Relaties
alle pijlers
Vriend beste vriendin = een egoistische zak
zaterdag 25 oktober 2008 om 11:41
Ik ken mijn beste vriendin ruim 20 jaar (ben nu zelf 22), al die tijd zijn we heel close geweest. Ze is meer een zusje dan een vriendin eigenlijk. De laatste twee jaar heeft ze een vriend, die in eerste instantie heel leuk leek. Het begon er eigenlijk mee dat hij loog over waar hij was. Hij zei tegen haar dat ze beter naar huis kon gaan omdat hij zo moe was, vervolgens zag mijn zusje hem in een uitgaansgelegenheid met een biertje in zijn hand. Dit heb ik toen wel tegen mijn vriendin gezegd, we hebben zo'n goeie band dat dit ook gewoon kon.
Hij slikt heftige medicijnen die in combinatie met drank erge gevolgen. Het is dus belangrijk dat hij niet drinkt, ook niet een klein beetje. Dit doet hij dus wel, regelmatig. Hij loog iig dat hij alleen maar het drankje voor iemand anders vasthield en zij trapte erin. En zo liegt hij aan een stuk door, minimaal 1 keer per week is er weer iets voorgevallen.
Hij ontwijkt mij trouwens al een poosje omdat hij weet dat ik hem niet geloof. Ik wil niet dat het tussen ons in komt te staan, maar hij is gewoon echt een slechte vriend voor haar. Hij is er niet voor haar als het nodig is en hij liegt alles bij elkaar. Dus mijn vraag aan jullie, hoe moet ik nou reageren??
Hij slikt heftige medicijnen die in combinatie met drank erge gevolgen. Het is dus belangrijk dat hij niet drinkt, ook niet een klein beetje. Dit doet hij dus wel, regelmatig. Hij loog iig dat hij alleen maar het drankje voor iemand anders vasthield en zij trapte erin. En zo liegt hij aan een stuk door, minimaal 1 keer per week is er weer iets voorgevallen.
Hij ontwijkt mij trouwens al een poosje omdat hij weet dat ik hem niet geloof. Ik wil niet dat het tussen ons in komt te staan, maar hij is gewoon echt een slechte vriend voor haar. Hij is er niet voor haar als het nodig is en hij liegt alles bij elkaar. Dus mijn vraag aan jullie, hoe moet ik nou reageren??
zaterdag 25 oktober 2008 om 17:55
quote:ambrosia9 schreef op 25 oktober 2008 @ 17:45:
[...]
Maar wat doe je als ze het er niet over wil hebben, ze smste iets van, heb geen zin om het er over te hebben, wilde het even kwijt, bedankt schat.
Wat moet ik daar dan mee? Natuurlijk wil ik het er wel over hebben, wil wel 100 dingen over hem zeggen, maar als zij het niet wil horen?!
Ow ja, zij is het dus effe kwijt en legt het bij jou neer, want jij bent waarschijnlijk net als ik, een soort van onbezoldigd psycholoog. "Voordat u uw probleem heeft uitgesproken, heb ik het al opgelost."
Een andere vriendin zat ook altijd te zeuren over haar man. Overigens terecht, maar ze deed er niets aan. Totdat ik zei: luister, klagen mag. Maar doe iets! Ga WEG bij deze man als je ongelukkig bent, zelf vreemd gaat, en je kapot ergert! Maar DOE iets behalve klagen. Het lost er niets mee op.
Vriendin gaat nu na 20 jaar inderdaad scheiden.
Een goeie vriend van me. Notoire vreemdganger, zou het liefste gaan scheiden want dan kan hij met iedereen de koffer in, elke avond een ander. Maar dan is hij zijn verzorging kwijt en kijken zijn zonen hem niet meer aan. Ondertussen gaat hij wel nog steeds vreemd, krijgt weer schuldgevoel, enfin, dat gaat al een poosje zo door. Die zei mij laatst dat hij zo 'jaloers' was op mij, dat ik vrijgezel ben, en dus elke kerel in bed kan krijgen en hij niet snapt waarom ik dat niet doe, maar ook, dat ik zoveel meer kansen heb dan hij, hij is alles kwijt, hij heeft niet de mogelijkheden die ik kennelijk volop heb en me niet van bewust ben. Ik was wel geschrokken van dit betoog, omdat ik zoiets heb van, als ik 55 ben, hoop ik een andere balans in mijn leven te kunnen opmaken, maar ik heb ook gezegd: niemand kooit jou, je vrouw niet, je minnaressen niet, niemand, dat doe je zelf. Je hebt je eigen kooi op slot gedraaid, en potdorie, de sleutel ligt er naast en je kan erbij. Pak die sleutel, en doe wat. Of blijf zitten en aanvaard de consequenties. Elke keuze heeft een aantal consequenties en soms niet de consequentie die we graag zouden willen in het rijtje. Dus moet je het doen met de overgebleven opties, of een andere keuze maken.
