Wil wel oud met hem worden...Maar nu nog niet!

quote:honesty schreef op 18 april 2008 @ 22:36:

Iedereen: sterkte ermee. En onthou: Hou van jezelf!



En toch snap ik dat dan niet....want waarom plaats jejezelf dan in zo een onrustige situatie ?

Vreemdgaan overkomt je niet, je hebt een keuze....

Kijk naar je relatie, maak er wat van òf rond het af....

Gun jezelf die tijd en rust....dan houd je pas van jezelf.



Op zich ben ik het wel met je eens Honesty, dat vreemdgaan je niet overkomt. Natuurlijk kies je er voor. Ik heb er zelf ook voor gekozen. Maar mijn relatie liep niet goed, en ik weet dat dat de oorzaak was. Maar ik wil vreemdgaan absoluut niet goedpraten, nooit niet.

Jezelf tijd en rust gunnen werkt zeker. Even uit de situatie gaan. Dat heb ik ook gedaan, ik woon tijdelijk ergens anders en het is momenteel uit ja. Maar hoe dan ook: ik houd wel van mezelf. Ook met het vreemdgaan erbij. Het vreemdgaan is ook niet de reden dat ik het uit heb gemaakt, net als bij Trinity niet. Het was wel een teken voor mij, een bevestiging misschien. Je plaatst jezelf er zeker mee in een onrustige situatie, waardoor het er niet makkelijk op wordt, maar waardoor dingen misschien wel helderder worden.

Ik kan me jullie onrust voorstellen en ik denk dat je dan ook heel zuiver naar je eigen gevoel (maar ook ratio) moet luisteren en dan keuzes maken. In zoverre kan ik meegaan met hetgeen hier geschreven wordt.



Waar ik wel moeite mee heb is het verzwijgen van het vreemdgaan en het vergoeilijken met " het niet meer willen kwetsen van de ander die dat niet verdient heeft". Ik heb aann de andere kant gestaan en er is heel lang gezwegen om mij niet te kwetsen. Ik begreep niet wat er echt aan de hand was, kon het niet bevatten en na hele lange tijd kwam ik er zelf achter dat er was vreemdgegaan. Dat vond ik erg maar haast nog erger vond ik het gelieg, gedraai en het betuttelende gedrag dat hij vertoonde. Ik vertrouw zijn woorden niet meer en trek alles in twijfel. Liegen maakt het allemaal nog een stuk erger...is tenminste mijn ervaring

Ik herken het zelf niet, maar wil toch even reageren op je bericht. Je schrijft dat je een lieve, slimme aantrekkelijke vriend had. Was hij niet degene die jou eerst had bedrogen en belogen. Dat is alles behalve lief en slim, eerder kwetsend en achterbaks. Ik denk dat dit het begin was van het eind van jullie relatie. Daarna is jullie relatie alleen maar bergafwaarts gegaan. Dit zou ook de gevoelens van beklemming en verwarring kunnen verklaren. Diep in je hart weet je dat je alleen verder moet, maar je beseft ook dat het moeilijk is om schepen achter je te verbranden. Loslaten is zo moeilijk en tegelijkertijd zo reinigend omdat je op dat moment besluit zelf de regie van je leven weer in eigen handen te nemen. De tijd zal leren of jullie ooit weer elkaars pad kruisen.



Het moment is gekomen om op ontdekkingsreis te gaan. Ga leuke dingen doen die je altijd al hebt willen doen, ga reizen, leer een nieuwe taal, ga daten, opzoek naar een nieuwe baan of opleiding. Kortom ontwikkel jezelf.

Dag Trinity,

Ik herken heel veel van jouw verhaal in mijn eigen situatie... Na een relatie van 6 jaar (ik ben er nu 24) waarvan 1 jaar samenwonen heb ik besloten om er een punt achter te zetten. Het is een hele lieve jongen en hij wil er (nog altijd) alles aan doen om onze relatie nog een kans te geven, maar ik heb echt het gevoel dat dit niet 'het' is voor mij. Dit klinkt heel stom, want we zijn al zo lang samen en we hebben een huis gekocht, dan kon ik dat misschien wel vroeger geweten hebben dat dit niet echt was wat ik zocht.



