Zijn woede

Jeetje cappuccino, dit klinkt erg heftig, mijn eerste reactie is dan ook wegwezen! Maar ik kan me voorstellen dat dit niet zomaar gaat ook omdat jullie een kindje hebben en omdat hij volgens jou verder de ideale man is. Mijn man kan (in veel mindere mate) zich ook erg negatief naar mij uiten. Mijn zoontje van vijf jaar lijkt dit van hem over te nemen (helaas in extremere mate!). Mijn man wordt dan altijd erg boos op hem. Ik heb nu een aantal maal aan mijn man laten doorschemeren waar ik denk waar het gedrag van mijn zoontje vandaan komt. Hij probeert nu eindelijk beter zijn best te doen om mij ook eens complimentjes te geven (hij is dus gelukkig nu wel op zijn gedrag aan te spreken) . Wat ik er eigenlijk mee wil zeggen is dat het al helemaal niet kan wat je vriend doet en dat je ten alle tijden moet voorkomen dat je straks in een huis woont waar alle gezinsleden je als oud vuil behandelen! Dat verdient niemand! Maar hoe je dat moet doen???? In ieder geval veel liefs!

Cappuciono, wat vervelend om zo het nieuwe jaar te moeten beginnen. Vanuit ervaring kan ik je niet helpen. Maar misschien kun je het volgende proberen. Voor ruzie heb je altijd 2 nodig. Dus als jij niet meedoet, is dat voor hem lastiger. Vervelend is wel dat hij zich bij jouw veilig voelt, waardoor hij denkt dat hij bij jouw ruzie kan maken.



Het gaat zeker niet vanzelf over, dus je zult aktie moeten ondernemen. Want anders wordt je relatie binnen de korste keren onhoudbaar. In ieder geval duidelijke grenzen stellen, van dat je absoluut geen ruzie wilt. Maak hem duidelijk dat je een relatie wil zonder ruzie, en desnoods zeg hem echt de wacht aan, als hij er niet op reageert. Hij zal aan zichzelf moeten willen werken, want anders wordt het niks, desnoods met externe hulp. En bedenk in dit soort situaties, maken zachte heelmeesters stinkende wonden. Sterkte en veel succes, kreeft

Cappucino, voor jou ook een heel gelukkig nieuwjaar!

Wat balen dat je avond zo verlopen is. Het lijkt me een beetje een onhoudbare situatie worden tussen jullie.

Dat je onzeker wordt van zijn gedrag is een feit, dat lijkt me ook niet meer dan normaal.

Ik heb wat te weinig tijd om diep in te gaan op 'jullie' problemen helaas, maar wat ik zo van je lees, heb je alles duidelijk op een rijtje. Het gaat niet meer zo. Probeer dit nog eens rustig tegen hem te zeggen, dat jij het niet meer trekt. Hij zal waarschijnlijk alles direct etaleren op jou, maar dat is zijn manier van omgaan met dingen. Hij zal echt wat moeten doen aan zijn boosheid!

En wanneer hij dat niet wil, dan is er maar een andere oplossing en dat is dat jij samen met je kind een eigen leven gaat opbouwen zonder hem. Een harde maatregel, maar zo leven is geen doen.

Beste Cappuccino,



Ik kan heel goed begrijpen dat weggaan (voorloping) niet tot jouw opties behoort. Ik vind het een heel lastig probleem. Ik denk dat je hier alleen uit kunt komen door hem in te laten zien hoe onvolwassen en onredelijk zijn gedrag is. Ik denk niet dat het zin heeft om op hem in te praten, wanneer hij in zo'n stemming is, zoals je zelf al zegt, is hij dan niet voor reden vatbaar. Dit zou je rustig (maar wel duidelijk) moeten doen op een moment dat hij wel zichzelf is. Probeer hem uit te leggen dat je dit gewoon niet pikt, hij heeft niet het recht om jou als stront te behandelen. Ik vind het knap van je dat je het kan relativeren, omdat je weeet dat hij het moeilijk heeft gehad in het verleden. Maar dat wil natuurlijk nog niet zeggen dat je daarom dit gedrag moet accepteren.

