Zijn woede

Neeeeeehhh!! Oh nee nee nee Cappuccino...ga daar niet aan beginnen. Jij moet geen manier vinden om zijn gedrag te veranderen, jij bent namelijk NIET verantwoordelijk voor ZIJN gedrag!! Echt...stap niet in die valkuil... HIJ is verantwoordelijk voor ZIJN gedrag! En niemand anders.



En natuurlijk had ik met mijn ex ook heel erg leuke tijden. Niemand heeft me ooit zo aan het lachen gemaakt....en ook nooit zo aan het huilen trouwens...

Eens met Minny.

Niet doen, niet het jouw verantwoordelijkheid maken...



Een relatie heb je samen! Als hij dit aandeel niet erkent en er niets mee wil doen, wat heb je dan werkelijk samen?



Je zegt dat er de laatste tijd meer confrontaties zijn geweest.

Wat als dit zich doorzet? Bij ons werd het ook steeds vaker, steeds heftiger.

En ja, wat heb ik ook gelukkige momenten gekend. Zo intens, zo bijzonder kon het zijn. Maar ook zo ongelofelijk klote. En met elke keer was de volgende keer iets dichterbij.



En als het je te veel wordt, dan is dat zo. Dan is het aan hem nu.

Hoe ging het vandaag?

Cappuccino, de enige hulp voor hem zal van jouw komen. Als je het aan ziet komen, desnoods gaat hij een dag op een hotel kamer zitten of in de auto slapen. Maar goed stap 1 is dat hij het als probleem erkent. Dat zal hij nu niet doen, want er zitten voor hem geen sancties aan, alleen jij kan de sancties maken. Klinkt een beetje cru, maar om uit deze situatie te geraken, heb je wel een plan de campagne nodig. Want je hebt een lange adem nodig, en hij is niet de makkelijkste om te veranderen. Maar je wilt je energie er wel op richten. Maar er is niks zo frustrerend, om een half jaar met een probleem bezig te zijn, forummmen, etc, zonder voortgang te maken.

Beginnen met je grenzen bewaken is altijd een goed idee, meteen doen. Maar trap niet in die typische vrouwen valkuil "Als ik maar dit en dat doe...dan gedraagt hij zich beter." Nee, hij gedraagt zich zo omdat hij zich zo gedraagt. Dat jij dat toelaat is wel jouw verantwoordelijkheid. Maar dat is enkel de verantwoordelijkheid naar jezelf toe, hij is nog altijd zelf verantwoordelijk voor wat hij zelf doet. Ga het niet op jezelf betrekken.

Maar Kreeft, wat als de sanctie nu gewoon is, dat hij zijn vriendin afstand ziet nemen, grenzen ziet aangeven omdat hij zich echt fout heeft gedragen.

Dat moet het hem eigenlijk doen als de relatie net zoveel voor hem betekent toch.

Cappuccino, hebben jullie er wel eens echt over kunnen spreken?



Wat nou een heel plan maken om hem te veranderen. Of begrijp ik het nu verkeerd?

De grootste fout die vrouwen maken is denken dat zij een man wel kunnen redden. "Niemand begrijpt hem behalve ik" "Ik kan hem wel veranderen" "Hij redt het niet zonder mij" "Ik ben de enige die hij heeft".....waar halen we het vandaan?!

Kreeft, sorry, ik vind dat je nu geen goed advies geeft. Cappuccino het gevoel geven dat zij de enige is die hem kan redden...dat maakt het voor haar nog moeilijker om te gaan mocht dat echt nodig zijn.

Het is al zo moeilijk en ligt erg gevoelig omdat ze samen een kindje hebben.

Hallo Allemaal,



Sorry cappucino, dat ik je geen advies kan geven!

En dat ik nu meer mijn eigen verhaal doe, dan dat ik reageer op jou verhaal.

Ik snap wel wat iedereen hier bedoelt dat je eigenlijk te veel voor hem zorgt terwijl hij zijn eigen verantwoordelijkheid moet nemen.

