Relaties
alle pijlers
Zelf kinderen verwekken vs pleegkinderen
dinsdag 27 januari 2009 om 16:13
Ik zet dit topic maar op de relatiepijler omdat ik denk dat het op de kinderen-pijler wellicht verkeerd valt...
Ik vraag mij nl het volgende af. Al jaren verbaas ik mij over de drang van mensen om hun eigen kinderen te maken. Ik heb zelf geen kinderwens en momenteel geen relatie. Maar ook toen ik die wel had, had ik geen kinderwens.
In Nederland zijn zo veel pleegkinderen die een fijn gezin zoeken. Om mij heen ook enkele stellen voor wie zwanger raken heel moeilijk/onmogelijk is. Jarenlang in de medische molen, verdrietig zijn en dat terwijl je ondertussen een een warm gezin kunt bieden. Dan denk ik: wat egoistisch!
Ben benieuwd of hier mensen zijn die er net zo over denken en daadwerkelijk voor de pleegzorg zijn gegaan. Ben ook benieuwd naar de redenen van anderen om voor een eigen kind te gaan. Als ik vriendinnen vraag waarom ze perse een eigen kind wilden, merk ik dat pleegzorg geen optie is. Wat is toch die drang naar eigen?
Ik vraag mij nl het volgende af. Al jaren verbaas ik mij over de drang van mensen om hun eigen kinderen te maken. Ik heb zelf geen kinderwens en momenteel geen relatie. Maar ook toen ik die wel had, had ik geen kinderwens.
In Nederland zijn zo veel pleegkinderen die een fijn gezin zoeken. Om mij heen ook enkele stellen voor wie zwanger raken heel moeilijk/onmogelijk is. Jarenlang in de medische molen, verdrietig zijn en dat terwijl je ondertussen een een warm gezin kunt bieden. Dan denk ik: wat egoistisch!
Ben benieuwd of hier mensen zijn die er net zo over denken en daadwerkelijk voor de pleegzorg zijn gegaan. Ben ook benieuwd naar de redenen van anderen om voor een eigen kind te gaan. Als ik vriendinnen vraag waarom ze perse een eigen kind wilden, merk ik dat pleegzorg geen optie is. Wat is toch die drang naar eigen?
dinsdag 27 januari 2009 om 20:57
Julus, ik zou graag pleegouder zijn en ik denk dat ik het ook zou kunnen. Helaas gaat het niet door practische bezwaren; ik woon alleen met mijn uk van 6 en werk haast fulltime. Ook heb ik wel in mijn hart, maar niet in mijn huis ruimte voor een 'eigen'plek voor zowel mijn eigen als een pleegkindje.
Ik vind dat heel jammer. maar zo is het nu eenmaal gelopen.
Ik vind dat heel jammer. maar zo is het nu eenmaal gelopen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 27 januari 2009 om 21:00
Julus. Elninjoo snapt niet al teveel van het feit dat kinderen ook gevoelens hebben en dat kinderen volwassen worden. Voor haar zijn kinderen een soort huisdieren, meer niet. Dus trek je er vooral niets van aan.
Emmeke, ik snap wat jij bedoelt, ik heb hetzelfde gevoel gehad als jij, als ik pasgeboren baby's vasthield. En bij mijn eigen kinderen had ik helemáál geen instant moedergevoel. Voor mijn gevoel zal de hechting tussen mijn eigen kinderen en een kind dat als baby bij mij komt, maar niet biologisch van mij is exact hetzelfde zijn. Ik heb best een tijdje moeten wennen aan mijn kinderen, en omgekeerd, en vaak het gevoel gehad dat ze ze net zo goed met de post hadden kunnen afleveren. Dat ik zou nou toevallig zelf gebaard had, had niet zo gek veel meerwaarde naar mijn idee, of maakte in ieder geval voor mijn gevoel geen verschil.
Verder sta ik er een beetje hetzelfde in als Lika. Ik wilde ook altijd adopteren, maar door de wachtlijsten en dergelijke en het feit dat ik er toch iets anders over ben gaan denken zien wij er vanaf. Maar pleegouders, dat zou ik best willen worden. Al zou het dan ook om langdurige zorg moeten gaan en werken wij beiden vrij veel.
Emmeke, ik snap wat jij bedoelt, ik heb hetzelfde gevoel gehad als jij, als ik pasgeboren baby's vasthield. En bij mijn eigen kinderen had ik helemáál geen instant moedergevoel. Voor mijn gevoel zal de hechting tussen mijn eigen kinderen en een kind dat als baby bij mij komt, maar niet biologisch van mij is exact hetzelfde zijn. Ik heb best een tijdje moeten wennen aan mijn kinderen, en omgekeerd, en vaak het gevoel gehad dat ze ze net zo goed met de post hadden kunnen afleveren. Dat ik zou nou toevallig zelf gebaard had, had niet zo gek veel meerwaarde naar mijn idee, of maakte in ieder geval voor mijn gevoel geen verschil.
Verder sta ik er een beetje hetzelfde in als Lika. Ik wilde ook altijd adopteren, maar door de wachtlijsten en dergelijke en het feit dat ik er toch iets anders over ben gaan denken zien wij er vanaf. Maar pleegouders, dat zou ik best willen worden. Al zou het dan ook om langdurige zorg moeten gaan en werken wij beiden vrij veel.
dinsdag 27 januari 2009 om 21:03
Karina, 'erbij' horen lijkt me niet echt een factor in veel gevallen. En in rammelende eierstokken geloof ik absoluut. Ik wilde niet alleen een kind, maar mijn hele lijf, mijn hele wezen wilde een kind. En dat ging pas weg nadat ik er twee had. En van 'erbij' horen was geen sprake, want we waren en zijn de enigen in onze kennissenkring met kinderen.
Het was geen kwestie van 'oh, wel leuk zo'n kind' of 'zou ik later ook wel willen' maar gewoon echt een soort noodzaak. Net als dat je honger hebt, haast lichamelijk.
Het was geen kwestie van 'oh, wel leuk zo'n kind' of 'zou ik later ook wel willen' maar gewoon echt een soort noodzaak. Net als dat je honger hebt, haast lichamelijk.
dinsdag 27 januari 2009 om 21:15
Het hoeft natuurlijk niet voor iedereen te gelden, dat erbij willen horen. Ik bedoel het ook eigenlijk wat breder dan je directe eigen kring. Ik denk er een soort algemene verwachting is dat mensen, helemaal vrouwen, graag hun eigen kinderen willen hebben. Dat begint al met met poppen spelen enzo.