Op het moment van zo'n uitbarsting kun je, denk ik, maar het beste er vandoor gaan. Gewoon niks zeggen, geen aandacht aan schenken. Pak die kleine en ga wat anders doen. Even wandelen of ergens koffie drinken. Als hij geen hulp wil, zoals hij zegt, zoekt ie het ook maar lekker zelf uit. Ik denk dat hij dan sneller tot bedaren komt, als wanneer je met hem probeert te praten.

Zoals kreeft al zei, voor ruzie heb je twee mensen over, wanneer jij erbij wegloopt, blijft er alleen een onredelijke vent met een driftbui over.....

Hoi,

Vervelend van je Nieuw Jaar. Hier een reactie van iemand die min of meer in dezelfde situatie zit/ zat. Ik zal voor je opschrijven hoe ik/ wij hier mee omgaan.



Mijn vriend die kan ook heel snel boos worden. En ik kan daar niet goed mee omgaan. Mijn vriend die heeft ook door dingen vanuit het verleden en vanuit het heden (weet niet zo goed wat hij wilt doen qua baan enzo) de nodige stress, waardoor hij dingen snel negatief interpreteert en dus boos wordt. Erg vervelend en dit zorgt ook weer voor de nodige stress bij mij...



Nu we een time out nemen (ik woon tijdelijk bij een vriendin), is er dus wat tijd om naar ons eigen gedrag te kijken. Ik heb zelf ook het nodige meegemaakt, en heb dus ook wel slechte gewoonten (bv. jaloezie). Nu we wat tijd los van elkaar hebben, komen we wat meer tot onszelf en komen we tot de conclusie dat we echt nog van elkaar houden.



Maar we komen dus ook tot de conclusie dat we zelf slechte eigenschappen/ gewoonten hebben. Die willen we allebei dus veranderen.



Het belangrijkste is dat je zelf wilt veranderen. Jij kunt wellicht heel goed doorhebben waarom jouw vriend zo boos wordt en hoe dat stap voor stap in z'n werk gaat, maar hij zal daar zelf naar moeten kijken en hij zal dat zelf moeten veranderen. Dat kan je niet bepalen.



Daarom adviseer ik je om daadwerkelijk eventjes ergens anders te gaan wonen. Dan heb je allebei wat ruimte om aan jezelf te werken (jij moet je zelfvertrouwen ook weer opknappen) en hij ook. Dat is een indirecte manier om aan jullie relatie te werken.En jullie kunnen allebei bijkomen van de ruzies, want dat zal voor jullie allebei heel erg vermoeiend, angstig en pijnlijk zijn.

Misschien kunnen jullie later op een gezonde fijne manier doorgaan, misschien niet. Maar dan zitten jullie als het goed is allebei beter in jullie vel en kunnen later een betere/ gezondere relatie aangaan.



Veel succes en sterkte, het is niet een gemakkelijke situatie waar jullie inzitten.



Ps. kijk ook eens op de pagina's van de bbc op internet, daar staat interessante informatie over omgaan met de woede van een partner.

Hoe ziet hij het zelf eigenlijk? Weet hij dat hij onredelijk boos kan worden en van die woede uitbarstingen heeft? Erkent hij dat ook? Heb je er wel eens met hem over gesproken op een moment dat alles gewoon rustig was en er niets aan de hand was?



Het enige wat hier kan werken is als hij bereid is aan zichzelf te werken en jij bereid bent hem daarbij te steunen. Dat laatste denk ik dat zeker het geval is, dat eerste kan wellicht wat moeilijker zijn. Mogelijk moet hij toch professionele hulp er bij zoeken om zijn verleden te leren verwerken en anders met dingen in het huidige leven om te leren gaan.



Als je nog geen gesprek met hem aangegaan bent, denk ik dat het enige helpt om hem te vertellen hoe jij je er onder voelt en wat het met je doet en dat je bang bent dat het de verkeerde kant op gaat met jullie relatie terwijl je juist heel veel van hem houdt en het liefste bij hem wilt blijven maar dat het zo niet gaat lukken. En dat jullie dan gezamenlijk gaan bekijken hoe jullie dit beter kunnen gaan krijgen en waar het vandaan komt.



Maar het allerbelangrijkste blijft dan dat hij ook bereid is om er alles aan te doen om de situatie verbeterd te krijgen.....

