch ziekenhuis. Ik vond het vreselijk dat hij opeens uit mijn leven was verdwenen terwijl ik wist dat het heel slecht met hem ging.
Achteraf gezien was het misschien goed dat ik die tijd niet mee heb gemaakt: hij heeft mij van veel kwaad behoed, hij heeft in die tijd zijn vader aangevallen en nogal wat vreemde dingen ondernomen.
Ik vond het vooral heel verwarrend, hij was een super lieve en sociale man, ik vond hem altijd erg relaxed en vrede lievend.
Ik herken jouw verhaal ook: Dat ik niets voor hem kon doen dat deed me het meeste pijn, een pijn die ik zelf heel lang fysiek heb gevoeld en nu ik jouw verhaal lees, grijpt het me weer aan.
Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je lieve mensen om je heen hebt die naar je willen luisteren.
[...]
Babado,
Dank voor je reactie. Héél fijn om iemand te kunnen spreken die weet wat het is om een relatie te hebben met een manisch depressief iemand. Ik kan namelijk uitleggen wat ik wil aan vrienden en familie, maar niemand snapt het echt.
Precies wat jij zegt, heb ik ook en heeft mij steeds 'hoop' gegeven. Dat het door zijn ziekte komt, dat het over zal gaan. Mijn vriend is iemand met een goed hart. In de kern een hele kwetsbare, gevoelige man. Maar hij heeft ook een hele andere kant.
Helemaal geen contact is denk ik ook het beste en het minst pijnlijk. Maar ik merk dat ik de behoefte heb hém erdoorheen te trekken gek genoeg. Alsof ik met het verder zorgen voor hém mezelf ook wat beter zou kunnen voelen.
Soms hoop ik stiekum dat hij met een ander gaat, zodat ik alleen maar woede kan voelen en dan is afstand nemen makkelijker. Medelijden en verdriet is zoveel zwaarder.
Hoe lang hadden jullie een relatie samen?
Wij waren 2 1/2 jaar samen. Toen hij ziek werd en we zoveel problemen kregen vond ik dat ik hem niet in de steek kon laten, dat je elkaar moet steunen in een relatie etc. Ik heb hem diverse keren gevraagd of hij naar de dokter wilde gaan om te praten, hij voelde zich door mij verraden en wilde niets meer met mij te maken hebben, van de een op de andere dag.
Dit was het begin van een lange MD periode, hij is vlak hierna bijna een jaar opgenomen geweest in een psychiatrisch ziekenhuis. Ik vond het vreselijk dat hij opeens uit mijn leven was verdwenen terwijl ik wist dat het heel slecht met hem ging.
Achteraf gezien was het misschien goed dat ik die tijd niet mee heb gemaakt: hij heeft mij van veel kwaad behoed, hij heeft in die tijd zijn vader aangevallen en nogal wat vreemde dingen ondernomen.
Ik vond het vooral heel verwarrend, hij was een super lieve en sociale man, ik vond hem altijd erg relaxed en vrede lievend.
Ik herken jouw verhaal ook: Dat ik niets voor hem kon doen dat deed me het meeste pijn, een pijn die ik zelf heel lang fysiek heb gevoeld en nu ik jouw verhaal lees, grijpt het me weer aan.
Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je lieve mensen om je heen hebt die naar je willen luisteren.
maandag 19 januari 2009 om 14:23
Ik begrijp dat je je verantwoordelijk voelt, dat je je beslissing al hebt genomen en dat je niet over een nacht ijs bent gegaan en dat er een zekere druk vanuit jezelf is om de relatie goed en correct te beëindigen. Je wilt het allemaal goed doen. Het klinkt mij in de oren alsof je het goed overziet en dat je er wel in zal slagen. Meer kan men ook niet van je verlangen.
maandag 19 januari 2009 om 22:50
@ Babado,
Zó herkenbaar wat je vertelt. Ook ik vond steeds dat ik hem niet in de steek kon laten. Ook mijn vriend voelde zich verraden door mij (en zijn broer). Zo erg: je wilt iemand helpen, maar die voelt zich totaal niet geholpen door je. Je moet maar afwachten wat er gaat gebeuren. Zelf probeerde ik zo zorgvuldig mogelijk te zijn in mijn formuleringen, voor alles wat ik zei moest ik oppassen dat hij het niet anders zou kunnen interpreteren.
