Relaties
alle pijlers
Vinyl weet het niet meer...
vrijdag 17 oktober 2008 om 10:39
Dag lieve mensen hier,
Ik wil graag wat tegen jullie aanhouden. Enkelen hier van het forum hebben al naar me geluisterd en me advies gegeven, maar nu op deze vrijdagochtend voel ik me helemaal ellendig, dus wil mijn verhaal graag even kwijt.
Een tijdje geleden heb ik een man ontmoet. Gewoon platonisch. We hebben ongeveer dik een maand met elkaar gemaild en heel veel gedeeld. Over relaties, teleurstellingen, onze visie op het leven, de liefde. Nou ja, best wel close geraakt.
Zijn verhaal is op dit moment niet makkelijk. Ik zal het proberen zo onherkenbaar mogelijk te houden, maar hij ligt in scheiding (al toen ik hem ontmoette), heeft kinderen en hij heeft een van zijn ouders verloren nog niet zo lang geleden.
We hebben heel fijn gepraat op de mail en dit ging over in bellen, 5 of 6 uur op een avond was geen uitzondering. Het voelde heerlijk en we liepen op wolken. Gaven elkaar energie en de zon straalde, ook voor hem.
Eigenlijk waren we toen al supergek op elkaar. Zonder dat we echt hadden gedate. Dit is het, en dat wisten we allebei. Normaal geloof ik daar niet zo in, maar het was zo. Samen kunnen we de wereld aan liet hij weten, en zo was het ook!
Op een dinsdag hebben we elkaar ontmoet. Ik moest even wennen maar uiteindelijk was het een super avond. Het weekend erna ging ik naar hem (in zijn tijdelijke kamer) en... toen wist ik het echt. Hij kwam naar buiten lopen en het was hem gewoon. Een gevoel dat ik niet eerder had gehad na alle eerdere relaties. Toen ik de avond erna vertrok smste hij me nog: jij bent het!
Het klinkt zoet, het klinkt misschien ongeloofwaardig, maar dit was zo bijzonder, we waren er allebei helemaal van ondersteboven. Iemand gevonden te hebben die gewoon je soulmate is. De andere jij.
Voor degenen die nog niet gaan gruwelen ga ik verder.
Hij is dus nog niet gescheiden. We kunnen elkaar weinig zien, wonen niet bij elkaar in de buurt en hij zit met de omgangsregeling en ik met mijn studie. Geeft niet, maar is niet makkelijk.
Vorig weekend was ik er. Helaas moest hij plotseling weg. Zijn (ex) vrouw was ziek en de kinderen ook. Of hij kon bijspringen. Natuurlijk kon hij dat, en ik ging naar huis. Teleurgesteld, dat moet ik toegeven. Het voelde zo raar ineens om weg te moeten.
En daar ging het denk ik helemaal mis. Het leven in die twee werelden vond hij al moeilijk. (met mij is het goed, als hij met de kinderen is, is het goed) Maar de werelden komen dan samen en dan heeft hij gewoon een loyaliteitsconflict. Wil niemand teleurstellen maar dat gebeurt dan toch...
Zondagavond belden we en zat hij er doorheen. Helemaal in de war. Is veel bezig met het overlijden en kan niet bij dat gevoel. Wil de boel, wat hem allemaal is overkomen dit jaar, op een rijtje zetten, maar loopt vast. Hij klonk mat en somber.
Hij was vrij deze week en vroeg om een weekje rust. (waarvan hij 2 dagen op die kamer kon zijn, de rest bij de kinderen was, waar ex ook is).
Natuurlijk viel deze ommezwaai me zwaar, en heb ik hem (stom) maandag en gisteren gesmst. En hij klonk nog zo mat en somber. smsjes zijn kort en bijna zakelijk. Hij zit er echt doorheen, dat is duidelijk.
Het is nogal niet wat, wat hij voor zijn kiezen heeft gehad dit jaar. Ik snap dat hij nu een berg voor zich ziet waar hij niet overheen kan kijken. Scheiding (zal nog een week of 6-8 duren denk ik), kinderen die hij minder kan zien, overlijden van een van zijn ouders, rouwproces om de scheiding ookal koos hij er zelf voor, en ook nog eens verliefd worden als het er eigenlijk niet de tijd voor is.
