Wereld op z’n kop

Hallo lieve Viva volgers.

Ik ben al een jarenlange meelurker maar had nooit gedacht zelf een topic te openen. Maar toch is dat moment aangebroken.

Ik ga het proberen kort te houden, maar goed ben ik daar niet in.
Ik ben zo’n 12 jaar samen met mijn man waarvan een aantal jaar getrouwd. We zijn ouder van drie kinderen onder de 8 jaar.

De relatie met mijn man is nooit makkelijk geweest. Maar door jeugdtrauma en eerdere toxische relaties voelde dit als een verademing. We hebben samen veel meegemaakt en heel lang voelde het alsof we een sterk team waren.

Vanuit mijn complexe ptss die ik verdringen heb tot na de geboorte van ons eerste kind heb ik mezelf coping strategieën aangeleerd zoals enorm please gedrag, niet opkomen voor mezelf en emoties onderdrukken.

Mijn man heeft een eigen rugzakje, hoewel hij dat zelf sterk ontkent. Hier ziet dan ook direct een eerste obstakel. Hij is niet in staat om hand in eigen boezem te steken of te erkennen dat dingen niet lekker gaan bij/met hem.
Zo heeft hij de enorme behoefte aan controle en een structuur die in zijn plaatje past. Tegelijkertijd heeft hij geen natuurlijk gevoel voor discipline en stelt alles tot op de laatste minuut uit.
Een van de grootste dingen waar ik tegen aan loop is dat hij niets weg kan gooien. En als ik zeg niets, dan bedoel ik ook echt niets. Met als resultaat een over vol huis dat niet functioneel is door het overvloed aan spullen die überhaupt niet we mogen of op een moeilijke omslachtige manier.

Lange tijd kon ik dit accepteren en door de vingers zien om dat ik telkens de stille hoop koesterde dat zijn ogen wel een keer zouden openen. En zo ging het ook met zijn gedrag, alles onder de mantel der liefde. Want hij is er ook niets aan doen en doet ook maar z’n best. Hij zorgt toch maar goed voor mij.

Ikzelf ben chronisch ziek, al vanaf mijn pubertijd. Dit is heel lang goed onder controle geweest. Wel ben ik afgekeurd. Daarnaast kamp ik ook met veel mentale problematiek maar ben ik de laatste jaren door combinatie va goede hulp en medicatie stabiel. Wel staat mijn trauma behandeling nog steeds in de koelkast.

Hoewel we diepe dalen en mooie hoogtes hadden in onze relatie ging alles eigenlijk goed tot de zwangerschap van ons derde kindje. Deze heeft fysiek enorm veel van mij gevraagd en sindsdien is mijn gezondheid enorm gekelderd. Ik ken gelukkig nog steeds goede periodes maar ben wel meer afhankelijk van hulp. Na de komst van de derde ging het met onze eerste niet lekker, thuis en op school. Hij is onlangs gediagnosticeerd en zit op een speciale school.

3 jonge kinderen, het lange traject van onze oudste en mijn kelderende gezondheid (Waaronder meerdere operaties) heeft vee van ons als ouders gevraagd. Niet gek natuurlijk. Ik heb al die tijd alles op alles gezet om de ballen hoog te houden en mijn ma de hemel in geprezen als hij het een tijdje overnam.

Doordat ik afgekeurd ben en hij werkt is de rolverdeling zo ook automatisch bepaald. En dat ging lange tijd ook goed. Hij sprong bij wanneer ik minder kon en ik nam de boel weer over. Totdat hij een burn-out kreeg. Nu is mijn man vreselijk eigenwijs en vind het lastig om dingen aan te nemen. Helaas is hij veel te snel weer aan het werk gegaan en sloeg de adviezen van mij en omgeving in de wind. Hij is hier nooit van hersteld voor mijn gevoel. In deze tijd is zijn telefoon gebruik exorbitant gestegen. Iedere vrije minuut heeft hij dat ding in z’n handen en leeft hij in een andere wereld. Steeds meer ging hij zich terug trekken. Hij onderneemt ook nooit iets met de kinderen, behalve als het verplichte afspraken zijn zoals voetbal. In het weekend trekt hij zich terug en is urenlang niet zichtbaar of beschikbaar in huis. Stiekem kwam er steeds meer op mijn schouders terecht en begon ik te verzuipen in the mental load.

Vanwege de problematiek van de oudste en de belasting van het gezin die niet overeenkwam met de belastbaarheid van ons als ouders hebben wij begeleiding. Ook hebben we ongeveer een half jaar relatie therapie gehad om weer nader tot elkaar te komen en samen een front te vormen.
Zowel bij de ene vorm van begeleiding als de vorm die we momenteel hebben werd het duidelijk dat mijn man weinig open staat voor advies maar ook moeilijk te motiveren is om iets op te pakken.

