Relaties
alle pijlers
Wat een cliché toch eigenlijk
dinsdag 25 november 2008 om 17:20
"Op ieder postje past een dekseltje".
Right. Ik geloof er niet in, eerlijk gezegd. Nu zal ik vast niet de enige zijn met een nogal bizarre geest en excentriek gedrag, maar zijn daar ook al dekseltjes voor?
Ik ben niet de makkelijkste. Ik heb bovendien een bewogen leven (met name in het verleden) en ik kan me geen man ter wereld in denken die mij na een tijdje nog leuk genoeg vindt om bij mij te blijven. Oud worden en bij elkaar blijven? Sprookjes zijn het wat mij betreft.
Zo zou ik om te beginnen al nooit -mocht ik een relatie krijgen- elke nacht bij elkaar willen slapen. Ik heb mijn eigen ruimte extreem nodig. Niet echt het toppunt van romantiek. Ook heb ik niet de behoefte mijn diepste zielenroerselen te delen. Het zijn ook zielenroerselen met een nogal pervers, morbide en macaber tinje.
Overigens kies ik daar zélf niet voor, maar dit is mijn gehele zijn.
Ja, niet om mij te verschuilen achter het volgende hoor, maar: ik kamp met een persoonlijkheidsstoornis. Een vrij ernstige. Wie wil daar nu bij zijn? Ik kan dat aardig in toom houden, maar maar gedeeltelijk.
In het verleden heb ik mij bezondigd aan allerlei verslavingen, al kon ik dat aardig verbergen onder het om van "ik ben jong en moet alles toch eens uitproberen". Sommige uitingen van zelfdestructrief gedrag zijn behoorlijk zichtbaar en ik lieg daarover.
Ik héb de fout gemaakt eerlijk te zijn daarover. Dan beland je in feite in een hulpverlenersrelatie en daar heb ik als vanzelfsprekend geen trek in. Mijn strategie voor een potentiele volgende relatie is dan ook: mondje dicht.
Hoe belangrijk is het om het verleden kenbaar te maken aan je geliefde? En dan heb ik het niet over de gangbare depressies, maar zaken die veel verder gaan dan enkel dat.
Hoop op een leuke relatie heb ik eigenlijk niet meer. Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie. Dat overtuigt me al helemaal in het geloof dat ik zo abnormaal ben dat er geeneens een putdeksel past op mijn potje.
Zal ik nu echt eindigen als kattenvrouwtje die enkel nog alleentjes sonates van Beethoven beluistert als hoogepunt van de dag?
Wie wil zich inlaten met een bizar iemand en een einzelganger?
't Is weer winter en dan overvalt me dat wel. Interesse van mannen genoeg, maar blijverdjes zijn er niet bij.
Achja, ik kan ook prima zaken alleen zelf uitvoeren en mis niet per se een maatje of een geliefde. Maar we zijn sociale beesten die verlangen naar relaties. Veranderen kan toch op zekere hoogte, maar ik zal nooit iemand worden die zich gelukkig voelt in een Vinexwijk met een labrador en gezinswagen voor de deur.
Freaks aller landen, verenigt U?
En dan ben ik zelf ook zo'n hypocrieteling die het liefst niet met iemand die net zoals ik een relatie zou willen.
Herkenbaar?
PS: dit is geen zielig egodocument. Ik vraag me echt gewoon af hoe men dat toch doet, relaties.
Right. Ik geloof er niet in, eerlijk gezegd. Nu zal ik vast niet de enige zijn met een nogal bizarre geest en excentriek gedrag, maar zijn daar ook al dekseltjes voor?
Ik ben niet de makkelijkste. Ik heb bovendien een bewogen leven (met name in het verleden) en ik kan me geen man ter wereld in denken die mij na een tijdje nog leuk genoeg vindt om bij mij te blijven. Oud worden en bij elkaar blijven? Sprookjes zijn het wat mij betreft.
Zo zou ik om te beginnen al nooit -mocht ik een relatie krijgen- elke nacht bij elkaar willen slapen. Ik heb mijn eigen ruimte extreem nodig. Niet echt het toppunt van romantiek. Ook heb ik niet de behoefte mijn diepste zielenroerselen te delen. Het zijn ook zielenroerselen met een nogal pervers, morbide en macaber tinje.
Overigens kies ik daar zélf niet voor, maar dit is mijn gehele zijn.
Ja, niet om mij te verschuilen achter het volgende hoor, maar: ik kamp met een persoonlijkheidsstoornis. Een vrij ernstige. Wie wil daar nu bij zijn? Ik kan dat aardig in toom houden, maar maar gedeeltelijk.
In het verleden heb ik mij bezondigd aan allerlei verslavingen, al kon ik dat aardig verbergen onder het om van "ik ben jong en moet alles toch eens uitproberen". Sommige uitingen van zelfdestructrief gedrag zijn behoorlijk zichtbaar en ik lieg daarover.
Ik héb de fout gemaakt eerlijk te zijn daarover. Dan beland je in feite in een hulpverlenersrelatie en daar heb ik als vanzelfsprekend geen trek in. Mijn strategie voor een potentiele volgende relatie is dan ook: mondje dicht.
Hoe belangrijk is het om het verleden kenbaar te maken aan je geliefde? En dan heb ik het niet over de gangbare depressies, maar zaken die veel verder gaan dan enkel dat.
Hoop op een leuke relatie heb ik eigenlijk niet meer. Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie. Dat overtuigt me al helemaal in het geloof dat ik zo abnormaal ben dat er geeneens een putdeksel past op mijn potje.
Zal ik nu echt eindigen als kattenvrouwtje die enkel nog alleentjes sonates van Beethoven beluistert als hoogepunt van de dag?
Wie wil zich inlaten met een bizar iemand en een einzelganger?
't Is weer winter en dan overvalt me dat wel. Interesse van mannen genoeg, maar blijverdjes zijn er niet bij.
Achja, ik kan ook prima zaken alleen zelf uitvoeren en mis niet per se een maatje of een geliefde. Maar we zijn sociale beesten die verlangen naar relaties. Veranderen kan toch op zekere hoogte, maar ik zal nooit iemand worden die zich gelukkig voelt in een Vinexwijk met een labrador en gezinswagen voor de deur.
Freaks aller landen, verenigt U?
En dan ben ik zelf ook zo'n hypocrieteling die het liefst niet met iemand die net zoals ik een relatie zou willen.
Herkenbaar?
PS: dit is geen zielig egodocument. Ik vraag me echt gewoon af hoe men dat toch doet, relaties.
dinsdag 2 december 2008 om 09:03
quote:Winston schreef op 01 december 2008 @ 21:20:
[...]
Als je een persoonlijkheidsstoornis hebt, kom je misschien de zelfde problemen tegen als die 99% anderen, maar de manier hoe je er mee omgaat is een stuk anders. Met een PS denk je nml anders als die 99%, dus zijn sommige zaken een stuk verwarrender.
Als je bovengemiddeld intelligent bent kun je 'normaal' gedrag perfect simuleren, vaak al vanaf jonge leeftijd, dus er is vrijwel niemand die iets van je merkt en daar rekening mee kan houden. Fast forward dit gedrag en het komt uiteindelijk naar boven, in een depressie, manie of ander zelfdestructief gedrag.
Ik zeg niet dat dit hier aan de hand is, daarvoor ken ik digi niet goed genoeg. Wat ik wil zeggen is dat je haar situatie niet 1 op 1 kan vertalen naar 'normale' mensen.