Aan zijn gevoel ligt het niet, dat kan niet. Maar aan de omstandigheden wel. Volgens mij wordt zijn gevoel nu ondergesneeuwd door alles wat hij als bergen voor zich ziet, en hij kan er niet overheen kijken.
Morgenavond belt hij en ik ben zo bang. Bang dat hij ermee stopt. Bang dat hij het allemaal nog niet weet. Wat moet ik dan doen? Hem de tijd geven? Hoelang? Wil ik wel op hem wachten?
Natuurlijk wil ik op hem wachten! Als ik maar zou weten dat ik ook daadwerkelijk ergens op wacht.
Wat kan ik wel van hem verlangen, wat niet?
Ik weet het niet meer, ben gewoon misselijk van de zenuwen en kan alleen maar brullen vanmorgen. Pff... Het idee alleen al dat ik een week geleden nog naast hem wakker werd en alles gewoon goed was...
Zouden jullie hier eens op willen schijnen? Herkennen jullie dit wellicht? Ervaringen? Ik weet dat ik eigenlijk moet afwachten wat hij me morgenavond zegt. Dan belt hij. Maar het zit me zo hoog, ik vlieg tegen de muren op hier, dus praat er graag over.
PS. we kennen elkaar kort, dat weet ik. Maar mensen die zeggen dat je als je elkaar nog maar zo kort kent, je niet kunt weten of iemand het wel of niet is: ik geloofde het ook niet. Tot nu met hem. Bizar maar waar... dus daar wil ik liever niet over in discussie...
Ik wil graag wat tegen jullie aanhouden. Enkelen hier van het forum hebben al naar me geluisterd en me advies gegeven, maar nu op deze vrijdagochtend voel ik me helemaal ellendig, dus wil mijn verhaal graag even kwijt.
Een tijdje geleden heb ik een man ontmoet. Gewoon platonisch. We hebben ongeveer dik een maand met elkaar gemaild en heel veel gedeeld. Over relaties, teleurstellingen, onze visie op het leven, de liefde. Nou ja, best wel close geraakt.
Zijn verhaal is op dit moment niet makkelijk. Ik zal het proberen zo onherkenbaar mogelijk te houden, maar hij ligt in scheiding (al toen ik hem ontmoette), heeft kinderen en hij heeft een van zijn ouders verloren nog niet zo lang geleden.
We hebben heel fijn gepraat op de mail en dit ging over in bellen, 5 of 6 uur op een avond was geen uitzondering. Het voelde heerlijk en we liepen op wolken. Gaven elkaar energie en de zon straalde, ook voor hem.
Eigenlijk waren we toen al supergek op elkaar. Zonder dat we echt hadden gedate. Dit is het, en dat wisten we allebei. Normaal geloof ik daar niet zo in, maar het was zo. Samen kunnen we de wereld aan liet hij weten, en zo was het ook!
Op een dinsdag hebben we elkaar ontmoet. Ik moest even wennen maar uiteindelijk was het een super avond. Het weekend erna ging ik naar hem (in zijn tijdelijke kamer) en... toen wist ik het echt. Hij kwam naar buiten lopen en het was hem gewoon. Een gevoel dat ik niet eerder had gehad na alle eerdere relaties. Toen ik de avond erna vertrok smste hij me nog: jij bent het!
Het klinkt zoet, het klinkt misschien ongeloofwaardig, maar dit was zo bijzonder, we waren er allebei helemaal van ondersteboven. Iemand gevonden te hebben die gewoon je soulmate is. De andere jij.
Voor degenen die nog niet gaan gruwelen ga ik verder.
Hij is dus nog niet gescheiden. We kunnen elkaar weinig zien, wonen niet bij elkaar in de buurt en hij zit met de omgangsregeling en ik met mijn studie. Geeft niet, maar is niet makkelijk.
Vorig weekend was ik er. Helaas moest hij plotseling weg. Zijn (ex) vrouw was ziek en de kinderen ook. Of hij kon bijspringen. Natuurlijk kon hij dat, en ik ging naar huis. Teleurgesteld, dat moet ik toegeven. Het voelde zo raar ineens om weg te moeten.