Dat doe ik ook en dat is ook niet goed, want we lossen het toch wel voor hem op. Terwijl de mannen het zelf moeten doen!



Bij mij was dit ook de eerste keer dat het zo uit de hand liep, wel vaker heeft hij me uitgescholden, wat ook niet goed was.



Ik merk op dit moment dat ik zo boos ben! Dat ik echt heel kwaad ben op mijn vriend!Ik voel me vernederd en ik had dit nooit verwacht, ik had nooit gedacht dat ik in deze situatie terrecht zou komen.



Ik ga dus geen aangifte doen, vele zullen dit misschien raar vinden en dat snap ik ook hoor, maar ik kan dat nu niet.

Ik heb hem ook heel duidelijk gemaakt mocht dit nog 1 keer gebeuren dat ik weg bij hem ga.



Dank jullie wel voor de berichtjes!

Ik denk ook niet dat hij de makkelijkste is om te veranderen. Maar meestal wil een man wel zijn relatie behouden, alhoewel je er bij heel trotse mannen, zoals hij waarschijnlijk is, dat niet brengt alsof hij dat als chantage voelt.



Minny, hoe jij het bedoelt, ben ik het met je eens. Maar hij kan alleen zichzelf "redden" en hij is daar ook 100% voor verantwoordelijk. Maar cappuccino is waarschijnlijk de enige waar hij naar zal luisteren, en zij wil de relatie voortzetten, dus er is weinig keus lijkt me. De andere keus is om te gaan, maar het lijkt me dat cappuccino het eerst wil proberen.



Iseo, als je geen plan maakt, dan kom je er niet in deze situatie. Het plan kan simpel zijn:

doel:

* geen woede uitbarstingen meer in huis, naar mij of naar de kids.

* ik wil het resultaat zien uiterlijk binnen een 3 maanden / half jaar.

* als er een woede uitbarsting is geweest, dan maakt hij het goed binnen 2 uur.

hoe:

* hij moet het erover eens zijn dat het ook zijn probleem is. Daar zal over gepraat moeten worden. Hij zal het ook met het doel / doelen eens moeten zijn.

* als hij toch een woede uitbarsting krijgt, dan moet hij al weten hoe hij er mee om zal gaan, bv naar buiten gaan. Put graven, hout hakken, etc.

* kan hij de frustraties voorkomen?

* zijn er misschien aanleidingen in het gedrag van cappuccino?

* het moet hem duidelijk zijn welke sancties erop zijn gedrag staan. Iets wat hij graag heeft, en wat toch makkelijk vol te houden is door cappuccino.

waarom:

* (lange termijn doel) als dit zo blijft, is de relatie op de lange duur niet meer vol te houden

* (korte termijn doel) heb ik geen zin meer in koken, sex, uitgaan of wat dan ook (pleziertjes onthouden)

Zoiets dus.

Rareperzik, ik ben trots op je en hou je boosheid vast, voor wanneer je die weer nodig hebt, kreeft

Rareperzik, als je van je af wilt schrijven, je bent ook altijd welkom op het topic van Mamzelle- oogkleppen enz.

Ik begrijp wat je bedoelt.



Kreeft, ik moet even nadenken over wat je schrijft want ik ben het niet met je eens.

Ben het wel eens met het maken van een plan om uit een moeilijke situatie te komen, heb dat zelf ook ervaren toen. Maar de manier die je beschrijft, het loopt zoals Cappuccino zegt al vast op het punt waarop hij moet erkennen dat het een probleem is, en inziet wat het met haar doet.

En verder ben ik niet voor heel bewust belonen of pleziertjes onthouden en als het echt een machtsstrijd is werkt dit op een heel andere manier uit dan jij nu voor ogen hebt.

had gisteren hier al gelezen, en veel herkenbaarheid en zag je berichtje op Oogkleppen, dus even bij gelezen.