Uiteindelijk voelde ik me verlaten en verraden, toen hij mij de rug toekeerde en er met een ander vandoor ging.
Maar mijn gevoel van medelijden met hem, het 'zielig' vinden, zit me enorm in de weg. Ik hoor mensen weleens zeggen dat er een groot verschil zit in medelijden en mededogen. In het laatste geval sta je 'naast' iemand en voel je wel mee, begrijp je iemands gevoelens. In het eerste geval lijdt je letterlijk mee met diegene, maar heeft diegene dan ook niets aan je. Ik lijk dus letterlijk 'mee te lijden'. Het is alsof ik mijn eigen pijn geprojecteerd zie in hem.
Ik ben inderdaad iemand die zich erg verantwoordelijk voelt, maar hierin kan ik niet meer verantwoordelijk zijn. Het is zijn eigen leven en hij zal op de een of andere manier met die ziekte moeten leven.
Waar ik wel heel erg bang voor ben, dat klinkt misschien wat kinderachtig, dat hij straks gelijk weer een ander heeft en vrolijk doorgaat met zijn leven. Maar ik denk dat ik me daar niet meer mee bezig zal houden als ik de situatie volledig kan accepteren en geen hoop meer heb dat ik ooit nog iets met hem zou kunnen hebben.
Babado, hij heeft wel heel lang in een psychiatrisch ziekenhuis doorgebracht. Misschien achteraf inderdaad wel goed voor jou. Mijn vriend stond na twee maanden weer op straat (letterlijk) en eerlijk gezegd was ik er meer gerust op geweest als hij daar wat langer had kunnen blijven.
Pfff, had het vandaag wel even heel erg moeilijk. De hele dag een brok in mijn keel, niet kunnen eten en steeds het gevoel alsof ik elk moment in huilen kon uitbarsten.
Ik heb de neiging om te vluchten. Maar ik weet dat het beter is om gewoon te blijven werken en de routine erin te houden.
Zó herkenbaar wat je vertelt. Ook ik vond steeds dat ik hem niet in de steek kon laten. Ook mijn vriend voelde zich verraden door mij (en zijn broer). Zo erg: je wilt iemand helpen, maar die voelt zich totaal niet geholpen door je. Je moet maar afwachten wat er gaat gebeuren. Zelf probeerde ik zo zorgvuldig mogelijk te zijn in mijn formuleringen, voor alles wat ik zei moest ik oppassen dat hij het niet anders zou kunnen interpreteren.
Uiteindelijk voelde ik me verlaten en verraden, toen hij mij de rug toekeerde en er met een ander vandoor ging.
Maar mijn gevoel van medelijden met hem, het 'zielig' vinden, zit me enorm in de weg. Ik hoor mensen weleens zeggen dat er een groot verschil zit in medelijden en mededogen. In het laatste geval sta je 'naast' iemand en voel je wel mee, begrijp je iemands gevoelens. In het eerste geval lijdt je letterlijk mee met diegene, maar heeft diegene dan ook niets aan je. Ik lijk dus letterlijk 'mee te lijden'. Het is alsof ik mijn eigen pijn geprojecteerd zie in hem.
Ik ben inderdaad iemand die zich erg verantwoordelijk voelt, maar hierin kan ik niet meer verantwoordelijk zijn. Het is zijn eigen leven en hij zal op de een of andere manier met die ziekte moeten leven.
Waar ik wel heel erg bang voor ben, dat klinkt misschien wat kinderachtig, dat hij straks gelijk weer een ander heeft en vrolijk doorgaat met zijn leven. Maar ik denk dat ik me daar niet meer mee bezig zal houden als ik de situatie volledig kan accepteren en geen hoop meer heb dat ik ooit nog iets met hem zou kunnen hebben.
Babado, hij heeft wel heel lang in een psychiatrisch ziekenhuis doorgebracht. Misschien achteraf inderdaad wel goed voor jou. Mijn vriend stond na twee maanden weer op straat (letterlijk) en eerlijk gezegd was ik er meer gerust op geweest als hij daar wat langer had kunnen blijven.
Pfff, had het vandaag wel even heel erg moeilijk. De hele dag een brok in mijn keel, niet kunnen eten en steeds het gevoel alsof ik elk moment in huilen kon uitbarsten.