Ik pik dit er even uit, want dit is exáct hoe het is gegaan. Ik heb heel lang de facade vol kunnen houden tot 3,5 jaar geleden. Toen ´knapte´ er iets in me. Een jaar later ben ik begonnen met therapie en medicatie. Op mijn zeventiende heb ik twee keer gesneden en daar zie je de littekens nog van, maar tot mijn 21ste deed ik dat niet meer. Daarna frequent, en toen kwamen de drugs, alcohol en overmatige seks.
Soundpost, je hebt helemaal gelijk. Superpost. Heejhallo, ik ga ook zeker proberen te denken zoals jij het beschreef. Ook over die eenzaamheid: dat voelt voor mij inderdaad sneu. Dat ik geen grote vriendengroepjes heb. Ik heb wel kenissen en een paar vrienden, maar laat me meestal meeslepen naar feestjes door 1 vriendin waar ik dan omga met mensen die ik niet ken. Ze zijn altijd wel erg aardig enzovoorts, en geinteresseerd, maar niet meer dan dat. Terwijl die ene vriendin dan massa's telefoonnummers scoort. Dan voel ik me een loser.
Gister ben ik wel uitgeweest met een vriend van me, en hebben even gepraat over dit soort zaken. Ik heb hem veel pijn gedaan, maar was toen dermate onder invloed dat dat voor hem excuus genoeg is. Hij zei dat het tot het verleden behoort. Dat voelde goed.
Helaas werd ik zo dronken als ik weet niet wat (maar zonder sterke drank, want dat houd ik nog steeds vol en als ex-veeldrinker vind ik dat vrij knap van mezelf) en lazerde ik met mijn 12cm-hakken van de trap naar mijn kot. Mijn rug is bont en blauw en ik heb een enorme snee in mijn voorhoofd.
Lullig
[...]
Als je een persoonlijkheidsstoornis hebt, kom je misschien de zelfde problemen tegen als die 99% anderen, maar de manier hoe je er mee omgaat is een stuk anders. Met een PS denk je nml anders als die 99%, dus zijn sommige zaken een stuk verwarrender.
Als je bovengemiddeld intelligent bent kun je 'normaal' gedrag perfect simuleren, vaak al vanaf jonge leeftijd, dus er is vrijwel niemand die iets van je merkt en daar rekening mee kan houden. Fast forward dit gedrag en het komt uiteindelijk naar boven, in een depressie, manie of ander zelfdestructief gedrag.
Ik zeg niet dat dit hier aan de hand is, daarvoor ken ik digi niet goed genoeg. Wat ik wil zeggen is dat je haar situatie niet 1 op 1 kan vertalen naar 'normale' mensen.
Ik pik dit er even uit, want dit is exáct hoe het is gegaan. Ik heb heel lang de facade vol kunnen houden tot 3,5 jaar geleden. Toen ´knapte´ er iets in me. Een jaar later ben ik begonnen met therapie en medicatie. Op mijn zeventiende heb ik twee keer gesneden en daar zie je de littekens nog van, maar tot mijn 21ste deed ik dat niet meer. Daarna frequent, en toen kwamen de drugs, alcohol en overmatige seks.
Soundpost, je hebt helemaal gelijk. Superpost. Heejhallo, ik ga ook zeker proberen te denken zoals jij het beschreef. Ook over die eenzaamheid: dat voelt voor mij inderdaad sneu. Dat ik geen grote vriendengroepjes heb. Ik heb wel kenissen en een paar vrienden, maar laat me meestal meeslepen naar feestjes door 1 vriendin waar ik dan omga met mensen die ik niet ken. Ze zijn altijd wel erg aardig enzovoorts, en geinteresseerd, maar niet meer dan dat. Terwijl die ene vriendin dan massa's telefoonnummers scoort. Dan voel ik me een loser.
Gister ben ik wel uitgeweest met een vriend van me, en hebben even gepraat over dit soort zaken. Ik heb hem veel pijn gedaan, maar was toen dermate onder invloed dat dat voor hem excuus genoeg is. Hij zei dat het tot het verleden behoort. Dat voelde goed.
Helaas werd ik zo dronken als ik weet niet wat (maar zonder sterke drank, want dat houd ik nog steeds vol en als ex-veeldrinker vind ik dat vrij knap van mezelf) en lazerde ik met mijn 12cm-hakken van de trap naar mijn kot. Mijn rug is bont en blauw en ik heb een enorme snee in mijn voorhoofd.
Lullig
dinsdag 2 december 2008 om 09:07
DIana_Charite, bedankt! Al weet ik niet waar ik het aan verdiend heb
Neehoor, ik vind het niet erg als jullie theorieen op me loslaten. Als ze maar een beetje positief zijn, want ik heb ooit ook mogen lezen dat ik vast een crackwhore was en dat is niet bepaald constructief.
Over aandacht vragen: dat doe je natuurlijk altijd als je een topic opent. Maar dit is niet de aandacht waaar ik naar op zoek ben natuurlijk, als in: ik heb liever dat iedereen me een lief mens vindt enzo. Niet dat ik jullie meedenken wil bagatelliseren, helemaal niet juist. Maar met mijn negatieve eigenschappen sta ik niet zo graag in de kijker, maar dit is een forum met onbekenden en een hoop intelligente mensen en dan vraag je raad
Neehoor, ik vind het niet erg als jullie theorieen op me loslaten. Als ze maar een beetje positief zijn, want ik heb ooit ook mogen lezen dat ik vast een crackwhore was en dat is niet bepaald constructief.
Over aandacht vragen: dat doe je natuurlijk altijd als je een topic opent. Maar dit is niet de aandacht waaar ik naar op zoek ben natuurlijk, als in: ik heb liever dat iedereen me een lief mens vindt enzo. Niet dat ik jullie meedenken wil bagatelliseren, helemaal niet juist. Maar met mijn negatieve eigenschappen sta ik niet zo graag in de kijker, maar dit is een forum met onbekenden en een hoop intelligente mensen en dan vraag je raad
dinsdag 2 december 2008 om 09:35
Feliciaatje; nu je het zo stelt, ben ik het ermee eens. Kip en het ei verhaal wellicht. Als je niet zo doorsnee bent, krijg je als vanzelf al die aandacht, ook als je het eigenlijk liever niet wilt. En zoals ik al zei; digi is nou eenmaal een bijzondere persoonlijkheid, dus dan kun je er al gauw heel veel over schrijven. Digi, dat moet je eigenlijk als iets positiefs zien. Dat jij nou eenmaal interessant genoeg bent om over te praten!
Denk dat jij ook niet happy zou zijn als grijze muis. Alhoewel, je zou dan niet beter weten..
Ook ik vind dit een zeer interessante discussie, niet bedoeld om jou als studie-object te classificeren. Ik was ook vaak degene over wie anderen een hoop te vertellen hadden, ik beschouwde dat maar als een eer.
Over eenzaamheid; jij geeft aan dat je niet massa's vrienden hebt. Weet je, ik geloof er niet zo in dat je tig echte vrienden kunt hebben. Als je er 1 of 2 hebt waar je alles mee kunt delen, dan mag je heel gelukkig zijn. Je moet je niet blind staren op anderen die 300 vriendjes op hyves hebben, of altijd omringd zijn door groepen. Zijn dat écht allemaal vrienden, door dik en dun? Vaak is het gebakken lucht, leuk zolang alles goed gaat. Of zolang je het goed genoeg doet om mee te kunnen pronken. Maar daar draait het niet om..
bovendien kun je soms enorm teleurgesteld raken van iemand van wie je dacht, dat het een goede vriend was. Dus het is niet zaligmakend.