Vriendlief is momenteel in 'standje gepikeerd' maar hem kennende krijg ik nog voor de kerst wel een berichtje dat hij een zak is en ik gelijk heb. Nu maar hopen dat hij er ook eens wat aan gaat doen.
[...]
Maar wat doe je als ze het er niet over wil hebben, ze smste iets van, heb geen zin om het er over te hebben, wilde het even kwijt, bedankt schat.
Wat moet ik daar dan mee? Natuurlijk wil ik het er wel over hebben, wil wel 100 dingen over hem zeggen, maar als zij het niet wil horen?!
Ow ja, zij is het dus effe kwijt en legt het bij jou neer, want jij bent waarschijnlijk net als ik, een soort van onbezoldigd psycholoog. "Voordat u uw probleem heeft uitgesproken, heb ik het al opgelost."
Een andere vriendin zat ook altijd te zeuren over haar man. Overigens terecht, maar ze deed er niets aan. Totdat ik zei: luister, klagen mag. Maar doe iets! Ga WEG bij deze man als je ongelukkig bent, zelf vreemd gaat, en je kapot ergert! Maar DOE iets behalve klagen. Het lost er niets mee op.
Vriendin gaat nu na 20 jaar inderdaad scheiden.
Een goeie vriend van me. Notoire vreemdganger, zou het liefste gaan scheiden want dan kan hij met iedereen de koffer in, elke avond een ander. Maar dan is hij zijn verzorging kwijt en kijken zijn zonen hem niet meer aan. Ondertussen gaat hij wel nog steeds vreemd, krijgt weer schuldgevoel, enfin, dat gaat al een poosje zo door. Die zei mij laatst dat hij zo 'jaloers' was op mij, dat ik vrijgezel ben, en dus elke kerel in bed kan krijgen en hij niet snapt waarom ik dat niet doe, maar ook, dat ik zoveel meer kansen heb dan hij, hij is alles kwijt, hij heeft niet de mogelijkheden die ik kennelijk volop heb en me niet van bewust ben. Ik was wel geschrokken van dit betoog, omdat ik zoiets heb van, als ik 55 ben, hoop ik een andere balans in mijn leven te kunnen opmaken, maar ik heb ook gezegd: niemand kooit jou, je vrouw niet, je minnaressen niet, niemand, dat doe je zelf. Je hebt je eigen kooi op slot gedraaid, en potdorie, de sleutel ligt er naast en je kan erbij. Pak die sleutel, en doe wat. Of blijf zitten en aanvaard de consequenties. Elke keuze heeft een aantal consequenties en soms niet de consequentie die we graag zouden willen in het rijtje. Dus moet je het doen met de overgebleven opties, of een andere keuze maken.
Vriendlief is momenteel in 'standje gepikeerd' maar hem kennende krijg ik nog voor de kerst wel een berichtje dat hij een zak is en ik gelijk heb. Nu maar hopen dat hij er ook eens wat aan gaat doen.
zaterdag 25 oktober 2008 om 18:18
Pff wat moeilijk om dit zo aan te moeten zien bij zo'n goede vriendin. Het is zo moeilijk om te balanceren tussen jullie band en die van haar met haar vriend. Je kunt inderdaad niet zomaar plof alles wat je denkt en voelt op haar schoot gooien want dat zal ze niet willen horen. Juist als ze het eigenlijk wel weet, onraad ruikt.. zal ze het moeilijk vinden als mensen waar ze om geeft haar daarin bevestigen.
Je wilt natuurlijk juist graag dat je vriendinnen jou vriend helemaal leuk vinden. Moeilijk hoor. Doseren en steeds blijven polsen of ze je "advies en raad" nog op prijs stelt.
Je wilt natuurlijk juist graag dat je vriendinnen jou vriend helemaal leuk vinden. Moeilijk hoor. Doseren en steeds blijven polsen of ze je "advies en raad" nog op prijs stelt.
zaterdag 25 oktober 2008 om 19:24
Ambrosia, misschien kun je eens met haar gaan praten, als het een keer niet naar aanleiding van een voorval is. Zij kan zeggen dat ze er niet over wil praten, maar jij kan ook aangeven dat jij er wél wat over kwijt wilt. Niet over haar stuk, maar over jou stuk hierin.
Dat jij het moeilijk vindt om er mee om te gaan dat je haar alleen maar aan mag horen. Dat het je verdriet doet zoals hij met haar omgaat en dat het je raakt als zij wel dingen vertelt maar er vervolgens niet over wil praten. Dat jij ook je gevoelens hebt rondom deze situatie en dat die in de knel komen zo. Dat je je machteloos voelt en haar graag gelukkiger zou zien.
Zoiets. (En dat zéggen tegen haar. Niet smsen....)
Dat jij het moeilijk vindt om er mee om te gaan dat je haar alleen maar aan mag horen. Dat het je verdriet doet zoals hij met haar omgaat en dat het je raakt als zij wel dingen vertelt maar er vervolgens niet over wil praten. Dat jij ook je gevoelens hebt rondom deze situatie en dat die in de knel komen zo. Dat je je machteloos voelt en haar graag gelukkiger zou zien.