Ik denk dat mensen soms een beetje aangepraat wordt dat je zonder (eigen) kinderen geen volwaardig mens kunt zijn (zielig als je nooit zelf kinderen krijgt etc.). Verwachtigen enzo kunnen ook hun weerslag hebben op lichamelijke ervaringen, lichaam en geest zijn op zoveel manieren met elkaar verbonden.
Maar zoals gezegd, het is moeilijk om je eigen motivatie echt te doorgronden (vind ik voor mezelf), laat staan die van anderen!
Ik denk dat mensen soms een beetje aangepraat wordt dat je zonder (eigen) kinderen geen volwaardig mens kunt zijn (zielig als je nooit zelf kinderen krijgt etc.). Verwachtigen enzo kunnen ook hun weerslag hebben op lichamelijke ervaringen, lichaam en geest zijn op zoveel manieren met elkaar verbonden.
Maar zoals gezegd, het is moeilijk om je eigen motivatie echt te doorgronden (vind ik voor mezelf), laat staan die van anderen!
dinsdag 27 januari 2009 om 21:16
Julus, ik snap dat sommige opmerkingen je echt in het verkeerde keelgat schieten. Dat doen ze bij mij al.
Gelukkig zijn er genoeg mensen die er heel anders over denken.
Misschien troost het je dat mijn droom voor 'als ik later groot ben' een grote (zorg)boerderij is, met pleegkinderen. Nu nog een man vinden die zich daar ook in kan vinden, tot nu toe schrikt het de meesten nogal af als ik dit vertel bij een eerste date
Maar zonder gekheid, zoals ik er nu over denk, zal ik de keus maken voor pleegkinderen als ik die mogelijkheid krijg.
Gelukkig zijn er genoeg mensen die er heel anders over denken.
Misschien troost het je dat mijn droom voor 'als ik later groot ben' een grote (zorg)boerderij is, met pleegkinderen. Nu nog een man vinden die zich daar ook in kan vinden, tot nu toe schrikt het de meesten nogal af als ik dit vertel bij een eerste date
Maar zonder gekheid, zoals ik er nu over denk, zal ik de keus maken voor pleegkinderen als ik die mogelijkheid krijg.
dinsdag 27 januari 2009 om 21:27
quote:Julus schreef op 27 januari 2009 @ 20:16:
[...]
Ik ben/was een pleegkind. Jouw opmerking schiet bij mij in het verkeerde keelgat elninjoo. Je weet niet wat je zegt.
Ten eerste heb je pleegouders en gastouders. Iedereen heeft het erover dat een pleegkind voor tijdelijk is, maar dat hoeft niet. Een gastkind is altijd en per definitie tijdelijk, een pleegkind kun je ook voor hele lange tijd (tot aan volwassenheid) hebben.
Ik was een gastkind, maar werd pleegkind.
Het is enorm generaliserend om te stellen dat alle pleegkinderen nooit dankbaar zouden zijn. Ik ben enorm dankbaar voor deze kans, maar vergeet niet dat je met hele gemengde gevoelens bij een pleeggezin gaat wonen. Ik wil dat niemand aandoen, het gevoel wat je dan hebt. Inderdaad; je krijgt te maken met zwaar beschadigde kinderen die uit huis zijn geplaatst. Daarnaast moet het kind vaak in een compleet ander milieu zien te aarden (cultuurshock in sommige gevallen want overgang kan erg groot zijn), zit je met een hoop negatieve gevoelens cq trauma's, moet je wennen aan alle nieuwe regels, je thuis leren voelen, en je moet om zien te gaan met het feit dat je je ouders loyaal wilt blijven.
Het is enorm complex, voor zowel pleegouders als kind.
Het heeft mij minimaal vijf jaar gekost, om aan alles te wennen en nog voel ik mij eigenlijk het buitenbeentje. Alsof ik het niet verdiend heb, alsof ik inderdaad op mijn knieen moet van dankbaarheid. Die schuld die je voelt is niet in te lossen. Maar; ik heb er niet om gevraagd. Pleegouders kiezen ZELF voor die rol.
Ik wilde dat allemaal niet, maar er was gewoon geen andere keuze. Ik had toen al jarenlang geen toezicht meer, verzorgde mezelf. In NL zou dit niet mogen gebeuren, maar het gebeurt.
Elninjoo, ik ben enorm dankbaar, absoluut. Maar ik denk dat jij een beeeeetje onderschat met hoeveel pijn het gaat gepaard om uberhaupt een pleegkind te zijn (geweest). Dat kun jij je niet voorstellen, maar kun je je voorstellen dat er mensen zijn die die kinderen een kans willen geven? Zodat ze inderdaad later kunnen zeggen, wat ben ik blij dat IEMAND mij die kans gaf op een beter leven?
Wederom schiet een opmerking van jou bij mij in het verkeerde keelgat. Uit alles blijkt dat jij het goed hebt gehad, je hebt fijne ouders, alle kansen van de wereld. Weinig tegenslag, muv de geijkte issues waarmee we allemaal te maken krijgen. Wil je aub wat meer buiten je eigen kaders proberen te denken? Het zou je sieren.Ben er stil van...en benieuwd wat Elninjoo er met haar botte kop op weet te zeggen.
[...]
Ik ben/was een pleegkind. Jouw opmerking schiet bij mij in het verkeerde keelgat elninjoo. Je weet niet wat je zegt.
Ten eerste heb je pleegouders en gastouders. Iedereen heeft het erover dat een pleegkind voor tijdelijk is, maar dat hoeft niet. Een gastkind is altijd en per definitie tijdelijk, een pleegkind kun je ook voor hele lange tijd (tot aan volwassenheid) hebben.
Ik was een gastkind, maar werd pleegkind.