Denk dat jij ook niet happy zou zijn als grijze muis. Alhoewel, je zou dan niet beter weten..
Ook ik vind dit een zeer interessante discussie, niet bedoeld om jou als studie-object te classificeren. Ik was ook vaak degene over wie anderen een hoop te vertellen hadden, ik beschouwde dat maar als een eer.
Over eenzaamheid; jij geeft aan dat je niet massa's vrienden hebt. Weet je, ik geloof er niet zo in dat je tig echte vrienden kunt hebben. Als je er 1 of 2 hebt waar je alles mee kunt delen, dan mag je heel gelukkig zijn. Je moet je niet blind staren op anderen die 300 vriendjes op hyves hebben, of altijd omringd zijn door groepen. Zijn dat écht allemaal vrienden, door dik en dun? Vaak is het gebakken lucht, leuk zolang alles goed gaat. Of zolang je het goed genoeg doet om mee te kunnen pronken. Maar daar draait het niet om..
bovendien kun je soms enorm teleurgesteld raken van iemand van wie je dacht, dat het een goede vriend was. Dus het is niet zaligmakend.
dinsdag 2 december 2008 om 09:43
Goh Julus, zo had ik het nog niet bekeken, dat van dat trots mogen zijn op mijn bijzondere persoonlijkheid. Wat ik nu ga zeggen schaam ik me wel voor, maar het is typerend voor negatieve gedachten: ik denk bij een topic dat ik open over wat minder luchtige zaken dan fluffy schoentjes, dat mensen dan graag me exact willen vertellen wat ik moet doen, dat ze me helemaal denken te kennen en zichzelf compleet op de borst kloppen omdat ze oh zo slim en empathisch zijn.
Heb dit gevoel nu trouwens niet. En ik wil jullie allemaal een veer in de aars steken vanwege jullie doordachte en constructieve postings.
Van die vrienden: ik weet het rationeel wel hoor. Laatst zag ik een vriendin die me al een jaar ofzo niet had gecontacteerd, en dat vond ik zo onbeleefd (ben wel op haar trouwerij geweest). We stonden in principe altijd voor elkaar klaar, maar toen ik eens tijdens een paniekaanval belde, werd ze kwaad op me. Dat voelde echt als backstabbing, omdat ik altijd naar haar luisterde. Toen ik haar tegenkwam heb ik het luchtig gehouden en niet gezegd dat ik op een depressie afsteven. Dat is wat mij betreft finaal voorbij, dat soort contact.
Heb dit gevoel nu trouwens niet. En ik wil jullie allemaal een veer in de aars steken vanwege jullie doordachte en constructieve postings.
Van die vrienden: ik weet het rationeel wel hoor. Laatst zag ik een vriendin die me al een jaar ofzo niet had gecontacteerd, en dat vond ik zo onbeleefd (ben wel op haar trouwerij geweest). We stonden in principe altijd voor elkaar klaar, maar toen ik eens tijdens een paniekaanval belde, werd ze kwaad op me. Dat voelde echt als backstabbing, omdat ik altijd naar haar luisterde. Toen ik haar tegenkwam heb ik het luchtig gehouden en niet gezegd dat ik op een depressie afsteven. Dat is wat mij betreft finaal voorbij, dat soort contact.
dinsdag 2 december 2008 om 09:53
Digi, mensen posten omdat ze waarschijnlijk heel veel herkennen, en misschien wel ooit een zelfde proces hebben doorlopen. Of men herkent een deel van je verhaal, en willen je laten inzien dat het heus niet zo negatief is als jij denkt.
Het is ook hier geven en nemen, eigenlijk; als ik in de shit zit, krijg ik hier steun en medeleven. Als een ander het moeilijk heeft, probeer ik hetzelfde te doen.
Dat negatieve denken is funest, I know. Op een gegeven moment ben je ervan overtuigd dat het zo is, en niet anders. Maar als tien mensen er iets positiefs in zien, dan wordt het lastg om vast te houden aan je eigen negatieve gedachte. Er zal dan toch een kern van waarheid in zitten...
Ik denk, dat het deels met controledwang te maken heeft. Je bent bang om je eigen gedachten los te laten, want daar heb je alle invloed op. Zodra je het loslaat, geef je in feite de controle aan een ander. Het maakt je stuurloos, je vraagt je af of je wel op die ander kunt vertrouwen. Dat vertrouwen is nog zo'n puntje. Denk dat jij het vertrouwen in veel mensen kwijt bent?
Dan is het veilig om vast te houden aan je eigen manier van denken, en doen. Dat is wat je kent, maar niet per definitie het beste..
Het is ook hier geven en nemen, eigenlijk; als ik in de shit zit, krijg ik hier steun en medeleven. Als een ander het moeilijk heeft, probeer ik hetzelfde te doen.
Dat negatieve denken is funest, I know. Op een gegeven moment ben je ervan overtuigd dat het zo is, en niet anders. Maar als tien mensen er iets positiefs in zien, dan wordt het lastg om vast te houden aan je eigen negatieve gedachte. Er zal dan toch een kern van waarheid in zitten...
Ik denk, dat het deels met controledwang te maken heeft. Je bent bang om je eigen gedachten los te laten, want daar heb je alle invloed op. Zodra je het loslaat, geef je in feite de controle aan een ander. Het maakt je stuurloos, je vraagt je af of je wel op die ander kunt vertrouwen. Dat vertrouwen is nog zo'n puntje. Denk dat jij het vertrouwen in veel mensen kwijt bent?
Dan is het veilig om vast te houden aan je eigen manier van denken, en doen. Dat is wat je kent, maar niet per definitie het beste..
dinsdag 2 december 2008 om 09:54
Nee, ik zou zo iemand ook niet meer hoeven zien. Als ze je op zo'n kwetsbaar moment laat zitten, dan maar niet. Heb je er in de toekomst ook geen zak meer aan.
Ik heb precies zo'n ervaring en weet je, ik ben alleen maar blij dat ik van dat gezeik af ben. Heb urenlang met haar gepraat over al haar sores, maar kreeg niks terug. Nu is het lekker rustig
Ik heb precies zo'n ervaring en weet je, ik ben alleen maar blij dat ik van dat gezeik af ben. Heb urenlang met haar gepraat over al haar sores, maar kreeg niks terug. Nu is het lekker rustig
dinsdag 2 december 2008 om 09:55
Hoi Digi,
Zit al een paar daagjes mee te lezen op je topic, en er is een gevoel wat ik heel sterk heb bij het lezen van je verhalen... namelijk dat je bevestiging zoekt. Je hebt BPS en je bent anders dan anderen, en zelf ben je daar (denk ik) best trots op (niet op de bPS, maar wel dat je mooi, slim, anders ed bent). Ik krijg de indruk dat jij dit graag keer op keer bevestigd wilt hebben. En dat is misschien wel weer een uiting van je BPS, door het zoeken naar die bevestiging raak je in de problemen.
Het is dus een 'probleem' voor je. Kun je geen manier vinden om trots op jezelf te zijn en andere mensen niet zo hard nodig te hebben om je eigenwaarde hoog te houden? Dus je 'valkuil' vervangen voor iets constructievers/minder schadelijks?
Probeer je eerst eens te bedenken waarom je dat zo nodig hebt.. Misschien zit ik er helemaal naast Digi, maar je moet maar denken; it takes one to recognize one.
