Relaties
alle pijlers
Zelf kinderen verwekken vs pleegkinderen
dinsdag 27 januari 2009 om 16:13
Ik zet dit topic maar op de relatiepijler omdat ik denk dat het op de kinderen-pijler wellicht verkeerd valt...
Ik vraag mij nl het volgende af. Al jaren verbaas ik mij over de drang van mensen om hun eigen kinderen te maken. Ik heb zelf geen kinderwens en momenteel geen relatie. Maar ook toen ik die wel had, had ik geen kinderwens.
In Nederland zijn zo veel pleegkinderen die een fijn gezin zoeken. Om mij heen ook enkele stellen voor wie zwanger raken heel moeilijk/onmogelijk is. Jarenlang in de medische molen, verdrietig zijn en dat terwijl je ondertussen een een warm gezin kunt bieden. Dan denk ik: wat egoistisch!
Ben benieuwd of hier mensen zijn die er net zo over denken en daadwerkelijk voor de pleegzorg zijn gegaan. Ben ook benieuwd naar de redenen van anderen om voor een eigen kind te gaan. Als ik vriendinnen vraag waarom ze perse een eigen kind wilden, merk ik dat pleegzorg geen optie is. Wat is toch die drang naar eigen?
Ik vraag mij nl het volgende af. Al jaren verbaas ik mij over de drang van mensen om hun eigen kinderen te maken. Ik heb zelf geen kinderwens en momenteel geen relatie. Maar ook toen ik die wel had, had ik geen kinderwens.
In Nederland zijn zo veel pleegkinderen die een fijn gezin zoeken. Om mij heen ook enkele stellen voor wie zwanger raken heel moeilijk/onmogelijk is. Jarenlang in de medische molen, verdrietig zijn en dat terwijl je ondertussen een een warm gezin kunt bieden. Dan denk ik: wat egoistisch!
Ben benieuwd of hier mensen zijn die er net zo over denken en daadwerkelijk voor de pleegzorg zijn gegaan. Ben ook benieuwd naar de redenen van anderen om voor een eigen kind te gaan. Als ik vriendinnen vraag waarom ze perse een eigen kind wilden, merk ik dat pleegzorg geen optie is. Wat is toch die drang naar eigen?
donderdag 29 januari 2009 om 18:46
@Bodile
Ik ben inderdaad een alleenstaande pleegouder. Zoals hierboven al gezegd het maakt niet uit, alleenstaand, getrouwd, hetero, homo Etc. gelukkig niet.
Ik vind de bijdrage ook absoluut toereikend, oke in het begin heb je dure aanschaffen, kinderwagen etc. maar nu vind ik het prima te doen.
Verder vraag ik eigenlijk nooit zoveel maar deel gewoon mee dat ze b.v. nu naar de peuterspeelzaal gaat of als ik op vakantie ga. Bio-moeder doet ook nooit moeilijk over dat soort dingen.
Ik ben inderdaad een alleenstaande pleegouder. Zoals hierboven al gezegd het maakt niet uit, alleenstaand, getrouwd, hetero, homo Etc. gelukkig niet.
Ik vind de bijdrage ook absoluut toereikend, oke in het begin heb je dure aanschaffen, kinderwagen etc. maar nu vind ik het prima te doen.
Verder vraag ik eigenlijk nooit zoveel maar deel gewoon mee dat ze b.v. nu naar de peuterspeelzaal gaat of als ik op vakantie ga. Bio-moeder doet ook nooit moeilijk over dat soort dingen.
