Relaties
alle pijlers
Wereld op z’n kop
vrijdag 28 november 2025 om 15:45
Hallo lieve Viva volgers.
Ik ben al een jarenlange meelurker maar had nooit gedacht zelf een topic te openen. Maar toch is dat moment aangebroken.
Ik ga het proberen kort te houden, maar goed ben ik daar niet in.
Ik ben zo’n 12 jaar samen met mijn man waarvan een aantal jaar getrouwd. We zijn ouder van drie kinderen onder de 8 jaar.
De relatie met mijn man is nooit makkelijk geweest. Maar door jeugdtrauma en eerdere toxische relaties voelde dit als een verademing. We hebben samen veel meegemaakt en heel lang voelde het alsof we een sterk team waren.
Vanuit mijn complexe ptss die ik verdringen heb tot na de geboorte van ons eerste kind heb ik mezelf coping strategieën aangeleerd zoals enorm please gedrag, niet opkomen voor mezelf en emoties onderdrukken.
Mijn man heeft een eigen rugzakje, hoewel hij dat zelf sterk ontkent. Hier ziet dan ook direct een eerste obstakel. Hij is niet in staat om hand in eigen boezem te steken of te erkennen dat dingen niet lekker gaan bij/met hem.
Zo heeft hij de enorme behoefte aan controle en een structuur die in zijn plaatje past. Tegelijkertijd heeft hij geen natuurlijk gevoel voor discipline en stelt alles tot op de laatste minuut uit.
Een van de grootste dingen waar ik tegen aan loop is dat hij niets weg kan gooien. En als ik zeg niets, dan bedoel ik ook echt niets. Met als resultaat een over vol huis dat niet functioneel is door het overvloed aan spullen die überhaupt niet we mogen of op een moeilijke omslachtige manier.
Lange tijd kon ik dit accepteren en door de vingers zien om dat ik telkens de stille hoop koesterde dat zijn ogen wel een keer zouden openen. En zo ging het ook met zijn gedrag, alles onder de mantel der liefde. Want hij is er ook niets aan doen en doet ook maar z’n best. Hij zorgt toch maar goed voor mij.
Ikzelf ben chronisch ziek, al vanaf mijn pubertijd. Dit is heel lang goed onder controle geweest. Wel ben ik afgekeurd. Daarnaast kamp ik ook met veel mentale problematiek maar ben ik de laatste jaren door combinatie va goede hulp en medicatie stabiel. Wel staat mijn trauma behandeling nog steeds in de koelkast.
Hoewel we diepe dalen en mooie hoogtes hadden in onze relatie ging alles eigenlijk goed tot de zwangerschap van ons derde kindje. Deze heeft fysiek enorm veel van mij gevraagd en sindsdien is mijn gezondheid enorm gekelderd. Ik ken gelukkig nog steeds goede periodes maar ben wel meer afhankelijk van hulp. Na de komst van de derde ging het met onze eerste niet lekker, thuis en op school. Hij is onlangs gediagnosticeerd en zit op een speciale school.
3 jonge kinderen, het lange traject van onze oudste en mijn kelderende gezondheid (Waaronder meerdere operaties) heeft vee van ons als ouders gevraagd. Niet gek natuurlijk. Ik heb al die tijd alles op alles gezet om de ballen hoog te houden en mijn ma de hemel in geprezen als hij het een tijdje overnam.
Doordat ik afgekeurd ben en hij werkt is de rolverdeling zo ook automatisch bepaald. En dat ging lange tijd ook goed. Hij sprong bij wanneer ik minder kon en ik nam de boel weer over. Totdat hij een burn-out kreeg. Nu is mijn man vreselijk eigenwijs en vind het lastig om dingen aan te nemen. Helaas is hij veel te snel weer aan het werk gegaan en sloeg de adviezen van mij en omgeving in de wind. Hij is hier nooit van hersteld voor mijn gevoel. In deze tijd is zijn telefoon gebruik exorbitant gestegen. Iedere vrije minuut heeft hij dat ding in z’n handen en leeft hij in een andere wereld. Steeds meer ging hij zich terug trekken. Hij onderneemt ook nooit iets met de kinderen, behalve als het verplichte afspraken zijn zoals voetbal. In het weekend trekt hij zich terug en is urenlang niet zichtbaar of beschikbaar in huis. Stiekem kwam er steeds meer op mijn schouders terecht en begon ik te verzuipen in the mental load.
Vanwege de problematiek van de oudste en de belasting van het gezin die niet overeenkwam met de belastbaarheid van ons als ouders hebben wij begeleiding. Ook hebben we ongeveer een half jaar relatie therapie gehad om weer nader tot elkaar te komen en samen een front te vormen.
Zowel bij de ene vorm van begeleiding als de vorm die we momenteel hebben werd het duidelijk dat mijn man weinig open staat voor advies maar ook moeilijk te motiveren is om iets op te pakken.
De laatste maanden zijn loodzwaar geweest. Ik heb een pittige operatie gehad met flinke complicaties. Ik heb me daar weer boven p gevochten. De diagnose van onze oudste viel zwaar op mijn mans dak en hij heeft moeite deze te accepteren. Hoewel ik hem bleef prijzen voor wat hij doet begon ik steeds mere meer te merken dat hij structureel afwezig is binnen het gezin en voelde ik dat ik onze oorspronkelijke rolverdeling niet meer kon dragen. Helaas heeft man de afgelopen jaren in een gespreid bedje gelegen en is blijkbaar compleet vergeten hoe je de meest simpele take uitvoert en geeft ook aan niet meer in staat te zijn dit nog te leren.
De afgelopen weken is alles een beetje tot een hoogtepunt gekomen. Momenteel werkt hij fulltime, doet de was (machine aanzetten en was ophangen) en haalt de kinderen. De rest komt allemaal op mij neer. Sinds anderhalve week is daar ik het brengen bij gekomen doordat ik een lelijke blessure heb die me flink beperkt. Ik probeer al een aantal weken met hem in contact te komen over het herverdelen van de rolverdeling. Hij ketst alles af, voelt zich continue aangevallen en slaat ieder gesprek dood met ‘ik doe mijn best’. Hij word soms zelfs echt gemeen met valse beschuldigden, een kant die ik helemaal niet herken van hem. Ondertussen weigert hij iedere vorm van hulp. Hij wil niet opnieuw in relatie therapie en hij wil ook geen gesprekken of hulp met de betrokken begeleiding (wie ik wel op de hoogte houd, en hem daar weer van op de hoogte)
We zitten in een impasse waar ik al lang aangeef het niet meer te trekken alleen en hij z’n handen ervan af trekt.