Veel is al gezegd hier, ik sluit me aan bij Minny en Iseo



Kreeft, echt, er zijn mannen die gewoon niet te "helpen" zijn met een aanpak zoals je beschrijft. Helaas ken ik er zo een, en heb er ook kinderen mee. De schade bij jezelf is ontzettend groot omdat je alleen maar bezig bent jezelf aan te passen en de grens ligt niet bij het gebruik van fysiek geweld maar al veel eerder. De machtstrijd, de wens het wel te laten lukken, de twijfel die steeds maar bij jou neergelegd word, het verantwoordelijksheidgevoel van jezelf, de omstandigheden die ervoor gezorgd hebben dat hij zo is enz.enz.enz.

Het is lastig te bevatten als je het niet zelf hebt meegemaakt. Dan is het moeilijk voor te stellen dat niet alles met redelijkheid en billijkheid is op te lossen. In theorie werken de dingen die je voorstellen, echter niet als hij niet inziet en meewerkt, dan krijg je te maken met iemand die van alles beloofd en gewoon doorgaat met zijn gedrag. net als bij een verslaving. In dit soort situaties helpt vooral zelfkennis, grenzen stellen, en duidelijk zijn. En het allerbelangrijkste is het bewaken en uitvoeren van je grenzen. Sommige mensen veranderen niet Kreeft, helaas. Die zijn zo vervuld van zichzelf en met zichzelf bezig dat ze de mensen om hen heen vergeten en kwetsen en beschadigen. Bewust of onbewust, het gebeurt gewoon!

Had geen zin om alle reacties te lezen dus misschien heb je deze tip al gekregen.. maar het lijkt mij iig zinvol dat jij zelf bijvoorbeeld naar een maatschappelijk werker gaat. dit is wel erg heftig om alleen te moeten dragen. nog mooier zou zijn als hij (op den duur) met je mee (kan en wil) gaan want zoals ik het lees heeft hij dit probleem altijd al wel gehad en belemmert het hem ook.

laat zien wat het met je doet. niet aanvallend, maar je gevoel gewoon laten zien. hopelijk brengt hem dat tot inkeer. anders.... ja anders heb ik weinig hoop..

@ Iseo en zonlicht, ik heb ook de wijsheid niet in pacht, en de makkelijke oplossingen zijn of erin berusten of te breken. Maar dat is vast niet wat cappuccino wil.



Tja en dan wordt het moeilijk. Uit ervaring weet ik dat het mogelijk is bij moeilijke mensen resultaten te behalen vallen op gedragsgebied, als je weet HOE je het moet doen. Alleen het HOE, dat is de kunst om uit te vinden. En ik denk dat daarvoor alle suggesties welkom zijn. En daarna is ook vaak de uitvoering niet simpel. En ja, ik ben het ermee eens dat het geen machtsstrijd moet worden, maar gedrag verander je niet vanzelf.

Wat zo moeilijk is, dat ik toch erg reageer vanuit mijn eigen ervaring. Kreeft, ik lees je en dan zie ik voor me dat wanneer ik zoiets zie aankomen bij hem, mijn ex zover moest zien te krijgen dat hij in een hotel of in de auto zou slapen? Op het moment dat het aan het sudderen is dat er een uitbarsting aan zat te komen.

En hem belonen met seks hoe hij het fijn vind als hij iets goed doet?



Dat pak ik er even uit.

Nee, het moet geen machtsstrijd worden, maar als het daar al iets van weg heeft creëer je het toch zelf mee op de manier die je beschrijft denk ik.



Je advies, voor Cappuccino dat het de kunst is om uit te gaan vinden hoe ze het kan aanpakken om iemand anders te gaan veranderen vind ik erg moeilijk te lezen, omdat ik zelf meeschrijf op een ander topic en daar is na maanden schrijven en in al die verhalen inmiddels duidelijk geworden dat het vooral vaak echt gaat om grenzen stellen, zelfkennis, duidelijk zijn, zoals Zon zegt.

Bij jezelf te rade gaan en duidelijk zijn naar de ander toe.



Dat jij ook al zegt dat je het er mee eens bent dat het geen machtsstrijd moet worden, en dat het eigenlijk erom gaat dat de man hier zelf ziet dat hij haar kwetst en dat wil veranderen.



