Relaties
alle pijlers
Zijn woede
dinsdag 1 januari 2008 om 09:25
Allereerst wil ik jullie natuurlijk een heel gelukkig 2008 wensen, vol liefde en gezondheid. Maak er iets moois van!
Ik wil graag jullie advies/mening vragen over een probleem dat ik in mijn relatie tegenkom. Mijn vriend en ik zijn nu 3 jaar samen en hebben sinds een half jaar een kindje samen. Onze kleine was niet helemaal gepland, maar wel zeer welkom. In de periode na de geboorte dacht ik dat ik niet gelukkiger meer kon worden, ik had alles wat ik ooit had gewenst.
De laatste tijd is dat gevoel helaas verdwenen en voel ik vooral verdriet en eenzaamheid.
De reden is dat mijn vriend volzit met woede. Daar heeft de rest van zijn omgeving ook wel eens last van (familie, collega's), maar hij reageert het voornamelijk af op mij.
Wanneer ik iets zeg of doe dat hem irriteert, wordt hij vreselijk boos. Onredelijk boos. Vaak komt het voor mij helemaal uit het niets, ben ik me van geen kwaad bewust en valt hij over iets kleins.
Vervolgens kan hij helemaal opgaan in zijn woede. Hij zegt dan de meest nare dingen tegen me, dat hij niet van me houdt, dat ik hem niets kan schelen, dat ik maar moet vertrekken uit ZIJN huis.
Vroeger ging ik terugschreeuwen, tegenwoordig blijf ik rustig en vraag ik hem op een rustige manier met mij over het probleem te praten. Op zo'n moment kan hij dat echter niet, normale reacties op mijn vragen geven lukt hem niet meer. Als hij geen verwijten naar me schreeuwt, zegt hij dingen als 'ik ben er helemaal klaar mee' of 'natuurlijk, je hebt gelijk, dat heb je toch altijd'.
Er is dus echt geen constructief gesprek meer mogelijk.
Gisteravond heeft hij de complete oud en nieuw verpest met weer zo'n ruzie. Daarbij heeft hij ook erg nare dingen gezegd over de ernstige ziekte van mijn vader.
Om 12 uur zat ik in mijn eentje binnen terwijl hij buiten gezellig stond te doen (want tegen een ander kon hij dat wel) en voelde me eenzamer dan ooit. Ik trek dit gewoon niet lang meer.
Ik dacht dat ik wel met zijn boosheid om kon gaan. Het komt niet dagelijks of wekelijks voor en ik denk ook te weten waar het vandaan komt, hij heeft in zijn verleden erg nare dingen meegemaakt.
Maar de laatste tijd merk ik dat ik er doorheen zit. Ik begin me voor hem af te sluiten en soms ook voor mezelf, om mijn verdriet over zijn gedrag niet meer te hoeven voelen. Daardoor voel ik helaas ook de liefde voor hem soms niet meer, terwijl ik weet dat die er nog wel is. In het dagelijks leven is hij namelijk voor mij de ideale man, lief en zorgzaam en een fantastische vader.
In ruzies verandert hij echter totaal, het is bijna eng. De volgende dag is hij weer gewoon zichzelf en doet hij net of er niets gebeurd is.
Ik wou maar dat hij met mij aan zijn woede wilde werken. En aan onze relatie, want ik zal vast ook iets anders/beter kunnen doen.
Maar hij weigert dat, hij vindt dat hij geen probleem heeft. Als ik me niet zo zou gedragen, zou hij niet boos worden.
Ik ben van zijn gedrag behoorlijk onzeker geworden, heb me afgevraagd of het echt allemaal aan mij ligt. Maar ik weet dat hij ook in zijn vorige relatie deze problemen had en zelfs zijn moeder heeft eens tegen mij gezegd dat mijn vriend altijd boos is.
Ik weet het nu niet meer, ik wil zo graag deze relatie redden. Voor mezelf, want we zouden zo gelukkig kunnen zijn, we passen zo goed bij elkaar. Maar vooral ook voor ons kindje.
Ik weet alleen niet meer hoe. Ik vecht voor onze relatie, maar ik kan het niet in mijn eentje oplossen.
Misschien heeft iemand hier een advies, ervaring met zo'n soort situatie? Alles is welkom...
Ik wil graag jullie advies/mening vragen over een probleem dat ik in mijn relatie tegenkom. Mijn vriend en ik zijn nu 3 jaar samen en hebben sinds een half jaar een kindje samen. Onze kleine was niet helemaal gepland, maar wel zeer welkom. In de periode na de geboorte dacht ik dat ik niet gelukkiger meer kon worden, ik had alles wat ik ooit had gewenst.
De laatste tijd is dat gevoel helaas verdwenen en voel ik vooral verdriet en eenzaamheid.
De reden is dat mijn vriend volzit met woede. Daar heeft de rest van zijn omgeving ook wel eens last van (familie, collega's), maar hij reageert het voornamelijk af op mij.
Wanneer ik iets zeg of doe dat hem irriteert, wordt hij vreselijk boos. Onredelijk boos. Vaak komt het voor mij helemaal uit het niets, ben ik me van geen kwaad bewust en valt hij over iets kleins.
Vervolgens kan hij helemaal opgaan in zijn woede. Hij zegt dan de meest nare dingen tegen me, dat hij niet van me houdt, dat ik hem niets kan schelen, dat ik maar moet vertrekken uit ZIJN huis.
Vroeger ging ik terugschreeuwen, tegenwoordig blijf ik rustig en vraag ik hem op een rustige manier met mij over het probleem te praten. Op zo'n moment kan hij dat echter niet, normale reacties op mijn vragen geven lukt hem niet meer. Als hij geen verwijten naar me schreeuwt, zegt hij dingen als 'ik ben er helemaal klaar mee' of 'natuurlijk, je hebt gelijk, dat heb je toch altijd'.
Er is dus echt geen constructief gesprek meer mogelijk.
Gisteravond heeft hij de complete oud en nieuw verpest met weer zo'n ruzie. Daarbij heeft hij ook erg nare dingen gezegd over de ernstige ziekte van mijn vader.
Om 12 uur zat ik in mijn eentje binnen terwijl hij buiten gezellig stond te doen (want tegen een ander kon hij dat wel) en voelde me eenzamer dan ooit. Ik trek dit gewoon niet lang meer.
Ik dacht dat ik wel met zijn boosheid om kon gaan. Het komt niet dagelijks of wekelijks voor en ik denk ook te weten waar het vandaan komt, hij heeft in zijn verleden erg nare dingen meegemaakt.
Maar de laatste tijd merk ik dat ik er doorheen zit. Ik begin me voor hem af te sluiten en soms ook voor mezelf, om mijn verdriet over zijn gedrag niet meer te hoeven voelen. Daardoor voel ik helaas ook de liefde voor hem soms niet meer, terwijl ik weet dat die er nog wel is. In het dagelijks leven is hij namelijk voor mij de ideale man, lief en zorgzaam en een fantastische vader.
In ruzies verandert hij echter totaal, het is bijna eng. De volgende dag is hij weer gewoon zichzelf en doet hij net of er niets gebeurd is.
Ik wou maar dat hij met mij aan zijn woede wilde werken. En aan onze relatie, want ik zal vast ook iets anders/beter kunnen doen.
Maar hij weigert dat, hij vindt dat hij geen probleem heeft. Als ik me niet zo zou gedragen, zou hij niet boos worden.
Ik ben van zijn gedrag behoorlijk onzeker geworden, heb me afgevraagd of het echt allemaal aan mij ligt. Maar ik weet dat hij ook in zijn vorige relatie deze problemen had en zelfs zijn moeder heeft eens tegen mij gezegd dat mijn vriend altijd boos is.
Ik weet het nu niet meer, ik wil zo graag deze relatie redden. Voor mezelf, want we zouden zo gelukkig kunnen zijn, we passen zo goed bij elkaar. Maar vooral ook voor ons kindje.
Ik weet alleen niet meer hoe. Ik vecht voor onze relatie, maar ik kan het niet in mijn eentje oplossen.
Misschien heeft iemand hier een advies, ervaring met zo'n soort situatie? Alles is welkom...
zaterdag 5 januari 2008 om 19:27
Hij wil geen hulp, en jij dan? Heb je niets te willen. Moet je hier maar in je eentje mee tobben omdat dat hém beter uitkomt?