Het is enorm generaliserend om te stellen dat alle pleegkinderen nooit dankbaar zouden zijn. Ik ben enorm dankbaar voor deze kans, maar vergeet niet dat je met hele gemengde gevoelens bij een pleeggezin gaat wonen. Ik wil dat niemand aandoen, het gevoel wat je dan hebt. Inderdaad; je krijgt te maken met zwaar beschadigde kinderen die uit huis zijn geplaatst. Daarnaast moet het kind vaak in een compleet ander milieu zien te aarden (cultuurshock in sommige gevallen want overgang kan erg groot zijn), zit je met een hoop negatieve gevoelens cq trauma's, moet je wennen aan alle nieuwe regels, je thuis leren voelen, en je moet om zien te gaan met het feit dat je je ouders loyaal wilt blijven.
Het is enorm complex, voor zowel pleegouders als kind.
Het heeft mij minimaal vijf jaar gekost, om aan alles te wennen en nog voel ik mij eigenlijk het buitenbeentje. Alsof ik het niet verdiend heb, alsof ik inderdaad op mijn knieen moet van dankbaarheid. Die schuld die je voelt is niet in te lossen. Maar; ik heb er niet om gevraagd. Pleegouders kiezen ZELF voor die rol.
Ik wilde dat allemaal niet, maar er was gewoon geen andere keuze. Ik had toen al jarenlang geen toezicht meer, verzorgde mezelf. In NL zou dit niet mogen gebeuren, maar het gebeurt.
Elninjoo, ik ben enorm dankbaar, absoluut. Maar ik denk dat jij een beeeeetje onderschat met hoeveel pijn het gaat gepaard om uberhaupt een pleegkind te zijn (geweest). Dat kun jij je niet voorstellen, maar kun je je voorstellen dat er mensen zijn die die kinderen een kans willen geven? Zodat ze inderdaad later kunnen zeggen, wat ben ik blij dat IEMAND mij die kans gaf op een beter leven?
Wederom schiet een opmerking van jou bij mij in het verkeerde keelgat. Uit alles blijkt dat jij het goed hebt gehad, je hebt fijne ouders, alle kansen van de wereld. Weinig tegenslag, muv de geijkte issues waarmee we allemaal te maken krijgen. Wil je aub wat meer buiten je eigen kaders proberen te denken? Het zou je sieren.Ben er stil van...en benieuwd wat Elninjoo er met haar botte kop op weet te zeggen.
Poep, wie heeft jou gescheten?
dinsdag 27 januari 2009 om 21:30
Ik meen dat enkele jaren geleden er een documentaire wekelijks te zien was over pleegkinderen. En alleenstaande vrouw met een of twee biologische kinderen koos ervoor om nog een kind op te vangen. Dit deed ze met heel veel liefde, maar na enkele weken, maanden moest ze tot de conclusie komen dat ze er helaas te onervaren ingestapt was. Je kon wel aan haar zien dat ze echt om het kind was gaan geven en dat het haar zeer deed om het kind weer terug te moeten storen. Kent iemand die serie nog? Zal wel op NL 1,2 of 3 geweest zijn... Ook was er een andere familie met zeer rustige ouders die zich niet van de zeik lieten brengen door een opstandig pleegkind. Volgens mij ging dit heel goed, maar wat een geduld: echt waardering.
Een vriendin van mij is via pleegzorg bij een leuk gezin terecht gekomen en is daar aangenomen als dochter en zus. Ik ken haar al van haar 'oude' gezin en heb nooit rottigheid bij haar gezien. Ze heeft zich ondanks een slecht familieleven altijd goed gedragen en is gewoon altijd de goedheid zelfe geweest. Dit om Julus te steunen, want ik wil niet dat alle pleegkinderen worden afgeserveerd als gedragsproblematisch enzo. Ik denk wel dat je goed bij jezelf ten rade moet gaan: wil je eigenlijk liefde en waardering van een pleegkind of wil je ondanks alles vooral veel geven? En kun je ook geven?
Een vriendin van mij is via pleegzorg bij een leuk gezin terecht gekomen en is daar aangenomen als dochter en zus. Ik ken haar al van haar 'oude' gezin en heb nooit rottigheid bij haar gezien. Ze heeft zich ondanks een slecht familieleven altijd goed gedragen en is gewoon altijd de goedheid zelfe geweest. Dit om Julus te steunen, want ik wil niet dat alle pleegkinderen worden afgeserveerd als gedragsproblematisch enzo. Ik denk wel dat je goed bij jezelf ten rade moet gaan: wil je eigenlijk liefde en waardering van een pleegkind of wil je ondanks alles vooral veel geven? En kun je ook geven?
dinsdag 27 januari 2009 om 21:39
Snel heb ik dit topic doorgelezen en ik wil graag even reageren. Wij vangen in ons gezin, waar ook biokinderen wonen, pleegkinderen op. Wij doen geen langdurige opvang, maar hebben gekozen voor crisis en kortdurende opvang. Waarom wij hebben gekozen voor pleegzorg? Omdat wij vinden dat ieder kind recht heeft op een veilige plek. Een plek waar het ziet dat het er mag zijn, een plek waar het liefde en warmte krijgt. Onze kinderwens was vervuld, maar dit plekje hadden wij nog open.
Vaak hebben pleegkinderen dingen meegemaakt die ze niet mee hadden moeten maken. En ja, daardoor hebben ze soms problemen. Hier moet aan gewerkt worden, het vertrouwen moet terug komen bij deze kinderen.
Wij zijn begonnen met pleegzorg toen onze jongste bijna 9 was. Onze kinderen hebben wij betrokken in deze beslissing en tussen de plaatsingen door nemen wij even tijd voor ons gezin. En zodra iedereen er weer aan toe is, bieden wij ons weer aan voor een nieuwe plaatsing. Onze kinderen vinden het leuk dat er andere kinderen tijdelijk in ons gezin komen wonen en leren op deze manier dat je anderen kunt helpen als dat nodig is.
Ook ik vind dat je niet aan pleegzorg moet beginnen als je er niet voor de volle 100% achter staat. Het is niet altijd makkelijk. Het is wel mooi om een kind te zien opbloeien en te zien hoe het weer vertrouwen krijgt in de wereld om zich heen. Dat is mijn beloning. Ik hoef geen dankbaarheid van een kind.
Vaak hebben pleegkinderen dingen meegemaakt die ze niet mee hadden moeten maken. En ja, daardoor hebben ze soms problemen. Hier moet aan gewerkt worden, het vertrouwen moet terug komen bij deze kinderen.