Er is meer dan erin te berusten of de relatie te verbreken. Er is een tijd van voor jezelf goed gaan weten wat je wilt en wat je echt niet meer wilt, of wat voor jou belangrijk is. Welk voorbeeld je het kind wilt geven. Goed kijken naar je eigen reacties, de manier waarop je met dingen omgaat, het misschien achter je laat terwijl dat eigenlijk niet zomaar kan omdat je het daarmee voor de toekomst een stuk moeilijker maakt.

Om te praten, duidelijk te zijn dat dit echt niet langer zo kan omdat je zo niet samen verder wilt, kan, als dit niet gaat veranderen.

En voor jezelf gaan besluiten wat je grenzen zijn en op welke manier je ze gaat handhaven. En dan de verantwoordelijkheid voor die verandering ook echt bij de juiste persoon leggen, en zelf natuurlijk echt werken aan je eigen aandeel. Bewust worden van patronen. Van hoe je op elkaar reageert.



Cappuccino, je vertelt dat jullie verder een fijne relatie hebben op deze heftige dagen na. Is er echt geen gesprek mogelijk op een ander moment, kun je anders ook wel aan hem vertellen hoe je je voelt. Bespreken jullie de relatie wel eens, de toekomst zoals je die ziet. Het ouderschap? Heeft hij die dingen die je schrijft in je openingspost over dat hij vindt dat niet hij een probleem heeft en dat als jij je niet zo zou gedragen etc., gezegd in een rustig gesprek later? Of op zo'n dag dat het misging?



Kreeft, ik word een beetje opstandig van dat je zegt tegen me dat je er niet komt zonder plan in deze situatie, en het dan ook nog simpel noemt wat je voorstelt.

Ik heb wel geleerd van het verleden dat ik dit nooit meer wil en zeker nooit meer het op zo'n manier wil aangaan, word echt doodmoe van het idee. Maar ik snap wel wat je bedoelt en ik ben trouwens ook bang dat ik alleen maar het kan zien hoe het tussen mij en ex was.



Cappucino, hoe lang speelt dit al, en op welke manier heeft het een plek in de relatie, zit het in jullie systeem?

Hij wordt vreselijk boos om iets kleins, raakt geïrriteerd door iets wat jij doet. Ben je daar mee bezig als hij niet boos is?

Zijn er dingen die je anders doet, om te voorkomen dat hij het weer opmerkt, of kan dat kleine ding de volgende keer wel prima zijn en ging het er vooral voor hem om om iets vinden waardoor een soort frustratie eruit 'mocht'. Wat denk je?



Als hij verder echt zo'n leuke man is hoop ik van harte dat hij op tijd inziet dat hij jou op deze manier gaat kwijtraken en ervoor wil gaan om het beter te maken. Het zou misschien voor hem een opluchting zijn ook als hij dat punt bereikt, om iets echt te kunnen doen aan wat hem zo erg dwars zit dat hij zijn gezin waar hij veel om geeft dit aandoet.

Want het is nogal wat. Weet hij dat je er doorheen zit? Op welke manier reageren jullie nu op elkaar, hoe is de sfeer?



Liefs

Iseo, ik snap wat je bedoelt, en ik hoop niet dat ik je voor het hoofd stoot, dat is absoluut niet de bedoeling. Ik vind het heel wijs wat je schrijft, en je spreekt duidelijk vanuit ervaring. Echter ik denk niet dat het simpel is. Ik heb wel succesvol ervaring met het veranderen van gedrag van "lastige" mensen. Dat is hier een beetje moeilijk weer te geven in het kort, hoe dat aan te pakken. Vooral ook omdat toch iedere situatie weer anders is.



Ik was er vanuit gegaan, maar dat is misschien fout, dat cappuccino al geprobeerd heeft die gesprekken aan te gaan en haar grenzen proberen te stellen. En antwoord gegeven op de vraag, als dat niet werkt, wat dan?