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
zondag 22 maart 2009 om 19:45
Ach ja, zoveel mensen, zoveel wensen. Iedereen kiest uiteindelijk iets waar hij/zij zich het prettigst bij voelt, lijkt mij. Voor de meesten zullen dit eigen kinderen zijn, omdat hier ook een stukje van jezelf in zit. Je geeft je genen door aan je eigen kinderen, iets wat bij adoptie/pleegkinderen niet kan. Ook ik wilde in eerste instantie voor eigen kinderen gaan, alhoewel ik vroeger pleegkinderen wel heb overwogen. Na 2 jaar kwam ik er achter dat kinderen krijgen zeer waarschijnlijk op de natuurlijke wijze niet ging lukken. Dan sta je voor de keuze: duik je het medische circuit in of kies je voor ouderschap op een andere wijze? Wij hebben gekozen voor het laatste. We kiezen heel bewust voor pleegzorg, omdat adoptie naar mijn gevoel neigt naar kinderhandel. Ik weet wel dat het Haags Adoptieverdrag heel streng is, maar ondanks dat kwamen er vorig jaar toch verhalen naar buiten waar er toch iets is mis gegaan bij een adoptie in India. Bovendien ben ik van mening dat kinderen het beste in hun eigen omgeving/land opgevangen kunnen worden. Daarom steun ik al jaren 2 kinderen financieel in de derde wereld. Het is leuk om met deze kinderen te corresponderen en ze te zien groeien in hun eigen omgeving. Waarom wij voor (weekend-)pleegzorg kiezen? Zoals ik hiervoor beschreef, lijkt het ouderschap mij heerlijk: iets te betekenen voor een kind die het moeilijk heeft (gehad). Ik heb totaal geen moeite om het ouderschap te delen met de biologische ouders en pleegzorg. Uiteindelijk hebben we, als het goed is, hetzelfde belang: het kind een zo'n prettig mogelijke jeugd bieden. Inmiddels hebben we de pleegzorgcursus doorlopen en wachten we op de eerste match. We hebben enthousiaste verhalen gehoord van zowel beginnende als zeer ervaren pleegzorgouders. Natuurlijk kan het in de praktijk tegen vallen, maar dat zien we dan wel weer. Gelukkig kunnen we altijd een beroep doen op de pleegzorgmedewerker. Een beginnende ouder die professioneel wordt ondersteund, waar vind je dat nog? Iets wat een ouder/adoptie-ouder moet missen met alle mogelijke gevolgen van dien. En als je het helemaal gehad hebt met het 'ouderschap'? Met pleegzorg kun je stoppen, alhoewel ik dat tijdens een plaatsing niet zo snel zou overwegen, maar nadat een pleegkind weg is, kun je je afvragen of je nog langer pleegzorg wilt verlenen of niet. Aan eigen kinderen / adoptiekinderen zit je je leven lang vast! Nee, hoor, pleegzorg heeft zo zijn voordelen! Enne, mocht je naast eigen kinderen nog een plekje in je hart over hebben: ga eens een keer naar een informatie-avond van pleegzorg. Misschien word je ook enthousiast!
maandag 13 april 2009 om 20:28
Ik kwam laatst dit onderwerp tegen en heb het maar even omhoog gehaald omdat ik het erg interessant vind.
Ik heb me dat ook altijd net als Petroika afgevraagd: waarom per sé voor biologisch ouderschap kiezen?
Zoals ook uit de vele reacties blijkt, heeft iedereen daar weer een andere mening over/gevoel bij. De één wil alleen biologisch ouder worden terwijl voor de ander het zorgen voor een niet-biologisch kind (ook) een prettige optie is.
Mijn ouders konden mij niet voldoende bieden om mij veilig en met voldoende zorg op te laten groeien en daarom heb ik een deel van mijn jeugd niet bij mijn ouders doorgebracht maar o.a. bij pleegouders. Zij hebben de zorg van mijn ouders aan kunnen vullen en ik ben heel blij en dankbaar dat ze dat voor mij gedaan hebben. Ik heb dan ook een sterke band met mijn pleegouders en ik merk dat ik het bijvoorbeeld een stuk makkelijker vind om hun ergens mee te helpen als ze mijn hulp nodig hebben dan dat ik dat richting mijn biologische ouders heb. Toch noem ik mijn pleegouders bij hun voornaam en mijn ouders meestal niet, die noem ik toch meestal 'pap' en 'mam'. Op de één of andere manier merk ik dat ik het moeilijk vind om het biologische draadje helemaal door te knippen en daarmee ervaar ik dan toch hoe sterk een bloedband kan zijn ondanks alle ellende. Aan de andere kant ervaar ik een sterke emotionele band met mijn pleegouders en merk dus dat een sterke band dus niet alleen maar op een bloedband gebaseerd hoeft te zijn.