Gisterenavond heeft hij mij nogmaals heel duidelijk gemaakt dat hij niet meer kan geven dan hij nu doet naast zijn werk. Hij klaagt dat hij alleen maar aan geven geven geven is. Toen mijn antwoord daarop was dat mijn ziek zijn nou eenmaal geen keuze is en dat dit is wat het is en ik toch met periodes op hem zal moeten leunen omdat ik gewoon niet beter word, alleen maar slechter leek er opeens een kwartje bij je te vallen. Mijn ziek zijn is namelijk ook iets wat hij moeilijk kan accepteren. Hij heeft vervolgens meermaals gezegd dat er dan maar de stekker eruit moeten trekken want dan heeft dit huwelijk ook geen zin meer. Het was alsof hij mijn hart er ter plekke uit trok en er op stampte. Ik checkte of ik het goed begreep en vroeg je wil dus en streep onder ons huwelijk zetten omdat ik niet meer beter word. Het antwoord daarop was ja, want op deze manier konden we onze kinderen niet goed opvoeden. Hij vond het daarna nodig om op te sommen wat allemaal niet meer mogelijk is zoals een mooi nieuw huis kopen/bouwen en verre reizen maken, kinderen andere culturen leren. Hij sloot zijn riedel af met dat hij zo geen toekomstperspectief zag en het maar een treurig vooruitzicht vond.
Ik was toen allang uitgecheckt. Muren omhoog en dissociatie aan. Ik speel al langer met het idee in mijn hoofd om uit elkaar te gaan. Niet omdat ik zoveel zin heb om het in mijn eentje te gaan doen dat idee vind ik doodeng. Maar ik draag nu de last ook grotendeels alleen met een groot 4e kind erbij. Echter na zijn uitspraken van gisteren merk ik dat ik klaar ben. Als je zo kunt praten tegen degene van wie je houd, die alweer weken afziet van de pijn, behoorlijk beperkt is en nog steeds constant doorgaat omdat jij de urgentie niet voelt om meer bij te dragen. Dan heb ik daar niks meer aan bij te dragen .
Ik ben echt kapot, mijn zenuwstelsel staat continue volledig aan. Ik heb vandaag alles aan de begeleiding verteld en deze gaat in overleg met collega’s hoe dit aan te vliegen omdat hij niet open staat voor verandering of advies. En ik denk dat ik een goed plan moet gaan maken. Ik sta in iedere geval sinds een paar weken ingeschreven bij de woningbouw. Mijn hart bloed en mijn hood stroom over en ik moest het gewoon ergens van mij af praten/schrijven.
En ik ben écht niet goed in kort houden! Sorry!
Ik ben al een jarenlange meelurker maar had nooit gedacht zelf een topic te openen. Maar toch is dat moment aangebroken.
Ik ga het proberen kort te houden, maar goed ben ik daar niet in.
Ik ben zo’n 12 jaar samen met mijn man waarvan een aantal jaar getrouwd. We zijn ouder van drie kinderen onder de 8 jaar.
De relatie met mijn man is nooit makkelijk geweest. Maar door jeugdtrauma en eerdere toxische relaties voelde dit als een verademing. We hebben samen veel meegemaakt en heel lang voelde het alsof we een sterk team waren.
Vanuit mijn complexe ptss die ik verdringen heb tot na de geboorte van ons eerste kind heb ik mezelf coping strategieën aangeleerd zoals enorm please gedrag, niet opkomen voor mezelf en emoties onderdrukken.
Mijn man heeft een eigen rugzakje, hoewel hij dat zelf sterk ontkent. Hier ziet dan ook direct een eerste obstakel. Hij is niet in staat om hand in eigen boezem te steken of te erkennen dat dingen niet lekker gaan bij/met hem.
Zo heeft hij de enorme behoefte aan controle en een structuur die in zijn plaatje past. Tegelijkertijd heeft hij geen natuurlijk gevoel voor discipline en stelt alles tot op de laatste minuut uit.
Een van de grootste dingen waar ik tegen aan loop is dat hij niets weg kan gooien. En als ik zeg niets, dan bedoel ik ook echt niets. Met als resultaat een over vol huis dat niet functioneel is door het overvloed aan spullen die überhaupt niet we mogen of op een moeilijke omslachtige manier.
Lange tijd kon ik dit accepteren en door de vingers zien om dat ik telkens de stille hoop koesterde dat zijn ogen wel een keer zouden openen. En zo ging het ook met zijn gedrag, alles onder de mantel der liefde. Want hij is er ook niets aan doen en doet ook maar z’n best. Hij zorgt toch maar goed voor mij.
Ikzelf ben chronisch ziek, al vanaf mijn pubertijd. Dit is heel lang goed onder controle geweest. Wel ben ik afgekeurd. Daarnaast kamp ik ook met veel mentale problematiek maar ben ik de laatste jaren door combinatie va goede hulp en medicatie stabiel. Wel staat mijn trauma behandeling nog steeds in de koelkast.
Hoewel we diepe dalen en mooie hoogtes hadden in onze relatie ging alles eigenlijk goed tot de zwangerschap van ons derde kindje. Deze heeft fysiek enorm veel van mij gevraagd en sindsdien is mijn gezondheid enorm gekelderd. Ik ken gelukkig nog steeds goede periodes maar ben wel meer afhankelijk van hulp. Na de komst van de derde ging het met onze eerste niet lekker, thuis en op school. Hij is onlangs gediagnosticeerd en zit op een speciale school.
3 jonge kinderen, het lange traject van onze oudste en mijn kelderende gezondheid (Waaronder meerdere operaties) heeft vee van ons als ouders gevraagd. Niet gek natuurlijk. Ik heb al die tijd alles op alles gezet om de ballen hoog te houden en mijn ma de hemel in geprezen als hij het een tijdje overnam.
Doordat ik afgekeurd ben en hij werkt is de rolverdeling zo ook automatisch bepaald. En dat ging lange tijd ook goed. Hij sprong bij wanneer ik minder kon en ik nam de boel weer over. Totdat hij een burn-out kreeg. Nu is mijn man vreselijk eigenwijs en vind het lastig om dingen aan te nemen. Helaas is hij veel te snel weer aan het werk gegaan en sloeg de adviezen van mij en omgeving in de wind. Hij is hier nooit van hersteld voor mijn gevoel. In deze tijd is zijn telefoon gebruik exorbitant gestegen. Iedere vrije minuut heeft hij dat ding in z’n handen en leeft hij in een andere wereld. Steeds meer ging hij zich terug trekken. Hij onderneemt ook nooit iets met de kinderen, behalve als het verplichte afspraken zijn zoals voetbal. In het weekend trekt hij zich terug en is urenlang niet zichtbaar of beschikbaar in huis. Stiekem kwam er steeds meer op mijn schouders terecht en begon ik te verzuipen in the mental load.