Ik heb de neiging om te vluchten. Maar ik weet dat het beter is om gewoon te blijven werken en de routine erin te houden.
woensdag 21 januari 2009 om 14:28
Hoi Valesca, ik kwam even kijken hoe het met je gaat. Ben je eigenlijk al weg bij hem?
Mooi en herkenbaar hoe je het 'mee te lijden' beschrijft. Weetje, in zulke moeilijke tijden helpt het altijd als je weet hoe je in de relatie staat. En ik denk dat je dat na 8 jaar wel hebt ondervonden.
In de tijd dat ik in jouw schoenen stond heeft het echt geholpen dat ik toen een part-time baan had om door te gaan. Ik heb 2 lieve collegas in vertrouwen genomen en zij hebben mij heel erg gesteund. Ik vond het fijn dat ik 's ochtend op moest staan en een routine had, dat ik lekker aan het werk kon zijn om mezelf af te leiden en er even niet mee bezig te zijn. Al had ik natuurlijk de hele tijd een knoop in mijn maag.
Ik sprakgeregeld af om bij vrienden te eten en ik kreeg ook geen hap door mijn keel, maar vond het gewoon fijn om niet alleen thuis te zijn....
Lieve, Valesca het is zo moeilijk om iemand los te laten waar je van houdt, en om niet steeds te denken hoe het met hem gaat. En het is een cliché (en daarom waar) het slijt en het gaat op den duur beter, Echt waar!
Mooi en herkenbaar hoe je het 'mee te lijden' beschrijft. Weetje, in zulke moeilijke tijden helpt het altijd als je weet hoe je in de relatie staat. En ik denk dat je dat na 8 jaar wel hebt ondervonden.
In de tijd dat ik in jouw schoenen stond heeft het echt geholpen dat ik toen een part-time baan had om door te gaan. Ik heb 2 lieve collegas in vertrouwen genomen en zij hebben mij heel erg gesteund. Ik vond het fijn dat ik 's ochtend op moest staan en een routine had, dat ik lekker aan het werk kon zijn om mezelf af te leiden en er even niet mee bezig te zijn. Al had ik natuurlijk de hele tijd een knoop in mijn maag.
Ik sprakgeregeld af om bij vrienden te eten en ik kreeg ook geen hap door mijn keel, maar vond het gewoon fijn om niet alleen thuis te zijn....
Lieve, Valesca het is zo moeilijk om iemand los te laten waar je van houdt, en om niet steeds te denken hoe het met hem gaat. En het is een cliché (en daarom waar) het slijt en het gaat op den duur beter, Echt waar!
woensdag 21 januari 2009 om 20:23
Dank voor je belangstelling Babado.
Nee, het is nog niet officieel 'uit'. Hij is nu manisch en ik vind dat ik het hem moet vertellen als hij 'zichzelf' is. Als daar nog een kans voor is trouwens, want misschien gaat het nog heel lang duren en wordt hij weer opgenomen. Ik weet nog niet zo heel goed hoe ik dit aan moet pakken eigenlijk...
Ik vind gelukkig ook veel steun in mijn baan, die me wel de nodige afleiding biedt. Alleen heb ik helaas niet veel mensen in mijn omgeving die me kunnen helpen/steunen. Vrienden en ouders wonen vrij ver van me vandaan en erg veel vrienden heb ik trouwens niet. Ik wil absoluut niet zielig klinken, zo voel ik me ook niet, maar ik voel me wel vaak erg alleen hierdoor. Ik heb het wel drie collega's verteld, maar ondervind erg weinig respons. Dat vond ik wel een beetje teleurstellend eigenlijk. Maar ze zijn misschien ook niet echt gewend om mij al teveel te horen over privee dingen, dus misschien weten ze niet hoe ze ermee om moeten gaan. Maar vind 't wel jammer dat er niet eens wordt gevraagd hoe het met me gaat.
Ik vind het ook verschrikkelijk om alleen thuis te zijn. Maar bij mij gaat het helaas niet anders. Ik zou het liefst in mijn auto stappen en eindeloos door blijven rijden, dag en nacht.
Ik kan ook bijna geen hap door mijn keel krijgen. Bijna lettelijk pijn in m'n hart.