Wij zijn begonnen met pleegzorg toen onze jongste bijna 9 was. Onze kinderen hebben wij betrokken in deze beslissing en tussen de plaatsingen door nemen wij even tijd voor ons gezin. En zodra iedereen er weer aan toe is, bieden wij ons weer aan voor een nieuwe plaatsing. Onze kinderen vinden het leuk dat er andere kinderen tijdelijk in ons gezin komen wonen en leren op deze manier dat je anderen kunt helpen als dat nodig is.
Ook ik vind dat je niet aan pleegzorg moet beginnen als je er niet voor de volle 100% achter staat. Het is niet altijd makkelijk. Het is wel mooi om een kind te zien opbloeien en te zien hoe het weer vertrouwen krijgt in de wereld om zich heen. Dat is mijn beloning. Ik hoef geen dankbaarheid van een kind.
Ik geloof niet in bijgeloof, want dat brengt ongeluk.
dinsdag 27 januari 2009 om 21:41
Ik ben pleegmoeder van een meisje van 2. Ze is bij mij komen wonen toen ze 6 weken was. De kans dat ze bij mij blijft is 99%.
Momenteel is het zo dat er naar het kind wordt gekeken en niet meer uitgaan van de bio-ouders. Ze heeft zich aan mij gehecht en ook al zou het in de toekomst goed gaan met de bio-moeder dan blijft ze nog bij mij eventueel gaat ze dan een dag of nachtje daarheen.
Dus altijd tijdelijk...nee
Een eigen kamer hoeft niet, wel een eigen plekje. Ze slaapt nog steeds bij mij op de slaapkamer en dat gaat prima, tzt ga ik wel verhuizen.
Een meisje van 6 weken is nog geen probleemgeval...dus ook dat is niet altijd het geval. De bio-moeder wel maar we kunnen het redelijk vinden.
Ik heb geen eigen kinderen dus kan niet vergelijken maar ik houd zielsveel van haar en kan me niet voorstellen dat ik van een eigen kind meer zou houden.
Het voelt voor mij als mijn eigen kind alhoewel het dat niet is natuurlijk.
Momenteel is het zo dat er naar het kind wordt gekeken en niet meer uitgaan van de bio-ouders. Ze heeft zich aan mij gehecht en ook al zou het in de toekomst goed gaan met de bio-moeder dan blijft ze nog bij mij eventueel gaat ze dan een dag of nachtje daarheen.
Dus altijd tijdelijk...nee
Een eigen kamer hoeft niet, wel een eigen plekje. Ze slaapt nog steeds bij mij op de slaapkamer en dat gaat prima, tzt ga ik wel verhuizen.
Een meisje van 6 weken is nog geen probleemgeval...dus ook dat is niet altijd het geval. De bio-moeder wel maar we kunnen het redelijk vinden.
Ik heb geen eigen kinderen dus kan niet vergelijken maar ik houd zielsveel van haar en kan me niet voorstellen dat ik van een eigen kind meer zou houden.
Het voelt voor mij als mijn eigen kind alhoewel het dat niet is natuurlijk.
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
dinsdag 27 januari 2009 om 21:55
dinsdag 27 januari 2009 om 22:02
Onze pleegkinderen zijn al vanaf 1 jaar (dochter) en de geboorte (zoon) bij onsd en gaan niet meer weg.
Onze dochter is later geboren, dus weet niet beter.
Ik hou van alle 3 precies evenveel en hetzelfde, en behandel ze alle 3 exact hetzelfde.
Het zijn gewoon alle 3 onze kinderen, waarvan er 2 hun biologische moeder (en 1 haar bio-vader) ook zien.
Onze dochter is later geboren, dus weet niet beter.
Ik hou van alle 3 precies evenveel en hetzelfde, en behandel ze alle 3 exact hetzelfde.
Het zijn gewoon alle 3 onze kinderen, waarvan er 2 hun biologische moeder (en 1 haar bio-vader) ook zien.
dinsdag 27 januari 2009 om 22:03
quote:Julus schreef op 27 januari 2009 @ 20:25:
[...]
Voor mij is dit een hele confronterende discussie, zit hier met kippenvel. Maar ik lees het toch. Jankend, dat wel.
Hi Julus,
Dank je wel voor je verhaal. Dit is zeker een heftige discussie, zeker omdat het zo gevoelig ligt - voor jou in ieder geval. Maar ook voor mensen die kiezen voor een bio-kind. Mijn mening is bijgesteld. Ik denk dat het goed is dat iedereen hierin zijn/haar hart volgt. Lijkt pleegouder zijn je zwaar etc, dan vooral niet doen. Is je drive en liefde om een verschil te maken voor pleegkinderen groot genoeg, dan is pleegzorg te overwegen.
En wellicht opent deze discussie voor een forummer de mogelijkheid om pleegzorg te overwegen. Dat zou mooi zijn
[...]
Voor mij is dit een hele confronterende discussie, zit hier met kippenvel. Maar ik lees het toch. Jankend, dat wel.
Hi Julus,
Dank je wel voor je verhaal. Dit is zeker een heftige discussie, zeker omdat het zo gevoelig ligt - voor jou in ieder geval. Maar ook voor mensen die kiezen voor een bio-kind. Mijn mening is bijgesteld. Ik denk dat het goed is dat iedereen hierin zijn/haar hart volgt. Lijkt pleegouder zijn je zwaar etc, dan vooral niet doen. Is je drive en liefde om een verschil te maken voor pleegkinderen groot genoeg, dan is pleegzorg te overwegen.
En wellicht opent deze discussie voor een forummer de mogelijkheid om pleegzorg te overwegen. Dat zou mooi zijn
dinsdag 27 januari 2009 om 22:20
Hai Julus,
Graag zou ik ook nog iets tegen jou willen zeggen. Ten eerste vind ik het echt heel erg dat jij tot 2x toe een verkeerd pleeggezin getroffen hebt. Want het is helaas waar dat overal verkeerde mensen zijn, ook onder pleegouders. Iets waar ik toch zooooo kwaad over kan worden, zeker omdat deze mensen bewust kinderen kwetsen die al gekwetst zijn.