Lieve Cappuccino,



Een man met twee gezichten heb je in huis. Dat went nooit helaas. Een getapte jongen voor de buitenwereld en jij zit binnen te huilen na een woedeuitbarsting en je zult je vertwijfeld afvragen wat je in he-mels-naam allemaal verkeerd hebt gedaan. Maar daar gaat het niet om, om wat jij fout doet. Het gaat er om dat hij een onberekenbaar en explosief karakter heeft en hij heeft er zelf geen enkel probleem mee ook nog. Jij bent 'eigen' dus op jou kan hij zijn woede botvieren en hij denkt dat daaraan geen gevolgen verbonden zijn, hij voelt zich veilig bij jou.



Anderen zeiden het ook al, als hij niet wil veranderen moet jij er iets mee, tenminste, als je jullie relatie voor jou leefbaar wil houden. Geef heel duidelijk grenzen aan. Wat pik je wel en wat pik je niet.



Zeg dat tegen hem als hij rustig is, als jullie een goed gesprek met elkaar hebben, dus niet als hij al kwaad is. Vertel hem welke reactie hij van jou kan verwachten als hij zich niet kan beheersen en als hij tegen je tekeer gaat op niks af. Vertel hem dat je van hem houdt, dat je samen door wil maar dat je zijn woedeuitbarstingen op jouw manier gaat doorstaan en dat dat weleens niet zijn manier zou kunnen zijn. Je stelt je niet meer beschikbaar als zijn willig slachtoffer, daar zoekt hij maar een ander voor.



Reageer altijd op dezelfde manier als hij zich niet meer kan beheersen, zoals hij ook altijd op dezelfde manier reageert, om hem een spiegel voor te houden. Dat is moeilijk maar hij moet in gaan zien dat zijn manier van doen bij jou een bepaalde reactie teweeg brengt en een andere manier gaan zoeken om met jou te communiceren als hij kwaad is. Concequent zijn is heel belangrijk in dit soort zaken, hoe moeilijk ook.



Sluit je af als hij tegen je begint te schreeuwen, reageer niet, of loop weg, bij het verbale geweld vandaan. Wil hij met je praten en zijn ongenoegen uiten dan kan hij dat op een normale toon doen, hij kan het desnoods op papier zetten maar als hij tegen je gaat schreeuwen en lelijke dingen gaat zeggen, dan trek jij je terug en ben je niet meer bereikbaar voor hem. Dat is een concequentie van zijn gedrag en jammer genoeg moet jij je tegen hem harder op gaan stellen omdat hij zelf niet ziet dat hij dingen kapot maakt die hij waarschijnlijk liever wil behouden.



Hij heeft geen probleem maar jij hebt wel een probleem met zijn gedrag. Maak het dus zijn probleem, anders is het écht alleen jouw probleem en dat lijkt me echt onzinnig want jij bent niet degene die ontploft en zijn tetter zonder respect en zonder oog voor de gevolgen een douw geeft. Dat is hij.

Ik ben het met eleonora eens. Ik denk dat je je op zo'n moment beter aan zijn gedrag kan ontrekken, dan je eraan te onderwerpen. Zo te horen is hij vrij dominant op zo'n moment. Nederig gedrag werkt dan als een rode lap op ene stier. Rustig blijven en een ietwat onverschillige houding zijn veel confronterender voor hem.

Beste Cappuccino, vooral voor jou een goed nieuwjaar! Moeilijk met een kleine om weg te gaan, anders zou ik je dat adviseren. Kan me niet voorstellen dat je vriend nog nooit van anderen hetzelfde te horen heeft gekregen, dat hij onredelijk boos is. Hij moet toch zelf ook weten dat er wat aan hem schort?

Ik begrijp dat daar een reden voor kan zijn uit bijv zijn jeugd. Hij kan er niets aan doen dat nare ervaringen in het verleden deze uitwerking op hem hebben, mààààr... hij kan wel de verantwoordelijkheid nemen er wat aan te doen! Doet hij dat niet, dan is hij ook zelf verantwoordelijk voor de gevolgen: dat jij misschien bij hem weggaat, dat hij ook met andere mensen dezelfde problemen gaat krijgen, dat hij hoogstwaarschijnlijk zelf ook niet gelukkiger wordt van zijn boosheid.

Ik vind je posting heel eerlijk overkomen, recht uit het hart en duidelijk. Kun je hem niet uitprinten en aan je vriend laten lezen? (misschien eerst maar zonder hem te vertellen dat je het op een Viva-forum hebt gezet...) Soms moeten mensen iets zwart op wit zien voor het tot ze doordringt.