Zoiets. (En dat zéggen tegen haar. Niet smsen....)
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 25 oktober 2008 om 19:36
Goeie raad vindt je toch altijd op het forum!
Ja Poezewoes, dat is waarschijnlijk het beste om te doen. Normaal gesproken zou ik dit soort dingen ook nooit over de sms doen. Ik heb vandaag alleen even terug gereageerd over de sms omdat ze me het zo ook liet weten en niet wilde bellen.
Ik denk dat we er binnen kort maar eens voor moeten gaan zitten.
En muis, je hebt helemaal gelijk, het is in haar handen. Ze hoeft dit niet door te laten gaan.
Ja Poezewoes, dat is waarschijnlijk het beste om te doen. Normaal gesproken zou ik dit soort dingen ook nooit over de sms doen. Ik heb vandaag alleen even terug gereageerd over de sms omdat ze me het zo ook liet weten en niet wilde bellen.
Ik denk dat we er binnen kort maar eens voor moeten gaan zitten.
En muis, je hebt helemaal gelijk, het is in haar handen. Ze hoeft dit niet door te laten gaan.
zaterdag 25 oktober 2008 om 20:08
Dat kan ik goed begrijpen, maar misschien is het handig wat minder gedetailleerd te schrijven of wat postings weg te halen. Als er een bekende meeleest, is het verhaal waarschijnlijk zeer herkenbaar en ik denk niet dat je je die ellende op de hals wilt halen.
dubio
dubio
anoniem_13400 wijzigde dit bericht op 25-10-2008 22:57
Reden: herkenbaarheid
Reden: herkenbaarheid
% gewijzigd
Ga in therapie!
zaterdag 25 oktober 2008 om 21:15
quote:dubiootje schreef op 25 oktober 2008 @ 20:08:
[...]
Dat kan ik goed begrijpen, maar misschien is het handig wat minder gedetailleerd te schrijven of wat postings weg te halen. Als er een bekende meeleest, is het verhaal waarschijnlijk zeer herkenbaar en ik denk niet dat je je die ellende op de hals wilt halen.
dubio
Dankje, je hebt helemaal gelijk. Krijg je he, als je alles eruit gooit
Wil jij aub ook even je quote weghalen, thnx (f)
[...]
Dat kan ik goed begrijpen, maar misschien is het handig wat minder gedetailleerd te schrijven of wat postings weg te halen. Als er een bekende meeleest, is het verhaal waarschijnlijk zeer herkenbaar en ik denk niet dat je je die ellende op de hals wilt halen.
dubio
Dankje, je hebt helemaal gelijk. Krijg je he, als je alles eruit gooit
Wil jij aub ook even je quote weghalen, thnx (f)
zaterdag 25 oktober 2008 om 23:35
ambrosia, even het verhaal van een andere kant. Ik heb jaren in een relatie gezeten die niet goed voor me was. Ik weet niet goed wat ik er mee wil zeggen, maar wil je een beetje van de andere kant laten zien. Langzaamaan zonderde ik me helemaal af. Ik WIST wat anderen zouden zeggen over hem, maar juist daarom vertelde ik lang niet alles. Waarom: omdat ik ondanks alles toch van hem hield en het pijn doet als iemand kwaad over je geliefde spreekt.
Er zijn 4 dingen die zorgen dat ik ben waar ik nu ben:
1. ik heb mezelf nooit de schuld gegeven; hij heeft een slechte jeugd gehad en daar weet ik zijn gedrag aan, niet aan mezelf. Ik weet niet hoe dat bij je vriendin is? Geeft zij zichzelf de schuld? Probeer te voorkomen dat ze dat gaat doen. Zijn gedrag is zijn keuze en is nóóit haar schuld!
2. mijn psychologe aan wie ik wél alles durfde te vertellen. Ik was niet bang dat zij me zou laten vallen én ze veroordeelde hem niet, maar werkte aan mijn eigen kracht. Eigenlijk is het een compliment dat ze je in vertrouwen neemt. Ze weet dat jij er voor haar bent. Maar: wat mijn psychologe voor mij deed kán jij niet voor haar doen. Daar ga je zelf onderdoor als iemand zo dicht bij je staat. Dan moet je je eigen gevoel wel benoemen. Ik denk dat zij dat ook snapt. Maar geef haar de tijd... en geef aan wanneer je eigen grenzen echt bereikt zijn maar heb geduld tot die tijd. Weg gaan doe je niet zo snel in zo'n situatie (ik niet in ieder geval) en zonder vrienden om eens een spiegel voorgehouden te krijgen wordt je wereldje heel klein kan ik je vertellen.
3. een buitenstaander (een trainer op een cursus) die me vertelde "je moet echt weg daar". Pas toen viel het kwartje... En eerlijk is eerlijk: ik denk dat niets of niemand dat proces had kunnen versnellen. Soms duurt het gewoon echt een tijd voor je er zelf klaar mee bent.