Zit al een paar daagjes mee te lezen op je topic, en er is een gevoel wat ik heel sterk heb bij het lezen van je verhalen... namelijk dat je bevestiging zoekt. Je hebt BPS en je bent anders dan anderen, en zelf ben je daar (denk ik) best trots op (niet op de bPS, maar wel dat je mooi, slim, anders ed bent). Ik krijg de indruk dat jij dit graag keer op keer bevestigd wilt hebben. En dat is misschien wel weer een uiting van je BPS, door het zoeken naar die bevestiging raak je in de problemen.
Het is dus een 'probleem' voor je. Kun je geen manier vinden om trots op jezelf te zijn en andere mensen niet zo hard nodig te hebben om je eigenwaarde hoog te houden? Dus je 'valkuil' vervangen voor iets constructievers/minder schadelijks?
Probeer je eerst eens te bedenken waarom je dat zo nodig hebt.. Misschien zit ik er helemaal naast Digi, maar je moet maar denken; it takes one to recognize one.
dinsdag 2 december 2008 om 10:07
Over vrienden: ik heb er momenteel geen één. Nul, niemand.
Ik had twee echte vriendinnen, maar toen werd ik ziek. Zo ziek dat ik was opgegeven, kanker uitgezaaid enzovoort.
De ene vriendin kon dat niet aan en ik las in haar ogen mijn eigen doodsvonnis. Niet echt motiverend als je besloten hebt er toch in te geloven dat je blijft leven, zoals ik. Zij kon het niet meer aan en bleef op een gegeven moment gewoon weg.
Mijn andere vriendin, die als een zus voor me was, is nu kwaad op me. Waarom? Omdat ik te weinig contact met hààr opnam tijdens de ziekte, ze voelde zich "overbodig". Vier jaar later is ze nog altijd beledigd.
Beide waren vriendinnen die ik al meer dan 10 jaar kende.
Hun houding, hun "verraad", zoals ik het toen interpreteerde, heeft me heel diep gekwetst. Ik heb nu, in een ander land, met een nieuw leven (letterlijk voel ik het soms zo: een nieuw leven na de kanker) geen vrienden. Ik ben nog niet over dat verlies heen, van toen.
Vind ik dat erg? Nee, niet meer. Ik ben niet meer jaloers op anderen met tientallen kennissen en vrienden, ik heb uit ervaring geleerd dat het, wanneer het er écht op aankomt, uiteindelijk niets hoeft te betekenen.
Daarom, zoals ik in mijn allereerste post hier al zei: ik heb eerst maar eens geaccepteerd dat je echt alleen bent in dit leven. En alls wat er bij komt, aan vriendschap, liefde, herkenning en erkenning, is meegenomen.
Ik hoop ooit weer een echte vriendin te hebben, maar mijn houding ten opzichte van wat vriendschap is is voorgoed veranderd.
Sorry voor deze depressief lijkende post; ik bedoel het namelijk niet negatief. Ik probeer te zeggen dat ook het hebben van (veel) vrienden geen garantie is om niet alleen te zijn.
Ik had twee echte vriendinnen, maar toen werd ik ziek. Zo ziek dat ik was opgegeven, kanker uitgezaaid enzovoort.
De ene vriendin kon dat niet aan en ik las in haar ogen mijn eigen doodsvonnis. Niet echt motiverend als je besloten hebt er toch in te geloven dat je blijft leven, zoals ik. Zij kon het niet meer aan en bleef op een gegeven moment gewoon weg.
Mijn andere vriendin, die als een zus voor me was, is nu kwaad op me. Waarom? Omdat ik te weinig contact met hààr opnam tijdens de ziekte, ze voelde zich "overbodig". Vier jaar later is ze nog altijd beledigd.
Beide waren vriendinnen die ik al meer dan 10 jaar kende.
Hun houding, hun "verraad", zoals ik het toen interpreteerde, heeft me heel diep gekwetst. Ik heb nu, in een ander land, met een nieuw leven (letterlijk voel ik het soms zo: een nieuw leven na de kanker) geen vrienden. Ik ben nog niet over dat verlies heen, van toen.
Vind ik dat erg? Nee, niet meer. Ik ben niet meer jaloers op anderen met tientallen kennissen en vrienden, ik heb uit ervaring geleerd dat het, wanneer het er écht op aankomt, uiteindelijk niets hoeft te betekenen.
Daarom, zoals ik in mijn allereerste post hier al zei: ik heb eerst maar eens geaccepteerd dat je echt alleen bent in dit leven. En alls wat er bij komt, aan vriendschap, liefde, herkenning en erkenning, is meegenomen.
Ik hoop ooit weer een echte vriendin te hebben, maar mijn houding ten opzichte van wat vriendschap is is voorgoed veranderd.
Sorry voor deze depressief lijkende post; ik bedoel het namelijk niet negatief. Ik probeer te zeggen dat ook het hebben van (veel) vrienden geen garantie is om niet alleen te zijn.
dinsdag 2 december 2008 om 10:07
Snap ik wel, van die bevestiging. Als je anders bent dan anderen, vaak te horen krijgt dat men je niet snapt, de deksel op je neus hebt gehad, dan ga je twijfelen aan jezelf. Je krijgt tegenstrijdige signalen; ze vinden je knap en slim, maar toch wil het met bepaalde dingen niet lukken. Klopt voor je gevoel gewoon niet, en dat wil digi helder zien te krijgen.
Het enige wat ik erover kan zeggen is; leg zelf niet de nadruk op je intelligentie en je uiterlijk, dat is niet nodig, omdat anderen dat zelf ook snel genoeg door hebben. Denk dat dat een stuk leuker wordt ontvangen, en dan wordt de rest ook wat makkkelijker.
Je moet het zo zien digi; voor alles wat doorsnee is, is er een grote groep afnemers. Maar voor het exclusieve is er een select groepje dat interesse heeft. Dat geldt ook voor jou. Waar wil je liever toe behoren?
Het enige wat ik erover kan zeggen is; leg zelf niet de nadruk op je intelligentie en je uiterlijk, dat is niet nodig, omdat anderen dat zelf ook snel genoeg door hebben. Denk dat dat een stuk leuker wordt ontvangen, en dan wordt de rest ook wat makkkelijker.
Je moet het zo zien digi; voor alles wat doorsnee is, is er een grote groep afnemers. Maar voor het exclusieve is er een select groepje dat interesse heeft. Dat geldt ook voor jou. Waar wil je liever toe behoren?
dinsdag 2 december 2008 om 10:07
Jaella, ik weet het niet. Soms denk ik: ja ik ben anders, ik ben cool, men vindt me interessant, ben ik ook, blablabla. Maar vaker denk ik: ik ben anders, ik ben gek, ik ben niet cool, mensen vinden me maar raar en ik zou graag wat meer lijken op de gemiddelde mens. Ik zeg altijd: ik heb een paar extreme facetten meegekregen maar een te slap karakter om daarmee te dealen.
Op BPS ben ik uiteraard niet trots. Ik schaam me. Het is tegenwoordig ook zo'n modeziekte, er bestaan websites waar men trots vertelt hoe vaak ze snijden en dergelijke. Walgelijk.