Je vraagt om advies, mijn advies is: stel grenzen en maak die aan hem duidelijk. Grenzen aan zijn gedrag waarmee jij nog om kunt gaan. Zet voor je zelf op een rij, desnoods ook zwart op wit, waarvan je ongelukkig wordt. WEES STRENG!! Zowel voor jezelf als voor je vriend. Laat niet over je grenzen gaan en zijn gedrag achteraf weer vergoelijken (iemand schreef het al, over die zachte heelmeesters, helemaal mee eens). Ik denk ook dat het een goed idee is om even uit elkaar te wonen, al is het maar een week. Geloof me, op afstand ziet alles er anders uit, je krijgt een veel betere kijk op de dingen. Wees er op voorbereid dat je vriend zo'n idee waarschijnlijk falikant gaat tegenwerken, hij weet heus wel hij een risico loopt door zich zo te gedragen. Geloof me, Cappuccino, uit ervaring weet ik dat je met mensen aan wie psychisch iets schort, rechtlijnig, strak, streng moet zijn. Vriendelijk doch beslist. En nog wat (ook uit ervaring): verbind aan je grenzen een tijd. Ga niet, zoals een vriendin van mij, 25 jaar dóór met het proberen te verbeteren van je partner. Denk aan jezelf, aan je eigen geluk en je kind. Gooi niet je beste jaren weg door te proberen iemand te helpen/veranderen die dat zelf niet wil.

Heel veel sterkte!!

hoi meis, je zegt dat hij vroeger nare dingen heeft meegemaakt, zou het niet verstandig zijn dat dan eens met de huisarts gaat praten, die kan hem dan doorverwijzen, misschien dat hij deze dingen dan een plaats kan geven in zijn leven. sterkte ermee

Lees een boek over emotionele chantage.

Cappuccino, ik wil nog even toevoegen aan mijn posting dat het belangrijk is dat je je kind laat zien dat het gedrag van je man niet normaal is en ook niet geaccepteerd wordt als iets normaals. Jullie hebben een kind en ook dat kind moet leren dat je niet zomaar altijd je onderbuikwoede met je op de loop kun laten gaan. Het is jammer dat het zo moet maar als je man niet inziet dat hij abnormaal gedrag vertoont dan ben jij degene die dat aan jullie kind zal moeten leren, hij/zij moet het van iemand meekrijgen tenslotte, anders wordt het op den duur als iets normaals ervaren en dat lijkt me niet zo positief.



Hopelijk kun jij je man helpen te leren dat hij zich anders op zal moeten stellen als dingen hem niet zinnen en ik hoop ook dat hij zich realiseert dat hij daarin als vader een voorbeeldfunctie heeft tegenover zijn kind. Maar daarvoor zal hij eerst moeten erkennen dat er überhaupt een probleem is. Ik denk dat dat nog het lastigste zal zijn.

Die eerste klap is niet ver weg meer.



Ik zou echt maken dat ik wegkwam, hij heeft geen probleem,wil nergens aan werken is nergens toe bereid ook niet als hij weer "normaal" is en chanteert je emotioneel op een zeer groffe wijze.



Als je het jezelf niet waard vind een normaal leven te leiden hoop ik dat je voor je kind een andere keuze maakt

Isabon, ik ben bang dat je gelijk hebt maar TO gaf duidelijk aan dat weggaan voor haar geen optie is. Een hoe hard jij en veel anderen ook weg zouden rennen (ik ook, door schade en schande wijs geworden), zij is daartoe niet bereid. Nog niet in ieder geval.

Ik kan niet anders dan het met Eleonora eens zijn. Onttrek je aan de ruzies, loop weg, sluit je af. Dat hij het geen probleem vindt wil nog niet zeggen dat het geen probleem is. Probeer hem duidelijk te maken dat jij het wel een probleem vindt in jullie relatie, een groot probleem zelfs, en dat jij voelt dat het jullie relatie verziekt en dat het nog geen reden is, maar wel zou kunnen worden, om hem te verlaten. En dat jullie daar dus iets mee moeten. Hij heeft er geen donder aan als jij het echt niet meer trekt en weggaat. Dan staat hij daar met zijn 'gelijk'. Toch?



Eigenlijk vind ik dat je in je openingspost een hele scherpe analyse maakt van het probleem, zonder je man af te vallen. Is het geen idee om die tekst in een brief aan je man te zetten, zodat hij er eens over na kan denken?