Het is inderdaad zo vreselijk moeilijk om iemand los te laten waar ik eigenlijk vreselijk veel van hou. Ook al weet ik dat hij mij waarschijnlijk zo heeft ingeruild voor een ander. Ik weet dat hij van me houdt, maar hij kan ook erg snel een knop om zetten.Ik zou willen dat ik het kon.
Hoe lang heeft het bij jou geduurd voordat je er enigszins overheen was?
Ze zeggen wel eens dat je de helft van de tijd dat de relatie heeft geduurd nodig hebt om te rouwen. Hoop niet dat dat klopt, want vier jaar lang dit gevoel trek ik echt niet.
Ik weet dat het zal slijten en op den duur beter zal gaan, maar ik geloof het alleen niet op dit moment. Ik zal erop moeten leren vertrouwen.
Had jouw vriend misschien narcistische trekken? Dat hij erg op zichzelf gericht was? Niet dat dat altijd hoeft samen te gaan met MD natuurlijk, maar ineens zie ik het wel bij mijn vriend. Vroeg me af of dat bij jou ook zo was.
Dank voor je reactie nogmaals, heb er veel steun aan.
Nee, het is nog niet officieel 'uit'. Hij is nu manisch en ik vind dat ik het hem moet vertellen als hij 'zichzelf' is. Als daar nog een kans voor is trouwens, want misschien gaat het nog heel lang duren en wordt hij weer opgenomen. Ik weet nog niet zo heel goed hoe ik dit aan moet pakken eigenlijk...
Ik vind gelukkig ook veel steun in mijn baan, die me wel de nodige afleiding biedt. Alleen heb ik helaas niet veel mensen in mijn omgeving die me kunnen helpen/steunen. Vrienden en ouders wonen vrij ver van me vandaan en erg veel vrienden heb ik trouwens niet. Ik wil absoluut niet zielig klinken, zo voel ik me ook niet, maar ik voel me wel vaak erg alleen hierdoor. Ik heb het wel drie collega's verteld, maar ondervind erg weinig respons. Dat vond ik wel een beetje teleurstellend eigenlijk. Maar ze zijn misschien ook niet echt gewend om mij al teveel te horen over privee dingen, dus misschien weten ze niet hoe ze ermee om moeten gaan. Maar vind 't wel jammer dat er niet eens wordt gevraagd hoe het met me gaat.
Ik vind het ook verschrikkelijk om alleen thuis te zijn. Maar bij mij gaat het helaas niet anders. Ik zou het liefst in mijn auto stappen en eindeloos door blijven rijden, dag en nacht.
Ik kan ook bijna geen hap door mijn keel krijgen. Bijna lettelijk pijn in m'n hart.
Het is inderdaad zo vreselijk moeilijk om iemand los te laten waar ik eigenlijk vreselijk veel van hou. Ook al weet ik dat hij mij waarschijnlijk zo heeft ingeruild voor een ander. Ik weet dat hij van me houdt, maar hij kan ook erg snel een knop om zetten.Ik zou willen dat ik het kon.
Hoe lang heeft het bij jou geduurd voordat je er enigszins overheen was?
Ze zeggen wel eens dat je de helft van de tijd dat de relatie heeft geduurd nodig hebt om te rouwen. Hoop niet dat dat klopt, want vier jaar lang dit gevoel trek ik echt niet.
Ik weet dat het zal slijten en op den duur beter zal gaan, maar ik geloof het alleen niet op dit moment. Ik zal erop moeten leren vertrouwen.
Had jouw vriend misschien narcistische trekken? Dat hij erg op zichzelf gericht was? Niet dat dat altijd hoeft samen te gaan met MD natuurlijk, maar ineens zie ik het wel bij mijn vriend. Vroeg me af of dat bij jou ook zo was.
Dank voor je reactie nogmaals, heb er veel steun aan.
woensdag 21 januari 2009 om 23:38
Hee meid,
hier ook nog een "ervaringsdeskundige". Ik ben na 5,5 jaar relatie weggegaan bij mijn toenmalige vriend die ADHD heeft. Heel erg moeilijk en ook ik was/ben verscheurd door schuldgevoel... schuld dat ik alsnog afhaakte, daarmee kapot maakte wat we toch in die 5,5 jaar met zo veel moeite samen hadden bereikt. Niet in vergelijking met hoe het echt zou moeten zijn, maar het was al wel zo veel beter als toen we pas bij elkaar waren... maar ik kon er geen genoegen meenemen de rest van mijn leven. Als ik eerlijk tegen mijzelf was, wilde ik dat mijzelf en mijn toekomstige kinderen niet aandoen...