4. de paar mensen om me heen die ik nog had die er voor me waren toen ik eindelijk de knoop had doorgehakt. Dat is echt onbetaalbaar. Wat me achteraf nog het meeste heeft verbaasd is dat ze er gewoon voor me waren. En nooit hebben gevraagd waarom ik dan zo lang bij hem ben gebleven etc. Alleen mijn vader heeft dat ooit gevraagd. Maar ik ben zo blij dat ze dat toen niet deden. Dat wist ik namelijk zelf dondersgoed, dat ik het had laten voortduren, maar nu wilde ik verder en had ik een schouder om op te huilen nodig, geen verwijtend vingertje dat ik het zelf toch had toegestaan oid, hoe goed bedoeld ook.
En nu... nu gaat het super goed met me. Ik heb een erg toffe baan, een schat van een man en een kind, lieve vrienden om me heen... Ik heb nog nooit zo lekker in mijn vel gezeten.
Als ik mijn verhaal zo teruglees staat er vooral dat ze uiteindelijk zelf de stappen moet zetten, en dat het voor een buitenstaander héél moeilijk is om daar iets aan te doen. Probeer een evenwicht te vinden in er voor haar zijn en je eigen grenzen in de gaten houden, dat lijkt me voor beiden het prettigste en het eerlijkste.
Er zijn 4 dingen die zorgen dat ik ben waar ik nu ben:
1. ik heb mezelf nooit de schuld gegeven; hij heeft een slechte jeugd gehad en daar weet ik zijn gedrag aan, niet aan mezelf. Ik weet niet hoe dat bij je vriendin is? Geeft zij zichzelf de schuld? Probeer te voorkomen dat ze dat gaat doen. Zijn gedrag is zijn keuze en is nóóit haar schuld!
2. mijn psychologe aan wie ik wél alles durfde te vertellen. Ik was niet bang dat zij me zou laten vallen én ze veroordeelde hem niet, maar werkte aan mijn eigen kracht. Eigenlijk is het een compliment dat ze je in vertrouwen neemt. Ze weet dat jij er voor haar bent. Maar: wat mijn psychologe voor mij deed kán jij niet voor haar doen. Daar ga je zelf onderdoor als iemand zo dicht bij je staat. Dan moet je je eigen gevoel wel benoemen. Ik denk dat zij dat ook snapt. Maar geef haar de tijd... en geef aan wanneer je eigen grenzen echt bereikt zijn maar heb geduld tot die tijd. Weg gaan doe je niet zo snel in zo'n situatie (ik niet in ieder geval) en zonder vrienden om eens een spiegel voorgehouden te krijgen wordt je wereldje heel klein kan ik je vertellen.
3. een buitenstaander (een trainer op een cursus) die me vertelde "je moet echt weg daar". Pas toen viel het kwartje... En eerlijk is eerlijk: ik denk dat niets of niemand dat proces had kunnen versnellen. Soms duurt het gewoon echt een tijd voor je er zelf klaar mee bent.
4. de paar mensen om me heen die ik nog had die er voor me waren toen ik eindelijk de knoop had doorgehakt. Dat is echt onbetaalbaar. Wat me achteraf nog het meeste heeft verbaasd is dat ze er gewoon voor me waren. En nooit hebben gevraagd waarom ik dan zo lang bij hem ben gebleven etc. Alleen mijn vader heeft dat ooit gevraagd. Maar ik ben zo blij dat ze dat toen niet deden. Dat wist ik namelijk zelf dondersgoed, dat ik het had laten voortduren, maar nu wilde ik verder en had ik een schouder om op te huilen nodig, geen verwijtend vingertje dat ik het zelf toch had toegestaan oid, hoe goed bedoeld ook.
En nu... nu gaat het super goed met me. Ik heb een erg toffe baan, een schat van een man en een kind, lieve vrienden om me heen... Ik heb nog nooit zo lekker in mijn vel gezeten.
Als ik mijn verhaal zo teruglees staat er vooral dat ze uiteindelijk zelf de stappen moet zetten, en dat het voor een buitenstaander héél moeilijk is om daar iets aan te doen. Probeer een evenwicht te vinden in er voor haar zijn en je eigen grenzen in de gaten houden, dat lijkt me voor beiden het prettigste en het eerlijkste.
zondag 26 oktober 2008 om 00:20
quote:Lika schreef op 25 oktober 2008 @ 23:35:
ambrosia, even het verhaal van een andere kant. Ik heb jaren in een relatie gezeten die niet goed voor me was. Ik weet niet goed wat ik er mee wil zeggen, maar wil je een beetje van de andere kant laten zien. Langzaamaan zonderde ik me helemaal af. Ik WIST wat anderen zouden zeggen over hem, maar juist daarom vertelde ik lang niet alles. Waarom: omdat ik ondanks alles toch van hem hield en het pijn doet als iemand kwaad over je geliefde spreekt.