Ik heb me altijd afgevraagd of ik wel kinderen wilde en kwam uiteindelijk tot de conclusie dat ik in ieder geval graag voor pleegkinderen wilde zorgen om door te geven wat ik aan zorg en liefde heb kunnen ontvangen.
Ik kan me vanuit die redenering daarom ook wel goed voorstellen dat mensen graag biologische kinderen willen omdat ze daarmee de zorg en liefde kunnen doorgeven die zij van hun biologische ouders hebben ervaren. En daarnaast zijn er natuurlijk al op dit onderwerp nog heel veel andere redenen voor het wensen van biologische kinderen de revue gepasseerd.
Biologische kinderen lijken me ook erg leuk, ik merkte dat ik het fijn zou vinden als dat ook zou kunnen maar dat ik het minder zou betreuren als ik geen biologisch moeder kon worden dan dat ik geen pleegmoeder kon worden (tenzij ik geen pleegouder zou kunnen worden omdat alle kinderen gelukkig en wel bij hun biologische ouders zouden kunnen wonen en er dus geen pleegouders meer nodig zouden zijn maar ik vrees dat dat nooit gaat gebeuren).
Nu blijkt een biologisch kind net als bij Leuli ook voor mij alleen mogelijk te zijn met de nodige medische kunstgrepen.
Ik heb daar behoorlijk verdriet van gehad (meer dan ik verwacht had) maar ik kom wederom tot de conclusie dat ik vooral heel graag pleegmoeder wil worden.
En ik zie net als Leuli ook de voordelen van pleegouderschap. Uiteraard weet ik dat het ook niet altijd rozengeur en manenschijn zal zijn en er ook nadelen aan kleven zoals beperktere zeggenschap over een pleegkind dan over een adoptie- of biologisch kind.
@Julus: Goed dat je je verhaal hier neergezet hebt. Ik herken jouw gevoel wel. Ik kan er bijvoorbeeld nog steeds niet goed tegen dat er over kinderen, die niet of nauwelijks opgevoed zijn, gezegd wordt dat er dan wel niks van terecht zal komen. Mijn zus en ik hebben voor een groot deel onszelf opgevoed (eigenlijk zo'n beetje zoals in de pleegzorgfilmpjes van Sire) en ik vind dat we best goed terecht zijn gekomen.
Aan de andere kant realiseer ik me wel dat elk pleegkind een rugzak met pijn en verdriet met zich mee kan dragen en het zal nog best een uitdaging zijn om daarmee om te gaan maar ik laat me door dat gegeven ook niet compleet uit het veld slaan.
@blogbabe: Wat fijn dat je zwanger bent! En nee, ik vind het helemaal niet egoïstisch dat je nu niet beschikbaar bent voor pleegzorg omdat je nu de volledige aandacht aan je kindje wil besteden. Het krijgen van een biologisch kindje vraagt ten slotte ook veel energie dus ik vind het alleen maar verstandig dat je nu deze keuze maakt.
Ik heb me dat ook altijd net als Petroika afgevraagd: waarom per sé voor biologisch ouderschap kiezen?
Zoals ook uit de vele reacties blijkt, heeft iedereen daar weer een andere mening over/gevoel bij. De één wil alleen biologisch ouder worden terwijl voor de ander het zorgen voor een niet-biologisch kind (ook) een prettige optie is.
