Zo moe van gezeik met ex!

Ok, om dit eerste bericht wat korter te houden een samenvatting:



- Relatie ging slecht, dus is het uit (3jr)



- Vriend was ziek in die periode en moest geopereerd worden, maar voor mij was er gewoon te veel gebeurd om het hierom nog aan te houden.



- Ik ben supergelukkig sinds het uit is. Mijn leven is eindelijk leuk en fijn! En het feit dat ik me zo voel na een relatie, zegt voor mij gewoon al genoeg.



- Hij kan mij niet loslaten en is oprecht veranderd in een stalker. Hyves is niet veilig, hij checkt ALLES wat ik doe, weet ook alles wat ik doe en ik word er helemaal stapel dol van! Het ergste is nog dat hij mij regelmatig met een privenummer belt en dan hoor ik niks aan de andere kant van de lijn. Vandaag is voor mij het toppunt bereikt: Ik hoorde hijgend gefluister door de telefoon: “Heeyyyy” En toen hing ik op, maar ging hij nog een paar keer bellen. Uiteindelijk toch opgenomen, hoor ik hijgend: “Ben je banggggg..??”



- Ik snap niet dat iemand zo diep kan zinken om tot dit soort daden over te gaan. Dit doe je toch gewoon niet??? Erg vreemd ook dat je iemand gewoon zo goed denkt te kennen en dan flikt hij je dit soort dingen. Ik zou er idd bijna bang van worden. Tot wat is deze gast in staat??



- Wat moet ik doen om hier vanaf te komen? Een nieuw nummer is zo’n gedoe! Heb al jaaaaaren dit nummer! Kan wel aangifte doen bij de politie, maar op grond van wat? Ik weet het niet meer! BAH! Achterlijk gedoe!



Oh ja, hij weet dus niet dat ik weet dat hij mij stalked. Maar ik ben ook niet achterlijk.

Ok, voor de fanatiekelingen hier het hele verhaal:



Hoi Allemaal,



Inmiddels begin ik het gezeik met mijn ex zo beu te worden, dat ik er maar eens een topic over open. (Lurk hier af en toe mee). Mijn vrienden en familie staan helemaal achter mij, die van hem achter hem en dat is verder ook allemaal prima, maar ik ben benieuwd wat een objectief persoon hier nou van vindt.



Onze relatie liep al een tijd echt niet lekker. Uiteindelijk heeft het drie jaar geduurd, maar al veel eerder waren er twijfels, iritaties en vele ruzies. Op een gegeven moment kom je erachter dat je allebei andere verwachtingen van elkaar hebt, de ander nooit gaat veranderen en jijzelf ook niet, ookal ben je daar heus toe bereid!



Ik ben van de zomer op stage geweest in het buitenland en daar merkte ik al snel dat ik zo veel lekkerder in mijn vel zat zonder hem! Later kwam hij mij daar ophalen en zijn we nog op vakantie geweest, wat echt een disaster was. (Te lang verhaal...zucht). Eenmaal terug in NL ook meteen weer ruzies en hebben we samen besloten dat het uit was. Voor mij een ware opluchting!!



Wat wel erg vervelend was dat er een maand voordat ik op stage ging een ziekte bij mijn vriend werd geconstateerd, waaraan hij geopereerd zou moeten worden. Het was allemaal heel vaag, onzeker en ook wel angstig natuurlijk. Bijna had ik mijn hele stage afgeblazen, maar in goed overleg toch besloten dat ik moest gaan. En uiteindelijk zou het alleen maar fijn zijn als we daarna nog op vakantie konden daar. 4 Dagen na terugkomts stond de operatie gepland.



Natuurlijk maakte ik me ook erge zorgen toen ik zo ver weg zat van hem. Ik belde hem minstens 1x per dag op. Maar altijd kregen we ruzie door de telefoon, omdat hij zo stront sjachrijnig reageerde als ik vroeg hoe het met hem ging. Op zich kan ik me dat heus voorstellen. Voor hem moet het ook niet makkelijk zijn geweest, maar hij maakte het wel alleen nog maar moeilijker. Maar heel eerlijk en oprecht kan ik echt van mezelf zeggen dat ik zoooo ongelooflijk lief voor die jongen ben geweest! Alles heb ik voor hem gedaan, geregeld, gezorgd, liefgehad. Maar ALTIJD kreeg ik continue te horen dat ik het fout deed, een bitch was, bla bla bla.



Uiteraard ga je dan erg over jezelf nadenken en ik geloofde hem aanvankelijk ook. Werd er dus heel erg onzeker van. Tot ik in het buitenland mijn leven even alleen moest leiden; ik besefte opeens dat ik juist echt super veel voor hem gedaan had, ik echt geen bitch ben, maar hij gewoon niet eerlijk naar mij kan kijken. Hij heeft ook heus veel voor mij gedaan hoor, maar dat moest en zou ook altijd duidelijk naar voren komen. Ik heb mezelf vaak horen zeggen dat hij dat idd deed, maar anderzom echt zelden.



Ok, hoe je het ook went of keert; het is niet voor niets uit gegaan en er ging voor mij een wereld open! Heerlijk dit single life! Lekker mijn eigen gang gaan, veel doen met vriendinnen en VRIJHEID!! Eindelijk geen gezeik meer!

Voor hem was het aanvankelijk wel wat moeilijker vanwege die operatie enzo. En daar voelde ik me ook schuldig over. Hij stond namelijk een dag nadat het uitging weer op de stoep met dat hij het nog wilde proberen. Toen heb ik gezegd dat ik dat echt niet meer wil.