Juist fijn om het verhaal van de andere kant te bekijken. Van hoe meer kanten ik het kan zien, hoe beter ik er voor haar kan zijn toch!
Er zijn 4 dingen die zorgen dat ik ben waar ik nu ben:
1. ik heb mezelf nooit de schuld gegeven; hij heeft een slechte jeugd gehad en daar weet ik zijn gedrag aan, niet aan mezelf. Ik weet niet hoe dat bij je vriendin is? Geeft zij zichzelf de schuld? Probeer te voorkomen dat ze dat gaat doen. Zijn gedrag is zijn keuze en is nóóit haar schuld!
Gelukkig geeft ze zichzelf niet de schuld, ze legt de schuld wel bij hem. Ik ben overigens de enige aan wie ze al deze dingen verteld, verder deelt ze het met niemand.
2. mijn psychologe aan wie ik wél alles durfde te vertellen. Ik was niet bang dat zij me zou laten vallen én ze veroordeelde hem niet, maar werkte aan mijn eigen kracht. Eigenlijk is het een compliment dat ze je in vertrouwen neemt. Ze weet dat jij er voor haar bent. Maar: wat mijn psychologe voor mij deed kán jij niet voor haar doen. Daar ga je zelf onderdoor als iemand zo dicht bij je staat. Dan moet je je eigen gevoel wel benoemen. Ik denk dat zij dat ook snapt. Maar geef haar de tijd... en geef aan wanneer je eigen grenzen echt bereikt zijn maar heb geduld tot die tijd. Weg gaan doe je niet zo snel in zo'n situatie (ik niet in ieder geval) en zonder vrienden om eens een spiegel voorgehouden te krijgen wordt je wereldje heel klein kan ik je vertellen.
Ja, ik denk dat je gelijk hebt. Ik ben ook van plan om in een gesprek mijn rol in deze situatie benoemen zonder te oordelen. Dat is wel heel belangrijk. Maar ze weet dat ik er onvoorwaardelijk voor haar ben. Natuurlijk kan ik het nooit voor haar oplossen, dat moet ze zelf doen.
3. een buitenstaander (een trainer op een cursus) die me vertelde "je moet echt weg daar". Pas toen viel het kwartje... En eerlijk is eerlijk: ik denk dat niets of niemand dat proces had kunnen versnellen. Soms duurt het gewoon echt een tijd voor je er zelf klaar mee bent.
Daar ben ik bang voor. Dat ze het via een rottige manier moet leren en dat ze er veel te lang blijft hangen.
4. de paar mensen om me heen die ik nog had die er voor me waren toen ik eindelijk de knoop had doorgehakt. Dat is echt onbetaalbaar. Wat me achteraf nog het meeste heeft verbaasd is dat ze er gewoon voor me waren. En nooit hebben gevraagd waarom ik dan zo lang bij hem ben gebleven etc. Alleen mijn vader heeft dat ooit gevraagd. Maar ik ben zo blij dat ze dat toen niet deden. Dat wist ik namelijk zelf dondersgoed, dat ik het had laten voortduren, maar nu wilde ik verder en had ik een schouder om op te huilen nodig, geen verwijtend vingertje dat ik het zelf toch had toegestaan oid, hoe goed bedoeld ook.
Nee dat is ook zo, daar heeft zij ook niks aan. Ik zou haar wel door elkaar willen schudden, natuurlijk. Maar ik zal haar nooit verwijten maken, liefde maakt blind, zoveel is me wel duidelijk.
En nu... nu gaat het super goed met me. Ik heb een erg toffe baan, een schat van een man en een kind, lieve vrienden om me heen... Ik heb nog nooit zo lekker in mijn vel gezeten.
Wat ontzettend fijn voor je! Hoop dat mijn vriendin ook zo'n happy end krijgt.
Als ik mijn verhaal zo teruglees staat er vooral dat ze uiteindelijk zelf de stappen moet zetten, en dat het voor een buitenstaander héél moeilijk is om daar iets aan te doen. Probeer een evenwicht te vinden in er voor haar zijn en je eigen grenzen in de gaten houden, dat lijkt me voor beiden het prettigste en het eerlijkste.
Dankjewel voor jouw verhaal. Ik heb er echt wat aan. Zal het in mijn achterhoofd houden als ik met haar praat.
ambrosia, even het verhaal van een andere kant. Ik heb jaren in een relatie gezeten die niet goed voor me was. Ik weet niet goed wat ik er mee wil zeggen, maar wil je een beetje van de andere kant laten zien. Langzaamaan zonderde ik me helemaal af. Ik WIST wat anderen zouden zeggen over hem, maar juist daarom vertelde ik lang niet alles. Waarom: omdat ik ondanks alles toch van hem hield en het pijn doet als iemand kwaad over je geliefde spreekt.
Juist fijn om het verhaal van de andere kant te bekijken. Van hoe meer kanten ik het kan zien, hoe beter ik er voor haar kan zijn toch!