En daar ging het denk ik helemaal mis. Het leven in die twee werelden vond hij al moeilijk. (met mij is het goed, als hij met de kinderen is, is het goed) Maar de werelden komen dan samen en dan heeft hij gewoon een loyaliteitsconflict. Wil niemand teleurstellen maar dat gebeurt dan toch...
Zondagavond belden we en zat hij er doorheen. Helemaal in de war. Is veel bezig met het overlijden en kan niet bij dat gevoel. Wil de boel, wat hem allemaal is overkomen dit jaar, op een rijtje zetten, maar loopt vast. Hij klonk mat en somber.
Hij was vrij deze week en vroeg om een weekje rust. (waarvan hij 2 dagen op die kamer kon zijn, de rest bij de kinderen was, waar ex ook is).
Natuurlijk viel deze ommezwaai me zwaar, en heb ik hem (stom) maandag en gisteren gesmst. En hij klonk nog zo mat en somber. smsjes zijn kort en bijna zakelijk. Hij zit er echt doorheen, dat is duidelijk.
Het is nogal niet wat, wat hij voor zijn kiezen heeft gehad dit jaar. Ik snap dat hij nu een berg voor zich ziet waar hij niet overheen kan kijken. Scheiding (zal nog een week of 6-8 duren denk ik), kinderen die hij minder kan zien, overlijden van een van zijn ouders, rouwproces om de scheiding ookal koos hij er zelf voor, en ook nog eens verliefd worden als het er eigenlijk niet de tijd voor is.
Aan zijn gevoel ligt het niet, dat kan niet. Maar aan de omstandigheden wel. Volgens mij wordt zijn gevoel nu ondergesneeuwd door alles wat hij als bergen voor zich ziet, en hij kan er niet overheen kijken.
Morgenavond belt hij en ik ben zo bang. Bang dat hij ermee stopt. Bang dat hij het allemaal nog niet weet. Wat moet ik dan doen? Hem de tijd geven? Hoelang? Wil ik wel op hem wachten?
Natuurlijk wil ik op hem wachten! Als ik maar zou weten dat ik ook daadwerkelijk ergens op wacht.
Wat kan ik wel van hem verlangen, wat niet?
Ik weet het niet meer, ben gewoon misselijk van de zenuwen en kan alleen maar brullen vanmorgen. Pff... Het idee alleen al dat ik een week geleden nog naast hem wakker werd en alles gewoon goed was...
Zouden jullie hier eens op willen schijnen? Herkennen jullie dit wellicht? Ervaringen? Ik weet dat ik eigenlijk moet afwachten wat hij me morgenavond zegt. Dan belt hij. Maar het zit me zo hoog, ik vlieg tegen de muren op hier, dus praat er graag over.
PS. we kennen elkaar kort, dat weet ik. Maar mensen die zeggen dat je als je elkaar nog maar zo kort kent, je niet kunt weten of iemand het wel of niet is: ik geloofde het ook niet. Tot nu met hem. Bizar maar waar... dus daar wil ik liever niet over in discussie...
maandag 20 oktober 2008 om 19:21
hoi vinyl.
ik ga momenteel door hetzelfde met mijn vriend.
we woonden samen, ik woon sinds 3 weken weer thuis.
hij zit ontzettend in de knoop met zichzelf. hij cijferde zichzelf altijd weg, weet niet meer wat hij wil, qua levensstijl, relatie, hij twijfelt overal aan. is zichzelf kwijt. hij houdt van me, en zegt ik ga er wel van uit dat het goed komt. als ik dan vraag, dus dan wil je verder met me? dat weet hij dan niet en dan zegt hij ook ik kan geen concrete antwoorden geven. ik wil hem ook alle rust en ruimte geven, dan idd maar op een lager pitje. maar ik heb wel tegen hem gezegd dat ik al weken in deze onzekerheid leef, hij heeft de touwtjes in handen. die onzekerheid knaagt zo..als je wel zeker bent van iemand en die ander niet helemaal van jou. ga er aan onderdoor. heb gezegd dat ik er een punt achter wil zetten, omdat er hoe dan ook druk op hem uit geoefend wordt en dat hij misschien nu geen relatie zou moeten hebben. toen zei hij we gaan vrijdag praten. ik hoop zo dat ik vrijdag te horen krijg dat hij ook verder wil met mij!