Maar vooral wil ik je zeggen dat je de opmerkingen van sommigen, nou, vooral van 1 persoon hier, vooral niet serieus moet nemen. Wat wij onze pleegkinderen altijd heel duidelijk maken en wat ik jou ook mee wil geven (al hoop ik dat je dat al best weet) is dat de problemen die er waren/zijn niet hun schuld zijn! Kinderen zijn niet schuldig aan grote-mensen-problemen! Kinderen zijn er helaas wel eens de dupe van.
Graag zou ik ook nog iets tegen jou willen zeggen. Ten eerste vind ik het echt heel erg dat jij tot 2x toe een verkeerd pleeggezin getroffen hebt. Want het is helaas waar dat overal verkeerde mensen zijn, ook onder pleegouders. Iets waar ik toch zooooo kwaad over kan worden, zeker omdat deze mensen bewust kinderen kwetsen die al gekwetst zijn.
Maar vooral wil ik je zeggen dat je de opmerkingen van sommigen, nou, vooral van 1 persoon hier, vooral niet serieus moet nemen. Wat wij onze pleegkinderen altijd heel duidelijk maken en wat ik jou ook mee wil geven (al hoop ik dat je dat al best weet) is dat de problemen die er waren/zijn niet hun schuld zijn! Kinderen zijn niet schuldig aan grote-mensen-problemen! Kinderen zijn er helaas wel eens de dupe van.
Ik geloof niet in bijgeloof, want dat brengt ongeluk.
dinsdag 27 januari 2009 om 22:21
Ik ben kinderloos en nooit kinderwens gehad, maar loop wel es met de gedachte rond om een pleegkind op te vangen/te nemen. Alleen wil ik dat niet alleen doen..ik vind dat een kind ook een vaderfiguur nodig heeft.
Dat mensen eigen kinderen willen, kan ik me heel goed voorstellen (alleen noem het dan geen wondertje....bah). Dus de discussie over de keuze eigen kinderen/pleegkinderen ga ik niet aan. Wel verbaas ik mij over feit dat mensen die zelf geen kinderen kunnen krijgen jaren op wachtljst gaan staan, duizenden euros uitgeven, een kind adopteren die uiterlijk gezien al niet bij t gezin hoort en die later toch nog op zoek gaan naar hun biologische ouders, Je ontwortelt die kinderen in mijn visie.
Waarom dan geen pleegkind? Een kind die misschien wat extra zorg nodig heeft, maar die alleen maar een veilig huis wil.
Dat mensen eigen kinderen willen, kan ik me heel goed voorstellen (alleen noem het dan geen wondertje....bah). Dus de discussie over de keuze eigen kinderen/pleegkinderen ga ik niet aan. Wel verbaas ik mij over feit dat mensen die zelf geen kinderen kunnen krijgen jaren op wachtljst gaan staan, duizenden euros uitgeven, een kind adopteren die uiterlijk gezien al niet bij t gezin hoort en die later toch nog op zoek gaan naar hun biologische ouders, Je ontwortelt die kinderen in mijn visie.
Waarom dan geen pleegkind? Een kind die misschien wat extra zorg nodig heeft, maar die alleen maar een veilig huis wil.
dinsdag 27 januari 2009 om 22:31
quote:nouschi schreef op 27 januari 2009 @ 21:41:
Ik ben pleegmoeder van een meisje van 2. Ze is bij mij komen wonen toen ze 6 weken was. De kans dat ze bij mij blijft is 99%.
Momenteel is het zo dat er naar het kind wordt gekeken en niet meer uitgaan van de bio-ouders. Ze heeft zich aan mij gehecht en ook al zou het in de toekomst goed gaan met de bio-moeder dan blijft ze nog bij mij eventueel gaat ze dan een dag of nachtje daarheen.
Dus altijd tijdelijk...nee
Een eigen kamer hoeft niet, wel een eigen plekje. Ze slaapt nog steeds bij mij op de slaapkamer en dat gaat prima, tzt ga ik wel verhuizen.
Een meisje van 6 weken is nog geen probleemgeval...dus ook dat is niet altijd het geval. De bio-moeder wel maar we kunnen het redelijk vinden.
Ik heb geen eigen kinderen dus kan niet vergelijken maar ik houd zielsveel van haar en kan me niet voorstellen dat ik van een eigen kind meer zou houden.
Het voelt voor mij als mijn eigen kind alhoewel het dat niet is natuurlijk.Hoe is je pleegdochter bij jou terecht gekomen, is de moeder een bekende van je?
Je hebt gelijk dat er wordt gekeken naar het kind, maar als het goed is is dat altijd zo. Als er sprake is van een uithuisplaatsing dan kijk je niet naar de belangen van de ouders, maar naar de belangen van het kind. En dat blijft zo, gedurende het hele proces.
Maar de biologische moeder heeft wel rechten, en het kind heeft recht op verzorging door de eigen ouders. Dit is niet mijn mening hoor, maar een van de uitgangspunt van de rechten van het kind.
Hoe gaat dat dan, als de moeder wel weer in staat zal zijn om voor haar eigen kind te gaan zorgen? Of is die optie uitgesloten?
Want in principe zou het zo zijn, dat als de eigen ouders de zorg voor het kind weer op zich kunnen en willen nemen, dat een kind, zeker zo jong, terug gaat naar haar eigen ouders.
Ik ben pleegmoeder van een meisje van 2. Ze is bij mij komen wonen toen ze 6 weken was. De kans dat ze bij mij blijft is 99%.
Momenteel is het zo dat er naar het kind wordt gekeken en niet meer uitgaan van de bio-ouders. Ze heeft zich aan mij gehecht en ook al zou het in de toekomst goed gaan met de bio-moeder dan blijft ze nog bij mij eventueel gaat ze dan een dag of nachtje daarheen.
Dus altijd tijdelijk...nee
Een eigen kamer hoeft niet, wel een eigen plekje. Ze slaapt nog steeds bij mij op de slaapkamer en dat gaat prima, tzt ga ik wel verhuizen.
Een meisje van 6 weken is nog geen probleemgeval...dus ook dat is niet altijd het geval. De bio-moeder wel maar we kunnen het redelijk vinden.
Ik heb geen eigen kinderen dus kan niet vergelijken maar ik houd zielsveel van haar en kan me niet voorstellen dat ik van een eigen kind meer zou houden.
Het voelt voor mij als mijn eigen kind alhoewel het dat niet is natuurlijk.Hoe is je pleegdochter bij jou terecht gekomen, is de moeder een bekende van je?