En die dingen die jij eruit pikt, zoals de sex, daarvan had ik mijn twijfels of ik het moest opschrijven, want ik weet wat voor reaktie erop kan volgen. Maar als een laatste redmiddel, om op speaking terms met hem te geraken (ik denk niet dat hij nu echt over het probleem wilt spreken, of eraan wil werken), kan het donders effectief zijn.

Ja begrijp ik. En het is fijn dat je het toelicht.

Dit gesprek is echt zinvol denk ik.

Juist omdat iedere situatie weer anders is.



Ben moe, ik ga slapen.

Trusten Kreeft

Cappuccino, lees mijn postings ook nog eens. Uit ervaring geschreven, tien jaar ervaring met een man die twee gezichten had. Drie eigenlijk maar over dat derde hebben we het hier niet. Ik denk dat je er iets mee kunt, met de ervaringsdeskundigen hier, Iseo en Zonlicht en ook de andere vrouwen bij het oogkleppen en wazen topic hebben stuk voor stuk ruim ervaring met fysiek en verbaal geweld binnen een relatie.



Dat gelt ook voor jou Perziklief. Iseo meent het oprecht als ze zegt dat ze je begrijpt. Dat geldt ook voor mij, ik snap waarom je niet naar de politie gaat maar vanaf nu kun je je kop niet meer in het zand steken meid. Ook al blijf je de rest van je leven bij je vriend, als hij je weer slaat en je blijft, dan weet je dat dat een keuze is die je zelf maakt en dat het steeds moeilijker wordt om weg te lopen bij het geweld.



Natuurlijk moet je je eigen beslissingen nemen en hoef je je niks aan te trekken van wat anderen zeggen maar geweld binnen een relatie loopt eigenlijk altijd via bepaalde patronen en een van die patronen is dat degene die slaat vergeven wordt en kansen krijgt het beter te doen, boosheid niet meer met geweld op te lossen en daar niet in slaagt. Degene die geslagen wordt of verbaal mishandeld blijft hopen op verbetering en die hoop zorgt er voor dat je blijft, ook al wordt er niets beter.



Cappuccino, Jij schrijft dat je bent opgegroeid met het 'schelden doet geen pijn' principe. Een misvatting als je het mij vraagt. Op het schoolplein een keer uitgescholden worden of later een keer in een verhit gebeuren als volwassene, kan gebeuren en dan geldt het schelden doet geen pijn principe wat mij betreft, maar binnen een relatie doet schelden wél pijn. Heel veel pijn zelfs en het richt schade aan omdat je het je aantrekt wat je partner zegt.



Het is ook degene met wie je je intiemste momenten deelt. Als juist die persoon je voor rotte vis uitmaakt dan ga je daar kapot aan. Of je wordt murw. Allebei hele slechte ontwikkelingen bij mensen die van elkaar houden. Houden van betekent dat er niet stukgemaakt wordt. Houden van is veilig, houden van is een tempel voor lichaam en geest. Een onzichtbare maar daarom niet minder aanwezige tempel en jij wordt met regelmaat uit die tempel geflikkerd en dan lig je op straat, met een beschadigde ziel en dat doet pijn en dat maakt stuk en maakt dat je je onveilig voelt, in je eigen relatie, in je eigen huis.



Wat eenmaal stuk is wordt nog maar moeilijk weer heel en zeker niet als er na verloop van tijd weer grote schade wordt aangericht. Het fundament van je persoonlijkheid wordt steeds wankeler want je gaat je bewust of onbewust toch afvragen of je al dat (verbale) geweld misschien dan toch verdiend hebt of je went er aan, wat net zo erg is.



Verbaal en psychisch geweld maken je kapot. Zeker als je het jaar na jaar te verduren hebt. Verbaal geweld en psychische druk op een van de partners heeft ook z'n weerslag op de kinderen in een gezin, ook een factor die in jouw geval meetelt.



Er zijn boeken die je kunt lezen, die jou misschien helpen met overzien in welke situatie je zit en hoe jij je daarin staande kunt houden.

