Relaties
alle pijlers
Vriendin en haar moeder...
zaterdag 6 juli 2024 13:55
Ik zit met iets in mijn maag waarvan ik niet goed weet of ik het bespreekbaar moet en kan maken.
Ik heb een goede vriendin, we kennen elkaar al sinds onze schooltijd dus ongeveer 20 jaar. We zijn midden dertigers. Zij heeft een vrij lastige jeugd/leven gehad en woont o.a. daardoor nog thuis bij haar moeder. Dit is ook deels cultureel/religieus, als vrouw ga je alleen het huis uit bij trouwen. Dit aspect speelt overigens niet meer, het contact met haar vader (de "baas" in huis) is verbroken en zelf gelooft ze al lang niet meer. Neemt niet weg dat hier wel wat diepe wonden door zijn geslagen.
Hetgeen waar ik nu vaker tegenaan loop, is dat ze erg vaak haar moeder mee op sleeptouw neemt bij afspraken met haar vriendinnen (ook mij dus), of dat ze er niet bij stilstaat dat mensen het wellicht een beetje ongemakkelijk vinden om bij haar en haar moeder thuis te gaan zitten. Ik vind het geen probleem om zo nu en dan ff een bakje koffie daar met zijn 3en te drinken, maar ik kom daar voor mijn vriendin, niet haar moeder. De gesprekken zijn toch anders met iemand "erbij" die niet op het gezamenlijke level zit en je voelt je minder vrij en op je gemak.
Ook vindt ze het vervelend om naar vriendinnen toe te gaan omdat ze geen rijbewijs heeft, en dus langer moet reizen dan de mensen met een auto. Ik vind het geen punt om vaker naar haar te komen, mijn reistijd is tenslotte korter, maar het moet niet zo zijn dat ik de enige ben die reist. Mijn auto rijdt ook niet op water. Maar ja dit betekent wel dat je de druk voelt om vaker daarheen te gaan terwijl je dat al niet heel prettig vindt.
Ik weet dat ze het momenteel vrij moeilijk heeft, vrij veel jeugdtrauma komt er nu uit en is ze mee aan de slag middels therapie maar het is gewoon een lastige tijd. We praten daar ook veel over en dat vind ze fijn merk ik. En dat ze wellicht meer naar haar moeder trekt uit een soort veiligheid kan ik me ook voorstellen, maar ja nogmaals ik ben bevriend met haar, niet haar moeder. Neem aan dat ze het ook gek zou vinden als ik mijn moeder mee zou brengen naar een terras afspraak, want ja, wat moet die daarbij?
Nu nodigde ze me uit voor de film, die gaat ze met haar moeder kijken maar "ik mag gerust mee". Ik wil dus eigenlijk zeggen dat ik daar weinig trek in heb en uitleggen dat ik het sowieso niet fijn vindt als ze haar moeder overal bij betrekt en constant meeneemt. Alleen ja, moet ik dat wel zeggen? Is dit erg egoistisch van me?
Ik heb een goede vriendin, we kennen elkaar al sinds onze schooltijd dus ongeveer 20 jaar. We zijn midden dertigers. Zij heeft een vrij lastige jeugd/leven gehad en woont o.a. daardoor nog thuis bij haar moeder. Dit is ook deels cultureel/religieus, als vrouw ga je alleen het huis uit bij trouwen. Dit aspect speelt overigens niet meer, het contact met haar vader (de "baas" in huis) is verbroken en zelf gelooft ze al lang niet meer. Neemt niet weg dat hier wel wat diepe wonden door zijn geslagen.
Hetgeen waar ik nu vaker tegenaan loop, is dat ze erg vaak haar moeder mee op sleeptouw neemt bij afspraken met haar vriendinnen (ook mij dus), of dat ze er niet bij stilstaat dat mensen het wellicht een beetje ongemakkelijk vinden om bij haar en haar moeder thuis te gaan zitten. Ik vind het geen probleem om zo nu en dan ff een bakje koffie daar met zijn 3en te drinken, maar ik kom daar voor mijn vriendin, niet haar moeder. De gesprekken zijn toch anders met iemand "erbij" die niet op het gezamenlijke level zit en je voelt je minder vrij en op je gemak.
Ook vindt ze het vervelend om naar vriendinnen toe te gaan omdat ze geen rijbewijs heeft, en dus langer moet reizen dan de mensen met een auto. Ik vind het geen punt om vaker naar haar te komen, mijn reistijd is tenslotte korter, maar het moet niet zo zijn dat ik de enige ben die reist. Mijn auto rijdt ook niet op water. Maar ja dit betekent wel dat je de druk voelt om vaker daarheen te gaan terwijl je dat al niet heel prettig vindt.