Vanwege de problematiek van de oudste en de belasting van het gezin die niet overeenkwam met de belastbaarheid van ons als ouders hebben wij begeleiding. Ook hebben we ongeveer een half jaar relatie therapie gehad om weer nader tot elkaar te komen en samen een front te vormen.
Zowel bij de ene vorm van begeleiding als de vorm die we momenteel hebben werd het duidelijk dat mijn man weinig open staat voor advies maar ook moeilijk te motiveren is om iets op te pakken.
De laatste maanden zijn loodzwaar geweest. Ik heb een pittige operatie gehad met flinke complicaties. Ik heb me daar weer boven p gevochten. De diagnose van onze oudste viel zwaar op mijn mans dak en hij heeft moeite deze te accepteren. Hoewel ik hem bleef prijzen voor wat hij doet begon ik steeds mere meer te merken dat hij structureel afwezig is binnen het gezin en voelde ik dat ik onze oorspronkelijke rolverdeling niet meer kon dragen. Helaas heeft man de afgelopen jaren in een gespreid bedje gelegen en is blijkbaar compleet vergeten hoe je de meest simpele take uitvoert en geeft ook aan niet meer in staat te zijn dit nog te leren.
De afgelopen weken is alles een beetje tot een hoogtepunt gekomen. Momenteel werkt hij fulltime, doet de was (machine aanzetten en was ophangen) en haalt de kinderen. De rest komt allemaal op mij neer. Sinds anderhalve week is daar ik het brengen bij gekomen doordat ik een lelijke blessure heb die me flink beperkt. Ik probeer al een aantal weken met hem in contact te komen over het herverdelen van de rolverdeling. Hij ketst alles af, voelt zich continue aangevallen en slaat ieder gesprek dood met ‘ik doe mijn best’. Hij word soms zelfs echt gemeen met valse beschuldigden, een kant die ik helemaal niet herken van hem. Ondertussen weigert hij iedere vorm van hulp. Hij wil niet opnieuw in relatie therapie en hij wil ook geen gesprekken of hulp met de betrokken begeleiding (wie ik wel op de hoogte houd, en hem daar weer van op de hoogte)
We zitten in een impasse waar ik al lang aangeef het niet meer te trekken alleen en hij z’n handen ervan af trekt.
Gisterenavond heeft hij mij nogmaals heel duidelijk gemaakt dat hij niet meer kan geven dan hij nu doet naast zijn werk. Hij klaagt dat hij alleen maar aan geven geven geven is. Toen mijn antwoord daarop was dat mijn ziek zijn nou eenmaal geen keuze is en dat dit is wat het is en ik toch met periodes op hem zal moeten leunen omdat ik gewoon niet beter word, alleen maar slechter leek er opeens een kwartje bij je te vallen. Mijn ziek zijn is namelijk ook iets wat hij moeilijk kan accepteren. Hij heeft vervolgens meermaals gezegd dat er dan maar de stekker eruit moeten trekken want dan heeft dit huwelijk ook geen zin meer. Het was alsof hij mijn hart er ter plekke uit trok en er op stampte. Ik checkte of ik het goed begreep en vroeg je wil dus en streep onder ons huwelijk zetten omdat ik niet meer beter word. Het antwoord daarop was ja, want op deze manier konden we onze kinderen niet goed opvoeden. Hij vond het daarna nodig om op te sommen wat allemaal niet meer mogelijk is zoals een mooi nieuw huis kopen/bouwen en verre reizen maken, kinderen andere culturen leren. Hij sloot zijn riedel af met dat hij zo geen toekomstperspectief zag en het maar een treurig vooruitzicht vond.
Ik was toen allang uitgecheckt. Muren omhoog en dissociatie aan. Ik speel al langer met het idee in mijn hoofd om uit elkaar te gaan. Niet omdat ik zoveel zin heb om het in mijn eentje te gaan doen dat idee vind ik doodeng. Maar ik draag nu de last ook grotendeels alleen met een groot 4e kind erbij. Echter na zijn uitspraken van gisteren merk ik dat ik klaar ben. Als je zo kunt praten tegen degene van wie je houd, die alweer weken afziet van de pijn, behoorlijk beperkt is en nog steeds constant doorgaat omdat jij de urgentie niet voelt om meer bij te dragen. Dan heb ik daar niks meer aan bij te dragen .
Ik ben echt kapot, mijn zenuwstelsel staat continue volledig aan. Ik heb vandaag alles aan de begeleiding verteld en deze gaat in overleg met collega’s hoe dit aan te vliegen omdat hij niet open staat voor verandering of advies. En ik denk dat ik een goed plan moet gaan maken. Ik sta in iedere geval sinds een paar weken ingeschreven bij de woningbouw. Mijn hart bloed en mijn hood stroom over en ik moest het gewoon ergens van mij af praten/schrijven.
En ik ben écht niet goed in kort houden! Sorry!
zondag 30 november 2025 om 09:11
De vraag waarom de kinderen er ooit zijn gekomen is inderdaad nu niet meer relevant. En kwetsend idd, al vroeg ik het me ook af. Het zegt wellicht ook iets over jullie inschattingsvermogen.
Wél de vraag: hoe ga je NU je verantwoordelijkheid nemen over die 3 kinderen? Hoe ga je zorgen dat dit beter wordt? De uitgebreide lange verhalen over hoe het allemaal komt en al die reflecties boeien niet zo...
Wat ga je dóén? Welke hulp ga je inschakelen/ regelen/ onderzoeken? Wat ga je morgen doen als de kinderen op school zitten? Welk plankje ga je opruimen, tafel leeghalen, of zeker 3 dingen weggooien? Welke instantie ga je benaderen?
Kies voor deze eerste dagen / week 1 kleine actie per dag. Maar zorg voor beweging, mentaal én in huis.
Iets wat al zo lang ettert, duurt ook een tijd voor je het beter kan maken.
Maar begín, ipv analyseren en rondjes draaien.
Wél de vraag: hoe ga je NU je verantwoordelijkheid nemen over die 3 kinderen? Hoe ga je zorgen dat dit beter wordt? De uitgebreide lange verhalen over hoe het allemaal komt en al die reflecties boeien niet zo...
