
Vriend is agressief

maandag 15 mei 2017 om 01:17
Hoi, ik zit al langer op dit forum maar heb speciaal voor dit topic even een account aangemaakt.
Mijn vriend wordt steeds heel erg agressief en ik weet niet meer wat ik kan en wil doen. We zijn al 4 jaar samen en elk weekend bij elkaar.
In het eerste jaar ging het al wat mis. Ik was bijna 16, hij 21. Zijn vorige relatie was stuk gelopen omdat zijn ex vreemd was gegaan en zij had iedereen vertelt dat hij haar zou mishandelen. Door dit alles was mijn vriend heel erg wantrouwend en begon al snel alles te controleren wat ik deed. Naïef als ik was liet ik het toe, zo wou hij altijd weten waar ik was, mocht ik niet alleen naar buiten en maakte hij nepprofielen aan om te kijken of ik vreemd zou gaan. Hier hebben we vaak ruzie over gehad en als mijn vriend boos is wordt hij heel erg agressief, hij gaat dan met dingen gooien en schreeuwen. Noemt me vaak een "k..hoer" en heeft me ooit bespuugd. Uiteindelijk kwam ik erachter dat hij via internet ironisch genoeg naar sekscontact zocht.
Destijds wou ik het uitmaken maar hij vertelde dat hij zichzelf dan van kant zou maken of mijn leven zou verpesten. Ik durfde het ook niet omdat al mijn vrienden ook zijn vrienden zijn.
Uiteindelijk ging dit over, maar de ruzies bleven, en nu 4 jaar verder nog steeds. Het gaat echt om de kleinste dingen kan hij compleet uit zijn dak gaan, vaak is dit savonds en is het sochtends weer over. Ik word er dan heel bang van, hij gaat schreeuwen, smijt met spullen en deuren en afentoe slaat hij (niet hard)
Als het over is durf ik niet met hem er over te praten want het is altijd mijn schuld en soms zegt hij sorry maar het ligt nooit aan hem maar het is altijd een reactie op iets wat ik doe. Dreigen met weggaan helpt ook niet want ik hou echt van hem, en we gaan samenwonen. Hij zegt dan "je weet hoe ik ben dan had je in het begin maar weg moeten gaan"
Afgelopen weekend ging het weer goed mis. Hij was dronken en wou seks, maar ik wou slapen (ik ben chronisch moe dus we hebben niet veel seks omdat ik er geen energie voor heb). Hij werd vervolgens zo boos dat hij alles bij elkaar heeft lopen schreeuwen, naar beneden is gegaan en vanuit daar tegen dingen is gaan trappen. Ik hoorde de buren tegen elkaar zeggen of ze de politie moesten bellen. Uiteindelijk kwam hij weer boven en begon aan mijn billen te zitten, ik duwde hem weg maar hij hield me stevig vast. Toen ik iets zei vroeg hij met wie ik wél seks had en begon te lachen, duwde me van het bed en is weer naar beneden gegaan. Vanochtend was er weer niks aan de hand.
Nu klinkt het misschien als een vreselijk persoon, maar dat is het niet. Hij heeft echt heel veel goede kanten. Maar nu we misschien zouden gaan samenwonen weet ik het niet goed meer. Soms ben ik bang dat hij me wat aandoet. Heeft iemand tips misschien? Of ervaringen, gaat dit ooit beter
worden? Ik wil namelijk agressietherapie gaan voorstellen maar vraag me af of ik daar mee verder kom
Mijn vriend wordt steeds heel erg agressief en ik weet niet meer wat ik kan en wil doen. We zijn al 4 jaar samen en elk weekend bij elkaar.
In het eerste jaar ging het al wat mis. Ik was bijna 16, hij 21. Zijn vorige relatie was stuk gelopen omdat zijn ex vreemd was gegaan en zij had iedereen vertelt dat hij haar zou mishandelen. Door dit alles was mijn vriend heel erg wantrouwend en begon al snel alles te controleren wat ik deed. Naïef als ik was liet ik het toe, zo wou hij altijd weten waar ik was, mocht ik niet alleen naar buiten en maakte hij nepprofielen aan om te kijken of ik vreemd zou gaan. Hier hebben we vaak ruzie over gehad en als mijn vriend boos is wordt hij heel erg agressief, hij gaat dan met dingen gooien en schreeuwen. Noemt me vaak een "k..hoer" en heeft me ooit bespuugd. Uiteindelijk kwam ik erachter dat hij via internet ironisch genoeg naar sekscontact zocht.
Destijds wou ik het uitmaken maar hij vertelde dat hij zichzelf dan van kant zou maken of mijn leven zou verpesten. Ik durfde het ook niet omdat al mijn vrienden ook zijn vrienden zijn.
Uiteindelijk ging dit over, maar de ruzies bleven, en nu 4 jaar verder nog steeds. Het gaat echt om de kleinste dingen kan hij compleet uit zijn dak gaan, vaak is dit savonds en is het sochtends weer over. Ik word er dan heel bang van, hij gaat schreeuwen, smijt met spullen en deuren en afentoe slaat hij (niet hard)
Als het over is durf ik niet met hem er over te praten want het is altijd mijn schuld en soms zegt hij sorry maar het ligt nooit aan hem maar het is altijd een reactie op iets wat ik doe. Dreigen met weggaan helpt ook niet want ik hou echt van hem, en we gaan samenwonen. Hij zegt dan "je weet hoe ik ben dan had je in het begin maar weg moeten gaan"
Afgelopen weekend ging het weer goed mis. Hij was dronken en wou seks, maar ik wou slapen (ik ben chronisch moe dus we hebben niet veel seks omdat ik er geen energie voor heb). Hij werd vervolgens zo boos dat hij alles bij elkaar heeft lopen schreeuwen, naar beneden is gegaan en vanuit daar tegen dingen is gaan trappen. Ik hoorde de buren tegen elkaar zeggen of ze de politie moesten bellen. Uiteindelijk kwam hij weer boven en begon aan mijn billen te zitten, ik duwde hem weg maar hij hield me stevig vast. Toen ik iets zei vroeg hij met wie ik wél seks had en begon te lachen, duwde me van het bed en is weer naar beneden gegaan. Vanochtend was er weer niks aan de hand.
Nu klinkt het misschien als een vreselijk persoon, maar dat is het niet. Hij heeft echt heel veel goede kanten. Maar nu we misschien zouden gaan samenwonen weet ik het niet goed meer. Soms ben ik bang dat hij me wat aandoet. Heeft iemand tips misschien? Of ervaringen, gaat dit ooit beter
worden? Ik wil namelijk agressietherapie gaan voorstellen maar vraag me af of ik daar mee verder kom
anoniem_346526 wijzigde dit bericht op 15-05-2017 01:33
1.63% gewijzigd
dinsdag 16 mei 2017 om 20:16
Ik bedoelde eigenlijk te zeggen dat ik de ouders mis in dit verhaal, met name omdat de TO nog een lange tijd minderjarig was in deze relatie, waardoor zij nog een zekere zeggenschap over haar hadden. Ik denk dus niet dat ouders elke foute relatie kunnen voorkomen. Jouw ouders hebben nog wat geprobeerd, maar de ouders van deze (nog lang minderjarige) TO missen wel erg in dit verhaal, vandaar dat ik mij afvroeg waarom.Dreamer schreef: ↑16-05-2017 07:59Zoals ik al eerder schreef: mijn ouders staan altijd voor mij klaar en hebben nooit geslagen. Mij niet en elkaar niet. En ja, zij zagen dat het fout ging bij mij, maar dacht je echt dat IK dat zag? Als ze erover begonnen, vlakte ik alles af. Ik bagatelliseerde, zoals TO doet.
En hij slaat immers niet hard (geen gevaar?) hij wordt alleen boos, sja, dat wordt iedereen wel eens, toch?
Zolang je kind in een dergelijke relatie blijft, kun je als ouder niet veel meer doen dan langs de zijlijn staan en hopen dat ze op tijd het licht ziet. Klaarstaan als ze eindelijk wél je hulp vraagt. Op haar inpraten zorgt alleen voor verwijdering, dan kiest ze voor hem en zijn ze haar kwijt.
Mijn excuus. Ik had het beter moeten verwoorden dan 'een stokje voor steken', want ik bedoelde eigenlijk 'iets doen om het kind te helpen zich los te weken'.
Denk overigens dat het goed zou zijn als wij standaard meer informatie krijgen als we in onze tienerjaren zijn over hoe we foute figuren aan hun gedrag kunnen herkennen in de beginstadia. Veel mensen horen erover bij Talk shows, in boeken of bepaalde websites gericht op volwassenen. Dat zou ook meer op jonge mensen gericht moeten zijn.
Ik bedoel: ik kreeg natuurlijk mee dat slaan fout was en dat ik altijd weg zou moeten gaan als iemand dat bij me deed. Maar niet kenmerken als het feit dat mishandelaars vaak het slachtoffer proberen te isoleren of altijd de schuld van hun wangedrag afschuiven bv.

