Relaties
alle pijlers
Zwanger en alleen..
dinsdag 22 november 2016 om 13:34
Hallo allemaal,
Ik wil even het een en ander van me af schrijven..
ik ben 24,5 week zwanger van mijn eerste kindje.
Een hele dubbele situatie momenteel, ik heb geen spijt van het kindje en het is ook absoluut welkom, laat ik dat voorop stellen.
Alleen, de vader is hem ervan tussen gegaan. We hebben destijds allebei heel bewust de keuze gemaakt. Het was bij de eerste poging raak, dus ons grote avontuur kon meteen beginnen. Ik ben 26 en heb sinds iets meer dan een jaar mijn eigen bedrijf. Mijn inmiddels ex is 41 en werkt als chefkok. Hij heeft geen andere kinderen en heeft uberhaupt nooit een relatie gehad die echt serieus werd. Dit komt doordat hij nogal aan zijn ouders geplakt zit. Die twee zijn dan ook de reden dat dit nu allemaal aan de hand is. Hoewel, niet de volle reden want als de vader van dit kind volwassen was en zijn verantwoording had durven nemen was er niks aan de hand geweest.
Toen ik net 6 weken zwanger was, had hij een weekje vrij van zijn werk. Ik kreeg de avond van tevoren een appje met een lang en zielig verhaal. Even kort door de bocht: ik heb hem de hele week niet gezien of gesproken. Daar zat ik dan, pril zwanger te zijn en een week voor de super spannende echo die duidelijk zou maken of alles goed was.
Daarna modderde het wat aan, hij zou bij mij komen wonen maar is nooit verder gekomen dan wat ondergoed en sokken meenemen en had totaal geen interesse in het verkopen van zijn woning zodat we ook echt samen konden gaan wonen.
Het is zo'n anderhalve maand geleden pas echt berg afwaarts gegaan nadat zijn moeder in het ziekenhuis terecht kwam. heel erg voor haar natuurlijk, en ik begrijp ook echt wel dat hij haar elke dag even bezocht. Alleen, hij bezocht haar van 7.00 's ochtends tot 22.30 's avonds en bleef dan overnachten bij zijn vader om de volgende dag hetzelfde ritueel te herhalen. En nee, zijn moeder lag echt niet op sterven. Ik? Oh, ik heb hem in die tijd niet 1x gezien. Hij had het veeeel te druk met het vasthouden van zn moeders handje. Zijn moeder heeft eerder in het ziekenhuis gelegen, toen deed hij hetzelfde. Ik heb toen aangegeven dat ik zijn bezoektijden behoorlijk overdreven vind en dat ik het niet leuk vond hem nooit te zien. Ik kreeg als antwoord dat hij niet wilde dat ze alleen was. (en ik dan?! Ik zit hier &%#$ zwanger van je te zijn en mij laat je ook doodleuk weken alleen!)
We hadden afgesproken dat hij twee weken geleden langs zou komen zodat we eens om tafel konden. Hij is niet komen opdagen. Sterker nog, ik heb uberhaupt anderhalf week niets gehoord. Afgelopen weekend stuurde hij een berichtje dat hij gistermiddag langs zou komen. Je raad het al.. niet komen opdagen. Hij had weer eens wat beters te doen en zei dat hij woensdag ook vrij was en dan ook zou kunnen. Ik heb aangegeven dat dat feest niet doorgaat en hij dus gisteren kon komen en anders niet meer. Niks meer gehoord, heb gisteravond zijn tas met het beetje kleding dat hij meegenomen had bij hem voor de voordeur gezet. Ook dat deed hem niets.
Ik ben zo vreselijk kwaad dat ik niet eens meer kan huilen om deze hele situatie..
En ik voel me ondanks alle lieve mensen om me heen die me helpen toch ook zo vreselijk alleen en eenzaam.
Ik had me mijn eerste zwangerschap zo anders voorgesteld, en ik had gedacht dat mijn kindje gewoon zijn of haar vader zou kennen en ermee zou opgroeien..
Ik wil me mijn kindje zijn of haar vader niet afnemen, maar ik wil ook niet dat hij of zei keer op keer teleurgesteld word omdat papa geen interesse heeft.
Ik wil even het een en ander van me af schrijven..
ik ben 24,5 week zwanger van mijn eerste kindje.