Inderdaad, wat anderen al zeiden: een gesprek aangaan, je probleem uitleggen en je grenzen aangeven. Dat als hij weer zo boos wordt, je ergens anders naar toe gaat. Dat gesprek kan best liefdevol en begripvol zijn, immers je snapt dat hij een probleem heeft waar jij eigenlijk niets mee te maken hebt - maar wel duidelijk en ook de consequenties schetsen.



Misschien is weggaan geen optie, maar tijdelijk weggaan wel, inderdaad een week ofzo of 2 dagen. Direct volgend op zo'n woedeuitbarsting. Dat betekent dus je spulletjes klaar hebben staan en vantevoren een adres geregeld waar je kan verblijven. Explodeert hij weer dan direct weggaan en hem daarbij negeren. En dat iedere keer als hij explodeert.



Relatietherapie lijkt me de aangewezen weg, daar zal hij echter toe bereid moeten zijn. Misschien dat als jij je grenzen trekt, zijn ogen geopend worden.

Dat je je emotioneel afsluit voor hem, snap ik helemaal - daar is ook eigenlijk geen ontkomen aan. Jij bent ook aan het overleven. Als jullie relatie weer beter loopt (dit kàn opgelost worden als hij bereid is het aan te gaan), komt die emotionele verbinding wel weer terug.

Sterkte!

Hè, wat naar voor je! Je geeft aan (nog) niet weg bij hem te willen, maar het is duidelijk dat er iets veranderen moet. Jij kunt een andere houding aannemen ten opzichte van zijn woede, maar ik denk dat dit niet genoeg is. Zijn gedrag naar jou moet veranderen, dus hij moet in gaan leren zien dat zijn gedrag een probleem voor jou is. En dan kan hij wel ontkennen dat het een probleem is, je kan aangeven dat het dit voor jou wel is! Als hij hier niets mee kan/wil dan denk ik dat je er beter aan doet alsnog je spullen te pakken. Als hij het inziet is er een kans dat je het samen kan oplossen, als hij blijft ontkennen niet.

Succes!

Hoi Capucino,



Hier een andere reactie. Ik herken het gedrag van jouw vriend heel duidelijk, maar dan omdat ik op dezelfde manier reageer. Vraag mij niet waarom ik op die manier reageer, maar ik reageer zo. Het kunnen soms kleine dingen zijn. Bij mij althans geef ik wel signalen af, maar deze worden niet herkend waardoor ik enorm door kan schieten.



Mijn vriend loopt ook altijd weg, maar weglopen of niks zeggen werkt bij mij averechts. Ik loop gewoon mee en ga door met mijn boze bui. Ik voel mij veilig en het lucht voor mij enorm op om mij extreem te uiten, ook al weet ik dat het enorm fout is wat ik doe. Bij mij gaat het juist om aandacht.

Het is nooit persoonlijk naar mijn vriend toe bedoeld.



Wat voor mij werkt zijn dwingende strenge vreemde ogen. Als er anderen bij zijn durf ik mij niet te laten gaan.

Hoe mijn vriend hier mee om gaat? Hij loopt weg en sluit zichzelf op. (Maar zelfs dan kan ik hard op de deur bonken en ga ik gewoon door, maar dan aan de andere kant van de deur). Ik ga door totdat ik er zelf klaar mee ben. Ik doe dit ook echt alleen bij iemand die heel dicht bij mij staat. Zelfs mijn 2 beste vriendinnen weten hier niets van.



Maar goed, ik heb voor mijzelf erkend dat ik een probleem heb. Ik ga hiervoor in therapie bij een psychiater (hele pittige, twee dagen per week). Niet alleen hiervoor, maar ook om de rest van mijn problemen beet te pakken. Ik denk dat daar toch ergens een oorzaak in zit.

Tussen mijn vriend en mij gaat het totaal niet. Maar in verschillende topics heb ik hier vaak over geschreven. Ik heb mijn kant ooit eens benoemd dat ik ook niet de makkelijkste ben en dat ik mijn eigen gebruiksaanwijzing heb. Hier werd erg makkelijk mee omgegaan, maar ik ben mij zeer goed bewust dat ik toch wel een gedragsprobleem heb.