Je hebt gelijk dat er wordt gekeken naar het kind, maar als het goed is is dat altijd zo. Als er sprake is van een uithuisplaatsing dan kijk je niet naar de belangen van de ouders, maar naar de belangen van het kind. En dat blijft zo, gedurende het hele proces.
Maar de biologische moeder heeft wel rechten, en het kind heeft recht op verzorging door de eigen ouders. Dit is niet mijn mening hoor, maar een van de uitgangspunt van de rechten van het kind.
Hoe gaat dat dan, als de moeder wel weer in staat zal zijn om voor haar eigen kind te gaan zorgen? Of is die optie uitgesloten?
Want in principe zou het zo zijn, dat als de eigen ouders de zorg voor het kind weer op zich kunnen en willen nemen, dat een kind, zeker zo jong, terug gaat naar haar eigen ouders.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 27 januari 2009 om 22:36
quote:Xenia66 schreef op 27 januari 2009 @ 22:21:
Ik ben kinderloos en nooit kinderwens gehad, maar loop wel es met de gedachte rond om een pleegkind op te vangen/te nemen. Alleen wil ik dat niet alleen doen..ik vind dat een kind ook een vaderfiguur nodig heeft.
Dat mensen eigen kinderen willen, kan ik me heel goed voorstellen (alleen noem het dan geen wondertje....bah). Dus de discussie over de keuze eigen kinderen/pleegkinderen ga ik niet aan. Wel verbaas ik mij over feit dat mensen die zelf geen kinderen kunnen krijgen jaren op wachtljst gaan staan, duizenden euros uitgeven, een kind adopteren die uiterlijk gezien al niet bij t gezin hoort en die later toch nog op zoek gaan naar hun biologische ouders, Je ontwortelt die kinderen in mijn visie.
Waarom dan geen pleegkind? Een kind die misschien wat extra zorg nodig heeft, maar die alleen maar een veilig huis wil.Een adoptiekind of een pleegkind maakt toch nog wel wat verschil. Een adoptiekind wordt voor de wet jouw kind. Dit is niet zo bij een pleegkind. Een pleegkind heeft over het algemeen nog een biologische familie waar het ook contact mee moet onderhouden. Daarnaast mag je ook niet alle beslissingen nemen voor een pleegkind. Je hebt te maken met een voogd en een pleegzorgbegeleider. Iets wat je bij een adoptiekind niet hebt. Er is dus nogal wat bemoeienis van derden en daar moet je wel tegen kunnen. Bovendien moet je ook de biologische familie een plek kunnen geven.
Ik ben kinderloos en nooit kinderwens gehad, maar loop wel es met de gedachte rond om een pleegkind op te vangen/te nemen. Alleen wil ik dat niet alleen doen..ik vind dat een kind ook een vaderfiguur nodig heeft.
Dat mensen eigen kinderen willen, kan ik me heel goed voorstellen (alleen noem het dan geen wondertje....bah). Dus de discussie over de keuze eigen kinderen/pleegkinderen ga ik niet aan. Wel verbaas ik mij over feit dat mensen die zelf geen kinderen kunnen krijgen jaren op wachtljst gaan staan, duizenden euros uitgeven, een kind adopteren die uiterlijk gezien al niet bij t gezin hoort en die later toch nog op zoek gaan naar hun biologische ouders, Je ontwortelt die kinderen in mijn visie.
Waarom dan geen pleegkind? Een kind die misschien wat extra zorg nodig heeft, maar die alleen maar een veilig huis wil.Een adoptiekind of een pleegkind maakt toch nog wel wat verschil. Een adoptiekind wordt voor de wet jouw kind. Dit is niet zo bij een pleegkind. Een pleegkind heeft over het algemeen nog een biologische familie waar het ook contact mee moet onderhouden. Daarnaast mag je ook niet alle beslissingen nemen voor een pleegkind. Je hebt te maken met een voogd en een pleegzorgbegeleider. Iets wat je bij een adoptiekind niet hebt. Er is dus nogal wat bemoeienis van derden en daar moet je wel tegen kunnen. Bovendien moet je ook de biologische familie een plek kunnen geven.
Ik geloof niet in bijgeloof, want dat brengt ongeluk.
dinsdag 27 januari 2009 om 22:42
Tja, dat excuus hoor ik vaak, dat een adoptiekind voor de wet jouw kind wordt, maar meestal wel uit pure armoe afgestaan door de biologische moeder/ouders...geeft dat wel een goed gevoel dan?
Een kind moet toch in je hart zitten lijkt mij..en voor een kind dat dat gevoel bij je oproept heb je wel wat geregel/poespas over, des te meer lijkt mij.
Een kind moet toch in je hart zitten lijkt mij..en voor een kind dat dat gevoel bij je oproept heb je wel wat geregel/poespas over, des te meer lijkt mij.
dinsdag 27 januari 2009 om 22:50
Hai Xenia66,
Of het een goed gevoel geeft, weet ik niet. Het mag duidelijk zijn dat ik heel erg voor het opvangen van pleegkinderen ben. Maar dan wel als iemand er voor 100% achterstaat. Want een plaatsing die wordt afgebroken omdat het toch niet was wat iemand ervan had verwacht is voor een kind helemaal funest.
Liefde voor een kind groeit in je hart, daarvoor hoeft een kind niet uit je buik te komen of voor de wet je kind te zijn. Ik zou eerder kiezen voor een pleegkind dan voor een adoptiekind. Maar ik kan me wel indenken dat er mensen zijn die hier anders over denken. En dat moet kunnen.
Of het een goed gevoel geeft, weet ik niet. Het mag duidelijk zijn dat ik heel erg voor het opvangen van pleegkinderen ben. Maar dan wel als iemand er voor 100% achterstaat. Want een plaatsing die wordt afgebroken omdat het toch niet was wat iemand ervan had verwacht is voor een kind helemaal funest.
Liefde voor een kind groeit in je hart, daarvoor hoeft een kind niet uit je buik te komen of voor de wet je kind te zijn. Ik zou eerder kiezen voor een pleegkind dan voor een adoptiekind. Maar ik kan me wel indenken dat er mensen zijn die hier anders over denken. En dat moet kunnen.
Ik geloof niet in bijgeloof, want dat brengt ongeluk.
dinsdag 27 januari 2009 om 22:53
quote:Petrokia schreef op 27 januari 2009 @ 16:29:
[...]