Wat ga je dóén? Welke hulp ga je inschakelen/ regelen/ onderzoeken? Wat ga je morgen doen als de kinderen op school zitten? Welk plankje ga je opruimen, tafel leeghalen, of zeker 3 dingen weggooien? Welke instantie ga je benaderen?
Kies voor deze eerste dagen / week 1 kleine actie per dag. Maar zorg voor beweging, mentaal én in huis.
Iets wat al zo lang ettert, duurt ook een tijd voor je het beter kan maken.
Maar begín, ipv analyseren en rondjes draaien.
zondag 30 november 2025 om 09:19
jorchugh_jor schreef: ↑30-11-2025 07:11Die zooi in huis lijkt me op te lossen:h uur een extra opslag. Van zijn geld. Hij houdt het geld strikt gescheiden, dan ook de spullen zo scheiden. En in de opslag is het beschermd tegen jouw opruimwoede.
Ik weet niet hoe je tot nu toe met hem over de zooi hebt gepraat. Maar dit is rationeel en rationeel uit te leggen:
- je bent met 5 mensen en ieder zou eenvijfde van het huis mogen gebruiken.
- ruimte kost geld. Spullen bewaren kost geld. In een onderneming, maar thuis ook.
- als hij wil scheiden, zal hij ruimte moeten maken. Totdat er woonruimte beschikbaar is, zal hij een eigen kamer voor jou leeg moeten maken.
- niet onwaarschijnlijk dat jullie bij scheiding het huis moeten verkopen. Dat kan alleen als het leeg is.
En vraag hier steun bij aan de hulpverleners.
1. Ik ga er vanuit dat het huis (en hypotheek) alleen op zijn naam staat is en gezien hij alles strikt gescheiden houdt zijn TO en hun kinderen waarschijnlijk te gast. Dus hij bepaalt. En TO durft zich geen grenzen te stellen aan hoe het huis gebruikt wordt.
Is een aanname, maar als dit klopt maakt het de boel nóg ongelijkwaardiger.
2. Hoarding is niet rationeel. Met rationele argumenten ga je zo iemand niet overtuigen, zeker deze man niet die zelf nog niet klaar is voor hulp, die graaft zich alleen maar verder in.
zondag 30 november 2025 om 09:30
Dit.Jubelien schreef: ↑30-11-2025 09:11De vraag waarom de kinderen er ooit zijn gekomen is inderdaad nu niet meer relevant. En kwetsend idd, al vroeg ik het me ook af. Het zegt wellicht ook iets over jullie inschattingsvermogen.
Wél de vraag: hoe ga je NU je verantwoordelijkheid nemen over die 3 kinderen? Hoe ga je zorgen dat dit beter wordt? De uitgebreide lange verhalen over hoe het allemaal komt en al die reflecties boeien niet zo...
Wat ga je dóén? Welke hulp ga je inschakelen/ regelen/ onderzoeken? Wat ga je morgen doen als de kinderen op school zitten? Welk plankje ga je opruimen, tafel leeghalen, of zeker 3 dingen weggooien? Welke instantie ga je benaderen?
Kies voor deze eerste dagen / week 1 kleine actie per dag. Maar zorg voor beweging, mentaal én in huis.
Iets wat al zo lang ettert, duurt ook een tijd voor je het beter kan maken.
Maar begín, ipv analyseren en rondjes draaien.
Nauwelijks zelfreflectie en eigenaarschap bij beide ouders. Ellelang slachtofferschap, hij/zij, toen, dit/dat.
Kom in beweging. Voor de kinderen. Niet wachten op/wijzen naar de ander. De kinderen kopen daar niks voor.
Het gaat om die drie kleintjes.
zondag 30 november 2025 om 09:43
Als hij de eigenaar van het huis is, mag hij nog steeds niet alles bepalen: Ze hebben samen kinderen en die moeten ergens wonen.S-Groot schreef: ↑30-11-2025 09:191. Ik ga er vanuit dat het huis (en hypotheek) alleen op zijn naam staat is en gezien hij alles strikt gescheiden houdt zijn TO en hun kinderen waarschijnlijk te gast. Dus hij bepaalt. En TO durft zich geen grenzen te stellen aan hoe het huis gebruikt wordt.
Is een aanname, maar als dit klopt maakt het de boel nóg ongelijkwaardiger.
2. Hoarding is niet rationeel. Met rationele argumenten ga je zo iemand niet overtuigen, zeker deze man niet die zelf nog niet klaar is voor hulp, die graaft zich alleen maar verder in.
Bij een scheiding zou hij die spullen ook weg moeten doen (want alimentatie + hypotheek kan hij waarschijnlijk niet betalen).
Maar rationele argumenten helpen niet, als iemand bang is om dingen weg te gooien.
(ik ben zelf ook niet goed in het weggooien van dingen.)
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
zondag 30 november 2025 om 09:46
In tegenstelling tot sommige anderen denk ik niet dat de oplossing zit in extra hulp. Jullie hébben namelijk al ontzettend veel hulp. Als ik het zo op een rijtje zet op basis van je post, is er al:
- Vast ggz team voor jou
- Huishoudelijke hulp
- Opvang alle kinderen, vergoed door de gemeente
- Vervoer van en naar school voor de oudste
- Gezinsbegeleiding
Het verbaast me daarom nogal dat je zegt dat je de basis prima redt - dat is gewoon niet zo, anders kregen jullie niet zoveel hulp vergoed. Jij bent fulltime thuis en kennelijk dermate fysiek en mentaal beperkt dat er opvang, schoonmaak en psychische begeleiding voor alle gezinsleden noodzakelijk is. Ik denk echt dat het belangrijk is dat je (je man ook, maar die schrijft hier helaas niet) realistischer naar de situatie gaat kijken. Net als het feit dat je niet aan de ene kant al op jonge leeftijd volledig kan zijn afgekeurd en aan de andere kant nog in hartstikke goede doen kan zijn geweest toen jullie aan het kinderen begonnen.
Punt 2 is dat dat huis echt anders moet. Opgroeien in een hoardershuis is ontzettend schadelijk, ik heb een vriendin die zo'n jeugd achter de rug heeft en daar nog steeds mee worstelt. Ik zou daarover maar eens met mijn vuist op tafel gaan slaan. Net als over het feit dat je man volledig is uitgecheckt bij het gezin en zelf aangeeft er niks meer bij te kunnen hebben terwijl hij ondertussen niks wil doen aan zijn problemen.