Mijn grootste probleem is dat ik bang ben om alleen verder te gaan. Momenteel wonen we nog samen, maar binnen 2 weken kan ik verhuizen naar een appartement (waarvoor ik trouwens nog meubels moet zien te vinden). Ik heb er echt nood aan om op mezelf te zijn, voel me soms echt verstikt in de relatie. Ik denk dat het gewoon altijd rustig verder gekabbeld heeft: je bent samen van in je studententijd, daarna ga je werken en een huis kopen is dan de volgende stap. Maar het zijn de stappen hierna die mij heel nerveus maken, ik zie mij niet met hem trouwen en kinderen krijgen, daarom dat ik beslist heb om er nu een punt achter te zetten. Maar dan begin ik te twijfelen: misschien ligt het gewoon aan mij en ben ik nog niet op dat punt beland in mijn leven. Ik vind het zo oneerlijk om hem aan het lijntje te houden als ik er geen toekomst meer in zie. En zoals je zei, uit medelijden kan ik natuurlijk niet bij hem blijven, hoewel ik zo graag de pijn bij hem zou wegnemen. Ik heb dit al een keer gedaan, ik ben al eens enkele dagen bij mijn ouders gaan wonen, maar ik keerde terug omdat ik mijn vertrouwde wereld miste, zelfstandig zijn, doen wat je wil. Maar ik denk niet dat het veel met hem te maken had, ik wou gewoon terug in mijn eigen huis zijn. Als ik dit nu neerschrijf klinkt het echt heel logisch om bij hem weg te gaan, maar in de praktijk is het verdorie zo moeilijk om een punt te zetten achter de relatie. Een deel van mij wil gewoon verderdoen, op het gemak, geen zorgen over het huis en het geld. Maar eerlijk tgo hem is natuurlijk anders. Nu de korte pijn zegt iedereen mij, maar zo kort is die pijn nu ook weer niet...

Hoi Troubled, zeer herkenbaar, jouw situatie. Ik woon ook tijdelijk ergens anders dus, maar heb nog steeds niet de keuze gemaakt of ik bij hem blijf of dat ik in mn eentje verder ga. Ik zie hem lijden onder deze situatie en ik merk zelf dat ik hem heel erg mis. Hij begrijpt alleen niet zo goed dat hij mij tijd moet gunnen om erover na te denken. En dat is frustrerend. Want ik moet dus binnen een week een keuze maken. En dat kan ik gewoon niet. Pfff.

Ik loop er zo tegenaan dat ik ontzettend graag oud met hem wil worden.... alleen NU nog niet. Precies de titel van dit topic. Maar ik kan moeilijk van hem verwachten dat hij op mij gaat wachten... dus zal ik nu een keuze moeten maken.



En Troubled.... ik denk dat de praktische pijn, de materialistische pijn, inderdaad van korte duur is. Maar de échte pijn, de emotionele pijn.... dat kan nog wel ff duren denk ik. Sterkte ermee.

Als ik even een - waarschijnlijk impopulaire - vraag mag stellen: ben ik de enige die niet goed wordt van dit nogal verwende gezeik of zijn er meer? Oh, ze wil graag even 'uitzoeken waar dit gevoel vandaan komt' en een tijdje 'vrij zijn'. En die vriend van haar ondertussen helemaal kapot en radeloos zijn. Trinity, je verdient het om zelf eens een paar keer stevig gedumpt te worden, kijken hoe leuk je je vrijheid dan vindt.

Tuurlijk mag je die vraag stellen Frits. Van mij mag je tenminste. Is alleen de vraag of je er antwoord op krijgt

Is het zo gek dan? Mij verbaast het dat vrijwel iedereen zo begrijpend reageert, terwijl ik een enorme dosis egoïsme proef in dat verhaal. Het is bijna allemaal in de trant van 'Oh meid, ik herken je verhaal helemaal' en 'Pas je wel op dat je de kip met de gouden eieren niet wegdoet, straks sta je alleen en heb je niks', enzovoort. Eigenbelang, eigenbelang, eigenbelang. Treurig.

quote:Trinity schreef op 19 april 2008 @ 00:18:Ik heb besloten (een groot) risico te lopen hem kwijt te raken, al besef ik dat misschien nog niet helemaal ten volle.Ik begrijp dit stukje niet. Hoezo risico lopen? Je hebt het uit gemaakt, je bent hem al kwijt.

Of hou je hem toch nog op een zeer onsympathieke manier aan het lijntje? Of hou je jezelf nog een tijdje voor de gek? Wat heb je aan je vrijheid, als je dat doet? Dat is net als in het zwembad springen maar je aan het trapje blijven vasthouden.