Relatietherapie is geen luxe in jullie geval en zeker zal ook jouw aandeel in de ruzies aan de orde komen, dus waar is hij bang voor? En waar ben jij bang voor om jezelf op de kaart te zetten binnen deze relatie?
Relatietherapie is geen luxe in jullie geval en zeker zal ook jouw aandeel in de ruzies aan de orde komen, dus waar is hij bang voor? En waar ben jij bang voor om jezelf op de kaart te zetten binnen deze relatie?
zaterdag 5 januari 2008 om 19:34
Relatietherapie gaat alleen werken als Cappucinoman een probleem ervaart. Dit hoeft niet per se te zijn dat hij zelf erkent dat hij een probleem heeft, maar hij moet tenminste de situatie an sich als een probleem ervaren. Als dit niet het geval is, zal hij niet openstaan voor therapie. De enige opening om samen in therapie te gaan, is als Cappucinoman ook zelf een probleem met de situatie ervaart, en dit erkent. En DAN zal hij er nog mee in moeten stemmen dat er niet alleen therapie voor JOU nodig is (want hij vindt JOU het probleem natuurlijk), maar dat een relatie iets van jullie beiden is, en hij zelf ook een rol heeft.
Cappucino.... hoe realistisch is dat plaatje...?
Cappucino.... hoe realistisch is dat plaatje...?
Peas on earth!
zaterdag 5 januari 2008 om 19:41
Weg ga je pas als je daar klaar voor bent, en zoals ik het lees ben je dat nu nog niet. Dus daar kunnen we kort over wezen.
Zaak is nu dat jij meer voor jezelf opkomt en dat je je niet door hem laat manipuleren te denken dat het aan jou ligt ipv aan hem. Dit soort types kunnen zoooo goed de schuld afschuiven, dat je het zelf gaat geloven.
Zijn de momenten trouwens echt heel erg goed, of alleen in vergelijking met de slechte momenten in elk geval niet zo erg? Dat is namelijk een groot verschil. Zou je dit in een normale relatie ook als goede momenten beschouwen, of dan alleen als doodnormaal en hoe het gewoon hoort te zijn?!
Zaak is nu dat jij meer voor jezelf opkomt en dat je je niet door hem laat manipuleren te denken dat het aan jou ligt ipv aan hem. Dit soort types kunnen zoooo goed de schuld afschuiven, dat je het zelf gaat geloven.
Zijn de momenten trouwens echt heel erg goed, of alleen in vergelijking met de slechte momenten in elk geval niet zo erg? Dat is namelijk een groot verschil. Zou je dit in een normale relatie ook als goede momenten beschouwen, of dan alleen als doodnormaal en hoe het gewoon hoort te zijn?!
zaterdag 5 januari 2008 om 19:48
Wat nog belangrijker is dan therapie is dat jij beseft dat hij zo is. En kun jij daar dan mee verder? Je kan overigens ook alleen in therapie hoor! Om jezelf te beter te leren kennen en wie weet krijg je daarmee ook wel meer greep op de situatie.
Dit proces waar je in zit is niet eenvoudig en makkelijke oplossingen zijn er niet. Ik begrijp wel dat je er (nog) niet aan toe bent om de drastische oplossingen onder ogen te zien.
Dit proces waar je in zit is niet eenvoudig en makkelijke oplossingen zijn er niet. Ik begrijp wel dat je er (nog) niet aan toe bent om de drastische oplossingen onder ogen te zien.
zaterdag 5 januari 2008 om 20:09
quote:marga schreef op 05 januari 2008 @ 19:11:
Kun je een ander veranderen als deze niet wil veranderen?
Volgens mij is deze vraag echt essentieel.
Ik snap heel goed, Cappuccino, dat het niet leuk is om te lezen dat degenen die hier schrijven zeggen of laten doorschemeren dat je beter een eind aan de relatie kunt maken. Natuurlijk heb je ook leuke momenten met je partner, daarom hou je ook vol, want daar doe je het voor en dat geeft je de energie om door te gaan. Maar de wil om te veranderen, hetzij samen via een therapie, hetzij doordat hij zelf onder ogen gaat zien wat er fout gaat, is wel erg bepalend.
Kun je een ander veranderen als deze niet wil veranderen?
Volgens mij is deze vraag echt essentieel.
Ik snap heel goed, Cappuccino, dat het niet leuk is om te lezen dat degenen die hier schrijven zeggen of laten doorschemeren dat je beter een eind aan de relatie kunt maken. Natuurlijk heb je ook leuke momenten met je partner, daarom hou je ook vol, want daar doe je het voor en dat geeft je de energie om door te gaan. Maar de wil om te veranderen, hetzij samen via een therapie, hetzij doordat hij zelf onder ogen gaat zien wat er fout gaat, is wel erg bepalend.
zaterdag 5 januari 2008 om 20:32
quote:minny schreef op 04 januari 2008 @ 18:36:
[...]
Je verstoort het topic niet, maar ik vind wel dat je heel slecht advies geeft.Dit is geen werk, project of hobby, dit is haar leven. En dat wordt grof vergald door hem momenteel.
Iemand helpen als je daarna weer lekker naar huis kan is een ding, je leven om iemand heen bouwen als je emotioneel betrokken bent is iets anders.
Dus...adviezen als "Jij bent de enige die hem kan helpen" zijn naar mijn mening serieus echt de slechtste die je kan geven in dit geval!
Minny, daar ben ik het niet mee eens. Ik heb een stukje van het topic oogkleppen, wazen, etc. gelezen om iets van de achtergronden van de reakties te begrijpen. Omdat ik kan reageren vanuit een mannen oogpunt, en het misschien kan verhelderen, mijn reaktie:
Voor een man is verbaal geweld, of fysiek geweld tegen een vrouw, van een andere orde. Ik twijfel er niet aan dat fysiek geweld met verbaal geweld begint, maar bij een man moeten er eerst zelfbeheersingsgrens overschreden worden voordat er verbaal geweld zal zijn.
De vergelijking is misschien krom, de meeste softdrugsgebruikers zijn eerst begonnen met roken, maar niet alle rokers gaan softdrugs gebruiken.
Wat ik hiermee wil zeggen, is dat de situatie van cappuccino niet perse naar een geweldadige situatie doorgroeit. Dat is nog steeds iets anders dan dat verbale agressie getollereerd dient te worden.
Ten aanzien van de sex, sommige heethoofden, kijken wel beter uit om uit te vallen, als later gevolgen kan hebben voor die sex. Dat wil niet zeggen dat je dat middel moet gebruiken, of goedkeuren, maar het werkt wel.
Cappucciono-man zal niet vanuit zichzelf zijn gedrag veranderen. Mijn inschatting is dat hij met geen stok naar een relatietherapeut gaat, en als hij dat doet, dat hij dan niet serieus meedoet. Tenzij het voor cappucciono man echt duidelijk is van het is erop of eronder. Daarvoor heeft ze niet veel middelen. Jullie advies van grenzen aangeven, werkt niet denk ik (sorry). Sommige mannen zijn niet gevoelig genoeg om "subtiliteiten" op te vangen, en dan glijdt het af naar een onleefbare situatie.
[...]
Je verstoort het topic niet, maar ik vind wel dat je heel slecht advies geeft.Dit is geen werk, project of hobby, dit is haar leven. En dat wordt grof vergald door hem momenteel.
Iemand helpen als je daarna weer lekker naar huis kan is een ding, je leven om iemand heen bouwen als je emotioneel betrokken bent is iets anders.
Dus...adviezen als "Jij bent de enige die hem kan helpen" zijn naar mijn mening serieus echt de slechtste die je kan geven in dit geval!
Minny, daar ben ik het niet mee eens. Ik heb een stukje van het topic oogkleppen, wazen, etc. gelezen om iets van de achtergronden van de reakties te begrijpen. Omdat ik kan reageren vanuit een mannen oogpunt, en het misschien kan verhelderen, mijn reaktie:
Voor een man is verbaal geweld, of fysiek geweld tegen een vrouw, van een andere orde. Ik twijfel er niet aan dat fysiek geweld met verbaal geweld begint, maar bij een man moeten er eerst zelfbeheersingsgrens overschreden worden voordat er verbaal geweld zal zijn.