De laatste maanden zijn loodzwaar geweest. Ik heb een pittige operatie gehad met flinke complicaties. Ik heb me daar weer boven p gevochten. De diagnose van onze oudste viel zwaar op mijn mans dak en hij heeft moeite deze te accepteren. Hoewel ik hem bleef prijzen voor wat hij doet begon ik steeds mere meer te merken dat hij structureel afwezig is binnen het gezin en voelde ik dat ik onze oorspronkelijke rolverdeling niet meer kon dragen. Helaas heeft man de afgelopen jaren in een gespreid bedje gelegen en is blijkbaar compleet vergeten hoe je de meest simpele take uitvoert en geeft ook aan niet meer in staat te zijn dit nog te leren.

De afgelopen weken is alles een beetje tot een hoogtepunt gekomen. Momenteel werkt hij fulltime, doet de was (machine aanzetten en was ophangen) en haalt de kinderen. De rest komt allemaal op mij neer. Sinds anderhalve week is daar ik het brengen bij gekomen doordat ik een lelijke blessure heb die me flink beperkt. Ik probeer al een aantal weken met hem in contact te komen over het herverdelen van de rolverdeling. Hij ketst alles af, voelt zich continue aangevallen en slaat ieder gesprek dood met ‘ik doe mijn best’. Hij word soms zelfs echt gemeen met valse beschuldigden, een kant die ik helemaal niet herken van hem. Ondertussen weigert hij iedere vorm van hulp. Hij wil niet opnieuw in relatie therapie en hij wil ook geen gesprekken of hulp met de betrokken begeleiding (wie ik wel op de hoogte houd, en hem daar weer van op de hoogte)
We zitten in een impasse waar ik al lang aangeef het niet meer te trekken alleen en hij z’n handen ervan af trekt.

Gisterenavond heeft hij mij nogmaals heel duidelijk gemaakt dat hij niet meer kan geven dan hij nu doet naast zijn werk. Hij klaagt dat hij alleen maar aan geven geven geven is. Toen mijn antwoord daarop was dat mijn ziek zijn nou eenmaal geen keuze is en dat dit is wat het is en ik toch met periodes op hem zal moeten leunen omdat ik gewoon niet beter word, alleen maar slechter leek er opeens een kwartje bij je te vallen. Mijn ziek zijn is namelijk ook iets wat hij moeilijk kan accepteren. Hij heeft vervolgens meermaals gezegd dat er dan maar de stekker eruit moeten trekken want dan heeft dit huwelijk ook geen zin meer. Het was alsof hij mijn hart er ter plekke uit trok en er op stampte. Ik checkte of ik het goed begreep en vroeg je wil dus en streep onder ons huwelijk zetten omdat ik niet meer beter word. Het antwoord daarop was ja, want op deze manier konden we onze kinderen niet goed opvoeden. Hij vond het daarna nodig om op te sommen wat allemaal niet meer mogelijk is zoals een mooi nieuw huis kopen/bouwen en verre reizen maken, kinderen andere culturen leren. Hij sloot zijn riedel af met dat hij zo geen toekomstperspectief zag en het maar een treurig vooruitzicht vond.

Ik was toen allang uitgecheckt. Muren omhoog en dissociatie aan. Ik speel al langer met het idee in mijn hoofd om uit elkaar te gaan. Niet omdat ik zoveel zin heb om het in mijn eentje te gaan doen dat idee vind ik doodeng. Maar ik draag nu de last ook grotendeels alleen met een groot 4e kind erbij. Echter na zijn uitspraken van gisteren merk ik dat ik klaar ben. Als je zo kunt praten tegen degene van wie je houd, die alweer weken afziet van de pijn, behoorlijk beperkt is en nog steeds constant doorgaat omdat jij de urgentie niet voelt om meer bij te dragen. Dan heb ik daar niks meer aan bij te dragen .


Ik ben echt kapot, mijn zenuwstelsel staat continue volledig aan. Ik heb vandaag alles aan de begeleiding verteld en deze gaat in overleg met collega’s hoe dit aan te vliegen omdat hij niet open staat voor verandering of advies. En ik denk dat ik een goed plan moet gaan maken. Ik sta in iedere geval sinds een paar weken ingeschreven bij de woningbouw. Mijn hart bloed en mijn hood stroom over en ik moest het gewoon ergens van mij af praten/schrijven.
En ik ben écht niet goed in kort houden! Sorry!