jij heel veel sterkte.
als jullie weten dat jullie het voor elkaar zijn, komt het wel goed!
liefs
ik ga momenteel door hetzelfde met mijn vriend.
we woonden samen, ik woon sinds 3 weken weer thuis.
hij zit ontzettend in de knoop met zichzelf. hij cijferde zichzelf altijd weg, weet niet meer wat hij wil, qua levensstijl, relatie, hij twijfelt overal aan. is zichzelf kwijt. hij houdt van me, en zegt ik ga er wel van uit dat het goed komt. als ik dan vraag, dus dan wil je verder met me? dat weet hij dan niet en dan zegt hij ook ik kan geen concrete antwoorden geven. ik wil hem ook alle rust en ruimte geven, dan idd maar op een lager pitje. maar ik heb wel tegen hem gezegd dat ik al weken in deze onzekerheid leef, hij heeft de touwtjes in handen. die onzekerheid knaagt zo..als je wel zeker bent van iemand en die ander niet helemaal van jou. ga er aan onderdoor. heb gezegd dat ik er een punt achter wil zetten, omdat er hoe dan ook druk op hem uit geoefend wordt en dat hij misschien nu geen relatie zou moeten hebben. toen zei hij we gaan vrijdag praten. ik hoop zo dat ik vrijdag te horen krijg dat hij ook verder wil met mij!
jij heel veel sterkte.
als jullie weten dat jullie het voor elkaar zijn, komt het wel goed!
liefs
maandag 20 oktober 2008 om 19:44
Ik heb iets soortgelijks meegemaakt. Ik leerde begin juli een man kennen met wie het gelijk aan alle kanten klikte. De vonk sprong gewoon over. Elkaar gedurende een paar weken vrij intensief gezien totdat hij burnout-verschijnselen kreeg. Ik heb toen vrij hard tegen hem gezegd dat ik het allemaal heel beroerd voor hem vond maar dat ik niet voor onbepaalde tijd 'on hold' wilde staan. Hij kon mij onmogelijk zeggen wanneer wij het weer op konden pakken, kan een paar maanden zijn maar ook wel een jaar of misschien nog langer. Ik heb er ongelooflijk veel last van gehad maar ben achteraf blij. Heb inmiddels een andere leuke man leren kennen met wie het net zo goed klikt. Die afhankelijkheid die je voelt als je moet afwachten tot die andere persoon zich weer beter voelt, is killing en het is maar zeer de vraag of het weer net zo leuk kan worden als het was.
zondag 26 oktober 2008 om 19:31
vinyl hoe is het nu met jou en je relatie?
mijn vriend en ik hebben vrijdagavond dus dat gesprek gehad, en besloten een maand geen contact te hebben. hij zei dat als ik geen problemen had gehad dit al een hele poos geleden zou zijn gebeurd, maar dat hij daardoor dus niet gefocust was op zichzelf. ik wil er geen punt achter zetten, ik hou van hem. ik was dan ook degene die zei laten we elkaar dan een poosje niet zien, toen hij vrijdag eerst voorstelde er wel een punt achter wilde zetten omdat hij vond dat hij me dit niet aan kon doen, die onzekerheid. maar ik begrijp hem en dat hij tijd voor zichzelf nodig is. alleen aan de andere kant kan ik het niet helpen dat ik denk ok ik heb mijn problemen ook maar daarom zou ik het nooit willen uit maken met jou, of je een poosje niet zien! wat moet ik hier mee? ik weet dat hij van me houdt en wel met me verder wilt, maar op dit moment kan hij geen relatie aan zegt hij, omdat hij zichzelf moet uit zoeken. hij zit zo met zichzelf in de knoop dat hij niet eens meer weet wat voor kleding hij nou eigelijk mooi vind voor zichzelf. hij wil dit alleen doen, hij kan het niet als hij mij ziet of heeft gezien, want dan zit ik teveel in zijn hoofd en is hij met mij en mijn problemen bezig. en als ik dan zeg lieverd dat moet je niet doen je moet aan jezelf denken, zegt hij ja maar zo ben ik. en dat ik dit alleen wil doen is de aard van het beestje dus zo is het. en het stomme is vrijdagavond was ik zo overtuigd van mezelf en nu zie ik er tegenop om zo lang in onzekerheid te zitten!