Momenteel woon ik nog altijd in ons huis, dus ik zie hem nog elke dag en dat maakt het er natuurlijk niet gemakkelijker op. We hebben gisterenavond nog een paar uur erover gepraat en hij snapt echt het probleem niet. Voor hem ging alles goed zoals het was en hij wil echt alles doen omdat ik bij hem zou blijven. Maar ik voel gewoon dat ik een leugen zou leven, dat ik na enkele maanden toch weer op hetzelfde punt in mijn leven zou terechtkomen, en dat is gewoon dat ik mijn toekomst niet zie bij hem. Je hebt maar 1 leven en ik wil gewoon gelukkig zijn, maar dat is blijkbaar moeilijker dan ik dacht. Ik vind het toch niet zo normaal dat, als hij thuis komt van zijn werk, dat ik er wat tegenop zie. Ik zou toch blij moeten zijn als hij terug thuis is?? Dat knaagt echt aan mij, dan vraag ik me af: waar ben ik mee bezig? Dan beproef ik liever mijn geluk alleen, ook al kwets ik hiermee heel veel mensen.

En Frits, ik begrijp je reactie hoor, ik haat mezelf soms echt voor wat ik hem aandoe. Maar als je het mij niet kwalijk neemt, ik heb ook mijn eigen geluk om aan te denken en dat houdt niet in dat ik voor altijd bij iemand blijf bij wie ik me niet echt goed voel...De rest van mijn leven is (hopelijk) nog heel lang.

Je hoeft jezelf niet te haten om wat je hem aandoet. Hij lààt het zich ook aandoen, nietwaar.

Hij kan ook zeggen: "weet je wat, als je niet meer gelukkig bent in onze relatie, met mij....... ga dan. Ga vooral, want het leven is veel te kort om ergens te blijven zitten verpieteren als je niet gelukkig. Ik wil dat je alleen maar bij me blijft uit en met liefde, passie en overtuiging."

@mabel007: Tuurlijk, dat willen we allemaal ons leven lang. Passie! Overtuiging! Een nooit eindigende roes van verliefdheid. Jammer alleen dat het in werkelijkheid niet zo werkt. Na verloop wordt alles toch wat meer gewoontjes? En ja, ook met die gepassioneerde, opwindende vent waarvoor je misschien je huidige relatie laat schieten. Wat niet betekent dat je jezelf gevangen moet houden in een relatie waarin je ongelukkig bent. Maar die modieuze 'je hebt maar één leven'-gedachte vind ik hopeloos oppervlakkig en niet realistisch.

@Trinity: Frustraties? Dat niet direct, alleen heb ik een grondige hekel aan de zelfzuchtige relatiemoraal van tegenwoordig. Die combinatie van psychobabbel (ik moet dit nog uitvinden voor mezelf, nagaan 'waar dit gevoel vandaan komt') en egocentrisme ('ik moet dat ervaren hebben, dat gedaan hebben, en het moet allemaal diep, heftig, opwindend en perfect zijn, want voor minder doe ik het niet'). Die bullshit. Ik snap best dat je soms denkt iets te hebben gemist, als je al zo lang met dezelfde jongen samen bent, maar je kan je ook gelukkig prijzen met je 'ontzettend lieve, mooie, slimme, aantrekkelijke vriend'. Denk je dat andere mensen allemaal zo'n innig gelukkig, vervuld liefdesleven hebben? Tel je zegeningen, zou ik zeggen. Je gedrag wijst erop dat je je eigen pleziertjes eigenlijk belangrijker vindt dan je vriend die veel van je houdt. Daarom zou het goed zijn als je zelf eens flink op je gezicht ging, zodat je dat misschien weer leert te waarderen.