Ik denk dat vele van jullie een helder beeld hebben; twee ouders aan het eind van hun latijn.

Jullie reacties zijn niet mild en veelal terecht. Ik heb mijn bericht geschreven in zeer hoge emotie, daarin spreekt inderdaad niet ver liefde meer uit naar mijn man toe

Ik ga proberen zoveel mogelijk kritische vragen te beantwoorden en meer context te geven.

Waarom in vredesnaam 3 kinderen? Toen we besloten voor een kindje te gaan was ik fysiek stukken beter. Zijn bevalling heeft wel mijn trauma’s getriggerd. Daar ben ik na zijn bevalling een stuk mee aan de slag gegaan. Ons 2e kindjes kwam onverwachts en ongepland maar was zeer welkom. Ik ben toen aan een nieuwe therapie begonnen waar ik het heel goed op deed.
De wens voor een derde kwam vooral heel sterk van mijn man. Hij komt zelf uit een gezin van drie en het leek hem heel fijn om dat ook te hebben. Daarvoor ben je natuurlijk met z’n tweeën en na veel praten hebben we besloten ervoor te gaan.

Mijn eigen problematiek heb ik altijd aangepakt. Het is makkelijk om te zeggen dat ik mijzelf in de slachtoffer rol te plaatsen door mijn trauma therapie niet aan te gaan, maar daarvoor moet er een goede basis zijn en die is er nu gewoonweg niet. Mijn behandelaren zijn er dan ook echt niet voor omdat nu aan te pakken. Dat betekend echter niet dat ik niet met mezelf aan de slag ben. Ik heb een vast team bij de plaatselijke ggz wie mijn medicatie regelen, mijn behandeling overzie en actief behandelen.

Wat betreft hulp heb ik lang ambulante hulp gehad die echt fantastisch was. Zij veerden mee op de golven van ons gezin. Helaas heeft de WMO deze zelf gestopt, ik ben het hier nooit mee eens geweest. We hebben voor onze zoon vanaf het moment dat hij vast liep altijd begeleiding voor hem gehad en zijn altijd actief aan de slag gegaan met de adviezen die gegeven zijn. Hij gaat naar speciaal onderwijs en specialistische BSO. Vanuit beide word er veel begeleiding gegeven en zijn er korte lijntjes over en weer.
We hebben momenteel opvang en huishoudelijke hulp (1x per week) vanuit de gemeente. Vanuit de organisatie die betrokken is vanuit school hebben wij intensieve gezinsbegeleiding.
Netwerk is minimaal, geen familie in de buurt. We hebben lieve buren die wel eens ondersteunen met halen en brengen van de kids of eens een boodschapje meenemen.
Er is vanuit hulpverleners hulp aangeboden in de vorm van weekend logeer adressen of ondersteunende pleeggezinnen maar daar wilde mij man absoluut niets van weten en werd direct een streep onder getrokken.

Mijn mans burn out is ontstaan door werk. Hij heeft enerzijds een werkgever die heel flexibel is in bijv thuiswerken en zelf indelen van uren. Echter geeft man al heel lang aan over te lopen in z’n werk maar er ook weinig voldoening uit te halen (hij de saaie klusjes terwijl collega’s ervan door gingen met de leuke projecten). Dit is hem naar de keel gevlogen totdat het niet meer ging. Hij heeft in zijn burn out periode geen bedrijfsarts gezien, alleen een coach die hem zsm weer aan het werk wilde hebben. De POH heeft hij 2 keer gezien maar dat vond hij niets. Binnen enkele maanden was hij weer FT aan het werk. Zowel ik als mensen uit de omgeving hebben onze zorgen geuit en aangedrongen dat hij om een bedrijfsarts zou vragen.
Hij is echter doodsbang om zijn baan te verliezen omdat hij zichzelf er volledig van overtuigd heeft dat hij geen ander werk zal vinden. We hebben hier talloze gesprek over gehad waarin ik altijd steunend en geweest en hem hè proberen te overtuigen dat hij wél waardig is en hij met zijn skills echt wel aan de bak komt. Deze angst zorgt voor een enorme last op zijn schouders en het doet me vreselijk pijn om te zien dat hij deze zo zwaar draagt.

Financieel gezien heb ik een vaste uitkering. Hij verdiend modaal en krijgt ieder jaar extra vermogen vanuit een tweede inkomstenbron. We zijn op zijn verzoek onder huwelijkse voorwaarden getrouwd en hij houd alles strikt gescheiden. Grote uitgaven die ik voor mezelf moet doen schiet hij voor, houd hij bij en moet ik terugbetalen volgens een regeling die hij zelf verzinnen heeft.