Jullie hebben kennelijk een heel hulpverleningsteam om je heen hangen, dan vraag je die om hulp bij het neerleggen van eisen.
Tot slot: knap dat je na zoveel pittige reacties wel gewoon terugkomt en reageert. Tegelijk mis ik toch het nodige zelfinzicht. Ook in je tweede post ligt er veel aan je man en weinig aan jou. Jij hebt je problematiek prima aangepakt, jij doet alles in huis, jij hebt vooral pech gehad met blessures, jij doet er alles aan jullie relatie beter te maken. Hij wil niks.
Jullie hebben er samen een gigantische puinzooi van gemaakt. Jullie zullen er er echt allebei de schouders onder moeten gaan zetten, vooral in het belang van jullie kinderen.
- Vast ggz team voor jou
- Huishoudelijke hulp
- Opvang alle kinderen, vergoed door de gemeente
- Vervoer van en naar school voor de oudste
- Gezinsbegeleiding
Het verbaast me daarom nogal dat je zegt dat je de basis prima redt - dat is gewoon niet zo, anders kregen jullie niet zoveel hulp vergoed. Jij bent fulltime thuis en kennelijk dermate fysiek en mentaal beperkt dat er opvang, schoonmaak en psychische begeleiding voor alle gezinsleden noodzakelijk is. Ik denk echt dat het belangrijk is dat je (je man ook, maar die schrijft hier helaas niet) realistischer naar de situatie gaat kijken. Net als het feit dat je niet aan de ene kant al op jonge leeftijd volledig kan zijn afgekeurd en aan de andere kant nog in hartstikke goede doen kan zijn geweest toen jullie aan het kinderen begonnen.
Punt 2 is dat dat huis echt anders moet. Opgroeien in een hoardershuis is ontzettend schadelijk, ik heb een vriendin die zo'n jeugd achter de rug heeft en daar nog steeds mee worstelt. Ik zou daarover maar eens met mijn vuist op tafel gaan slaan. Net als over het feit dat je man volledig is uitgecheckt bij het gezin en zelf aangeeft er niks meer bij te kunnen hebben terwijl hij ondertussen niks wil doen aan zijn problemen.
Jullie hebben kennelijk een heel hulpverleningsteam om je heen hangen, dan vraag je die om hulp bij het neerleggen van eisen.
Tot slot: knap dat je na zoveel pittige reacties wel gewoon terugkomt en reageert. Tegelijk mis ik toch het nodige zelfinzicht. Ook in je tweede post ligt er veel aan je man en weinig aan jou. Jij hebt je problematiek prima aangepakt, jij doet alles in huis, jij hebt vooral pech gehad met blessures, jij doet er alles aan jullie relatie beter te maken. Hij wil niks.
Jullie hebben er samen een gigantische puinzooi van gemaakt. Jullie zullen er er echt allebei de schouders onder moeten gaan zetten, vooral in het belang van jullie kinderen.
zondag 30 november 2025 om 09:47
Ik geloof echt wel dat jullie veel van ze houden, maar buiten het voelen wordt het m.i. niet geuit in aandacht : pa doet in ieder geval niets met ze naast de broodnodige verplaatsingen en voetbal.Wat betreft onze kinderen, ik snap dat het enorm armoedig voor ze overkomt. En dit is ook zeker niet het toekomstbeeld dat we voor ons zagen. We zitten niets voor niets al 5 jaar in de hulpverlening voor hun. Ze zijn veilig gehecht en komen aan liefde absoluut niets te kort. En we zijn ons er zwaar van bewust dat ze alleen op liefde niet groot kunnen worden. De hulpverlening ziet gezonde kinderen, fysiek en mentaal. Maar dat het beter kan en moet staat als een paal boven water.
Wat doe jij met ze naast de normale verzorging ? ( voeden, tanden poetsen etc. )
Zitten ze allemaal op een BSO ?
Hoe gaat het in een langere schoolvakantie ; zijn ze dan ook op een opvang of zitten ze weken in huis en in de tuin ? Ik neem aan dat jij fysiek niet heel belastbaar bent dus kunnen ze dan wel af en toe eens naar de speeltuin, stukkie fietsen / wandelen etc ?
Die weekendopvang en in de vakanties,…. Dat is niet alleen in het belang van de ouders, he.
Ik heb geen idee hoe de gesprekken met de hulpverlening gaan, maar vast niet met de botte bijl. ( geen logeeradres willen ? dan actief bezig zijn met kinderen )
blijfgewoonbianca wijzigde dit bericht op 30-11-2025 09:53
9.78% gewijzigd
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 30 november 2025 om 09:53
Jeetje. Wat een trieste beschrijving van de situatie. Nu snap ik wel dat je scheiden als een optie ziet.
De talloze gesprekken leiden dus nergens toe.Als hij op geen enkel vlak meewerkt aan verbetering van de situatie, en er nergens over te praten valt, dan houdt alles op.
Dan zou ik hem rechtstreeks vragen hoe ver hij de.boel nog wil laten afglijden voordat eindelijk zijn ondergrens ook bereikt is. En op basis van het antwoord verdere actie bepalen, waarbij scheiden dan toch een serieuze optie is.
Het is absurd dat je man helemaal niks wil doen om de leefbaarheid in huis te verbeteren terwijl hij verantwoordelijk is voor drie kinderen. Hij hoeft niet eens wat te doen, behalve of instemmen met een plan of zelf met een plan komen.
De talloze gesprekken leiden dus nergens toe.Als hij op geen enkel vlak meewerkt aan verbetering van de situatie, en er nergens over te praten valt, dan houdt alles op.
Dan zou ik hem rechtstreeks vragen hoe ver hij de.boel nog wil laten afglijden voordat eindelijk zijn ondergrens ook bereikt is. En op basis van het antwoord verdere actie bepalen, waarbij scheiden dan toch een serieuze optie is.
Het is absurd dat je man helemaal niks wil doen om de leefbaarheid in huis te verbeteren terwijl hij verantwoordelijk is voor drie kinderen. Hij hoeft niet eens wat te doen, behalve of instemmen met een plan of zelf met een plan komen.
zondag 30 november 2025 om 09:53
Dat weet ik. Echter: als man op het spectrum zit, dan zullen deze argumenten wellicht makkelijker voor hem zijn dan ‘ruim op want je maakt je vrouw er ongelukkig mee’.
Ik beweer niet dat je er hoarding mee geneest of dat het niet opnieuw dichtslibt als je nu spullen verhuist.
zondag 30 november 2025 om 09:57
Dat logeerhuis: ik weet niet waarom man daartegen is, schaamte misschien?