Wat EllaEllaElla zegt kwam bij mij toch nog hard aan, maar het is precies wat het gevoel van medelijden zo opwekt, maar je ook wel weer steunt in je keuze: jij hebt nog de kans (en trouwens ook het recht(!)) op een volwaardige relatie, hij zal dat nooit hebben. Ik heb dat gevoel ook heel erg (gehad) en voel mij daar soms ook nog schuldig over: ik moet handelen met het feit dat ons sprookje niet bestaat en misschien wel nooit bestaan heeft, maar ik heb hem ook zijn sprookje afgepakt. En ik ben zoooo diep voor hem gegaan, het is de vraag of er ooit nog iemand zo diep zal gaan... en als diegene dat wel doet... komt die dan ook niet na een x aantal jaar tot de conclusie dat dit niet leefbaar is?
Ik wens je heel veel sterkte, ik kan je niet vertellen hoelang die pijn duurt. Bij mij is het nu 10 maanden geleden, maar ik heb daarvoor denk ik ook al lange tijd onderbewust geweten dat het echt niet meer ging... waardoor ik ook al wat losser van hem was gekomen. Maar complex is het nog steeds, het alleen zijn is echt niet altijd leuk (maar voor mij geen reden om bij iemand te blijven) en tsja, je moet zelf ook weer redelijk op 0 beginnen.
Liefs en hou je topic in de gaten!!
*kus*
hier ook nog een "ervaringsdeskundige". Ik ben na 5,5 jaar relatie weggegaan bij mijn toenmalige vriend die ADHD heeft. Heel erg moeilijk en ook ik was/ben verscheurd door schuldgevoel... schuld dat ik alsnog afhaakte, daarmee kapot maakte wat we toch in die 5,5 jaar met zo veel moeite samen hadden bereikt. Niet in vergelijking met hoe het echt zou moeten zijn, maar het was al wel zo veel beter als toen we pas bij elkaar waren... maar ik kon er geen genoegen meenemen de rest van mijn leven. Als ik eerlijk tegen mijzelf was, wilde ik dat mijzelf en mijn toekomstige kinderen niet aandoen...
Wat EllaEllaElla zegt kwam bij mij toch nog hard aan, maar het is precies wat het gevoel van medelijden zo opwekt, maar je ook wel weer steunt in je keuze: jij hebt nog de kans (en trouwens ook het recht(!)) op een volwaardige relatie, hij zal dat nooit hebben. Ik heb dat gevoel ook heel erg (gehad) en voel mij daar soms ook nog schuldig over: ik moet handelen met het feit dat ons sprookje niet bestaat en misschien wel nooit bestaan heeft, maar ik heb hem ook zijn sprookje afgepakt. En ik ben zoooo diep voor hem gegaan, het is de vraag of er ooit nog iemand zo diep zal gaan... en als diegene dat wel doet... komt die dan ook niet na een x aantal jaar tot de conclusie dat dit niet leefbaar is?
Ik wens je heel veel sterkte, ik kan je niet vertellen hoelang die pijn duurt. Bij mij is het nu 10 maanden geleden, maar ik heb daarvoor denk ik ook al lange tijd onderbewust geweten dat het echt niet meer ging... waardoor ik ook al wat losser van hem was gekomen. Maar complex is het nog steeds, het alleen zijn is echt niet altijd leuk (maar voor mij geen reden om bij iemand te blijven) en tsja, je moet zelf ook weer redelijk op 0 beginnen.
Liefs en hou je topic in de gaten!!
*kus*
vrijdag 23 januari 2009 om 00:37
Dankje Princess, fijn dat je reageert!
Het alleen zijn niet leuk vinden is inderdaad geen reden om niet uit elkaar te gaan. Ik vind inmiddels dat ik het mezelf verplicht ben om nu te stoppen met deze relatie. Temeer om erachter te komen OF ik me inderdaad beter ga voelen en een man kan vinden die me wel kan bieden wat ik zoek/nodig heb. Het klinkt misschien gek hoor... maar dan heb ik dat in ieder geval 'geprobeerd' voor mijn gevoel. En als ik nu blijf hangen in deze relatie zal ik me altijd afvragen of het niet beter zou zijn als ik alleen of met een anders zou zijn.