Er zijn 4 dingen die zorgen dat ik ben waar ik nu ben:
1. ik heb mezelf nooit de schuld gegeven; hij heeft een slechte jeugd gehad en daar weet ik zijn gedrag aan, niet aan mezelf. Ik weet niet hoe dat bij je vriendin is? Geeft zij zichzelf de schuld? Probeer te voorkomen dat ze dat gaat doen. Zijn gedrag is zijn keuze en is nóóit haar schuld!
Gelukkig geeft ze zichzelf niet de schuld, ze legt de schuld wel bij hem. Ik ben overigens de enige aan wie ze al deze dingen verteld, verder deelt ze het met niemand.
2. mijn psychologe aan wie ik wél alles durfde te vertellen. Ik was niet bang dat zij me zou laten vallen én ze veroordeelde hem niet, maar werkte aan mijn eigen kracht. Eigenlijk is het een compliment dat ze je in vertrouwen neemt. Ze weet dat jij er voor haar bent. Maar: wat mijn psychologe voor mij deed kán jij niet voor haar doen. Daar ga je zelf onderdoor als iemand zo dicht bij je staat. Dan moet je je eigen gevoel wel benoemen. Ik denk dat zij dat ook snapt. Maar geef haar de tijd... en geef aan wanneer je eigen grenzen echt bereikt zijn maar heb geduld tot die tijd. Weg gaan doe je niet zo snel in zo'n situatie (ik niet in ieder geval) en zonder vrienden om eens een spiegel voorgehouden te krijgen wordt je wereldje heel klein kan ik je vertellen.
Ja, ik denk dat je gelijk hebt. Ik ben ook van plan om in een gesprek mijn rol in deze situatie benoemen zonder te oordelen. Dat is wel heel belangrijk. Maar ze weet dat ik er onvoorwaardelijk voor haar ben. Natuurlijk kan ik het nooit voor haar oplossen, dat moet ze zelf doen.
3. een buitenstaander (een trainer op een cursus) die me vertelde "je moet echt weg daar". Pas toen viel het kwartje... En eerlijk is eerlijk: ik denk dat niets of niemand dat proces had kunnen versnellen. Soms duurt het gewoon echt een tijd voor je er zelf klaar mee bent.
Daar ben ik bang voor. Dat ze het via een rottige manier moet leren en dat ze er veel te lang blijft hangen.
4. de paar mensen om me heen die ik nog had die er voor me waren toen ik eindelijk de knoop had doorgehakt. Dat is echt onbetaalbaar. Wat me achteraf nog het meeste heeft verbaasd is dat ze er gewoon voor me waren. En nooit hebben gevraagd waarom ik dan zo lang bij hem ben gebleven etc. Alleen mijn vader heeft dat ooit gevraagd. Maar ik ben zo blij dat ze dat toen niet deden. Dat wist ik namelijk zelf dondersgoed, dat ik het had laten voortduren, maar nu wilde ik verder en had ik een schouder om op te huilen nodig, geen verwijtend vingertje dat ik het zelf toch had toegestaan oid, hoe goed bedoeld ook.
Nee dat is ook zo, daar heeft zij ook niks aan. Ik zou haar wel door elkaar willen schudden, natuurlijk. Maar ik zal haar nooit verwijten maken, liefde maakt blind, zoveel is me wel duidelijk.
En nu... nu gaat het super goed met me. Ik heb een erg toffe baan, een schat van een man en een kind, lieve vrienden om me heen... Ik heb nog nooit zo lekker in mijn vel gezeten.
Wat ontzettend fijn voor je! Hoop dat mijn vriendin ook zo'n happy end krijgt.
Als ik mijn verhaal zo teruglees staat er vooral dat ze uiteindelijk zelf de stappen moet zetten, en dat het voor een buitenstaander héél moeilijk is om daar iets aan te doen. Probeer een evenwicht te vinden in er voor haar zijn en je eigen grenzen in de gaten houden, dat lijkt me voor beiden het prettigste en het eerlijkste.
Dankjewel voor jouw verhaal. Ik heb er echt wat aan. Zal het in mijn achterhoofd houden als ik met haar praat.
zondag 26 oktober 2008 om 00:22
Wat ik trouwens wel merk is dat door deze situatie ik minder makkelijk over mijn relatie praat met haar. Eerder vertelde ik alles, de vervelende dingen, maar ook de hele fijne dingen. En vooral die laatste overheersen. Maar ik vind het nu gewoon rot om dat te vertellen, alsof ik het haar dan inwrijf ofzo. Ik betrap me erop dat ik juist de minder leuke dingen, misverstanden overdrijf tegen over haar om te laten zien dat mijn relatie ook niet geweldig is. Hoe domme loyaliteit is dat! Leuk hoor zo'n forum, ontdek je van alles over jezelf
zondag 26 oktober 2008 om 14:31
He Ambrosia,
Fijn dat je wat aan mijn verhaal hebt.