Als dat helpt: ik ken in mijn omgeving verschillende gezinnen die af en toe kind naar logeerhuis sturen. Gezinnen die prima voor hun kinderen zorgen en die gewoon zelf de zeggenschap houden over hun eigen kind-met-rugzakje. Het is echt niet meer dan dat: een weekendje uit logeren.
Als dat helpt: ik ken in mijn omgeving verschillende gezinnen die af en toe kind naar logeerhuis sturen. Gezinnen die prima voor hun kinderen zorgen en die gewoon zelf de zeggenschap houden over hun eigen kind-met-rugzakje. Het is echt niet meer dan dat: een weekendje uit logeren.
zondag 30 november 2025 om 09:58
"Ze zijn veilig gehecht en komen aan liefde absoluut niets te kort."
Ik denk echt dat het tijd wordt eerlijk te kijken naar de feiten. En die feiten zijn: hun vader negeert hen een groot deel van de tijd, zij doen een groot deel van de tijd zelf ook alsof hun vader er niet is. Ze wonen in een huis waarin het een rommel is, waarin onvoldoende plek voor hen is. Beide ouders zijn overbelast. Moeder kan zo goed als niks en is afgekeurd. Een van hun broers/zussen heeft extra hulp nodig. Het is nauwelijks voor te stellen dat de kinderen onder deze omstandigheden mentaal goed kunnen functioneren. Iedere omstandigheid op zichzelf geeft al aanleiding tot disfunctioneren, laat staan het hele pakket. Als je wil dat er iets anders gaat, zal je zelf iets moeten doen. Hoe moeilijk ook. Ik lees namelijk nergens wat jij gaat doen voor jezelf en je kinderen en dat is op zich begrijpelijk gezien je zeer beperkte draagkracht, maar dan is de enige weg hieruit dat het eerst alleen nog maar erger gaat worden, voordat anderen radicaler kunnen en zullen ingrijpen.
Ik denk echt dat het tijd wordt eerlijk te kijken naar de feiten. En die feiten zijn: hun vader negeert hen een groot deel van de tijd, zij doen een groot deel van de tijd zelf ook alsof hun vader er niet is. Ze wonen in een huis waarin het een rommel is, waarin onvoldoende plek voor hen is. Beide ouders zijn overbelast. Moeder kan zo goed als niks en is afgekeurd. Een van hun broers/zussen heeft extra hulp nodig. Het is nauwelijks voor te stellen dat de kinderen onder deze omstandigheden mentaal goed kunnen functioneren. Iedere omstandigheid op zichzelf geeft al aanleiding tot disfunctioneren, laat staan het hele pakket. Als je wil dat er iets anders gaat, zal je zelf iets moeten doen. Hoe moeilijk ook. Ik lees namelijk nergens wat jij gaat doen voor jezelf en je kinderen en dat is op zich begrijpelijk gezien je zeer beperkte draagkracht, maar dan is de enige weg hieruit dat het eerst alleen nog maar erger gaat worden, voordat anderen radicaler kunnen en zullen ingrijpen.
zondag 30 november 2025 om 10:01
Ook ik heb de indruk dat de familie van man hem financiëel steunt:
- hij heeft een beperking, en verdient modaal maar kon een huis kopen
- hij heeft naast zijn baan inkomsten uit een kapitaal.
Ik weet niet of de schoonfamilie nog meer bijdragen wil/kan.
Een extra opslag huren is eigenlijk geen oplossing, want dat verplaatst het probleem alleen maar. (en dan moet man de rest van zijn leven een opslag huren. Van de andere kant is dan beter zichtbaar hoeveel het bewaren van oude spullen kost).
Een opruimer inhuren heeft alleen zin als man dingen durft weg te gooien.
- hij heeft een beperking, en verdient modaal maar kon een huis kopen
- hij heeft naast zijn baan inkomsten uit een kapitaal.
Ik weet niet of de schoonfamilie nog meer bijdragen wil/kan.
Een extra opslag huren is eigenlijk geen oplossing, want dat verplaatst het probleem alleen maar. (en dan moet man de rest van zijn leven een opslag huren. Van de andere kant is dan beter zichtbaar hoeveel het bewaren van oude spullen kost).
Een opruimer inhuren heeft alleen zin als man dingen durft weg te gooien.
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
zondag 30 november 2025 om 10:21
https://www.tijdschriftdepsycholoog.nl/ ... erzamelen/
Het is echt heel complex.
En als hij nu al geen te kleine / afgedragen kleding van de kinderen weg kan gooien betekent het dat op den duur het huis dicht zal slibben.
Ik denk dat dat het moment is dat instanties drastisch in gaan grijpen, als ze dat voor die tijd nog niet gedaan hebben.
Het is echt heel complex.
En als hij nu al geen te kleine / afgedragen kleding van de kinderen weg kan gooien betekent het dat op den duur het huis dicht zal slibben.
Ik denk dat dat het moment is dat instanties drastisch in gaan grijpen, als ze dat voor die tijd nog niet gedaan hebben.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 30 november 2025 om 10:31
Ik snap dat het in sommige gevallen heel fijn is dat het bestaat. Maar ik zou er als ouder ook hele grote moeite mee hebben, dus hierin begrijp ik man wel.jorchugh_jor schreef: ↑30-11-2025 09:57Dat logeerhuis: ik weet niet waarom man daartegen is, schaamte misschien?
Als dat helpt: ik ken in mijn omgeving verschillende gezinnen die af en toe kind naar logeerhuis sturen. Gezinnen die prima voor hun kinderen zorgen en die gewoon zelf de zeggenschap houden over hun eigen kind-met-rugzakje. Het is echt niet meer dan dat: een weekendje uit logeren.
zondag 30 november 2025 om 10:37
Ach jee wat verdrietig toch weer.blijfgewoonbianca schreef: ↑30-11-2025 10:21https://www.tijdschriftdepsycholoog.nl/ ... erzamelen/
Het is echt heel complex.
zondag 30 november 2025 om 10:42
Ik lees jullie berichten aandacht en neem ze ten harte.
Het kan zeker kloppen dat ik soms zelfinzicht mis, ik voel me dan ook een beetje verzopen in deze situatie. Een blik va buitenstaanders kan dan heel verhelderend zijn.
Er is 0 hulp (mogelijk) vanuit familie, zowel van mijn kant als mans kant. Het vermogen komt vanuit een belegging die ik familie bezit is.
Het klopt dat ik niet voldoende opgekomen ben voor mezelf en de kinderen. vanuit mijn verleden heb ik geleerd/mezelf aangeleerd ‘onderdanig’ te reageren.