mijn vriend en ik hebben vrijdagavond dus dat gesprek gehad, en besloten een maand geen contact te hebben. hij zei dat als ik geen problemen had gehad dit al een hele poos geleden zou zijn gebeurd, maar dat hij daardoor dus niet gefocust was op zichzelf. ik wil er geen punt achter zetten, ik hou van hem. ik was dan ook degene die zei laten we elkaar dan een poosje niet zien, toen hij vrijdag eerst voorstelde er wel een punt achter wilde zetten omdat hij vond dat hij me dit niet aan kon doen, die onzekerheid. maar ik begrijp hem en dat hij tijd voor zichzelf nodig is. alleen aan de andere kant kan ik het niet helpen dat ik denk ok ik heb mijn problemen ook maar daarom zou ik het nooit willen uit maken met jou, of je een poosje niet zien! wat moet ik hier mee? ik weet dat hij van me houdt en wel met me verder wilt, maar op dit moment kan hij geen relatie aan zegt hij, omdat hij zichzelf moet uit zoeken. hij zit zo met zichzelf in de knoop dat hij niet eens meer weet wat voor kleding hij nou eigelijk mooi vind voor zichzelf. hij wil dit alleen doen, hij kan het niet als hij mij ziet of heeft gezien, want dan zit ik teveel in zijn hoofd en is hij met mij en mijn problemen bezig. en als ik dan zeg lieverd dat moet je niet doen je moet aan jezelf denken, zegt hij ja maar zo ben ik. en dat ik dit alleen wil doen is de aard van het beestje dus zo is het. en het stomme is vrijdagavond was ik zo overtuigd van mezelf en nu zie ik er tegenop om zo lang in onzekerheid te zitten!
zondag 26 oktober 2008 om 19:37
Same here....
Hij zit er volledig doorheen. Ik denk overspannen en als ik zo de mensen om hem heen hoor weer ik het wel zeker.
Hij zat weer in tranen aan de telefoon vrijdag.
We zien elkaar niet voorlopig. Bellen af en toe.
Hij moet hier doorheen, de boel weer op de rit krijgen. Het ligt niet aan mij, hij kan ook niks negatiefs aan me vinden, hij kan het er alleen nu niet bij hebben.
Lastig en onzeker, maar ik kan nu niks anders dan geduld hebben.
In jouw situatie vind ik het wat lastiger. Jullie woonden samen he? Hij is nog wel gek op je?
Hij zit er volledig doorheen. Ik denk overspannen en als ik zo de mensen om hem heen hoor weer ik het wel zeker.
Hij zat weer in tranen aan de telefoon vrijdag.
We zien elkaar niet voorlopig. Bellen af en toe.
Hij moet hier doorheen, de boel weer op de rit krijgen. Het ligt niet aan mij, hij kan ook niks negatiefs aan me vinden, hij kan het er alleen nu niet bij hebben.
Lastig en onzeker, maar ik kan nu niks anders dan geduld hebben.
In jouw situatie vind ik het wat lastiger. Jullie woonden samen he? Hij is nog wel gek op je?
zondag 26 oktober 2008 om 19:40
wat rot voor jullie. ik hoop dat hij zich snel beter voelt en voor jou dat jullie dan ook gewoon weer samen kunnen zijn.
ja hij is nog wel gek op me, hij zegt dat ie ontzettend veel van me houdt en op het moment dat hij wel weer een relatie aan kan is dat met mij zegt hij.
maar ik snap iets niet. misschien moet ik hierin nog volwassen worden, maar kijk als iets of iemand je goed doet en je een fijne relatie hebt, dan wil je dat er toch graag bij hebben, wat voor problemen je ook hebt?
hoe kan iets goeds je nou teveel zijn?
ja hij is nog wel gek op me, hij zegt dat ie ontzettend veel van me houdt en op het moment dat hij wel weer een relatie aan kan is dat met mij zegt hij.
maar ik snap iets niet. misschien moet ik hierin nog volwassen worden, maar kijk als iets of iemand je goed doet en je een fijne relatie hebt, dan wil je dat er toch graag bij hebben, wat voor problemen je ook hebt?
hoe kan iets goeds je nou teveel zijn?
zondag 26 oktober 2008 om 19:43
Dat heb ik me ook afgevraagd.