Ik merk ook dat ik tussendoor al vaak afstand heb genomen...hopelijk maakt dat het proces ook allemaal iets dragelijker en korter.
Ik weet niet of een van jullie het boek 'Monsterverbond' van Caroline Rootvoets kent (over foute mannen). Dat ligt nu weer naast mijn bed, om mij eraan te herinneren dat deze relatie echt niet gezond is. Daaruit kan ik ook opmaken dat mijn vriend wat narcistische trekjes heeft.
Ik snap door het boek een beetje beter waarom de pijn zo heftig is, ondraaglijk bijna. Het is allemaal oud zeer, daar komt het eigenlijk op neer. Je bent zelf beschadigd en je zoekt liefde of erkenning bij een persoon die ook beschadigd is. Dat gaat dus niet, blijkt. Dat is denk ik een beetje wat er tussen ons aan de hand is. Hij heeft nog een hoop te verwerken van vroeger en ik eigenlijk ook. Ik ben er wel veel intensiever mee bezig dan hij (ruim een jaar in therapie hiervoor). Soms maakt het me wel wanhopig. Dan vraag ik me af of ik ooit wel een 'gezonde' relatie met een man kan aangaan. Of ik niet steeds in dezelfde valkuilen stap.
Nou, ik ga het weekend tegemoet. Even een weekendje bij mijn moeder doorbrengen, nieuwe moed verzamelen.
PS Mijn vriend heeft me gebeld en wilde me persé zien om met me te praten. Heb dat maar toegezegd, om voorlopig even geen rare gedachten bij hem te kweken (die heeft hij momenteel al genoeg). Ik heb hem wel gezegd dat ik maar heel even langskom. Ik ga in dat gesprek nog niks zeggen over mijn besluit. Hoop alleen dat ik me enigszins sterk kan houden.
Valesca
Het alleen zijn niet leuk vinden is inderdaad geen reden om niet uit elkaar te gaan. Ik vind inmiddels dat ik het mezelf verplicht ben om nu te stoppen met deze relatie. Temeer om erachter te komen OF ik me inderdaad beter ga voelen en een man kan vinden die me wel kan bieden wat ik zoek/nodig heb. Het klinkt misschien gek hoor... maar dan heb ik dat in ieder geval 'geprobeerd' voor mijn gevoel. En als ik nu blijf hangen in deze relatie zal ik me altijd afvragen of het niet beter zou zijn als ik alleen of met een anders zou zijn.
Ik merk ook dat ik tussendoor al vaak afstand heb genomen...hopelijk maakt dat het proces ook allemaal iets dragelijker en korter.
Ik weet niet of een van jullie het boek 'Monsterverbond' van Caroline Rootvoets kent (over foute mannen). Dat ligt nu weer naast mijn bed, om mij eraan te herinneren dat deze relatie echt niet gezond is. Daaruit kan ik ook opmaken dat mijn vriend wat narcistische trekjes heeft.
Ik snap door het boek een beetje beter waarom de pijn zo heftig is, ondraaglijk bijna. Het is allemaal oud zeer, daar komt het eigenlijk op neer. Je bent zelf beschadigd en je zoekt liefde of erkenning bij een persoon die ook beschadigd is. Dat gaat dus niet, blijkt. Dat is denk ik een beetje wat er tussen ons aan de hand is. Hij heeft nog een hoop te verwerken van vroeger en ik eigenlijk ook. Ik ben er wel veel intensiever mee bezig dan hij (ruim een jaar in therapie hiervoor). Soms maakt het me wel wanhopig. Dan vraag ik me af of ik ooit wel een 'gezonde' relatie met een man kan aangaan. Of ik niet steeds in dezelfde valkuilen stap.
Nou, ik ga het weekend tegemoet. Even een weekendje bij mijn moeder doorbrengen, nieuwe moed verzamelen.
PS Mijn vriend heeft me gebeld en wilde me persé zien om met me te praten. Heb dat maar toegezegd, om voorlopig even geen rare gedachten bij hem te kweken (die heeft hij momenteel al genoeg). Ik heb hem wel gezegd dat ik maar heel even langskom. Ik ga in dat gesprek nog niks zeggen over mijn besluit. Hoop alleen dat ik me enigszins sterk kan houden.