Een hele dubbele situatie momenteel, ik heb geen spijt van het kindje en het is ook absoluut welkom, laat ik dat voorop stellen.
Alleen, de vader is hem ervan tussen gegaan. We hebben destijds allebei heel bewust de keuze gemaakt. Het was bij de eerste poging raak, dus ons grote avontuur kon meteen beginnen. Ik ben 26 en heb sinds iets meer dan een jaar mijn eigen bedrijf. Mijn inmiddels ex is 41 en werkt als chefkok. Hij heeft geen andere kinderen en heeft uberhaupt nooit een relatie gehad die echt serieus werd. Dit komt doordat hij nogal aan zijn ouders geplakt zit. Die twee zijn dan ook de reden dat dit nu allemaal aan de hand is. Hoewel, niet de volle reden want als de vader van dit kind volwassen was en zijn verantwoording had durven nemen was er niks aan de hand geweest.
Toen ik net 6 weken zwanger was, had hij een weekje vrij van zijn werk. Ik kreeg de avond van tevoren een appje met een lang en zielig verhaal. Even kort door de bocht: ik heb hem de hele week niet gezien of gesproken. Daar zat ik dan, pril zwanger te zijn en een week voor de super spannende echo die duidelijk zou maken of alles goed was.
Daarna modderde het wat aan, hij zou bij mij komen wonen maar is nooit verder gekomen dan wat ondergoed en sokken meenemen en had totaal geen interesse in het verkopen van zijn woning zodat we ook echt samen konden gaan wonen.
Het is zo'n anderhalve maand geleden pas echt berg afwaarts gegaan nadat zijn moeder in het ziekenhuis terecht kwam. heel erg voor haar natuurlijk, en ik begrijp ook echt wel dat hij haar elke dag even bezocht. Alleen, hij bezocht haar van 7.00 's ochtends tot 22.30 's avonds en bleef dan overnachten bij zijn vader om de volgende dag hetzelfde ritueel te herhalen. En nee, zijn moeder lag echt niet op sterven. Ik? Oh, ik heb hem in die tijd niet 1x gezien. Hij had het veeeel te druk met het vasthouden van zn moeders handje. Zijn moeder heeft eerder in het ziekenhuis gelegen, toen deed hij hetzelfde. Ik heb toen aangegeven dat ik zijn bezoektijden behoorlijk overdreven vind en dat ik het niet leuk vond hem nooit te zien. Ik kreeg als antwoord dat hij niet wilde dat ze alleen was. (en ik dan?! Ik zit hier &%#$ zwanger van je te zijn en mij laat je ook doodleuk weken alleen!)
We hadden afgesproken dat hij twee weken geleden langs zou komen zodat we eens om tafel konden. Hij is niet komen opdagen. Sterker nog, ik heb uberhaupt anderhalf week niets gehoord. Afgelopen weekend stuurde hij een berichtje dat hij gistermiddag langs zou komen. Je raad het al.. niet komen opdagen. Hij had weer eens wat beters te doen en zei dat hij woensdag ook vrij was en dan ook zou kunnen. Ik heb aangegeven dat dat feest niet doorgaat en hij dus gisteren kon komen en anders niet meer. Niks meer gehoord, heb gisteravond zijn tas met het beetje kleding dat hij meegenomen had bij hem voor de voordeur gezet. Ook dat deed hem niets.
Ik ben zo vreselijk kwaad dat ik niet eens meer kan huilen om deze hele situatie..
En ik voel me ondanks alle lieve mensen om me heen die me helpen toch ook zo vreselijk alleen en eenzaam.
Ik had me mijn eerste zwangerschap zo anders voorgesteld, en ik had gedacht dat mijn kindje gewoon zijn of haar vader zou kennen en ermee zou opgroeien..
Ik wil me mijn kindje zijn of haar vader niet afnemen, maar ik wil ook niet dat hij of zei keer op keer teleurgesteld word omdat papa geen interesse heeft.