Maar als je echt overspannen bent is alles teveel, ook de leuke dingen. En aangezien je dan maar beperkte energie hebt, zul je dingen moeten laten.
Ik vond het ook moeilijk, want ik zou hem energie moeten geven nu. Maar hij kan het nu niet opbrengen om mij 100% toewijding te geven, wat hij wel zou willen.
Er zijn dingen die afgehandeld en verwerkt moeten worden. Hij is op, helemaal op... En dat moet eerst gebeuren, voor wij ooit verder kunnen.
Moeilijk, en ik moet eerlijk zeggen dat het me best zwaar valt. Maar het is nu niet anders...
Maar als je echt overspannen bent is alles teveel, ook de leuke dingen. En aangezien je dan maar beperkte energie hebt, zul je dingen moeten laten.
Ik vond het ook moeilijk, want ik zou hem energie moeten geven nu. Maar hij kan het nu niet opbrengen om mij 100% toewijding te geven, wat hij wel zou willen.
Er zijn dingen die afgehandeld en verwerkt moeten worden. Hij is op, helemaal op... En dat moet eerst gebeuren, voor wij ooit verder kunnen.
Moeilijk, en ik moet eerlijk zeggen dat het me best zwaar valt. Maar het is nu niet anders...
zondag 26 oktober 2008 om 19:54
dat is precies hetzelfde als wat mijn vriend zei!
ik kan me nu niet voor 100% voor onze relatie in zetten, eerst moet die rotzooi uit mijn hoofd. en moet ik met mezelf aan de slag. we kunnen nu wel verder gaan maar dan zitten we over een maand of 2 maand weer zo. en hij zei ook dat hij op was. je hebt gelijk vinyl het is idd niet anders. en als je van iemand houdt moet je hem ook die ruimte geven. ik zou egoistisch zijn als ik het nu uit zou maken. dus dat doe ik niet. plus dat ik ontzettend veel van hem hou en gewoon met hem verder wil. alleen is het echt wel zwaar en hoe raar het ook klinkt ik voel me afgewezen. terwijl als ik me in hem verplaats wel weet dat dat niet zo is.
veel sterkte. en als je van je af wilt schrijven moet je dat gewoon doen hoor!
ik kan me nu niet voor 100% voor onze relatie in zetten, eerst moet die rotzooi uit mijn hoofd. en moet ik met mezelf aan de slag. we kunnen nu wel verder gaan maar dan zitten we over een maand of 2 maand weer zo. en hij zei ook dat hij op was. je hebt gelijk vinyl het is idd niet anders. en als je van iemand houdt moet je hem ook die ruimte geven. ik zou egoistisch zijn als ik het nu uit zou maken. dus dat doe ik niet. plus dat ik ontzettend veel van hem hou en gewoon met hem verder wil. alleen is het echt wel zwaar en hoe raar het ook klinkt ik voel me afgewezen. terwijl als ik me in hem verplaats wel weet dat dat niet zo is.
veel sterkte. en als je van je af wilt schrijven moet je dat gewoon doen hoor!
zondag 26 oktober 2008 om 19:57
Ja, dat ken ik wel. Aan de ene kant voel ik me ook wel afgewezen. Maar dat is mijn gevoel.
Als ik rationeel denk weet ik ook wel dat het nu niet anders kan. Hij zit er doorheen, helemaal doorheen. Niet alleen bij mij, maar bij iedereen.
En dat moet hij eerst op de rit krijgen.
Ik heb ook wel het vertrouwen dat het goed komt. Het is alleen zo frustrerend dat je niet weet wanneer.
Maar ik ben ook nooit iemand tegengekomen waar ik zoveel voor voelde in 1x. Die me zo kan ontroeren, met wie ik zo op een lijn lig. Als ik er nu mee stop ben ik hem kwijt. Dus ik geef hem de tijd. Tot ik het zelf niet meer aankan. Maar ik ga ervanuit dat het over een tijdje toch al wel anders zal zijn...
Hope so...