Ik weet dat ze het momenteel vrij moeilijk heeft, vrij veel jeugdtrauma komt er nu uit en is ze mee aan de slag middels therapie maar het is gewoon een lastige tijd. We praten daar ook veel over en dat vind ze fijn merk ik. En dat ze wellicht meer naar haar moeder trekt uit een soort veiligheid kan ik me ook voorstellen, maar ja nogmaals ik ben bevriend met haar, niet haar moeder. Neem aan dat ze het ook gek zou vinden als ik mijn moeder mee zou brengen naar een terras afspraak, want ja, wat moet die daarbij?
Nu nodigde ze me uit voor de film, die gaat ze met haar moeder kijken maar "ik mag gerust mee". Ik wil dus eigenlijk zeggen dat ik daar weinig trek in heb en uitleggen dat ik het sowieso niet fijn vindt als ze haar moeder overal bij betrekt en constant meeneemt. Alleen ja, moet ik dat wel zeggen? Is dit erg egoistisch van me?
zaterdag 6 juli 2024 13:59
zaterdag 6 juli 2024 14:00
Dit , alleen zou ik expliciet zeggen wij gaan met zijn tweeën wel een keer samen op pad .blijfgewoonbianca schreef: ↑06-07-2024 13:59Ik zou appen “ nee, joh, ga lekker met je moeder. Voor haar ook veel leuker. Wij gaan gauw samen weer eens op pad . Wat dacht je van ..( datum ).. ? “
zaterdag 6 juli 2024 14:01
zaterdag 6 juli 2024 14:17
Ja, dit zou ik ook zo doen.blijfgewoonbianca schreef: ↑06-07-2024 13:59Ik zou appen “ nee, joh, ga lekker met je moeder. Voor haar ook veel leuker. Wij gaan gauw samen weer eens op pad . Wat dacht je van ..( datum ).. ? “
zaterdag 6 juli 2024 14:19
zaterdag 6 juli 2024 14:25
zaterdag 6 juli 2024 14:47
Nee, heeft ze niet. Ja haar slaapkamer maar ik vind mezelf wat te oud om daar samen te gaan zitten.
Juist omdat zij zich niet hoeft af te zonderen zou ik verwachten dat je dan dus vaker afspreekt bij degene die wel een eigen huis heeft. Zo groeit dat normaal gesproken toch ook, zodra er vriendinnen een eigen plek krijgen spreek je meer daar af dan bij de vriendinnen die nog thuis wonen. Gewoon voor de privacy die dat biedt. Maar vriendin heeft dat dus niet, en voelt ook niet aan dat anderen dat wel hebben.
zaterdag 6 juli 2024 14:48
Ja, vind ik ook, maar ik wil haar tegelijkertijd niet haar "veilige" persoon ontnemen in een moeilijke tijd. Ik denk al snel dat ik te bot ben...Valentijn101 schreef: ↑06-07-2024 14:25Ze is al 20 jaar je vriendin. Dan kan het toch geen probleem zijn om dit gewoon met haar te bespreken? “Goh meis, ik vind het leuk om je te zien en je moeder is een schat van een mens maar ik zou het fijn vinden als je moeder er niet elke keer bij is als we afspreken. Dat praat toch anders”
zaterdag 6 juli 2024 14:54
Vind ik deels ook. Toen ik nog niet beter wist en overal met de bus en trein heen moest, dan was dat gewoon wat het was. Daar stelde ik me op in en zo plande ik mijn afspraken. Ergens vind ik dan ook dat het gewoon 50/50 hoort te zijn, maar an sich is dit niet zo'n big deal voor me dat ik hier een punt van wil maken. Pas als ik ga merken dat ik telkens mag komen opdraven en zij altijd een probleem maakt als ze naar mij moet komen.
En soms is dat al zo, als ik naar haar kom zit ik daar gerust de hele middag, komt ze naar mij is ze voor het eten alweer weg (ook al hebben we afgesproken dat ze blijft eten). Soms wel irritant, geef ik toe. Alsof het alleen gezellig voor haar is als ze thuis kan zijn, maar dan niet het begrip tonen dat de ander dat ook zo kan voelen.
zaterdag 6 juli 2024 14:57
Weinig, moeder zit nog wel volop in de kerk en heeft daar haar vrienden/kennissen. Maar dit zijn wel allemaal mensen die vrij religieus zijn en van alles "vinden" van hoe moeder haar leven leidt en haar dochter haar leven leidt.
zaterdag 6 juli 2024 15:19
Ik zou inderdaad opperen om samen af te spreken. “Hé Wendy, zullen we op datum x samen wat leuks gaan doen”?