De vergelijking is misschien krom, de meeste softdrugsgebruikers zijn eerst begonnen met roken, maar niet alle rokers gaan softdrugs gebruiken.
Wat ik hiermee wil zeggen, is dat de situatie van cappuccino niet perse naar een geweldadige situatie doorgroeit. Dat is nog steeds iets anders dan dat verbale agressie getollereerd dient te worden.
Ten aanzien van de sex, sommige heethoofden, kijken wel beter uit om uit te vallen, als later gevolgen kan hebben voor die sex. Dat wil niet zeggen dat je dat middel moet gebruiken, of goedkeuren, maar het werkt wel.
Cappucciono-man zal niet vanuit zichzelf zijn gedrag veranderen. Mijn inschatting is dat hij met geen stok naar een relatietherapeut gaat, en als hij dat doet, dat hij dan niet serieus meedoet. Tenzij het voor cappucciono man echt duidelijk is van het is erop of eronder. Daarvoor heeft ze niet veel middelen. Jullie advies van grenzen aangeven, werkt niet denk ik (sorry). Sommige mannen zijn niet gevoelig genoeg om "subtiliteiten" op te vangen, en dan glijdt het af naar een onleefbare situatie.
zaterdag 5 januari 2008 om 20:40
Ik moet zeggen dat ik posts van je heb gezien Kreeft, die uitnodigen tot meer uitleg. Over hoe je in concrete situaties handelde en hoe je daar effect mee bereikte. Denk dat er veel van te leren valt, veel van die 'oogkleppen' mannen wisten zich tenslotte wel min of meer te handhaven binnen van buiten opgelegde grenzen.
Sex als machtsmiddel zou ik nooit adviseren. Heb het wel gedaan. De sex wordt er beslist niet leuker op.
Sex als machtsmiddel zou ik nooit adviseren. Heb het wel gedaan. De sex wordt er beslist niet leuker op.
zaterdag 5 januari 2008 om 20:45
Kreeft
Waarom moet Cappucino degene zijn die C-man helpt? Waarom krijgt zij die verantwoordelijkheid op de schouders gelegd?
In mijn ogen doet het er niet toe of jij vanuit je mannenoogpunt iets kunt bijdragen. Jij geeft aan dat mensen kunnen veranderen, dat ben ik met je eens, alleen niet iedereen zal willen veranderen.
En moet ze blijven omdat de situatie nog niet gewelddadig is? Waar ligt die grens dan? Beetje dubbel vind ik het wel juist omdat vrouwen in zo'n relatie vaak slachtoffergedrag verweten word. Ik vind het belangrijk dat Cappucino voor zichzelf de boel op een rijtje krijgt en dat gaat alleen lukken als ze grenzen gaat stellen en gaat opkomen voor zichzelf. Hoe het daarna verder afloopt? ja niemand heeft een glazen bol maar ik heb zo'n vermoeden dat deze relatie ten dode is opgeschreven.
Omdat het voor een man van andere orde is mag het? En wat als een vrouw hetzelfde zou doen? Ga jij zo om met je eigen vrouw? Of moet je, omdat je nu eenmaal ooit voor zo'n partner gekozen hebt altijd maar bij hem blijven en pas weg kunnen gaan als er niets meer van je over is? Cappucino richt (nog steeds) haar pijlen op C-man terwijl ze ze in mijn ogen op zichzelf moet richten. Zij kan veranderen (lees grenzen stellen, opkomen voor zichzelf) en dan zal de relatie ook gaan veranderen.
Waarom moet Cappucino degene zijn die C-man helpt? Waarom krijgt zij die verantwoordelijkheid op de schouders gelegd?
In mijn ogen doet het er niet toe of jij vanuit je mannenoogpunt iets kunt bijdragen. Jij geeft aan dat mensen kunnen veranderen, dat ben ik met je eens, alleen niet iedereen zal willen veranderen.
En moet ze blijven omdat de situatie nog niet gewelddadig is? Waar ligt die grens dan? Beetje dubbel vind ik het wel juist omdat vrouwen in zo'n relatie vaak slachtoffergedrag verweten word. Ik vind het belangrijk dat Cappucino voor zichzelf de boel op een rijtje krijgt en dat gaat alleen lukken als ze grenzen gaat stellen en gaat opkomen voor zichzelf. Hoe het daarna verder afloopt? ja niemand heeft een glazen bol maar ik heb zo'n vermoeden dat deze relatie ten dode is opgeschreven.
Omdat het voor een man van andere orde is mag het? En wat als een vrouw hetzelfde zou doen? Ga jij zo om met je eigen vrouw? Of moet je, omdat je nu eenmaal ooit voor zo'n partner gekozen hebt altijd maar bij hem blijven en pas weg kunnen gaan als er niets meer van je over is? Cappucino richt (nog steeds) haar pijlen op C-man terwijl ze ze in mijn ogen op zichzelf moet richten. Zij kan veranderen (lees grenzen stellen, opkomen voor zichzelf) en dan zal de relatie ook gaan veranderen.
zaterdag 5 januari 2008 om 20:49
Machtsspelletjes spelen met een licht onvlambaar onredelijk persoon lijkt me niet bepaald een goed plan. De situatie kan dan gruwelijk escaleren. Want niks maar dan ook niks garandeerd dat C-Man dit ook gaat pikken namelijk. "Geen seks? Ga ik het toch fijn ergens anders zoeken?"
En dan krijg je nog de situatie: Ik krijg geen seks omdat ik onredelijk doe, of ben ik onredelijk omdat ik geen seks krijg? Zo kan meneer ook gaan denken. Neerwaartse spiraal lijkt mij. Spelletjes spelen...dat hoeft toch niet in een relatie? Is dat gezond?!
En dan krijg je nog de situatie: Ik krijg geen seks omdat ik onredelijk doe, of ben ik onredelijk omdat ik geen seks krijg? Zo kan meneer ook gaan denken. Neerwaartse spiraal lijkt mij. Spelletjes spelen...dat hoeft toch niet in een relatie? Is dat gezond?!
zaterdag 5 januari 2008 om 20:56
@ Rareperzik:
Ben jij er al achter wat je fout hebt gedaan?
Die vraag is niet serieus voor jouw, maar voor jouw vriend/man. Ik denk dat je op een vulkaan zit.
Als een man een keer zijn vrouw slaat, is dat een teken, dat er iets grondig met hem mis is. In mannen hersenen, zit er een soort veiligheidspalletje, dat voorkomt dat je geweld gebruikt tegen je vrouw. Dat palletje zit er niet bij je man. Dus de volgende keer als hij "getriggert"word, zal hij weer geweld gebruiken. Hij laat ook geen schuldgevoel zien, en hij legt alles bij jouw neer. Dat is eigenlijk het teken, dat alles wat jij doet wat hem niet zint, hem weer kan triggeren.
Als hij beloofd om nooit geen geweld meer te gebruiken, betekend dat in mannentaal dat niet perse. Het kan ook betekenen, ik wil niet meer over dit onderwerp praten, en als die belofte de kortste weg is uit het "gezeur", dan belooft hij alles.
Ik hoop dat dit nog een beetje extra duidelijkheid geeft.
Ben jij er al achter wat je fout hebt gedaan?
Die vraag is niet serieus voor jouw, maar voor jouw vriend/man. Ik denk dat je op een vulkaan zit.
Als een man een keer zijn vrouw slaat, is dat een teken, dat er iets grondig met hem mis is. In mannen hersenen, zit er een soort veiligheidspalletje, dat voorkomt dat je geweld gebruikt tegen je vrouw. Dat palletje zit er niet bij je man. Dus de volgende keer als hij "getriggert"word, zal hij weer geweld gebruiken. Hij laat ook geen schuldgevoel zien, en hij legt alles bij jouw neer. Dat is eigenlijk het teken, dat alles wat jij doet wat hem niet zint, hem weer kan triggeren.
Als hij beloofd om nooit geen geweld meer te gebruiken, betekend dat in mannentaal dat niet perse. Het kan ook betekenen, ik wil niet meer over dit onderwerp praten, en als die belofte de kortste weg is uit het "gezeur", dan belooft hij alles.