Valesca
vrijdag 23 januari 2009 om 20:25
Het beste wat je nu kan doen is juist wel kiezen voor jezelf kiezen. Als je rekening blijft houden met hem, en dan heb je al behoorlijk wat jaren gedaan, dan blijf je in hetzelfde kringetje ronddraaien.
Waarom gedurende langere tijd liegen tegen hem over jullie relatie? Dat is killing voor beiden. Wanneer zou het wel het goede moment zijn? Wanneer hij net weer normaal is (kans op terugval) of langer normaal is (ook een kans op terugval). Bij zo iemand is het nooit het juiste moment.
Wanneer jij kiest voor een leven zonder hem dan moet je zo snel mogelijk de knoop doorhakken. En geen contact meer met hem hebben. Het verleden geeft al aan dat je toch terug bent gegaan ondanks de dingen die er gebeurd zijn.
Jij bent zelf ook behoorlijk zwak wanneer het op verdriet aankomt. Bescherm jezelf door geen contact dan meer te hebben.
Waarom gedurende langere tijd liegen tegen hem over jullie relatie? Dat is killing voor beiden. Wanneer zou het wel het goede moment zijn? Wanneer hij net weer normaal is (kans op terugval) of langer normaal is (ook een kans op terugval). Bij zo iemand is het nooit het juiste moment.
Wanneer jij kiest voor een leven zonder hem dan moet je zo snel mogelijk de knoop doorhakken. En geen contact meer met hem hebben. Het verleden geeft al aan dat je toch terug bent gegaan ondanks de dingen die er gebeurd zijn.
Jij bent zelf ook behoorlijk zwak wanneer het op verdriet aankomt. Bescherm jezelf door geen contact dan meer te hebben.
dinsdag 27 januari 2009 om 09:34
@Pom, ergens heb je gelijk. Het zou misschien het beste zijn voor mij, maar aan de andere kant zou ik het op die manier niet goed afsluiten. Ik heb hem nog een aantal dingen te zeggen, die hij nu nooit gaat begrijpen. En daarbij zit dat medelijden me vreselijk in de weg. Misschien een drogreden, ik weet het niet, maar ik wil nu niet radicaal alle contact verbreken.
Ik vind het gewoon héél erg moeilijk. Ik wil eigenlijk op een 'goeie manier' uit elkaar, maar waarschijnlijk is dat met hem een illusie en kan dat gewoon helemaal niet.
Ik vind het gewoon héél erg moeilijk. Ik wil eigenlijk op een 'goeie manier' uit elkaar, maar waarschijnlijk is dat met hem een illusie en kan dat gewoon helemaal niet.
woensdag 28 januari 2009 om 09:44
Met deze man valt niet te leven, je hebt er volgens mij goed aan gedaan. Ik las wat je meegemaakt hebt en je moet nu echt voor jezelf gaan hoe moeilijk het ook is. Ik heb ook voor die keuze gestaan, maar mijn vriend heeft geen ziekte (denk ik), alleen lastig karakter en erg dominant. Ik heb diverse malen met hem gepraat en zijn houding en gedrag zijn aanzienlijk verbeterd. Gaat het toch weer fout dan moet ik ook mijn conclusies trekken. Ga ervoor meid, jou leven!!! Ik snap dat je medelijden hebt, zou ik ook hebben. Dat is juist zo vervelend, je vindt het zielig. Zieliger zou het zijn als je jezelf nog langer kwelde. Veel geluk!
voer eendjes geen oorlog!
woensdag 28 januari 2009 om 10:31
De knop is om schrijf je.
Goed zo
Het viel mij op dat je hem wil sparen op de momenten waarop hij 'zichzelf niet is'.
Hij is altijd zichzelf, of hij nu manisch is, depressief, of er tussenin. Zijn ziekte is een onlosmakelijk onderdeel van zijn persoonlijkheid, zonder deze ziekte zou hij totaal iemand anders zijn.
Met medicatie en therapie is het tegenwoordig mogelijk om de grote uitersten van deze ziekte een beetje onder controle te krijgen, maar dat vereist een trouw innemen van de medicatie en dat is voor mensen die aan deze aandoening lijden vaak een groot probleem.