Mijn ouders konden mij niet voldoende bieden om mij veilig en met voldoende zorg op te laten groeien en daarom heb ik een deel van mijn jeugd niet bij mijn ouders doorgebracht maar o.a. bij pleegouders. Zij hebben de zorg van mijn ouders aan kunnen vullen en ik ben heel blij en dankbaar dat ze dat voor mij gedaan hebben. Ik heb dan ook een sterke band met mijn pleegouders en ik merk dat ik het bijvoorbeeld een stuk makkelijker vind om hun ergens mee te helpen als ze mijn hulp nodig hebben dan dat ik dat richting mijn biologische ouders heb. Toch noem ik mijn pleegouders bij hun voornaam en mijn ouders meestal niet, die noem ik toch meestal 'pap' en 'mam'. Op de één of andere manier merk ik dat ik het moeilijk vind om het biologische draadje helemaal door te knippen en daarmee ervaar ik dan toch hoe sterk een bloedband kan zijn ondanks alle ellende. Aan de andere kant ervaar ik een sterke emotionele band met mijn pleegouders en merk dus dat een sterke band dus niet alleen maar op een bloedband gebaseerd hoeft te zijn.
Ik heb me altijd afgevraagd of ik wel kinderen wilde en kwam uiteindelijk tot de conclusie dat ik in ieder geval graag voor pleegkinderen wilde zorgen om door te geven wat ik aan zorg en liefde heb kunnen ontvangen.
Ik kan me vanuit die redenering daarom ook wel goed voorstellen dat mensen graag biologische kinderen willen omdat ze daarmee de zorg en liefde kunnen doorgeven die zij van hun biologische ouders hebben ervaren. En daarnaast zijn er natuurlijk al op dit onderwerp nog heel veel andere redenen voor het wensen van biologische kinderen de revue gepasseerd.
Biologische kinderen lijken me ook erg leuk, ik merkte dat ik het fijn zou vinden als dat ook zou kunnen maar dat ik het minder zou betreuren als ik geen biologisch moeder kon worden dan dat ik geen pleegmoeder kon worden (tenzij ik geen pleegouder zou kunnen worden omdat alle kinderen gelukkig en wel bij hun biologische ouders zouden kunnen wonen en er dus geen pleegouders meer nodig zouden zijn maar ik vrees dat dat nooit gaat gebeuren).
Nu blijkt een biologisch kind net als bij Leuli ook voor mij alleen mogelijk te zijn met de nodige medische kunstgrepen.
Ik heb daar behoorlijk verdriet van gehad (meer dan ik verwacht had) maar ik kom wederom tot de conclusie dat ik vooral heel graag pleegmoeder wil worden.
En ik zie net als Leuli ook de voordelen van pleegouderschap. Uiteraard weet ik dat het ook niet altijd rozengeur en manenschijn zal zijn en er ook nadelen aan kleven zoals beperktere zeggenschap over een pleegkind dan over een adoptie- of biologisch kind.
@Julus: Goed dat je je verhaal hier neergezet hebt. Ik herken jouw gevoel wel. Ik kan er bijvoorbeeld nog steeds niet goed tegen dat er over kinderen, die niet of nauwelijks opgevoed zijn, gezegd wordt dat er dan wel niks van terecht zal komen. Mijn zus en ik hebben voor een groot deel onszelf opgevoed (eigenlijk zo'n beetje zoals in de pleegzorgfilmpjes van Sire) en ik vind dat we best goed terecht zijn gekomen.
Aan de andere kant realiseer ik me wel dat elk pleegkind een rugzak met pijn en verdriet met zich mee kan dragen en het zal nog best een uitdaging zijn om daarmee om te gaan maar ik laat me door dat gegeven ook niet compleet uit het veld slaan.