Als ik rationeel denk weet ik ook wel dat het nu niet anders kan. Hij zit er doorheen, helemaal doorheen. Niet alleen bij mij, maar bij iedereen.
En dat moet hij eerst op de rit krijgen.
Ik heb ook wel het vertrouwen dat het goed komt. Het is alleen zo frustrerend dat je niet weet wanneer.
Maar ik ben ook nooit iemand tegengekomen waar ik zoveel voor voelde in 1x. Die me zo kan ontroeren, met wie ik zo op een lijn lig. Als ik er nu mee stop ben ik hem kwijt. Dus ik geef hem de tijd. Tot ik het zelf niet meer aankan. Maar ik ga ervanuit dat het over een tijdje toch al wel anders zal zijn...
Hope so...
zondag 26 oktober 2008 om 20:10
zondag 26 oktober 2008 om 20:16
zondag 26 oktober 2008 om 20:28
zondag 26 oktober 2008 om 20:56
quote:Tientje79 schreef op 26 oktober 2008 @ 20:28:
Psies... en uit ervaring weet ik dat dat dal heeeeel diep kan zijn en dat je dan écht niet meer kan, zelfs als je wel wilt. Daarom: geduld hebben. En vertrouwen, dat mag je nu best wel hebben hoor!
Ff offtopic: heb je nog in je agenda gekeken?
Ps. is de situatie in jouw ogen dan nu zo anders?
Ik had het vertrouwen al wel, maar hij zakt nu steeds dieper. En jouw vertrouwen wordt groter....
Help!
Psies... en uit ervaring weet ik dat dat dal heeeeel diep kan zijn en dat je dan écht niet meer kan, zelfs als je wel wilt. Daarom: geduld hebben. En vertrouwen, dat mag je nu best wel hebben hoor!
Ff offtopic: heb je nog in je agenda gekeken?
Ps. is de situatie in jouw ogen dan nu zo anders?
Ik had het vertrouwen al wel, maar hij zakt nu steeds dieper. En jouw vertrouwen wordt groter....
Help!
zondag 26 oktober 2008 om 21:30
Ja, dat is het ook. Het is zoooo'n lieverd.
En hij zegt ook dat zijn intentie is dat het goed komt. Alleen ziet hij nu even alles somber en is zijn gevoel ondergesneeuwd.
Wachten sucks en zeker als het een half jaar of langer duurt.
Maar als het daarna de man is met wie ik verder kan mijn leven, dan is het natuurlijk peanuts. Dus moet maar denken aan achteraf
En hij zegt ook dat zijn intentie is dat het goed komt. Alleen ziet hij nu even alles somber en is zijn gevoel ondergesneeuwd.
Wachten sucks en zeker als het een half jaar of langer duurt.
Maar als het daarna de man is met wie ik verder kan mijn leven, dan is het natuurlijk peanuts. Dus moet maar denken aan achteraf
zondag 26 oktober 2008 om 21:35
zondag 26 oktober 2008 om 21:35
quote:Vinyl schreef op 26 oktober 2008 @ 20:56:
[...]
Ps. is de situatie in jouw ogen dan nu zo anders?
Ik had het vertrouwen al wel, maar hij zakt nu steeds dieper. En jouw vertrouwen wordt groter....
Help!
Ja, want als je overspannen bent, ben je dus écht niet beslissingsbekwaam. Echt totaal, compleet niet. En hij is al in het stadium dat hij dat inziet. Maar hij houdt je toch vast, al is het aan een breekbaar lijntje... Sterker nog, hij bespreekt het zelfs met zijn familie. Dat is heus niet als je leuk was voor tussendoor... Vandaar!
P.S. de 9e?
[...]
Ps. is de situatie in jouw ogen dan nu zo anders?
Ik had het vertrouwen al wel, maar hij zakt nu steeds dieper. En jouw vertrouwen wordt groter....
Help!
Ja, want als je overspannen bent, ben je dus écht niet beslissingsbekwaam. Echt totaal, compleet niet. En hij is al in het stadium dat hij dat inziet. Maar hij houdt je toch vast, al is het aan een breekbaar lijntje... Sterker nog, hij bespreekt het zelfs met zijn familie. Dat is heus niet als je leuk was voor tussendoor... Vandaar!
P.S. de 9e?