Ik vermoed dat hij het jou niet gemakkelijk gaat maken om hem te verlaten en dat hij obsessief zal aandringen op contact met jou. Weet wel dat het de aandoening is die hem dan aanzet tot dit obsessieve gedrag. En blijf dan sterk, je komt echt nooit van hem af als je niet heel heel duidelijk naar hem toe bent en geef hem geen millimeter de ruimte om te denken dat je hem ook maar een beetje terug wil. Dan creëer je jezelf gegraven graf waar hij de steen wel op zal leggen. Laat het niet zover komen meid, zet door!
Goed zo
Het viel mij op dat je hem wil sparen op de momenten waarop hij 'zichzelf niet is'.
Hij is altijd zichzelf, of hij nu manisch is, depressief, of er tussenin. Zijn ziekte is een onlosmakelijk onderdeel van zijn persoonlijkheid, zonder deze ziekte zou hij totaal iemand anders zijn.
Met medicatie en therapie is het tegenwoordig mogelijk om de grote uitersten van deze ziekte een beetje onder controle te krijgen, maar dat vereist een trouw innemen van de medicatie en dat is voor mensen die aan deze aandoening lijden vaak een groot probleem.
Ik vermoed dat hij het jou niet gemakkelijk gaat maken om hem te verlaten en dat hij obsessief zal aandringen op contact met jou. Weet wel dat het de aandoening is die hem dan aanzet tot dit obsessieve gedrag. En blijf dan sterk, je komt echt nooit van hem af als je niet heel heel duidelijk naar hem toe bent en geef hem geen millimeter de ruimte om te denken dat je hem ook maar een beetje terug wil. Dan creëer je jezelf gegraven graf waar hij de steen wel op zal leggen. Laat het niet zover komen meid, zet door!
woensdag 28 januari 2009 om 20:23
Dank je Petit, dat is wat ik inderdaad nu heb gedaan: de conclusie getrokken. Ik heb alles geprobeerd wat er in mijn mars lag, maar alles wijst maar op één ding nu: dit gaat niet langer zo.
@Nell,
Dat klopt inderdaad wel, dat ik hem wil sparen op de momenten dat hij manisch is. Ik heb het juist altijd heel erg gescheiden, alsof hij twee persoonlijkheden heeft. Ik vind hem namelijk ook echt anders als hij manisch is. Dat maakte het op de een of andere manier nog draaglijk en vatbaar voor me.
Ik ben ook bang dat hij het me niet makkelijk gaat maken, maar het leek er gister toch op dat hij het begrepen heeft. Ik heb hem uitdrukkelijk verzocht mij niet meer te bellen of op te zoeken, tot ik zelf het initiatief daartoe neem (en dat kan wel eens heel lang duren). Ik heb hem in alle eerlijkheid gezegd hoe ik erover denk, dat ik van hem hou, maar niet verder kan zo. Dat we elkaar los moeten laten en dat het van zijn liefde zou getuigen voor mij als hij mijn wens om geen contact te hebben zou respecteren.
Ik vermoed dat hij nu 'los' gaat en zo snel mogelijk een ander zoekt. Misschien beter dat hij dat zou doen, maar toch ook pijnlijk. Zolang ik het maar niet weet...
@Nell,
Dat klopt inderdaad wel, dat ik hem wil sparen op de momenten dat hij manisch is. Ik heb het juist altijd heel erg gescheiden, alsof hij twee persoonlijkheden heeft. Ik vind hem namelijk ook echt anders als hij manisch is. Dat maakte het op de een of andere manier nog draaglijk en vatbaar voor me.
Ik ben ook bang dat hij het me niet makkelijk gaat maken, maar het leek er gister toch op dat hij het begrepen heeft. Ik heb hem uitdrukkelijk verzocht mij niet meer te bellen of op te zoeken, tot ik zelf het initiatief daartoe neem (en dat kan wel eens heel lang duren). Ik heb hem in alle eerlijkheid gezegd hoe ik erover denk, dat ik van hem hou, maar niet verder kan zo. Dat we elkaar los moeten laten en dat het van zijn liefde zou getuigen voor mij als hij mijn wens om geen contact te hebben zou respecteren.
Ik vermoed dat hij nu 'los' gaat en zo snel mogelijk een ander zoekt. Misschien beter dat hij dat zou doen, maar toch ook pijnlijk. Zolang ik het maar niet weet...