@blogbabe: Wat fijn dat je zwanger bent! En nee, ik vind het helemaal niet egoïstisch dat je nu niet beschikbaar bent voor pleegzorg omdat je nu de volledige aandacht aan je kindje wil besteden. Het krijgen van een biologisch kindje vraagt ten slotte ook veel energie dus ik vind het alleen maar verstandig dat je nu deze keuze maakt.
zondag 26 april 2009 om 17:23
Toevallig zijn we vrijdag gebeld door Pleegzorg met een voorstel: een jongetje van slechts 2 jaar oud. Nu al een hoop meegemaakt. Er volgt eerst een verkenningsgesprek en daarna pas de kennismaking. Er gaat dus nog wel wat tijd over heen, voordat hij hier echt een weekendje komt logeren. We zijn erg benieuwd! Best spannend allemaal!
zondag 26 april 2009 om 22:41
quote:Petrokia schreef op 27 januari 2009 @ 17:08:
[...]
Omdat ik het vreemd vond/vindt dat mensen (wetende dat er heel veel kinderen zijn die graag een fijn gezin willen) en dat toch zelf een eigen kindje gaan maken. Dat vind ik dus eigenlijk best heftig om te zien en als ik de onderstaande reacties lees moet ik soms echt even slikken: pffft nee, veel te lastig, ze zijn beschadigd, is veels te moeilijk, no thanks. Tjonge, je zal maar pleegkind zijn en dit lezen...
Als het over kinderen gaat, heb ik postings van jouw hand gezien waardoor ik dit niet helemaal meer serieus kan nemen. Zolang jij er nog bepaalde meningen op na houdt, denk ik dat je er maar überhaupt niet aan moet beginnen. Net als in dit topic sta je weer zo ongelooflijk met je oordeel klaar en zal jij het allemaal beter gaan doen. De minachting spat er weer es van af.
[...]
Omdat ik het vreemd vond/vindt dat mensen (wetende dat er heel veel kinderen zijn die graag een fijn gezin willen) en dat toch zelf een eigen kindje gaan maken. Dat vind ik dus eigenlijk best heftig om te zien en als ik de onderstaande reacties lees moet ik soms echt even slikken: pffft nee, veel te lastig, ze zijn beschadigd, is veels te moeilijk, no thanks. Tjonge, je zal maar pleegkind zijn en dit lezen...
Als het over kinderen gaat, heb ik postings van jouw hand gezien waardoor ik dit niet helemaal meer serieus kan nemen. Zolang jij er nog bepaalde meningen op na houdt, denk ik dat je er maar überhaupt niet aan moet beginnen. Net als in dit topic sta je weer zo ongelooflijk met je oordeel klaar en zal jij het allemaal beter gaan doen. De minachting spat er weer es van af.
maandag 27 april 2009 om 20:54
@leuli: Jee, een eerste plaatsing, lijkt me spannend en leuk tegelijk, of niet? Is het de bedoeling dat hij alleen in de weekenden bij jullie blijft of ook de rest van de week of is dat nog niet duidelijk? Ik wens jullie heel veel succes en ook heel veel plezier met hem!
@blogbabe: verloopt de zwangerschap tot nu toe naar wens? Ik hoop het wel!
@blogbabe: verloopt de zwangerschap tot nu toe naar wens? Ik hoop het wel!
maandag 4 mei 2009 om 21:37
quote:fleurtje schreef op 26 april 2009 @ 22:35:
Nog niks gelezen, maar even mn eerste reactie: ik wil geen kinderen waar iets mee is en die ik dan een jaartje heb en die ik daarna weer af moet staan.
Zo Fleur, uit je reactie blijkt dat je geen goede voorlichting hebt gehad over pleegkinderen. Geeft niet, hoor, de Wet op de Jeugdzorg stamt uit 2005, geloof ik, dus zo oud is ie nog niet. Vroeger werd er niet altijd zorgvuldig vanuit het kind geredeneerd, maar tegenwoordig staat echt het kind centraal en daar om heen verschillende hulpverleners. Ik heb begrepen dat Pleegzorg er naar streeft om zo weinig mogelijk pleegouders te regelen voor de kinderen. Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen, maar meestal gaat crisisopvang over in tijdelijke opvang en vanuit de tijdelijke opvang wordt een permanent opvangadres geregeld. Dat betekent dus slechts 2 pleegadressen. Weekendopvang loopt weleens uit op permanente opvang. Dus dit betekent 1 pleegadres. Ook zijn er kinderen vanuit kindertehuizen die weekendpleegzorg krijgen, omdat veel kindertehuizen 1 weekend per maand sluiten. Er hoeft ook niet altijd 'iets' aan het kind te zijn. Het kunnen ook de ouders zijn, of volgens mij vaak ook eenoudergezinnen, die ziek zijn en daardoor (tijdelijk) de zorg van hun kinderen niet aan kunnen. Of ouders die in echtscheiding liggen, ook dat komt voor.