Ik hoop dat dit nog een beetje extra duidelijkheid geeft.
zaterdag 5 januari 2008 om 21:06
Kreeft, je hebt verbaal geweld en verbaal geweld, toch?
Ik denk dat verbaal geweld op zich niet een voorbode hóeft te zijn van lichamelijk geweld. Je hebt mensen die bij een ruzie enorm gaan schreeuwen en schelden, en met deuren slaan of een paar borden kapot gooien en daarna het weer goed maken. Lucht is geklaard, frustratie er uit en ze kunnen weer verder. Het is niet mijn ding, maar ik denk op zich niet dat dat het eindpunt van je relatie moet betekenen (mits je er allebei tegen kan), en ook niet dat zulke uitbarstingen per definitie zullen leiden tot méér. Die mensen zijn in mijn ogen gewoon heethoofdig en erg extravert.
Maar je hebt ook mensen die zich tijdens een boze bui compleet verliezen in hun woede, en dan nare dingen gaan zeggen over een ernstige ziekte van je vader (wat gebeurde bij cappuccino) of, zoals mijn eerste man deed, mij een vuile hoer noemde. Die mensen proberen je in zo'n situatie (bewust?) heel erg te kwetsen en dan is het moeilijk dat te vergeten en verder te gaan. Bovendien denk ik dat mensen die zich zo kunnen verliezen in hun woede, ook nog een stap verder kunnen gaan en dan wél gaan slaan of je iets tegen je hoofd gooien.
En daarbij telt de reden waarom ook, vind ik. Als je wederzijdse ergernissen hebt, onenigheid, en je gaat beiden tekeer, dat vind ik iets heel anders dan dat alles (of niets) een aanleiding kan zijn voor je partner om zo uit te barsten. Dan word je als vrouw namelijk bang om iets verkeerd te doen, ga je je aanpassen om het te voorkomen en wordt de relatie ongelijkwaardig.
Ik denk dat verbaal geweld op zich niet een voorbode hóeft te zijn van lichamelijk geweld. Je hebt mensen die bij een ruzie enorm gaan schreeuwen en schelden, en met deuren slaan of een paar borden kapot gooien en daarna het weer goed maken. Lucht is geklaard, frustratie er uit en ze kunnen weer verder. Het is niet mijn ding, maar ik denk op zich niet dat dat het eindpunt van je relatie moet betekenen (mits je er allebei tegen kan), en ook niet dat zulke uitbarstingen per definitie zullen leiden tot méér. Die mensen zijn in mijn ogen gewoon heethoofdig en erg extravert.
Maar je hebt ook mensen die zich tijdens een boze bui compleet verliezen in hun woede, en dan nare dingen gaan zeggen over een ernstige ziekte van je vader (wat gebeurde bij cappuccino) of, zoals mijn eerste man deed, mij een vuile hoer noemde. Die mensen proberen je in zo'n situatie (bewust?) heel erg te kwetsen en dan is het moeilijk dat te vergeten en verder te gaan. Bovendien denk ik dat mensen die zich zo kunnen verliezen in hun woede, ook nog een stap verder kunnen gaan en dan wél gaan slaan of je iets tegen je hoofd gooien.
En daarbij telt de reden waarom ook, vind ik. Als je wederzijdse ergernissen hebt, onenigheid, en je gaat beiden tekeer, dat vind ik iets heel anders dan dat alles (of niets) een aanleiding kan zijn voor je partner om zo uit te barsten. Dan word je als vrouw namelijk bang om iets verkeerd te doen, ga je je aanpassen om het te voorkomen en wordt de relatie ongelijkwaardig.
zaterdag 5 januari 2008 om 21:15
@ Mamzelle, Zonlicht en Minny:
Cappucciono kiest ervoor, om het nog te gaan proberen. Ze kan er binnen 5 minuten uitstappen als ze wil. Dat kan maar op een manier, als zij veranderd, dat bedoel ik dus met dat alleen cappucciono hem kan helpen. En ik kan met het ook goed voorstellen, dat ze het eerst nog wil proberen, wat ze hebben een kindje.
Maar hoe doe je dat "grenzen stellen" in de praktijk? En dan ook op zo'n manier, dat C-man ook zijn gedrag aanpast? Ik denk dat Cappucciono die grenzen al meerdere malen heeft aangegeven, maar in een taal die C-man niet (wil) begrijpen. Er zijn niet veel universele grenzen die mannen snappen, de enige universele die ik ken is sex. Ik weet dat dit onder vrouwen not done is, om te zeggen dat het wordt gebruikt. Maar het wordt wel gebruikt in relaties (meestal subtiel). Voor andere subtiele methoden, is eigenlijk maatwerk nodig, van hoe zit C-man in elkaar. En dat is niet zo makkelijk, want anders zou hij nu die uitvallen niet meer hebben.
Die uitvallen kunnen te maken hebben met stress, frustratie, minderwaardigheidscomplex, de overtuiging hebben dat het werkt, de overtuiging hebben, dat je er toch wel mee wegkomt, enz. Voor maatwerk moet je dus enigszins de oorzaken begrijpen, maar ook moet je kunnen zien wat werkt.
En nee zo ga ik niet met mijn vrouw om. Er is gelukkig geen sprake van machtspelletjes. Wij hebben nooit ruzie. Maar ik goed niet iedereen heeft dat geluk.
Cappucciono kiest ervoor, om het nog te gaan proberen. Ze kan er binnen 5 minuten uitstappen als ze wil. Dat kan maar op een manier, als zij veranderd, dat bedoel ik dus met dat alleen cappucciono hem kan helpen. En ik kan met het ook goed voorstellen, dat ze het eerst nog wil proberen, wat ze hebben een kindje.
Maar hoe doe je dat "grenzen stellen" in de praktijk? En dan ook op zo'n manier, dat C-man ook zijn gedrag aanpast? Ik denk dat Cappucciono die grenzen al meerdere malen heeft aangegeven, maar in een taal die C-man niet (wil) begrijpen. Er zijn niet veel universele grenzen die mannen snappen, de enige universele die ik ken is sex. Ik weet dat dit onder vrouwen not done is, om te zeggen dat het wordt gebruikt. Maar het wordt wel gebruikt in relaties (meestal subtiel). Voor andere subtiele methoden, is eigenlijk maatwerk nodig, van hoe zit C-man in elkaar. En dat is niet zo makkelijk, want anders zou hij nu die uitvallen niet meer hebben.
Die uitvallen kunnen te maken hebben met stress, frustratie, minderwaardigheidscomplex, de overtuiging hebben dat het werkt, de overtuiging hebben, dat je er toch wel mee wegkomt, enz. Voor maatwerk moet je dus enigszins de oorzaken begrijpen, maar ook moet je kunnen zien wat werkt.
En nee zo ga ik niet met mijn vrouw om. Er is gelukkig geen sprake van machtspelletjes. Wij hebben nooit ruzie. Maar ik goed niet iedereen heeft dat geluk.
zaterdag 5 januari 2008 om 21:30
Kreeft
en met dat binnen 5 minuten uitstappen sla je dus de plank volledig mis.
Zo werkt het niet, helaas
Grenzen stellen begint bij het weer respect krijgen voor jezelf waardoor je niet meer bezig bent met hem tevreden houden en uitbarstingen te voorkomen. Geen excuses meer te maken voor de oorzaken van zijn gedrag waardoor je zelf begint te erkennen dat het gewoon iemand is die abnormaal gedrag vertoont.
Moet Cappucino een nieuwe taal leren om met C-man om te gaan? Of moet C-man beseffen dat je zo niet met Cappucino omgaat. In mijn ogen dat laatste want dat eerste zorgt er alleen maar voor dat de situatie is zo als die blijft en daar is Cappucino niet gelukkig mee.
Ik heb jarenlang geprobeerd en was niet bij machte om binnen 5 minuten weg te zijn. Ook ik heb het nog lang geprobeerd juist voor de kinderen. Maar denk je echt dat dit soort relaties een goed voorbeeld zijn voor kinderen?
En denk je echt dat ik mijn ex geholpen heb door uiteindelijk wel weg te gaan? Echt niet hoor, die gaat gewoon door met zijn gedrag. Sterker nog, er is een schepje boven op gekomen omdat ik de moed heb gehad weg te gaan en op die manier zijn ego te kwetsen.