Voor wat betreft je eigen relatie :bijzonder dat je hierdoor ontdekt hoe je daar zelf meer omgaat naar haar toe! Dat soort dingen gaan vaak zo onbewust.
Maar wat ik je wel wil meegeven (nu je het je bewust bent): je hoeft het er natuurlijk niet in te wrijven hoe fijn je relatie is als zij heel down is, maar ga alsjeblieft niet je eigen minder leuke dingen overdrijven. Je bent haar doorkijkje naar de buitenwereld, haar beeld van hoe het ook kan. Je denkt al snel in zo'n situatie 'in iedere relatie is wel wat' en door dit soort dingen wordt dat gevoel versterkt ('zie je wel, Ambrosias relatie is goed en ook daar zijn rot dingen'). Je beeld van wat 'normaal' is vervormd als je al een tijdje in zo'n relatie zit, en input over wat wel 'normaal' is in zo'n situatie wel nodig om nog een beetje met de benen op de grond te blijven. Als het maar niet met een geheven vingertje gebeurd, want dan krijg je een tegenreactie, maar dat doe je volgens mij ook helemaal niet.
Fijn dat je wat aan mijn verhaal hebt.
Voor wat betreft je eigen relatie :bijzonder dat je hierdoor ontdekt hoe je daar zelf meer omgaat naar haar toe! Dat soort dingen gaan vaak zo onbewust.
Maar wat ik je wel wil meegeven (nu je het je bewust bent): je hoeft het er natuurlijk niet in te wrijven hoe fijn je relatie is als zij heel down is, maar ga alsjeblieft niet je eigen minder leuke dingen overdrijven. Je bent haar doorkijkje naar de buitenwereld, haar beeld van hoe het ook kan. Je denkt al snel in zo'n situatie 'in iedere relatie is wel wat' en door dit soort dingen wordt dat gevoel versterkt ('zie je wel, Ambrosias relatie is goed en ook daar zijn rot dingen'). Je beeld van wat 'normaal' is vervormd als je al een tijdje in zo'n relatie zit, en input over wat wel 'normaal' is in zo'n situatie wel nodig om nog een beetje met de benen op de grond te blijven. Als het maar niet met een geheven vingertje gebeurd, want dan krijg je een tegenreactie, maar dat doe je volgens mij ook helemaal niet.
zondag 26 oktober 2008 om 15:54
Ja je hebt helemaal gelijk! Ze komt vanavond film kijken, mijn vriend is naar zijn vrienden toe dus we hebben het huis voor onszelf. Misschien dat ik het wel even aankaart, hangt een beetje af van hoe haar bui is
Bedankt iig voor al die goeie tips enzo. Ik laat nog wel weten hoe het afloopt. Ik hoop met een happy end, hoe dan ook.
Bedankt iig voor al die goeie tips enzo. Ik laat nog wel weten hoe het afloopt. Ik hoop met een happy end, hoe dan ook.
zondag 26 oktober 2008 om 21:36
Hey Ambrosia,
heb ook ervaring met jouw verhaal eigenlijk.
-mijn beste vriendin had op een fuif een jongen leren kennen, ik was erbij die avond. Het was meteen koekenbak. Die jongen had suikerziekte en mocht dus geen alcohol drinken. Nu zag ik die avond overduidelijk dat hij zat was, maar hij had tegen haar gezegd dat hij nooit dronk. Zij geloofde hem dus. Heb het dan ook maar zo gelaten, dacht laten we wat afwachten, wou ook niet meteen de boeman zijn. Daarna bleek dat hij elke keer als we weggingen veel dronk én dan werd hij ook verbaal agressief. Heb tegen vriendin toen een paar keer gezegd dat ik schrik had dat hij op een dag haar iets zou doen, maar ook dat wuifde ze weg, want ze zag hem immers graag, was stapelverliefd. Enkele maanden later heeft hij haar dan tijdens een ruzie geslagen en toen heeft zij eigenlijk pas ingezien (willen inzien) dat hij niet goed voor haar was.
Dus ja, liefde maakt blind en soms moet er (helaas) iets serieus gebeuren voordat ze doorhebben dat je gelijk had.
Ik zou als ik jou was op een rustige manier (heb ik ook telkens gedaan) zeggen wat je ervan vindt. Het heeft nu waarschijnlijk nog geen effect, maar als ze na verloop van tijd zelf 'wakkerder wordt', zal ze zeker ook wel eens nadenken over wat andere mensen gezegd hebben en haar dat hopelijk dat extra steuntje geven om ermee te stoppen.
Veel succes met dat gesprek!
heb ook ervaring met jouw verhaal eigenlijk.