Wat ben jij dapper Jojootje, dat je dat hier komt vertellen. Oprechte bewondering voor jou. Wat ontzettend goed dat je er zelf mee aan de slag wil, met je drift.



Herken je je in het gedrag van de man van Cappuccino? Ga je ook vreselijke dingen zeggen? Jij schrijft dat het niet persoonlijk naar je vriend bedoeld is maar de man van Cappuccino maakt haar uit voor alles wat mooi en lelijk is en beledigt haar familie schrijft ze. Is dat bij jou anders? Meen je wel wat je zegt in je drift?



Ik vond dat zo moeilijk met mijn ex namelijk, dat hij me van alles naar mijn hoofd gooide en dan later zei dat hij het niet gemeend had. Maar het was wel gezegd en ik kon daar hoe langer hoe moeilijker overheen stappen en hem vergeven.



Je hoort vaak mensen zeggen dat ruzie leuk kan zijn vanwege de goedmaakseks achteraf. Maar ik vond het seks hebben om het goed te maken uiteindelijk geen manier meer om de problemen op te lossen. Het probleem bleef gewoon bestaan. Daarbij was mijn ex agressief en sloeg hij er op als hij geprovoceerd werd met een weerwoord. Is dat waar het bij jou en je vriend ook misgaat? Dat jullie er niet meer uitkomen met een excuus en een knuffel?



Ik leerde tijdens mijn ex relatie van een relatietherapeut dat ik mijn ex moest ontwijken als hij zo kwaad werd, om te voorkomen dat de boel escaleerde en dat moest ik volhouden om hem duidelijk te maken dat zijn gedrag niet acceptabel was. Voor mij werkte dat wel, al was het veel te laat om mijn relatie te redden.



Nogmaals, chapeau voor je eerlijkheid.

Ik zeg inderdaad dingen tegen mijn vriend waar ik later spijt van heb. Ik heb hem al voor van alles wat lelijk is uitgemaakt en ben helemaal niet mild in mijn oordeel. Ik zeg vooral dingen over hem die mij irriteren aan hem. Het komt veel harder en botter over dan bedoeld.

Zoals Cappucino het gedrag van haar man omschrijft daar herken ik mijzelf echt in, vandaar dat ik dat ook opgeschreven heb. Wij wonen niet samen en hij dreigt zelf om terug te gaan naar zijn woonplaats. Laatst heb ik ook terug gezegd, doe dat. Maar hij ging niet.......



Maar onze relatieproblemen hebben niet direct een oorzakelijk verband met mijn buien. De relatieproblemen hebben een andere oorzaak en in verschillende berichten zijn delen te lezen en een belangrijk probleem in een eigen topic.

Een van die problemen is een seksueel probleem (hij heeft geen behoefte aan sex, hij heeft genoeg aan zichzelf en vindt dat ik ook genoeg aan mijzelf moet hebben) dus die goedmaakseks is er nooit geweest.

Sterker nog als we 1 a 2 keer per jaar vrijen is dat veel denk ik, maar dat is mijn frustratie en dat terzijde.....

Hai Cappuccino,



Jij ook een goed nieuwjaar!



Ik herken je verhaal heel erg ! Mijn vriend heeft ook twee gezichten!

Hij is heel vaak lief, sociaal, rustig, zorgzaam enz, maar de andere kant is hij heel gemeen, agresief, kleinerend enz.



Ik las je verhaal en het kon net mijn verhaal zijn over gisteravond alleen bij mij is het nog net een stapje verder gegaan en ik heb geen kinderen.



Gisternacht waren we wezen stappen alles leuk , gezellig enz we liepen naar een afterparty samen met een vriendin en een vriend.

Ik was gezellig aan het kletsen met mijn vriendin en mijn vriend liep aan de andere kant van de straat. Op gegeven moment liep ik naar hem toen en wou ik bij hem in de arm lopen, maar hij was boos. Ik was alleen maar aan het praten met haar en ik gaf hem geen aandacht.

Ik zei, maar ik ben nu toch bij je, maar nee dat was niet goed en ik deed belachelijk, ik moest maar eens normaal doen.

Hij was boos en ik moest het maar uitzoeken en hij ging naar huis. Ik ben op dat moment niet met hem mee gelopen en ben naar die afterparty gegaan met mijn vrienden, op de afterparty waren we 2 tellen binnen maar dat was allemaal niks dus zijn we gegaan. Ik kreeg ondertussen een sms van vriend dat ik mooi alles verpest had! Die vrienden gingen nog even mee om een biertje te drinken bij ons thuis. We hadden nog wat te eten gehaald ook voor mijn vriend.