Jij denkt er volgens mij te makkelijk over, het draait hier om een persoonlijke relatie en geen werkrelatie of een therapie. Uiteindelijk laat deze man zijn ware gezicht zien aan Cappucino en zij is niet gelukkig. Dat kan zij alleen veranderen. Ze heeft de sleutel zelf in handen maar moet er wel aan toe zijn om hem te gebruiken.
en met dat binnen 5 minuten uitstappen sla je dus de plank volledig mis.
Zo werkt het niet, helaas
Grenzen stellen begint bij het weer respect krijgen voor jezelf waardoor je niet meer bezig bent met hem tevreden houden en uitbarstingen te voorkomen. Geen excuses meer te maken voor de oorzaken van zijn gedrag waardoor je zelf begint te erkennen dat het gewoon iemand is die abnormaal gedrag vertoont.
Moet Cappucino een nieuwe taal leren om met C-man om te gaan? Of moet C-man beseffen dat je zo niet met Cappucino omgaat. In mijn ogen dat laatste want dat eerste zorgt er alleen maar voor dat de situatie is zo als die blijft en daar is Cappucino niet gelukkig mee.
Ik heb jarenlang geprobeerd en was niet bij machte om binnen 5 minuten weg te zijn. Ook ik heb het nog lang geprobeerd juist voor de kinderen. Maar denk je echt dat dit soort relaties een goed voorbeeld zijn voor kinderen?
En denk je echt dat ik mijn ex geholpen heb door uiteindelijk wel weg te gaan? Echt niet hoor, die gaat gewoon door met zijn gedrag. Sterker nog, er is een schepje boven op gekomen omdat ik de moed heb gehad weg te gaan en op die manier zijn ego te kwetsen.
Jij denkt er volgens mij te makkelijk over, het draait hier om een persoonlijke relatie en geen werkrelatie of een therapie. Uiteindelijk laat deze man zijn ware gezicht zien aan Cappucino en zij is niet gelukkig. Dat kan zij alleen veranderen. Ze heeft de sleutel zelf in handen maar moet er wel aan toe zijn om hem te gebruiken.
zaterdag 5 januari 2008 om 21:42
Kijk Kreeft, daar zit hem nu net de kneep. Jij hebt nooit ruzie met je vrouw. Jij hebt nog nooit in een dergelijke relatie gezeten. De vrouwen die hier nu aan het meeposten zijn hebben allemaal (op eigen wijze) in een dergelijke relatie gezeten. Hebben vrijwel allemaal te maken gehad met emotionele mishandeling en soms ook fysieke mishandeling.
Vandaar dat 'jouw manier van aanpak' zo verschillend is, dan de meeste vrouwen zien als haalbaar hier.
Wanneer je in een relatie zit waar de stemming zo om kan slaan en je partner je eigenwaarde keer op keer weer een beetje naar beneden haalt, dan is het knap lastig om met een soort van strafsysteem te werken. Het is ook knap lastig om je partners gedrag proberen te veranderen, immers hij ziet geen enkel probleem in zijn gedrag, dus in zijn ogen valt er niks te veranderen.
Het enige wat wél werkt is proberen zelf sterker te worden, een moeilijke opgave, want bij iedere emotionele escalatie wordt er weer een stukje eigenwaarde afgepakt, maar onmogelijk is het niet. Het lijkt me voor Cappuccino wel verstandig om hulp van buitenaf te zoeken.
De woede van Cappucinoman is alom bekend, zelfs zijn moeder bevestigt dit. Het is een man die keer op keer vastloopt op zijn werk, sociale contacten en in relaties. Zie hiervoor wat Cappucino over hem geschreven heeft, alleen meelopers zijn mensen waar hij wel mee om kan gaan.
Ik begrijp heel goed dat er voor haar nu geen enkele aanleiding is om te vertrekken, destijds heb ik er ook knap lang over gedaan om mijn relatie definitief te beeindigen. Het is in deze de vraag hoe lang wil iemand ongelukkig blijven in een relatie. De momenten van wel gelukkig samen zijn, zijn er volgens haar nog voldoende aanwezig.
Vandaar dat 'jouw manier van aanpak' zo verschillend is, dan de meeste vrouwen zien als haalbaar hier.
Wanneer je in een relatie zit waar de stemming zo om kan slaan en je partner je eigenwaarde keer op keer weer een beetje naar beneden haalt, dan is het knap lastig om met een soort van strafsysteem te werken. Het is ook knap lastig om je partners gedrag proberen te veranderen, immers hij ziet geen enkel probleem in zijn gedrag, dus in zijn ogen valt er niks te veranderen.
Het enige wat wél werkt is proberen zelf sterker te worden, een moeilijke opgave, want bij iedere emotionele escalatie wordt er weer een stukje eigenwaarde afgepakt, maar onmogelijk is het niet. Het lijkt me voor Cappuccino wel verstandig om hulp van buitenaf te zoeken.
De woede van Cappucinoman is alom bekend, zelfs zijn moeder bevestigt dit. Het is een man die keer op keer vastloopt op zijn werk, sociale contacten en in relaties. Zie hiervoor wat Cappucino over hem geschreven heeft, alleen meelopers zijn mensen waar hij wel mee om kan gaan.
Ik begrijp heel goed dat er voor haar nu geen enkele aanleiding is om te vertrekken, destijds heb ik er ook knap lang over gedaan om mijn relatie definitief te beeindigen. Het is in deze de vraag hoe lang wil iemand ongelukkig blijven in een relatie. De momenten van wel gelukkig samen zijn, zijn er volgens haar nog voldoende aanwezig.
zaterdag 5 januari 2008 om 21:43
@ Lemmy, inderdaad, er zijn verschillende gradaties van verbaal geweld. En ze horen ook geen van allen in een ideaal huwelijk thuis. En kunnen een gezond evenwicht verstoren. Zodra iemand het gevoel heeft, zicht daar echt voor te moeten aanpassen, dan denk ik dat er al een grens gepasseerd is. Ik denk vrouwen zich vaker aanpassen bij verbaal of fysiek geweld, omdat ze bang zijn om iets verkeerd te doen. Je eigen veilig (en gerespecteerd) voelen in een relatie, vind ik wel een basisvoorwaarde.
zaterdag 5 januari 2008 om 22:04
quote:zonlicht2 schreef op 05 januari 2008 @ 21:30:
Kreeft
en met dat binnen 5 minuten uitstappen sla je dus de plank volledig mis.
Zo werkt het niet, helaas Ik ben dat met jouw eens, maar ik bedoel het besluit om je relatie te beeindigen. En daarna volgt nog een lang losmakings proces, en misschien ook nog voorbereiding voor een daadwerkelijke scheiding.
Grenzen stellen begint bij het weer respect krijgen voor jezelf waardoor je niet meer bezig bent met hem tevreden houden en uitbarstingen te voorkomen. Geen excuses meer te maken voor de oorzaken van zijn gedrag waardoor je zelf begint te erkennen dat het gewoon iemand is die abnormaal gedrag vertoont. Dat lijken me ook allemaal goede acties, maar daar verander je hem niet mee, of zijn gedrag.
Moet Cappucino een nieuwe taal leren om met C-man om te gaan? Denk ik wel, als je verandering wil krijgen. Of moet C-man beseffen dat je zo niet met Cappucino omgaat. Ik denk dat de kans daarop klein is, behalve als dat voor hem duidelijke consequenties heeft. In mijn ogen dat laatste want dat eerste zorgt er alleen maar voor dat de situatie is zo als die blijft en daar is Cappucino niet gelukkig mee. Dat is wel de gewenste situatie, maar niet realistisch denk ik.
Ik heb jarenlang geprobeerd en was niet bij machte om binnen 5 minuten weg te zijn. Ook ik heb het nog lang geprobeerd juist voor de kinderen. Maar denk je echt dat dit soort relaties een goed voorbeeld zijn voor kinderen? Nee, helaas is dat heel slecht voor je kinderen.