Jullie reacties raken me echt, dinsdag is er weer contact met de hulpverlening. Ik zal de dingen die ik uit dit topic gehaald heb wel ook meenemen en delen. Ik wil écht beter, dat meen ik
Het kan zeker kloppen dat ik soms zelfinzicht mis, ik voel me dan ook een beetje verzopen in deze situatie. Een blik va buitenstaanders kan dan heel verhelderend zijn.
Er is 0 hulp (mogelijk) vanuit familie, zowel van mijn kant als mans kant. Het vermogen komt vanuit een belegging die ik familie bezit is.
Het klopt dat ik niet voldoende opgekomen ben voor mezelf en de kinderen. vanuit mijn verleden heb ik geleerd/mezelf aangeleerd ‘onderdanig’ te reageren.
Jullie reacties raken me echt, dinsdag is er weer contact met de hulpverlening. Ik zal de dingen die ik uit dit topic gehaald heb wel ook meenemen en delen. Ik wil écht beter, dat meen ik
zondag 30 november 2025 om 10:45
Goede post. Ik vraag me ook af of zoveel hulp, helpend is. Je ziet TO ook steeds in allerlei hulpverleningstermen praten en vanuit dat perpectief naar haar man kijken. Het lijkt alsof de beperkingen excuus zijn om zelf geen verantwoordelijkheid te hoeven nemen. Dat kan gewoon niet. Die kinderen zijn er en je bent verantwoordelijk en dat vraagt om doorpakken. Niet door de hulp maar door de ouders zelf. En als het neit vanuit de ene komt, moet de ander het doen. Maar ik betwijfel of dat gaat lukken omdat ik ook lees dat TO nog erg bagatelliseert. Ze denkt dat het met de kinderen allemaal prima gaat. Dat kan gewoon niet waar zijn. Goed in haar beleving misschien maar dat lijkt me niet een goed referentiekader.LolplusLolisHiHi schreef: ↑30-11-2025 09:46In tegenstelling tot sommige anderen denk ik niet dat de oplossing zit in extra hulp. Jullie hébben namelijk al ontzettend veel hulp. Als ik het zo op een rijtje zet op basis van je post, is er al:
- Vast ggz team voor jou
- Huishoudelijke hulp
- Opvang alle kinderen, vergoed door de gemeente
- Vervoer van en naar school voor de oudste
- Gezinsbegeleiding
Het verbaast me daarom nogal dat je zegt dat je de basis prima redt - dat is gewoon niet zo, anders kregen jullie niet zoveel hulp vergoed. Jij bent fulltime thuis en kennelijk dermate fysiek en mentaal beperkt dat er opvang, schoonmaak en psychische begeleiding voor alle gezinsleden noodzakelijk is. Ik denk echt dat het belangrijk is dat je (je man ook, maar die schrijft hier helaas niet) realistischer naar de situatie gaat kijken. Net als het feit dat je niet aan de ene kant al op jonge leeftijd volledig kan zijn afgekeurd en aan de andere kant nog in hartstikke goede doen kan zijn geweest toen jullie aan het kinderen begonnen.
Punt 2 is dat dat huis echt anders moet. Opgroeien in een hoardershuis is ontzettend schadelijk, ik heb een vriendin die zo'n jeugd achter de rug heeft en daar nog steeds mee worstelt. Ik zou daarover maar eens met mijn vuist op tafel gaan slaan. Net als over het feit dat je man volledig is uitgecheckt bij het gezin en zelf aangeeft er niks meer bij te kunnen hebben terwijl hij ondertussen niks wil doen aan zijn problemen.
Jullie hebben kennelijk een heel hulpverleningsteam om je heen hangen, dan vraag je die om hulp bij het neerleggen van eisen.
Tot slot: knap dat je na zoveel pittige reacties wel gewoon terugkomt en reageert. Tegelijk mis ik toch het nodige zelfinzicht. Ook in je tweede post ligt er veel aan je man en weinig aan jou. Jij hebt je problematiek prima aangepakt, jij doet alles in huis, jij hebt vooral pech gehad met blessures, jij doet er alles aan jullie relatie beter te maken. Hij wil niks.
Jullie hebben er samen een gigantische puinzooi van gemaakt. Jullie zullen er er echt allebei de schouders onder moeten gaan zetten, vooral in het belang van jullie kinderen.
zondag 30 november 2025 om 10:49
Er is dus geld, ik weet niet hoeveel maar daarmee kun je veel oplossen: particuliere hulp voor de oudste als het nodig, eventueel jij naar het buitenland voor een intensief traject om alles aan te pakken, 2x per week een huishoudster, extra oppas en professioneel opruimer ene de zolder opknappen voor meer ruimte en fatsoenlijke slaapkamers voor de kinderen.NoaVale89 schreef: ↑30-11-2025 10:42Ik lees jullie berichten aandacht en neem ze ten harte.
Het kan zeker kloppen dat ik soms zelfinzicht mis, ik voel me dan ook een beetje verzopen in deze situatie. Een blik va buitenstaanders kan dan heel verhelderend zijn.
Er is 0 hulp (mogelijk) vanuit familie, zowel van mijn kant als mans kant. Het vermogen komt vanuit een belegging die ik familie bezit is.
Het klopt dat ik niet voldoende opgekomen ben voor mezelf en de kinderen. vanuit mijn verleden heb ik geleerd/mezelf aangeleerd ‘onderdanig’ te reageren.
Jullie reacties raken me echt, dinsdag is er weer contact met de hulpverlening. Ik zal de dingen die ik uit dit topic gehaald heb wel ook meenemen en delen. Ik wil écht beter, dat meen ik
Of een eigen huis na de scheiding.
Ik ben ook best boos als ik zie hoeveel hulp jullie krijgen ondanks aanwezig vermogen en domme keuzes. Maar goed het leven is niet eerlijk. Dat geldt ook voor jou: dus schouders eronder en aan de slag.
zondag 30 november 2025 om 10:50
Goed zo! En bedenk dat het vanuit je man niet gaat komen. De verandering moet door jou worden ingezet, scheiden of niet, zorg ervoor dat het voor de kinderen beter wordt.NoaVale89 schreef: ↑30-11-2025 10:42Ik lees jullie berichten aandacht en neem ze ten harte.
Het kan zeker kloppen dat ik soms zelfinzicht mis, ik voel me dan ook een beetje verzopen in deze situatie. Een blik va buitenstaanders kan dan heel verhelderend zijn.