En ik mag wel trots zijn op mijn intelligentie natuurlijk, ook al is dat gewoon een product van leuk DNA. Ik heb nooit ene fluit hoeven doen op school en zelfs op de uni kan ik met een halve dag leren hoge punten scoren. Mijn uiterlijk: ik was een extreem mooi kind en wist al heel vroeg dat je daar veel mee gedaan kon krijgen. Helaas, het tij keerde, ik was een magere bonenstaak als puber met puisten en vet haar. Ik kwam nooit in de zon en was bleek. Echt lelijk dus. Toen ik eenmaal heupen kreeg, medicatie voor acne slikte en dat dat dus verdween, voelde ik me al beter. Nog niet mooi, want ik had geen borsten. Dan maar een borstvergroting. Ik heb mezelf nooit echt mooi gevonden, maar juist door mensen die mij vertelden dat ik mooi was, ging ik het geloven. Eerst dacht ik nog dat mannen keken omdat ik zo lelijk was, maar later kwam ik erachter dat het toch echt was omdat ze me een mooie dame vonden.
Julus, ik denk dat het inderdaad zo werkt. Ik ben een cynicus. Ik zeg altijd: "ik had ooit idealen. Toen was ik 5" Nu heb ik geen idealen meer, ben een echte hedonist, ken God noch gebod en ben de normen en waarden 'ontstegen'. Da's aan de ene kant heel bevrijdend, aan de andere kant eenzaam. Vroeger pakte ik een boterham met pindakaas in en ging ik op zondag de kerken langs. Om naar het gezang te luisteren. Al die mensen, die hoorden ergens bij. Ik niet. En da's nu nog steeds zo.
Op BPS ben ik uiteraard niet trots. Ik schaam me. Het is tegenwoordig ook zo'n modeziekte, er bestaan websites waar men trots vertelt hoe vaak ze snijden en dergelijke. Walgelijk.
En ik mag wel trots zijn op mijn intelligentie natuurlijk, ook al is dat gewoon een product van leuk DNA. Ik heb nooit ene fluit hoeven doen op school en zelfs op de uni kan ik met een halve dag leren hoge punten scoren. Mijn uiterlijk: ik was een extreem mooi kind en wist al heel vroeg dat je daar veel mee gedaan kon krijgen. Helaas, het tij keerde, ik was een magere bonenstaak als puber met puisten en vet haar. Ik kwam nooit in de zon en was bleek. Echt lelijk dus. Toen ik eenmaal heupen kreeg, medicatie voor acne slikte en dat dat dus verdween, voelde ik me al beter. Nog niet mooi, want ik had geen borsten. Dan maar een borstvergroting. Ik heb mezelf nooit echt mooi gevonden, maar juist door mensen die mij vertelden dat ik mooi was, ging ik het geloven. Eerst dacht ik nog dat mannen keken omdat ik zo lelijk was, maar later kwam ik erachter dat het toch echt was omdat ze me een mooie dame vonden.
Julus, ik denk dat het inderdaad zo werkt. Ik ben een cynicus. Ik zeg altijd: "ik had ooit idealen. Toen was ik 5" Nu heb ik geen idealen meer, ben een echte hedonist, ken God noch gebod en ben de normen en waarden 'ontstegen'. Da's aan de ene kant heel bevrijdend, aan de andere kant eenzaam. Vroeger pakte ik een boterham met pindakaas in en ging ik op zondag de kerken langs. Om naar het gezang te luisteren. Al die mensen, die hoorden ergens bij. Ik niet. En da's nu nog steeds zo.
dinsdag 2 december 2008 om 10:11
quote:robo schreef op 02 december 2008 @ 10:07:
Over vrienden: ik heb er momenteel geen één. Nul, niemand.
Ik had twee echte vriendinnen, maar toen werd ik ziek. Zo ziek dat ik was opgegeven, kanker uitgezaaid enzovoort.
De ene vriendin kon dat niet aan en ik las in haar ogen mijn eigen doodsvonnis. Niet echt motiverend als je besloten hebt er toch in te geloven dat je blijft leven, zoals ik. Zij kon het niet meer aan en bleef op een gegeven moment gewoon weg.
Mijn andere vriendin, die als een zus voor me was, is nu kwaad op me. Waarom? Omdat ik te weinig contact met hààr opnam tijdens de ziekte, ze voelde zich "overbodig". Vier jaar later is ze nog altijd beledigd.
Beide waren vriendinnen die ik al meer dan 10 jaar kende.
Hun houding, hun "verraad", zoals ik het toen interpreteerde, heeft me heel diep gekwetst. Ik heb nu, in een ander land, met een nieuw leven (letterlijk voel ik het soms zo: een nieuw leven na de kanker) geen vrienden. Ik ben nog niet over dat verlies heen, van toen.
Vind ik dat erg? Nee, niet meer. Ik ben niet meer jaloers op anderen met tientallen kennissen en vrienden, ik heb uit ervaring geleerd dat het, wanneer het er écht op aankomt, uiteindelijk niets hoeft te betekenen.
Daarom, zoals ik in mijn allereerste post hier al zei: ik heb eerst maar eens geaccepteerd dat je echt alleen bent in dit leven. En alls wat er bij komt, aan vriendschap, liefde, herkenning en erkenning, is meegenomen.
Ik hoop ooit weer een echte vriendin te hebben, maar mijn houding ten opzichte van wat vriendschap is is voorgoed veranderd.
Sorry voor deze depressief lijkende post; ik bedoel het namelijk niet negatief. Ik probeer te zeggen dat ook het hebben van (veel) vrienden geen garantie is om niet alleen te zijn.Jezus, wat een stelletje kutwijven. Sorry hoor, maar daar kan ik echt kwaad om worden. Wat fijn dat je de kanker hebt overwonnen. Neem aan dat je dan een soort van tweede kans hebt gekregen (zo voelt dat dan) en dat je heel anders tegen de zaken aankijkt. Had ik overigens ook na mijn eerste zm-poging. Wil dat overigens niet vergelijken met jouw ziekte hoor, want ik heb dat zelf gedaan en jij hebt gevochten voor je leven.
Over vrienden: ik heb er momenteel geen één. Nul, niemand.
Ik had twee echte vriendinnen, maar toen werd ik ziek. Zo ziek dat ik was opgegeven, kanker uitgezaaid enzovoort.
De ene vriendin kon dat niet aan en ik las in haar ogen mijn eigen doodsvonnis. Niet echt motiverend als je besloten hebt er toch in te geloven dat je blijft leven, zoals ik. Zij kon het niet meer aan en bleef op een gegeven moment gewoon weg.
Mijn andere vriendin, die als een zus voor me was, is nu kwaad op me. Waarom? Omdat ik te weinig contact met hààr opnam tijdens de ziekte, ze voelde zich "overbodig". Vier jaar later is ze nog altijd beledigd.
Beide waren vriendinnen die ik al meer dan 10 jaar kende.
Hun houding, hun "verraad", zoals ik het toen interpreteerde, heeft me heel diep gekwetst. Ik heb nu, in een ander land, met een nieuw leven (letterlijk voel ik het soms zo: een nieuw leven na de kanker) geen vrienden. Ik ben nog niet over dat verlies heen, van toen.
Vind ik dat erg? Nee, niet meer. Ik ben niet meer jaloers op anderen met tientallen kennissen en vrienden, ik heb uit ervaring geleerd dat het, wanneer het er écht op aankomt, uiteindelijk niets hoeft te betekenen.
Daarom, zoals ik in mijn allereerste post hier al zei: ik heb eerst maar eens geaccepteerd dat je echt alleen bent in dit leven. En alls wat er bij komt, aan vriendschap, liefde, herkenning en erkenning, is meegenomen.
Ik hoop ooit weer een echte vriendin te hebben, maar mijn houding ten opzichte van wat vriendschap is is voorgoed veranderd.