En denk je echt dat ik mijn ex geholpen heb door uiteindelijk wel weg te gaan? Echt niet hoor, die gaat gewoon door met zijn gedrag. Sterker nog, er is een schepje boven op gekomen omdat ik de moed heb gehad weg te gaan en op die manier zijn ego te kwetsen. Dat denk ik dat ook een reeel gevaar is, hoe langer je blijft in zo'n relatie, hoe moeilijker ook de breuk door hem geaccepteerd zal worden. Met alle ellende van dien, ook na een scheiding.
Jij denkt er volgens mij te makkelijk over, het draait hier om een persoonlijke relatie en geen werkrelatie of een therapie. Uiteindelijk laat deze man zijn ware gezicht zien aan Cappucino en zij is niet gelukkig. Dat kan zij alleen veranderen. Ze heeft de sleutel zelf in handen maar moet er wel aan toe zijn om hem te gebruiken. Wat is dan je advies voor Cappuccino?
Kreeft
en met dat binnen 5 minuten uitstappen sla je dus de plank volledig mis.
Zo werkt het niet, helaas Ik ben dat met jouw eens, maar ik bedoel het besluit om je relatie te beeindigen. En daarna volgt nog een lang losmakings proces, en misschien ook nog voorbereiding voor een daadwerkelijke scheiding.
Grenzen stellen begint bij het weer respect krijgen voor jezelf waardoor je niet meer bezig bent met hem tevreden houden en uitbarstingen te voorkomen. Geen excuses meer te maken voor de oorzaken van zijn gedrag waardoor je zelf begint te erkennen dat het gewoon iemand is die abnormaal gedrag vertoont. Dat lijken me ook allemaal goede acties, maar daar verander je hem niet mee, of zijn gedrag.
Moet Cappucino een nieuwe taal leren om met C-man om te gaan? Denk ik wel, als je verandering wil krijgen. Of moet C-man beseffen dat je zo niet met Cappucino omgaat. Ik denk dat de kans daarop klein is, behalve als dat voor hem duidelijke consequenties heeft. In mijn ogen dat laatste want dat eerste zorgt er alleen maar voor dat de situatie is zo als die blijft en daar is Cappucino niet gelukkig mee. Dat is wel de gewenste situatie, maar niet realistisch denk ik.
Ik heb jarenlang geprobeerd en was niet bij machte om binnen 5 minuten weg te zijn. Ook ik heb het nog lang geprobeerd juist voor de kinderen. Maar denk je echt dat dit soort relaties een goed voorbeeld zijn voor kinderen? Nee, helaas is dat heel slecht voor je kinderen.
En denk je echt dat ik mijn ex geholpen heb door uiteindelijk wel weg te gaan? Echt niet hoor, die gaat gewoon door met zijn gedrag. Sterker nog, er is een schepje boven op gekomen omdat ik de moed heb gehad weg te gaan en op die manier zijn ego te kwetsen. Dat denk ik dat ook een reeel gevaar is, hoe langer je blijft in zo'n relatie, hoe moeilijker ook de breuk door hem geaccepteerd zal worden. Met alle ellende van dien, ook na een scheiding.
Jij denkt er volgens mij te makkelijk over, het draait hier om een persoonlijke relatie en geen werkrelatie of een therapie. Uiteindelijk laat deze man zijn ware gezicht zien aan Cappucino en zij is niet gelukkig. Dat kan zij alleen veranderen. Ze heeft de sleutel zelf in handen maar moet er wel aan toe zijn om hem te gebruiken. Wat is dan je advies voor Cappuccino?
zaterdag 5 januari 2008 om 22:21
Dat besluit dat neem je inderdaad in een split second en dan is er geen weg meer terug, maar zolang je erin hangt met je gevoel, erin zit, niet anders weet omdat het dagelijks zo gaat dan zie je het niet. Je moet die beruchte oogkleppen afzetten om te beseffen wat er gebeurt
Mijn advies aan Cappucino, wegwezen, nu en niet morgen, liefst gisteren. Echter dit is niet haalbaar en zal ze nu ook echt nog niet doen. Het is tegen mij ook meermalen gezegd maar zolang je ook nog maar enigszins zelf het gevoel hebt er verantwoordelijk voor te zijn kom je niet los.
Cappucino hoeft geen nieuwe taal te leren om met C-man om te gaan. Uit haar posts hier blijkt niets onredelijks en ze mag dus gewoon zichzelf zijn. Ze kan alleen niet omgaan met bepaald gedrag van C-man. Iets wat in een gezonde relatie bespreekbaar is en waar vaak oplossingen voor komen. In de relatie van C&C is dat echter dat Cappucino in alle bochten gaat om te voorkomen dat C-man dat gedrag niet meer vertoont. En dat geeft C-man vrij spel en wat jij nu steeds doet is de verantwoordelijkheid voor het gedrag van C-man bij Cappucino neer te leggen. Echter alleen C-man kan zijn gedrag veranderen. Wel zal, als Cappucino beseft wat er gebeurt, dit ook ander gedrag van Cappucino opleveren waardoor er dingen gaan schuiven in deze relatie. En dan zal echt gaan blijken wat de kans van slagen van deze relatie is.
Uit mijn eigen ervaring;
een eerdere breuk (lijkt me toch een vrij duidelijke konsekwentie) heeft geen verbetering in de situatie gebracht, wel tijdelijk, maar uiteindelijk kwam de ware aard toch steeds boven. Ook therapie, afspraken hoe om te gaan met ruzies hebben dus niet geholpen. Wel hebben ze mij doen inzien wat er gebeurt en hoe ik gemanipuleerd werd, dat hij precies wist waar mijn knopjes zaten zodat ik me verantwoordelijk bleef voelen en daardoor dus niet weg kon komen.
Gatver, waarom zijn het toch altijd de vrouwen die zich verantwoordelijk moeten voelen voor een relatie (met iets meer frustatie dan nodig is Kreeft)
Mijn advies aan Cappucino, wegwezen, nu en niet morgen, liefst gisteren. Echter dit is niet haalbaar en zal ze nu ook echt nog niet doen. Het is tegen mij ook meermalen gezegd maar zolang je ook nog maar enigszins zelf het gevoel hebt er verantwoordelijk voor te zijn kom je niet los.
Cappucino hoeft geen nieuwe taal te leren om met C-man om te gaan. Uit haar posts hier blijkt niets onredelijks en ze mag dus gewoon zichzelf zijn. Ze kan alleen niet omgaan met bepaald gedrag van C-man. Iets wat in een gezonde relatie bespreekbaar is en waar vaak oplossingen voor komen. In de relatie van C&C is dat echter dat Cappucino in alle bochten gaat om te voorkomen dat C-man dat gedrag niet meer vertoont. En dat geeft C-man vrij spel en wat jij nu steeds doet is de verantwoordelijkheid voor het gedrag van C-man bij Cappucino neer te leggen. Echter alleen C-man kan zijn gedrag veranderen. Wel zal, als Cappucino beseft wat er gebeurt, dit ook ander gedrag van Cappucino opleveren waardoor er dingen gaan schuiven in deze relatie. En dan zal echt gaan blijken wat de kans van slagen van deze relatie is.
Uit mijn eigen ervaring;
een eerdere breuk (lijkt me toch een vrij duidelijke konsekwentie) heeft geen verbetering in de situatie gebracht, wel tijdelijk, maar uiteindelijk kwam de ware aard toch steeds boven. Ook therapie, afspraken hoe om te gaan met ruzies hebben dus niet geholpen. Wel hebben ze mij doen inzien wat er gebeurt en hoe ik gemanipuleerd werd, dat hij precies wist waar mijn knopjes zaten zodat ik me verantwoordelijk bleef voelen en daardoor dus niet weg kon komen.
Gatver, waarom zijn het toch altijd de vrouwen die zich verantwoordelijk moeten voelen voor een relatie (met iets meer frustatie dan nodig is Kreeft)
zaterdag 5 januari 2008 om 22:33
quote:zonlicht2 schreef op 05 januari 2008 @ 22:21:
Gatver, waarom zijn het toch altijd de vrouwen die zich verantwoordelijk moeten voelen voor een relatie (met iets meer frustatie dan nodig is Kreeft)Vrouwen zijn daar beter in, en dat is ook gelijk de zwakte als het niet goed loopt, dus als manlief niet zijn verantwoordelijkheid neemt. Beseft manlief dat ook, dan gaat een relatie meestal als een speer.