Je hebt er inderdaad geen invloed op als het kind bij je wordt weggehaald. Ik hoop wel dat hulpverleners jou als verzorger serieus nemen en naar je luisteren in het belang van het kind. In Den Haag zijn ze wel met wetgeving bezig om pleegouders meer gezag te geven. Ik hoop dat dit positief uitpakt. Maar goed, mijn ervaringen zijn gebaseerd op de verhalen die ik heb gehoord en gelezen tijdens de cursus. Nu de praktijk nog.
Nog niks gelezen, maar even mn eerste reactie: ik wil geen kinderen waar iets mee is en die ik dan een jaartje heb en die ik daarna weer af moet staan.
Zo Fleur, uit je reactie blijkt dat je geen goede voorlichting hebt gehad over pleegkinderen. Geeft niet, hoor, de Wet op de Jeugdzorg stamt uit 2005, geloof ik, dus zo oud is ie nog niet. Vroeger werd er niet altijd zorgvuldig vanuit het kind geredeneerd, maar tegenwoordig staat echt het kind centraal en daar om heen verschillende hulpverleners. Ik heb begrepen dat Pleegzorg er naar streeft om zo weinig mogelijk pleegouders te regelen voor de kinderen. Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen, maar meestal gaat crisisopvang over in tijdelijke opvang en vanuit de tijdelijke opvang wordt een permanent opvangadres geregeld. Dat betekent dus slechts 2 pleegadressen. Weekendopvang loopt weleens uit op permanente opvang. Dus dit betekent 1 pleegadres. Ook zijn er kinderen vanuit kindertehuizen die weekendpleegzorg krijgen, omdat veel kindertehuizen 1 weekend per maand sluiten. Er hoeft ook niet altijd 'iets' aan het kind te zijn. Het kunnen ook de ouders zijn, of volgens mij vaak ook eenoudergezinnen, die ziek zijn en daardoor (tijdelijk) de zorg van hun kinderen niet aan kunnen. Of ouders die in echtscheiding liggen, ook dat komt voor.
Je hebt er inderdaad geen invloed op als het kind bij je wordt weggehaald. Ik hoop wel dat hulpverleners jou als verzorger serieus nemen en naar je luisteren in het belang van het kind. In Den Haag zijn ze wel met wetgeving bezig om pleegouders meer gezag te geven. Ik hoop dat dit positief uitpakt. Maar goed, mijn ervaringen zijn gebaseerd op de verhalen die ik heb gehoord en gelezen tijdens de cursus. Nu de praktijk nog.
maandag 4 mei 2009 om 21:44
quote:Leuli schreef op 04 mei 2009 @ 21:37:
Er hoeft ook niet altijd 'iets' aan het kind te zijn. Het kunnen ook de ouders zijn, of volgens mij vaak ook eenoudergezinnen, die ziek zijn en daardoor (tijdelijk) de zorg van hun kinderen niet aan kunnen. Of ouders die in echtscheiding liggen, ook dat komt voor. Het ligt juist in bijna alle gevallen aan de ouders. Als het kind ergens anders was geboren was er dus waarschijnlijk niets 'mis' geweest. Natuurlijk komen hechtingsstoornissen en psychische problemen enzo wel vaak voor (door wat de kinderen hebben meegemaakt). Maar verder zijn het gewoon hele leuke normale kinderen! Niks 'mis' mee!