Als reistijd een probleem is, zou je kunnen opperen om haar op te halen bij het treinstation. Bijvoorbeeld: een picknick aan het water vlakbij Breukelen als zij in de stad Amsterdam of Utrecht woont en jij in de “polder”. Dan reis jij niet helemaal daarheen, zij reist ook een stukje en jullie reizen samen een stukje. Breukelen is natuurlijk een voorbeeld, ik weet niet waar jullie wonen maar ik denk dat je ook in het noorden/zuiden dit soort plekjes wel hebt vlakbij waar jij woont en waar zij woont.
Als reistijd een probleem is, zou je kunnen opperen om haar op te halen bij het treinstation. Bijvoorbeeld: een picknick aan het water vlakbij Breukelen als zij in de stad Amsterdam of Utrecht woont en jij in de “polder”. Dan reis jij niet helemaal daarheen, zij reist ook een stukje en jullie reizen samen een stukje. Breukelen is natuurlijk een voorbeeld, ik weet niet waar jullie wonen maar ik denk dat je ook in het noorden/zuiden dit soort plekjes wel hebt vlakbij waar jij woont en waar zij woont.
zaterdag 6 juli 2024 15:21
Ik snap je punt. Ook al is de situatie van een vriendin van mij anders, ik stoor me wel een beetje aan hetzelfde. Ik die 8 vd 10 keer daarheen gaat (goh, mijn auto rijdt ook niet op water en het is toch anderhalf uur enkele reis, terwijl zij ook een auto heeft) en dan niet met een moeder, maar met een dwarse 6 jarige die boos wordt omdat ze geen aandacht genoeg krijgt als ik er ben. Er is gewoon een vader en ze lijkt wel tijd vrij te maken voor andere vriendinnen zonder haar dochter.truffles schreef: ↑06-07-2024 14:54Vind ik deels ook. Toen ik nog niet beter wist en overal met de bus en trein heen moest, dan was dat gewoon wat het was. Daar stelde ik me op in en zo plande ik mijn afspraken. Ergens vind ik dan ook dat het gewoon 50/50 hoort te zijn, maar an sich is dit niet zo'n big deal voor me dat ik hier een punt van wil maken. Pas als ik ga merken dat ik telkens mag komen opdraven en zij altijd een probleem maakt als ze naar mij moet komen.
En soms is dat al zo, als ik naar haar kom zit ik daar gerust de hele middag, komt ze naar mij is ze voor het eten alweer weg (ook al hebben we afgesproken dat ze blijft eten). Soms wel irritant, geef ik toe. Alsof het alleen gezellig voor haar is als ze thuis kan zijn, maar dan niet het begrip tonen dat de ander dat ook zo kan voelen.
Dit speelt so wie so al sinds de geboorte en merk dat het de afgelopen twee jaar begint te irriteren. Heb het van dat rijden ook al wel eens benoemt, maar het landt niet. Dit tast voor mij de vriendschap aan. De moeite gaat naar mijn gevoel niet gelijk op, zonder noemenswaardige reden.
Ik lees dus met je mee, want ik kan heel stoer zeggen (en vind dat ook) dat je het gesprek met je vriendin moet aangaan. Ik vind het andersom net zo moeilijk om het dan zelf te doen. Ik merk dat ik de vriendschap wat aan het loslaten ben en niet meer zoveel initiatief neem en op verzoekjes om langs te komen niet inga.
Ik denk ook te lezen dat je voorbij het stadium van verwondering bent en ook wat in je frustratie/irritatie bent gekomen. Hoe belangrijk is ze voor je als vriendin? Wil je haar koste wat kost behouden? Dan wordt het denk ik toch tijd om het gesprek aan te gaan. Anders kun je er ook voor kiezen om haar (tijdelijk) wat meer als kennis te zien en dan mogelijk over een bepaalde periode dat het weer wat meer recht trekt?
zaterdag 6 juli 2024 15:24
Waarschijnlijk heeft het veel met het religieuze aspect te maken dat moeder mee moet met alles buiten de deur, aangezien dochter ongehuwd is. Als ze dan thuis maar één ruimte hebben en ze liever niet bij een ander afspreekt dat wordt het slikken of stikken denk ik. En mocht ze trouwen wordt het ipv moeder gewoon echtgenoot. Misschien dan toch maar genieten van de privacy in elk geval met dames onder elkaar te zijn, zolang het duurt.
zaterdag 6 juli 2024 16:20
zaterdag 6 juli 2024 16:22
zaterdag 6 juli 2024 16:27
Ik maakte ook die vergelijking in mijn hoofd. Hoe zou je het vinden als je vriendin zou blijven eten en dan toch ineens weer niet, want vriend heeft liever dat ze thuis eet/is zo zielig alleen thuis/whatever?
zaterdag 6 juli 2024 18:14
Ik ook.