En Troubled, jouw verhaal vind ik veel meer invoelbaar. Als je je verstikt voelt in een relatie, als in een trein die maar doorrolt zonder dat je dat wilt, dan kan ik me voorstellen dat je aan de noodrem trekt. Hij is gewoon de ware niet voor je, punt. Dan kun je daar beter zo snel mogelijk een einde aan maken, nu je allebei nog jong bent. Dat is heel iets anders dan 'ik wil wel oud worden met hem, maar alleen nu nog niet'. Flikker toch op, zou ik dan zeggen.

quote:FritsvanEgters schreef op 24 april 2008 @ 13:41:

@mabel007: Tuurlijk, dat willen we allemaal ons leven lang. Passie! Overtuiging! Een nooit eindigende roes van verliefdheid. Jammer alleen dat het in werkelijkheid niet zo werkt. Na verloop wordt alles toch wat meer gewoontjes? En ja, ook met die gepassioneerde, opwindende vent waarvoor je misschien je huidige relatie laat schieten. Wat niet betekent dat je jezelf gevangen moet houden in een relatie waarin je ongelukkig bent. Maar die modieuze 'je hebt maar één leven'-gedachte vind ik hopeloos oppervlakkig en niet realistisch.





Dat mag je vinden, maar voor mij werkt het prima.

(Ik heb overigens wel het idee dat je mijn posting iets anders opvat dan ik het bedoelde.)

en egoïstisch zijn we ook....maar lees verder: we willen allemaal de juiste beslissingen nemen, de perfecte keus,



Maak ik wel de goede keuze? "straks krijg ik er spijt van", "straks gooi ik iets weg wat ik nooit meer zal krijgen...".



Zijn we wel egoïstisch? ....het is allemaal ANGST: angst voor verlies, angst om in iets te blijven waarin we ons niet gelukkig voelen, angst voor liefdesverlies, angst voor het "niet meer terug-kunnen-draaien"... als je een beslissing genomen hebt , moet je verder en natuurlijk kan dan blijken dat die keuze verkeerd was : maar we hangen er zo snel het labeltje aan dat dàt dan het einde van de wereld is, als iets waar niet meer overheen te komen valt....



ik weet inderdaad dat het iets kan zijn dat zooooo een pijn doet (er overlijden zelfs mensen aan liefdesverdriet) en dat het zo langzaam slijt (zie memories) en daarom doe ik er altijd ellenlang over voordat ik tot een besluit kom, (sorry frits) en zoals ik hier al eerder las, soms wordt het besluit dan al voor je genomen, want de man stelt zich vaak genoeg ook afhankelijk op.... die kan óók zeggen: bekijk het maar..



Zijn we wel angstig? Laten we ons levensgeluk teveel van een relatie afhangen? Of zijn we gewoon te angstig om alleen die toekomst in te gaan?



Sommigen blijven in een relatie hangen omdat ze angstig zijn om alleen die toekomst in te gaan, sommigen gaan weg omdat ze met hun partner een afgestompte toekomst zien.... maar in de toekomst kun je niet kijken !! Je kunt later spijt krijgen omdat je bent gebleven....of juist heel blij omdat op je 80ste blijkt dat je een hele zorgzame partner hebt...alles kan! Het gaat om het hier en nu!



Ik hecht heel veel waarde aan een relatie, je hebt iemand om alles mee te kunnen delen, je hebt intimiteit, je hebt iemand waarmee je alles kunt bespreken ; wat willen we nog meer.....???? een passievol leven? vol wilde sex en aantrekkingskracht ?: we zijn vertroebeld door het tijdsbeeld waarin we zitten, er loert altijd iets beters om de hoek ,alles moet maar spannend en nieuw zijn, (bekende groene gras); natuurlijk wil ik heerlijk vrijen maar ik zoek juist en vooral geborgenheid waarin je de vrijheid krijgt om je als individu te ontwikkelen en om dingen samen aan te pakken.



Als je dat bezit, moet je het niet weggooien.



moest het even kwijt....

De vraag of je nu voor de rest van je leven niets meer met andere mannen mag hebben, zou eigenlijk niets te maken mogen hebben met je keuze voor B. als vader van je kinderen en man met wie je oud wil worden.



Het zou werkelijk heel erg stom zijn om het eerste voor het tweede op te offeren, terwijl je met een beetje goede wil van beide kanten, beide kunt hebben.



Ik weet waarover ik praat, had nl. net hetzelfde met mijn vrouw (denk maar niet dat jouw geval uitzonderlijk is...). Ook wij zaten met een gelijkaardige situatie en dreigende scheiding maar zijn er gelukkig nog tijdig achter gekomen dat niet wat buitenechtelijke seks, maar wel frustratie en gebrek aan vertrouwen dodelijk zijn voor een relatie.

Het is een beetje eng hoeveel jouw verhaal op dat van mij lijkt.