Er is 0 hulp (mogelijk) vanuit familie, zowel van mijn kant als mans kant. Het vermogen komt vanuit een belegging die ik familie bezit is.
Het klopt dat ik niet voldoende opgekomen ben voor mezelf en de kinderen. vanuit mijn verleden heb ik geleerd/mezelf aangeleerd ‘onderdanig’ te reageren.
Jullie reacties raken me echt, dinsdag is er weer contact met de hulpverlening. Ik zal de dingen die ik uit dit topic gehaald heb wel ook meenemen en delen. Ik wil écht beter, dat meen ik
zondag 30 november 2025 om 10:56
Bontebok schreef: ↑30-11-2025 10:45Goede post. Ik vraag me ook af of zoveel hulp, helpend is. Je ziet TO ook steeds in allerlei hulpverleningstermen praten en vanuit dat perpectief naar haar man kijken. Het lijkt alsof de beperkingen excuus zijn om zelf geen verantwoordelijkheid te hoeven nemen. Dat kan gewoon niet. Die kinderen zijn er en je bent verantwoordelijk en dat vraagt om doorpakken. Niet door de hulp maar door de ouders zelf. En als het neit vanuit de ene komt, moet de ander het doen. Maar ik betwijfel of dat gaat lukken omdat ik ook lees dat TO nog erg bagatelliseert. Ze denkt dat het met de kinderen allemaal prima gaat. Dat kan gewoon niet waar zijn. Goed in haar beleving misschien maar dat lijkt me niet een goed referentiekader.
Ja dat is mijns inziens waar die kinderen recht op hebben. De realiteit is helaas dat ook mensen die die verantwoordelijkheid en/of kunde niet hebben (en ook niet kunnen leren) kinderen op de wereld zetten. En met een beetje pech doen ze dat samen en dan zijn zulke kinderen helemaal de dupe.
Want hoeveel hulpverlening je er ook op loslaat: kinderen hebben nou eenmaal de basale behoefte om die dingen van hun ouders te krijgen. Het is natuurlijk fijn als en nodig dat ze het alsnog elders krijgen, maar schade geeft het alsnog.
zondag 30 november 2025 om 10:58
Dat is goed om te horen. Dan vast een waarschuwing, je kent Viva dus je weet hoe het hier gaat: dinsdag komen de eerste vragen over wat de hulpverlening gezegd heeft en waarom dat en waarom niet juist het tegenovergestelde. En op zijn laatst volgend weekend komende eerste dwingende reacties wat je nu concreet hebt opgelost en dat het allemaal te langzaam gaat.
Hou vol.
zondag 30 november 2025 om 11:08
jorchugh_jor schreef: ↑30-11-2025 09:53Dat weet ik. Echter: als man op het spectrum zit, dan zullen deze argumenten wellicht makkelijker voor hem zijn dan ‘ruim op want je maakt je vrouw er ongelukkig mee’.
Ik beweer niet dat je er hoarding mee geneest of dat het niet opnieuw dichtslibt als je nu spullen verhuist.
Nee. Die man weet dat zelf allemaal heus wel, je vertelt hem echt niks nieuws, hij is niet achterlijk. Er zit gewoon zoveel achter, het is zo complex, dat je zo iemand niet met een paar redenen overtuigd krijgt tot actie, zéker niet als de motivatie tot verandering niet vanuit de persoon zelf komt.
zondag 30 november 2025 om 11:12
Lori schreef: ↑30-11-2025 09:58"Ze zijn veilig gehecht en komen aan liefde absoluut niets te kort."
Ik denk echt dat het tijd wordt eerlijk te kijken naar de feiten. En die feiten zijn: hun vader negeert hen een groot deel van de tijd, zij doen een groot deel van de tijd zelf ook alsof hun vader er niet is. Ze wonen in een huis waarin het een rommel is, waarin onvoldoende plek voor hen is. Beide ouders zijn overbelast. Moeder kan zo goed als niks en is afgekeurd. Een van hun broers/zussen heeft extra hulp nodig. Het is nauwelijks voor te stellen dat de kinderen onder deze omstandigheden mentaal goed kunnen functioneren. Iedere omstandigheid op zichzelf geeft al aanleiding tot disfunctioneren, laat staan het hele pakket. Als je wil dat er iets anders gaat, zal je zelf iets moeten doen. Hoe moeilijk ook. Ik lees namelijk nergens wat jij gaat doen voor jezelf en je kinderen en dat is op zich begrijpelijk gezien je zeer beperkte draagkracht, maar dan is de enige weg hieruit dat het eerst alleen nog maar erger gaat worden, voordat anderen radicaler kunnen en zullen ingrijpen.
Dat is dus ook de enige uitweg die ik op dit moment zie. En dat is vreselijk verdrietig, voor alle betrokken partijen. Maar ik zie TO nog niet (succesvol) daadkrachtig worden. Wat ze goed doet is dat ze al vijf jaar lang hulpverlening thuis hebben voor de kinderen, zo kan er in elk geval ingegrepen worden als de situatie straks nog erger is.
zondag 30 november 2025 om 11:12
Idd. Neem het allemaal niet te letterlijk aub wat hier wordt gezegd. Wij kennen jou niet. Het is makkelijk oordelen op basis van een stukje tekst. Ik kan me niet vinden in veel reacties, het is makkelijk praten van een afstand. Jouw situatie is complex en de hulpverlening kennen jou en je man beter en zijn hier ook in geschoold. Las wel een praktische tip die ik goed vond. Een loods of iets dergelijks voor je man zn verzameling. Dat maakt het huis leefbaarder voor jullie allemaal.jorchugh_jor schreef: ↑30-11-2025 10:58Dat is goed om te horen. Dan vast een waarschuwing, je kent Viva dus je weet hoe het hier gaat: dinsdag komen de eerste vragen over wat de hulpverlening gezegd heeft en waarom dat en waarom niet juist het tegenovergestelde. En op zijn laatst volgend weekend komende eerste dwingende reacties wat je nu concreet hebt opgelost en dat het allemaal te langzaam gaat.
Hou vol.
Als aanvulling:
Ik zie inzet van jou en je man. De wil is er. Jullie zitten vast. Dat gaat een keertje barsten, daarna veranderen pas dingen. Er speelt veel. Ik denk dat er ook veel is wat jij niet kunt veranderen en wat buiten je macht ligt. Het verdient wel respect dat je probeert om er het beste van te maken en ook actief bent met hulp zoeken en vragen. Niemand heeft dit zo gewild. Wens je veel sterkte.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