Gatver, waarom zijn het toch altijd de vrouwen die zich verantwoordelijk moeten voelen voor een relatie (met iets meer frustatie dan nodig is Kreeft)Vrouwen zijn daar beter in, en dat is ook gelijk de zwakte als het niet goed loopt, dus als manlief niet zijn verantwoordelijkheid neemt. Beseft manlief dat ook, dan gaat een relatie meestal als een speer.
zaterdag 5 januari 2008 om 23:42
Kreeft, en anderen, een liefdesrelatie is niet hetzelfde als een werkrelatie. Agreed. Dat gezegd hebbende denk ik dat je wel baat kunt hebben bij technieken die kennelijk werken in een werkrelatie. Als je in therapie gaat leer je uiteindelijk ook alleen technieken om met die woede om te gaan, die woede beheersbaar te houden. Samen de regel 'time out' respecteren is de basis, de processen in de cirkel van geweld leren herkennen, leren communiceren met elkaar op een andere manier.
En daar blijf ik bij jou nieuwsgierig naar, Kreeft, hoe hield -of houd- jij woede beheersbaar? Welke machtsrelatie zit erachter -tussen een man en een vrouw in deze relaties zit al helemaal geen macht in het voordeel van de vrouw-; welke technieken hanteerde je, welke motivatoren.
Skip sex als motivator. Werkt echt níet, kunnen meerdere vrouwen op dit topic je bevestigen. Wat voor concrete motivator zou je dan nog kunnen aanwijzen, waar Cappucino mee verder kan. Liefst meer dan één.
En daar blijf ik bij jou nieuwsgierig naar, Kreeft, hoe hield -of houd- jij woede beheersbaar? Welke machtsrelatie zit erachter -tussen een man en een vrouw in deze relaties zit al helemaal geen macht in het voordeel van de vrouw-; welke technieken hanteerde je, welke motivatoren.
Skip sex als motivator. Werkt echt níet, kunnen meerdere vrouwen op dit topic je bevestigen. Wat voor concrete motivator zou je dan nog kunnen aanwijzen, waar Cappucino mee verder kan. Liefst meer dan één.
zondag 6 januari 2008 om 04:24
Ik heb het neergezet voor een relatie, omdat het anders te abstract wordt. Sommige elementen klinken zakelijk, maar in taaie situaties, zoals deze, vrees ik dat er niet veel andere keuze meer is. Uit ervaring weet ik, dat vrouwen het vaak niet fijn vinden om het zakelijk aan te pakken (de regie te voeren), en dan vaak met allerlei excuses komen. Maar ik weet wel dat het goed kan werken in een man-vrouw relatie.
Het eerste is de eigen instelling, is makkelijker gezegd dan gedaan, zeker als je er geestelijk al deels doorheen zit:
* Gaan voor het resultaat, en dat is in dit geval een huwelijk zonder tirades, scheldpartijen en spanningen. Dat focussen op het resultaat is belangrijk, omdat je anders misschien een knuffel of belofte krijg, maar nooit je doel bereikt.
* Wat motiveert je om voor het resultaat te gaan? Zeker het kind, want het is heel slecht voor zijn geestelijke vorming. Eigen welzijn? Want je wil zo niet langer door.
1. Bereid je voor op dat het niet gaat lukken, dat kan in dit geval een echtscheiding zijn. Zowel geestelijk, financieel, etc. Je hoeft dit niet uit te spreken, maar het maakt je veel sterker in je daden. Bovendien gaan mannen pas echt hard lopen voor hun relatie, als hij kapot is of bijna kapot. Dus die latente druk is belangrijk.
* Begin pas als je je zo goed mogelijk voelt, bijvoorbeeld na een vakantie.
* Stel je erop in dat je minstens een half jaar consequent moet optreden, ook al is het moeilijk, ben je moe of uitgeput. Zolang duurt het meestal, voordat een gedragsverandering is ingesleten.
* Je bent nooit een terechte oorzaak voor een scheldpartij, al laat je per ongeluk een pot verf over de auto vallen.
Er zal met hem gesproken moeten worden, wat er veranderd moet worden.
* Dit is een lastig gesprek, want het moet de toon zetten voor medewerking van hem.
* Plan dat als een afspraak, zonder dat er afleidingen zijn, zoals van kinderen. En bespreek het niet op de bank bij een bak koffie.
* Zet op papier wat je wilt vertellen, anders vergeet je misschien iets.
* Spreek vanuit de ik-vorm, want dat is het minst confronterend. Ik wil dit niet langer, ik vind dit niet fijn, ik wil graag dat je meewerkt, etc.
* Heel duidelijk maken aan hem, dat dit het laatste "gevecht" is om tot een goed huwelijk te komen, en dat je ten einde raad bent.
* Heel duidelijk maken aan hem, dat dat het doel is. Desnoods hang je het op aan de muur: Je wilt respect en geen ruzies meer. Doe dat niet per brief, want dat snappen de meeste mannen niet.
* Vraag hem of het doel redelijk is. Of hij het met het doel eens is. En of hij zich er aan wilt houden. Geeft hij ontwijkende antwoorden, dan weet je dat je een probleem hebt.
* Duidelijk maken, dat is niet het 100 keer herhalen. Dat kan overkomen als een teken van zwakte, of opgevat worden als gezeur, en kan dus averechts werken.
* Zorgen dat hij het niet als machtspelletje gaat zien, sommige mannen kunnen daar heel fout op reageren.
Tussen de gesprekken in:
* Negeer commando's of dwingend taalgebruik. En andere opstapjes naar verbaal geweld. Zoals: je gaat nu koken. Of is het eten nu nog niet klaar. Dit getuigd niet van respect.
* Ga niet in op irritaties, provocaties of ruzies. Van te voren afspreken hoe te handelen. Liefst dat hij actie onderneemt om af te koelen, bv computeren, hout hakken, hond uitlaten, etc.
* Mannen kunnen geen gedachte lezen! En ze snappen geen hints of indirect taalgebruik. Zoals: Ik heb nog steeds hoofdpijn van gisteravond, en het kind kon ook niet slapen.
2 Ga niet constant tussentijds de discussie aan. Hoogstens 1 opmerking en dan stoppen. De rest komt op het wekelijkse gesprek.
3 Bij woede uitbarstingen. Niet reageren (extra brandstof), compleet laten uitspreken (raakt de brandstof op), en tot rust laten komen.
* Zijn er andere vormen van non respect, zoals overdreven jaloezie, problemen over huishoudgeld, etc, dan horen die hier ook bij. Je moet het complete pakket aanpakken, om te komen tot gelijkwaardigheid en respect.
* Slechte jeugd, de duivel, etc, zijn allemaal excuses. Laat hem al zijn excuses vertellen. Lucht misschien op, en je leert beter hoe hij functioneert, maar ze maken het gedrag niet goed. Excuses zijn een teken dat hij de oorzaak buiten zichzelf zoekt.
* Hij is zo lief, 95% is goed, enzovoorts, dat zijn jouw excuses. Ook dat is een teken, dat je de situatie niet wilt oplossen. Is dus een teken van zwakte.
4 Plan vervolggesprekken in. Liefst wekelijks. Bespreek op die gesprekken de afgelopen week. Ging het goed, geef complimentjes, gingen er dingen niet lekker, vertel dan weer vanuit de ik-vorm, wat je niet lekker vond gaan. Die vervloggesprekken geven een soort vriendelijke druk, die het probleem gaan verminderen. Het wekelijks hebben van die gesprekken is in het begin belangrijker als de resultaten.
5 Houd een dagboek bij met feiten. Ook dat zorgt voor een lichte druk voor gedragsveranderingen.
6 Bespreek oorzaken voor irritaties. Er valt misschien iets van te leren. Of begrip ervoor op te brengen. Valt niet in de excuus valkuil. Bijna iedereen heeft de zelfbeheersing, om eigen woede uitbarstingen te beteugelen, het gaat er alleen om, of iemand ook echt wilt. Een probleem met de opvoeding, weinig zelfvertrouwen, gevoelens van onmacht, enz. kunnen leiden tot die woede uitbarsting. Oftewel het is ongewenst gedrag. Kennis van de triggers, kan helpen om die te verminderen, zoals bv vermoeidheid, stress, etc.