Ik heb ze nóg niet. Zodra ik aan de man ben gaat dat gebeuren.
Zijn er ook nog forummers met ervaring met pleegkinderen?Je hoeft niet aan de man voor pleegkinderen hoor! Singles kunnen ook pleegouder worden. En hier schrijft dus een forummer die ook ex-pleegouder is. Heb een pleegkind gehad. Ik vond het best moeilijk, maar het was ook leuk/gezellig/mooi. Je hebt te maken met het verleden en de problemen van het kind en de biologische ouders spelen ook nog een rol. Het kan dus zomaar gebeuren dat alles wat jij met het kind hebt opgebouwd, na een weekendje naar paps of mams weer helemaal afgebroken is. Erg frustrerend vond ik dat! Ik vind het ook absoluut niet te vergelijken met eigen kinderen. Dat is toch echt anders. Mijn pleegkind moest uiteindelijk in een tehuis wonen waar dagelijks psychische hulp werd gegeven (wat wij dus niet konden bieden). Dat vond ik heel naar! Ik had natuurlijk de hoop dat dat niet nodig was. Maar nu, na een jaar, heb ik dat wel geaccepteerd. Als mijn eigen kind het huis uit zou moeten vanwege psychische problemen dan was ik, denk ik, kapot gegaan van verdriet. Bij pleegkinderen stel je je er ook op in dat het tijdelijk is/ kan zijn. Dus de start is al anders.
[...]
Ik heb ze nóg niet. Zodra ik aan de man ben gaat dat gebeuren.
Zijn er ook nog forummers met ervaring met pleegkinderen?Je hoeft niet aan de man voor pleegkinderen hoor! Singles kunnen ook pleegouder worden. En hier schrijft dus een forummer die ook ex-pleegouder is. Heb een pleegkind gehad. Ik vond het best moeilijk, maar het was ook leuk/gezellig/mooi. Je hebt te maken met het verleden en de problemen van het kind en de biologische ouders spelen ook nog een rol. Het kan dus zomaar gebeuren dat alles wat jij met het kind hebt opgebouwd, na een weekendje naar paps of mams weer helemaal afgebroken is. Erg frustrerend vond ik dat! Ik vind het ook absoluut niet te vergelijken met eigen kinderen. Dat is toch echt anders. Mijn pleegkind moest uiteindelijk in een tehuis wonen waar dagelijks psychische hulp werd gegeven (wat wij dus niet konden bieden). Dat vond ik heel naar! Ik had natuurlijk de hoop dat dat niet nodig was. Maar nu, na een jaar, heb ik dat wel geaccepteerd. Als mijn eigen kind het huis uit zou moeten vanwege psychische problemen dan was ik, denk ik, kapot gegaan van verdriet. Bij pleegkinderen stel je je er ook op in dat het tijdelijk is/ kan zijn. Dus de start is al anders.
dinsdag 27 januari 2009 om 22:57
quote:extramama schreef op 27 januari 2009 @ 22:36:
[...]
Een adoptiekind of een pleegkind maakt toch nog wel wat verschil. Een adoptiekind wordt voor de wet jouw kind. Dit is niet zo bij een pleegkind. Een pleegkind heeft over het algemeen nog een biologische familie waar het ook contact mee moet onderhouden. Daarnaast mag je ook niet alle beslissingen nemen voor een pleegkind. Je hebt te maken met een voogd en een pleegzorgbegeleider. Iets wat je bij een adoptiekind niet hebt. Er is dus nogal wat bemoeienis van derden en daar moet je wel tegen kunnen. Bovendien moet je ook de biologische familie een plek kunnen geven.En er rekening mee houden dat als de eigen ouders de zorg weer aan kunnen, het kind terug gaat naar zijn eigen ouders. Ook als dat een situatie is die soms verre van ideaal is.
Soms gaan kinderen toch terug naar de eigen ouders, als de situatie bij de pleegouders beter lijkt. Omdat dan de de afweging moet worden gemaakt tussen een minder ideale situatie bij de eigen ouders, maar die met hulpverlening wel hanteerbaar is, en de betere situatie bij mensen die niet de eigen ouders zijn.
Opvoeding bij eigen ouders heeft voor de ontwikkeling van een kind grote voordelen, die soms opwegen tegen een niet ideale situatie van de kinderen. Dat klinkt krom, maar er is veel onderzoek gedaan op basis van praktijkervaring die deze visie ondersteunt.
Ik werk nu enkele jaren in de jeugdbescherming en raak er steeds meer van overtuigd dat als het niet goed gaat met kinderen bij hun eigen ouders thuis, dat een beste oplossing er niet is, tenzij ouders zelf de problemen op kunnen lossen.
Lukt dat niet, dan moet je gaan kiezen tussen oplossingen die een kind sowieso schaden. Je kiest dan voor de minst schadelijke oplossing. Ik kan dan echt niet meer spreken over een goede oplossing...
[...]
Een adoptiekind of een pleegkind maakt toch nog wel wat verschil. Een adoptiekind wordt voor de wet jouw kind. Dit is niet zo bij een pleegkind. Een pleegkind heeft over het algemeen nog een biologische familie waar het ook contact mee moet onderhouden. Daarnaast mag je ook niet alle beslissingen nemen voor een pleegkind. Je hebt te maken met een voogd en een pleegzorgbegeleider. Iets wat je bij een adoptiekind niet hebt. Er is dus nogal wat bemoeienis van derden en daar moet je wel tegen kunnen. Bovendien moet je ook de biologische familie een plek kunnen geven.En er rekening mee houden dat als de eigen ouders de zorg weer aan kunnen, het kind terug gaat naar zijn eigen ouders. Ook als dat een situatie is die soms verre van ideaal is.
Soms gaan kinderen toch terug naar de eigen ouders, als de situatie bij de pleegouders beter lijkt. Omdat dan de de afweging moet worden gemaakt tussen een minder ideale situatie bij de eigen ouders, maar die met hulpverlening wel hanteerbaar is, en de betere situatie bij mensen die niet de eigen ouders zijn.
Opvoeding bij eigen ouders heeft voor de ontwikkeling van een kind grote voordelen, die soms opwegen tegen een niet ideale situatie van de kinderen. Dat klinkt krom, maar er is veel onderzoek gedaan op basis van praktijkervaring die deze visie ondersteunt.