Sorry voor deze depressief lijkende post; ik bedoel het namelijk niet negatief. Ik probeer te zeggen dat ook het hebben van (veel) vrienden geen garantie is om niet alleen te zijn.Jezus, wat een stelletje kutwijven. Sorry hoor, maar daar kan ik echt kwaad om worden. Wat fijn dat je de kanker hebt overwonnen. Neem aan dat je dan een soort van tweede kans hebt gekregen (zo voelt dat dan) en dat je heel anders tegen de zaken aankijkt. Had ik overigens ook na mijn eerste zm-poging. Wil dat overigens niet vergelijken met jouw ziekte hoor, want ik heb dat zelf gedaan en jij hebt gevochten voor je leven.
dinsdag 2 december 2008 om 10:14
Maar al die mensen hebben daar zelf iets voor moeten doen, om ergens bij te gaan horen. In feite dring je jezelf op, in een groep. Durf je jezelf op te dringen? Durf je jezelf te laten zien, in de hoop dat je aansluiting vind, of begin je er maar niet aan omdat je denkt dat het toch niet gaat lukken?
Moet je nagaan; er zijn misschien genoeg mensen die snakken naar iemand als digi, maar die komt maar niet. Als het niet klikt, dan weet je dat snel genoeg. Door naar de volgende. We doen allemaal maar wat, soms loopt het goed af, soms niet. We gaan allemaal op ons bek, het is niet anders.
Moet je nagaan; er zijn misschien genoeg mensen die snakken naar iemand als digi, maar die komt maar niet. Als het niet klikt, dan weet je dat snel genoeg. Door naar de volgende. We doen allemaal maar wat, soms loopt het goed af, soms niet. We gaan allemaal op ons bek, het is niet anders.
dinsdag 2 december 2008 om 10:14
quote:Julus schreef op 02 december 2008 @ 10:07:
Snap ik wel, van die bevestiging. Als je anders bent dan anderen, vaak te horen krijgt dat men je niet snapt, de deksel op je neus hebt gehad, dan ga je twijfelen aan jezelf. Je krijgt tegenstrijdige signalen; ze vinden je knap en slim, maar toch wil het met bepaalde dingen niet lukken. Klopt voor je gevoel gewoon niet, en dat wil digi helder zien te krijgen.
Het enige wat ik erover kan zeggen is; leg zelf niet de nadruk op je intelligentie en je uiterlijk, dat is niet nodig, omdat anderen dat zelf ook snel genoeg door hebben. Denk dat dat een stuk leuker wordt ontvangen, en dan wordt de rest ook wat makkkelijker.
Je moet het zo zien digi; voor alles wat doorsnee is, is er een grote groep afnemers. Maar voor het exclusieve is er een select groepje dat interesse heeft. Dat geldt ook voor jou. Waar wil je liever toe behoren?
Ik weet het niet. Ik heb altijd wel gedacht dat ik liever tot de standaard zou willen behoren, maar aan de andere kant koester ik mijn anders-zijn wel en deel ik dat met een paar mensen. Da's fijn.
Ik begin trouwens geen gesprekken met: hi, ik ben Digi en rete-intelligent hoor Maar ik zal vast wel snobistisch gedrag vertonen soms. Ik zou alleen niet zo goed weten waar ik dan trots op moet zijn, naast mijn uiterlijk en intelligentie. Ok, ik ben creatief, ik ben muzikaal. Ik heb humor. Ik luister naar anderen. Ik ben aardig.
Goh, dat ik dat mijn toetsenbord uitkrijg zeg!
Snap ik wel, van die bevestiging. Als je anders bent dan anderen, vaak te horen krijgt dat men je niet snapt, de deksel op je neus hebt gehad, dan ga je twijfelen aan jezelf. Je krijgt tegenstrijdige signalen; ze vinden je knap en slim, maar toch wil het met bepaalde dingen niet lukken. Klopt voor je gevoel gewoon niet, en dat wil digi helder zien te krijgen.
Het enige wat ik erover kan zeggen is; leg zelf niet de nadruk op je intelligentie en je uiterlijk, dat is niet nodig, omdat anderen dat zelf ook snel genoeg door hebben. Denk dat dat een stuk leuker wordt ontvangen, en dan wordt de rest ook wat makkkelijker.
Je moet het zo zien digi; voor alles wat doorsnee is, is er een grote groep afnemers. Maar voor het exclusieve is er een select groepje dat interesse heeft. Dat geldt ook voor jou. Waar wil je liever toe behoren?
Ik weet het niet. Ik heb altijd wel gedacht dat ik liever tot de standaard zou willen behoren, maar aan de andere kant koester ik mijn anders-zijn wel en deel ik dat met een paar mensen. Da's fijn.
Ik begin trouwens geen gesprekken met: hi, ik ben Digi en rete-intelligent hoor Maar ik zal vast wel snobistisch gedrag vertonen soms. Ik zou alleen niet zo goed weten waar ik dan trots op moet zijn, naast mijn uiterlijk en intelligentie. Ok, ik ben creatief, ik ben muzikaal. Ik heb humor. Ik luister naar anderen. Ik ben aardig.
Goh, dat ik dat mijn toetsenbord uitkrijg zeg!
dinsdag 2 december 2008 om 10:17
Robo, dat is niet misselijk zeg.. wat een kutstreek inderdaad.
Na zo'n ervaring ben je er wel even klaar mee, denk ik.
Je vertrouwen is beschadigd, en daar bovenop moet je zien te dealen met je ziekte. Dat soort mensen zijn dus geen echte vrienden, die halen eruit wat er voor hun zelf in zit, en thats it. Die voelen zich al gauw tekort gedaan, maar dit spant toch echt de kroon.
Hopelijk ben je helemaal genezen?
Heb je wel een partner?
Na zo'n ervaring ben je er wel even klaar mee, denk ik.
Je vertrouwen is beschadigd, en daar bovenop moet je zien te dealen met je ziekte. Dat soort mensen zijn dus geen echte vrienden, die halen eruit wat er voor hun zelf in zit, en thats it. Die voelen zich al gauw tekort gedaan, maar dit spant toch echt de kroon.
Hopelijk ben je helemaal genezen?
Heb je wel een partner?
dinsdag 2 december 2008 om 10:17
Definitely een tweede-kansgevoel !!
Mijn leven is drastisch veranderd door die ziekte, van binnen nog meer dan van buiten.
Ik weet niet of het echt kutwijven zijn, die twee dames die ooit mijn hartsvriendinnen waren... ik was 28 toen ik zo ziek werd en ik denk nu wel eens dat ze op die leeftijd zelf nog helemaal niet klaar waren om met zulke heftige onderwerpen als de dood en ziekte om te gaan.
Maar goed, daar had ik toen helemaal niets aan natuurlijk.
Overigens hebben mijn twee broers toen exact hetzelfde geflikt, ze kwamen de avond na mijn grote operatie naar het ziekenhuis, gingen naast me zitten en de ene zei: Hee Bo, weet je, na mam's dood kunnen we dit er niet ook nog eens bijhebben. Ik denk dat het beter voor ons is als we hier niet bij betrokken zijn.
En hopla, de deur weer uit. Je zou lachen als het zo triest niet was, toch? Nu zijn het weliswaar allebei jongens met psychiatrische problemen, maar toch...
Jaja, wat ik al zei: ik weet wat het is om alleen te zijn hoor, echt echt echt waar.
Mijn leven is drastisch veranderd door die ziekte, van binnen nog meer dan van buiten.