De troep in huis gaat voornamelijk om heel veel spullen. Oude boedel van ons amen, heel veel spullen van zijn hobby maar ook nog oude boedel van een ouder. Man heeft hoarder- achtige trekken raakt werkelijk in paniek wanneer er iets weg gedaan/gegooid moet worden.
Hij heeft periodes waarin hij een opleving heeft en dat spullen weg kunnen met bijv het oud ijzer.
Hulp vragen om op te ruimen is uit den boze. Zakken met oude kleren van de kis moeten er eerst grondig onderzocht worden en meestal word de helft er weer uit gehaald want dat kan event nog gebruikt worden. Zijn werkkamer staat tot de nok toe vol met spullen. We hebben 2 bruikbare slaapkamers.
Dit is al iets waar ik al jaren met hem mee bezig ben. Ook met hulpverlening. Maar hij wil er niet aan.

Het is een ontzettend lieve man met een groot hart. Als je zijn aandacht hebt is hij ontzettend grappig. Hij heeft een waanzinnig brede algemene kennis en ja ontzettend goed vertellen. Als hij de aandacht bij de kids heeft dan is hij een fantastische papa.

Ik zie en hoor dat hij op is, dat komt natuurlijk totaal niet zo over in mijn post. Maar daar zijn al veel gesprekken over geweest. Hij geeft inderdaad aan alle maar met rust gelaten te willen worden. Maar dat zou in feite betekenen dat hij het liefst ieder vrij moment op zijn kamer opgesloten zou willen zitten. En hoewel ik hem dat echt zou gunnen vind ik dat niet eerlijk tegenover de kinderen. De kinderen gunnen hem, als hij beneden is, in het weekend geen blik waardig. Als ze iets willen, vragen hebben of iets nodig dan lopen ze straal langs hem heen naar mij toe en moet ik ze actief naar hun papa verwijzen.

Iemand vroeg naar een genetische component. Ik denk dat die er zeker is. Mijn man en zoon zijn bijna akelig gelijk. Man is niet gediagnosticeerd maar we zijn er beide wel bewust van dat hi ergens op het spectrum zit en er zal mogelijk ook sprake zijn van ee hoogbegaafde component. Daarom vind hij het omgaan met onze zoon ook zo lastig, het is er spiegel voor hem. Hij heeft al uitgesproken dat hij liever een normaal kind wil. Hij wil onze zoon wel accepteren maar niet zijn gedrag. Hij gelooft ook nog steeds dat als we zoon maar genoeg trainen hij er we overheen groeit.

En daar zit mijn pijn een beetje. Hij vind het oprecht lastig om hand in eigen boezem te steken of zijn eigen aandeel te zien. Adviezen slaat hij in de wind en zelfs de begeleiding vind het enorm lastig om met hem in gesprek te gaan omdat hij direct boos word of in de verdediging gaat. Hij is lastig in beweging te krijgen. Ik doe de meeste gesprekken met de hulpverlening alleen en praat hem later bij. Ik doe ook de meeste handelingen en adviezen alleen. Ook daarin proberen ze hem meer betrekken omdat de psycho educatie anders niet goed van de grond kan komen.

Wat betreft onze kinderen, ik snap dat het enorm armoedig voor ze overkomt. En dit is ook zeker niet het toekomstbeeld dat we voor ons zagen. We zitten niets voor niets al 5 jaar in de hulpverlening voor hun. Ze zijn veilig gehecht en komen aan liefde absoluut niets te kort. En we zijn ons er zwaar van bewust dat ze alleen op liefde niet groot kunnen worden. De hulpverlening ziet gezonde kinderen, fysiek en mentaal. Maar dat het beter kan en moet staat als een paal boven water.