Ik heb ook geen rijbewijs. Maar het is niet zo dat ik dan altijd langer moet reizen. En als dat wel zo is, dan is dat niet erger of minder erg dan iemand die lang in een auto moet zitten, bezinekosten en parkeergeld moet betalen etc.
Dus ik zou iets afspreken wat dicht bij een station zit volgende keer.
zaterdag 6 juli 2024 18:32
Nee, daar heeft het niets mee te maken. Een echtgenoot zal er ook niet komen want ze wil niet trouwen, liefst zelfs niets met mannen te maken hebben. Juist door wat ze allemaal meegemaakt heeft onder "het geloof".slekire schreef: ↑06-07-2024 15:24Waarschijnlijk heeft het veel met het religieuze aspect te maken dat moeder mee moet met alles buiten de deur, aangezien dochter ongehuwd is. Als ze dan thuis maar één ruimte hebben en ze liever niet bij een ander afspreekt dat wordt het slikken of stikken denk ik. En mocht ze trouwen wordt het ipv moeder gewoon echtgenoot. Misschien dan toch maar genieten van de privacy in elk geval met dames onder elkaar te zijn, zolang het duurt.
zaterdag 6 juli 2024 18:46
Grappig, mijn vriendin heeft ook net zo'n vriendin als jij, waar ze vaak over klaagt. Ze vindt oprecht dat mensen met een auto veel flexibeler zijn en dus naar haar kunnen komen. Even voor de goede orde; we wonen allebei in dezelfde stad en haar reistijd is ongeveer 20 min meer (zij 3 kwartier, ik 20-25 min).NomenNesci0 schreef: ↑06-07-2024 15:21Ik snap je punt. Ook al is de situatie van een vriendin van mij anders, ik stoor me wel een beetje aan hetzelfde. Ik die 8 vd 10 keer daarheen gaat (goh, mijn auto rijdt ook niet op water en het is toch anderhalf uur enkele reis, terwijl zij ook een auto heeft) en dan niet met een moeder, maar met een dwarse 6 jarige die boos wordt omdat ze geen aandacht genoeg krijgt als ik er ben. Er is gewoon een vader en ze lijkt wel tijd vrij te maken voor andere vriendinnen zonder haar dochter.
Dit speelt so wie so al sinds de geboorte en merk dat het de afgelopen twee jaar begint te irriteren. Heb het van dat rijden ook al wel eens benoemt, maar het landt niet. Dit tast voor mij de vriendschap aan. De moeite gaat naar mijn gevoel niet gelijk op, zonder noemenswaardige reden.
Ik lees dus met je mee, want ik kan heel stoer zeggen (en vind dat ook) dat je het gesprek met je vriendin moet aangaan. Ik vind het andersom net zo moeilijk om het dan zelf te doen. Ik merk dat ik de vriendschap wat aan het loslaten ben en niet meer zoveel initiatief neem en op verzoekjes om langs te komen niet inga.
Ik denk ook te lezen dat je voorbij het stadium van verwondering bent en ook wat in je frustratie/irritatie bent gekomen. Hoe belangrijk is ze voor je als vriendin? Wil je haar koste wat kost behouden? Dan wordt het denk ik toch tijd om het gesprek aan te gaan. Anders kun je er ook voor kiezen om haar (tijdelijk) wat meer als kennis te zien en dan mogelijk over een bepaalde periode dat het weer wat meer recht trekt?
Als je allebei een auto hebt zou ik me er helemaal aan storen. Heb je al eens de uitnodiging omgekeerd? Als zij je uitnodigt, vragen of zij anders een keer bij jou komt? Met die "een keer" geef je al aan dat je vindt dat je vaak genoeg bij haar komt.
Zegt ze dat ze niet kan, zeg je; oké, 'n andere keer dan.
Ik begrijp jou ook!
Ik denk dat ik het een keer ga aankaarten (heb nl nog iets anders) en dan kijken wat de reactie is. Ik vind haar in veel dingen vrij egoistisch en wat kinderlijk redeneren (er is mij van alles aangedaan en niemand bekommerde zich om mij) en tot op zekere hoogte is dat verklaarbaar en heb ik begrip, maar dan nog mag ik zelf bepalen of ik er trek in heb. Misschien een goed idee om het contact wat te degraderen naar kennis, dat verlaagt de verwachtingen die ik heb.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