Ik weet niet of het echt kutwijven zijn, die twee dames die ooit mijn hartsvriendinnen waren... ik was 28 toen ik zo ziek werd en ik denk nu wel eens dat ze op die leeftijd zelf nog helemaal niet klaar waren om met zulke heftige onderwerpen als de dood en ziekte om te gaan.
Maar goed, daar had ik toen helemaal niets aan natuurlijk.
Overigens hebben mijn twee broers toen exact hetzelfde geflikt, ze kwamen de avond na mijn grote operatie naar het ziekenhuis, gingen naast me zitten en de ene zei: Hee Bo, weet je, na mam's dood kunnen we dit er niet ook nog eens bijhebben. Ik denk dat het beter voor ons is als we hier niet bij betrokken zijn.
En hopla, de deur weer uit. Je zou lachen als het zo triest niet was, toch? Nu zijn het weliswaar allebei jongens met psychiatrische problemen, maar toch...
Jaja, wat ik al zei: ik weet wat het is om alleen te zijn hoor, echt echt echt waar.
dinsdag 2 december 2008 om 10:21
Snap ik digi, dat je zo geen gesprek begint
Maar snobistisch....als je iets heel goed kunt, of je bent duidelijk wat begaafder dan anderen, dan word je eenmaal sneller als een bedreiging gezien. Hoef je helemaal niks voor te doen. Ik heb die ervaring ook, en het is de kunst om het te zien zoals het is; jaloezie. Het is hun eigen onzekerheid, die ze projecteren op degene die ze niet kunnen zijn. Zie je, het hoeft niet aan jou te liggen..maar dat is weer jouw onzekerheid.
En hoe zou je anders moeten doen? Je dommer voordoen? Jezelf lelijker maken lukt ook niet. Als je je zou moeten aanpassen om maar meer geaccepteerd te worden, dan ben je toch digi niet meer? Doodvermoeiend en je ontkent je eigen ik.
Maar snobistisch....als je iets heel goed kunt, of je bent duidelijk wat begaafder dan anderen, dan word je eenmaal sneller als een bedreiging gezien. Hoef je helemaal niks voor te doen. Ik heb die ervaring ook, en het is de kunst om het te zien zoals het is; jaloezie. Het is hun eigen onzekerheid, die ze projecteren op degene die ze niet kunnen zijn. Zie je, het hoeft niet aan jou te liggen..maar dat is weer jouw onzekerheid.
En hoe zou je anders moeten doen? Je dommer voordoen? Jezelf lelijker maken lukt ook niet. Als je je zou moeten aanpassen om maar meer geaccepteerd te worden, dan ben je toch digi niet meer? Doodvermoeiend en je ontkent je eigen ik.
dinsdag 2 december 2008 om 10:21
@julus, ja ik heb een partner, die tevens mijn beste vriend is
En ik heb een leven waar ik me heel goed bij voel. Het is geen doorsnee leven en ik voel me soms heel ver verwijderd van "de rest van de wereld" (bij gebrek aan betere woorden), maar ik ben best gelukkig. Meestal, vaak.
En genezen? Ze gaven me in september 2004 precies 5% kans om het jaar te overleven. Ik ben in september volgend jaar 5 jaar verder en leef nog steeds
Zo, ik zal nu dit topic weer teruggeven aan diegenen voor wie het bedoeld is; het was niet mijn bedoeling het te kapen met mijn treurverhalen hoor!!
En ik heb een leven waar ik me heel goed bij voel. Het is geen doorsnee leven en ik voel me soms heel ver verwijderd van "de rest van de wereld" (bij gebrek aan betere woorden), maar ik ben best gelukkig. Meestal, vaak.
En genezen? Ze gaven me in september 2004 precies 5% kans om het jaar te overleven. Ik ben in september volgend jaar 5 jaar verder en leef nog steeds
Zo, ik zal nu dit topic weer teruggeven aan diegenen voor wie het bedoeld is; het was niet mijn bedoeling het te kapen met mijn treurverhalen hoor!!
dinsdag 2 december 2008 om 10:21
quote:Julus schreef op 02 december 2008 @ 10:14:
Maar al die mensen hebben daar zelf iets voor moeten doen, om ergens bij te gaan horen. In feite dring je jezelf op, in een groep. Durf je jezelf op te dringen? Durf je jezelf te laten zien, in de hoop dat je aansluiting vind, of begin je er maar niet aan omdat je denkt dat het toch niet gaat lukken?
Moet je nagaan; er zijn misschien genoeg mensen die snakken naar iemand als digi, maar die komt maar niet. Als het niet klikt, dan weet je dat snel genoeg. Door naar de volgende. We doen allemaal maar wat, soms loopt het goed af, soms niet. We gaan allemaal op ons bek, het is niet anders.
Nee, ik durf dat niet zo goed. Ik kan wel goed met mensen omgaan hoor, en ik sta vaak genoeg in de belangstelling. Maar het wordt dan eigenlijk nooit meer dan dat. Met studentenverenigingen hier heb ik niets, da's alleen maar bierzuipen en vies doen (echt heel vies). Er is wel een vereniging voor Nederlanders, misschien moet ik daar eens gaan kijken. Dan heb je toch meteen een band vanwege je paspoort.
En ik weet wel dat ik niet de enige ben die op haar bek gaat hoor. Ik voel me niet uniek erin. Ja, soms heb ik wel dat Calimero-gevoel. Maar dat is niet realistisch en mijn ratio kan mijn emoties dan wel overtuigen dat ik zo niet moet denken. Ik geloof trouwens dat mijn emoties niet al te sterk ontwikkeld zijn tov mijn ratio. Mijn ouders waren ook altijd heel rationeel, hielden natuurlijk wel van me maar zeiden dat nooit. We zijn geen knuffelfamilie en huilen om pijn was zwakte. Dat idee heb ik nog steeds. Nu zijn mijn ouders overigens veel milder geworden en heb ik mijn vader zien huilen. Mijn vader! De sterkste man die ik ken, huilde. Om mij. Hij hield mijn hand vast na mijn zm-poging en er biggelde een traan over z'n wang. Dat beeld doet me nog steeds zoveel. We zijn allemaal mensen kennelijk, zelfs de krachtigsten hebben verdriet.
Maar al die mensen hebben daar zelf iets voor moeten doen, om ergens bij te gaan horen. In feite dring je jezelf op, in een groep. Durf je jezelf op te dringen? Durf je jezelf te laten zien, in de hoop dat je aansluiting vind, of begin je er maar niet aan omdat je denkt dat het toch niet gaat lukken?
Moet je nagaan; er zijn misschien genoeg mensen die snakken naar iemand als digi, maar die komt maar niet. Als het niet klikt, dan weet je dat snel genoeg. Door naar de volgende. We doen allemaal maar wat, soms loopt het goed af, soms niet. We gaan allemaal op ons bek, het is niet anders.
Nee, ik durf dat niet zo goed. Ik kan wel goed met mensen omgaan hoor, en ik sta vaak genoeg in de belangstelling. Maar het wordt dan eigenlijk nooit meer dan dat. Met studentenverenigingen hier heb ik niets, da's alleen maar bierzuipen en vies doen (echt heel vies). Er is wel een vereniging voor Nederlanders, misschien moet ik daar eens gaan kijken. Dan heb je toch meteen een band vanwege je paspoort.