Begin eens met 'Als hij maar gelukkig is' van Robin Norwood. Een boek wat veel vrouwen met een ongelijkwaardige relatie hebben gelezen. Het zou je inzicht kunnen geven in je eigen rol binnen je relatie en ook 'De ilusie van veiligheid' Door Sylvia Mastenbroek is een prima boek over dit onderwerp.



Het boek van Mastenbroek gaat vooral over of er signalen zijn die je als vrouw kunt opvangen als de relatie nog pril is, in jouw geval Cappuccino een beetje achteraf gepraat maar het geeft je wel een beeld van de patronen waarin je verzeild bent geraakt. Als laatste raad ik je ook 'Het monsterverbond' aan van Carlolien Roodvoets. Al vaak besproken hier op het forum maar het is dan ook een goed boek voor vrouwen die een relatie hebben met een man die ze behalve liefde ook veel verdriet bezorgt.



Nogmaals, hij heeft geen probleem, jij wel. Verdiep je in het probleem wat jij met zijn zogenaamd niet bestaande probleem hebt en leer, voor jezelf en je kind.

Allereerst Cappuccino is het erg goed dat je hier van je af schrijft. Dat zal je toch sterker maken. Verder ben ik het eens met Eleonora, schelden doet wél pijn, zeker wanneer je partner tegen je scheldt. Het is een troostend zinnetje, wat normaliter gebruikt wordt tegen kinderen die huilend thuis komen omdat ze uitgescholden zijn. Mama zet een kop thee, aait over de bol en zegt, schelden doet geen pijn. Beetje vreemd eigenlijk, want het kind is juist zo overstuur omdat het schelden zo kwetsend was.

Ik hoop, dat je regelmatig even je posting naleest, je OP en de postings daarna. Ook hier begin je al met het verleggen van je grenzen. Een vb. hij is Italiaan en daardoor staat hij anders in een relatie. Omdat jij Nederlandse bent en wel geemancipeerd is dat moeilijk voor hem om mee om te gaan. Eigenlijk gaat het in dit topic er om, dat het voor jou zo moeilijk is om om te gaan met de thuissituatie. Zo ook met jouw aanname, dat jouw man niet weet wat grenzen zijn. Zoals ik lees weet hij heel erg goed wat waar de grenzen zijn en gaat hij iedere keer weer net over je grens heen. Hij tart je net zo lang, dan jij wederom je grens verlegt.

Alhoewel ik Kreeft1 wel begrijp, is het heel erg moeilijk om zo om te gaan met je partner, omdat hij eigenlijk niet vindt dat hij een probleem heeft in de relatie. Jij bent nl. zijn enige probleem. Dit terwijl jij erg veel voorbeelden geeft van problemen die hij ondervindt in contacten, contacten binnen de familie, met vrienden en op de werkvloer. Helaas ziet hij niet in, dat hij zelf de sleutel in handen heeft voor het oplossen van deze problemen.

Jij kunt hem niet veranderen, het enige middel wat je hebt om je relatie te redden (en er gelukkig in te worden) ligt toch bij jezelf. Jij zult anders met hem om moeten gaan, jij zult je zelfvertrouwen terug moeten winnen. En dat is een heel moeilijke opgave in zo'n relatie.

Verder vind ik dat Iseo het erg goed omschreven heeft, zorg er voor dat je niet in een soort machtstrijd terecht komt in het systeem van straffen en belonen. Met je partner wil je een liefdesrelatie en geen machtsrelatie. Je bent niet zijn opvoeder of therapeut.

@Kreeft, ben jij zelf therapeute en spreek je uit die ervaring? De manieren die jij omschrijft om zijn gedrag te veranderen zie ik niet als een van de laatste redmiddelen. Dit omdat bijv. in deze kwestie Cappuccino veel te weinig eigenwaarde heeft om dit toe te passen en het past simpelweg niet in een liefdesrelatie.

Dag Cappucino en anderen,



Vergeef me dat ik niet alle postings nagelezen heb, maar er een paar uitgepikt heb. Fijn voor je dat alle forummers zo met je meeleven en je van advies proberen te dienen. Vanzelfsprekend reageert iedereen vanuit zijn eigen perspectief en ideeen, dat is logisch.