Ik werk nu enkele jaren in de jeugdbescherming en raak er steeds meer van overtuigd dat als het niet goed gaat met kinderen bij hun eigen ouders thuis, dat een beste oplossing er niet is, tenzij ouders zelf de problemen op kunnen lossen.
Lukt dat niet, dan moet je gaan kiezen tussen oplossingen die een kind sowieso schaden. Je kiest dan voor de minst schadelijke oplossing. Ik kan dan echt niet meer spreken over een goede oplossing...
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 27 januari 2009 om 22:58
@poezewoes
Het is niet zo dat als de bio-ouders weer voor het kind kunnen zorgen het dan automatisch daarheen gaat. Momenteel wordt gekeken naar de hechting van het kind. In mijn geval is het kind al 2 jaar bij mij en aan mij gehecht en zal het bij mij blijven.De bio-ouders kunnen dan een soort van omgangsregeling krijgen dat ze daar b.v. 1 dag in de week heen gaat en als het goed gaat een keer een weekend en dat kan uitgebouwd worden.
Dit is sinds kort veranderd. Hiervoor werd veel maar naar de bio-ouders gekeken, gaat het daar weer redelijk goed dan kon het kind weer terug.
Ik heb haar via pleegzorg gekregen en de moeder was geen bekende van mij.
Het is niet zo dat als de bio-ouders weer voor het kind kunnen zorgen het dan automatisch daarheen gaat. Momenteel wordt gekeken naar de hechting van het kind. In mijn geval is het kind al 2 jaar bij mij en aan mij gehecht en zal het bij mij blijven.De bio-ouders kunnen dan een soort van omgangsregeling krijgen dat ze daar b.v. 1 dag in de week heen gaat en als het goed gaat een keer een weekend en dat kan uitgebouwd worden.
Dit is sinds kort veranderd. Hiervoor werd veel maar naar de bio-ouders gekeken, gaat het daar weer redelijk goed dan kon het kind weer terug.
Ik heb haar via pleegzorg gekregen en de moeder was geen bekende van mij.
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
dinsdag 27 januari 2009 om 23:05
Je moet inderdaad wel tegen wat bemoeienis kunnen, pleegzorgbegeleiding, gezinsvoogd,familie van de bio-ouders en natuurlijk de bio-ouders zelf.
Bij mij verlopen die contacten eigenlijk heel goed alleen het geduld wat ik met de bio-moeder moet hebben lukt niet altijd even goed, maar dat ligt natuurlijk ook aan je eigen bui en stemming.
Bij mij verlopen die contacten eigenlijk heel goed alleen het geduld wat ik met de bio-moeder moet hebben lukt niet altijd even goed, maar dat ligt natuurlijk ook aan je eigen bui en stemming.
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
dinsdag 27 januari 2009 om 23:09
quote:Eowynn_ schreef op 27 januari 2009 @ 21:00:
Maar pleegouders, dat zou ik best willen worden. Al zou het dan ook om langdurige zorg moeten gaan en werken wij beiden vrij veel.Toch is het dan nog steeds mogelijk, hoor! Mijn man en ik werken allebei 4 dagen per week. Het 1e jaar dat we pleegouders werden kregen we pleegzorgverlof (soort ouderschapsverlof). Ook is de pleegzorgvergoeding die je krijgt best hoog. Veel hoger dan kinderbijslag. Natuurlijk leg je er altijd geld bij. Maar dat doe je bij eigen kinderen ook. Je zou de pleegzorgvergoeding kunnen gebruiken om de BSO van te betalen of een goede oppas ofzo.
Maar pleegouders, dat zou ik best willen worden. Al zou het dan ook om langdurige zorg moeten gaan en werken wij beiden vrij veel.Toch is het dan nog steeds mogelijk, hoor! Mijn man en ik werken allebei 4 dagen per week. Het 1e jaar dat we pleegouders werden kregen we pleegzorgverlof (soort ouderschapsverlof). Ook is de pleegzorgvergoeding die je krijgt best hoog. Veel hoger dan kinderbijslag. Natuurlijk leg je er altijd geld bij. Maar dat doe je bij eigen kinderen ook. Je zou de pleegzorgvergoeding kunnen gebruiken om de BSO van te betalen of een goede oppas ofzo.
dinsdag 27 januari 2009 om 23:11
Nouschi, ik zit niet in de pleegzorg, dus ik weet ook niet precies hoe het werkt. Maar je zegt zelf al dat als omgang goed gaat na een dag, en daarna een weekend, verder uitgebouwd gaat worden. Hoe wordt dat dan verder uitgebouwd en hoe gaat het dan verder als die omgang goed gaat?
Het klopt dat er niet naar het belang van de biologische ouders wordt gekeken, maar naar het belang van het kind. Echter, één van de uitgangspunten is dat een kind er belang bij heeft, door zijn eigen ouders te worden opgevoed.
Als de uitgebreide omgang met de ouders dan goed gaat en het kind kan zich veilig hechten aan de eigen ouders, hoe zit het dan?
Het klopt dat er niet naar het belang van de biologische ouders wordt gekeken, maar naar het belang van het kind. Echter, één van de uitgangspunten is dat een kind er belang bij heeft, door zijn eigen ouders te worden opgevoed.
Als de uitgebreide omgang met de ouders dan goed gaat en het kind kan zich veilig hechten aan de eigen ouders, hoe zit het dan?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 27 januari 2009 om 23:15
noushi, ik ken toch hele recente (afgelopen maanden) situaties (er was er recent ook 1 op het forum) dat kinderen na een hele lange tijd terug gaan naar de eigen ouders. Gehecht aan een ander of niet. Wat Poezewoes schrijft: er wordt wel naar het belang van het kind gekeken, maar opgroeien bij de eigen ouders wordt vaak ook als in het belang van het kind beoordeeld (terecht of niet, daar kan ik niet over oordelen, maar ik geloof graag dat daar veel onderzoek naar is gedaan). Het is niet zo dat het oordeel van de rechters nu ineens anders is. Ik hoop voor jou dat je pleegdochter bij je kan blijven, maar zekerheid heb je nu eenmaal nooit bij een pleegkind, en dat lijkt mij wel erg zwaar...