Ik moet er wel bij zeggen dat het opvoeden van pleegkinderen wel zwaar kan zijn. Dus in die zin is er weer wel iets 'mis' mee. Al vind ik dat woord mis erg verkeerd klinken. Deze kinderen hebben vaak een totaal andere opvoeding gehad met totaal andere waarden en normen. Dat vond ik toendertijd wel moeilijk. Dat kan je gewoon bijna niet meer veranderen, hoe graag je dat soms ook wil.
Er hoeft ook niet altijd 'iets' aan het kind te zijn. Het kunnen ook de ouders zijn, of volgens mij vaak ook eenoudergezinnen, die ziek zijn en daardoor (tijdelijk) de zorg van hun kinderen niet aan kunnen. Of ouders die in echtscheiding liggen, ook dat komt voor. Het ligt juist in bijna alle gevallen aan de ouders. Als het kind ergens anders was geboren was er dus waarschijnlijk niets 'mis' geweest. Natuurlijk komen hechtingsstoornissen en psychische problemen enzo wel vaak voor (door wat de kinderen hebben meegemaakt). Maar verder zijn het gewoon hele leuke normale kinderen! Niks 'mis' mee!
Ik moet er wel bij zeggen dat het opvoeden van pleegkinderen wel zwaar kan zijn. Dus in die zin is er weer wel iets 'mis' mee. Al vind ik dat woord mis erg verkeerd klinken. Deze kinderen hebben vaak een totaal andere opvoeding gehad met totaal andere waarden en normen. Dat vond ik toendertijd wel moeilijk. Dat kan je gewoon bijna niet meer veranderen, hoe graag je dat soms ook wil.
woensdag 2 september 2009 om 21:04
Eigenlijk is het pas egoïstisch om geen kinderen te willen, dan laat je je namelijk ouls je oud en krakkemikkig wordt verzorgen door kinderen van anderen!
Zonder kinderen lever je in principe niks af voor de toekomst.
ps. Niet dat ik vind dat iedereen per see een kind moet, het is maar een overpeinseltje...
Zonder kinderen lever je in principe niks af voor de toekomst.
ps. Niet dat ik vind dat iedereen per see een kind moet, het is maar een overpeinseltje...
vrijdag 4 september 2009 om 17:16
vrijdag 4 september 2009 om 17:26
quote:iekie5 schreef op 02 september 2009 @ 21:04:
Eigenlijk is het pas egoïstisch om geen kinderen te willen, dan laat je je namelijk ouls je oud en krakkemikkig wordt verzorgen door kinderen van anderen!
Zonder kinderen lever je in principe niks af voor de toekomst.
ps. Niet dat ik vind dat iedereen per see een kind moet, het is maar een overpeinseltje...
Beide keuzes zijn even egoistisch want mensen die kinderen nemen doen dat niet om de toekomst van de mensheid veilig te stellen, ze doen dat enkel en alleen omdat ze zelf zo graag willen net zoals mensen die geen kinderen nemen dit ook doen puur uit eigenbelang.
Bovendien zijn mensen grote vervuilers en 'n grote belasting voor het milieu dus de keus voor geen kinderen is aan die kant weer erg goed voor de wereld omdat er dan toch weer 'n paar vervuilers/grootverbruikers minder zijn.
Eigenlijk is het pas egoïstisch om geen kinderen te willen, dan laat je je namelijk ouls je oud en krakkemikkig wordt verzorgen door kinderen van anderen!
Zonder kinderen lever je in principe niks af voor de toekomst.
ps. Niet dat ik vind dat iedereen per see een kind moet, het is maar een overpeinseltje...
Beide keuzes zijn even egoistisch want mensen die kinderen nemen doen dat niet om de toekomst van de mensheid veilig te stellen, ze doen dat enkel en alleen omdat ze zelf zo graag willen net zoals mensen die geen kinderen nemen dit ook doen puur uit eigenbelang.