-mijn beste vriendin had op een fuif een jongen leren kennen, ik was erbij die avond. Het was meteen koekenbak. Die jongen had suikerziekte en mocht dus geen alcohol drinken. Nu zag ik die avond overduidelijk dat hij zat was, maar hij had tegen haar gezegd dat hij nooit dronk. Zij geloofde hem dus. Heb het dan ook maar zo gelaten, dacht laten we wat afwachten, wou ook niet meteen de boeman zijn. Daarna bleek dat hij elke keer als we weggingen veel dronk én dan werd hij ook verbaal agressief. Heb tegen vriendin toen een paar keer gezegd dat ik schrik had dat hij op een dag haar iets zou doen, maar ook dat wuifde ze weg, want ze zag hem immers graag, was stapelverliefd. Enkele maanden later heeft hij haar dan tijdens een ruzie geslagen en toen heeft zij eigenlijk pas ingezien (willen inzien) dat hij niet goed voor haar was.
Dus ja, liefde maakt blind en soms moet er (helaas) iets serieus gebeuren voordat ze doorhebben dat je gelijk had.
Ik zou als ik jou was op een rustige manier (heb ik ook telkens gedaan) zeggen wat je ervan vindt. Het heeft nu waarschijnlijk nog geen effect, maar als ze na verloop van tijd zelf 'wakkerder wordt', zal ze zeker ook wel eens nadenken over wat andere mensen gezegd hebben en haar dat hopelijk dat extra steuntje geven om ermee te stoppen.
Veel succes met dat gesprek!
dinsdag 28 oktober 2008 om 11:17
Dankje Katrijntje voor je reactie!
Ik kan het niet, met haar praten. Ze is helemaal vol van hem. Hij heeft wel een berichtje van mij gelezen, waarin stond dat ik het zo moeilijk vind om te zien hoeveel verdriet ze heeft door hem. Hij heeft stiekem in haar telefoon smsjes zitten lezen, ook al zoiets. Toen is hij daardoor enorm lief tegen haar gaan doen, beetje slijmerig. Door een verspreking kwam ze er achter dat hij in haar telefoon had gelezen
Ik zie haar straks weer, maar ik heb gewoon geen goed begin. Ik weet niet hoe ik het moet zeggen. Want ze is nou weer in zo'n verliefde bui! Ze stuurt hem ook de hele tijd verschrikkelijk lieve smsjes, waarvan ik dan denk, die verdien je helemaal niet! Ik twijfel aan haar houden van, is het houden van of is het "verliefdheid" of is het houden van het niet alleen zijn?
Ik kan het niet, met haar praten. Ze is helemaal vol van hem. Hij heeft wel een berichtje van mij gelezen, waarin stond dat ik het zo moeilijk vind om te zien hoeveel verdriet ze heeft door hem. Hij heeft stiekem in haar telefoon smsjes zitten lezen, ook al zoiets. Toen is hij daardoor enorm lief tegen haar gaan doen, beetje slijmerig. Door een verspreking kwam ze er achter dat hij in haar telefoon had gelezen
Ik zie haar straks weer, maar ik heb gewoon geen goed begin. Ik weet niet hoe ik het moet zeggen. Want ze is nou weer in zo'n verliefde bui! Ze stuurt hem ook de hele tijd verschrikkelijk lieve smsjes, waarvan ik dan denk, die verdien je helemaal niet! Ik twijfel aan haar houden van, is het houden van of is het "verliefdheid" of is het houden van het niet alleen zijn?
zondag 23 november 2008 om 13:50
Zo even een update. Er is geen verbetering, eigenlijk is het alleen maar erger geworden. Het zijn nu elk weekend weer tranen omdat hij haar laat stikken. Ik ken niemand die zo egoistisch is. Ik moet me echt inhouden om hem niet aan te spreken. Ik hoop heel hard dat ze er na dit weekend klaar mee is, maar ik betwijfel het echt.
Ik ben eerlijk geweest en ik heb gezegd dat ik niet denk dat hij gaat veranderen. Dat ik begrijp dat ze zo gek is op hem maar dat hij haar gewoon gebruikt.
Ze gaat hem nu de waarheid zeggen en haar spullen ophalen. Ik ben benieuwd.
Ik ben eerlijk geweest en ik heb gezegd dat ik niet denk dat hij gaat veranderen. Dat ik begrijp dat ze zo gek is op hem maar dat hij haar gewoon gebruikt.
Ze gaat hem nu de waarheid zeggen en haar spullen ophalen. Ik ben benieuwd.
maandag 24 november 2008 om 22:08
Hee Ambrosia, dank voor de update. Ik ben heel benieuwd hoe het met je vriendin inderdaad is gegaan, of ze de stap wilde zetten.
Mogelijk is ze 'relatieverslaafd'. Op een ander topic heb ik melding gemaakt van een artikel uit de Vrouw van De Telegraaf, die daarover handelde. Als je het stuk wilt hebben, mail mij dan op: muisje1966 @ online.nl
Spaties voor en na de apenstaart weghalen.
Mogelijk is ze 'relatieverslaafd'. Op een ander topic heb ik melding gemaakt van een artikel uit de Vrouw van De Telegraaf, die daarover handelde. Als je het stuk wilt hebben, mail mij dan op: muisje1966 @ online.nl
Spaties voor en na de apenstaart weghalen.