It's better to be hated for who you are, then to be loved for who you're not. -Kurt cobain
woensdag 23 november 2016 om 10:45
quote:loisnvt schreef op 22 november 2016 @ 15:23:
Misschien heb ik erover heen gelezen, maar in je topic van vorig jaar woonden jullie samen in een huis dat jullie samen hadden gekocht. Ook gaf je daarin aan dat je financieel aan hem vastzat, omdat je de hypotheek niet alleen kon dragen. Hoe zit dan nu dan? hebben jullie dat huis nog samen of inmiddels verkocht?dat is een ander ex, heeft ze al gezegd
Misschien heb ik erover heen gelezen, maar in je topic van vorig jaar woonden jullie samen in een huis dat jullie samen hadden gekocht. Ook gaf je daarin aan dat je financieel aan hem vastzat, omdat je de hypotheek niet alleen kon dragen. Hoe zit dan nu dan? hebben jullie dat huis nog samen of inmiddels verkocht?dat is een ander ex, heeft ze al gezegd
"Not making a decision Is a BIIIIIIIIIIG decision"
vrijdag 25 november 2016 om 10:07
quote:redrum schreef op 22 november 2016 @ 14:00:
[...]
Gelukkig heb ik lieve vrienden en familie, ik heb van alles van ze gekregen voor de kleine. Gelukkig maar, ik gun mijn kindje ook de beste start ondanks dat het ernaar uit begint te zien dat de vader niet aanwezig zal zijn.
op dit moment zie ik niet dat hij aanwezig zal zijn, hij reageert overal zo kil en koud op. Af en toe probeert hij het met geslijm weer goed te praten en komt dan vervolgens zijn afspraken weer niet na. Zolang hij zo met mij en zijn kindje om denkt te kunnen gaan wil ik hem niet in de buurt hebben van mijn kleintje.
Iemand had het net nog over het wel/niet erkennen van zijn kind, dit is niet gebeurd (tja, hij heeft het telkens te druk) en dit ben ik nu ook zeker niet meer van plan. Ik wil niet dat zo'n kl..tzak ook nog rechten heeft. Pas als hij bewezen heeft dat hij een echte vader is dan wil ik de handtekening wel zetten. Maar dat zal dan pas gebeuren als het kindje wat ouder is en hij dus bewezen heeft een vader te kunnen zijnDit is zo verkeerd! Erkenning staat daar los van. Je kind heeft recht om te weten wie zijn vader is en dat dit op papier staat. Of hij er nou is of niet. Als je vaderschap moet afdwingen hiermee dan is het toch niets. Na de handtekening kan hij ook zijn biezen pakken, hoor. Je weet toch van wie je zwanger bent? Een leeg vak op papier zal je kind je niet in dank afnemen, omdat jij het zo wilde. Dan is dat de vader. Erkenning is puur biologisch vaderschap, meer niet.
[...]
Gelukkig heb ik lieve vrienden en familie, ik heb van alles van ze gekregen voor de kleine. Gelukkig maar, ik gun mijn kindje ook de beste start ondanks dat het ernaar uit begint te zien dat de vader niet aanwezig zal zijn.
op dit moment zie ik niet dat hij aanwezig zal zijn, hij reageert overal zo kil en koud op. Af en toe probeert hij het met geslijm weer goed te praten en komt dan vervolgens zijn afspraken weer niet na. Zolang hij zo met mij en zijn kindje om denkt te kunnen gaan wil ik hem niet in de buurt hebben van mijn kleintje.
Iemand had het net nog over het wel/niet erkennen van zijn kind, dit is niet gebeurd (tja, hij heeft het telkens te druk) en dit ben ik nu ook zeker niet meer van plan. Ik wil niet dat zo'n kl..tzak ook nog rechten heeft. Pas als hij bewezen heeft dat hij een echte vader is dan wil ik de handtekening wel zetten. Maar dat zal dan pas gebeuren als het kindje wat ouder is en hij dus bewezen heeft een vader te kunnen zijnDit is zo verkeerd! Erkenning staat daar los van. Je kind heeft recht om te weten wie zijn vader is en dat dit op papier staat. Of hij er nou is of niet. Als je vaderschap moet afdwingen hiermee dan is het toch niets. Na de handtekening kan hij ook zijn biezen pakken, hoor. Je weet toch van wie je zwanger bent? Een leeg vak op papier zal je kind je niet in dank afnemen, omdat jij het zo wilde. Dan is dat de vader. Erkenning is puur biologisch vaderschap, meer niet.