Bovendien zijn mensen grote vervuilers en 'n grote belasting voor het milieu dus de keus voor geen kinderen is aan die kant weer erg goed voor de wereld omdat er dan toch weer 'n paar vervuilers/grootverbruikers minder zijn.
zaterdag 5 september 2009 om 09:59
quote:elninjoo schreef op 04 september 2009 @ 17:26:
[...]
Beide keuzes zijn even egoistisch want mensen die kinderen nemen doen dat niet om de toekomst van de mensheid veilig te stellen, ze doen dat enkel en alleen omdat ze zelf zo graag willen net zoals mensen die geen kinderen nemen dit ook doen puur uit eigenbelang.
Bovendien zijn mensen grote vervuilers en 'n grote belasting voor het milieu dus de keus voor geen kinderen is aan die kant weer erg goed voor de wereld omdat er dan toch weer 'n paar vervuilers/grootverbruikers minder zijn.Haha, dit is ook een goeie!!
[...]
Beide keuzes zijn even egoistisch want mensen die kinderen nemen doen dat niet om de toekomst van de mensheid veilig te stellen, ze doen dat enkel en alleen omdat ze zelf zo graag willen net zoals mensen die geen kinderen nemen dit ook doen puur uit eigenbelang.
Bovendien zijn mensen grote vervuilers en 'n grote belasting voor het milieu dus de keus voor geen kinderen is aan die kant weer erg goed voor de wereld omdat er dan toch weer 'n paar vervuilers/grootverbruikers minder zijn.Haha, dit is ook een goeie!!
zaterdag 5 september 2009 om 10:15
quote:blogbabe schreef op 04 mei 2009 @ 21:44:
[...]
Het ligt juist in bijna alle gevallen aan de ouders. Als het kind ergens anders was geboren was er dus waarschijnlijk niets 'mis' geweest. Natuurlijk komen hechtingsstoornissen en psychische problemen enzo wel vaak voor (door wat de kinderen hebben meegemaakt). Maar verder zijn het gewoon hele leuke normale kinderen! Niks 'mis' mee!
Ik moet er wel bij zeggen dat het opvoeden van pleegkinderen wel zwaar kan zijn. Dus in die zin is er weer wel iets 'mis' mee. Al vind ik dat woord mis erg verkeerd klinken. Deze kinderen hebben vaak een totaal andere opvoeding gehad met totaal andere waarden en normen. Dat vond ik toendertijd wel moeilijk. Dat kan je gewoon bijna niet meer veranderen, hoe graag je dat soms ook wil.
Mooi verwoord Blogbabe.
Het zijn beschadigde kinderen, waardoor het zwaar is om voor ze te zorgen en ze op te voeden.
Daarbij wordt het nooit "jouw" kind, je blijft altijd contact met de ouders en familie van oorsprong van het kind houden. Terecht! Maar ik denk dat dat ook een hoop mensen afschrikt.
[...]
Het ligt juist in bijna alle gevallen aan de ouders. Als het kind ergens anders was geboren was er dus waarschijnlijk niets 'mis' geweest. Natuurlijk komen hechtingsstoornissen en psychische problemen enzo wel vaak voor (door wat de kinderen hebben meegemaakt). Maar verder zijn het gewoon hele leuke normale kinderen! Niks 'mis' mee!
Ik moet er wel bij zeggen dat het opvoeden van pleegkinderen wel zwaar kan zijn. Dus in die zin is er weer wel iets 'mis' mee. Al vind ik dat woord mis erg verkeerd klinken. Deze kinderen hebben vaak een totaal andere opvoeding gehad met totaal andere waarden en normen. Dat vond ik toendertijd wel moeilijk. Dat kan je gewoon bijna niet meer veranderen, hoe graag je dat soms ook wil.
Mooi verwoord Blogbabe.
Het zijn beschadigde kinderen, waardoor het zwaar is om voor ze te zorgen en ze op te voeden.
Daarbij wordt het nooit "jouw" kind, je blijft altijd contact met de ouders en familie van oorsprong van het kind houden. Terecht! Maar ik denk dat dat ook een hoop mensen afschrikt.