Nou ja, om een lang verhaal wat korter te maken; we zijn inmiddels 5 maanden verder. Ik ben gelukkiger dan ooit! Heb hem geen seconde gemist en maar 1 dag gehuild. (Al was dat meer omdat hij 'onze' katten meenam). En voor mij zegt dit gewoon genoeg!

Hij is weer helemaal hersteld, maar heeft het nog steeds erg moeilijk. Ik wilde eerst voorlopig gewoon het contact verbreken, maar hij kon dat niet aan. Dus voor hem heb ik contact gehouden en nog dingen voor hem geregeld.

Na twee maanden belde hij mij op om mij voor de keuze te stellen; of weer een relatie met hem beginnen, of hem nooit meer te spreken. Nou, duidelijk dat laatste, dus dat heb ik hem dan maar gezegd. Toen was hij kwaad en beledigd, weer gemene dingen zeggen, maar ik heb gewoon opgehangen.



Sindsdien word ik gestalked. Een privenummer belt mij een paar keer per week (soms midden in de fucking nacht) en dan hoor ik niks aan de andere kant van de lijn. Uiteindelijk kon ik de link leggen met hem, omdat ik altijd op dezelfde avonden ook smsen van hem kreeg. Ik heb hem toen een mail gestuurd dat hij mij niet meer moet lastig vallen en anders stap ik naar de politie. En dan is hij de lul, want hij is al een paar keer opgepakt voor agressie. Sukkel.



Uiteindelijk toen een maand, ofzo, niks van hem gehoord, tot hij mij belde over iets wat er op mijn hyves stond. Ik had hem al helemaal gewist van mijn hyves, maar wist niet dat je ook iemand moet blokkeren (nu wel gedaan dus). Blijkt dat hij mijn hyves dus elke dag controleert. Triesteling. Hij wilde per se weten wat ik allemaal uitspookte, maar ik vind dat hem dat geen zak aangaat.

Hij wilde toen opeens per se langskomen om me iets te vertellen. Het was toen verdomme half 1 's nachts en ik was errug brak van de vorige avond, dus ik wilde dit absoluut niet.

20 Keer bleef hij aandringen en ophangen met "Tot zo". Ik hem nog smsen "NIET KOMEN!", maar helaas ging toch de bel evenlater en ik kan het niet over mijn goede hart verkrijgen om hem in de vrieskou buiten te laten staan (dom), dus hij kwam binnen. Hij wilde me alleen even vertellen dat hij me eindelijk heeft kunnen vergeven. Hij is blij dat zijn ziekte over is en kan nu verder met zn leven. (Pfffff, zo erg was het nou ook weer niet, overdrijven is ook een vak!) Hij nam het me niet meer kwalijk. Ik vraag me oprecht nog steeds af wat ik fout heb gedaan, maargoed, whatever ook. Flikker gewoon eens op man. Dus heeeeel moeilijk kreeg ik hem uiteindelijk uit mijn huis gewerkt. Half huilend. ZUCHT!



Ok, we zijn er nog niet. Sinsdien word ik namelijk weer gestalked door een privenummer. En hij heeft hier nog een keer op de stoep gestaan toen hij mij kwam vertellen wat voor een teringstreek ik hem had geleverd en dat zijn hele familie mij uitkotste en ik ze maar beter niet kon tegenkomen. JEZUS I DON"T CARE!!! ROT OP!!

Dus toen ben ik maar eens even heel erg kwaad op hem geworden. Heb hem heel duidelijk verteld wat ik van hem vind, wat ik van de relatie vond en waarom het is uitgegaan (is nu de 80e keer dat ik dat nog moet uitleggen!), nu heb ik er eens genoeg van!



Vanavond word ik weer 6(!!) keer achter elkaar gebeld, maar nu hoor ik zowaar een hijger fluisteren.

"Heeeyyyyyyy"

Ik: "Flikker op!"

"Heeeyyyy, ben je bang??"

En toen nog 5 keer. Diepe, diepe zucht. Wat moet je nou met zo'n jong? Ik ben verdomme bijna 27 jaar, ik heb geen zin meer in dit kinderachtige geZEIK. Krijg gewoon een fucking life! Ga uit! Neuk je een slag in de rondte. I don't care! Maar hou op met mij lastig te vallen!!!! (Oh, ik word weer helemaal kwaad)



Ok, mijn vraag nu aan jullie: wat moet ik hier nou mee? Ik wil hem niet meer spreken, niet meer zien en ik wil al helemaal geen gezanik met mijn telefoon! Nieuw nummer aanvragen? Aangifte doen? Ik weet het niet!



HELP!

Thnx voor jullie reacties!



Ja, het probleem is inderdaad dat mijn werk en een paar andere mensen die ik ken ook met privenummer bellen. Daarom neem ik ook op.

Maar ja, als het idd een paar keer achter elkaar gebeurt, druk ik hem ook weg. Of vanavond heb ik alleen maar gezegd "Get a life, dude".



En een nieuw nummer nemen vind ik gewoon toch wel veel nadelen hebben, plus dat hij daar vast ook snel weer achter zou kunnen komen via via.



Maar als het nou nog een paar keer gebeurd dan ga ik toch aangifte overwegen. Ik las op internet dat de politie het nummer kan achterhalen en dan gaan zij dat bellen om te zeggen dat het moet stoppen. Zelf krijg je dus alleen niet te horen wie het uiteindelijk was.

@ DarlingNikki: Ja vervelend he? Maar misschien is het inderdaad het best om gewoon niet meer op te nemen. En ik moet ook maar weer eens een voicemail instellen...



@ Milo: Ja dat zal vast wel afschrikken. Ik wacht het nog heel even af. Misschien houdt het nu wel op. Maar nog 1x en dan ben ik het echt zat!