Weg (doelloos verhaaltje)

Weg.

Alles is weg.

Alles waar ik het afgelopen half jaar voor heb gevochten,

over heb gedroomt, alles waar ik het afgelopen jaar voor leefde.

Weg.

Hij kon niet meer.

Ik wilde hem tijd geven maar ik kon niet meer.

Kon niet tegen de onduidelijkheid. Waarom? Waarom kon hij niet voor me gaan?

Kon niet tegen zijn vrolijke humeur die hij had zonder mij.

Misschien heel egoistisch en gemeen, maar wou dat hij ongelukkig was zonder mij.

Zoals ik dat ben zonder hem.

Dat hij door het vuur zou gaan voor mij, dat hij me nodig zou hebben.

Zoals ik hem.

Maar zo bleek het niet.

Hij vermaakte zich wel.

Had ineens veel meer vrienden, alsof zijn leven zonder mij juist beter was.

Kon er niet meer tegen, vertrouwde het ook niet.

Begon elke keer tegen hem te zeuren terwijl hij meerdere keren duidelijk had gemaakt dat het vanaf nu juist goed zou moeten gaan tussen ons.

Geen gezeik meer. Dat zou het alleen maar erger maken.

En dat maakte het ook.

Ik wist het van te voren,heb meerdere keren tegen mezelf gezegd dat ik me in moet houden.

No matter what.

Maar dat gevoel. Gevoel dat er iest niet klopt, gevoel van machteloosheid.

Gevoel dat je denkt dat er meer is dan dat hij verteld of weet.

Kan daar niet meer omgaan.

En dan ga ik weer duidelijkheid proberen te krijgen.

In zijn ogen zeiken dus.



Gisteren was ik bij hem.

Van te voren met mezelf afgesproken dat ik cool moest zijn.

Laat hem zien wat hij kwijt kan raken.

Maar vooral niet zeiken.

Deed ik wel.

Werd boos op hem.

Hij op mij.

Van kwaad tot erger.

Toen weer even okey.

Toen flipte ik weer.

Hij weer.

Ik moest weg van hem, wou me naar het station brengen.

Hij had het echt gehad met me, kon het zien in zijn ogen.

Wil niet dat iemand zo over mij voelt.

Voelde me afgewezen.

Ben weggegaan.

Toen weer terug.

Goedgemaakt, maar het bleef sudderen in mijn hoofd.

Toen weer over begonnen.

Foute beslissing.

Toen was er niks meer.

Geen tegenantwoord, geen ruzie, geen discussie, niks.

Weg.

Hij was het gezeik zat, zei dat het geen zin meer had.

Einde. punt. over. uit.

Het was half 2 snachts, kon niet meer weg.

Ben uiteindelijk tegen hem aan gaan liggen.

Was moe maar kon niet slapen. Alleen maar huilen.

Viel even weg, schrok wakker, keek naar hem.

Hij is mooi. Ik hou van hem.

Weer huilen.



Werd wakker om 8 uur ofzo.

Nobu (hond van hem) uitgelaten.

Weer datzelfde rondje in de duinen met de gedachte dat dit waarschijnlijk de laatste keer was dat ik hier zou lopen.

Hoopte stiekem dat hij van gedachte was veranderd als hij wakker zou worden.

Kwam thuis.

Zette thee.

Voelde goed, thee zetten. Zo'n dagelijks ritueel, alsof er niks aan de hand is.

Hij werd wakker.

Vroeg aan hem of zijn beslissing nog vast stond.

Ja dus.

Ik weer huilen.

Ben huilen zo zat.

Hij niet, hij bleef kalm.

Probeerde zijn state of mind te ontdekken maar kwam er niet uit.

Bespeurde iets van teleurstelling, vermoeidheid maar het ergste: vastberadenheid.

Maar geen tranen.

Pakte mijn tas in, klaar om te gaan.

Weer huilen.

Hij zou me brengen naar het station.

Ik nam afscheid van Nobu.

Ben veel van haar gaan houden.

Denk dat het gezicht van mij en nobu hem deed huilen.

Eindelijk, hij huilde.

Deed me op een vreemde manier goed.

Hij zei: ik wil je niet meer brengen.

Mijn hart stopte even.

Zou dit? Bedenkt hij zich?

Ik zei: maar dan mis ik me trein.

Hij zei: okey. Met een glimlachje geloof ik maar dat weet ik niet meer.

Ik dacht op dat moment dat hij me bij zich wou houden.

Zie je, hij kon mij ook niet loslaten, net zo min als dat ik hem kan loslaten.

Maar het was weer valse hoop.

Ik zei iets van: je weet niet wat je wilt.

Toen begon hij meteen verder dat er geen andere oplossing is dan dit.

Weer huilen.

Dit was het dan.

Weg.

Alles is weg.

Ik liep naar de deur.

Hij bleef staan in de keuken.

Ik omhelste hem, hij moest nog meer huilen.

Ik ook.

Probeerde hem te zoenen maar hij zoende niet terug.

Ik liep de deur uit, keek nog een keer achterom en deed de deur achter me dicht.



Weg.