En ik weet wel dat ik niet de enige ben die op haar bek gaat hoor. Ik voel me niet uniek erin. Ja, soms heb ik wel dat Calimero-gevoel. Maar dat is niet realistisch en mijn ratio kan mijn emoties dan wel overtuigen dat ik zo niet moet denken. Ik geloof trouwens dat mijn emoties niet al te sterk ontwikkeld zijn tov mijn ratio. Mijn ouders waren ook altijd heel rationeel, hielden natuurlijk wel van me maar zeiden dat nooit. We zijn geen knuffelfamilie en huilen om pijn was zwakte. Dat idee heb ik nog steeds. Nu zijn mijn ouders overigens veel milder geworden en heb ik mijn vader zien huilen. Mijn vader! De sterkste man die ik ken, huilde. Om mij. Hij hield mijn hand vast na mijn zm-poging en er biggelde een traan over z'n wang. Dat beeld doet me nog steeds zoveel. We zijn allemaal mensen kennelijk, zelfs de krachtigsten hebben verdriet.
dinsdag 2 december 2008 om 10:26
Die studentenverenigingen...als je het hebt over gebakken lucht, dan is dit daar een mooi voorbeeld van. Allemaal vriendjes van elkaar, zolang je maar altijd aanwezig bent, aan alles meedoet en vooral veel meelult. Als het op die manier moet, dan maar liever niet. Moet gelijk aan die Floor en Jeroen denken van het Blok. Gedver.
Ik heb verhalen gehoord over bep verenigingen...die attitude, die respectloze manier waarop ze praten over mensen die geen arts of advocaat zijn.
Denk dat we allemaal op zijn tijd dat Calimero gevoel hebben. Je kunt je zelfs enorm alleen voelen in een groep. Eenzaam, maar niet alleen...kutgevoel.
Ik heb verhalen gehoord over bep verenigingen...die attitude, die respectloze manier waarop ze praten over mensen die geen arts of advocaat zijn.
Denk dat we allemaal op zijn tijd dat Calimero gevoel hebben. Je kunt je zelfs enorm alleen voelen in een groep. Eenzaam, maar niet alleen...kutgevoel.
dinsdag 2 december 2008 om 10:26
Julus, nee, het is ze niet aan te rekenen... een jaar daarvoor is onze moeder overleden aan dezelfde ziekte, op 47-jarige leeftijd en dat heeft ze allebei vreselijk diep geraakt.
Ik was altijd de "grote zus", steun en toeverlaat enzo, en zoals gezegd hebben ze allebei psychische problemen. Dus nee, ze konden het waarschijnlijk niet echt aan, en ergens begreep ik ze ook nog eens: dat ik, de rots in de branding, nu ineens zo ziek was, dat was echt teveel.
Maar het heeft letterlijk jaren geduurd voordat ik het zo kon voelen hoor: eerst voelde ik me vooral verraden. En weggegooid. En voor oud vuil achtergelaten. Enz enz enz.
We hebben sinds een paar maanden trouwens weer contact.
Het blijven toch mijn broers en ik hou stiekem zo veel van ze....
Maar nu weer on-topic want ik zit hier met tranen in mijn ogen en dat was niet de bedoeling!
Ik was altijd de "grote zus", steun en toeverlaat enzo, en zoals gezegd hebben ze allebei psychische problemen. Dus nee, ze konden het waarschijnlijk niet echt aan, en ergens begreep ik ze ook nog eens: dat ik, de rots in de branding, nu ineens zo ziek was, dat was echt teveel.
Maar het heeft letterlijk jaren geduurd voordat ik het zo kon voelen hoor: eerst voelde ik me vooral verraden. En weggegooid. En voor oud vuil achtergelaten. Enz enz enz.
We hebben sinds een paar maanden trouwens weer contact.
Het blijven toch mijn broers en ik hou stiekem zo veel van ze....
Maar nu weer on-topic want ik zit hier met tranen in mijn ogen en dat was niet de bedoeling!
dinsdag 2 december 2008 om 10:27
Dat ze al ver in de twintig waren vind ik geen excuus, robo. Ik heb overigens hetzelfde gedaan. Mijn oma kreeg longkanker, chemo enzo, en ik heb haar nooit meer opgezocht. Daar heb ik zo'n spijt van. Ik was 17, en ik vind dat ook geen excuus. Ze heeft mijn moeder ng gevraagd: Weet Digi niet dat ik zo ziek ben?
Dus leef ik al 7 jaar met een enorm schuldgevoel. Ik was de enige die niet huilde op de begrafenis. Mijn moeder (emotioneel incontinent) vond me zo koud. Maar wist zij veel dat ik in bed nachten lag te janken.
En dat van je broers, ongelooflijk. Hoe naar kunnen sommige mensen toch zijn.
Dus leef ik al 7 jaar met een enorm schuldgevoel. Ik was de enige die niet huilde op de begrafenis. Mijn moeder (emotioneel incontinent) vond me zo koud. Maar wist zij veel dat ik in bed nachten lag te janken.
En dat van je broers, ongelooflijk. Hoe naar kunnen sommige mensen toch zijn.
dinsdag 2 december 2008 om 10:28
quote:Digitalis schreef op 25 november 2008 @ 17:20:
Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie.
Ik kan me die gedachten voorstellen. Ook heel gemeen, maar ik heb weleens het tegenovergestelde. Ik ben dik wat velen als lelijk beschouwen. Jeugdvriendinnen zijn dat niet en hebben daar ook nog een mooi bekkie bij, maar inderdaad geen relatie. Dan denk ik weleens is, maar ik heb mooi wel een hele fijne relatie en jij niet dus hoever kom je dan met dat figuurtje en het mooie bekkie.
Heel fout
Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie.
Ik kan me die gedachten voorstellen. Ook heel gemeen, maar ik heb weleens het tegenovergestelde. Ik ben dik wat velen als lelijk beschouwen. Jeugdvriendinnen zijn dat niet en hebben daar ook nog een mooi bekkie bij, maar inderdaad geen relatie. Dan denk ik weleens is, maar ik heb mooi wel een hele fijne relatie en jij niet dus hoever kom je dan met dat figuurtje en het mooie bekkie.
Heel fout
dinsdag 2 december 2008 om 10:30
quote:HaagsLoesje schreef op 02 december 2008 @ 10:28:
[...]
Ik kan me die gedachten voorstellen. Ook heel gemeen, maar ik heb weleens het tegenovergestelde. Ik ben dik wat velen als lelijk beschouwen. Jeugdvriendinnen zijn dat niet en hebben daar ook nog een mooi bekkie bij, maar inderdaad geen relatie. Dan denk ik weleens is, maar ik heb mooi wel een hele fijne relatie en jij niet dus hoever kom je dan met dat figuurtje en het mooie bekkie.
Heel fout Haha maakt niet uit hoor, gedachten zijn toch niet te stoppen. Maar als je het maar uit je hoofd laat om tegen mij te zeggen: Goh, zo'n leuk meisje en nog steeds geen relatie?
[...]
Ik kan me die gedachten voorstellen. Ook heel gemeen, maar ik heb weleens het tegenovergestelde. Ik ben dik wat velen als lelijk beschouwen. Jeugdvriendinnen zijn dat niet en hebben daar ook nog een mooi bekkie bij, maar inderdaad geen relatie. Dan denk ik weleens is, maar ik heb mooi wel een hele fijne relatie en jij niet dus hoever kom je dan met dat figuurtje en het mooie bekkie.
Heel fout Haha maakt niet uit hoor, gedachten zijn toch niet te stoppen. Maar als je het maar uit je hoofd laat om tegen mij te zeggen: Goh, zo'n leuk meisje en nog steeds geen relatie?