Zonder uber-kritisch te willen zijn naar Kreeft, wil ik toch opmerken dat ik grote twijfels heb of je ideeen (en sancties en plan-de-campagne) het gewenste effect zullen hebben. Het straffen-belonen (of negatief gedrag negeren) werkt bij mensen die qua sociaal-emotionele ontwikkeling voldoende inzicht hebben in hun eigen gedrag en zich dus (meer of minder bewust) wel realiseren dat ze 'fout' zitten. Dit is bij de man van Cappucino niet het geval. Cappucino-man externaliseert, hij plaatst het probleem volledig bij Cappucino en zal daarom de sancties/acties ook ervaren als onterecht, oneerlijk en hier wellicht met nog meer boosheid en woede op reageren. Ik kan me bijna niet voorstellen dat dit een positief effect op hun relatie heeft.



Ik neem aan dat Cappucino al op alle mogelijke manieren heeft geprobeerd om Cappucino-man te laten inzien dat zijn gedrag fout is, maar dit heeft geen effect gehad. De vraag is dus of je daarmee moet doorgaan. Het lijkt mij belangrijk dat je zoveel mogelijk vanuit je eigen gevoel reageert naar je man (of vriend? ben het even kwijt). Zeg dat JIJ last hebt van zijn boze buien, dat JIJ je er vervelend onder voelt en dat JIJ dit niet wilt. Zelf afstand nemen op die cruciale momenten is dan belangrijk. Niet om hem te straffen, maar om jezelf niet nog meer verdriet en pijn te doen. Ik vrees echter dat je dit al lange tijd op deze manier hebt geprobeerd, zonder resultaat....



Volgens mij werkt het mogelijk zo: jouw man ervaart geen probleem met zijn eigen gedrag. Het aanspreken op ZIJN gedrag heeft dus geen enkel effect (heb je ook al gemerkt). De enige manier waarop je mogelijk nog ingang kunt krijgen (als je daar de energie en het geduld voor hebt), is in te spelen op ZIJN gevoel van onvrede. Hoezeer het probleem ook bij HEM ligt, hij heeft ongetwijfeld OOK last van de situatie. Hij ervaart jou mogelijk als kribbig, verdrietig, je moet steeds huilen, etc. Dat kan een insteek en een (minieme...) opening zijn, want dat betekent dat jullie op DEZE manier allebei niet blij zijn met de situatie. Als ook je man dit erkent, zou er misschien een opening kunnen zijn om aan jullie relatie te werken. Ik denk dat jullie de fase voorbij zijn, waarin jullie dit zelf kunnen oplossen. Professionele hulp lijkt me zinvol, en volgens mij voor jullie allebei prettig. Jullie 'beschuldigen' elkaar tenslotte van het foute gedrag (en dat bedoel ik niet naar, want uit je post blijkt duidelijk dat ZIJN gedrag fout is), en een therapeut/maatschappelijk werker is dan een neutrale factor. Dat zou voor HEM ook prettig kunnen zijn. Ik moet je wel eerlijk zeggen dat ik me afvraag of hij hiertoe bereid is...



Als hij ook dan geen enkel probleembesef krijgt, tsja... dan zul je wellicht de conclusie moeten trekken dat jij niet met die man door wilt gaan.



Ik wens je veel sterkte en wijsheid!

Prinses op de Erwt

quote:cappuccino schreef op 01 januari 2008 @ 09:25:

Allereerst wil ik jullie natuurlijk een heel gelukkig 2008 wensen, vol liefde en gezondheid. Maak er iets moois van!



Ik wou maar dat hij met mij aan zijn woede wilde werken. En aan onze relatie, want ik zal vast ook iets anders/beter kunnen doen.

Maar hij weigert dat, hij vindt dat hij geen probleem heeft. Als ik me niet zo zou gedragen, zou hij niet boos worden.Ik ben van zijn gedrag behoorlijk onzeker geworden, heb me afgevraagd of het echt allemaal aan mij ligt. Maar ik weet dat hij ook in zijn vorige relatie deze problemen had en zelfs zijn moeder heeft eens tegen mij gezegd dat mijn vriend altijd boos is.