Toen we bij mij thuis kwamen had vriend de slaapkamer deur opslot gedaan.

Ik heb tegen hem gezegd ik ben thuis en vrienden zijn ook mee om wat te drinken en we hebben eten voor je.

Vriend kwam niet naar buiten, dus heb ik gezegd oke prima.

Op een gegeven moment kwam vriend wel naar buiten en was ons aan,aan het kijken. Ik heb toen snel de sleutel van de slaapkamerdeur gepakt zonder dat vriend het doorhad. hij zei tegen mij dat heb je allemaal toch, maar weer mooi gedaan he en liep weer de slaapkamer in.

Mijn vrienden zijn toen weg gegaan, ik heb nog wat te drinken gepakt sigaret gerookt en toen ben ik ook naar bed gegaan.

Vriend lag te slapen, dus dacht nou ja alles komt morgen wel weer goed.



20 min later werd vriend wakker en begon hee kutwijf, hallo, wakker worden , hee kut! en begon me wakker te schudden. Hij zei, jij hebt mijn oud en nieuw verpest en nu ga jij echt niet slapen hoor stomme hoer! Want dat is wat je bent he, maar dat weet je wel want je bent niks waard.

Ik heb hem genegeerd, ik dacht ik laat hem maar schreeuwen is het zo over , maar nee dus dat werkte niet. Hij trok mijn dekens eraf en riep wat denk je nu wel ! Jij verpest alles en nu gaan slapen echt niet stomme trut!

Nou ja toen kreeg ik allemaal te horen wat ik allemaal wel niet was en dat ik op moest rotten uit zijn huis!

Op een gegeven moment gooide hij de dekens terug en sprong hij boven op mij en begon op de dekens te slaan met mij er onder.

In eerste instantie ben ik gewoon stil blijven liggen. En hij werd weer wat rustiger, hij stond op en gooide mijn telefoon naar mij toe en zei die heb je wel nodig wat ik sla je dadelijk helemaal in elkaar. Ik lag steeds helemaal onder de dekens en ik had zoiets als ik maar gewoon niet reageer dan houd hij wel op.

Maar nee mr ging daarna op mijn hoofd zitten en toen was het helemaal klaar voor mij en dacht doe eens normaal. Ik heb als eerst geroepen hou op, en de naam van vriend, dat dit niet nodig was enz.Dat hielp niet uit eindelijk knapte er ook iets in mij en ik dacht ik laat me hier niet slaan!Toen hij eindelijk van mij af was heb ik een knal terug gegeven. Ook niet slim , ik weet het.



Daarna was het helemaal drama, hij heeft mij bij mijn haren gepakt en uit bed gesleurd terwijl ik de deken voor mijn lijf vast hield en mij tegen de trap aan gegooid, hij probeerde mij nog te slaan, maar dat lukte niet omdat ik hem met mijn voeten weg aan he trappen was. Uiteindelijk heeft hij de deken gepakt en is hij terug naar de slaapkamer gegaan. Ik heb vervolgens twee slaapzakken gepakt en ben op de bank gaan liggen. Toen deed hij weer de deur open en pakte mijn slaapzak af en trok me dus van de bank af. Ik ben hem toen ook achterna gelopen en ik probeerde de slaapzak te pakken. Vriend duwde me weg waarop ik naar hem toe rende hem zelf een duw gaf en 1 slaapzak te pakken kreeg. Hij is nog 1 keer terug gekomen om de andere slaapzak van me af te pakken, maar die kreeg hij niet te pakken en toen is hij gaan slapen. En ik , ik heb de heletijd zitten huilen op de bank met mijn slaapzak vast en dacht Jezus wat moet ik nu!



Hij heeft echt 2 kanten! Ik weet zelf dat ik ook geen makkelijke ben en dat ik zelf ook niet terug had moeten slaan, maar wat is dit!

Hi kan zo lief zijn en als hij lief is, is hij alles wat ik wil, maar als hij zo is haat ik hem echt!



Ik snap je gevoel dat je niet weg wilt gaan, dat heb ik ook, ik hou van hem en hij ook van mij, alleen soms gaat het zo mis tussen ons!