Mijn chronische ziekten zijn vervelend en met periodes beperkend. Het is een grillig iets dat op en neer gaat. Goeie periodes en slechte periodes. De slechte periodes probeer ik altijd zo goed mogelijk in te dekken en op te vangen. Zo weet ik dat ik het najaar/winter altijd veel meer klachten heb dan in de zomer. In principe ben ik buiten de operaties om (en dat was echt gewoon enorm veel pech) niet direct afhankelijk van hulp. Ik kan mezelf prima verzorgen en het basis huishouden ook prima uitvoeren. Soms heb ik pech met een onhandige blessure zoals nu een arm die (hopelijk tijdelijk) niet functioneert. Dan moet man idd het brengen van de kinderen overnemen (2, de eerste heeft vervoer). Het halen heeft hij altijd al gedaan. En soms haalt hij een extra boodschapje. De was heeft hij overgenomen omdat de wasmachine op zolder staat, we hebben geen droger. Dat is echt te intensief geworden . Ik doe het vouwen en opbergen.
Qua het opvangen van de zorg tijdens herstel van operaties, ben ik eerlijkheidshalve altijd sneller weer aan de slag gegaan dan aangeraden. Want ook voor zijn burn out vond hij het overnemen va de zorg enorm lastig en zoals eerder beschreven is hij verleerd hoe alles moet en heeft geen idee waar alles staat. Een beetje een typische man is hij ook wel . Dus voor ieder herstel lag er telkens een compleet draaiboek klaar met wie wat at, op z’n brood moest, welke kleren aan moest, waar op welk moment moest zijn, wat er gekookt moest worden. Tijdens mijn laatste operatie van dit jaar had ik zelfs voor 6 weken lang voor iedere dag een een dagplanning klaar. Tijdens deze herstel periodes heeft hij ook altijd zorg verlof gehad.
Ik regel alle afspraken, ook de zijne, voor de kids, voor de auto. Als we dagjes weg gaan naar verjaardagen, op vakantie zorg ik dat we tiptop de deur uit kunnen. Ik zorg voor onze huisdieren. Doe de boodschappen en kook elke dag. Ik verzorg de kinderen in de ochtend in het weekend helemaal alleen,de avond verdelen we.
En dit doe ik eigenlijk ook in slechte periodes. Alleen op een veel lager pitje en er wat minder perfect zoals ik het graag zou willen.

Wat ik op dit moment vraag van mijn man is of hij structureel wat meer zou willen helpen. Voor mij betekent dat in de ochtend iets vroeger opstaan (hij staat standaard later dan mij op) zodat hij naast zijn eigen ochtend ritueel mij kan ondersteunen en met het klaarmaken van de kinderen. Na het eten de tafel afruimen en de vaatwasser in ruimen. Zijn telefoon wegleggen aan tafel als we eten.
Zijn telefoon weg leggen als we actief bezig zijn met de kinderen. Op zondag de bedden verschonen, de ene week de onze en de andere week die van e kinderen. Ik haal ze af. Nu lukt hem dat niet want hij weet niet wat erop moet (ook niet met duidelijke instructies). Ik zou graag de ‘last’ van de psycho educatie en begeleiding van onze zoon met hem willen delen, dat hoeft geen uren te zijn. Maar bedenk eens een beloningskaart voor hem met mij samen.
En ik zou het gewoon heel erg fijn vinden als in het weekend iets zou ondernemen met zijn kinderen. Dit deed hij voor zijn burn out ook al zelden, alleen op mijn initiatief/aandringen.

En ik snap écht dat als je uitgeput bent en aan het eind van je latijn dat dat enorm lastig is. En dat het lastig is dat je soms extra bij moet springen. En ja hij mag het ook lastig vinden dat ik steeds sneller blesseer eb ik soms periodes heb dat ik heel veel slaap als de kuberen op school zijn omdat ik uitgeput ben. Dat begrip heb ik ook altijd uitgesproken. En ik heb hem verbaal ook altijd gewaardeerd. Hij andersom overigens ook als ik hem op vrije dagen of weekenden ontzie.
Het moeilijke vind ik gewoon dat hij een noodkreet doet maar de hulp die hem aangeboden word niet op aanpakken.
Hij heeft zich nu inmiddels zo vastgezogen in z’n telefoon dat hij er iedere minuut van de dag op zit. Ook als de kinderen aanwezig zijn, het is echt zijn vlucht geworden. Same gezellig lunchen, telefoon. Samen filmpje kijken, telefoon. Serieus gesprek met de hulpverlening, telefoon. Ik zou het ding door de plee willen spoelen.

En niet alleen ik zie dit, de hulpverlening ook. Die weten alleen op dit moment ook niet hoe ze hem kunnen bereiken of helpen zonder hem meter in het harnas te jagen.

Scheiden is een wanhoopskreet van mij. Ik wil helemaal niet scheiden. Ik denk ook écht niet dat het er dan makkelijker op word, totaal niet. Maar soms komen e muren hir op me af en overzie ik het allemaal niet meer en voel ik me zo enorm eenzaam.

Respect als je je door deze tekst heen geworsteld hebt! En oprecht bedankt voor de reacties en het meedenken. Blijf vooral kritisch wat zoals iemand het benoemde zit ik er midden in en zie soms het grote plaatje niet meer. En als iemand nog ideeën of adviezen heeft, gooi ze gerust deze kant op! We doen oprecht ons best ook al kwam dat in mijn OP niet over.