Ik weet het nu niet meer, ik wil zo graag deze relatie redden. Voor mezelf, want we zouden zo gelukkig kunnen zijn, we passen zo goed bij elkaar. Maar vooral ook voor ons kindje.

Ik weet alleen niet meer hoe. Ik vecht voor onze relatie, maar ik kan het niet in mijn eentje oplossen.



Misschien heeft iemand hier een advies, ervaring met zo'n soort situatie? Alles is welkom...



Wat ik hierboven gelezen heb, is een relatie met mishandeling. Geen lichamelijke mishandeling, waarbij de diagnose duidelijk is: WEGWEZEN, maar geestelijke.

Zoals BGB ook al zei "hij kan zo aardig en lief zijn" zo maakt hij e.e.a. dus kennelijk weer 'goed' maar is dat zo?

Hij krijgt het voor elkaar dat jij op eieren gaat lopen, omdat HIJ dan niet zal ontploffen. Maar ontploffen doet hij toch wel. Op een gegeven moment misschien wel omdat je gewoon de kamer binnenkomt. Of omdat je kind de kamer binnenkomt, wat ook een gevolg kan zijn. Wil je dat?



Vooral het vetgedrukte gedeelte triggerde deze 'diagnose' bij mij. Hij legt de reden van zijn gedrag bij jou. Niet hij is het probleem, maar jij. En dat is natuurlijk niet zo. Je kunt af en toe wel wat doen dat hij niet normaal vindt, maar hij hoeft jeniet zo in een hoekje te drijven.

Ik zou als ik jou was eens afstand gaan nemen en kijken of je dit wilt, voor jezelf én voor je kind. Het schijnt dat kinderen uit geweldadige relaties nét zo hard beschadigd zijn, als het geweld alleen tussen de ouders was en niet richting henzelf.

Bovendien gaat jou kind denken dat dit gedrag normaal is. Dat hij dus ook zo met mensen om mag gaan, later. Jouw kind kan net zo beschadigd worden als je vriend al is. Wil je dat?



sterkte

@Pom, ik heb mannen met gedragsproblemen die elders ontspoort waren in het gareel moeten brengen, niet als therapeut, maar hands-on omdat ze nodig waren. Ik heb ook ervaring met andere culturen, en dat kan het soms ook nog aardig compliceren. Een machtstrijd is het laatste wat je wilt om te ontketenen, want dat helpt niet, mee eens. Ik probeer alleen een andere zienswijze te laten zien en misschien wat kort door de bocht, maar het is een beetje lastig om dat in het kort subtiel te doen. Ik blijf meelezen, maar het is niet mijn bedoeling, om het topic te "verstoren". Vriendelijke groeten kreeft

Kreeft, je hebt het topic toch ook niet verstoord? Ik denk dat Cappucino alle reacties erg op prijs stelt. Nog even ingaand op je reactie: ik denk dat er hier geen sprake meer is van 'slechts' gedragsproblemen, maar dat het probleem ligt in de persoonlijkheidsstructuur van Cappucino-man. Bij gedragsproblematiek werkt een straf- of beloningssysteem inderdaad goed. Iemand leert op gedragsmatige manier welk gedrag wel en niet adequaat is, en zal uiteindelijk door middel van deze interventies zijn gedrag aanpassen. Bij problemen in de persoonlijkheid van iemand is dat echter geen afdoende manier om het probleem aan te pakken, omdat het probleem juist zit in de manier waarop iemand zijn omgeving, zijn sociale contacten ervaart. Het probleem is de 'innerlijke overtuiging'. Dat kan niet puur gedragsmatig aangepakt worden. Daarnaast kan iemand met bijvoorbeeld een persoonlijkheidsstoornis niet 'genezen'. Hij kan slechts leren omgaan met zijn eigen persoonlijkheid(sstoornis).

Interessant, weer wat geleerd.