Mijn hemel Perzikje, wat een nacht...

Ik krijg meteen een soort klem om mijn strot als ik je verhaal lees, jammer genoeg is de situatie die je omschrijft maar al te herkenbaar voor mij.



Jammer genoeg heb ik nu even geen tijd om op je posting in te gaan maar kom er later op terug.



Liefs,



Leo

Hoi Cappucino,



Ik herken je verhaal heel erg, mijn vriend is ook meestal heel leuk, lief en aardig, maar soms heeft hij ineens een enorme woede die eruit komt door te gaan schreeuwen tegen mij. Bij hem is het een soort extreme jaloezie die voortkomt uit onzekerheid. Ik hoop echt dat hier iets aan te doen is dmv therapie of medicijnen. Hij heeft achteraf ook altijd heel erg veel spijt, maar dan is het al te laat.Hij wil er in ieder geval wel iets aan doen door hulp te zoeken. Ik weet ook nooit wat ik moet doen als hij zo gaat schreeuwen, ik blijf maar zeggen: rustig nou maar, maar dat werkt alleen maar averechts.



Perzikje, wees blij dat je geen kinderen hebt met deze man! Hij vernedert en kleineert je niet alleen, maar begint ook geweld te gebruiken.

Wat denk je dat er zou gebeuren als jullie kinderen krijgen? Dan worden zij zijn volgende slachtoffers! Wegwezen bij hem, dit is echt niet normaal!



Liefs, Dorian

Ik heb vroeger korte tijd een vriendje gehad die ook idioot uit

zijn dak kon gaan. Na een tijdje ben ik tijdens zo'n bui een schrift

gaan pakken en op gaan schrijven wat hij dan allemaal riep.

Achteraf kun je vaak nog maar enkele dingen bedenken die hij

letterlijk zei dus ik bedacht me zomaar om het op te schrijven.



Ik schreef, en schreef, en schreef. Week na week na week.

Toen ik een behoorlijke variatie kutopmerkingen en andere

valse uitlatingen in mijn schrift had opgebouwd ben ik op een rustig

moment naar hem toe gegaan ( wij woonde niet samen) en heb

gevraagd of hij mij 10 minuten van zijn leven kon geven. In die 10 minuten

zou hij dan alleen maar mogen luisteren en zitten.



Hij wilde natuurlijk graag weten waarom dan en of ik soms een verrassing had. Ik heb gezegd dat ik bepaald geen verrassing heb, dat hij na die 10 minuten ALLES mocht zeggen/schreeuwen/doen wat hij wilde maar in die 10

minuten dus alleen luisteren en zitten. Heb hem nog een beetje uitgedaagd "ja ik denk niet dat je dat kan namelijk. -O nee, echt wel!"



Goed hij wist zeker dat hij 10 minuten kon zitten en luisteren zonder geluid/gebaren etc te maken.



Ik heb kort uitgelegd dat ik tijdens of direct na ruzies zijn opmerkingen opgeschreven had en die wilde voorlezen.

Hij ademde direct in om wat te gaan zeggen en daarop keek ik alleen maar naar mijn horloge met een hoofd van "10 minuten ging je lukken toch?"

Hij bedacht zich direct en bleef stil.



Ongeveer 6 minuten lang heb ik de meest verschrikkelijke verdrietigmakende opmerkingen voorgelezen. Weinig theatraal, gewoon heel neutraal maar wel achter elkaar door. Opmerking op opmerking, sneer op sneer. Rustig ging ik maar door en de keren dat ik op keek naar hem om zijn reactie te polsen zag ik die van de eerste minuut veranderen van "ja uhhh tsss dohhh alsof jij uhhh pfff tsss" naar een jonge man die met gebogen hoofd zat te huilen.



Na die 6 minuten voorlezen heb ik hem gezegd dat ik niet met hem verder wil en dat ik denk dat hij zelf zal begrijpen waarom niet.

Ik zag absoluut geen toekomst voor ons en mijn liefde was zo goed als weg.



Ik zeg zeker niet dat jij hem zou moeten "dumpen" maar misschien kun je mijn verhaal gebruiken om aan het einde hem niet te dumpen maar juist een echt gesprek te kunnen voeren waarin afspraken worden gemaakt over de toekomst?

Sterkte hoor, laat het niet te lang doorgaan...