Ik heb nu 3,5 jaar een relatie. Met knappe jongen,perfect wasboard,lief, goede baan enz. We hebben tot januari vorig jaar samen gewoond, toe hij het plotseling uitmaakte. Ik was gebroken, want ik wist ondanks verschillende interesses 100% dat ik met hem een huis wilde kopen etc. Hij bleek bindingsangst te hebben en is hier voor in therapie gegaan en we zijn na ca.3 maanden weer terug bij elkaar gekomen. Ik heb een eigen huisje gezocht,want ik wilde niet meteen weer samenwonen.Er zijn wel plannen om na deze zomer weer samen te gaan wonen.Eigenlijk is sinds dat we weer bij elkaar zijn bij mij nooit meer dat gevoel van ik sta hier voor 100% achter terug gekomen.



Ondanks het verdriet in de 3 maanden, vond ik het ook weer erg prettig om vrijgezel te zijn, met niemand rekening te hoeven houden en lekker met mijn vriendinnen op stap te kunnen en me op mijn hobby`s kunnen storten. (in de realtie met hem kan ik vanwege tijdgebrek niet 100% voor mijn hobby`s gaan,als ik hem ook nog wil zien)In de periode dat ik weer contact kreeg met mijn ex en we weer bezig waren om bij elkaar te komen. Heb ik een jongen ontmoet,die misschien niet zo knap was al mijn ex, maar wel dezelfde interesses heeft als ik. Ik ben met hem in bed beland. Deze jongen woont het grootste deel van het jaar in het buitenland en is wel spannend, maar niet echt geschikt voor een relatie door zijn werk etc. Heb dit dus maar bij 1 keer gelaten. Ook omdat ik met mijn ex verder wilde.



Inmiddels een jaar verder.Vriend werkt heel veel en door onze verschillend hobby`s zijn we behoorlijk uit elkaar gegroeit,doordat we bijna geen tijd voor elkaar hebben. Voor mijn gevoel ben ik meer vrijgezel dan dat ik nog een relatie heb.Vanaf volgende week hebben we meer tijd voor elkaar. Vriend verheugd zich hier erg op. Voor mij is het erop of eronder. Ik ga zeker mijn best doen, maar heb onzettende twijfels. Wat ook niet echt mee werkt is dat jongen uit eerdere gedeelte van mijn verhaal,terug is. En er nog steeds veel aantrekkingkracht is. Zo erg dat we vorig weekend weer in bed zijn geland. En de sex was geweldig. Vriend is niet zo sexueel ingesteld, terwijl ik de 3x per week makkelijk zou kunnen redden. Het gevoel en de spanning dat iemand je ontzettend graag wilt, dat miste ik ontzettend.Wat ik nu het liefst zou willen als ik het eerlijk moet zeggen is: vrijgezel zijn, me op mijn dansen storten,baan die ik nu heb opzeggen en wat maanden in het buitenland gaan werken. En uiteindelijk over een paar jaar een vriend vinden die dezelfde,interesses en passies heeft als ik.



Maar ik heb besloten om de aankomende maanden mijn best te gaan doen voor mijn relatie. Vriend weet van mijn gevoel en twijfels (behalve het vreemdgaan) en heeft zelf dit gevoel totaal niet en is er ook behoorlijk kapot van. Vanaf volgende week zullen we elk weekend samen zijn en gaan van de zomer 4 weken reizen. Ik hoop zo dat we weer tot elkaar komen en dat het gevoel, dat ik voor 100% met hem verder wil terug komt. Want het is een prettig gevoel om die rust te hebben.......

Help, in jouw geval is het vreemdgaan een detail dat je inderdaad het beste voor jezelf houdt, omdat het toch maar de aandacht van het echte probleem zou afleiden. Jouw verhaal wekt namelijk de indruk dat je nog niet helemaal klaar bent voor een vaste relatie, omdat je nog te veel dingen op je programma hebt staan die daarmee moeilijk zijn samen te rijmen. Mocht je nu besluiten om die gevoelens te negeren en toch meteen voor die vaste relatie te gaan, dan loop je het risico dat je over een paar jaar behoorlijk spijt krijgt en dan zijn de gevolgen van een relatiebreuk misschien erger dan ze nu zouden zijn...?

@zeno2 Jouw worden slaan de spijker op zijn kop. Ik kan er inderdaad nu beter mee stoppen. Als het over een aantal jaar misloopt. Zou ik altijd spijt hebben van de dingen die ik niet heb kunnen, dor mijn relatie.