dinsdag 16 mei 2017 om 23:09
Hoi bedankt voor alle reacties, ik lees allemaal mee maar reageer niet zo veel omdat er nu ineens zoveel op me af komt.
Wat betreft mijn ouders; ik ben 19 en ben in het weekend bij mijn vriend. Mijn vriend is nooit bij mij omdat ik in een buitengebied woon en daar niks te doen is. Mijn ouders krijgen er dus niks van mee, en met kerst e.d is er natuurlijk niks aan de hand. Overigens zijn mijn ouders nogsteeds bij elkaar, hebben elkaar of mij nooit geslagen en zouden dit ook niet goed keuren.
Wat betreft mijn ouders; ik ben 19 en ben in het weekend bij mijn vriend. Mijn vriend is nooit bij mij omdat ik in een buitengebied woon en daar niks te doen is. Mijn ouders krijgen er dus niks van mee, en met kerst e.d is er natuurlijk niks aan de hand. Overigens zijn mijn ouders nogsteeds bij elkaar, hebben elkaar of mij nooit geslagen en zouden dit ook niet goed keuren.

woensdag 17 mei 2017 om 13:41
Dit.Supersas09 schreef: ↑17-05-2017 07:45Praat met je ouders, echt.
Ze kunnen je helpen, daar zijn ze voor. Ondanks dat je zelf denkt van niet, er komt vaak hele zinnige praat uit ouders als je zegt dat je even met ze wil praten.![]()
Alsjeblieft praat met je ouders.
Ik kan me zo voorstellen dat je je zo eenzaam voelt.
Dat constante mooi weer spelen, het geheim houden van zijn gedrag.
Er is zo'n groot, en pijnlijk, deel van je leven dat je met niemand deelt.
Ik denk dat het je zo enorm op zal luchten om er met iemand over te praten die aan jouw kant zal staan. Onvoorwaardelijk in jouw kamp.
Je ouders houden van je, ze kunnen, en zullen, je helpen.
Als je het moeilijk vindt het gesprek aan te gaan, laat ze dan je OP lezen, die is heel helder geschreven.

Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag.
donderdag 18 mei 2017 om 09:50