* Als een man zegt dat hij de oorzaak niet weet, dan bedoelt hij meestal dat hij die niet wil zeggen.
1-6 zijn belangrijk voor een permanente gedragsverandering. Het is een beetje schoolmeesterachtig, maar de meeste mensen gaan toch om op den duur.
Hiernaast is positieve stimulering belangrijk. Als het goed gaat, moet het leuk en gezellig zijn, geen gezeur, etc. Het huwelijk blijft instant, het kind is gelukkiger. Niet in therapie hoeven, kan ook een positieve stimulans zijn.
Het eerste is de eigen instelling, is makkelijker gezegd dan gedaan, zeker als je er geestelijk al deels doorheen zit:
* Gaan voor het resultaat, en dat is in dit geval een huwelijk zonder tirades, scheldpartijen en spanningen. Dat focussen op het resultaat is belangrijk, omdat je anders misschien een knuffel of belofte krijg, maar nooit je doel bereikt.
* Wat motiveert je om voor het resultaat te gaan? Zeker het kind, want het is heel slecht voor zijn geestelijke vorming. Eigen welzijn? Want je wil zo niet langer door.
1. Bereid je voor op dat het niet gaat lukken, dat kan in dit geval een echtscheiding zijn. Zowel geestelijk, financieel, etc. Je hoeft dit niet uit te spreken, maar het maakt je veel sterker in je daden. Bovendien gaan mannen pas echt hard lopen voor hun relatie, als hij kapot is of bijna kapot. Dus die latente druk is belangrijk.
* Begin pas als je je zo goed mogelijk voelt, bijvoorbeeld na een vakantie.
* Stel je erop in dat je minstens een half jaar consequent moet optreden, ook al is het moeilijk, ben je moe of uitgeput. Zolang duurt het meestal, voordat een gedragsverandering is ingesleten.
* Je bent nooit een terechte oorzaak voor een scheldpartij, al laat je per ongeluk een pot verf over de auto vallen.
Er zal met hem gesproken moeten worden, wat er veranderd moet worden.
* Dit is een lastig gesprek, want het moet de toon zetten voor medewerking van hem.
* Plan dat als een afspraak, zonder dat er afleidingen zijn, zoals van kinderen. En bespreek het niet op de bank bij een bak koffie.
* Zet op papier wat je wilt vertellen, anders vergeet je misschien iets.
* Spreek vanuit de ik-vorm, want dat is het minst confronterend. Ik wil dit niet langer, ik vind dit niet fijn, ik wil graag dat je meewerkt, etc.
* Heel duidelijk maken aan hem, dat dit het laatste "gevecht" is om tot een goed huwelijk te komen, en dat je ten einde raad bent.
* Heel duidelijk maken aan hem, dat dat het doel is. Desnoods hang je het op aan de muur: Je wilt respect en geen ruzies meer. Doe dat niet per brief, want dat snappen de meeste mannen niet.
* Vraag hem of het doel redelijk is. Of hij het met het doel eens is. En of hij zich er aan wilt houden. Geeft hij ontwijkende antwoorden, dan weet je dat je een probleem hebt.
* Duidelijk maken, dat is niet het 100 keer herhalen. Dat kan overkomen als een teken van zwakte, of opgevat worden als gezeur, en kan dus averechts werken.
* Zorgen dat hij het niet als machtspelletje gaat zien, sommige mannen kunnen daar heel fout op reageren.
Tussen de gesprekken in:
* Negeer commando's of dwingend taalgebruik. En andere opstapjes naar verbaal geweld. Zoals: je gaat nu koken. Of is het eten nu nog niet klaar. Dit getuigd niet van respect.
* Ga niet in op irritaties, provocaties of ruzies. Van te voren afspreken hoe te handelen. Liefst dat hij actie onderneemt om af te koelen, bv computeren, hout hakken, hond uitlaten, etc.
* Mannen kunnen geen gedachte lezen! En ze snappen geen hints of indirect taalgebruik. Zoals: Ik heb nog steeds hoofdpijn van gisteravond, en het kind kon ook niet slapen.
2 Ga niet constant tussentijds de discussie aan. Hoogstens 1 opmerking en dan stoppen. De rest komt op het wekelijkse gesprek.
3 Bij woede uitbarstingen. Niet reageren (extra brandstof), compleet laten uitspreken (raakt de brandstof op), en tot rust laten komen.
* Zijn er andere vormen van non respect, zoals overdreven jaloezie, problemen over huishoudgeld, etc, dan horen die hier ook bij. Je moet het complete pakket aanpakken, om te komen tot gelijkwaardigheid en respect.
* Slechte jeugd, de duivel, etc, zijn allemaal excuses. Laat hem al zijn excuses vertellen. Lucht misschien op, en je leert beter hoe hij functioneert, maar ze maken het gedrag niet goed. Excuses zijn een teken dat hij de oorzaak buiten zichzelf zoekt.
* Hij is zo lief, 95% is goed, enzovoorts, dat zijn jouw excuses. Ook dat is een teken, dat je de situatie niet wilt oplossen. Is dus een teken van zwakte.
4 Plan vervolggesprekken in. Liefst wekelijks. Bespreek op die gesprekken de afgelopen week. Ging het goed, geef complimentjes, gingen er dingen niet lekker, vertel dan weer vanuit de ik-vorm, wat je niet lekker vond gaan. Die vervloggesprekken geven een soort vriendelijke druk, die het probleem gaan verminderen. Het wekelijks hebben van die gesprekken is in het begin belangrijker als de resultaten.
5 Houd een dagboek bij met feiten. Ook dat zorgt voor een lichte druk voor gedragsveranderingen.
6 Bespreek oorzaken voor irritaties. Er valt misschien iets van te leren. Of begrip ervoor op te brengen. Valt niet in de excuus valkuil. Bijna iedereen heeft de zelfbeheersing, om eigen woede uitbarstingen te beteugelen, het gaat er alleen om, of iemand ook echt wilt. Een probleem met de opvoeding, weinig zelfvertrouwen, gevoelens van onmacht, enz. kunnen leiden tot die woede uitbarsting. Oftewel het is ongewenst gedrag. Kennis van de triggers, kan helpen om die te verminderen, zoals bv vermoeidheid, stress, etc.
* Als een man zegt dat hij de oorzaak niet weet, dan bedoelt hij meestal dat hij die niet wil zeggen.
1-6 zijn belangrijk voor een permanente gedragsverandering. Het is een beetje schoolmeesterachtig, maar de meeste mensen gaan toch om op den duur.
Hiernaast is positieve stimulering belangrijk. Als het goed gaat, moet het leuk en gezellig zijn, geen gezeur, etc. Het huwelijk blijft instant, het kind is gelukkiger. Niet in therapie hoeven, kan ook een positieve stimulans zijn.
zondag 6 januari 2008 om 06:38
Cappuccino, hoe is het met je inmiddels? Heb je nog zin om mee te schrijven of heb je het gevoel dat het al lang niet meer over jou gaat hier? Dat zou ik me namelijk voor kunnen stellen. Hoewel jouw naam er steeds bijgehaald wordt is het toch een wat algemenere discussie geworden, prima maar voor jou misschien niet zo fijn. Hoe zie je dat?
Wat vind je van wat er gezegd wordt? Herken je jezelf in de verhalen die geschreven worden?
Ik ben erg benieuwd naar jouw visie op de adviezen.
Wat vind je van wat er gezegd wordt? Herken je jezelf in de verhalen die geschreven worden?
Ik ben erg benieuwd naar jouw visie op de adviezen.
zondag 6 januari 2008 om 12:58
Eleonora
dat gevoel had ik ook al een beetje
Cappucino als je wilt dat we deze discussie elders voortzetten (nieuw topic) laat het dan even weten. En tegelijkertijd kan ik me ook voorstellen dat het erg verhelderend is om te lezen en tegelijkertijd ook te confronterend.
Ik ben wel heel erg benieuwd hoe het met je gaat
dat gevoel had ik ook al een beetje
Cappucino als je wilt dat we deze discussie elders voortzetten (nieuw topic) laat het dan even weten. En tegelijkertijd kan ik me ook voorstellen dat het erg verhelderend is om te lezen en tegelijkertijd ook te confronterend.
Ik ben wel heel erg benieuwd hoe het met je gaat
